Vader in verpleeghuis

Tijd

Ik zou het wat tijd geven en wat theater. Misschien heeft het zin om je vader af en toe toe te spreken dat hij te oud is om zo dwars te liggen. Die kinderen hebben niet de hele dag de tijd en ze willen je wel helpen maar in hun schema, niet in dat van jou.
Hij is de oudste, waarschijnlijk scheelt het wel zo'n twee generaties, en het zou handig zijn als hij de wijste kan zijn.

Zo is het nou eenmaal. Daar zul je je wat bij neer moeten leggen.

En verder is het handig als je zelf in het begin wat vaker op bezoek komt. Dan kunnen beiden, personeel en je vader, wat tegen je aan klagen.

Bevestig dat het het ingewikkeld is voor beide kanten maar dat iedereen zijn best moet doen om het wat luchtig en gezellig te houden en er geen drama van te maken.

Dat is het niet waard.

Hopelijk heeft hij ook wat dingen om naar uit te zien? Een wandeling met jou of andere familie, een uitje, prettige dagbesteding? Wat is er mogelijk in het verpleeghuis?
Dat zou je daar eens kunnen vragen.

Misschien kan hij wel een oude hobby opnemen of zo.

Zo werkt het helaas

“Aan de andere kant is hij geen klein kind meer en wordt hij nu wel zo behandeld. Dan word ik op beschuldigende toon opgebeld, alsof ik hem ertoe heb aangezet om zich te verzetten. ”
Precies. Alsof het de kleuterklas is in plaats van een huis voor ouderen. Ik was met stomheid geslagen toen ik dat voor het eerst zag. Een medewerkster die op kleuterjuffen toon een vrouw verbiedt om naar het toilet te gaan omdat de tafel gedekt is en er gegeten moet worden. Gelukkig deed die vrouw gewoon wat moest.
De keer dat wij op bestraffende toon werden opgebeld was toen schoonmoeder in compromitterende toestand werd aangetroffen in de slaapkamer van.... (door zijn echtgenoot). Het seksueel misbruik protocol werd direct in gang gezet (met moeder als dader, dat was dan wel weer modern).
Ik heb toen gevraagd of men eigenlijk wel wist waar men werkte (gesloten afdeling demente bejaarden) en of men ooit wel eens had gehoord van ongeremdheid bij mensen in die fase van het leven.
Nou dat heus wel, maar dat kon toch niet ongestraft voorbij gaan.......
Er is een probleem in de bejaardenzorg (en niet alleen daar). Ingewikkeld gedrag wordt overgelaten aan mensen die absoluut niet in staat zijn daar begrip voor te hebben. Dat komt vooral ook omdat de taken in stukken verdeeld zijn zodat ze ook door de minst geschoolden uitgevoerd kunnen worden, waardoor de mensen met het moeilijke gedrag voortaan de hele dag door met steeds wisselende en niet zo bijster goed geschoolde medewerkers te maken hebben.
Het team voor de bedden, of de schoonmaak, of de thee, of de dagbesteding, of... of....
En onder die medewerkers zit een groot deel dat heilig gelooft in bevelen en straffen als remedie en (desnoods afgedwongen) gehoorzaamheid als oplossing voor alles.
Voeg daar nog eens bij dat deze mensen ook worden ingeroepen bij ziekte van de wat beter geschoolde medewerkers (men moet roeien met de riemen... etc.) en het wordt je volstrekt duidelijk hoe vreselijk het leven kan zijn in zo’n huis.
Er zit maar een ding op: Een bijzonder grote mond op zetten.
Zijn ze nou helemaal belatafeld om een onmogelijke oude man op zijn leeftijd nog te willen veranderen. Hou nou toch op zeg. De flexibiliteit moet echt van de organisatie komen. Niet van je vader. Die heeft dat niet. Niet in zijn botten, noch zijn gewrichten of spieren of blaas. Niet in zijn oren, zijn mond of zijn hoofd. ZIjn hele zijn is verstard in hem. Dat gaat zo bij het ouder worden. Dat wordt niet minder maar meer.
Dus blaf terug als ze bellen. Maak ze uit voor incompetente idioten.
Ze mogen je nooit meer bellen met dit soort klachten én ze moeten gewoon hun werk doen.
Nee, dat gaat geen negatieve gevolgen hebben. Althans niet negatiever dan het al is. Het kan zelfs een beetje positief werken is mijn ervaring, want er werken heus wel mensen die wel snappen met wie ze omgaan.

Incompetent.

Het werk in een verpleeghuis is ook werken met gevoel. Soms hebben de meest hoogopgeleidde werknemers het gevoel niet. Tot de verpleegarts aan toe niet, na vele jaren studie. Dus in die zin ben ik het niet eens met Miriam.
Wat Mieke ook schrijft, de protocollen zijn gemaakt door het management en iedereen moet zich daar aan houden. Ook dwarse Mnr. Jansen moet om 12.00 uur eten in de grote zaal, en dit mag niet naar eigen inzicht opgelost worden.
Je vader heeft meer tijd nodig om te wennen na een heel leven zelfstandigheid. Je hebt het over een privéoppas. Dat is meestal niet haalbaar, maar er een paar dagen zijn als je vader moet gaan eten en een bekende gaat even mee, doet vaak wonderen. In veel tehuizen kan de gast, tegen kleine vergoeding, meeeten. Er even overdag, doordeweeks naar toe doet meer dan de kop koffie op Zondag.

Praat en overleg met iemand die je nu een beetje kent die voor je vader zorgt. Hij is er nog maar kort, iedereen moet even inzien "wat ze voor vlees in de kuip hebben". Je mag zeker meer geduld en begrip verwachten. Je vader heeft het heel moeilijk, de man is de verhuizing nog aan het verwerken en moet zich nu houden aan allerlei regels in een tehuis. Er mag verwacht worden van jou kant dat die regels niet door zijn strot geduwd worden.

Als je totaal geen vertrouwen hebt in het personeel en er wordt nergens rekening mee gehouden zou ik op zoek gaan naar een ander tehuis. Maar....6 weken zijn daarvoor nog tekort.

De laagopgeleidde schoonmaakster van Miriam.

Daar moest ik even om glimlachen. Deze dame, die iedere dag de kamer van mijn schoonvader poetste, begreep het wel. Ze was een bekend gezicht, stabiele factor elke dag. Zij liep gezellig even mee naar de eetkamer, plantte mijn schoonvader naast een andere stille, teruggetrokken man, wenstte hem smakelijk eten en vertrok weer.
Als ze vrij was regelde ze bij haar collega dat die Mnr.Jansen niet moest vergeten.
Misschien kwam de klik alleen doordat hij haar herkende en ze droeg een andere kleur uniform, het zit hem soms in kleine dingen. Nee joh, dat is geen zuster, zij is aardig

Niet overal hetzelfde

Ik ben het eens met MiekeMieke: het kan ergens anders heel anders zijn. Ik ben er tevreden over het verpleeghuis waar mijn moeder zat. Althans de (gesloten) afdeling. Kijk eens op Zorgkaart Nederland. Daar staan reviews

onze ervaring

En onze ervaring is dat de mensen die in het verpleeghuis van mijn vader werkten prima opgeleid en competent waren, maar als er maar 2 medewerkers zijn op 30 mensen die allemaal geholpen moeten worden, dan gaat dat gewoon niet 'gezellig' meer, die tijd is er niet. Dus hup, doe nou even snel mee, uiteindelijk wordt dan de meest geduldige verpleegster toch gehaast. Ik vond het echt zielig en onhaalbaar voor het personeel én voor de cliënten, want niemand had het meer leuk eigenlijk. Mijn vader zat dan een kwartier te bellen op het toilet om er weer afgehaald te worden, (geen spek meer op het lijf, dus lang zitten op een wc-bril deed zeer) en dat moest weer allemaal snel, snel, want mevrouw de Vries hing ondertussen in de bed-lift maar de accu van de lift moest omgewisseld worden. (en dan ondertussen ging ze toch ook maar naar mijn steeds bellende vader op de wc) Dat soort dingen, de hele dag.
Soms werden de mensen al om 16.45 in de eetzaal 'klaargezet' en dan kwam het eten pas om 17.30, mijn vader wilde dan al lang weer weglopen naar zijn kamer, die zat daar dan maar (vader is nogal doof en praat onduidelijk, dus kon ook niet meepraten met de andere mensen en horen deed hij ze sowieso ook niet) dan is het nogal saai om daar alleen te zitten zonder dat iemand de moeite neemt je aan te spreken.

Informeer rond

Mijn vader had het geluk in een heel fijn verpleegtehuis in Amsterdam te wonen. Wat ik hierboven lees, het op zijn bed gekwakt als hij niet in zijn rolstoel wilde, zou daar ( gesloten afdeling) niet plaats vinden.
Zo gebeurde het wel eens dat een bewoner pas in de middag uit zijn bed kwam, eigen keus. De verzorging vond dat de bewoners daar net zo konden wonen alsof ze thuis waren; als een bewoner nog thuis woonde en een dagje wilde uitslapen, zou hij dat ook doen. De bewoners konden ook vrij de tuin in omdat deze aangesloten was aan de gesloten afdeling. Dwang leidt alleen maar tot een onrustige groep bewoners.
De sfeer in deze afdelingen was ook goed. Ik kan het huis zeker aanbevelen.

Misschien is bij Tamar in de omgeving ook een verpleeghuis met een hoog gevoel voor humaniteit. Tamar kan bij collega’s en vrienden etc. informeren naar een goed verpleegtehuis.
Het gebeurd wel vaker dat mensen verhuizen naar een ander verpleegtehuis.
En haar vader is daar duidelijk niet gelukkig.

Herkenbaar

Ik heb het idee dat sommige verzorgers echt niet beseffen dat ouderen echte mensen zijn met meningen en voorkeuren, en heel wat meer levenservaring dan zij zelf. Mijn tante is vrijwilliger in een verzorgingshuis, met ruime ervaring in het verzorgen van haar eigen ouders, en ze ziet regelmatig dat het personeel op kleuterjuftoon probeert mensen op te voeden. Kennelijk is het protocol dat wie zijn armen zelf kan bewegen zelf moet eten, en soms eten mensen dan dus gewoon amper of niet. Terwijl als je ze helpt ze wel voldoende eten. Liever gaan ze ook niet vijf keer per dag naar de wc, plassen tussen 10 en 10.30 of je nu moet of niet. Uitslapen mag wel, maar als je er om 8 uur niet uit wilt kom je pas om 11 uur aan de beurt.

even wachten

is het probleem niet. Dat vindt hij niet fijn, net als iedereen, maar hij wordt er niet wanhopig van. Wat dat wachten betreft: ik vind dat ze die knoppen om iemand te roepen weg moeten gooien. Dat schept alleen maar verwachtingen, terwijl er toch niemand komt: alle zorg is zoals gepland.

Het stomme is dat de zorgkaart dit tehuis als goed bestemt, vader valt precies in de doelgroep, ik heb met kinderen van een oud-patiënt gesproken en die zijn zeer lovend. Dus of een verhuizing nou gaat helpen...bij de intake waren ze hier ook zo van: we houden overal rekening mee. Dat ze met personeelstekorten zitten snap ik, maar wat is nou de moeite om iemand op zijn kamer te laten eten ipv in de eetzaal (sorry: "restaurant"), of in zijn bed ipv in een stoel...who cares??

De fysieke zorg is goed, dat moet ik toegeven. Maar verder...zoals mijn vader zegt: "er zijn hier erg dominante mensen."

Ik ben blij met jullie reacties. Ik ben bang dat ze gaan proberen hem naar een gesloten afdeling te krijgen. Met een beetje begrip hoeft dat echt nog niet. Nog maar eens bellen en mailen dan.

Gesloten afdeling

Zonder zijn of jullie toestemming komt hij daar niet.
Willen ze dat toch, dan moet er een rechter aan te pas komen, die dat zorgvuldig beoordeeld.

Lees hiervoor dit: onder kopje verzet bij opname.
https://www.amaris.nl/media/1144/folder_de_wet_bopz_10_februari_2017.pdf

Niet zo gekwetst doen

Kaaskopje "Op elk niveau heb je mensen die wel of niet geschikt zijn voor hun werk. Dat heeft niets met laag opgeleid te maken."
Daar heb ik helemaal niks over gezegd.
Ik begrijp niet waarom er nu zo driftig gekwetst gedaan moet worden over de constatering dat het werk zo opgedeeld wordt dat het door minder geschoolden gedaan kan worden. Het is een waarheid als een koe en heeft tegelijkertijd helemaal niks met laag of hoog opgeleid te maken. Wiskundigen zijn ook niet geschoold voor ouderen zorg.
Ondertussen: Ja, omgaan met moeilijk gedrag is moeilijker voor lager geschoolden. Niet voor niets zijn daar opleidingen voor. Helaas wordt dat dan weer teniet gedaan door het management (jawel) die die duurdere krachten probeert uit te sparen door de taak "koffie schenken" van de zorg los te maken.
Wil "Deze dame, die iedere dag de kamer van mijn schoonvader poetste, begreep het wel. Ze was een bekend gezicht, stabiele factor elke dag."
Dat is fijn wil40, maar niet standaard. "het wel snappen" is bovendien geen eis waar schoonmakers aan moeten voldoen. Ondertussen worden schoonmakers wel ingezet als vervangende hulpverleners terwijl ze daar niet voor zijn opgeleid.
Het lijkt me verstandig om over dit soort vervelende werkwijzen gewoon te kunnen praten en niet steeds rekening te moeten houden met mogelijk (al dan niet plaatsvervangend) gekwetste zielen.

Tamar,

Misschien is je vader zelfs beter af in een gesloten afdeling/ huiskamerproject omdat de sfeer daar vaak wat gemoedelijker is en men in een beperkte groep gezamenlijk eet, wat ook weer wat overzichtelijker is dan in een eetzaal.
Mensen die in een verpleegtehuis wonen en daarnaast afhankelijk zijn van een rolstoel, brengen de dag vaak in eenzaamheid door. Een gesloten huiskamerproject lijkt voor een familielid snel een soort gevangenis. Maar de gevangenis is eerder de eenzaamheid waarin een mobiel beperkte bewoner verkeert wanneer hij niet onder de mensen komt door vooral op zijn kamer te blijven.

Zo woont mijn moeder op een zorgverlenende kamer. Om de eenzaamheid te doorbreken, zou ze beter in een huiskamerproject kunnen wonen. Alleen is ze zo slechthorend, dat ze er niets mee op schiet. Gelukkig is er geen moeten en kan ze blijven waar ze nu woont.
Zou je vader baat hebben aan een week proefdraaien binnen een huiskamerproject? Dus een week uitproberen, zonder consequenties?

Ik denk dat in een huiskamerproject naar verhouding meer personeel aanwezig is ( 2:12 ipv 2:30).
Andere afdelingen staan vaak onder hevige tijdsdruk door nog meer gebrek aan personeel.

tamar

Dit is gewoon een slecht luisterende houding van de verzorging. Deze kan echter wel zijn ingegeven doordat ze door het management 'afgeknepen' worden; echt te weinig tijd hebben voor goede zorg. Wat je kan doen is het gesprek aangaan met EVVer (als dat nog zo heet daar) of leidinggevende of vragen naar de gedragsdeskundige. Als het goed is zal hij of zij de verzorging tips geven voor de omgang met je vader die er op gericht zijn om mee te bewegen in zijn belevingswereld en wil. Via de leiding kun je ook aangeven dat je gewoon wilt dat er anders; respectvoller met jouw vader wordt omgegaan. Dat mag je gerust eisen!!
Mocht dat allemaal niet helpen dan kun je overwegen om slechte recensies wereldkundig te maken bijv. maar dat lijkt me vooralsnog niet nodig.

Maar wel naar om je vader zo te zien en te merken dat er zo mee omgegaan wordt. Alsof het zo leuk is naar een verpleeghuis te moeten.

Luisteren

Maar hoe wil je zoiets controleren? Toezeggingen zijn maar woorden. Een humane omgang moet onderdeel zijn van de visie van het huis.

Nu moet ik wel opmerken dat het zomertijd is en zorg hieraan altijd onderhevig is. Na de vakantieperiode wilt de zorg weer aantrekken.

Wie nu klaagt, zal ook snel te horen krijgen dat het overmacht is en straks weer aantrekt.
Kijk het even aan.

Ik kreeg een brief dat door onderbezetting minder vaak gedouched werd. Ik heb zodoende mijn moeder zelf wat vaker onder de douche gedaan en de haren gewassen.

Zeker wel klagen

en niet aanzien.
Het helpt niet veel maar 'lastige familie', daar wordt zeker rekening mee gehouden.

Wennen

Verandering roept weerstand op, altijd. Ook bij ouderen en ik weet niet hoe sterk hij geestelijk is, maar het is ook een stukje verdriet. Het besef dat je nu afhankelijk bent van anderen, je eigen omgeving niet meer mag bepalen etc. Je kan wel naar een ander tehuis willen of naar een huiskamerproject maar het valt of staat met wachtlijsten en indicatie. En dat verandert niet in hoe hij het ervaart.

Mijn oma heeft een noodopvang gehad van een half jaar in een andere gemeente omdat er geen plek was in haar eigen woonplaats. Daar had ze het goed, maar was voor mijn ouders en ons een logistieke ramp om haar geregeld te bezoeken. Niet handig dus we hebben haar op de wachtlijst voor terugplaatsing in haar woonplaats laten staan. Na een half jaar kon ze daar terecht en de eerste twee maanden daar was ze echt van slag en veel ziektes die je aan stress kunt relateren. Nu heeft mijn oma vooral lichamelijke problemen en is ze nog prima bij de tijd voor haar leeftijd. Ze snapt dat het niet anders meer kon, alles aan thuiszorg en mantelzorg was uitgeput en het ging gewoon niet meer om zelfstandig te wonen. Anders krijg je de indicatie ook niet.

Ze zegt zelf dat het half jaar in het eerste tehuis als een soort vakantie voelde, maar dat ze nu realiseert dat het voor altijd is. Ze is niet lastig verder, maar wel stiller, ziekelijker en ik zou haast zeggen, lijdzaam. Ergens is een stukje van haar levensvreugde al dood en nu ik er zo over nadenk, is dat natuurlijk heel verdrietig. Maar dat heeft dus weinig te maken met het personeel, daar hoor ik haar of mijn moeder weinig over klagen.

Eten

' maar wat is nou de moeite om iemand op zijn kamer te laten eten ipv in de eetzaal' Voorkomen dat iemand zich verslikt. Op een kamer zou dan 1 op 1 toezicht moeten zijn, in een eetzaal kan iemand op verschillende mensen tegelijk letten.

Tsjor

Op gesprek geweest

En zoals ik al dacht: ze stond absoluut niet open voor voorzichtig peilen over hoe er nou met mijn vader omgegaan wordt. Ze vond dat hij naar de vesloten afdeling moedt, daar was meer toezicht. Ze vertelde wel van staaltjes gedrag als hij gefrustreerd raakt, waar ik ook wel vanschrok. Dus we gingen samen kijken op die gesloten afdeling. Het leken me aardige mensen, maar er stond een TV zachtjes aan en verderop ook nog een radio. Niet bepaald prikkelarm dus. Ik weet het even niet. Mogen mensen op een gesloten afdeling ook op hun kamer zitten, of moeten ze naar die huiskamer?

Wel

In het verpleeghuis waar ik werk, hebben de bewoners op de gesloten afdeling gelegenheid voor een computeraansluiting op hun kamer. Ze mogen ook op hun kamer zitten en daar naar muziek luisteren. Maar gelieve wel in de huiskamer te eten omdat het anders ook veel lopen is voor het personeel.

In het verpleeghuis van mijn vader mogen de mensen die redelijk goed waren, op hun kamer een zitje inrichten. Zo had de buurvrouw van mijn vader een heel gezellig zithoekje. Toch zat ze liever bij de andere bewoners en verzorgers in de huiskamer voor wat aanspraak. Kamers waarvan de bewoners in de huiskamer zetten, gingen wel op slot omdat bewoners vaak de weg naar hun kamer kwijt zijn en pardoes een andere kamer in lopen.
Ook daar at iedereen gezamenlijk omdat het eten in de open keuken werd gemaakt en daar werd uitgeserveerd. Nu heb ik ook een uitzondering gezien; mijn vader woonde aan het einde van de gang en daar stond een houten scheepskist. Een bewoner die een dag onrustig was, mocht op de kist met zijn bord op schoot in alle rust zijn eten opeten.
Ik vermoed dat het personeel minder strak met de regels omgaan als dit in praktijk beter werkt. Zo worden conflicten voorkomen. Dat is ook in hun belang.

Hier zijn de bewoners niet verplicht tot eten, maar het wordt wel genoteerd en en de gaten gehouden. Soms slaan mensen een maaltijd over maar eten ze ‘s avonds extra.

Tamar, Is er veel fluctuatie in het team op die afdeling? Weinig fluctuatie is vaak een teken van een goede sfeer en goede samenwerking binnen het team.

Gesloten afdeling

Even met de botte bijl:

als de verpleging je vader “lastig” vindt en ze hebben moeite om met hem om te gaan, dan gaat opname op een gesloten afdeling niet helpen. Dwz, het is geen oplossing voor je vader, het is een oplossing voor de verpleegkundigen die niet met je vader om kunnen gaan.

Zoals ik jou lees, is je vader een man die weliswaar star is in zijn opvattingen en precies weet wat hij wel en niet wil, maar is hij (nog) niet dementerend. Wat zou dan de reden zijn om hem op de gesloten afdeling te plaatsen? Makkelijker? Voor wie? Beter? Voor wie?

als puntje bij paaltje komt, is het enige wat jij (en je vader) wil is een menswaardig bestaan, dat onderandere bestaat uit normale correcte omgangsvormen, om gezien en gehoord te worden, en om behandeld te worden als competente volwassene.

Door toestemming te geven voor opname op een gesloten afdeling, verklaar je hem als het ware voor incompetent. En wel dusdanig dat hij 24/7 toezicht en begeleiding nodig heeft, en hij niet eens zelfstandig de afdeling af kan en mag!
Hij heeft geen zelfbeschikkingsrecht meer, alles wat hij wel of niet wil wordt over zijn hoofd heen beslist. Plus, wat denk je dat dat met iemand doet die nog “goed bij zijn verstand is” om door zijn eigen familie opgesloten te worden?

Nu even heel praktisch:
als die verpleegkundige perse wil dat je vader op de gesloten afdeling terecht komt, dan zal ze dat moeten regelen ZONDER jullie toestemming. Dan moet er een rechter aan te pas komen, dan krijgt je vader een advocaat, en dan wordt er zorgvuldig bekeken of dat nodig is of niet.

Plus, dan kun je die situatie samen met je vader aan, samen tegen het verpleeghuis en de verpleegkundige, ipv dat jij de zwarte piet krijgt omdat jij besloten hebt dat hij “opgesloten” mag worden.

Sterkte met de beslissingen en keuze’s die je nog gaat maken.

Ga eerst kijken

Bij mijn moeder in het verzorgingstehuis zeiden ze ook al ruim een jaar voordat het er echt van kwam dat ze naar een verpleeghuis moest. En dat kwam door mij: ik had ooit, lang geleden in een verpleeghuis gewerkt en had er vreselijke herinneringen aan. Dat wilde ik mijn moeder niet aan doen.
Een vriendin van me zei"maar ga nou eens kijken". Dat deed ik niet, het leek me zo erg. Maar op een gegeven moment kon het niet anders. Ik wilde dat ik het eerder had gedaan: veel kleinschaliger, meer personeel, ook een eigen kamer (ja waar ze naartoe kon als ze wilde), heel huiselijk en gezellig ingericht. Ze deden boodschappen met de mensen die wilden, en gingen samen koken wederom als mensen dat wilden. Vierden Kerst en Sinterklaas met de familie erbij. Er waren twee huiskamers: een mét radio of tv, eén zonder. Nou denk ik dat we echt geluk hebben gehad met fantastisch personeel (Vooral een dame was bijzonder toegewijd). Maar ga eens kijken, ook op zorgkaart.nl waar reviews staan.

Nabrander:

Mensen zijn sociale wezens en hebben het vermogen om langdurig duurzame contacten aan te gaan.

Hoe denk je dat je leven is als je niet dementerend op een afdeling terecht komt waar wel veel dementerenden wonen? Denk maar niet dat je daar een duurzaam contact op kunt bouwen met je medebewoners, want die gaan alleen maar achteruit qua geestelijke vermogens met de eventuele daarbijbehorende lichamelijke en geestelijke onrust.

Wil en kun jij die beslissing nemen voor je vader?

Tja

Wat Sindbads vrouw zegt is wat voor te zeggen: mijn moeder was zwaar dementerend. Toen ik ooit zelf in een verpleeghuis werkte zag ik een mevrouw redelijk goed binnenkomen maar echt helemaal achteruitzakken door de omgeving.
Misschien heb ik het gemist maar heeft je vader een dementie diagnose van een geriater? En zo niet op welke gronden willen ze je vader dan naar een gesloten afdeling hebben?

ten minste

ik schreef "oen ik ooit zelf in een verpleeghuis werkte zag ik een mevrouw redelijk goed binnenkomen maar echt helemaal achteruitzakken door de omgeving." Ten minste, dat dacht ik toen te zien (was jong was vakantie werk in mijn studententijd). Even een disclaimer erbij anders geeft men weer commentaar

Starheid

Je kent zelf je vader het beste. Maar het is handig om een beroep te doen op redelijkheid van beide kanten.
Misschien helpt het wel als je je vader het dagschema een aantal keren uitlegt of zelfs voor hem op een schema bij zijn bed zet.

In overleg met de verpleging. Zodat zij zich daar ook zo goed mogelijk aan houden.

En bespreken dat er altijd een aanloop is, dat hij niet overvallen wordt door zaken die dan stante pede moeten gebeuren. Uiteraard ook aan je vader uitleggen dat er soms zaken per direct moeten gebeuren.

Naar twee kanten uitleggen kan zaken eenvoudiger maken.

Soms kan het helpen om een gedachte uit te dagen. Wie is het wel gelukt met je vader en waarom? Geduld is uiteraard belangrijk.

Zelf regelmatig aanwezig zijn kan helpen, vooral als je dan beschikbaar bent voor even een gesprekje of een voorbeeld geven, onbesproken. Of iets over te nemen van de verpleging.

Samen een spelletje doen, mogelijk ook met andere bewoners erbij?

Natuurlijk hoef je de zorg niet totaal over te nemen, maar wat hulp naar beide kanten kan goed werken. Teveel 'afspraken' of 'evaluaties' kan gaan schrijnen.