Uit elkaar, maar ik heb niets!

Maaike ,ik begrijp iets niet

je zegt:je schrijft:Kinderopvang is niet nodig, de kinderen zitten mij totaal niet in de weg, integendeel en ze zijn vrolijk en makkelijk. (De kinderen vinden mij ook altijd erg vrolijk en gezellig)

Daar gaat het nu niet om,het gaat erom dat je kiest voor kinderopvang zodat je meer uren kan gaan werken,en daardoor financieel zelfstandig kan worden.

en verder schrijf je in je eerste posting:Maar ik trek het zo niet en heb het erg moeilijk, ik loop er iedere dag tegenaan.
en nu zeg je weer:Een vriendin van mij vindt het juist erg bewonderingswaardig om ondanks deze situatie toch ervoor te kiezen niet uit elkaar te gaan. Ik denk dat het bij mij daar ook op neer komt.

je spreekt jezelf zo tegen in wat je wil,ik begrijp je gewoon niet.

verder sta je wel open voor een nieuwe liefde,wat dus gaat betekenen dat je nu al weet dat je vreemd zal gaan.

en ik lees ook: Maar ik heb geen inkomsten, geen vast werk, geen huis.
en vervolgens lees ik:
ik werk en heb een eigen inkomen, op dit moment niet echt veel maar ik zou daar alleen van kunnen leven.

je spreekt jezelf constant tegen.

Antwoord voor maaike

Maaike, je vroeg hoe we 'het' de kinderen hebben verteld, nou niet dus. De situatie is gewoon zo gegroeid, en een paar jaar geleden hebben we jongste de ouderslaapkamer gegeven en man het babykamertje Ideetje van mij omdat zij meer ruimte nodig had om te spelen en zo, en vanaf dat moment ben ik in mijn kantoor gaan slapen. Ze hebben dat nooit vreemd gevonden (ze zijn nu 11 en 12).

Ik ben idd wel van plan om op mezelf te gaan wonen als de kinderen het huis uit gaan, dat kan alleen nog wel even duren want de oudste heeft autisme en geen idee hoe dat zal gaan qua wonen. De kinderen weten dit niet maar het zal ze, vooral mijn dochter, tzt niet bepaald verbazen. In de tussentijd vind ik het leuk om alvast te dromen: koop ik een huis of een flatje, hoe ga ik het inrichten, enz.

In de praktijk: man werkt hele dagen buiten de deur. Overdag heb ik het huis voor mezelf, doe wat aan mijn werk en huishouden, 's middags heb ik de kids. Van zes tot negen zijn we als gezin bezig met eten, muziek oefenen e.d. en we brengen de kinderen naar bed. Daarna wisselen we praktisch geen woord meer en hebben we allebei onze vrije tijd, hij op zijn kamer, ik op mijn kamer.
We praten zelden over iets anders dan de kinderen of huishoudelijke toestanden. Veel beslissingen neem ik in m'n eentje omdat hij het allemaal wel best vindt. Echt iets met hem delen doe ik allang niet meer, er komt toch geen reactie uit.
Sinds ik dat eenmaal heb geaccepteerd is het leven er voor mij een stuk leuker op geworden. Gevoelens en verhalen delen doe ik gewoon met andere mensen van wie ik tenminste een echte reactie krijg.
Maar aan tafel met zijn vieren is het wel gewoon gezellig, al komt er zelden een bijdrage aan de conversatie van hem, maar dat zijn de kinderen gewend, ze weten niet beter dan dat hij gewoon zo is en dat hij niet gauw zal vragen hoe het was op school en zo.

Ik vind dit dus prima te doen en heb zeker niet het idee dat de kinderen het raar vinden of eronder lijden of zo. Waarom zouden ze? Bij ons is het gewoon zo, ergens anders is het anders.

Essentieel voor mij is ten eerste de eigen kamer die ik heb, en ten tweede moet ik niet verliefd worden op iemand anders, dat zou ik echt een ramp vinden, ik ben daar absoluut niet op uit, dat zou echt een bom onder het gezin zijn en dat wil ik niet voor de kinderen.
Man zal zeker niet verliefd worden, die is daar immuun voor

Niet helemaal hetzelfde dus als bij jou. Het lijkt me haast onmogelijk zonder eigen kamer, omdat je dagelijks geconfronteerd wordt met een ongewenste situatie die intimiteit suggereert die er niet is. Ik kan me je gevoel van klem zitten heel erg goed voorstellen.
Heb je geen tuinhuisje of zo om 'bewoonbaar' te maken? Niet ideaal, maar beter dan het nu is ...

MM

Even dit..

Ik zal even het een en ander nog nader verklaren. ik heb geen vast inkomen, daar bedoel ik mee dat ik niet iedere maand een vast bedrag krijg. Ik werk nl. heel onregelmatig en soms gaan er weken voorbij dat ik geen inkomsten heb. Dus een vast inkomen, nee dat heb ik niet. En een huis heb ik ook niet, ik woon er wel, maar het is van mijn man.
Over een nieuwe liefde en vreemdgaan..stel dat ik een leuke man tegenkom dan wil dat nog niet gelijk zeggen dat ik vremmdga, wat je daar onder wil verstaan. Is met elkaar naar bed gaan vreemdgaan of samen uit gaan, plezier maken, dat heb ik nooit zo goed begrepen. Ik wou ermee zeggen dat ik er wel open voor sta om een andere man te ontmoeten. Logisch, omdat ik thuis veel dingen mis. Ik zal het niet tegenhouden.
Het huis is echt heel klein, en zeker, als ik 's avonds in bed stap (wij hebben ook een klein tweepersoonsbed, 140, groter past niet) tja dan voelt dat niet echt goed. Meestal gaat hij erg vroeg naar bed en ik heel laat, dus dan gaat het nog.
Blij om te lezen dat het bij MM een beetje hetzelfde is. Heb je soms een broer van mijn man getrouwd? Onze kinderen weten ook niet beter dan dat hij weinig spraakzaam en er eigenlijk niet echt bij betrokken is. En inderdaad de toon hier is wel van: dan maar uit elkaar. Daar haal je een heleboel mee overhoop en dat wil ik dus niet. Er zijn dus ook andere oplossingen en daar wil ik ook graag meer van weten. Hoe mensen dat ervaren. Tussen blijven en uit elkaar gaan is er gelukkig toch wel wat mogelijk.
Ik moet er zelf mee om zien te gaan, hij verandert niet en wil dat ook niet. Dus wat MM zegt, daar kan ik me ook wel in vinden, proberen het te accepteren en me niet te veel te ergeren. Daar ben ik nu mee bezig en dat is erg moeilijk. En ik had natuurlijk andere verwachtingen van onze relatie.
De tip om samen een groter huis te kopen. Dat is een goed idee, maar mijn man wil hier echt nooit weg. En ik ben ook erg gehecht aan dit huis en deze buurt. We hebben 10 jaar terug dit huis ook helemaal naar onze wensen verbouwd en iets uitgebreid en dat kostte ook al erg veel.
Iemand suggereerde ook nog dat het leek dat mijn man misschien een andere vrouw had, maar, net als de man van MM, hij heeft nog nooit naar andere vrouwen gekeken, sterker nog, hij heeft ook niet in de gaten dat andere vrouwen naar hem kijken. En stel dat hij wel een andere vrouw had, dan is het tenminste duidelijk waar zijn afwezige en niet betrokken gedrag vandaan komt.
Misschien kom ik wel over dat ik het allemaal niet weet en mezelf tegenspreek, maar ik zit ook midden in het hele proces en moet er zelf ook aan wennen hoe ik verder moet.

En alvast een flatje kopen en verhuren?

Het zou toch wel eerlijk zijn als je kan meeprofiteren van de inkomensstijging van je man + overwaarde.

Kun je trouwens niet een slaapbank in de woonkamer zetten en daar slapen?

Even weggeweest...

Hallo, ik was even een week weg, voor mijn werk, in het buitenland. het is altijd veel georganiseer om alles thuis zoveel mogelijk normaal te laten doorlopen. Het is altijd wel fijn om even weg te zijn. Kan ik alles weer van een afstandje bekijken. Niet dat het er duidelijker op wordt..Thuisgekomen, geen woord gewisseld over hoe het was. Vroeger kwekte ik honderduit en vertelde vanalles als ik thuis kwam, maar ik was nu moe en van hem komt nooit een vraag. Dus dacht ik: waarom vetel ik het eigenlijk allemaal nog?

Even ingaan op Knurf, die mij een profiteur vind. daar ben ik het niet mee eens.
Ik vind ook het woord profiteren vreemd en ik zou het zelf nooit voor een relatie gebruiken of zo. Maar als je het zo bekijkt, dan kun je ook zeggen dat hij ook profiteert van deze situatie, want er wordt iedere avond gekookt, er worden boodschappen gedaan, het huis wordt bijgehouden, zijn was wordt gedaan, de tuin bijgehouden en zijn kinderen worden opgevoed en overal heen gebracht. Hij wordt opgehaald als hij een lekke fietsband heeft. Allemaal door mij dus. Hij kan werken, ik ben hgeel veel thuis dus dat scheelt weer een oppas, hij kan twee avonden sporten zonder oppas te betalen.
Ik denk dat dat dus ook de reden is dat hij niet wil dat ik vertek. Wel zo handig voor hem allemaal.
Dus wie profiteeert er eigenlijk?

Wat Liora zegt is ook waar: niet ongelukkig genoeg om weg te gaan en niet gelukkig genoeg om een fijn bestaan te leiden. Ik ben over het algemeen een gelukkig mens, maar niet in mijn relatie. Het ergste is dat ik beter alleenstaand kan zijn en alleen in huis zijn, alleen in mijn bed liggen dan dat je een man hebt die er eigenlijk niet is, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat maakt het alleen maar erger. Ik lig al jaren naast een man en we raken elkaar niet meer aan, dat is erg frustrerend op z'n zachtst gezegd.
Helaas is ons huis te klein om apart te slapen en op de bank ligt niet zo fijn. Een ander huis kopen is een optie, maar dat wil hij absoluut niet.

Mijn laatste troef is hem nog één keer proberen mee te nemen naar de relatietherapeut. Daar praat hij namelijk wel. Thuis niet meer.
Als dat niet lukt, een brief schrijven. pfft. Ondertussen ben ik zoo moe van steeds weer het initiatief nemen. Zelfs in het beeindigen van een relatie moet ik weer erover beginnen. Hij zal nooit, echt nooit een gesprek beginnen over onze relatie, over gevoelens.

Ben niet speciaal op zoek

Ik ben niet echt heftig op zoek naar een andere man. maar als ik iemand zou tegenkomen, dan zou ik me daar wel voor openstellen. en dat heb ik tot nu toe nog nooit gedaan, want ik had een relatie. Nu onze relatie er eigenlijk niet meer is, voel ik me zeker niet schuldig of een profiteur zoals jij dat noemt.

Lara

Lara10:
"Waarom vervang je het bankstel niet door een goede slaapbank? Dan hoef je nog geen beslissing te nemen en heb je wel aparte slaapplaatsen.:
En wie gaat er dan op deze tweederangs slaapplaats slapen? Wisseldiensten?

Economische eenheid

Ach, Maaike en man vormen nog steeds een economische eenheid, soort gezinsunit. Ik vind het allemaal niet zo'n ramp. Wel denk ik Maaike, dat je toch echt van je man kunt verlangen dat er normaal gecommuniceerd wordt. Dat zou je ook doen met een huisgenoot zeg maar, dus niet iemand die alleen maar een kamer huurt, maar iemand die ook meedraait.
Ik vind het ook geen ramp dat Maaike zich denkt open te gaan stellen voor langskomende vreemde mannen.
Er zijn allemaal vormen, en ik begrijp dus nog steeds niet waarom je dramatisch moet gaan doen, scheiden, en dan allemaal financieel moeilijk moet gaan doen, kinderen verscheurd enz. enz. Nee zolang dit goed gaat, waarom niet. En als het niet meer werkt, dan verandert het wel weer. Alleen zou ik echt mijn eigen ruimte willen. Hebben jullie een schuurtje of is het mogelijk in de tuin te bouwen?

Tot de dood jullie scheidt

Maaike schrijft "Nu onze relatie er eigenlijk niet meer is, voel ik me zeker niet schuldig of een profiteur zoals jij dat noemt."

Maaike of je wil of niet je zal met deze man je leven lang een relatie hebben, ook als je van hem scheidt en aan de andere kant van de wereld gaat wonen. Jullie zijn samen de ouders van jullie kinderen en of je het leuk vindt of niet, jullie zullen dat ouderschap samen vorm moeten blijven geven. En ik vind dat je je bij je keuzes de komende tijd goed moet realiseren welke impact dit zal hebben op jullie toekomstige relatie als ouders van jullie kinderen.
J.

Liora

Ik zeg niet dat het een gelukkig leven is, maar wel dat het een leven is, niet meer of minder waardevol dan een gescheiden leven of een leven in een goede relatie.
Zelf ben ik tweede partner van mijn lief. Met zijn eerste partner heeft hij een dochter. Aan haar en haar vrienden heb ik gezien wat het met een kind doet, een scheiding. Later zag ik aan de vrienden van mijn eigen kinderen ook weer wat het met kinderen doet, een scheiding. Ik vind het rampzalig, hoe goed de ouders het ook oplossen, en hoe goed alle redenen voor de scheiding ook beargumenteerd worden. Als je alles bij elkaar optelt zijn de kinderen gewoon echt altijd de dupe.
En als ik heel eerlijk ben vind ik scheiden zeer egoïstisch, zeker als je soms hoort waarom dat gebeurt. (zie deze rubriek of de rubriek seksualiteit). Tuurlijk zijn er uitzonderingsgevallen ed, maar even in het algemeen. Vroeger had je vooral een commitment aan je partner, binnen een relatie. Blijkbaar is dat voor een groot deel en voor veel mensen een soort weggevallen. Nu zou je kunnen stellen dat je vooral een commitment aan je kinderen dient te hebben. Je persoonlijke geluk (ontplooiing, vrijheid, enz. enz) vind ik eerlijk gezegd nevengeschikt en misschien zelfs ondergeschikt aan dat van je kinderen.
Ik kan mij niet voorstellen dat je gelukkig gescheiden kunt zijn als dat tegelijk betekent dat je je kinderen verscheurt. Daarom geloof ik in andere, misschien minder geaccepteerde oplossingen.
Vroeger was ik heel gemakkelijk in mijn opvattingen over scheiden. En nog steeds zie ik daar geen been in, als je geen kinderen hebt. Maar ik ben nu al bijna 20 jaar stiefmoeder en zie erg veel ellende door die scheiding. Het is veel erger voor kinderen dan mensen denken, werkelijk. Mijn stiefdochter heeft in de hulpverlening gezeten (als degene aan wie hulp werd verleend) en daar heb ik ook zoveel verdriet van andere kinderen meegemaakt. Verder heb ik inmiddels vrij veel vrienden en kennissen en medeouders zo her en der die gescheiden zijn, of scheiden gaan. Ik krijg echter niet de indruk dat men daar door de bank genomen op den duur nou zoveel gelukkiger van wordt.
Daarom heb ik veel waardering voor mensen die eerst naar andere oplossingen kijken, en niet direct de boel op zijn kop zetten. Niet dat ik niet kan meeleven met mensen die willen scheiden, ik begrijp dat natuurlijk heus wel, en geef ook raad en advies, ik zal iemand echt niet afkraken of zo. En ik geloof ook dat je je als vrouw zelf moet ontplooien, enz. enz., maar ga eerst tot het gaatje en zelfs verder voordat je het leven voor je kinderen op zijn kop zet. Ik denk ook naar je partner toe, los het eerst op, leer dingen afmaken, en niet weglopen voor problemen. Leer communiceren! Het draadje hieronder bijv. (partner woont nu bij collega) vind ik echt onbegrijpelijk. Je práát toch met elkaar, en bv. dat je binnen drie weken je leven zo andersom zet (dus de ex van degene die post), dat begrijp ik niet. Als rechter zou ik het bij wijze van spreken gewoon verbieden! (grapje, lees hier een smiley)

Keuze gemaakt

Dank voor de reacties. En Mirreke, jij ook bedankt,gelukkig kijk jij ook wat genuanceerder tegen de dingen aan. Er zijn inderdaad tussenwegen tussen blijven of scheiden.
Natuurlijk is het heel vaak door mijn hoofd te gaan om uit elkaar te gaan omdat er niets meer is tussen ons van genegenheid, samen delen en we praten ook nauwelijks, behalve over de praktische zaken in het huishouden. Maar of ik nu werkelijk gelukkiger ga worden als ik ergens anders ga wonen? Dat is nog maar de vraag. De kinderen zullen er zeker niet blij van worden.
Dus ben ik aan de slag gegaan m.b.v. de therapeut, vriendinnen en jullie tips en heb inmiddels voor mezelf de knoop doorgehakt. Ik ga (voorlopig) niet weg. Dat wil niet zeggen dat ik over mijn verdriet heen ben, want daar blijf ik natuurlijk wel tegenaan lopen. Ik wil ook niet mijn leven en dat van de kinderen helemaal op de kop zetten, dat is in mijn geval veel te ingewikkeld.
Helaas heb ik om mij heen al te veel voorbeelden gezien van scheidingen en daarvan zijn de kinderen er niet gelukkiger op geworden, gedragsproblemen, leerproblemen, gedoe met heen en weer gependel, bezeoekregelingen. Nee, ik zal niet zeggen dat het altijd zo zal gaan, maar dat is wat ik meemaak.
En ik keur het ook absoluut niet af als mensen gaan scheiden, maar er zijn dus andere oplossingen.
Vandaar dat ik ook kunnen dus toch andere mogelijkheden zijn. Wij hebben geen slaande ruzie, gaan normaal met elkaar om, zorgen goed voor de kinderen, dus daaar zullen ze geen trauma van overhouden.
De kinderen krijgen dan wel niet het goede voorbeeld van wat een goede relatie is te zien, maar ze zijn oud genoeg om het te begrijpen, zien ook genoeg andere voorbeelden en ik denk dat ze het zeker kunnen waarderen dat we het zo gaan doen.
De tip van de slaapbank vind ik trouwens ook wel aardig, maar mijn bed slaapt wel heerlijk. Ons huis is echt te klein en we hebben ook geen mogelijkheid tot uitbouw (hebben we al ooit gedaan) voor een eigen ruimte.
Mijn man weet hoe de zaken liggen, ik heb het hem rustig uitgelegd, en ook erbij gezegd dat ik wel veel mijn eigen gang zal gaan en dat er een kans is dat ik iemand anders ontmoet. Hij reageerde vrij onverschillig en wil liever nergens over praten. Voor hem is niet praten dat er ook geen probleem is. Dat maakt het bij ons ook erg moeilijk.
Het zal voor mij niet gemakkelijk zijn, maar dat is uit elkaar gaan zeker ook niet.
Ik weet natuurlijk ook niet of dit gaat werken, maar ik denk dat het voorlopig de beste oplossing is.

Nee, zak met geld maakt geen verschil

nee, het gaat echt niet om een zak met geld of wat dan ook. ik kies ervoor om (voorlopig) hier te blijven wonen, echt in de eerste plaats voor de kinderen. Het is ook niet zo dat ik depressief en zwaar ongelukkig door het leven ga. Ik ben gewoon niet gelukkig in mijn relatie, maar er zijn nog zat andere dingen waar ik supergelukkig mee ben. Eén van die dingen is ook deze plek, dit huis. Sommigen zien een huis als een hoop stenen, maar ik ben gehecht aan deze plek, de kinderen zijn hier geboren, de tuin heb ik eigenhandig aangelegd (is ook heel veel werk en jarenlang) etc. Ik heb ook veel in het huis geinvesteerd. Ik woon hier dus met de kinderen en hun vader. Meer is het niet. Het scheelt een hoop onpraktisch gedoe. Nadeel is dat het huis te klein is voor een eigen ruimte voor mij, maar ja...je kunt niet alles hebben.
Dat ik kies om hier te blijven betekent dus niet dat ik me afsluit voor een andere man. Waarom zou ik dat doen? Mocht ik iemand tegenkomen dan wil dat ook niet gelijk zeggen dat ik dan bij hem zou gaan wonen. Waarom denket iedereen dat toch? Ook daar zijn andere mogelijkheden. Misschien ben ik al blij als ik eens een weekend met die ander samen ben of een dag. Je hoeft dan toch niet gelijk ergens anders te gaan wonen?
Ik vind deze oplossing die ik nu gekozen heb niet ideaal, maar ook niet de allerslechtste.

Mag hij doen hoor.

Natuurlijk mag hij met een andere vrouw uit of wat dan ook. Ik hem hem duidelijk en eerlijk gezegd dat ik alleen nog hier blijf omdat de kinderen nog thuis wonen en dat ik de zorg en opvoeding wil doen. En ook dat we wat mij betreft een economische relatie hebben.
Maar hij heeft gezegd dat hij geen behoefte heeft aan een ander, hij heeft trouwens helemaal nergens behoefte aan. En met nergens bedoel ik dus ook nergens. Hij wil niet meer uit, iet meer met mij uit eten, geen sex, geen vakanties, hij wil niet praten, niet meer naar de relatietherapeut,niks met de kidneren doen, tenzij ik of de kinderen het vragen, en eigenlijk alleen maar met rust gelaten worden en de krant lezen, computeren en wat klusjes in huis doen. Dat is zijn leven, ik kan er niet meer tegen en dat weet hij dus.

Depressie

Hoi Maaike,

Zou het kunnen dat je man depressief is?

Liora

Zoek werk in de......

Naschoolse opvang? Kan je kind vast gratis mee, of niet? Scheelt je kosten. En volgens mij is er werk zat en zitten ze echt niet met het feit dat je 50 bent (wat ik niet zeker weet natuurlijk, maar hier is een tekort aan leiding in elk geval).

Nou geerke

Daarin zou je nog wel eens bedrogen uit kunnen komen. Bij de meeste kinderopvang-instellingen mag je je eigen kind niet eens in dezelfde groep hebben als waar jij "staat", laat stáán dat er iets gratis kan. Weinig dingen zo moederonvriendelijk als de kinderopvang.
KDV-leidsters die zwanger raken stoppen meestal een tijd met werken, omdat ze.......een opvangprobleem hebben.

Tirza

Geerke.

Ik heb in de kinderopvang gewerkt en ik moest het volle pond betalen voor mijn kinderen. En ze mochten inderdaad niet bij mij in de groep zitten.
M.

Als jje bij de ah werkt zijn je boodschappen toch ook niet grati

Natuurlijk moet er betaald worden voor kinderen van leidsters van KDV/ NSO /BSO.

Als je bij de AH werkt zijn je boodschappen toch ook niet gratis.

Hanne, maar daar krijg je wel korting

Vrijwel iedere werkgever heeft wel een soort voordeel voor de eigen werknemers. Je zou toch een vorm van korting mogen verwachten als je in de opvang werkt en je eigen kinderen komen in diezelfde opvang - of op een andere locatie van dezelfde organisatie oid. Dat ze in een andere groep komen dan die van jezelf, lijkt mij op zich logisch, maar staat er los van.

Altair

Het was natuurlijk ietwat kort door de bocht. Maar een bepaalde vorm van voordeel is best realiseerbaar, ook bij kinderopvang. Alleen al het feit DAT je opvang hebt, bijvoorbeeld

We dwalen af...

Grappig wat er allemaal aan bod komt hier. Ik kan wel even op enkele reacties ingaan. Of mijn man depressief is? Dat lijkt er veel op en ik heb hem ook al eens naar de huisarts gestuurd, maar daar kwam niets uit. Waarschijnlijk geeft hij toch positief antwoord op een vraag als: gaat het goed op je werk of thuis?
Bij de therapeut kwam het ook aan de orde. Misschien is het een gemaskeerde depressie, dacht de therapeut. Al de energie gaat in het werk dat doet hij graag, gelukkig maar, en thuisgekomen wil hij niets meer, heeft nergens meer puf in en reageert zich af op oons.
Hij zelf wil er niets over horen en er is met hem niets aan de hand. Hij is tevreden met wat hij heeft. Heeft nergens behoefte aan, heeft alles al eens gedaan. Het klinkt als iemand van 80, dan kan ik het nog begrijpen.
Ik kan er alleen niet meer tegen, depressief, levensmoe, misschien autitische trekken (ook al geopperd in de sessies) wat het ook is, ik kan er niet meer tegen. Het beetje gevoel dat ik nog voor hem had is ook verdwenen toen hij liet merken en ook zei dat hij niet bereid was energie in onze relatie te stoppen.
Ik probeer steeds meer afstand te nemen en hem te zien als een huisgenoot die hier ook woont, die mee-eet en af en toe de kinderen weg brengt en ophaalt en zo. Ik heb geen verwachtingen meer op relatiegebied. Het is erg zwaar, maar ik zie het maar als een overlevingsstrategie. Ik richt me nu op mezelf en de kinderen en geniet van het leven.

Genista / altair (lichtelijk ot)

Volgens mij geven de meeste kinderopvang organisaties al voordeel aan hun werknemers, namelijk dat je kind boven aan de wachtlijst komt te staan! (Plaats garanderen lijkt me moeilijk, of ze moeten een ander kind gaan wegsturen)

Ben ondertussen hard aan het denken wat voor voordelen mijn werkgever m'n biedt (naast m'n salaris uiteraard), maar kom nog niet verder dan de incidentele pen of de stroom voor het opladen van m'n mobiel. In de tijd dat ik bij de AH werkte moest ik in iedergeval de volle mep betalen voor m'n boodschappen.

Hanne (tamelijk ot)

In de tijd dat ik nog bij een super werkte (niet AH), moest ik ook de volle mep betalen voor mijn boodschappen. Maar dat is 20 jaar geleden. Van twee kennissen die nu bij de AH werken, weet ik dat ze korting krijgen, geen gratis boodschappen . Hoe het geregeld is met bovenaan de wachtlijst komen als je zelf in de kinderopvang werkt, weet ik niet.