Relaties Relaties

Relaties

Linda

Linda

22-08-2009 om 21:29

Uit elkaar zonder contract of zo


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tinus_p

Tinus_p

09-09-2009 om 16:05

Aanvulling op eigen verantwoordelijkheid

Tsjor:
"Ik kan me niet voorstellen dat je het aantrekkelijk vindt om een situatie te krijgen, waarin een van de partners zich op een dag kan onttrekken aan de ontstane situatie door alles mee te nemen en de rest van het gezin berooid en zonder inkomen achter te laten, waarbij de staat het dan maar moet oplossen."
Ik haal deze even erbij. Het is net, alsof een moeder per definitie een arm zielig wezen is, die alles (werk, kinderen, scheiding) overkomt en gelaten moet ondergaan. Alsof een moeder incompetent is, geen keuzes heeft, en geen invloed heeft op haar situatie. En waarvoor oplossingen moeten worden bedacht als leviraatshuwelijken, een relatievorm die gebaseerd is op de gedachte dat vrouwen geen zelfstandige rechten hebben.
Dat is een vorm van slachtofferschap die ik nogal raar vind......

Raar

'Dat is een vorm van slachtofferschap die ik nogal raar vind...... ' Ja, ik vind het ook raar, maar ik zie het wel om me heen gebeuren, te beginnen met de tienermoeders: aanstaande vader kan zo de benen nemen en zelfs de hulpverlening schermt hem af om te voorkomen dat hij geconfronteerd wordt met zijn daden.

Niet alleen inkomen verwerven is een eigen c.q.gezamenlijke verantwoordelijkheid, ook het verwekken van kinderen.

Ik begrijp je verhaal ook nooit helemaal hoor. bijvoorbeeld: gescheiden vaders zouden de top niet halen, omdat ze na de echtscheiding flexibiliteit verliezen zeg je. En dat dan zelfs al zonder kinderen? Dus het gaat dan om eten koken, boodschappen doen, overhemden strijken? En die flexibiliteit is niet de geleverde kwaliteit van de vrouw des huizes in het begin van de carriére en de gezinsopbouw, waardoor een van de twee naar boven kon stomen? Man doet het helemaal zelf? Praatjes als: elke man heeft een sterke vrouw achter zich etc. etc. bij het gouden horloge naar aanleiding van 40 dienstjaren of het aantreden van een nieuwe president, die gaan dus allemaal nergens over?

Voor de duidelijkheid, ik heb altijd gewerkt, altijd gelijk verdeeld, ook de keuzes: nu mag jij kiezen, nu ben ik aan de beurt, opgevoed door een weduwe die 40 uur werkte en 5 hele jonge kinderen had, wel gescheiden, wel PA en KA, omdat dat de rechtvaardige verdeling was op het moment van de scheiding (ik deel je mening dat je later niet moet zeuren, ook niet al ging mijn inkomen vervolgens door omstandigheden drastisch achteruit terwijl hij met gemak fulltime kon gaan werken). Nu gescheiden met drie kinderen en fulltime werkend in twee banen (deze week ziek, vandaar), en nog vrijwilligerswerk erbij etc. Alleen: ik ben wel hoogopgeleid, ik heb de kansen gekregen, genomen en bevochten tijdens mijn huwelijk, ik weet hoeveel problemen je dan tegenkomt, hoeveel verzet en tegenwerking en vooroordelen. En hoe klein je flexibiliteit is, zeker met kinderen erbij.

Mijn voorstel zou zijn dat degene die op het moment van de scheiding de beste baan heeft ook de kinderen krijgt, zodat de ander zo snel mogelijk eventueel opgelopen achterstanden kan wegwerken door meer te werken, ook al zijn het laagbetaalde banen, opleidingen te volgen, flexibel te zijn. Een goede carriére ontwikkelen kost nu eenmaal heel veel tijd en geld. PA en KA vervallen dan. De partner leeft van loon of studiefinanciering, of eventueel een tijdelijke uitkering die gebonden is aan de duur van het reïntegratietraject. Voordeel zou zijn dat de kinderen het minste last hebben van eventueel inkomensverlies en dat vind ik een belangrijk voordeel.

Mij lijkt dit een redelijk, goed doordacht, neutraal, constructief voorstel. Wat denk je, Tinus_P?

Oveerigens: zelfs met de huidige PA-regeling is de financiële situatie van gescheiden mannen over het algemeennog veel beter dan die van vrouwen. Echte armoede vind je onder alleenstaande vrouwen met kinderen en dat zou toch een zorg moeten zijn voor iedereen, zeker ook voor degene die de kinderen verwekt heeft en dat is meestal niet de staat.

Tsjor

Tinus_p

Tinus_p

10-09-2009 om 11:39

Tsjor, oa over carrieres

Tsjor:
"Ik begrijp je verhaal ook nooit helemaal hoor. bijvoorbeeld: gescheiden vaders zouden de top niet halen, omdat ze na de echtscheiding flexibiliteit verliezen zeg je. En dat dan zelfs al zonder kinderen? Dus het gaat dan om eten koken, boodschappen doen, overhemden strijken? En die flexibiliteit is niet de geleverde kwaliteit van de vrouw des huizes in het begin van de carriére en de gezinsopbouw, waardoor een van de twee naar boven kon stomen? Man doet het helemaal zelf? Praatjes als: elke man heeft een sterke vrouw achter zich etc. etc. bij het gouden horloge naar aanleiding van 40 dienstjaren of het aantreden van een nieuwe president, die gaan dus allemaal nergens over?"
Het is belangrijk, om dit genuanceerd te bekijken en je te realiseren dat er grote verschillen zijn tussen subgroepen.
De twee belangrijkste subgroepen met een totaal verschillende positie zijn de (jonge) man die nog geen partner en kinderen heeft, en de gescheiden man met kinderen die geen partner meer heeft. De jonge man zonder kinderen maakt carriere, heeft daarbij geen partner nodig (integendeel, die carriere dient juist om status te genereren en daarmee een passende partner te vinden). De gescheiden man heeft juist grote moeite om zijn carriere vast te houden, omdat hij inflexibel is en een groot aantal compromissen moet sluiten -hij moet ook werk en zorg combineren, en dat afstemmen met een expartner.

Tsjor:
"zelfs met de huidige PA-regeling is de financiële situatie van gescheiden mannen over het algemeennog veel beter dan die van vrouwen."
Het is goed, om te beseffen dat er een minderheid is van vaders die financieel aan de grond raakt van een scheiding. Er zijn daar een paar oorzaken voor, de voornaamste zijn de onmogelijkheid om zomaar minder te gaan werken (vanwege de PA plicht) en de kosten van juridische procedures.

Tsjor:
"Echte armoede vind je onder alleenstaande vrouwen met kinderen en dat zou toch een zorg moeten zijn voor iedereen, zeker ook voor degene die de kinderen verwekt heeft en dat is meestal niet de staat."
Ik roep het vaker: No taxation without representation. Ik denk dat een groot deel van de gescheiden mannen de volgende keus maakt: OF hij betaalt en zorgt voor zijn kinderen, maar dan wil hij ook invloed op de manier van zorgen en de besluiten, OF hij laat zijn oude gezin los en begint helemaal overnieuw.
Over de morele juistheid etc van deze afweging kun je eindeloos twisten (ik ben er ook geen fan van), maar ik heb sterk de indruk dat het voor veel vaders zo werkt.
De maatschappelijke trend is daarbij richting de eerste optie; vader blijft zorgen en betalen, in ruil voor toenemende invloed. Niet iets waar alle gescheiden moeders blij van worden.

Ik doe een poging je te begrijpen

En dan realiseer ik me al, dat het verhaal over carriere maken om zo een partner te vinden voor mij als vrouw eventjes niet te volgen is, maar ik geloof je op je erewoord als je zegt dat het zo werkt.
Ik ben blij te lezen je inziet dat zelfs een beperkte invloed van kinderen al een impact heeft op je flexibiliteit etc. en dat zich dat laat vertalen in mindere kansen op de arbeidsmarkt. Dat is namelijk een van de grootste problemen waar vrouwen tegenaan lopen, zeker als ze laag op de ladder moeten beginnen.De kosten van kinderopvang van 1 kind zijn per uur al hoger dan wat je netto overhoudt van een uitzendbaantje. Natuurlijk zijn daar dan weer potje en regeltjes voor, maar het kost mega veel tijd (onder werkuren) om dat allemaal te organiseren. Als je afhankelijk bent van de kinderopvang wordt je flexibiiteit net zo groot als die van de kinderopvang: 0,0%

Wat bedoel je overigens met 'No taxation without representation.'? Ik denk het te begrijpen, maar ik weet het niet zeker, dus wellicht kun je het in hollandse termen uitleggen.

Ik neem aan dat je beschrijving van het denken van gescheiden mannen klopt. Ik plaats daar wel een kanttekening bij: 'OF hij betaalt en zorgt voor zijn kinderen, maar dan wil hij ook invloed op de manier van zorgen en de besluiten,...'. Het is de vraag hoever je daarin wil gaan. Ik heb er moeite mee -in het algemeen- als mensen invloed willen hebben op iets dat een ander moet uitvoeren. Dus wat dat betreft ben ik voor een strikte scheiding: degene die de boterhammen smeert bepaalt welk beleg erop komt. De financiële bijdrage voor kinderen koppelen aan invloed is daarom erg lastig, zeker omdat degene die zorgt de financiële bijdrage niet in een bedrag omzet, maar in een woning, gas, water, licht, telefoon, internet, kleding, kadootje voor de juf, tijd en aandacht (heel duur als je het moet inkopen). Objectief gezien hebben beide partners na een scheiding volgens de regeltjes evenveel financiële armslag, toch is degene die de kinderen heeft vaak niet degene die in de grootste auto rijdt, de mooiste vakanties heeft of de laatste technisch nieuwe snufjes. Het geld gaat dan ergens anders aan op. Ik denk dat als je alles te gelde maakt de KA van een gescheiden ouder kleiner is dan de financiële bijdrage van een zorgende ouder.

Ik deel je aversie tegen doorlopende procedures en steeds nieuwe rechtszaken en de onmogelijkheid van de kosten die dat met zich meebrengt voor mensen die werken en een middeninkomen verdienen. Maar daar staan ook andere nare dingen tegenover: mannen die de werkgever vragen om hun loon op het strookje te verlagen en de rest op een andere manier te benoemen/uit te keren, zodat ze onder de alimentatie uit kunnen komen bijvoorbeeld. Er gebeuren veel nare dingen rond scheidingen en ik vind dat dom: beiden hebben er belang bij om het op een fatsoenlijke en afdoende wijze af te handelen, waardoor je daarna tenminste verder kunt gaan met je leven.

Maar wat vind je dan van mijn alternatieve voorstel: kinderen komen in principe bij degene die het meeste inkomen heeft en de meest stabiele arbeidssituatie, zodat het inkomensverlies voor kinderen zoveel mogelijk beperkt wordt..... M/V neutraal dus.

Tsjor

Tinus_p

Tinus_p

10-09-2009 om 14:19

Ik vind 'wie betaalt, bepaalt', te bot.

tsjor:
"Wat bedoel je overigens met \'No taxation without representation.\'? Ik denk het te begrijpen, maar ik weet het niet zeker, dus wellicht kun je het in hollandse termen uitleggen."
Tsja, ik vind 'wie betaalt, bepaalt', te bot. Het geeft ook de verkeerde nuance. Er zijn allerlei zaken die jij niet noemt, maar die bij gezamenlijke zorg wel beide ouders/exen aangaan. Denk aan zaken rondom scholen en schoolkeuze. Of aan verhuizingen. Plots beginnen rechters aan moeders een verhuisverbod op te leggen.

Tsjor:
"Ik denk dat als je alles te gelde maakt de KA van een gescheiden ouder kleiner is dan de financiële bijdrage van een zorgende ouder."
Ja, duhuh. Een scheiding betekent nu eenmaal nominale inkomensachteruitgang voor alle betrokkenen. Of wil je ook immateriele zaken gaan waarderen? Als je dat doet, dan moet je ook alle partijen de kans geven immaterieel te leveren.

Tsjor:
"Ik deel je aversie tegen doorlopende procedures en steeds nieuwe rechtszaken en de onmogelijkheid van de kosten die dat met zich meebrengt voor mensen die werken en een middeninkomen verdienen. Maar daar staan ook andere nare dingen tegenover: mannen die de werkgever vragen om hun loon op het strookje te verlagen en de rest op een andere manier te benoemen/uit te keren, zodat ze onder de alimentatie uit kunnen komen bijvoorbeeld."
Tsja, wat je hier doet is weinig meer dan op een wat flauwe manier de doelpalen verzetten -de andere partij zwartmaken om een ander probleme te negeren.
Maar als je dat toch doet: Ik signaleerde al eerder in dit draadje dat de wal het schip keert: Dit soort gedrag wordt uitgelokt door stijgende (financiele) verplichtingen -net zoals het feit dat Linda de Draadjesstartster niet is getrouwd omdat haar partner geen zin had in de financiel verplichtingen. Dat kun je moreel verwerpelijk vinden, ondertussen is dat ook een pragmatisch feit.

Tsjor:
"De kosten van kinderopvang van 1 kind zijn per uur al hoger dan wat je netto overhoudt van een uitzendbaantje."
Door de kinderopvangtoeslag niet meer. Het grote probleem is vooral om opvang te vinden.

tsjor:
"Maar wat vind je dan van mijn alternatieve voorstel: kinderen komen in principe bij degene die het meeste inkomen heeft en de meest stabiele arbeidssituatie, zodat het inkomensverlies voor kinderen zoveel mogelijk beperkt wordt..... M/V neutraal dus."
het lijkt mij een aardig idee.

Tinus_p

Tinus_p

10-09-2009 om 15:24

Carriere om partner te vinden

tsjor:
"En dan realiseer ik me al, dat het verhaal over carriere maken om zo een partner te vinden voor mij als vrouw eventjes niet te volgen is, maar ik geloof je op je erewoord als je zegt dat het zo werkt."
Waarschijnlijk ben ik dan zelf niet duidelijk genoeg, omdat dit eigenlijk een cliche is: Succesvolle mannen (goede baan, goede inkomen, status) hebben meer kansen (en vooral: meer keus) om een partner te vinden dan mannen zonder baan, geld of status. Denk maar aan het belegen cliche van het doktersromannetje waar de knappe chirurg de zwijmelende verpleegstertjes van zich moet slaan -ik weet dat het een cliche is, maar zoals wel vaker is zo'n cliche niet helemaal onzin.

Vic

Vic

11-09-2009 om 12:38

Ach, we kunnen allemaal carrière maken

Laatst een discussie gehad met ex over de hoogte van de ka (ik vind het te weinig, hij vindt het teveel). Mijn argument dat ik omwille van de kinderen verschillende promotiekansen heb laten schieten werd door hem gepareerd met de opmerking dat dat voor hem ook gold. Het heeft allemaal te maken met keuzes. Als ik écht carriere zou willen maken, zou ik de kinderen meer door hun vader moeten laten verzorgen of meer kinderopvang moeten inhuren. Dat wil ik niet, dus dan moet ik ook niet zeuren.

Reactie op tinus_p

Je zegt: 'Ja, duhuh. Een scheiding betekent nu eenmaal nominale inkomensachteruitgang voor alle betrokkenen.'
Onderzoek heeft uitgewezen dat dat niet voor alle betrokkenen evenredig is,maar voor de vrouwen met kinderen veel groter dan voor mannen zonder de kinderen.

'Of wil je ook immateriele zaken gaan waarderen? Als je dat doet, dan moet je ook alle partijen de kans geven immaterieel te leveren.'Met tjd en aandacht bedoel ik niet de meerwaarde van het kopje thee als kind uit school komt, maar al die momenten waarop afwezigheid en geen aandacht van levensbelang is voor het kind. Hier op het forum zijn al die momenten wel terug te vinden in vragen van ouders die gaan over wanneer laat je je kind alleen. Het is een relevante economische factor, omdat al die momenten opgevangen moeten worden en -afgezien van oma- ook betaald.

'Tsja, wat je hier doet is weinig meer dan op een wat flauwe manier de doelpalen verzetten -de andere partij zwartmaken om een ander problemen te negeren' Ik negeerde het niet, maar erkende het in het eerste deel van mijn reatie. Alleen: er zijn bij echtscheidingen van alle kanten hele nare verhalen te vertellen. Ik denk niet dat we de nare uitzonderingen tot uitgangspunt moeten maken.

'Door de kinderopvangtoeslag niet meer. Het grote probleem is vooral om opvang te vinden.'Deels waar, maar er blijven kosten voor de ouder en meer nog: de papieren die je daarvoor moet invullen zijn er nogal wat. Dat is tijdrovend en riskant: één foutje en je hebt een grote schuld die ver boven het budget uit gaat. Bovendien heeft het berekenen van deze kosten ertoe geleid, dat men in Amerika ontdekte dat het per saldo duurder was om alle bijstandsvrouwen te dwingen om te werken dan om ze thuis te laten. Een vrouw die thuis blijft speelt met 1 kind gelijk en met meer kinderen is zij de goedkoopste oplossing.

'het lijkt mij een aardig idee.' Mij ook als je erover nadenkt. Het zou een andere wending geven aan 'het belang van het kind'. Het zou het wellicht voor vrouwen onaantrekkelijker maken om te scheiden (geen kinderen, wel moeten werken) en voor mannen idem dito (leuke nieuwe vriendin, maar wel de kinderen. Of dat beiden beter uitkijken als ze aan een relatie beginnen en kinderen krijgen; dan wel als ze geheel naar eigen overtuiging kiezen voor de oplossing die bijna iedereen kiest: hij 100% en zij 40-60%.

Tsjor

Tinus_p

Tinus_p

12-09-2009 om 12:41

Persoonlijk vs maatschappelijk

Tsjor:
"Onderzoek heeft uitgewezen dat dat niet voor alle betrokkenen evenredig is,maar voor de vrouwen met kinderen veel groter dan voor mannen zonder de kinderen."
Dat 'onderzoek' heb ik 20-30 berichtjes terug al afdoende afgekraakt. Toen bleek bv, dat het effect van kinderalimentatie niet systematisch was onderzocht, omdat de onderzoekers gegevens van de belastingdienst hadden gebruikt. Terwijl KA in de praktijk grote inkomenseffecten heeft.

Tsjor:
"Deels waar, maar er blijven kosten voor de ouder en meer nog: de papieren die je daarvoor moet invullen zijn er nogal wat. Dat is tijdrovend en riskant: één foutje en je hebt een grote schuld die ver boven het budget uit gaat."
Dit riekt opnieuw naar slachtofferschap. Ja, die formulieren zijn bepaald niet de allersimpelste, maar een normale, volwassen, zelfstandige vrouw kan er kinderopvangtoeslag mee aanvragen en zo gaan of blijven werken.
Dat is ook het belangrijke punt: Een doorsneevrouw heeft allerlei opties en kansen om te blijven werken, ook als ze een relatie heeft, of na een scheiding. Dat zal niet altijd lukken, het is zeker niet altijd makkelijk. maar er is gene reden voor slachtofferschap, geen reden om te denken dat alles je maar overkomt en dat je alles maar kansloos moet ondergaan.

Tsjor:
"Bovendien heeft het berekenen van deze kosten ertoe geleid, dat men in Amerika ontdekte dat het per saldo duurder was om alle bijstandsvrouwen te dwingen om te werken dan om ze thuis te laten. Een vrouw die thuis blijft speelt met 1 kind gelijk en met meer kinderen is zij de goedkoopste oplossing."
Ongetwijfeld, maar het helpt om persoonlijke en maatschappelijke belangen van elkaar te onderscheiden.
Maatschappelijk gezien heeft het jaren50 model grote voordelen; al dat echtscheiden heeft grote kosten voor de gemeenschap. Maar voor individuele vrouwen is die afweging heel anders. Bovendien hebben vrouwen/gezinnen welbeschouwd maar gedurende een relatief korte periode in hun leven kinderopvang(toeslag) nodig; tegelijk voorkomt dat een carrierebreuk die zowel persoonlijk als maatschappelijk geld kost.

Ook besproken?

Heb je dan ook het Nibudrapport van april 2009 besproken over de financiële gevolgen van scheiding?

Wat betreft de kinderopvang: als je een stabiele werksituatie hebt die keurig past binnen de openingstijden van de kinderopvang is het invullen van de papieren een lastig klusje, maar te doen. Nu zijn er zeker bij mensen die aan het begin van hun loopbaan staan heel veel situaties die daarvan afwijken: moeten beginnen voordat de kinderopvang open is, wisselende diensten, flexibele werktijden en flexibele kontrakten.
Ik ben een normale, volwassen en zelfstandige vrouw die ook nog raad wet met belastingformulieren etc., maar beroepshalve moet ik me met kinderopvangtoeslag aanvragen bemoeien en ik zeg je: het is een hoofdpijndossier, werkelijk. Vandaar dat mijn oplossing zou zijn dat degene die een vaste, stabiele baan heeft met het beste inkomen ook degene zou moeten zijn die de kinderen zou krijgen na een scheiding: het is dan veel eenvoudiger om kinderopvang aan te vragen.

'Maar voor individuele vrouwen is die afweging heel anders.'Ik neem aan voor individuele mannen ook. Eén van de redenen waarom het jaren50-model niet meer werkt is dat mensen langer leven, relaties duren langer: behalve het opbouwen en onderhouden van een gezin moeten mensen het langer met elkaar uithouden en dus worden de eisen aan een relatie anders. "Ze is een goede moeder en een goede vrouw/c.q. hij/vader/man" is niet meer voldoende. Zij/hij moet ook een goede partner zijn. Je kunt niet één element uit een maatschappelijke constellatie verplaatsen naar een andere maatschappelijke constellatie.

Tsjor

Tinus_p

Tinus_p

13-09-2009 om 19:53

Onderzoeken

Tsjor:
"Heb je dan ook het Nibudrapport van april 2009 besproken over de financiële gevolgen van scheiding?"
Doe eens een link? Ik heb een paar van dit soort onderzoeken gezien, ze lijden meestal aan dezelfde problemen -om te beginnen dat ze simpelweg stellen dat 70% inkomen na scheiding hetzelfde is als 100% ervoor.

Tsjor:
'Vandaar dat mijn oplossing zou zijn dat degene die een vaste, stabiele baan heeft met het beste inkomen ook degene zou moeten zijn die de kinderen zou krijgen na een scheiding: het is dan veel eenvoudiger om kinderopvang aan te vragen."
Het lijkt mij beter om kinderopvang -net als onderwijs- gewoon gratis te maken. Tot die tijd vind ik je oplossing enigszins doorschieten; het systeem van kinderopvangtoeslag kan ongetwijfeld veel beter, maar voorlopig is het goed genoeg om de gemiddelde moeder (al dan niet gescheiden) aan het werk te houden.

Link

Ik heb het al geprobeerd, maar ik krijg de link niet goed, foxit reader start meteen. Via google: inkomenssituatie na scheiding (eventueel aangevuld met Nibud) en dan de derde link. Maar je kunt ook de vele armoedeonderzoeken volgen die het SCP uitvoert of het CBS.

Wat overigens ook zou kunnen, bedacht ik net, is dat je bij de aanvraag voor kinderopvangtoeslag direkt ook het inkomen van de vader betreft. Net als bij de studiebeurs zeg maar. Als moeder dan weinig inkomen heeft zou het best kunnen zijn dat vader wel een eigen bijdrage kan leveren. Scheelt toch weer heel veel in de kosten, het zijn ook zijn kinderen en het is ook zijn werktijd. In het kader van de aanstaande bezuinigingen (25 miljard!) zou dat een zinnige maatregel zijn, die waarschijnlijk ook veel geld oplevert.
Oh ja, en dat is dan niet in plaats van KA, want de kosten van kinderen blijven er even goed. Maar het zou wel in plaats van PA kunnen, omdat vader op die manier tijd beschikbaar maakt voor moeder om te werken c.q. te studeren.

Tsjor

Tinus_p

Tinus_p

13-09-2009 om 21:27

Link?

Tsjor:
"Ik heb het al geprobeerd, maar ik krijg de link niet goed, foxit reader start meteen. Via google: inkomenssituatie na scheiding (eventueel aangevuld met Nibud) en dan de derde link."
Ik kom dan bij deze:

http://www.heinpragt.com/scheiding/opnieuw.php

Via een andere weg vind ik dit:
http://www.nibud.nl/fileadmin/user_upload/Documenten/PDF/onderzoeken/de_financiele_gevolgen_van_scheiden.pdf

Dat waren die puntjes (na nibud.nl). Tsjor

Tinus_p

Tinus_p

14-09-2009 om 10:42

Nibud etc

http://www.nibud.nl/fileadmin/user_upload/Documenten/PDF/onderzoeken/de_financiele_gevolgen_van_scheiden.pdf

Op zich geen verkeerd onderzoek, maar de diepgang van een bord soep. Ik noem (samengevat gekwoot) wat conclusies:
"Een belangrijke factor voor de veranderende financiële situatie is de inkomensterugval na scheiding."
DUHUH!!
"Om een sterke inkomensterugval te voorkomen, adviseert het Nibud alleenstaande moeders te kijken naar de mogelijkheden om meer te werken."
Hear hear.
"Het Nibud vindt het opvallend dat in bijna de helft van de huishoudens met kinderen (46 procent) geen kinderalimentatie worden ontvangen of betaald."
En waarom niet? Is dat terecht of niet? Gezien het feit dat t tamelijk simpel is om KA op te eisen, is er wecht iets te verklaren.
"Het Nibud ziet het recent ingevoerde ouderschapsplan als een goede stap in de richting om de betaling van kinderalimentatie te verbeteren."
Ouderschapsplan heeft niet zoveel met KA te maken, terwijl er via tremanormen en LBIO al goede machtsmiddelen waren. Deze opmerking suggereert dat de onderzoekers eigenlijk niet goed weten hoe het systeem werkt -en dat straalt meteen uit naar het hele onderzoek.

"Huurders en kopers vertonen een vergelijkbaar verhuisgedrag bij scheiding: in een derde van de gevallen verhuizen beide partners. Dit betekent dat beiden verhuiskosten hebben. Opvallend is dat één op de zes huishoudens met een koopwoning na de scheiding met een restschuld blijft zitten, vooral bij relaties die niet lang hebben stand gehouden. Een restschuld heeft een grote weerslag op de financiële situatie van een persoon."
Nou wordt het interessant, maar het blijft hierbij.

"Verder blijkt dat 42 procent van de gescheiden personen op het moment van scheiding nog gemeenschappelijke schulden heeft (anders dan een hypotheek)."
Duh. Nederland leent zich wezenloos, 42% valt dus best mee.

"Nibud adviseert gescheiden personen duidelijke afspraken te maken over de verdeling van de schulden. Immers, bij gemeenschappelijke schulden blijft men financieel afhankelijk van elkaar. Bij wanbetaling blijft de andere partner aansprakelijk voor de gemeenschappelijke schulden."
Ook hier: wat voor afspraken? Door de inkomensachteruitgang zit geen beide partijen te wachten op schuld, en als de verhoudingen om andere redenen al verzuurd zijn wordt een gesprek daarover niet makkelijker. Maar de onderzoekers praten hier (uit onkunde?) om het echte probleem heen, namelijk dat meestal beide ex-en 100% hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de schuld, en beide ex-en kunnen afspreken wat ze willen, maar dat de schuldeiser daar domweg geen boodschap aan heeft. Onderlinge afspraken zijn dus niets waard.

Kortom, dit is allemala weinig meer 'krabben aan het oppervlak'.

Doelpalen

Het ging even over de constatering dat de financiële gevolgen onevenredig bij een van de partijen terecht komt. Ik deel overigens dat KA een 'koele' berekening moet zijn en geen onderdeel van een ouderschapsplan als zodanig, omdat er dan koehandel gedreven kan worden met kinderen als onderpand. Erg onverkwikkelijk.

Tsjor

Tinus_p

Tinus_p

15-09-2009 om 09:18

Onevenredig

Tsjor:
"Het ging even over de constatering dat de financiële gevolgen onevenredig bij een van de partijen terecht komt."
Dat NIbud rapport geeft helemaal geen argumenten voor die stelling.
Voorzover de gevolgen onevenredig verdeeld zijn, is dat vooral het gevolg van het feit dat de moeder vaak in de bijstand komt, waardoor alimentatie geen effect heeft op de hoogte van het netto inkomen. En dat beweer ik al een berichtje of 50 in dit draadje.

Onevenredig

Mag ik dan toch even een voorbeeldje geven van een alledaags verhaaltje, dat gisteren tussen neus en lippen voorbij kwam en waar niemand eigenlijk vragen bij stelt: zoonlief werkt in een winkel. Nieuwe filiaalmanager (man), gaat niet goed. Een andere collega (vrouw) had ook gesolliciteerd, maar zij is iet aangenomen 'omdat men dacht dat ze niet zo flexibel zou zijn vanwege haar kind'. Man heeft ook kinderen, maar dat schijnt dan geen problemen op te leveren, zelfs niet al moet hij af en toe blijkbaar direct naar huis komen om met het kind te spelen.
Onevenredig, inderdaad, maar nog zo alledaags, dat niemand er problemen van maakt, geen melding bij het meldpunt discriminatie, geen vakbond of collega's die aanklagen, iedereen doet gewoon verder alsof het normaal is. Het is dus blijkbaar nog normaal, dit soort discriminatie.En dan kun je nog keihard roepen dat vrouwen moeten werken en zorgen dat ze ook hun geld zelf verdienen, maar dit is de werkelijkheid waarin die vrouwen terecht komen, waardoor ze nog steeds minder verdienen dan mannen. En het mooie is: ze ruimen ook nog op de werkvloer de rommel op van de slechtfunctionerende manager om de simpele reden dat ze het niet kunnen verdragen dat als er troep is.
De kans is groot dat zij ontslagen wordt als ze gaat klagen en de kans is ook groot dat hij een betere baan eruit weet te slepen als het hoofdkantoor merkt dat hij niet goed functioneert.

Tsjor

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.