Uitleggen/afkappen/negeren?
Afgelopen week heb ik een aantal familiebijeenkomsten gehad die niet helemaal soepel zijn verlopen. Mijn ouders, vooral mijn vader, hebben regelmatig kritiek op mijn opvoeding, en dan vooral op die van mijn oudste kind. Ze heeft autisme (in combinatie met OCD) en haar verlegenheid en afstandelijkheid interpreteert hij als onbeschoft of ongeïnteresseerd (dat laatste klopt dan wel een beetje). Ik heb al tig keer gezegd dat ze is wie ze is, en dat ze haar moeten accepteren zoals ze is. Ik vraag me wel eens af of ik niet meer moet uitleggen. Over haar therapie, begeleiding, paniekaanvallen, depressieve periodes, misschien dat het dan wat begrip kweekt. Maar waarschijnlijk krijg ik alleen goede adviezen als 'schouders naar achter, borst vooruit en een beetje ballen kweken'. Kind wil zelf ook niet dat haar problemen gedeeld worden.
En dan van de week mijn PVV-stemmende tante, 60 jaar, nooit getrouwd geweest, geen kinderen, en toch expert op het gebied van opvoeden van 'luie pubers die een schop onder hun kont moeten krijgen'. Helaas heb ik me laten verleiden tot een discussie, voor niets want gelijk ga ik toch niet krijgen. Echt zo stom. Meestal lukt de teflonmethode wel, jaknikken, hummen, en bedanken voor het goede advies.
Ook zo'n leuke was de kritiek op de studiekeuze. Kind gaat een leuke beetje apart studie doen. Dat vond tante maar raar want 'wat kun je daar nou mee?' En ook niet te overtuigen hoor, ze vind het ook nog steeds gek dat ik geen beroep heb (heb ik wel, het heet alleen geen leerkracht of timmerman of apothekersassistente).
Ben ik nou de enige met zo'n rare familie? Welke strategie werkt het beste? Tegenaanval, negeren, of huilen?
Tja
Ongewild kom je in zon groep er toch wat buiten te staan. Het blijft zoeken, en soms heeft het ook geen nut, maar het kan zin hebben om toch wat statements vooraf te ontwikkelen om dit soort types al dan niet iets mee te geven op dit gebied. Niet per se aanvallend, maar in de vorm van een vriendelijke vraag of zo.
Of gewoon een stenische grammofoonplaat.
Na zo'n 15 jaar, ja je moet geduld hebben, heb ik een vriendin nu zo ver dat ze me een tijdje geleden al vroeg of ik niet vind dat ze veel te bot reageert?
En nu dat ze me heus wel snapt hoor, ze is niet dom. Dus het begint elkaar wat te naderen.
Dat laatste klopt dan wel een beetje NIET DUS
Afstandelijk en verlegen IS niet onbeschoft dat is afstandelijk en verlegen. Ze is zoals ze is en dat ze opa en oma niet vol knuffelend om de nek vliegt dat moeten opa en oma accepteren. Uitleggen zou ik niet gaan doen, alleen meedelen. X begroet jullie voortaan met een hand en een vriendelijk woord. Uit ervaring weet ik dat uitleg meestal nog meer discussie oproept en zeker inbijzijn van je kind moet je dat vermijden.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar dwingen tot bepaalde begroetingsrituelen gaat niet werken.
Wij hebben dat 10 jaar geleden wel gedaan en ik heb spijt. Oma accepteert het niet. Als kleine jongen gaf hij ook gewoon een kus en nu ineens niet meer? Wat een aansteller! Ja sorry hij is puber aan het worden en last geen kus meer afdwingen.
Even terzijde: hoeveel meerwaarde heeft die geforceerd gegeven kus ten opzichte van ern spontane high five? Ik vind een uit zichzelf gegeven high five leuker dan een geforceerde kus.
Je bent niet de enige met rare familie, tegenaanval, huilen, uitleggen het gaat waarschijnlijk niet helpen. De enige optie is negeren. Als er weer van dat opvoedingsadvies jouw kant op komt verander je radicaal van onderwerp. Begin dan over iets waar ze graag over praten, vraag naar hun vakantieplannen alles om niet meer over de opvoeding en de kinderen te praten.
hier
Hier is/was er familie die juist vindt dat er niks mis is met het kind en dat ik overbezorgd ben. Dat krijg ik ook van vrienden(meestal kinderloos). Zo van: o, maar ik ken een jongetje dat de hele dag in de hoek van de kamer zit te wiegen, dus met jouw kind is toch niks aan de hand?
Allemaal goed bedoeld, maar als ik een probleem heb kan ik echt nergens terecht. Gelukkig heb ik wel een man en die snapt het, en behandelaars in het verleden ook. Anders zou ik me toch echt gaan afvragen of ik zelf wel normaal ben.
opa en oma hebben het er zelf naar gemaakt?
Ik liep nog even na te denken over dit draadje. Hier hebben opa en oma er zelf voor gezorgd dat de kinderen afstandelijk en ongeïnteresseerd zijn. Ze zijn niet knuffelig naar opa en oma en wat opa en oma voor activiteiten hebben/doen in de week interesseert ze echt geen hol.
Die desinteresse en afstandelijkheid hebben ze echt aan zichzelf te wijten. De inmiddels pubers kregen al van kleins af aan van vooral oma te horen hoe fout ze alles deden, dat ze duidelijker moesten praten (hoe leer je dat een kind van nog geen 2 jaar oud?) Dat ze rustig op de stoel moesten zitten en netjes hun koek eten. (Ooit een driejarige gezien die een chocoprince kan eten zonder helemaal onder de chocola te zitten) Dat ze POTVERDORIE NOG EENS AAN TOE ZEG TOCH WEL BELEEFD KUNNEN ZIJN EN U ZEGGEN! (Dat kreeg mijn ruim 2 jarige dochter te horen toen ze zei: Asieblief oma hier is ie tadootje!
En dan kreeg ik ook in het bijzijn van de kinderen de volle laag dat ik ze niet opvoedde, dat ze geen manieren hadden dat er snel iets moest gebeuren, want ze groeiden op voor galg en rad.
De kinderen vroegen al heel jong op de terugweg in de auto: Mama waarom is oma altijd boos? Ja kinders weet ik niet. Kinderen zijn nu denk ik afstandelijk naar opa en oma doordat vooral oma altijd commentaar had en nog heeft. De kinderen zullen ook nooit zelf doorvragen als oma iets vertelt wat ze niet snappen, dat valt toch niet goed dus ja ze zijn afstandelijk en ongeïnteresseerd. Het zij zo en ik negeer al het commentaar maar, weet jet anders ook niet.
Niet mee confronteren
Hoort je dochter ook wat men over haar gedrag zegt? Zo ja, dan zou ik na de zoveelste herhaling denk ik voor dochter kiezen en haar daar niet meer aan blootstellen. Haar zelfvertrouwen en zelfbeeld hebben het al zwaar zonder deze afkrakerij.
Mijn schoonmoeder, de tweede vrouw van schoonvader, had ook een bepaald beeld in haar hoofd hoe kinderen zich hoorden te gedragen. Het was een best mens, maar van kinderen had ze geen kaas gegeten. (Ze had zelf geen kinderen.) Gelukkig viel ze de kinderen daar niet persoonlijk mee lastig.
herken het ook, beide kanten eigenlijk
Hier bijvoorbeeld een zus die beweert dat als mijn dochter een weekje bij haar heeft gelogeerd, ze wel alles lust! (ik heb er ter plekke om gelachen, maar thuis gejankt van frustratie: snapte ze dan echt niet hoeveel energie ik elke dag kwijt ben voldoende eten bij mijn autistische dochter binnen te krijgen!)
Maar ook buren die zeggen: onze dochter heeft ook wel eens een driftbui, dan ben je nog niet gelijk autistisch...
Soms laat ik me verleiden tot een discussie, maar ik merk vaak al gauw genoeg of het zin heeft of niet.
(en dan loop ik weer een paar dagen gefrustreerd rond of slaap ik weer een paar nachten slecht)
Gefrustreerd
Zou ik alleen zijn als kind zelf last had van zo'n domme opmerking. ik heb inmiddels zo'n dikke huid ontwikkeld dat ik minachtend neerkink op dit soort mensen die denken dat ze het beter weten dan ik, juf, en psych bij elkaar. Zolang er ook maar mensen zijn waar ik wel steun van krijg. Het is vooral naar bij mensen die je zouden moeten steunen.
maar
Niet willen uitleggen gaat niet samen met onbegrip dat een ander het niet begrijpt.
je erbij neerleggen
De ander begrijpt het nu niet en na uitleg ook niet. Wij hebben de diagnose gedeeld en eenmalig een poging gedaan iets uit te leggen. Komt niet binnen. Zoals zij het zien is het en zoon moet dus "gewoon doen".
Ik kan op mijn kop gaan staan om uit te leggen dat dwingen averechts werkt, helpt niks. Ik ontzie, bescherm teveel en vind veel te veel goed. Ik moet strenger zijn.
Inmiddels gestopt met proberen te begrijpen waarom ze het niet willen begrijpen. Dan begint grijpen ze het maar niet, uitleggen doe ik niet meer.
Van die opmerkingen dus
"Hier bijvoorbeeld een zus die beweert dat als mijn dochter een weekje bij haar heeft gelogeerd, ze wel alles lust!"
De opmerking "geef ze maar en weekje hier" heb ik ook te vaak gehoord. Tot ik op een dag mijn agenda ging trekken en zei: "Prima, schikt je dan-en-dan? Meteen maar een week of beginnen we met vijf dagen?" En dan heel verrast en verbaasd reageren als ze terugkrabbelen.
Ik heb meegemaakt dat verre kennissen al na vijf minuten hun diagnose (lag natuurlijk meestal bij mij) en zorgplan ("Je moet gewoon wat meer dit en wat minder dat") klaar hadden.
Er zijn mensen die hier een olifantshuid voor hebben, en dat is de beste houding. Ik had die niet. Ook geen partner die het voor me op nam (heb jij die wel?). Uiteindelijk heb ik harde maatregelen genomen. Ben ik mensen gaan ontlopen die niet van ophouden wisten. Verbrak er enkele vriendschappen om. Ging niet meer naar bijeenkomsten waar mijn kinderen geheid negatief uit zouden springen (want autistisch en sitting duck voor pesters - natuurlijk ook mijn schuld want ik zou ze wel niet weerbaar genoeg hebben gemaakt of ik stelde me aan terwijl ik voor mijn ogen zag gebeuren dat de kinderen verstoten en getreiterd werden door leeftijdsgenoten).
Mensen die ik echt niet kon ontwijken heb ik geen voer voor discussie meer gegeven door gewoon niet meer te antwoorden, of alleen maar een simpel antwoord als "bedankt voor je advies" te geven. Als een tefalpan, met een grijns van oor tot oor (maar van binnen zat ik krijsend te janken. Het is soms erg eenzaam om IADH-kinderen te hebben).
En soms ben ik gewoon vertrokken als ik weer moest toezien hoe mijn kinderen gepest werden of ik een preek kreeg wat ik allemaal fout deed.
Het was een eenzame tijd, ik was de wanhoop nabij, maar de beste stuurlui staan helaas aan wal en ik zat in mijn eentje op een beste deining. Dat ze me geen luisterend oor of troostende arm konden geven, het zij zo. Maar die betweterij, ik kan er nu nog steeds zowel bloedlink als verschrikkelijk verdrietig van worden.
Laat het los. Neem eventueel afstand. En ga er niet op in. Ze nemen je kinderen toch niet zoals ze zijn. Je kunt ze niet "bekeren". Doe alsof het van je afglijdt als water van een eend. En vergeet net direct je agenda te trekken zodra iemand meent dat "het wel over is als ze een weekje bij mij zijn geweest".
Sterkte met alles!
Eend
Normaal lukt dat dus wel, die eend met het water, maar ik vind het heel genant dat ik zo fel in discussie ben gegaan. Ik was ook wel wat lichtgeraakt want ik viel eerst uit tegen mijn moeder, en vervolgens met tante in discussie. Waarom moeten ze er iedere keer iets over zeggen? Volgens mijn vader was mijn dochter vroeger zo'n spontane meid, en nu zo stil en hij vraagt zich af wat er gebeurd is. Simpel, hij doet aan geschiedvervalsing want ze is nooit een luchtige spring in 't veld geweest. En ja heel sneu voor hem, maar hij is niet degene die er dagelijks onder lijdt. En dat kan ik dus niet antwoorden omdat mijn dochter vindt dat het hem niets aan gaat. Hij bedoelt het allemaal heus niet slecht, maar hij heeft zulke vastgeroeste irritante ideeën. Net als dat "alle kinderen tegenwoordig maar gelijk een etiketje krijgen want dan hoeven ouders niet meer op te voeden.' Gelukkig heb ik er ook nog een die wel doet zoals je van een gezellig kleinkind mag verwachten.
Daarom vertel ik niets.
Mensen die hun oordeel al klaar hebben over mijn kind vertel ik niets. Ik leg aan hun niets uit, discussier niet en ze blijven achter in onbegrip.
Prima, het interesseert me niets wat ze van mijn opvoeding of begeleiding vinden, dat stadium ben ik voorbij.
Ze nemen zoon zoals hij is, of niet, maar laten hem in zijn waarde.
Dat is geen verzoek van mij, maar een eis. Die wordt duidelijk begrepen. Ik word niet bestookt met lastige vragen, ik hoef niets te verantwoorden of uit te leggen. Wel praat ik met mensen die hem accepteren, hulp willen bieden, oplossingen proberen te bedenken voor problemen en mij begrijpen.
Van familie, zeker je ouders(!) mag je acceptatie verwachten. Zo ben ik zelf opgegroeid en dus ook mijn familie. Je kleinkind hoort je dierbaar te zijn, etiket of geen etiket, opvoeden laten we aan de ouders over.
Ervaring hier
Ik ken je vader niet, misschien is hij echt een ongelooflijke hork, met vastgeroeste ideeen waaraan niet te tornen valt, maar misschien zou hij met wat opening van zaken tot meer begrip in staat zijn. Mag jij daar van haar met niemand over praten? Dat lijkt me heel zwaar. Realiseert je dochter zich dat haar problemen niet alleen haar aangaan, maar ook de mensen die om haar geven? En ook dat ze jou steun van anderen ontzegt. Er is nog een heel gebied tussen niets delen en alles tot in de detais toe vertellen.
Mijn dochter heeft jaren getobd met een ernstige eetstoornis, die ze in eerste instantie voor iedereen wilde verzwijgen.Ik ging daar in mee, om haar terwille te zijn, maar ook omdat ik het idee had dat ik als moeder enorm gefaald had als je kind zich voor je ogen bijna dood hongert. Nu werd haar gedrag zo extreem dat dat spreekverbod niet houdbaar meer was.
Ik had mijn schoonvader ook ingeschat op "laat ze maar een weekje hierkomen"reactie, en dat is me 100% meegevallen, hij was veel begripvoller dan ik verwacht had. Dochter zelf heeft daar ook veel aan gehad. Voor haar was het goed om te merken, dat haar aandoening niet automatisch afwijzing tot gevolg had. Ik vond hetzelf ook fijn dat ik mijn hart kon luchten bij een select groepje mensen. Dat maakte het beter te hanteren. En van mensen die belangrijk voor me zijn, heb ik ook geen kwetsende reacties gehad.
Generatiekloof
Ik denk dat het deels een generatiekloof is. Toen wij klein waren "bestonden" al die moderne aandoeningen niet. Zo zien veel mensen van die generatie het. Natuurlijk bestonden ze wel, wist men het alleen niet. Achteraf gezien ben ik ervan overtuigd dat ik een jongen met adhd in de klas had op de lager school. Maar in mijn tijd was hij gewoon strontvervelend en geen land mee te bezeilen. Hij heeft het grootste deel van zijn schooltijd op de gang door gebracht en ik vermoed dat hij 1 van die vele analfabeten is die Nederland rijk is. Sommige van de huidige generaties grootouders staan er gelukkig wel voor open en die kun je zoveel mogelijk uitleggen en ze doen hun best op het te snappen. Je zou nog een poging kunnen wagen, want het is heel naar als je kind niet geaccepteerd wordt. Ik heb een neefje met pdd-nos. Door zijn ene opa en oma wordt hij ook niet geaccepteerd, hij mag daar niet logeren en zijn zusjes wel. Mijn ouders zijn gek op hem en mijn moeder is precies op de hoogte van alles en heel beschermend naar hem toe. Mijn zus haalt de schouders op over de andere opa en oma, heeft alleen wel besloten dat ze dan de andere kinderen ook niet te logeren krijgen. Gewoon zo kort mogelijk op bezoek gaan en druk in de keuken zijn ofzo.
Voor wat betreft die tante, daar moet je echt een olifantenhuid voor kweken. Mijn man had ook zo'n tanten, nooit getrouwd en geen kinderen. Haar opvoedideeën dateerden uit de jaren '50, omdat ze alleen haar eigen jeugd had om op terug te kijken. Omdat haar moeder jong was overleden had ze voor haar jongere broertjes en zusjes gezorgd en meende ze verstand van zaken te hebben. In het begin ging ik er nog wel eens tegen in, maar uiteindelijk ben ik gewoon begonnen met haar gelijk te geven. Ik dacht wat maakt het uit, hoe groot is de kans dat zij voor een paar kinderen moet zorgen, dus hoeveel schade brengen haar ideeën aan. En verder gewoon zorgen dat naast iemand anders kunt zitten op een verjaardag.
Yura
Mijn schoonmoeder was ook echt in de jaren '50/'60 blijven steken met veel opvattingen. Verschrikkelijk gewoon bij bepaalde onderwerpen. Ik moet mijn schoonouders echt nageven dat ze zich amper met onze opvoeding hebben bemoeid, maar héél af en toe ontsnapte er toch eens een opmerking aan schoonmoeders lippen en dan waren wij weer vol verbazing. Op dat soort momenten begrepen we ook volledig dat het met haar pleegkinderen geen succes was geworden.
Wat de generatiekloof betreft, denk ik dat in mijn generatie ook nog onbegrip voorkomt voor bepaalde aandoeningen. Het zou een hype zijn en in de praktijk nogal meevallen. Ik ben zelf wel voorzichtig met gedrag een naam te geven nog voor dat gedrag ook daadwerkelijk een diagnose heeft gekregen.
Etiketjes
Mensen die klagen dat al die kinderen tegenwoordig maar een etiketje krijgen en dus niet meer worden opgevoed, horen van mij het volgende:
Als mijn dochter in de jaren '50 was opgegroeid was ze weggezet als een huilebalk die zich laat pesten, niet kan leren omdat ze te lui is, alles vergeet, niet voor zichzelf opkomt, geen vrienden heeft. En dat blijft dan je hele leven zo. Dát is pas een "etiketje"!
Gelukkig maar dat er nu wat richtlijnen en vormen van hulp zijn voor "die kinderen".
Soms helpt het als ik dat zeg, er komt dan in ieder geval geen weerwoord meer.
Meestal blijf ik boos en gefrustreerd achter. Gelukkig gebeurt het niet vaak. Ik ben niet erg mededeelzaam over de perikelen met mijn dochter. Meeste familie en vrienden reageren goed.
Laatst met ouders van vriendinnen: "Door al die kinderen met Ritalin wordt alles zo maakbaar", met zo'n Gooise R.....aaarrrgghh 
. En dan hebben ze zelf kinderen die koste wat kost met dure bijlessen en veel gedram vwo moeten doen want stél je voor! Ik heb geleerd snel van onderwerp te veranderen en zeker geen discussie aan te gaan. Maar misschien heb ik makkelijk praten want mensen die dicht bij mij staan zeggen dat niet.
