Verder na ontrouw deel 6
Deel 5 had de 1000 bereikt; tijd voor een vervolg draad, deel 6
Miss
Ook wel, maar ik ben al een paar maanden ziek dus dan kun je dat niet verwijten. Voor die tijd was mijn libido prima. Maar als je zulke kritiek krijg, heb je ook niet echt zin meer.
Ik vertel hem haast elke dag hoe gek ik o hem ben en dan krijg je dit terug.
Hij had het over passie voor iets, zodat ik ook weer es wat te vertellen heb. Alsof hij niet steeds over hetzelfde lult
Ambitie om iets te leren. Tja,zelf zeurt hij al jaren over zijn werk maar zoekt niets anders. Noem dat maar ambitie....
Ideaal
Kern van goed huwelijk is dat je elkaars tekortkomingen accepteert en niet alsmaar doormeiert. Alsof hij de ideale man is, maar ik vind het niet opbouwend om daar steeds op te wijzen.
Ik zei gisteren dat ik blijkbaar in veel tekort schiet en dat hij anders maar eens een vrouw moet zoeken die dat wel allemaal heeft. Komt ie wel es koud op de koffie. Ambitieuzere vrouwen gaan sleutelen aan een man.
Even geleden
Hier al weer even geleden dat ik wat neergezet heb.
Bij ons thuis is de rust redelijk toegenomen, na maanden een soort vast gelopen te zijn hebben we weer wat dingetjes ondernomen.
We waren toe aan een nieuw bed, door de ellende vond ik dit even niet meer nodig, ik zag er geen meer waarde in, vorige week samen een nieuw bed gekocht.
De weekenden waren in het begin echt dramatisch, voorheen zei me vrouw altijd op vrijdag ochtend bij opstaan, schat, weetje welke dag het is vandaag VRIJDAG lekker weekend vanmiddag.
Dit heb ik inmiddels al maanden niet meer gehoord en willen horen, omdat we zo op zagen tegen de weekenden.
Gelukkig krijgt dit ook zachtjes een positieve draai, we doen de laatste weken weer leuke dingen samen en met onze dochter, sinds afgelopen 2 weken zitten we weer regelmatig savonds na het eten samen op de bank tv te kijken.
Ik kan wel zeggen dat we wat sprongetjes vooruit gaan gelukkig.
Verdrietig om het hele gebeuren zijn we allebei nog wel, als zei verdrietig is steun ik haar en soms heb ik mijn momenten en steunt ze mij.
Omdat ik behoorlijk pist ben op de truus, puur alleen al omdat hij ook echt toegegeven heeft misbruik gemaakt te hebben van de situatie mijn gezin bewust kapot gemaakt heeft, ben ik wezen praten bij de huisarts, en besloten om gesprekken te gaan houden bij een specialist om mijn eigen glazen om het maar netjes te zeggen niet in te gooien.
Ik ben redelijk opgevoed met oog om oog tand om tand, maar ik wil dit voorkomen en een goed voorbeeld zijn voor mijn dochter.
Aankomend weekend hebben we een weekendje weg staan, we praten regelmatig weer over onze toekomstvisie wat opzicht ook wel weer een fijn gevoel geeft.
Voor nu zijn we wat stappen in de positieve richting gegaan, natuurlijk hebben we ook wel eens een minder goede moment maar de fijne momenten hebben wel momenteel de overhand!
Puinhoop
Hmmm 🤔
Aller eerst wat rot dat je zo ziek bent! Zit er wel wat verbetering in of is het chronisch?
Ik persoonlijk denk dat dat iets is wat vaak blijft steken, en helemaal als je ziek bent, dan ben je blij dat alles lekker loopt thuis. Merk je dat hij dat gewoontjes vind worden?
Mijn persoonlijke ervaring( en ook maanden met pijnen te kampen hebben gehad ) na de ontrouw passie terug vinden in elkaar vind ik heel lastig. Ik posten het een tijd terug al.
Ik kan het wel maar ik voel me er heel anders bij dan voorheen. Ik begin er ook nooit over en idd dat zelfde riedeltje iedere dag over huid en haar, werk en collega's geloof ik ook wel steeds meer..
Ik zou haast denken dat het een vervroegde midlifecrisis is.
Ik begrijp het wel (denk ik) passie terug vinden in mezelf is als een sneltrein gegaan... omdat ik daar mijn focus op heb gelegd.
Is dat niet een idee voor jou?
Iets te gaan doen waar je energie van krijgt?
Mits het weer lukt met je gezondheid natuurlijk.
Gisteren lagen we op de bank een filmpje te kijken en dan voel me echt wel oke bij hem.
Tot man oppert in een verbaasde reactie tjee: iedereen heeft geheimen ( in de film) alsof hij verbaast was. Mijn broek zakte af. Ironisch bijna.
Anoniempje
Fijn om te horen dat het steeds beter gaat met jullie. Dat de goede en positieve momenten nu de overhand hebben.
Dat verdriet, tja dat steekt af en toe nou eenmaal toch even de kop op. En dat blijft misschien ook nog een hele tijd zo. Maar de scherpe randjes slijten er op de duur echt wel steeds meer van af, worden minder scherp en pijnlijk en kun je het hele gebeuren steeds beter een plekje geven. Heeft wat tijd nodig, maar jullie zijn goed op weg. Bouw vooral verder op het positieve, op het gevoel dat jullie voor elkaar hebben, dat jullie elkaar niet kwijt willen en samen verder willen en kunnen. Met een ander besef en nieuwe inzichten en bewustwordingen. Samen de toekomst weer tegemoet. Maak er iets moois van!
En Puinhoop, ik ben het helemaal met jou eens.
De kern van een goed huwelijk is dat je inderdaad elkaars tekortkomingen accepteert en ook eens water bij de wijn kunt doen.
Als je altijd maar alleen het 'beste' wilt, dat het steeds maar weer beter, met nooit aflatende passie en vurige hartstocht moet gaan, dan dien je jezelf op te maken voor een eeuwig lange zoektocht, want dat ga je niet vinden. Je kunt immers niet continue enkel op de toppen van je gevoelens leven. Alles heeft een ritme, met daarin telkens weer hogere pieken en dan weer dalen, als golven in het water. Alleen zitten jullie nu als het ware even in de branding, waar de golven heftig bewegen, over elkaar rollen, tegen elkaar botsen en daarmee veel water laten opspatten.
Vervelend dat jouw man niet in jouw golf wil meebewegen, dat je bij hem niet langer bespreekbaar kunt maken dat de hele geschiedenis over de relatiecrisis soms gewoon even de kop opsteekt en je het daar dan moeilijk mee hebt. Hij zou daar beter wat liefdevoller naar jou mee om kunnen gaan.
Belladonna
Mag ik vragen hoe lang de ontrouw voor jou geleden is?
Merk jij persoonlijk niet dat de passie vast houden lastig is bij je huwelijk?
Hoe staat jou partner daarin?
Xx
Miss
De ontrouw heeft gespeeld vanaf 2010. In 2013 is mijn partner virtueel vreemd gegaan en van 2015 tot eind 2018 heeft hij een fysieke affaire gehad. Eind 2018 heb ik aldus die affaire ontdekt, later kwamen daar het virtuele vreemdgaan in 2013 en in het geheim via chat contact met andere vrouwen hebben vanaf 2010, nog bij uit. Velen zullen misschien denken/vinden, dat online chatten met andere vrouwen geen vreemdgaan is, voor mijn gevoel is hij daar toch een grens mee overgegaan, omdat hij dat geheim hield voor mij en die chats met die vrouwen ook echt niet alleen maar over het weer, over hobby/werk, sport en weekendbesteding gingen!
Een deel van de oorzaak van de ontrouw ligt in de jeugd/opvoeding van mijn partner, het andere deel is te wijten aan een te gebrekkig onderhoud van onze relatie, waardoor er een tekort ontstond aan aandacht, waardering, respect voor elkaar, dingen werden te veel voor lief genomen, als te vanzelfsprekend gezien, aannames werden gedaan die zorgden voor overtuigingen welke we ieder voor zich als waarheid en feit over elkaar gingen zien.
In die tijd van slecht onderhouden van onze relatie, was het inderdaad heel lastig om de passie vast te houden. Dat is dan ook niet gelukt. Door het ontdekken van de affaire is alles heel erg op scherp komen staan en zijn we beiden tot het besef gekomen dat dit niet meteen einde huwelijk voor ons zou betekenen. Ja, we waren elkaar ergens op onze weg samen kwijtgeraakt, van elkaar verwijderd geraakt, ieder aan één kant van de middenberm terecht gekomen en die middenberm groeide in de tijd almaar voller met onkruid wat ons zodanig boven het hoofd groeide dat we elkaar niet meer zagen.
Nu gaan we op een andere manier met elkaar om. En kost het ons geen moeite om de passie vast te houden. We spreken en verstaan elkaars taal van de liefde weer en weten ook hoe we dat zo kunnen houden. We doen er samen ons best voor en spreken elkaar er ook op aan, op een positieve, constructieve manier. En daar plukken we nu samen de vruchten van.
Belladonna en miss
Goede morgen belladona en miss, en overige forum gebruikers.
Ik heb een vraag aan belledonna en miss, en misschien andere die ook verder zijn na ontrouw,
Mijn vrouw die zweert er bij dat dit nooit meer gaat gebeuren, dat ze nooit meer in deze situatie wil belanden en nooit meer ons gezin op deze wijze in gevaar gaat brengen.
Ik neem aan dat jullie partners ook wel het 1 en ander belooft en gezweerd hebben?
Hoe kijken jullie daar nu naar, zijn jullie er nog steeds van overtuigd dat het nooit meer gebeurd?
Bij mijn partner gaat het maar om 1 persoon, en nu is dan ook nog mijn vraag kan het echt zo wezen dat iemand “zoals mijn vrouw zegt de grootste fout van haar leven” ook echt eenmalig blijft met vreemdgaan? Ik ben best onzeker, ondanks dat het momenteel wel redelijk gaat tussen ons, maar de angst voor in de toekomst nog zo tegenslag die is er namelijk wel.
Klopt het echt niet eens vreemdgaan is altijd vreemdgaan?
Anoniempje1989
Klopt het echt niet eens vreemdgaan is altijd vreemdgaan?
Nee, ik denk dat dat echt niet klopt. Gelukkig kunnen mensen leren van hun fouten. De meeste mensen doen dat ook. Maar ik weet dat er geen zekerheden zijn in het leven. Dus zeg nooit, nooit.
Ik denk dat het ook voor een groot deel afhangt van de oorzaak en van de persoon zelf. In jullie geval, jij liet op een cruciaal moment je vrouw in de steek (tijdens zwangerschap en bevalling was je er niet voor haar - wat de mooiste tijd in jullie prille gezin had moeten zijn werd voor haar een enorm eenzame periode waarin jij geen oog voor haar of de baby had. Dat is nogal wat!). Zij had heel begrijpelijk behoefte aan bevestiging en aandacht. En toen liep er een roofdier rond wat daar handig misbruik van maakte. Jouw vrouw is dus op een bepaalde manier ook echt misbruikt, realiseer je dat! Dus nee, ik geloof niet dat jouw vrouw dit nog eens zal doen. En ik hoop intens dat jij jezelf niet meer zo van haar af zal keren, dan heeft ze daar ook geen reden toe.
Bij Miss ligt de oorzaak van de ontrouw van haar man geheel bij hem (voor zover ik vanaf hier kan beoordelen). Hij heeft zelf vanuit zijn jeugd problemen waaruit de ontrouw een soort vlucht was. Zolang hij die problemen niet écht heeft opgelost zal zij hem denk ik niet vertrouwen. Maar Miss kan dat zelf veel beter uitleggen.
Over mezelf: ik heb genoeg vertrouwen in mezelf, mijn man en onze relatie om er redelijk zeker van te zijn dat het ons niet nog eens zal overkomen. We hebben nu echt een compleet andere relatie dan toen. Zijn veel hechter en opener. Ik maak me dus absoluut geen zorgen. Ik moet wel zeggen dat er nog steeds littekens bij mij zitten en dat de pijn af en toe de kop nog wel opsteekt. Dat zal wel nooit meer weggaan. Maar daar kunnen we het samen prima over hebben.
Passie
ook nog even reageren op de vraag van Miss en Puinhoop, over de passie.
Het gekke is dat die bij ons nooit echt weg is geweest. Wel een tijdje wat minder, maar dat ging alweer beter in de tijd dat man erg twijfelde aan onze relatie. Hij kwam mij zelfs opzoeken toen hij (tijdelijk) ergens anders woonde omdat hij het niet meer goed zag komen. Heel dubbel allemaal.
Er is ruim voldoende passie, van beide kanten. Het zou ook geen probleem zijn als er tijdelijk door fysieke omstandigheden minder 'passie' zou zijn. Als dat van zijn kant, zoals bij Puinhoop, wel zo zou zijn, dat hij mij kwalijk neemt dat ik geen zin heb vanwege wat voor klachten dan ook, dan zou dat voor mij einde verhaal zijn. Ik ben niet alleen maar (goed genoeg voor) dat. Als hij het voor mij niet op kan brengen om me met rust te laten kan hij vertrekken. Echt, ik vind het schandalig Puinhoop, wat jouw man doet. Hij zou voor jou moeten zorgen in plaats van dat hij vindt dat jij meer passie moet hebben!
Ik zit zelf in de overgang, er zijn periodes dat ik minder of geen zin heb. Intussen weet ik dat die periodes ook weer overgaan, maar de eerste paar keer vond ik het best moeilijk om met man te bespreken dat ik alwéér geen zin had. Hij vond het geen punt. Lekker samen lepeltje lepeltje in bed is óók lekker. En zo af en toe handwerk vind ik geen punt. Ook als ik geen zin heb in een uitgebreide vrijpartij vind ik het toch wel fijn soms om hem een plezier te doen. Maar goed, ik mankeer fysiek natuurlijk niet echt wat. En had ik totaal geen zin gehad in wat dan ook, dan was dat ook goed geweest. Nee, leuk vindt hij dat niet, maar ik vind het ook niet leuk om in de overgang te zijn. Ik heb nogal last van depressieve gevoelens en boosheid. Ook echt geen pretje, en beide zitten ze nogal mijn 'passie' in de weg...
Leren van fouten
Dat is bij ons ook aan de orde. Mijn man is in ieder geval niet van plan om dezelfde fout nog een keer te maken. Hij is er helemaal klaar mee en heeft ook enorm veel spijt van wat hij heeft gedaan. Vreemdgaan, een affaire onderhouden, is volgens zijn zeggen niet alleen maar fijn, leuk, spannend en opwindend. Het kost ook heel veel energie, frustratie, schuldgevoel, onrust. Hij wil dit echt never nooit meer, vreemdgaan, een geheime affaire hebben. In het begin leek het allemaal heel leuk, was het spannend, super geil, enorm opwindend. Omdat zij hem zó begeerde en dat was waar hij toen zó naar hunkerde; intens begeerd worden. Dat was in onze relatie niet altijd meer aan de orde, met de dagelijkse zorg voor een groot gezin, werk, studie, enzovoorts.En in hun bubbel samen, was de realiteit van het dagelijkse leven niet aan de orde. Hoefden ze alleen oog en tijd voor elkaar te hebben. Maar uiteindelijk was die vervulling van de lustgevoelens ook niet echt zaligmakend meer en ging hem dat zelfs tegenstaan. Vielen de schellen van zijn ogen en kon hij zichzelf vervolgens bijna niet meer recht aankijken in de spiegel door waar hij mee bezig was.
Mijn man verzekerde mij er van dat als ik het toen niet ontdekt had, dat die hele affaire ook niet nog heel veel langer had geduurd. Hij was druk bezig met bedenken hoe hij er op de beste manier mee kon stoppen, in de zin van dat zijn minnares het zonder al te veel gedoe zou accepteren dat hij met hun affaire wilde stoppen. Want wat haar betrof, wilde ze nog maar al te graag van zijn aandacht en hun geheime momentjes samen, blijven genieten. Ze had op een gegeven moment al wat vriendinnen, haar ouders, broer en zus ingelicht over haar minnaar. Had zelfs op afstand haar kinderen aan mijn man laten zien, op een moment van een afspraak samen, en ze een eindje verderop in een speeltuin aan het spelen waren terwijl een vriendin van haar op haar kinderen paste. Ze vond mijn man veel leuker en liever dan haar eigen man. Dacht echt met hem verder te kunnen gaan, een nieuwe relatie met hem te krijgen, van het ene in het andere gespreide bedje te kunnen stappen. Terwijl mijn man nooit enige aanleiding heeft gegeven, nooit daarop gezinspeeld heeft om haar dat idee te geven. Maar ze bleef maar aanhalen hoe geweldig fijn ze het wel niet hadden in het het begin van hun affaire en hoe ze hem toch echt nodig had in haar leven. Dat hij alles voor haar was en ze hem echt op de allereerste plaats zette in haar leven. Ze had zelfs een keer mijn man voor haar dochter laten gaan, terwijl haar man met hun dochter bij de huisarts zat omdat ze flauw gevallen was. Maar ze wilde het afspraakje met mijn man persé door laten gaan. Toen mijn man dat hoorde, heeft hij haar linea recta terug gestuurd, ze hoorde op dat moment bij haar dochter te zijn, niet bij haar minnaar...
En op het laatst werd de tijd tussen de steeds meer toenemende "clashes" steeds korter en werden de fijne momenten samen steeds meer een uitzondering. Was de seks ook niet meer bevredigend en was mijn man er gewoon klaar mee, met al dat gekonkel en gemanipuleer. Dit zijn allemaal zijn eigen woorden en ik ben er van overtuigd, dat hij ze allemaal meent.
Hij zou het liefste willen, dat het nooit gebeurd was, zo'n spijt heeft hij er van, zo schuldig voelt hij zich over wat hij bij mij kapot gemaakt heeft en hoe hij mijn vertrouwen er mee beschadigd heeft. Het vertrouwen in hem, maar daarmee ook in andere mensen.
Maar voor de rest is het voor mij, voor ons, precies zoals Pennestreek het beschrijft in #700 en #701.
Belladonna
Wat heb je dat mooi beschreven, ieder aan de kant van de weg lopen met een middenberm die steeds hoger wordt.
Dank je
elledoris. Zo voelde dat ook echt. En ik denk zelfs dat het heel beeldend is voor heel veel stellen/echtparen. Die middenberm dien je goed bij te houden, samen op tijd maaien en wieden zodat het onkruid niet de kans krijgt om boven het hoofd uit te gaan groeien en bij beiden het zicht op elkaar ontneemt.
Voor ons is het hele gebeuren in ieder geval een behoorlijke "wake up call" geweest. Net op tijd, voordat we elkaar compleet kwijt zijn geraakt, de afstand tussen ons zodanig groot was geworden dat die onoverbrugbaar zou zijn.
Graag citeer ik hierbij Pennestreek, omdat het ze precies verwoordt zoals het voor mij ook voelt:
"We hebben nu echt een compleet andere relatie dan toen. Zijn veel hechter en opener. Ik maak me dus absoluut geen zorgen. Ik moet wel zeggen dat er nog steeds littekens bij mij zitten en dat de pijn af en toe de kop nog wel opsteekt. Dat zal wel nooit meer weggaan. Maar daar kunnen we het samen prima over hebben."
"Er is ruim voldoende passie, van beide kanten. Het zou ook geen probleem zijn als er tijdelijk door fysieke omstandigheden minder 'passie' zou zijn. Als dat van zijn kant, zoals bij Puinhoop, wel zo zou zijn, dat hij mij kwalijk neemt dat ik geen zin heb vanwege wat voor klachten dan ook, dan zou dat voor mij einde verhaal zijn. Ik ben niet alleen maar (goed genoeg voor) dat. Als hij het voor mij niet op kan brengen om me met rust te laten kan hij vertrekken.
Ik zit zelf in de overgang, er zijn periodes dat ik minder of geen zin heb. Intussen weet ik dat die periodes ook weer overgaan, maar de eerste paar keer vond ik het best moeilijk om met man te bespreken dat ik alwéér geen zin had. Hij vond het geen punt. Lekker samen lepeltje lepeltje in bed is óók lekker. En zo af en toe handwerk (of, in ons geval dan liever nog, oraal) vind ik geen punt. Ook als ik geen zin heb in een uitgebreide vrijpartij vind ik het toch wel fijn soms om hem een plezier te doen."
Ik heb tot nu toe dan nog niet meegemaakt dat ik echt geen zin heb, maar dat zou bij ons nu ook geen punt zijn, dat zou mijn man ook helemaal niet erg vinden. Als we er maar over in gesprek blijven. En had ik totaal geen zin gehad in wat dan ook, nee, leuk zou hij dat niet vinden, maar ik vind het, net zoals Pennestreek, ook niet leuk om in de overgang te zijn.
Het gaat er om, dat je van elkaar kunt houden om hoe je bent, wie je bent en in iedere fase van het leven dat je samen leeft.
...
Het houd me verdorie de laatste dagen meer bezig dan me eigenlijk lief is.
Daarom wil ik nog een aantal overdenkingen kwijt.
Overdenkingen die ik in de eerste fase na het uitkomen van de ontrouw ook aan mijn partner geadresseerd heb. Wellicht dat iemand anders er zelf nog iets mee kan of iets aan heeft.
"In een vaste relatie moet je knokken om afstand en nabijheid in overeenstemming te brengen. Dat kost tijd en energie. In een geheime verhouding heb je per saldo maar weinig tijd samen, dus viert de passie vrijwel altijd hoogtij. Ben je minder kritisch. Want wat kan jou die onhebbelijkheid van de ander schelen, die gaat straks toch weer naar huis, daar heb je niet je dagelijkse gang (sleur) van zaken mee, die verdwijnt weer voor even uit je leven, tot het moment van het volgende heimelijke afspraakje waar je je op kon verheugen. Fantaseren -in de verhoudig- over hoe het samen zou kunnen zijn, is aantrekkelijker dan de sleur van het huwelijk."
"Minnaars/minnaressen, vreemdgangers, verromantiseren hun geheime relatie. Houden zich voor: "eindelijk hebben we in elkaar/heb ik dé ware gevonden!" Maar het is de context van de driehoek die de hevigheid van de ontstane gevoelens bepaald. De passie ontstaat omdat de (gebonden) minnaar/minnares feitelijk niet beschikbaar is. Niet voor niets krabbelen velen terug als één van beiden voor de ander dreigt te gaan kiezen. Ze zijn uiteindelijk bang voor die gelijkwaardige relatie. Die 'legaal' wordt, op het moment dat je er mee naar buiten treedt in het openbare. Dan is het niet meer in het geheim. En dat maakt het dan al snel genoeg een stuk minder spannend en opwindend."
"Verliefdheid en seksueel verlangen zijn nog geen liefde."
"Vreemdgaan is een keuze en wie ertoe overgaat kan er maar beter van leren. Vreemdgangers nemen te weinig verantwoordelijkheid voor hun daden. Ze stappen zonder na te denken over de consequenties in een verhouding en roepen dan later 'ach en wee, wat heb ik gedaan, waar ben ik mee bezig...' Hadden ze eerder aan moeten denken."
" Blijf in een vaste, langdurige relatie belangrijke dingen met elkaar delen. Dan is overspel minder gemakkelijk. Blijf interessant voor je partner. Houdt de communicatie open. Laat kwetsbaarheden zien, dat brengt liefde. Maak je partner deelgenoot van hetgeen je bang voor bent. Dat kan voor zóveel intimiteit zorgen."
"Een relatie dien je te onderhouden, het gaat in de liefde niet allemaal vanzelf."
...
Een liefdevol weekeinde gewenst!
De tijd van het jaar
Ja helaas, nu de periode dichterbij komt dat dat gebeurde, denk ik er ook weer vaker aan. Onze trouwdag en dan zijn verjaardag, toen hij met die miep meeging, de dag dat hij het vertelde en wat zich daar tussenin heeft afgespeeld...Ik hoop het nooit weer mee te maken.
Puinhoop
Ik hoop het ook nooit weer mee te moeten maken.
Het was een afschuwelijke tijd en ik heb het echt ook als een trauma ervaren. Ik heb al heel veel meegemaakt in mijn leven, maar dit is één van de ergste dingen geweest, iets wat me het meeste pijn, verdriet, wanhoop, angst, boosheid en teleurstelling heeft gekost. Maar gelukkig zijn we er goed uitgekomen, staan we weer samen sterk en is de relatie fijner, dieper en hechter dan ooit.
Trots
Puinhoop wat rot dat je je zo voelt.
Kun je er met je man over praten? Dat je dat zo ervaart nu?
Of ben je net als mij momenteel?
Er nog weinig over zeggen. Omdat je er eigenlijk wel klaar mee bent. Dat eindeloos oprakelen van de ontrouw.
Tot mijn verbazing begon mijn schoonvader er gisteren over tijdens een gesprek.
Wat ik gisteren heb gedaan is man en schoonpa diep in de ogen aan gekeken, tijdens dat gesprek.
Ze beide heb gezegd dat ze mij ten diepste geraakt hebben en dat ik DOOR wil met mijn leven, ze nóóit meer tegen mij mogen liegen want dat ik als ik er achter kom nooit meer met hun door wil.
Ik schakel dus veel sneller in het doen van mijn zegje. En daarna is het vaak ook meteen weer goed en klaar, zoals gisteren.
Ik herken nu in mezelf hoe lang ik eindeloos met iets kon blijven lopen in onze vorige relatie ( zo noem ik het, voor de ontrouw) en nu niet meer.
Ik ben ook trots op jullie allemaal, dat jullie verder hebben kunnen kijken, jullie doen wat denken dat goed en nodig is, wat mogelijk is om jullie gezin te behouden.
Ik had nooit verwacht dat dit ooit mogelijk was, vaak zoals ik hier las.
In die tijd voelde het alsof er een stuk van mezelf dood ging. Terwijl dat helemaal niet echt zo was, maar ik beleefde het zo intens. Idd de pijn. Er is iets heel anders voor terug gekomen dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden.
Ik denk dat het ondanks dat het al een tijd geleden is altijd bij je blijft, belladonna.
Ik lees niet meer dagelijks mee. Om bovenstaande. Maar ik lees veel herkenning en erkenning en dat is echt helpend bij alles.
Dankjewel belladonna voor je openheid in je verhaal.
Miss
"Maar ik lees veel herkenning en erkenning en dat is echt helpend bij alles.
Dankjewel belladonna voor je openheid in je verhaal."
Om die herkenning en erkenning wil ik openheid in mijn verhaal geven. Misschien is het helpend, een houvast, voor diegenen, die in het verleden (kort of al langer geleden) of in de nabije toekomst ook geconfronteerd zijn/worden met vreemdgaan, maar het niet meteen als einde relatie willen laten zijn. Die samen willen proberen om ook weer verder te gaan na vreemdgaan.
Ik heb zelf ook heel veel aan deze 6- delige draad gehad. En nog steeds wel, bij tijden.
En hoe jij er nu in staat, Miss, dat doe je goed. Sterk en zelfverzekerd. Meteen zeggen waar het op staat, het niet langer eindeloos wegstoppen. Zo doe ik dat nu ook. Maar krijg ook niet eens meer de kans om met iets te blijven lopen wat me dwars zit. Manlief ziet en merkt het weer meteen aan mij. Zoals hij me voorheen ook altijd doorzag. Voordat we de verbinding met elkaar kwijtraakten.
Ook al is het verschrikkelijk om mee te moeten maken, je leert er uiteindelijk wel weer iets van.
Maar denk dat ik zo langzamerhand een begin ga maken met ook steeds meer afstand te nemen van dit forum. Krijg er ook steeds meer genoeg van om de ontrouw iedere keer maar weer op te rakelen.
Belladona
Wat jij zegt om steeds meer afstand te doen van dit forum voel ik ook zo, ik heb een hele hoop gelezen een hele hoop wijze woorden er uit gehaald ondanks dat het hier 5 maanden geleden ongv uitgekomen is.
Ik merk gewoon dat we er samen heel hard voor willen vechten en wij hier waarschijnlijk heel veel van hebben geleerd en nog gaan leren in de toekomst.
Ik heb fouten gemaakt mijn vrouw heeft fouten gemaakt maar zoals mijn vrouw tegen mij zegt “we zijn nog samen” laten we er voor zorgen dat we er uit komen.
Dit zegt ze niet tegen mij omdat ze er makkelijk af wil komen en dat zie ik aan alles.
Ik weet nog goed hoe de eerste weken waren het was een nachtmerrie, maar merk dat ik echt zoveel sterker ben geworden in de afgelopen maanden.
Daar in tegen zie ik dat mijn vrouw het er wel heel moeilijk mee heeft wat er gebeurd is, het lijkt of ze steeds meer beseft wat er op het spel heeft gestaan, en ik vind het vreselijk om te horen als ze tegen mij zegt dat ze der zelf zo ontzettend haat.
Ik weet dan namelijk niet wat ik er dan precies op moet zeggen?
—-
@anoniempje1989, je kan zeggen dat je jezelf ook haat.
Zoals je als schreef; jullie hebben beiden fouten gemaakt. Als je haar niet verwaarloosde in aandacht, was dit wrs niet gebeurd. Misschien komt dit hard over, maar ze mag weten dat ze niet de enige is die hier debet aan is.
Wel fijn en sterk hoe jullie hier uit komen.
Ik lees momenteel het boek de kracht van de kwetsbaarheid, geschreven door brené Brown. Mensen struggled op vele manieren met hun kwetsbaarheid om perfect te zijn waardoor ze anderen uit het oog verliezen. Verder zijn mannen en vrouwen op zich kwetsbare individuen. Alleen lijkt daar een taboe op te rusten.
Mindfulness
In maart was stoorzender van toneel . Ze is overleden. Dit komt wrs wat ongevoelig over, maar bij mij kwam dit binnen als een bevrijding; nu eindelijk ruimte voor herstel.
Alleen werden in de mnd erna keuzes gemaakt en werd ik uitgesloten terwijl man en ik de kosten ervan droegen. Het gebrek aan een blijk van dank kwam hard binnen.
Ik ben begonnen aan een cursus mindfulness, in groepsverband.
Het leert mij mild voor mijzelf te zijn. Dat is maar goed ook wat ik had regelmatig barstende hoofdpijn.
Ik heb nu ook een familielid in vertrouwen genomen over de boosheid gedurende de afgelopen maanden. Ik weet nu dat het zwaar is alles bij je te houden om de vuile was binnen te houden. Door de cursus en de openheid, ben ik meer bewust wat pijn met je doet en hoe ik minder in de stress schiet door mijzelf wat meer tijd te geven.
Nog niet
Toevallig dacht ikgisterenhetzelfde: ik heb ook heel wat meegemaaktinmijn leven. Narcistischevader, moederdietejongberpep opmedeed, gewelddadigevriend, aarnieyszo traumatis hals dit.Zo'nverscheurendverdriet. (tikken lukfnietgoed)
Verschil is dat ik er wel aandenknumaar geenverdrietvan heb. Wat melancholiek, nietdiepnedroefd gelukkig.
Flanagan
Ik zou dit inderdaad ook eens kunnen zeggen tegen haar! Ik kan mijzelf ook wel voor mijn kop slaan.
Het stukje ze is overleden, gaat dit over de truus?
Zoja, voor mij zou dit denk het zelfde voelen als een soort bevrijding, ik zou er niet rouwig om kunnen zijn als onze truus overlijd.
Ik ben een vrij gevoelig persoon, maar daar stopt dan toch echt mijn gevoel😑
Crisis
@anoniempje1989, hier geen Truus maar wel een andere pijnlijke vorm van ontrouw door de loyaliteit en de blindheid van man voor zijn moeder. Daardoor was er voor haar ruimte mij zwart te maken en te neer te zetten als iemand met een probleem om zo haar huichelarij onder tafel te vegen. Uit belang van rust in mijn gezin, heb ik lang gewacht op inzicht bij haar en bij man.
In totaal wel vijf jaren waarin het vaak beter leek te gaan en dan weer een valse actie van haar waarbij man wederom weg keek. Dus terug naar af. Man is gelukkig uiteindelijk wel tot inzicht gekomen, zij pas in haar laatste weken. Maar toen was ik er wel klaar mee.
Ik heb ook afgevraagd hoe dit nu heeft kunnen gebeuren. Tig jaar hadden we het samen goed. Hoe kan zo’n mens zo het huwelijk van haar zoon onderste boven gooien. Ik denk dat ze uit jaloezie en angst, niet meer zag waar ze mee bezig was. En ik hield mij rug recht, dat kon ze niet hebben. Had ik het anders gedaan als ik het overnieuw kon doen. Nee, ik vond dit gemanipuleer en daar laat ik mij niet mee in.
Man gaf aan dat hij wel zich wel anders er mee om had moeten gaan.
Dus geen fysieke ontrouw maar wel een vorm die ook raak is; de band tussen ons heeft veel schade opgelopen; zoals wantrouwen en open vragen stellen om zo ja/nee antwoorden te omzeilen.
Ik was echt vol verwachting na zijn rouwproces weer in liefde samen te komen. Nu merk ik dat ook deze fase tijd vraagt. Maar ik heb geen haast. Het gezin door deze tijd loodsen is mij heel wat waard.
En mijn man, ik zie dat hij veel handelt en keuzes maakt uit stress, vrees voor zijn baan, moeite met ouders die ziek worden en verlies. Ik weet dat hij van mij houdt, ook al merk ik nu een wat koude manier van tonen. Ik weet dat ik de wijste moet zijn op momenten dat een ander dat nalaat.
Het zou dus vergelijkbaar zijn met een situatie waarbij je schoonmoeder je vrouw opstookte door negatief over jou te praten. De liefde van je vrouw voor haar moeder zou als een wig tussen jullie slaan. Je wereld staat dan op zijn kop.
Met Truus heeft iemand geen verwantschap, geen geschiedenis geen gezamenlijke belangen door de aanwezigheid van kinderen die tussen moeder en oma komen te staan. Hiermee wil ik ontrouw niet onderuit halen. Begrijp mij niet verkeerd; de pijn zit in beide situaties in het verlies van vertrouwen en hoe die weer terug te vinden.
Laatst in een boze bui aan man gevraagd of hij soms wilde scheiden want dan wist ik waar ik aan toe was. Nee, dat wilde hij niet. Prima, dan hoefde ik ook geen reacties te horen waar ik niets mee kon.
Ik geef hij opnieuw tijd om tot inzicht te komen. Nu niet over de houding van zijn ouders naar mij, maar over zijn eigen kromme opstelling. Soms hebben mannen moeite met de door de jaren gegroeide zelfvertrouwen van hun vrouw. Maar ik vind dat ik even sterk ben als vroeger. Door stress en getouwtrek van zijn moeder, is hij zichzelf zoek. Ik geef hem ruimte zichzelf te herpakken.
Oeps lang relaas, maar we zitten in dit draadje allemaal in dezelfde achtbaan dit heet; hoe red ik mijn huwelijk...
Correctie
Het zou dus vergelijkbaar zijn met een situatie waarbij je schoonmoeder je vrouw opstookte door negatief over jou te praten.
=
Het zou dus vergelijkbaar zijn met een situatie waarbij je schoonmoeder je vrouw zou opstoken door negatief over jou te praten.
Bizar toch eigenlijk
Dat we onze kwetsbaarheden niet mogen laten zien, dat ons voorgehouden wordt dat dat taboe is.
Ik ga dat boek wel onthouden, wil ik ook gaan lezen.
Wat goed van je, Flanagan, dat je zo bewust met jezelf aan de slag bent, leert om milder voor jezelf te zijn. Dikke knuffel.
En Anoniempje1989, wat fijn om te horen dat jullie er samen zo voor willen gaan. Hou vol, komt vast weer goed met jullie.
Mijn man heeft ook heel veel last gehad (en soms nog steeds wel) van schuldgevoel en zich heel slecht over zichzelf voelen over wat hij mij en ons gezin aan gedaan heeft door zoveel te liegen en bedriegen. Naar wat ik er over gelezen heb, zeg ik hem dan dat het schuldgevoel er mag er zijn, dat het ook zeker goed is dat het er is, voor het besef en bewustwording in het hele proces op weg naar herstel, maar het hoeft hem niet 'op te eten', hij hoeft er niet in te zwelgen, hoeft niet alleen maar slecht over zichzelf te denken en te praten. Mag zich ook goed voelen over zichzelf en over hoe het nu weer gaat, zo goed als het gaat. Dat heeft hij ook aan zichzelf en zijn eigen inbreng, inzet en wil om te veranderen, te danken. Ik heb ook iets laten liggen in de aanloop naar wat er is kunnen gebeuren, ik heb ook fouten gemaakt. Achteraf zie je vaak pas wat, wanneer en waar het fout is gegaan. Als je daar samen lering uit kunt trekken, als je dat beiden beseft, dan stel je je hart weer voor elkaar open en kun je elkaar weer toelaten. Weer houden van elkaar, ONDANKS de fouten die gemaakt zijn en dus niet alleen maar kijken naar houden van elkaar, dankzij dit of dat.
Ook voor jullie een dikke knuffel, Anoniempje1989.
Aanrader
Vond nog een mooi artikel. Stof om over na te denken.
https://www.mynd.nu/ga-niet-scheiden-pleidooi-om-bij-elkaar-te-blijven/
Interessant artikel
Ik ben benieuwd wat mensen ervan vinden die wel uit elkaar zijn gegaan en daarna een 'veel betere' partner hebben gevonden. Hadden ze, terugkijkend, inderdaad meer kunnen investeren en naar elkaar toegroeien? Zou het dat waard zijn geweest? Ik had 't graag gewild, maar denk dat mijn ex heel blij is dat ik gestopt ben met proberen.
Uiteraard
Moet de wil wel altijd van twee kanten komen. En dat heeft in het geval van jullie, elledoris, helaas niet zo mogen zijn.
Maar ik ken verschillende situaties, stellen die uit elkaar zijn gegaan, die terugkijkend beseffen, dat scheiden niet nodig was geweest, als ze echt diep in hun hart hadden gekeken en hun ware gevoelens aan elkaar hadden laten zien, meer in elkaar geinvesteerd hadden. Eén daarvan is de situatie van mijn eigen ouders. Vlak na hun scheiding is mijn moeder ernstig ziek geworden en aan de gevolgen van haar ziekte overleden. Op haar sterfbed had mijn vader het liefste weer opnieuw met haar willen trouwen. Jaren later is hij hertrouwd met een andere vrouw, maar tijdens een onderonsje tussen broer, vader en mij, op de vraag aan hem hoe het voelde om opnieuw tegenover de trouwambtenaar te staan, barstte hij in tranen uit, omdat hij eigenlijk van niemand anders ooit zoveel gehouden had als van mijn moeder en hij het zo jammer vond dat ze niet beter hun best hadden gedaan voor elkaar.
precies
Als een van de twee afhaakt en de ander wil doorgaan, gaat het niet op. en dag nog, je moet er ook wel allbei aan willen werken. Ook niet als er, zoals bij mijn ex, een persoonlijkheidsstoornis speelt. Dan ben je alleen maar aan het inleveren.
