Tranen en mannen..........

Jouw vriend heeft nog een soort positieve associatie met huilen, ik geloof dat het hier ook wel wordt gezien als emotionele chantage, hahaha!

Sorry misschien flauw

Ik ben ook geregeld teleurgesteld door mannen op dit vlak. Mijn eigen oplossing werkt hier maar is wel persoonlijk denk ik. Ik zeg: ik moet even huilen, wil je me gewoon even vasthouden, dan is het zo weer over. Maar ik huil eerlijk gezegd niet zo makkelijk in gezelschap, ook weer raar vrees ik....
Maar goed: moraal van mijn verhaal: instructie geven
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Het huilgemiddelde ☺

Ik heb de afgelopen week meer gehuild dan anders, misschien nav mijn menstruatie, ik heb er zelf ook geen goede verklaring voor..behalve dan misschien door de overgang. Huilgemiddelde is anders gemiddeld zo 1x per maand denk ik, soms ook een maand helemaal niet .Wel veel onrust in mij de laatste tijd. Denk niet dat ik depressief ben ,maar op het werk loopt het allemaal niet zo lekker dus dat zal ook wel een rol spelen.
Groet,Oregano

Magdalena

Dat van dat kleine meisje herken ik wel nu je het zo zegt. Ik begin ook pas met huilen nadat er iets gebeurd is ook al weet ik dan niet bewust wat. Maar er sluimert dan iets, er zeurt iets en iets blijft hangen. Ik weet alleen lang niet altijd wat, waardoor en waarom.....Maar wel dat ik graag even getroost wil worden, vastgehouden en alleen maar dat mijn vriend bv zegt: het komt allemaal wel goed. maakt niet uit wat dat allemaal dan is...Laatst zei een goede collega van mij dat tegen mij nav van iets wat ik had verteld, ze zei alleen: het komt wel goed, en ja hoor prompt kwamen de tranen.
Misschien ga ik iets doen met hapno therapie, dat wil ik al langer.
Groet oregano

Hier ook

Ik ben wel een huiler, 1 keer per maand vind ik niks . Maar ik wil het ook niet afleren, het is bij mij een soort afreageren, en na het huilen ben ik 'het kwijt'. Mijn vriend kan er gelukkig wel mee omgaan. Ik heb het ook uitgelegd, dat de aanleiding vaak niet eens de echte oorzaak is, en dat ik af en toe gewoon even moet huilen. En ook dat ik op zo'n moment graag wil dat hij me vasthoudt en verder niks. O en vooral dat het niet aan hem ligt, en dat hij er niks aan kan veranderen en ook niks aan zou moeten willen veranderen.
Heb je je man wel eens uitgelegd wat jij fijn zou vinden wat hij doet op zo'n moment?

Mijn vriend kan zich soms mateloos opwinden over iets en dan erg mopperen. Dat is zijn manier van afreageren. Hij vindt het dan heel vervelend als ik alles probeer weg te redeneren of zeg dat hij zich niet moet aanstellen. Door hier de link mee te leggen met mijn huilen begreep hij het wat beter.
Misschien heeft jouw man ook wel zoiets waar je de link mee kan leggen?

Snuggle's

O sorry

Mijn vraag of je het al eens uitgelegd hebt beantwoord je al in je openingsposting...

Snuggle's

Jeetje

Ik huil bijna elke dag wel een keer. Als ik verdrietig, boos, gefrustreerd, moe of wat dan ook ben, dan huil ik. Vaak kort. Mijn man heeft er gelukkig geen problemen mee. Ik wil dan ook niet getroost worden, maar even met rust gelaten tot het over is. Ik heb dit altijd gehad trouwens.

Ben ik even blij met jouw posting. Ik huil ook vaak (en meestal kort). Het lucht op. Ik huil om alle redenen die jij noemt en ook nog ontroering (wat Snuggle's zegt) en blijdschap en trots en alles eigenlijk. Net zat man op de bank met onze zoon van 7 maanden, en als ik dan die twee geliefde hoofden zo dicht bij elkaar zie, zit mijn keel alweer dicht. Niks aan te doen.
Groetjes
Massi
PS: oregano, kan het zijn dat jouw man dat huilen veel te ernstig opneemt?

Vragen

Kunnen jullie huilen voor me definiëren? Hoort volschieten er ook bij, bijvoorbeeld? Of ietsiepietse natte ogen bij een ontroerend of schokkend verhaal op tv? Want ik haal nog geen een keer per jaar als ik mijn defenitie hanteer - tranen >2, snotontwikkeling, geluidseffecten (boehoehoe) en koppijn achteraf.
Andere vraag: liggen bij jullie andere emoties ook dicht onder de oppervlakte? Explodeer je bijvoorbeeld ook snel als je boos bent?
Laatste vraag: als je veel huilt, devalueert dat je tranen dan niet? Ook voor de omgeving ('ja, dat is x, die huilt ook als de vuilniszakken op zijn')?
Ik vind mezelf niet hard of ongevoelig of extreem nuchter, maar bij ontroering ga ik meestal zachtjes glimmen of stompzinnig grijnzen. Speelt ook mee dat ik huilen erg vervelend vind, waarschijnlijk. Ik doe het net als Joyeux liefst in discrete afzondering. Dan is het ook sneller over. Tegen de tijd dat ik woorden van mijn gevoel kan maken, kom ik weer tevoorschijn.

Eer zal men kakken in zijn hoed/Dan dat ik u mijn ziel blootleg/En zeg wat ik thans lijden moet. (De zwijgzaamheid, Komrij)

Mannen en tranen, oregano

Tja. Ik geloof dat mijn man het niet erg zou vinden als ik vaker huilde. Dat troost makkelijker, schijnt het.
Misschien kan je man de verschillende tranen niet uit elkaar houden? Weet hij niet wanneer je behoefte hebt aan wat? En ja, ik kan me voorstellen dat er verzadiging optreedt bij je man. Meer praten, misschien? Zeggen wat er speelt, zodat je de tranen voor bent? Want dat je serieus genomen wilt worden, staat natuurlijk voorop. En dan is janken inderdaad geen vriendelijke term.

Oei, wat ben ik dan een hork!

Als een vriendin in mijn ogen "om niets" huilt, laat ik haar. Ik vind het niet erg dat ze huilt, maar ik voel me dan ook niet geroepen om daar wat mee te doen. Zelf huil ik zeer zelden in het openbaar. (Ik huil überhaupt al bijna nooit)
En eerlijk gezegd werken mensen die in het openbaar veel huilen mij nogal op de zenuwen.

Gr. Poezie.

Hormonen

Mijn vriendin huilt zelden, maar als ze het al doet is het zonder uitzondering in de PMS-tijd, dus ik hou het op hormonen.

Hombre

Dat kan. In zo'n geval zou ik, zonder een woord te zeggen haar gewoon een lekkere knuffel geven....

Gr. Poezie.

Devalueren

Ja ik denk wel dat doordat ik vaak huil mijn tranen devalueren. Als mijn vriend al eens huilt, wat zelden is, maakt dat veel meer indruk. Maar dat geeft ook helemaal niet, ik wil ook niet dat het een drama wordt als ik huil.

Ik word niet sneller boos dan gemiddeld volgens mij. Ik denk ook niet dat ik meer verdriet heb dan gemiddeld trouwens, het is ook niet per se verdriet waarom ik huil. Meer een soort spanning afreageren. In tijden met veel stress huil ik ook meer. Hm, lastig uit te leggen toch.

Ik huil niet in het openbaar over het algemeen. Behalve bij heel ontroerende dingen, als de kinderen een uitvoering hebben ofzo dan wil ik nog wel eens een traantje wegpinken. Maar niet op m'n werk bijvoorbeeld.

Snuggle's

Krin

Het gebeurt ongeveer 1 keer per maand dat ik ontroostbaar huil. Enkele dagen voor menstruatie

Verder gewoon eventjes. 5 minuten ofzo. Thuis hou ik me niet in, buitenshuis wel.

Ik kan goed communiceren, dus mijn omgeving weet wel wanneer ik gewoon even met rust gelaten wil worden, of getroost wil worden, want dat zeg ik gewoon. (schijnt voor veel vrouwen een openbaring te zijn, vreemd genoeg).

Mijn emoties zijn inderdaad aan de oppervlakte. Ik verstop ook niet dat ik boos ben, maar dat beheers ik nu wel hoor. Ik explodeer zeer zelden. Toen ik kind was, explodeerde ik regelmatig, maar ik weet niet of dat aan mij lag, of aan mijn niet gezonde emotionele omgeving.

Overigens ben ik ook extreem nuchter. Het ene sluit het ander niet uit!

Oké

Het is gewoon een kwestie van loszittend oogvocht, dus. Verder geen algemeenheden uit te destilleren. Mijn omgeving weet meestal wel hoe mijn vlag erbij staat, ik heb geen moeite dat te ventileren. Ik doe dat alleen zelden met tranen. Zelfs bij PMS (bijna een week als ik pech heb, tegenwoordig) huil ik niet. Ik ga dan meer a la Sini grimlachend door het leven

Tranen en devalueren

Heel erg bedankt voor al jullie reacties, doet goed. Bij mij is het vergelijkbaar met Snuggle's. Ik bouw kennelijk iets op en af en toe moet het eruit, moet ik even soort van schoonmaak in het hoofd houden ofzoiets. Er volgt dan een huilbui, met bijbehorende hoofdpijn achteraf, heftig snikken, voel dan ook een diep verdriet van binnen maar kan het nooit goed herleiden naar iets wat er is gebeurd. Dit heb ik al heel lang, een soort gevoel van weemoed, gemis. Vandaar dat ik het ook moielijk van te voren kan aankondigen bij mijn vriend. Wel mis ik op zulke momenten mijn vader enorm, maar of dat het nu is, ik kan het niet goed analyseren. dit soort huilbuien heb ik ongeveer 1x per maand, met deze heftigheid. Verder wel eens een traan of andere emoties, ik ben een open boek, emoties liggen dicht aan de oppervlakte. ik kan ook erg uit mijn slof schieten, kan fel reageren, maar dan is het bij mij ook over (bij de anders soms niet). daardoor denken mensen ook al snel dat ik het allemaal wel weet, zelfverzekerd ben terwijl het tegendeel het geval is, ik voel me vaak onzeker en ben juist een grote twijfelaar.
Het gekke is dat ik mijn werk (hulpverlening) de hele dag met mensen praat met psychische/verslavings problemen en dat gaat me altijd wel goed af, kan dan mijn emoties etc goed uitschakelen en de knop omzetten en eigen sores goed van me afzetten.
Ik snap vaak niets van mij
Groeten, oregano

Goh

Dat klinkt toch anders dan even lekker huilen. Maar ja, als jij jezelf al niet snapt, dan wordt het er voor je man ook niet eenvoudiger op.
Ik weet wel dat mensen die niet te troosten zijn, frustaties oproepen bij de welwillende potentiële trooster. Mijn moeder en mijn man kunnen daar met veel wederzijds begrip over praten als ze het eens over mij hebben
Misschien dat daarom je man er soms geen geduld voor kan opbrengen en daarom maar over janken begint. Hij snapt het niet, wil er graag wat aan doen maar weet niet wat. En dan roept hij maar wat. Blijven zeggen dat gewoon vasthouden en laten huilen genoeg is, denk ik
En eventueel overwegen of je iets grondigers moet doen om die 'oude' tranen aan te pakken. Je algeheel gevoel van triestheid en weemoed op zo'n moment. Of zou dat deels de werkellende kunnen zijn die je uit je systeem werkt?