Verder na ontrouw deel 5

geen vakantie

Hier geen vakantie en ik moet werken. Maar ben ik blij om, moet mij bezig houden. Het gaat met ups en downs met mij want hij laat mij niet met rust.
Ik reageer niet op zijn berichten of heel kort als het moet. Maar vorige week wachtte hij mij op na mijn werk. Huilend vroeg hij me of ik zou willen overwegen om samen in therapie te gaan. Want hij kan mij niet loslaten en dit wat we hadden. Twee dagen had ik een sterk gevoel: doen. Gewoon ook om mij op te luchten.
Dan begon ik na te denken of ik dat echt wil. Weer al die shit analyseren. Wil ik met hem verder? Ik zie hem nog graag maar nee, niet met die bagage.
Wat er gebeurd is en wat er achter zit is gewoon ziek, smerig, daarom heb ik zoveel moeite met die één "kus". Eigen familie tongkussen, zat of niet, alcoholist, seksueel misbruik.... dat pakketje is te zwaar voor mij. En misschien ook omdat ik zie nergens mijn schuld in. Dus hij moet in therapie gaan, jarenlange therapie om dit alles te verwerken, denk ik. Pas dan kan hij een gezonde relatie beginnen.

Zomer

@ flanagan, en valt het mee of tegen ?
Ik hoop dat je het toch fijn hebt.

@ liefdier, knap van je. Je probeert er het beste van te maken! En juist lekker rustig aan doen, doet mij en mijn kind altijd erg goed. Zodat we gewoon per dag kunnen kijken waar we zin in hebben. Spelletjes, wandelen, zwemmen of tv kijken.
Gaat het nu beter kwa regelen van de scheiding? Of nog steeds met veel tegen werking?

@ polanegri, merk je niet door de tijd heen dat je onbegrip waar je eerst zoveel last van had zich steeds meer omzet in : hij is zoals hij is. Die Hele bagage blijft hoor. Ook na de therapie. Al krijgt hij 50 jaar hulp. Dat is wat hij is.
Zover ben ik zelf in het proces. Mijn mans patronen zijn echt bijna niet te doorbreken. Hij praat wel meer. Zoals een Nieuwe stagiaire die weer aan bod komt op zijn werk.
Ze hadden onverwacht samen moeten werken. En eigenlijk raakt het me steeds minder doordat hij er over verteld. Maar ge makkelijk is het niet.

Ik weet nu waar ik mee getrouwd ben. Waar zat Ik toch met mijn hoofd, vraag ik me nog wel eens af. Maar dat is het polangri hij is dit. Dit met alle bagage die steeds even een beetje uit de rugzak komt.
Ben blij dat je deze beslissing vast houd! Goedzo! Want het is zwaar.

Flanagan

"Blijkbaar een nieuwe stap in de relatie; wennen aan veranderingen en stil staan bij wat je de moeite waard vind."

Mooi verwoord. Ik ga hem onthouden. Hier net zo maar dan anders.
Wat ik wel merk is dat ik door de tijd heen veel minder snel geraakt word. Betrek niets meer op mezelf. Lukt jou dat ook? Zoals dat antwoord met de TomTom. Naja leuk is het niet. Maar zet daarna lekker de muziek harder aan : - )

Ik vind de grillen meer over de gene zeggen die het doet dan over mezelf.
Maf hoe je gezin een tijd later een hele andere wending heeft/is.

Puberteit

Miss, mijn twee kinderen zijn wat ouder en minder afhankelijk van het gezins-element, ook al wonen ze nu nog thuis.
‘ loslaten’ daar ontkom je als ouder niet aan. Toch had ik die fase liever minder stressvol ingegaan; meer in harmonie. Ik vind het naar voor de kinderen dat ze van dichtbij meemaken hoe fragiel een relatie kan zijn.

Ook al zegt het zo weinig over mijzelf en weet ik dat ik een hartverwarmend persoon ben, toch gunde ik hen een andere basis. Ze hebben al hun leven te dealen met het gewicht van dyslexie, nu dit er ook nog bij. Dat vergt heel wat van een jong mens.

Vroeger waren we een ‘ normaal’ en stabiel gezin. Zo vreemd dat een band zo kan veranderen. Daar kan ik met mijn pet niet bij. Maar dat heb ik maar te relativeren.

Alleen het terugkerende egoïsme blijft mij verbazen.

ben ik een lafaard ?

Jullie blijven voor jullie relaties vechten, jullie blijven aan de zijde van jullie mannen. Ik heb veel bewondering en respect voor jullie.
Ik ben gewoon weggegaan. Heb ik voor de makkelijkste gekozen? Pffff..... want dit voelt allesbehalve gemakkelijk.

@Miss: ik denk wat anders over - ik denk gewoon dat hij ziek is. Want ergens dat is ook zo, hij is verminkt sinds zijn kinderjaren dus mentaal anders dan ik of je.
En dan nog dat zijn "ziekte" is gevaarlijk voor mijn mentale gezondheid. Zo blijf ik mezelf ondersteunen om weg te blijven. Ik wil niet meer betrokken zijn in die zieke situatie.

Polanegri

'hij is verminkt sinds zijn kinderjaren dus mentaal anders dan ik of je.'

Ik wil toch even melden dat ik vind dat je overdrijft. Hij is verminkt? Mentaal anders? Je pakt het wel erg zwaar op hoor. Hij heeft gezoend met zijn nicht toen hij dronken was. Niet leuk, maar maak er alsjeblieft geen psychopatische sex-offender van. Het is uit, jullie woonden niet eens samen. Niet zo'n drama van maken.

...

Knurf, je mag je eigen opinie hebben, jouw recht.

Persoonlijk vind ik een alcoholist, seksueel misbruikt als kind, toch wel anders dan de anderen. Ja, verminkt, door de trauma van toen.
Voor mij dat is een drama, voelt ziek en vies. Maar alleen als je zelf in zulke situatie terechtkomt, kan je begrijpen hoe dat voelt en waarom.

Bobbi,

We zijn, geloof ik, wel op de goede weg. Alleen is er recentelijk een hernia tussen gekomen waardoor man een aantal maanden thuis is. Er ontstaat dan een sfeer zoals die weleens bij echtparen waarvan de lieden met pensioen gaan, wilt verschijnen. Normaal zorg je dat je dan allebei iets erbij gaan doen. Maar bij een hernia, ga je toch rekening houden met de ‘zieke’, om dat hij niet in staat is om te fietsen etc. Toch merk ik dat zijn aanwezigheid uitpakt als twee kapiteinen op één schip. Daar wordt je wl eens kriegel van. In totaal hebben we een paar stappen vooruit gezet, maar ook een stap terug.
Na de botte reactie tijdens de autorit, agv slecht slapen en vermoeidheid, heeft hij de dag erop mij aangeboden te helpen met de was wegwerken en strijken.

Het thuiszitten en niets kunnen doen, doet een mens niet goed. Dat staat los van het conflict met zijn moeder. Hij heeft voor mij iemand anders gevraagd om op de post te letten en ik probeer zaken gescheiden te houden; de hernia en aanverwante zaken niet mixen met afgelopen jaren. Lastig, want ik kan goed onthouden.
Er komen alleen ook andere dingen om de hoek kijken. Dingen waar ieder gezin met opgroeiende jongeren mee te maken kan krijgen, of dingen waar de gezondheid parten speelt. Ik hoopte op meer healing, maar gezien de omstandigheden, iets te hoge verwachtingen. Ik verwacht dat het verbeteren zal, als man weer kan beginnen met werken.

Vakantie

Ik herken wel wat je zegt flanagan, dat thuis zitten...
Wat "vroeger " tot een ruim jaar geleden zo fijn was. Tijd doorbrengen met kind en man, lijkt nu één grote droom geweest te zijn.
Een soort van alsof ik altijd gezweefd heb.
De liefde die ik zo intens voelde nu vervangen word in een soort van verstandshuwelijk...
Iets totaal anders dan ik voor de ontrouw voelde. Ik mijn werk nu enorm mis, het gewone dagelijkse leven. Ik probeer echt erop uit te trekken, te wandelen, sporten etc etc. Maar het voelt zo niet meer zoals vroeger..
Ik heb vandaag zn ontzettende verdrietige dag. Mijn trouwdag nadert en we gaan er wel een leuke avond van maken maar ik weet het gewoon niet. Ik wil ergens ook niet weg maar het vertrouwen is zo nihil. Bij alles waar hij zich in bij probeert te " bewijzen " of mij gerust in probeert te stellen denk ik ach, wat is er nu van waar. Is het waar? Of is die foto van gister en heb je er een paar extra opgeslagen?
Het voelt gewoon nooit meer echt, echt.

Ik weet me vaak op te pakken maar besef me vandaag des te meer dat met wat ik ooit dacht te hebben nooit meer terug komt.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.

En moest aan een jaar geleden opeens aan gitteNN denken die na 2,5jr de relatie toch verbrak. Ik herken veel in haar uitspraken. Maar Wat dan? Daar word ik ook helemaal niet gelukkig van. Het gemis van het " gezin, het warme thuis voor kind"
Ik weet het gewoon allemaal niet meer, alleen dat ik dikvet gelukkig ben met mezelf. En dat is wel al veel waard wat ik nooit zo gevoeld heb...

Miss,

Trouwdag is net als Moederdag en Vaderdag, soms tenenkrommend. Vaak een dag waarop vooral de familie aanleiding zien om even een bakkie te doen. Nodig je ouders uit om langs te komen.

Vraag

"Wat als je er achter komt dat hij toch weer voor de bijl is gegaan? Ik heb het volgens mij al een keer gevraagd maar zie je dat hij er 100% voor gaat bij jou? Dan zou na verloop van tijd bij jou ook weer wat minder afstand naar hem nodig zijn. Anders heb je een verstandshuwelijk. Of is dat jouw bedoeling?"

Wat als blijkt dat hij het toch weer doet?
Dan stop ik per direct met ons huwelijk.
Hij heeft van mij zijn laatste kans gekregen. Maar dit komt omdat vorig jaar alles zowat " tegelijk " uitkwam.
Ik zie en hoor dat hij er meer open over is. Maar dan nog is het ontzettend moeilijk te zien wat echt, echt is. Man heeft van jongs af aan geleerd theater te spelen. Geen grenzen gehad.
En nu geef ik mijn grenzen aan. En zal door de tijd heen moeten blijken of hij zich daar aan KAN houden. Willen doet hij het. Dat zie Ik aan hem maar KAN hij het ook.
Dit komt doordat er een nieuwe trigger zich aan dient.
En van het wkd had ik het besef ineens daar dat dit met een aandachtsverslaafde altijd zo zal blijven.
En dan kom je op jou vraag uit. Nee dat is niet mijn bedoeling een verstandshuwelijk. De liefde is er nog zeker, hoewel het totaal veranderd is.
Ik veel meer op afstand kijk, " waakzamer" ben, en ik dat niet eens meer laat merken maar een soort antenne ontwikkeld heb die bij mij ingeplugd is.

Natuurlijk heel Mooi, een dikke levensles rijker. Maar ik vind het soms zoveel gedoe, zoveel onbezonnenheid die weg is.
Ik was gewoon enorm, echt enorm naïef. Ooit te denken dat wat wij hadden zo speciaal was.
En dat is eigenlijk nu pas bij mij aan de orde.
Dat komt door het proces, waar Ik door heen ga omdat ik mezelf nu weer zie en leuk begin te vinden. Want Ik voelde me waardeloos.

Weer even een moeilijke periode

Was net zo trots op mezelf, de verjaardag van truus raakte me totaal niet. En man ook niet. Was weer even aanleiding om het er samen over te hebben hoe goed het gaat. Krijgen we van de week te horen dat de man van een heel goed bevriend stel, waar we ook veel steun aan hebben gehad in onze moeilijke periode, sinds begin dit jaar verliefd is op een ander. En nu heel erg twijfelt over hoe het verder moet met hun huwelijk en gezin.

En boem! daar zat ik weer compleet in mijn emoties van toen. Hoe kan dat nou? Ze hebben naast ons nog een paar stellen in hun omgeving gehad waar ze van redelijk dicht bij hebben meegemaakt wat voor ellende dat oplevert. Hoe kan hij het dan zo ver laten komen? Ja, dat je verliefd kunt worden kan ik tot op zekere hoogte begrijpen. Maar dat je dan alsnog zo gaat twijfelen aan je huwelijk? Ze zijn al ruim 20 jaar samen, hebben een in mijn ogen zo ongeveer perfecte relatie (en riepen dat zelf ook altijd - ja, hij ook).

Ik ben ineens weer een beetje terug bij af. Als het hun kan overkomen, dan is het echt stom om te denken dat het bij ons goed blijft gaan. Denk ik nu, en ook al weet ik dat die gedachte niet klopt, ik krijg hem niet uit mijn hoofd.
Ik ben ook ontzettend boos en verdrietig merk ik. Boos op die vriend, verdrietig om zijn vrouw en kinderen (en ook om hemzelf, hij is zelf ook nogal de weg kwijt schijnt).
Maar ook weer/nog boos op man en verdrietig om wat er is gebeurd, en omdat er toch echt iets kapot is. In mij, tussen ons.

Ik zit sinds kort volop in de overgang, met bijbehorende fysieke verschijnselen en emotioneel ben ik zeer instabiel. Dat vind ik al ontzettend moeilijk om met man te delen, ik wil niet (meer) op hem leunen, ik wil niet zwak zijn, ik wil niet om niets uit mijn slof schieten of in huilen uitbarsten, want dan ben ik bang dat hij dat reden vindt om zich te bedenken. En ik wil dat ook niet tegen hem zeggen, want dan kom ik weer over als een onzeker bang vrouwtje. En dat ben ik niet, ik ben juist de afgelopen jaren enorm gegroeid daarin. Maar het gedoe in mijn lijf en hoofd, en dan nu dat bericht van die vrienden, ik worstel er enorm mee.

Nou ja, fijn dat ik het hier even kan delen. En misschien heeft iemand nog wel wijze woorden voor me...

Pennestreek

Ach, Pennestreek - wat naar. Ik zou als ik jou was, het verhaal van die vrienden niet projecteren op mijn eigen situatie. Ze leken het perfecte stel, maar jij weet als geen ander dat hoe het er aan de binnenkant uitziet, niets zegt over wat er speelt achter gesloten deuren. En als zij al het perfecte stel waren, dan zegt dat nog niets over of het tussen jou en je man wel of niet goed blijft gaan.

Wat me wel opvalt (en zorgen baart) is dit:

"Ik zit sinds kort volop in de overgang, met bijbehorende fysieke verschijnselen en emotioneel ben ik zeer instabiel. Dat vind ik al ontzettend moeilijk om met man te delen, ik wil niet (meer) op hem leunen, ik wil niet zwak zijn, ik wil niet om niets uit mijn slof schieten of in huilen uitbarsten, want dan ben ik bang dat hij dat reden vindt om zich te bedenken. "

Even los van het feit dat dat erg eenzaam klinkt, lijkt het me ook niet verstandig om dit soort essentiele zaken bij je man weg te houden. Je wilt immers een gelijkwaardige relatie waarin je man van je houdt zoals je bent. Dus OOK met al dan niet hormoongerelateerde onzekerheden. Ik snap dat je niet als een onzeker vogeltje over wilt komen, maar er zit nog wel een wereld van verschil tussen een zwak vogeltje zijn en delen wat je bezig houdt, vind ik.

Beurs plekje

@Pennestreek, die bent niet de enige met een beurs plekje; volgende week is onze trouwdag en ik heb deze week een nacht slecht geslapen en gedroomd van een fijn weerzien met bepaalde visite.
Ik weet dat mijn man daar niets mee kan omdat het ook nog maar de vraag is of ze wel komen. Geval ‘beren op de weg’. Geval ‘mijzelf toespreken’ naar mijn mening.
Sommige gevoelens hebben gewoon nog meer tijd nodig.

Verder ben ik vanwege overgangsklachten weer aan de pil gegaan. Alles op zijn tijd, denk ik maar. En niet alles tegelijk zodat de controle over jezelf gaat wankelen.
Ik voel dat ik gegroeid ben en ik realiseer mij dat de groei nog verder moet wortel schieten.

Als het kan, plant dan een jong boompje, zorg ervoor en zie het groeien, als de groei in jezelf.

Persephone

Ik deel het zeker met man hoor, en hij is ontzettend lief, begripvol en behulpzaam. Maar het gaat om dat stapje ervoor. Waar ik vroeger geen seconde getwijfeld zou hebben en het meteen zou zeggen als er iets is, pieker ik nu over het wel of niet vertellen. Veel dingen zijn dan alweer gezakt, dus daar heb ik het dan niet meer over, hoogstens als het zich nog eens voordoet. Maar dat vanzelfsprekende delen, dat vermogen ben ik dus kwijt. En dat vind ik ontzettend jammer.

Ik projecteer het verhaal van die vrienden niet op onze situatie, maar ik snap het oprecht niet. Ze hebben het fantastisch voor elkaar, echt, op alle vlakken. En toen wij worstelden gaven ze vaak voorbeelden van hoe zij dingen doen samen en hoe zij problemen en wrijving aanpakken. Daar hebben wij zelfs wel wat van geleerd, en zij straalden echt heel erg uit dat het bij hen allemaal prima gaat en dat ze samen heel gelukkig waren. Ook nu zegt hij dat het probleem niet in de relatie zit, maar ja, hij is 'gewoon' verliefd. Ik snap dus niet dat hij zelf niet inziet dat die roze wolk enorm emotioneel bedrog is. Dat die vrouw het echt niet waard kan zijn om zijn huidige gezin(sleven) voor op te offeren. En al helemaal niet het geluk van zijn vrouw en kinderen. Dat hij serieus overweegt om dat alles weg te gooien, terwijl hij gewoon gelukkig was. Nou ja, ik begreep dat ook niet van mijn man, ik begrijp het eigenlijk nooit, en zeker niet als er kinderen bij betrokken zijn.

Schade

Voor mij is dit nu precies de schade die is toegebracht. Niet meer 100% kunnen vertrouwen. Wij hebben gelachen om films, ons verbaasd over anderen, zoiets zouden wij nooit doen, niet meemaken. Maar ondertussen....
Gevoel komt en gaat, probeer te focussen op de positieve dingen.

Ik ben wat jonger dus de overgang duurt hopelijk nog minimaal 10 jaar. Om, denk ik, dezelfde gevoelens ben ik wel gestopt met de pil. Dat heeft me echt geholpen om me fijner te voelen.

Pennestreek

Hoe gaat het nu met je?

Herkenbaar dat je een aantal gevoelens niet meer deelt.. dat is idd het stukje vanzelfsprekendheid en vertrouwen wat weg gerukt is.
Maar ben niet te hard voor jezelf.

En sommige dingen kun je ook gewoon niet begrijpen, waarom iemand doet wat hij doet.
Bij kindlief gaan er 4 echtparen scheiden in de klas. En 2 naasten in de kennissenkring.
Het gaat tegenwoordig enorm gemakkelijk. Ondanks het harde werken aan hun huwelijk, kan niemand opboksen tegen die nieuwe oh zo lijkende knappe miepfiep....

Misschien kun je ook anders tegen je huwelijk aan kijken momenteel : Je hebt erg hard gewerkt in waar je nu bent. Ontzettend veel gegeven, goed voor jezelf gezorgd. Dat pakt niemand je meer af, maar niets is voor eeuwig. En dat geeft mij vertrouwen in mezelf. Dat ik alles één kans heb gegeven. Maar toch uiteindelijk mezelf overal mee naartoe neem.

Ik zou naar de huisarts gaan, hoor veel vrouwen over de hormonale ongemakken, Is een spiraal of iets anders een optie?

Ik word er zo moe van...

Gewoon weer heel veel last van het bedrogen gevoel. Hoe is dat bij jullie?
En juist na een fijn weekend, het lijkt zo niet echt meer.

Ik weet gewoon echt niet hoe ik sommige momenten man moet geloven. Hij doet echt zijn best maar ik merk gewoon dat ik hem nog zoveel momenten hem niet vertrouw. Hij voelt dat ook, ondanks ik niet kribbig ben. Maar ik wat oppervlakkig ben. Reageer neutraal in vele gevallen. Een beetje zoals bij jou pennestreek, ik klaag niet, zeur niet. Deel meer : ik ben vandaag even niet zo sterk.
Jezus wat ben ik veranderd als persoon.
Ik wil niet negatief overkomen, maar vraag me serieus af of ik hem ooit nog vertrouw.
En het maakt me zo enorm verdrietig. Ik vind blijven nog steeds ontzettend moeilijk, maar gaan net zo.

Miss

Ik weet precies hoe je je voelt miss. Er zijn dingen kapot. Het beeld dat je had van je relatie en gezin maar ook je vertrouwen. Ik heb 3 jaar lang gekozen om in de situatie te blijven waar jij nu in zit. Weer koos hij het pad van vreemdgaan en vonden wij het beide genoeg. Hoe verdrietig het ook is dat hij weer voor de ander koos, ik ben nu wel mijzelf aan het terugvinden. Ik ben er nog niet, maar weet wel zeker dat er voor mij een mooiere toekomst ligt te wachten. Het kost tijd en je moet investeren in jezelf. De ballast van van het wantrouwen en het gevoel van een partner die altijd zijn omgeving aan het scannen is voor vrouwelijk schoon, een flirt en meer, is voorgoed van mijn schouders en dat is zo bevrijdend! Ik heb nu, 3 maanden verder, weer meer vertrouwen in de toekomst. Het lukt mij allemaal steeds beter alleen. Je hebt kunnen lezen hoe diep ik zat. Ik snap waarom je blijft, ik heb het tenslotte jaren zelf gedaan. Maar misschien helpt mijn verhaal je om vertrouwen te krijgen in jezelf. Dat je het op den duur prima redt zonder man die jou zoveel pijn heeft gedaan. Er zijn ook genoeg mannen die eerlijkheid en gelijkwaardigheid net zo belangrijk vinden als jij en ik. Ik heb geduld. Ik werk aan mijn issues en richt mij op kind, werk, familie en vriendschappen en de rest komt vanzelf.

Vertrouwen

Zonder vertrouwen kun je niet meer van een echte relatie spreken. Waarom dan bij iemand blijven hangen? Hij is niet de enige man op aarde en jij bent niet afhankelijk van hem, of welke man dan ook.

Het zou mijn eer te na zijn. Alleen kun je ook een geweldig leven hebben.

Het gaat goed hoor Miss,

dankjewel. Mijn situatie is natuurlijk ook heel anders dan die van jullie. Maar er zit een barst, die nooit meer weggaat. Mijn man realiseert zich dat heel goed en voelt zich daar erg schuldig over.
Van de week zaten we buiten te eten met de kinderen. We hadden bakje Openhartig (kaartjes met zinnen, vragen, stellingen om een gesprek over te hebben) op tafel staan. En toen kwam de vraag 'Wat is het mooiste cadeau dat je ooit gekregen hebt?'. Man zei dat zijn mooiste cadeau de tweede kans was die hij van mij kreeg. Dat vond ik wel heel mooi.

Dank voor het meedenken, maar voorlopig gaat het wel hoor met die overgang. Spiraal heb ik net na 15 jaar laten verwijderen, omdat ik niet wist of ik in de overgang was, daar ga ik nu niet meer aan beginnen. De klachten zijn niet zó erg dat ik vind dat ik er wat aan moet (laten) doen. Weten waar het vandaan komt zorgt er in ieder geval voor dat ik niet ongerust hoef te zijn. En de gezinsleden kunnen best wat meer rekening houden met mij, krijgen ze niks van, doe ik ook dagelijks met hen .

In jouw geval Miss, denk ik toch niet dat het vertrouwen ooit nog voldoende terug komt. En dan is de vraag of je dat vol gaat houden. Ik denk dat ik het niet zou kunnen. Het lijkt mij wachten op de volgende uitglijer van je man, zoals bij Liefdier uiteindelijk ook gebeurd is. Ik denk dat je jezelf die klap misschien moet besparen. Maar volgens mij ben je daar langzaamaan ook naar op weg. Maar je doet het in je eigen tempo. En daar heb ik veel bewondering voor. Je bent nog niet zo ver. Maar je weet dat jij het prima zou kunnen in je eentje. Je neemt inderdaad altijd jezelf mee.

Lanza

het gaat niet om eer, het gaat om het opbreken van een gezin. Even verder kijken dan je neus (of je eigen tenen?) lang is.

Maar...

...kun je nog van een gezin spreken als een partij al lang en breed is uitgecheckt? Als een partij zijn prioriteiten duidelijk elders heeft liggen? Zoiets ontstaat natuurlijk niet zomaar.

Dat is aan Miss om te bepalen

Maar a. haar man is niet 'uitgecheckt', al heeft hij wel een probleem. Hij doet op zijn manier zijn best en geeft duidelijk aan spijt te hebben en Miss niet kwijt te willen. Of dat genoeg is moet Miss bepalen, en b. een gezin bestaat uit ouders en kinderen. En om dat kind gaat het hier. Miss moet uitvogelen of ze de misstappen van haar man en het gebrek aan vertrouwen genoeg reden vindt om dat gezin op te breken. Voor haar zoon wil ze het ontzettend graag in tact houden. Ik vind dat een mooi streven.

Dat was ook mijn insteek toen het bij ons fout liep. En het heeft bij ons dus gewerkt. Maar onze situatie is wel heel anders, hier betreft het geen verslaving.

Enige man

Vergat ik nog. Nee, hij is niet de enige man op aarde, maar wel de enige vader van haar zoon. En dat is waar het hier om gaat.
En Miss blijft zeker niet 'bij hem hangen'. Je framet het allemaal bijzonder negatief. Ze zet zich er juist enorm voor in om voor haar zoon het beste te doen. Als haar zoon er niet geweest was, had ze waarschijnlijk echt niet getwijfeld over wat te doen. Maar haar eerste verantwoordelijkheid is haar zoon, en die neemt ze heel serieus. Dat is vaak wel anders.

Vader

Hij blijft de vader van zijn kind, of je nu samen met hem blijft of niet. Jij moet er mee in bed liggen, dat lijkt me ook belangrijk. En als er geen vertrouwen meer is, dan is dat er niet meer. Dat kun je niet met je verstand oplossen.