Veiligheid gezinssituatie bespreekbaar maken?
Vrienden van ons hebben een explosieve relatie. Hij heeft in het verleden geweld gebruikt en is daarvoor nu in therapie. Zij is een type dat op alle slakken zout legt. Zelfs als ze bezoek hebben kunnen ze het amper opbrengen om geen ruzie te maken of op zeer onaangename toon een woordenwisseling te hebben. Ik maak me dus ernstig zorgen over hoe dat gaat als er niemand bij is, en dan met name voor hun kinderen die de hele dag ruziënde ouders om zich heen hebben. Zij heeft in vertrouwen verteld dat ze bijna wekelijks op het punt staat weg te gaan, maar er worden wel vakanties geboekt en een nieuw huis gekocht dus ik zie de situatie zo snel niet veranderen.
Als ik ze niet zou kennen zou ik het waarschijnlijk wel ernstig genoeg vinden voor een melding ergens (Veilig Thuis), maar ik wil ook de vriendschap niet op het spel zetten. Afzonderlijk van elkaar zijn het heel leuke mensen maar ze halen het slechtste in elkaar naar boven.
Wat kunnen we hiermee?
De kinderen
Wat een verdrietige situatie. Hoe oud zijn de kinderen? Ik heb ooit eens eenzelfde soort dilemma gehad, een stel wat schreeuwend door het huis liep, soms een klap hier en daar, slaande deuren en hun peuter die dan natuurlijk helemaal overstuur was, gewoon in het ledikant zette vanwaaruit het kind van alles mee kon genieten. Vriendin was degene die dringend hulp nodig had (drugsgebruik en psychotische kenmerken). Ik heb er voor gekozen om met vriendin te praten. Was geen leuk gesprek maar mijn grootste angst was dat er iets met hun kindje zou gebeuren. En ook nog eens: wat zou ik zeggen als dat kind jaren later bij mij op de stoep zou staan...'Zo, Sukran, dus jij wist wat er gebeurde bij ons in huis en deed daar niets aan??'.
In dat gesprek heb ik haar dringend verzocht professionele hulp te zoeken en dat ze daar een week tijd voor had. Als ze geen actie zou ondernemen, zou ik naar haar huisarts gaan en melding maken. Het heeft het eind van onze vriendschap in gang gezet maar ze heeft wel hulp gezocht, is zelfs opgenomen geweest. Het stel is uiteindelijk gescheiden maar hebben dat op een goede manier kunnen doen met prima regelingen voor het kind.
Ik vond het toen heel erg moeilijk, wat te doen, we waren ook allemaal best jong (halverwege 20) maar ik zou nu weer dezelfde beslissing nemen.
Wijsheid en succes gewenst.
Sukran
Bedankt voor je reactie. Ze hebben samen een peuter en om het weekend een aantal oudere kinderen van hem. Dat levert ook heel veel spanning op en vader kan het eigenlijk gewoon niet aan. Ik vermoed dat er bij hem sprake is van ADHD of iets dergelijks, want hij reageert explosief op alles wat hem wordt aangedaan. Ze hebben dus wel al hulp gezocht maar hij vindt het belachelijk dat hij in therapie moet terwijl anderen hem dwars zitten (vrouw, kinderen, de rest van de wereld).
Juist omdat ze al hulp hebben twijfel ik of wij er iets mee moeten. Die therapeuten weten natuurlijk ook van de gezinssituatie. Aan de andere kant is het wachten op een melding van de buren want het is echt niet normaal zoals ze tegen elkaar tekeer gaan. Maar ja, als iedereen denkt dat een ander het wel doet wordt het ook niet beter.
Wel praten
Tja, het blijft lastig maar ik zou denk tegen vriendin zeggen wat je hier schrijft. Zeggen dat de verschillende signalen verwarrend zijn (waarom praten over weggaan als er een huis gekocht gaat worden?) en dat je je oprecht zorgen maakt over de spanningen in huis. Lees ik het goed dat de hulp vooral gericht is op hem en dat hij therapie maar onzin vindt? Maar ik begrijp dat ze zelf ook nogal expressief is? Is dat altijd al zo geweest?
Het kan heel goed dat vriendin letterlijk leeft tussen hoop (dat het goed komt) en vrees (dat het niet meer goed komt of erger, escaleert) en voor zichzelf coaching zou moeten zoeken. Al is het maar twee of drie gesprekken met iemand om voor zichzelf duidelijk te krijgen wat ze hiermee wil.
Jouw opmerking 'Als ik ze niet zou kennen zou ik het waarschijnlijk wel ernstig genoeg vinden voor een melding ergens (Veilig Thuis)..' maakt dat ik denk dat je het aan je vriendschap verplicht bent om het gesprek met haar aan te gaan. En ook tegen haar zeggen hoe het voor de buitenwereld eruit ziet. Wat zou vriendin adviseren als jij er zo bij zat? Ik zou haar er toch op wijzen dat beide ouders verantwoordelijk is voor het welzijn van hun kind maar als een van de twee het af laat weten, dan moet toch echt de andere ouder zorgen dat kind wordt beschermd en het leest, dat zij degene is die voor hun kind op moet komen.
Ik begrijp dat je de vriendschap er niet voor op het spel wil zetten, maar je handelt vanuit zorg en liefde en daar is niets mis mee.
