Twijfels

Als je

gewoon een koel en gevoelloos persoon zou zijn, had je dit probleem niet. Dan stel je je die vragen niet.

En ja, je kunt jezelf aardig kwijtraken in een onaangename relatie. Niet meer bij je gevoel kunnen omdat je dat al die tijd al probeert te verstoppen voor jezelf.

Rare vragen bestaan niet.

Waarom stel je de vraag? Ben je niet tevreden met jezelf of heb je van iemand kritiek gekregen? Kan het zijn dat je koele man jouw eigen afstandelijke kanten heeft aangewakkerd?

Moeilijk hoor

waarom stel ik de vraag... . Daar zit uiteraard op dit moment van mijn leven een verhaal achter, maar ik probeer wat momenteel speelt los te zien van deze vragen, die ik eigenlijk al lang heb.

Ja, ik heb dit soort opmerkingen vaker gehad, ik ben het type 'autoritaire betweterige ijskonigin', dat straal ik uit, dat weet ik al sinds mijn jeugd en heb ik al heel vaak gehoord. Ik heb me er trouwens nooit aan gestoord, het houdt mensen (en toen mannen) op afstand.

Mijn man beweert dat hij koel en afstandelijk is geworden door mij, dat is een discussie die reeds gevoerd is een steevast op een drama uitdraait, die wil ik niet meer voeren.

Ik heb mij ook al jaren geleden voorgenomen om, zodra mijn kinderen oud genoeg zijn -het huis uit-, ik wegga bij mijn man en dat ik dan alleen verder door het leven zal gaan. Met mijn man wil ik ook helemaal niet werken aan een relatie, ik blijf bij hem omwille van de kinderen.

Het punt is eigenlijk dat als ik toch echt koel ben en geen warme gevoelens kan hebben voor iemand anders, mijn lot om alleen door het leven te gaan vaststaat. Want, eventueel een nieuwe relatie beginnen met het karakter dat ik blijkbaar heb, gaat ook nooit werken en in de korste keren zal zo'n nieuwe relatie ook weer spaaklopen.

Twijfelaar

Ik geloof niet dat een mens koel en gevoelloos geboren wordt. Er kunnen denk ik wel heel veel redenen zijn waardoor je niet naar intimiteit verlangt. (of misschien denkt te verlangen, maar dat weet ik niet) Bijvoorbeeld doordat je geleerd krijgt dat het niet hoort, of juist als kind in knuffels bent vastgehouden waardoor je je niet vrij voelde. etc. En dan kan het zijn dat je je partner daar op hebt uitgekozen. Omdat het veilig is voor je.

Kan je warme gevoelens krijgen en verlangen?
Ja, dat kan.

Als je wat op dit gebied wil uitzoeken dan zou je naar een goede haptonoom kunnen zoeken. Of een goede masseur. Waar je vooraf wel duidelijk maakt waar je mee worstelt en duidelijk grenzen kan aangeven. Je zou ook eerst op yoga kunnen gaan. Op yoga leer je je eigen lichaam heel goed kennen en voelen.

Sterkte met je worsteling. Neem de tijd en wees lief voor jezelf.

Nien

My 2 cents

Je klinkt helemaal niet koel, maar goed, da's natuurlijk via internet.

Verder geloof ik niet in emotieloze mensen. Sommige mensen hebben sterkere gevoelens dan anderen, maar er is bijna niemand die van nature geen behoefte heeft aan intimiteit en warmte.

Afgaande op je verhaal, denk ik dat je of in het verleden iets hebt meegemaakt, waardoor je jezelf van je gevoel hebt losgekoppeld, of dat je je niet kunt vinden bij je partner. Rare vraag misschien hoor, maar weet je zeker dat je bij de goede sekse zit te zoeken? (Hoef je natuurlijk niet te beantwoorden, maar is misschien waard om over na te denken).

En verder zijn er zat mensen die zoeken naar een partner zonder emotionele instabiliteit. Als je dus later naar een relatie zoekt, kun je dit al duidelijk maken in je contactadvertenties. Ik denk dat hoe je nu in elkaar zit, hoe het ook komt, je nooit een spatterende hartstochtige relatie zult hebben, maar dat hoeft toch ook niet?

Antwoorden

Serra: ik denk dat je misschien wel een punt hebt, het zou wel eens kunnen dat ik afgesloten ben voor mijn gevoel. Mijn leven is vanaf kindertijd niet geweest wat het had moeten zijn en ik heb me natuurlijk al eens de bedenking gemaakt dat mijn huidige ik daarmee verbonden is. Alleen is dat verleden, alle gemissen en andere nare situaties niet meer terug te draaien en blijven verwijzen naar je leven van vroeger helpt mij natuurlijk nu niet.
Kan jij even toelichten wat je bedoeldt met ervaringsgerichte insteek?

Nien: je suggesties zijn misschien op zich niet verkeerd maar ik zie mij echt niet naar een een masseur ofzo gaan, dat vind ik al veel te eng. En ik denk dat ik mijn eigen lichaam eigenlijk wel voldoende ken, ik geniet alleen niet van lichamelijke aanrakingen en knuffels en nog minder kan ik iemand anders aanraken. Dat heb ik altijd moeilijk gevonden. [buiten beschouwing gelaten bij mijn kinderen maar dat is knuffelen van een hele andere orde.]

dc: sorry maar ik moest even lachen met je opmerking. Ik ben natuurlijk ooit wel eens verliefd geweest maar nooit op een vrouw, daar twijfel ik niet aan.
Maar verder: als mensen een koele relatie zoeken (heb ik niet bewust gedaan), wat zoeken ze dan wel in hun relatie, wat bind je dan om samen oud te willen worden?

Vragen aan twijfelaar

Autoritaire, betweterige ijskoninginnen bestaan. Ik kan het weten; ik heb er in mijn leven helaas al enkele meegemaakt. Ik beveel iedereen aan om ze te mijden als de pest, want de overlast die zij veroorzaken in het leven van anderen is enorm.

Om te bepalen of jij er een bent, twijfelaar, zou ik eens stil staan bij de volgende vragen.

Sta je uit jezelf (zonder dat iemand er om hoeft te vragen) ook wel eens stil bij de behoeftes van een ander?

Dupeer je mensen? Bijvoorbeeld door hen stank voor dank te geven, als zij iets voor jou hebben gedaan?

Vind je het vanzelfsprekend dat anderen dingen voor jou doen?

Ben je oprecht dankbaar als iemand iets voor je doet?

Doe je wel eens iets voor een ander?

Bied je jouw excuses aan, als iemand te kennen geeft zich door jou slecht behandeld te voelen? Of beantwoord je kritiek steevast met sancties?

Als je sanctioneert: hoe ver ga je daarin?

Hoe kijk je tegen je medemens aan? Zie je hen als individuen die evenwaardig zijn aan jou, of als inferieure wezens die door jou naar jouw hand moeten worden gezet en naar jouw pijpen moeten dansen?

Laat je jouw partner de kastanjes voor je uit het vuur halen, als je het zelf bij mensen hebt verbruit?

Maak je gebruik van zgn. schuldtrucs? Zo ja; hoe vaak?

Lieg en bedrieg je? Zo ja; hoe vaak?

Hoe denk je over intimidaties? Vind je dat die geoorloofd zijn bij het opkomen voor je eigen belang?

Stuur je je partner erop uit om mensen vermanend of intimiderend toe te spreken, als dat jou zo eens goed van pas komt?

Hoe ga je met je kinderen om? Laat je hen in hun waarde? Kunnen zij zich op hun gemak voelen bij jouw thuis?

Sta je stil bij de gevolgen van je daden voor anderen?

Kom je op een assertieve manier op voor je eigen belangen?

Ervaringsgerichte insteek

Met ervaringsgerichte insteek bedoel ik alle soort hulp die niet gericht is op praten. Praten doet aanspraak op je rationele stuk en dat lijkt me (kort door de bocht) nu juist het stuk waar jij je toevlucht hebt gezocht.

Haptonomie zoals Nien oppert zou iets kunnen zijn. Je geeft aan dat aanraken altijd lastig hebt gevonden. Dat hangt doorgaans ook samen met het van je gevoel afgesloten zijn. Je schrijft dat je wel geniet van het knuffelen met je kinderen, dat is in ieder geval een mooie ingang! Het zit er echt, ook bij jou ). Je zou bij een haptonoom ook aan kunnen geven dat je opziet tegen het aanraken. Er zijn een heleboel oefeningen waar dat ook niet bij aan de orde is.
Wat ook een ingang kan zijn is een kunstzinnige werkvorm. Dan ga je bijvoorbeeld tekenen of schilderen. Het gaat er vooral om dat je gaat ervaren. Dat je weer langzaam contact leert maken met het kind in jou (je gevoel), dat ook zijn behoeften heeft.

Je kunt nu niet meer oplossen wat is geweest inderdaad. Wat je wel kunt doen is die ervaringen verwerken. Je bewust worden van je overlevingsmechanisme. Bewustwording, verwerken en acceptatie dat jouw overlevingsmechanisme het beste was dat je toen kon doen. En langzaam maar zeker weer contact maken met jezelf, met je gevoel en zien wat je nu als volwassene (leg de link naar je meoderschap en wat je voor je kinderen doet/kunt!) kunt doen, dat je andere mogelijkheden nu hebt dan destijds. En vandaar uit de keuze kunnen maken om je overlevings-automatisme (onbewust) om te zetten in een strategie waarbij je bewust kunt kiezen die al dan niet in te zetten.

Sterkte... en inderdaad.. ben lief voor jezelf!!

Voor slachtoffer

waw, dat is nogal een lijst... . Ik heb inderdaad geschreven dat ik zo'n type ben en dat ik dat uitstraal. Het is vooral dat ik dat uitstraal. Mensen die mij beter leren kennen vertellen mij achteraf vaak dat ik heel anders ben dan ze dachten... dat is uiteraard goed bedoeld en fijn om te horen maar het zegt mij telkenmale weer dat ik nog altijd die uitstraling heb. Maar het stoort mij nog steeds niet, het houdt mensen op afstand. Ik ben niet echt een gezellige meid die graag omringd is door andere mensen.

Om even in het algemeen op de vragen te beantwoorden: ik vraag niets van andere mensen en andere mensen hoeven voor mij niets te doen. Ik ben -en dat vind ik zelf- de ultieme plantrekker. Ik heb nooit wat nodig, ik vraag nooit iets, ik klaag nooit iets, ik ben uiterst zelfstandig (uitwas van mijn jeugdjaren). Deze houding heb ik ook naar mijn partner toe: ik vraag hem niks, hij doet niks voor mij en ik doe weinig voor hem (ja, ik was zijn kleren, maak eten voor hem etc. maar ik kan weining bedenken wat hij voor mij doet).

Ik denk niet dat ik al ooit iemand in mijn leven geïntimiteerd heb, of in ieder geval niet bewust.

Mijn kinderen vinden mij een lieve moeder maar ik vind dat ik vaak een kort lontje heb... . Dat komt omdat ik 2 zorgenkinderen heb en alles op mijn schouders terechtkomt (therapiën enzo) en ik daarnaast ook nog 40 u per week werk. Ik heb ook voor niks anders tijd dus ik heb al lang geen echte vriendinnencontacten enzo. Maar: mijn kinderen is het enige waarvoor ik mij wil inzetten in dit leven, dat zij het beter zullen hebben, al is dat voor 1 van mijn kinderen zeker geen vanzelfsprekendheid.

Dus als ik naar jouw lijst kijkt, dan ben ik geen intimiderende profiterende vrouw.

Voor serra

Ik vind je posts mooi geschreven en ik heb er veel aan, vooral aan je laatste paragraaf. Maar het staat natuurlijk veel makkelijker op papier dan in het echt dit te doen. Ik ga wel over een en ander denken.

Reden

De reden dat ik ernaar vroeg is dat ik van vroeger ook een "ijskoningin" ken, en ik vrij zeker ervan ben dat ze vanuit religieuze redenen de voor haar verkeerde keuzes heeft gemaakt Ik denk dat het bij haar echt een van de onderliggende oorzaken is voor het ijskoninginneschap.

Verder weet ik niet of een niet hartstochtelijke relatie koel hoeft te zijn. Persoonlijk heb ik als kind een heel onstabiele emotionele tijd doorgemaakt, en zocht ik onbewust een heel emotioneel stabiele partner. De eerste was een graadje te ver, echt heel erg weinig emoties. Maar nu ben ik al jaren gelukkig getrouwd met een warme, maar heel emotioneel stabiele man. En dat geeft mij de rust om gelukkig te kunnen zijn.

Ik kan me voorstellen dat een man die gescheiden is van een vrouw die heel erg aan hem hing en afhankelijk was erg gelukkig kan worden met een vrouw waarmee hij het gewoon gezellig kan hebben, zonder heel veel drama eromheen.

Schrik

"Ik denk niet dat ik al ooit iemand in mijn leven geïntimiteerd heb, of in ieder geval niet bewust".

Twijfelaar, jij intimideert me al op papier.
Ik schrik van jou woorden, de afstand die je neemt van alles en iedereen wat met intimiteit, warmte, contact, dichtbij, gevoel of vertrouwen te maken heeft. Met zorgenkinderen die jou lief vinden maar waar je zelf aan twijfelt, met een man waar je niks om lijkt te geven en hij niet om jou, met een -vermoed ik- liefdeloze kindertijd waar je als volwassene nog altijd in leeft.

Ik schrik van de verwoestende werking van emotionele verwaarlozing/armoede -maar dat is een aanname- en ik schrik van het idee dat je ervoor kiest om emotionele armoede op volwassen leeftijd te blijven kopieeren en door te zetten om jezelf veilig te voelen. Maar ook dat is een aanname. Misschien heb je een aangeboren (erfelijke?) stoornis waardoor je inlevingsvermogen of behoefte aan contact klein is. Ik weet het niet.

Ik hoop dat je vraag hier je op weg kan helpen naar iets van warmte in je leven, als je daar behoefte aan denkt te hebben. Sterkte en veel liefs van
Donderkopje.

Maar

donderkopje: als je dat intimideren zo bekijkt, ja dan zal ik wel mensen intimideren gewoon door mijn uitstraling, maar niet door hoe ik met mensen omga.

En verder zullen je aannames wel correct zijn maar hoe geraak je uit zo'n overlevingsmechanisme? Bovendien, door nooit van iemand wat te vragen ben ik er altijd van uit gegaan dat ik niemand tot last ben, dat niemand zich om mij zorgen moet maken en dus dat ik niemand schade berokkenen. Ik weet niet of je dit kan begrijpen. Maar misschien moet mijn doel niet zijn om niemand tot last te zijn.

Tot slot: ik ben zeker dat ik, alhoewel losgekoppeld van mijn gevoel en ongelukkig in dit leven, ik aan geen enkele stoornis leidt.

Is er iemand die misschien een boek kan aanraden dat zou aansluiten bij mijn problematiek?

Assertiviteit

Het lezen van boeken zal jou waarschijnlijk niet helpen. Net als Serra denk ik, dat jij meer gebaat bent bij een cursus of training, waarbij je leert kennis en inzichten in de praktijk te brengen.

Een assertiviteitstraining lijkt me een goed idee.

Narcissa

Ik ben ook op internet aan het kijken, haptonomie zie ik vooral bij zwangerschapsbegeleiding. Het lijkt mij op dit moment niets voor mij, veel te direkt contact.

Maar ik ga thuis nog wel eens verder kijken voor yoga.

Komt het vanuit jezelf?

Wat ik me afvraag, ik herken namelijk heel veel in je verhaal, is dit iets waar je zelf tegenaan loopt of heeft je man je verteld dat er iets mis met je is?
Ik ben er inmiddels achter dat ik niet de meest warme en empathische persoon ben die er bestaat maar ook niet abnormaal of een ijskonijn zoals mijn ex me weg zette.

Niemand nodig

Het is fijn als je zeer zelfstandig bent. Het gevoel dat je eigenlijk prima je eigen leven kan leiden en daar geen anderen bij nodig hebt. Maar het staat kil tegenover een partner die het gevoel wil hebben onmisbaar te zijn. Dat hij een aanvulling is in je dagelijkse geluk.
Het is zelfbescherming. Niemand kan mij raken, ik heb niemand nodig. Er zit een muurtje om je zelf heen waar een ander niet makkelijk door heen prikt.
Als je mijn vriendin zou zijn wil ik het gevoel hebben dat je me een goed en leuk mens vindt, dat je graag tijd met me doorbrengt, dat we elkaar aanvullen, dat ik meer van je weet als een wildvreemde, dat ik mijn emoties en gedachten met je kan delen zonder veroordeeld te worden.
Ik denk dus niet dat je van nature een kil mens bent. Er zijn dingen gebeurt waardoor je zo bent gegroeid. Je man bokst hier al jaren tegen aan en schermt zich ook af. Ja, die is ook veranderd in de loop der jaren. Raakt zichzelf kwijt omdat hij niets aan gevoelens mag geven, laat staan ontvangen.
De situatie gaat de komende jaren alleen maar verder verkillen. Je wilt je huwelijk aanhouden totdat de kinderen groot zijn. Dat weet je al.
Weet je man dit ook? Ik vind dat hij recht heeft op eerlijkheid. Misschien wil hij de jaren die gaan komen dan ook liever in iemand anders investeren?
Ik zou samen proberen hier uit te komen. Proberen om tenminste wat minder koud tegen over elkaar te staan.Een klein stukje van je muur laten afbrokkelen en kijken of er nog warme gevoelens over zijn. Al is het dan geen liefde, dan misschien kameraadschap? Je kinderen voelen dit allemaal feilloos aan.
Je man wordt een ijskoningin door jou houding? Het is denk ik een wisselwerking. Jullie verkillen samen.

Ja wil

ik denk dat wil 40 de situatie best goed weergeeft: een muurtje, ja dat is er en ik krijg het niet weg. Ik heb daar nog niet veel actiefs voor gedaan, vandaar ook mijn vraag hier...

Man en ik praten eigenlijk niet samen, behalve normale dagdagelijkse beslommeringen (kind ziek ofzo). Man is ook altijd heel laat thuis, dus zelfs veel van die dagelijkse dingen komen niet eens aan bod. En zo wordt de afstand steeds groter. Maar wat mij betreft zitten we nu te ver van elkaar verwijderd en ik wil er geen tijd in steken, elke aanzet tot normaal gesprek is 5 minuten later een ruzie. Zeg ik wit, dan zegt hij zwart. Als ik zwart had gezegd, beweert hij dat het wit is.

Ik heb man al heel duidelijk gezegd dat ik bij hem weg zal gaan en hij is vrij om elders beter te gaan zoeken. Hij krijgt van mij alle vrijheid die hij wil, om zo laat te werken als hij wil, om op stap te gaan wanneer hij wil, om iemand anders tegen te komen. Daar ben ik dus wel eerlijk in.

Wij doen ook al jaren niks meer samen, geen leuke activiteit, behalve de jaarlijkse gezinsvakantie die de helft van de tijd een drama is. En ieder apart heeft door de situatie ook geen tijd voor eens iets leuks te doen. We leven in een constante stress tegen de klok lijkt het wel.

En er is wekelijks op een vast tijdstip het 'bedmoment' waar ik erg tegenop zie, en wat gepaard gaat zonder enige intimiteit, er wordt bv. de laatste 10 jaar niet meer gezoend, onnodig te zeggen dat alles ook hier uiterst kil verloopt.

Maar: alsnog denk ik dat mijn kinderen beter af zijn met beide ouders omdat ik het helemaal alleen met 2 kinderen met zorgen nog slechter ga trekken.

Niets actiefs voor gedaan

Die zin springt er wel erg uit. Even later zeg je daar ook geen energie meer in te willen steken. Iedere week is er een kil "bedmoment" en verder delen jullie niets meer. Zelfs geen vriendschap.
Wat is dan precies je vraag? Je bent er helemaal uit, je neemt genoegen met het soort relatie waar je nu in zit en je man ook?
Jullie hebben samen besloten dit huwelijk voort te zetten tot de kinderen de deur uit gaan. Dat kan als de jongste 18 is maar kan maar zo 10 jaar langer duren. Werk je echt toe naar een streefdatum om alleen te gaan leven?
En wat ga je er dan op vooruit? Ga je dan gelukkig worden? Ga je met iemand anders een relatie opbouwen? Hoe zie je je leven over, laten we zeggen, een jaar of 15?
Het lijkt mij zinvoller om de komende tijd dan toch te investeren in een gezelliger tijd.
Misschien eens praten onder begeleiding, zodat een gesprek niet direct ontaard in ruzie?
Het is moeilijk, ik weet het. Maar een randje van de muur af kan zo veel veranderen.

Och twijfelaar toch...

... wat een verdrietig verhaal...

Het hier delen van je vragen is al een goede eerste stap. Je begint het aan te gaan, zeg maar. Je wil het kennelijk anders. Dat je niet weet hoe of wat, lijkt me niet meer dan normaal. Heb je niet iemand in je omgeving om mee te spiegelen? Een coach die 'gewoon' met je meekijkt, met je meeleeft ? Samen verder werken aan bewustwording? Dat is de eerste stap (waar je al mee begonnen bent) je hoeft nog niet meteen van alles anders te gaan doen of te ondernemen als dat niet goed voelt.

Enerzijds lees ik een bewuste leuze om bij elkaar te blijven tot de kinderen het huis uit zijn. Anderzijds vertel je ook over veel stress bij jullie beiden. Wat ik me dan afvraag is of jij/jullie oprecht vrede hebben met de keuze. In dat geval kan er namelijk berusting zijn (stressvrij).

Ik heb zelf ooit de keuze gemaakt om bij mijn man weg te gaan, heel bewust omdat ik juist niet wilde dat we ongelukkig bij elkaar zouden blijven en dat als voorbeeld mee zouden geven aan onze kinderen. Samen waren we ongelukkig en niet goed in ons vel en - belangrijk - dit maakte ons ook minder fijne ouder. We hebben heel bewust gekozen wrok en meningsverschillen achter ons te laten (kinderen voorop) en zijn nu alletwee fijnere ouders voor onze kinderen. Vanuit mijn ervaring is het dus niet het beste wat je kan doen: tegen alles in bij elkaar blijven voor de kinderen. Natuurlijk trek jij het als je alleen bent, je hebt alles te winnen..!!

Liefs Serra

Vervolg

Ik had in mijn eerste bericht reeds geschreven dat ik al lang met deze vragen worstel maar ik had mij bij de situatie neergelegd. Ik heb ook geschreven dat er momenteel ook een ander verhaal speelt... . Dat is nl. dat ik goed overeenkom met een andere man. Deze man stuurt aan op een relatie, hij weet ondertussen dat mijn huidige relatie niet goed loopt. Hij weet ook dat ik bij mijn man zal blijven. Maar hij probeert mij ervan te overtuigen dat ik mijn leven wegsmijt, dat ik recht heb op een warme relatie. Ik heb vroeger al wel een paar keer zo’n ‘aanbod’ gekregen maar ben daar steevast niet op in gegaan. Maar nu... ik weet het niet. Ik ken deze man al lang, had nooit zo naar hem gekeken. Hij is blijkbaar stiekem al jaren verliefd op mij. Door mijn kille uitstraling heeft hij nooit wat durven laten merken. Maar omdat wij sinds een tijd openlijk praten met elkaar, is hij er nu van overtuigd dat ik helemaal niet zo kil ben als ik laat uitschijnen. En vandaar mijn vraag eigenlijk: zou ik verkilt zijn door hoe de relatie met mijn man loopt? Ik wil helemaal niets beginnen met deze man als ik bijna kan voorspellen dat het toch ook niet goed gaat lopen. Kan deze relatie mij doen voelen en openstellen voor het leven? Mag ik dit wel van een eventuele relatie verwachten?

Momenteel voel ik mij ook niet eens schuldig naar mijn eigen man toe. Het lijkt wel of ik vind dat ik een geheime relatie verdien... . Ik kan dat niet goed uitleggen. Maar momenteel ben ik ook niet verliefd op deze man. Kan het komen of niet, daar heb ik nu geen zicht op. Ik zit dus in een tweestrijd: in de toekomst toch een nieuw leven met een andere man of toch gewoon op mezelf blijven. [Ik besef dat dat leven over een jaar of 10 natuurlijk niet echt realistisch is maar het feit dat ik een minaar zou kunnen hebben opent op zich gewoon nieuwe perspectieven. ]

Ik vind je verhaal nog steeds herkenbaar. Zeker weten dat je kunt verkillen door een relatie met een man waar je niets meer mee wilt en met wie je elke dag ruzie hebt. Ben je ooit wel verliefd geweest op je man?

Vic

Ben ik ooit verliefd geweest op mijn man? Echt smoorverliefd denk ik niet. Ik apprecieerde hem wel om zijn eerlijkheid, hij is ernstig als persoon maar ook wat betreft werken, hij is niet agressief (behalve dan dat het heel soms nu wel eens escaleert), heeft best wel wat humor en is intelligent. Op papier ziet hij er heel goed uit.

Ik denk dat ik van thuis uit de boodschap heb meegekregen dat ik al blij mocht zijn als ik iemand zou tegenkomen die een gezin wil en daar zijn verantwoordelijkheid voor wil opnemen en die verder niet achter andere vrouwen loopt en zijn eigen vrouw als vuil behandelt. En iemand die zijn werk serieus neemt en niet van het ene naar het andere gaat. Dat heb ik ook gevonden. Maar dit alles houdt eigenlijk geen rekening met gevoelens.

Op seksueel vlak zijn we nooit een spetterend koppel geweest, maar ik denk dat we wel dachten dat we dat konden overwinnen omdat er wel andere -belangrijkere zaken- aanwezig waren.

Twijfelaar

Ik denk dat jouw kilheid vooral wordt veroorzaakt door de slechte relatie en de vervelende aanvaringen met je man. Als je ooit verliefd wordt kom je waarschijnlijk onvermoede kanten van jezelf tegen Een minnaar nemen lijkt me dan weer een verschrikkelijk slecht idee.