Van onrust naar een mooie toekomst... Kwestie van geduld en open gesprekken?
Mijn vriend gaat vanavond uit eten met zijn kids en hun moeder (zijn ex vrouw dus). Dat is om te vieren dat 1 van hun kinderen geslaagd is voor de middelbare. Daar heb ik alle begrip voor en ik vind het ook belangrijk voor hem en zijn kids dat hun contact goed is. (Dat is namelijk heel lang slecht geweest en begint nu weer wat te verbeteren).
Achtergrond van de situatie is ingewikkeld en ik merk dat ik hierdoor onrust voel en spanning... dat alles wat we hebben meegemaakt terug komt stromen, zonder dat ik dat wil.
Korte situatie:
- 2000 t/m 2003 - Hij en ik waren 3 jaar samen tussen 2000 en 2003.
Ik beëindigde de relatie, omdat ik jong en onervaren was en niet wist of ik al kinderen wilde en hij wilde dat eigenlijk al wel... We praatten te weinig... Dom van mij, want na een jaar apart van elkaar wist ik wat een enorme fout ik had gemaakt!! - 2004 - Hem teruggevraagd, maar toen kende hij haar inmiddels al. Ik heb er na verloop van tijd mee om leren gaan, maar ben hem altijd blijven missen.
- 2006 - Hij en zij trouwden en kregen later 2 kids.
- 2008 - Ik leer iemand kennen.
- 2009 - Ik trouw en mijn dochter wordt geboren
- 2012 - Ik ga scheiden van, zo blijkt, een verborgen Narcist (met een vechtscheiding en een hoop ellende tot gevolg)
- Sept 2023 - Hij komt in een scheiding terecht, vanuit haar initiatief.
- Dec 2023 - Ik heb hem onverwacht en puur toevallig teruggevonden via een zakenrelatie.
- Jan 2024 - Hij is bij Wet gescheiden.
- April 2024 - Zij hoorde over mij en toen begon de moeilijke periode... Ze raakte in paniek. Het was allemaal haar bedoeling niet meer en ze wilde hem terug. Ze woonden toen nog steeds samen, ivm bizarre huizenmarkt.
- Juni 2024 - zij vond een eigen woning en verhuisde. Hij heeft haar verhuisd en alles voor haar opgeknapt e.d. (want zijn kids komen daar natuurlijk ook 50/50 te wonen, dus logisch). Zij bleef aandringen hem terug te willen. Was allemaal haar bedoeling niet geweest. Hij ging twijfelen... kwam extreem onder druk te staan daardoor (opnieuw proberen en gezin 'redden' na huwelijk van 17 jaar - of voor mij gaan).
- Juni t/m Sept 2024 - Contactstop - Hij geeft aan de druk niet meer aan te kunnen en heeft een traject gevolgd om voor zichzelf uit te zoeken wat hij wilde, zonder trekken en duwen vanuit mij of zijn ex.
- Sept 2024 - Uiteindelijk heeft hij dus voor mij gekozen na langdurig traject met hulp. Wel een overwogen keuze dus na veel zelfonderzoek. Ik heb al die tijd hem de ruimte gegeven en het geduld gehad om te wachten (want: liefde van mijn leven, altijd geweest en nog steeds).
- Nu - Wij zijn nog steeds samen. Hij heeft kennis gemaakt met mijn dochter. En mijn ouders zijn heel erg blij dat hij terug is in mijn leven. We hebben al korte vakanties samen gehad en genieten daar volop van! We zien elkaar alleen in de week dat hij de kids niet heeft.
Ik heb nog geen kennis gemaakt met zijn kids of met hun moeder helaas. Wil ik graag, maar besef dat dat nog lang kan duren.
En hij heeft nog veel te verwerken (rouw om huwelijk / relatie en gezin) en zijn kinderen natuurlijk ook. Daarom heb ik ook nog geen kennis gemaakt met de kids. En ik heb aangegeven dat ik daar alle geduld voor heb (beter langzaam en goed voor iedereen, dan iets overhaasten en iets kapot maken wat herstelt moet worden). Ik heb zelf ook een dochter en weet dat kis altijd op de eerste plek staan. Bovendien ken ik zijn ex ook nog niet en lijkt me slim om dat eerst te doen. Zij wil mij echter niet zien of ontmoeten, heeft ze al duidelijk laten weten.
Ik vind het moeilijk, want ik snap best hoe zij zich waarschijnlijk moet voelen...
En ik snap dat het voor de kids heel fijn is, als het contact goed loopt. Dat zou ik zelf namelijk voor mijn eigen dochter ook graag willen, als dat had gekund. En uiteindelijk wil ik heel graag kennismaken met de moeder van zijn kids en de kids zelf en hoop ik dat we allemaal op verjaardagen kunnen zijn... Dat ik zelfs met haar misschien koffie kan drinken... of hem en haar kan helpen met de kids mocht het ooit nodig zijn (want ik zou nooit een bonusmoeder of opvoedrol op me willen nemen... Mijn dochter is mijn verantwoordelijkheid en hun kids hebben al twee fantastische ouders, dus ik vind dat ik me daar niet mee mag bemoeien. Ik wil alleen een goede band kunnen opbouwen met ze en er ook voor ze kunnen zijn als extra vriendin / support).
Merk alleen dat het soms meer geduld vergt dan ik had voorzien. Ik doe het nog steeds met veel liefde en leer veel van alle uitdagingen. Hoop dat de toekomst ooit een fijn, volwassen, warm samengesteld gezin gaat brengen... (En dat zijn ex ook een fijne nieuwe relatie krijgt, zodat we allemaal samen elkaar ons geluk kunnen gunnen).
Zijn er mensen met een vergelijkbaar verhaal?
Fijn, zo’n gedetailleerde tijdlijn 
Mij valt daarin op dat jij nogal impulsief bent en weinig tijd neemt om iemand écht goed te leren kennen. In 4 jaar tijd iemand leren kennen, trouwen, een kind krijgen én scheiden! Wow, elkaar eerst eens redelijk goed leren kennen duurt al zo’n 4 jaar.
Geef hem ook eerst eens voldoende tijd en ruimte om zijn huwelijk te verwerken, want ook daarin heeft hij amper tijd genomen. Niet dat dit enkel bij jou ligt, maar dat is, gezien de geschiedenis, volgens mij wel jouw grote valkuil?!
En ga niet uit van die sprookjestoekomst van een samengesteld gezin en samen koffie drinken, gezamenlijke verjaardagsfeestjes en elkaars ‘opvang’ zijn in noodsituaties.
Hij heeft en blijft een verleden en verantwoordelijkheid hebben met zijn ex-gezin, niet incl. jou en jouw dochter. En lukt dit ooit wél, dan is dat mooi meegenomen.
Ook hier denk ik dat jij té snel, té veel wilt.
Ik zou genieten van wat je hebt. Dat is mooi en dat is prima.
Een nieuw samengesteld gezin gaat echt niet gebeuren bij kinderen van die leeftijd (16+ als ik het goed lees). Die hebben daar echt geen behoefte meer aan, die zijn vrijwel volwassen en hebben hun eigen leven. Het beste wat je kunt krijgen is dat ze over een paar jaar, als de pijn van de scheiding gezakt is, het oké vinden om eens kennis te maken met jou en je dochter. Misschien willen ze daarna een of twee keer per jaar eens ergens gaan eten, rondom de verjaardag van je partner bijvoorbeeld. En misschien zelfs dat niet. Meer zou leuk zijn, het gebeurt soms, maar hoef je echt niet verwachten. Jij bent de vriendin van hun vader. Dat is het. Je bent niks van hun. Je wordt op termijn hopelijk een kennis van ze.
Lekker zo laten als het nu is. Geniet van de tijden die jullie wel samen hebben, die zijn er ook volop zo te lezen. Je wilt niet pushen maar dat doe je in je hoofd al wel.
Eens met bovenstaande reacties. Focus je op je relatie met hem - meer niet. En accepteer vol overgave dat hij ook nog een ander gezin heeft, waar weliswaar de vorm van is veranderd, maar zijn ex zal altijd de moeder van zijn kinderen blijven.
Je hebt een verhaal gemaakt over hoe het vroeger was (eerste jaren samen) en hoe het allemaal is gelopen daarna. Op één of andere manier verlang je nu naar een happy end. Iedereen die oorspronkelijk bij elkaar hoorde, is nu bij elkaar en ze leefden nog lang en gelukkig. Maar dat is niet de realiteit. Er zijn wonden, er is verdriet. En het kost tijd om dat te verwerken. En voor jou misschien hard: maar jij speelt daar geen rol in, in die verwerking. Jouw 'plek' in dit geheel is er eentje op de achtergrond.
Geniet dus van wat je hebt, koester dat en wil gewoon niet teveel.
Je hebt een heel ideaalplaatje in je hoofd over samengesteld gezin,zijn ex en zijn kinderen maar alles schrijf je in de ik vorm. Denkt hij hier net zo over? Hoe ziet hij het allemaal voor zich?
Verder blijf je overtuigd dat hij voor jou gekozen heeft en dat dat een weloverwogen keuze is geweest van hem maar is dat wel echt zo? Geeft hij jou nu de zekerheid dat hij ECHT voor jou heeft gekozen ( dus echt uitgesproken naar jou toe) en heeft hij zijn huwelijk nu emotioneel al afgesloten?
Je vult erg veel in over zijn ex en zijn kinderen en over hem zelf maar wat geeft hij nu zelf aan?
Spreekt hij met zijn kinderen over jou? Hoe denken zij over jou?
En de ex, wat zegt hij tegen jou over haar? Wat geeft hij aan hoe zij in dit hele verhaal staat, geeft hij bv aan dat jij zijn vriendin bent aan haar, of noemt hij bewust jouw naam niet bij hem thuis omdat er anders gedonder komt van of de ex of de kinderen.
Praten jullie hier samen wel over?
Je schrijft dat je onrust en spanning voelt. Als je in het hier en nu blijft ( dus niet terug kijkend) kun je dan voor jezelf benoemen waar die spanning en onrust van komt?
Negen jaar geleden, op mijn 54e, ontmoette ik mijn vriend. We zaten allebei zwaar in de puberkinderen en naslepen van eerdere relaties. We hebben toen bedacht dat het ons een hoop narigheid zou hebben gescheeld als we elkaar 25 of 30 jaar eerder waren tegengekomen. Nu weten we dat dat niet zo is. Als 25jarigen waren wij allebei totaal anders dan later of nu en hadden we elkaar waarschijnlijk niet eens zien staan. Een goede relatie is niet alleen een kwestie van liefde, aandacht en investeren, maar zeker ook van timing en de ruimte die er is in iedere levensfase.
Dat gezegd hebbende: ik denk enigszins te begrijpen hoe jij je moet voelen. Zelfs hier is en blijft het ingewikkeld met de ex. Ook nu, na een paar schijnbaar 'goede' jaren.
Vertrouw op de keuze die je vriend heeft gemaakt na dat traject. Dat bevestigt voor hem ook dat het de juiste keuze was. En blijf/wees open naar elkaar.
