Uit elkaar, maar ik heb niets!

Kan wel

Ik zat in min of meer dezelfde situatie als jij, op het koop huis na dan. Ik had ook een onregelmatige baan van maar een paar uur per week waar ik zeker niet rond van kan komen. Maar er is zoveel mogelijk. Waarom zou je een uitkering aanvragen? Ik heb ook wel even in de slachtofferol gezeten zoals jij nu doet, maar kom op, er zijn vrouwen die helemaal zonder man een kind krijgen, dus wat is het probleem? Waarom zou je een uitkering aan moeten vragen? Zoek werk, zoek kinderopvang, het kan allemaal. Het zal niet allemaal makkelijk zijn, maar het kan. Probeer je dat eerst te realiseren, je zit niet vast.

En trouwens

als je kinderen over 8-10 jaar de deur uitzijn, is dat huis toch nog steeds van hem en heb je toch nog steeds geen werk?

Tirza

Als hij niet wil dat jij vertrekt

vraag hem met je te trouwen... in gemeenschap van goederen!
Volgend jaar de scheiding inzetten...

Was het maar zo eenvoudig

Alvast dank voor jullie reacties. maar zoals voorgesteld zoals werk zoeken, een huis etc ...was dat maar zo eenvoudig. ik ben bijna 50, dus is het ook al mmoeilijker om werk te vinden. Ergens vind ik het ook oneerlijk, ik moet dus vertrekken terwijl ik wel heel veel in dit huis heb geinvesteerd. ik heb veel opgeknapt, geschilderd, de hele tuin aangelegd en onderhouden. Ik heb natuurlijk ook de herinneringen, de kinderen zijn hier geboren en buiten dat, het is een heerlijk huis in een fantastisch buurtje. Iedereen zegt dat ik gek zou zijn om ergens anders te gaan wonen. En ik heb het hier ook naar mijn zin, en zou ik ook best alleen met de kinderen willen wonen. Maar het is zijn huis en hij wil natuurlijk ook niet ellders gaan wonen.
Het huis is helaas niet groot genoeg om bijv. een kamer voor mij te kunnen maken, dat zou ook al een aardig compromis zijn.
Ik vind van dat trouwen wel heel origineel! Misschien doe ik dat wel!
Ik zei al dat ik deze hele situatie heel naar vind, vooral ook omdat ik echt alles heb geprobeerd om onze rrelatie weer nieuw leven in te blazen, Maar van mijn man komt er niets meer, hij heeft ook geen tijd meer voor mij en nauwelijks voor de kinderen. Hij heeft dat ook bioj de therapeut gezegd. Maar van hem hoef ik niet te vertrekken....Hoe moet dat nu? Ik vind het voor de kinderen ook een ramp als ik weg zou gaan.
O, ja ik voel me geen slachtoffer hoor, ik ben alleen maar heel verdrietig. Ik heb nu een man waar ik niets meer mee samen doe, hij is niet geinteresseerd in mijn leven, wil geen leuke dingen meer doen zoals vakanties uitstapjes en hij wil ook geen sex. Al meer dan een jaar hebben we geen sex meer gehad. En erover praten wil hij al helemaal niet. En dan denk ik: wat doe ik eigenlijk met zo'n man, wat heb ik aan deze relatie, behalve dan de financiele en practische gemakken?

Maaike

Je moet inderdaad voor jezelf uitmaken wat het belangrijkste voor je is. Inschrijven bij woningbouwverenigingen zou ik zeker als eerste doen en verder kun je je orienteren op b.v. werk of opvangmogelijkheden. Informeren kost niets. Vraag eens bij het CWI naar de mogelijkheden. Er zijn ook banen voor 45+. Tenminste bij ons in de buurt wel. Of kijk zelf eens op www.werk.nl en kijk eens bij de 45+ banen.
Misschien kom je al zoekende tot een besluit.
Sterkte.

Je eigen leven

Ik weet niet genoeg van je situatie om echt te kunnen oordelen, maar wat ik lees maakt me furieus. Waar kom jij er aan te pas in dit hele verhaal? Het maakt me ook zo boos dat vrouwen nog steeds niet worden opgeleid en voorbereid op een zelfstandig financieel leven, zodat dit soort bedenkingen geen rol spelen in het verbreken van een relatie. Ik vind het stuitend, dat je van je man af wilt, en dat dit soort argumenten zo zwaar wegen.

Birthe

Birthe, jij schrijft: Het maakt me ook zo boos dat vrouwen nog steeds niet worden opgeleid en voorbereid op een zelfstandig financieel leven.
Op zo´n manier geformuleerd plaats je vrouwen weer in de afhankelijk, ondergeschikte, passieve rol. Vrouwen moeten zelf het heft in eigen handen nemen. Iedere vrouw heeft de eigen verantwoordelijkheid om kennis die ontbreekt zelf aan te vullen. Of om in omstandigheden die (nog) niet goed zijn zelf de nodige stappen tot veranderingen aan te nemen.
Niet wijzen naar anderen, zelf in actie komen dus.
Onyx

Trouwen origineel?

Dat zou schandalig zijn. En bovendien is je man ook niet gek, dus dat zal niet lukken.

Als ik het zo even samenvat kun jij naar eigen zeggen niet echt gaan werken omdat je 50 bent (hetgeen echt onzin is overigens, je zult alleen niet terecht komen in leuke banen die je graag zou willen) en zou het naar jouw idee het mooiste zijn dat je man weggaat en hij of de overheid financiert dat jij er kan blijven wonen. Laten we wel wezen, dat gaat nooit gebeuren. Dus als je weg wil, zorg dan dat je weg kan. Schrijf je in bij de woningbouw, zoek een baan en zorg dat je weg kan.

Ben ik weer

Even dit: ik ben hoogopgeleid en ik heb werk. Maar ik werk heel onregelmatig, ik werk veel thuis en ben ook regelmatig op reis voor mijn werk. Dan ben ik een week of een paar dagen weg en daarna ook weer heel veel thuis. Ik werk omdat ik dat plezierig vind en niet alleen voor het geld, ik verdien er niet veel mee.
Of ik full time werk kan vinden is de vraag.
Natuurlijk vlak ik de praktische kant niet uit van dat we het financieel nu aardig hebben en een mooi huis etc. Dat is dus waarom ik enorm twijfel. Maar is dat genoeg voor een relatiebasis? Ik voel me er niet meer gelukkig in mijn relatie en ben ook erg moe van alle energie die ik de laatste tijd er in gestopt hebt om vooral niet uit elkaar te hoeven. En ook niet omdat ik het voor de kinderen niet goed vind.
Maar op een gegeven moment is het genoeg, en door deze strijd zijn de laatste warme gevoelens die ik nog voor hem had ook verdwenen.
De therapeut zei ook tegen mij dat ik echt alles en alles eraan gedaan heb en echt niet hals over kop zomaar aan scheiden denk. Ik ben voor mijn gevoel al jaren single, heb mijn eigen leven, veel vrienden alleen ik heb niets meer met mijn man op emotioneel gebied. En ja...dat mis ik enorm.

Knurf

Ik lees dat toch anders, van die therapeut hoor. Als Maaike daar al wel 20 of 30 keer geweest is bijvoorbeeld. En dat daardoor de therapeut dus op de hoogte is van alle acties die Maaike heeft ondernomen dan kan de therapeut toch samen met Maaike tot de conclusie komen dat er alles aan gedaan is? Mijn therapeut zei dat ook nooit zomaar zo bot, maar liet mij wel zelf op een gegeven moment een conclusie trekken. Ik zou dan zelf naderhand ook kunnen vertalen dat de therapeut het zelf ook zo vond.

Maxime

Dat kan dus niet

Maaike "Ik werk omdat ik dat plezierig vind en niet alleen voor het geld, ik verdien er niet veel mee. "

Dat kan dus niet als je op eigen benen staat. Dan werk je niet meer alleen voor je plezier, maar mede en vaak ook vooral omdat het moet. Tuurlijk ben ook jij in staat een fulltime baan te vinden, als je maar wil. Misschien niet op het niveau dat je graag wil, misschien niet het werk dat je graag wil, maar als jij jezelf wil onderhouden lukt je dat heus.

Je bent voor je gevoel al jaren single, schrijf je, maar toch leef je het leven dat je nu leeft mede dankzij het feit dat je man het geld verdient. Is dat single zijn?

Blijft moeilijk

Dank voor de vele reacties. Niet alleen de therapeut vindt dat ik er alles aan gedaan heb, maar ik zelf natuurlijk ook. Ik kan ook denken. Man brengt momenteel meeste geld in, is ook wel eens andersom geweest. Ik koos om minder te werken en kinderen op te voeden.
Dat ik me al jaren single voel heeft niet veel met geld te maken. Ik heb de kinderen alleen opgevoed, hij heeft zich daar nooit mee bemoeit, ik organiseer het huishouden, alles rondom de kinderen en doe mijn eigen werk er ook bij. Inbreng van mijn man is dat hij voor de financiele middelen zorgt, repareert wat kapot is en hij werkt overigens met heel veel plezier. Hij komt thuis en eet mee, praat nauwelijks, gaat helemaal zijn eigen gang en that's it. Hij wil niet dat ik vertrek. Omdat hij het prima zo naar zijn zin heeft: er wordt voor hem gekookt, gewassen en ik pas op de kinderen als hij wil sporten of zo. Kennelijk heeft hij zelf geen enkele behoefte meer aan intimiteit, aandacht en dat heeft hij ook gezegd. Voor mij werkt dat dus niet.
Ik ben wel meer geneigd om niet te vertrekken omdat ik daar waarschijnlijk ook niet gelukkiger van wordt. nu probeer ik afstand van hem te nemen en dat kost erg veel energie. Door zijn soms depressieve buien word ik ook meegetrokken en ik moet wel opgeruimd en vrolijk blijven van hem, ik mag niet klagen/zeuren of wat dan ook.
Denk dat ik moet kiezen tussen twee nare dingen. Of weggaan of blijven bij een man die ik meer als huisgenoot/ de vader van de kinderen zie en waar ik niets meer mee heb. Het ergste is dan ook dat ik wel bij hem in bed moet liggen. Het huis is niet ruim genoeg voor nog een slaapkamer.
Voor de kinderen vind ik weggaan een regelrechte ramp.
Ze weten wel dat wij geen normale verhouding hebben zoals ze dat bij vriendjes thuis zien, want daarin geven we han natuurlijk geen goed voorbeeld.
We hebben geen slaande ruzie of woorden, gaan gewoon met elkaar om dus deze situatie kan nog jaren doorgaan. Doet het al dus.
Natuurlijk realiseer ik me heel goed dat ik mijn werkzaamheden kan doen omdat hij het meeste verdient, dus ik kan er dus maar beter van profiteren. Er zijn vele stellen voor heel wat minder uit elkaar gegaan. Vroeger was dit ook de basis voor een levenslange 'relatie'. Gevaar is natuurlijk wel dat één van ons een iemand anders tegenkomt, maar dat is dan maar zo. Ik kijk nu al goed uit mijn ogen en zal een eventuele relatie met een andere man zeker niet tegenhouden.

Vind je dit eerlijk?maaike?

je zegt;Ik kijk nu al goed uit mijn ogen en zal een eventuele relatie met een andere man zeker niet tegenhouden.

dat komt op mij over als; mijn man mag me financieel onderhouden ,maar ondertussen kijk ik wel uit naar een andere man( zodat deze nieuwe man je kan onderhouden???)of bedoel je dat je dan gewoon vreemdgaat?ik vind het nogal onvolwassen en gemakzuchtig van je.

Zure appel

Hmmm, even wat losse gedachten die bij mij opkomen. Ik kan er erg naast zitten, maar ik lees nog wel eens op VIVA-forum interessante discussies.

Je man is tevreden. Hij heeft een leuke, goede baan, leuke kinderen en een vrouw die zich prima kwijt van de taken als huisvrouw. Ik zou helemaal niet verbaasd zijn als blijkt dat hij al jaren een minnares heeft die prima voldoet voor zijn behoefte aan intimiteit. Hoeft hij geen dure scheidingen voor aan te gaan, gewoon status quo handhaven. Vrouw past op als hij wil sporten of zo, dus hij kan zijn minnares vaak genoeg zien. Hij moet er ook niet aan denken om te gaan scheiden, want dat kost geld én hij krijgt opeens zorgtaken. Scheiden betekent voor hem niet meer vrijheid, maar juist minder.
Voor je het weet gaat minnares dan ook extra eisen stellen

Maar misschien zit ik er wel helemaal naast......

Ik begrijp jou overigens echt niet. Stel nou dat je een andere man vindt. Je lijkt wat uit te gaan van het principe 'geen oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt'. Hoe denk je dat de scheiding zal verlopen als je al vreemdgegaan bent? En hoe denk je dat die nieuwe man zal reageren: 'ja, schat ik koop wel een huis zodat jij en de kinderen bij ons kunnen komen wonen'. Of wilde je zonder LATTEN direct intrekken bij je nieuwe vlam? Welk effect zal dit hebben op de kinderen? Vooral als de relatie daarna misloopt?

Wat ik zie is dat je probeert vooral niet door de zure appel heen te bijten. Het is niet zo heel moeilijk: OF je wilt een nieuw leven zonder je man OF je slikt je emotionele verlangens in, geniet van de materiële voordelen en blijft doorsudderen tot je doodgaat of zo.

Als je een nieuw leven wilt, dan zit er maar 1 ding op. Schouders recht en de stappen uitvoeren die al eerder aangegeven werden.
Veel sterkte

Tihama

Wil jij op eigen benen staan?

Of zoek je gewoon de volgende die je onderhoudt?
Weggaan is voor je kinderen een regelrechte ramp, zeg je, maar is die minder groot als mama direct bij de volgende intrekt? Ik dacht het toch niet. Voor jou wel, want jij hoeft dan alsnog niet fulltime te gaan werken. Wat let je om op eigen benen te gaan staan in plaats van maar te roepen dat het echt niet anders kan en manlief jouw leven niet leuk maakt?

Maaike

dit draadje raakt me. In eerste instantie lijkt het vooral of je een mogelijkheid zoekt om toch de helft van de waarde van het huis in handen te krijgen. Een reeël streven lijkt me.

Maar onhaalbaar.

Dan blijft dus de vraag over of je blijft zitten vanwege het gemak. Je schildert het bestaan-alleen af in alle tinten grijs die er maar te vinden zijn.

Dit is niet de generale! Dit is het. Dit is je leven. Wat jij doet is het belangrijkste voorbeeld voor jouw kinderen. Je beslissing indertijd om zonder goede financiële afspraken voor de kinderen te gaan zorgen brengt je nu in de problemen. Wat wil je aan je kinderen voorleven? Dat je tegen de verdrukking in een oplossing zoekt of dat je genoegen neemt met hoe de zaken ervoor staan.

En los van je kinderen. Wat wil jij zelf met je leven? Je krijgt deze jaren niet terug. Als de kinderen het huis uit zijn ben je 60 en heb je geen herkansing.

Wat wil je voor jezelf?

Rolmodel

Hoi Zonnetje,

Ik vind jouw gezichtspunt heel interessant. Ik proefde uit Maaikes posting andere dingen. Vooral het gedrag van vrouwen die werken beschouwen als 'een aardigheidje', maar die primair opgegroeid zijn met de gedachte dat ze niet zelfstandig hoeven te zijn. Maar je zou gelijk kunnen hebben. De stappen die je aangeeft zijn sowieso heel zinvol. M.n. die therapeut voor zichzelf.

Ik vraag me toch nog iets af: Maaike: hoeveel vrouwen die gescheiden zijn ken jij en hoeveel van die vrouwen zijn zelfstandig? Mis je soms rolmodellen om je op te richten?

Tihama

Eigen kamer

Hoi Maaike,

Ik snap je overwegingen om het gezin niet op te breken heel goed en heb een aantal jaren geleden dezelfde keuze gemaakt. Sindsdien slaap ik op mijn werkkamer en dat maakt voor mij een wereld van verschil, een eigen plekkie en me niet hoeven af te vragen wie die vreemde is die al jaren naast me ligt.
Je zegt dat je huis te klein is, maar als ik het zo hoor schat ik in dat jouw man, die zo op zichzelf is, wél een eigen plek heeft, of heb ik dat mis? In dat geval is het heel simpel: jij krijgt de slaapkamer en hij zijn 'hobbykamer', of andersom. Harde eis om samen te blijven: een plek die alleen voor jou is. Desnoods deel je de slaapkamer in tweeën, allebei een minikamertje. Echt, die eigen kamer maakte voor mij zoveel verschil en sindsdien is het alleen maar makkelijker geworden om de BV Gezin te draaien, met man, vuile sokken en al
En ja, hier ook een man met goed inkomen en ik verdien als freelancer net een bijstandsuitkering bij elkaar, ik heb helemaal geen zin om mijn leven zonder geldzorgen in een ruim huis op te geven, mijn kinderen hebben een stabiele jeugd met een vader en een moeder en één huis in plaats van dat ze pendelen tussen twee huizen, en ik schaam me er niet voor. Integendeel, ik ben blij dat ik op deze status-quo ben uitgekomen voor de komende pakweg 10 jaar tot de kids min of meer volwassen zijn.

O ja: hoe minder je van je man verwacht, hoe makkelijker het wordt (aldus de ervaringsdeskundige). Maar je moet eerst weten wat je wilt. Sterkte!

MM
PS Ik wil met die zin over twee huizen absoluut niet de mensen een trap geven die wél pendelende kinderen met twee huizen hebben, laat dat even duidelijk zijn ...

Tips en zo, en vraag voor mm

Fijn, dat er ook reacties bijzitten waar ik echt wat aan heb! Hartelijk dank hiervoor.
Ik zal even reageren op enkele reacties. Ik ben er ten eerste helemaal niet op uit om zo snel mogelijk een andere man te zoeken om mij te onderhouden zoals iemand dat noemt. Ik kan heel goed mezelf onderhouden, ben hoogopgeleid, zoek helemaal geen rolmodellen, ben ook niet opgevoed met het idee dat een vrouw niet hoeft te werken, ik werk en heb een eigen inkomen, op dit moment niet echt veel maar ik zou daar alleen van kunnen leven.
Ik heb gekozen, in goed overleg met mijn man, om onregelmatig en minder te werken omdat ik kinderen opvoeden op dat moment belangrijker vond en er is meer in het leven dan alleen maar werken. En met mijn werk was en is dat prima te combineren.

Teon mijn man het huis kocht, had hij op dat moment meer geld en je denkt dan ook niet dat je ooit uit elkaar zult gaan. En ik mag dus wat hem betreft, hier ook blijven wonen.
In mijn situatie waarin ik al vele jaren geen aandacht, respect en intimiteit heb gekregen tja, dan verlang je daar dus naar (en wie niet?) en mocht ik een leuke man tegenkomen dan zal ik daar zeker werk van maken en niet in de eerste plaats omdat ik niet zelfstandig kan zijn.
Vind het wel een beetje kort door de bocht geredeneerd.

Ik weet ook dat het feit dat je wel of niet gelukkig bent niet alleen afhangt van je relatie, anders was ik jaren geleden al ingestort.

De tips die ik kreeg: inderdaad, meer energie steken in mezelf en daar ben ik druk mee bezig.
Dat stappenplan, in kleine stapjes vind ik een goed idee. Ik ga me in ieder geval inschrijven voor een woning, ook al is dat pas over een paar jaar, maar dan heb ik wat achter de hand.
Twee dekbedden- hebben we al.
Hij heeft in huis ook geen eigen ruimte of hobby/werkkamer. Daar is echt geen plek voor. Het is een klein, knus huisje, dus helaas kan dat niet.
Kinderopvang is niet nodig, de kinderen zitten mij totaal niet in de weg, integendeel en ze zijn vrolijk en makkelijk. (De kinderen vinden mij ook altijd erg vrolijk en gezellig)
Sporten doe ik al, heel fijn, ik wielren bijna iedere dag flink.
Ik zit nu nog midden in het proces van loslaten en rouwen om verwachtingen die er niet gaan komen en inderdaad dat kost heel veel energie.
En voor MM, goed te lezen dat je in ongeveer dezelfde situatie zit en toch gekozen hebt om zonder geldzorgen/huis en vader en moeder bij elkaar te kiezen. Dat geeft mij ook weer moed. Nog wel een vraag: hoe heb je dat je kinderen verteld, zo van: we hebben dan wel niets meer met elkaar maar we blijven toch in hetzelfde huis en wat voor voorbeeld is dat dan voor de kinderen? En hoe gaat het bij jullie in de praktijk? Weet je nu al dat je ook het huis uitgaat als de kinderen er uit gaan? Hoe hebben jullie dat besproken en wat als één van jullie iemand anders ontmoet?
Een vriendin van mij vindt het juist erg bewonderingswaardig om ondanks deze situatie toch ervoor te kiezen niet uit elkaar te gaan. Ik denk dat het bij mij daar ook op neer komt. In ieder geval bedankt voor jullie tips en steun.

Ik vind je ook bewonderingswaardig ....

Het lijkt me geen makkelijke situatie waar je inzit.

Misschien moet je wel de komende 8-10 jaar beginnen met de voorbereiding op je scheiding. Dus .... spaarrekening openen, meer gaan werken en je vast inschrijven bij de woningbouwvereniging.

Trouwens ....

Ik neem aan de het inkomen van je man gestegen is, zou het niet mogelijk zijn een flatje erbij te kopen op jouw naam en die nu te verhuren? Dan kun je het inkomen van je man gebruiken om een hypotheek te krijgen, waar je over een jaar of 10 in kunt trekken.

Niet netjes

***
Fijn, dat er ook reacties bijzitten waar ik echt wat aan heb! Hartelijk dank hiervoor. Aldus Maaike.
***

Leuk voor de andere mensen die de moeite hebben genomen om te reageren. Je wekt bij ook de indruk dat je alleen wilt lezen wat je daadwerkelijk wilt horen. Misschien moet ik zeggen je zoekt slechts bevestiging en geen raad ? De therapeut zegt ..., je vriendin zegt, de kinderen vinden je aardig en vrolijk .... prima allemaal maar m.i. deel je dat hier mede om ook de lezer te overtuigen dat het "allemaal" aan je partner ligt, jij bent helemaal perfect. Lees je postings nog eens rustig door, je spreekt jezelf m.i. tegen en allemaal om gelijk te krijgen. Het komt bij mij heel defensief over. Jammer !

Nou zeg, anne-sofie

Maaike heeft al eerder bedankt voor de vele reacties, maar ik denk dat zij vooral reacties gekregen heeft die niet aansluiten op haar zelfbeeld en op haar situatie. In het laatste reeksje zaten een paar anders getinte reacties, en ik kan mij persoonlijk heel goed voorstellen dat het heel prettig is tussen alle andere, vele adviezen ook advies te krijgen dat beter bij haar past. Daar mag je dan toch extra voor bedanken.
Ik zie bij Maaike juist dat ze serieus ingaat op postings, ook als ze niet het gevoel heeft dat ze er veel aan heeft.

Maaike, nog een mogelijkheid

Ik denk dat de titel van je draadje, uit elkaar maar ik heb niets! vooral zorgt voor het onbegrip dat ik af en toe lees. De titel blijkt nl. achteraf niet te slaan op je echte situatie, en klinkt een beetje zielig-klagerig.
Overigens, ik kan me je oplossing, blijven en je gezinsleven anders inrichten, heel goed voorstellen. Waarom nou toch altijd weer dat gezin opbreken, kinderen in de ellende, beide ouders in de stress terwijl dit bv. ook een manier is je leven nieuwe vorm te geven. In die zin vind ik het ook wel weer een goed voorbeeld voor je kinderen. Ik zou eea. met partner wel goed overleggen en afspreken. Ook je kinderen zou ik, op den duur, wel informeren over de veranderde verhoudingen.
Kunnen jullie het nog niet anders oplossen, je koopt samen een ander groter huis waar je man zijn inbreng van het huidige huis als zijn deel houdt, maar waar jij in mee kan sparen. Vervolgens heb je allebei je eigen kamer en je eigen privé, en jij bouwt ook iets op.
Heb je nog wel iets als vriendschap met je man, dat zou voor mij wel een eerste vereiste zijn, je moet minstens met elkaar door één deur kunnen. En wie weet kom je op deze manier op een heel andere wijze nader tot elkaar.
Goed hoor, ik begrijp je wel.

Mirreke

" ik denk dat zij vooral reacties gekregen heeft die niet aansluiten op haar zelfbeeld "

En ik denk dat wij haar daar een grote dienst mee hebben bewezen.

Maaike begon deze draad met "ik heb niks en ik kan geen kant uit". DAt was dus haar zelfbeeld.
Daar heeft ze tegengas op gekregen en dat heeft haar ertoe gebracht te schrijven dat ze hoogopgeleid is, dus best kan werken, dat ze allerlei mogelijkheden heeft, dat er ook nog lange termijnoplossingen denkbaar zijn en dus ze lang niet zo zielig is als het eerst leek.

Ik hoop dat ze vroeg of laat inziet dat het dus heel goed is geweest dat die reacties niet aansluiten bij haar zelfbeeld. Stel je voor dat iedereen had bevestigd wat ze in haar eerste posting dacht.

Groet, Ellen