Verder na ontrouw deel 6

vergeven

Ik vind dat altijd zo'n moeilijk begrip. Ik heb wel eens gehoord dat je de ander niet kunt vergeven dat je alleen jezelf kunt vergeven voor het feit dat je dacht dat je door de daden van de ander minder waard was...

Zelf denk ik dat vergeven een proces is, wat Pennestreek ook zegt. Eerst kwaad en verdrietig zijn, gekwetst zijn, de ander de schuld geven. Dan wat afstand krijgen tot de zaak. Vervolgens je in kunnen denken in de positie van de ander. Op een gegeven moment dingen een plek kunnen geven. Dan nog eens het hele proces een paar keer herhalen, tot je er zelf moe van wordt.
En dan uiteindelijk niet meer getroffen worden door de pijn en moedwillig de stap nemen: nu verlos ik jou van de schuld die ik bij jou legde.
Zo gezien is vergeving de tiende of misschien wel honderdste stap in een proces met vele ander stappen ervoor.
Je kunt niet bij de laatste stap beginnen. Hoewel ik soms het gevoel heb dat sommige mensen dat wíllen doen om al die andere zaken maar niet te voelen. In mijn optiek werkt dat niet.

Vergeven

Pennestreek,
Mijn vrouw en ik zitten al in therapie, samen en onafhankelijk.
Vandaag ben ik doorverwezen naar een psychiater via de huisarts om aan mijn OCD te werken, en sterker nog ik zit nu in de wachtkamer voor me 2e EMDR sessie.

Ik ben zeker nog niet op het punt om mijn vrouw te vergeven, nee ik ben wel ergens op een punt aangekomen om de keuze te maken om er voor te gaan vechten met vrouw.
Vrouw wilt er uiteraard ook voor vechten, ze wil niks liever!
Ik heb namelijk een lange tijd getwijfeld of ik er voor moet gaan vechten omdat ik zo in een 2 strijd leefde.
Maar de liefde voor mijn vrouw en gezin is zo enorm, en juist omdat ik zo zie aan mijn vrouw dat dit haar zo enorm aangeslagen heeft ben ik ook echt bijna in staat in te gaan knokken voor ons gezin!
Ergens ben ik hier denk ook al mee begonnen door alle gesprekken die ik hou

niet vergeven

Soms is niet vergeven en er een punt achter te zetten beter om jezelf te beschermen.

Ben je er van overtuigd dat iemand eenmalig een fout gemaakt heeft dan kun je door vergeving er mee verder.
Als je er niet echt van overtuigd bent dan zal het aan je blijven vreten en zullen wantrouwen en paranoia je grootste metgezellen zijn in de relatie.

Miekemieke

Ik ben er wel van overtuigd dat vrouw echt een fout gemaakt heeft.
Bovendien vind ik zelf wel een aantal factoren meespelen, in het begin kan je denk zoiezo niet helder denken maar na mate de tijd verstrijkt ga je wel nadenken over bepaalde zaken.
Ze heeft het uit zichzelf opgebiecht, en ook al heeft ze uit eindelijk zelf toegestemd, ze is niet uit haar zelf op zoek gegaan naar “vreemdgaan” ze is wel benaderd in onze slechte tijd van de relatie toen.
Hier wil ik niks mee goed praten want je hoort niet vreemd te gaan, maar het zou nog wel anders wezen als ze zelf op zoek is gegaan.
De truus heeft had een mooie gladde babbel en vrouw was er op dat moment te zwak voor denk ik door de relatieproblemen.
Het blijft in kwestie altijd een lastig onderwerp denk.

anoniempje1989

Ik denk dat dit altijd voor jou een ding zal blijven. Zorg dat jullie beide een goed leven kunnen hebben zonder wantrouwen en misschien zonder elkaaar.

Haaika

Hoe is het nu met je?

Dankjewel pennestreek. Ik denk idd dat onze situaties vergelijkbaar zijn. Als je wat wilt delen of vragen haaika hoor ik je graag. Heel veel sterkte de komende tijd

Anoniempje, vergeven kon ik pas na ruim een jaar of ander half. Dat is een heel proces. Maar goed onze situaties zijn compleet anders.
Ik denk echt dat jou vrouw veel spijt heeft en oprechte spijt.

Miss

Hoi miss,

Wij hebben dit weekend een redelijk goed weekend achter de rug.
Leuke dingen gedaan met ons als gezin.
Waar het bij ons vaak kwa discussie ofzo begint is als we eenmaal op bed liggen.
Dan vallen we in slaap en snachts liggen we dan toch als ik wakker word helemaal in elkaar gekropen dat geeft altijd wel weer een heel fijn gevoel.
Dat ze oprechte spijt heeft geloof ik ook echt wel, wat vrouw allemaal er voor doet is om bizar te noemen.
Ik merk bij me zelf dat ik steeds sterker word, en vrouw steeds meer in ziet wat er op t spel gezet is.
Maar miss, heb jij toevallig jou verhaal hier ergens staan? Ik ben daar wel benieuwd naar.

En toch.....

Krijg ik af en toe een beetje de kriebels van jouw posts. Jouw vrouw, de SCHULDIGE, doet er bizar veel aan om het weer goed te maken blijkbaar.
Fijn dat ze inziet dat het ellendig was en hoeveel ze op het spel heeft gezet, maar hoe diep moet ze voor jou gaan? Het is ook een soort macht die jij nu hebt over haar, zo komt het een beetje over.
Uiteindelijk maak je samen de keus om verder te gaan en dat kan volgens mij alleen als er niet meer een goede en een slechte is in de relatie, maar gelijkwaardigheid waarin je goed kijkt wat de ander nodig heeft en elkaar steunt in alle eerlijkheid.

Knor

Ik snap ook wel dat het zo overkomt.
Ik doe en probeer er ook alles aan te doen om het te redden hoor, doe cursussen heb gesprekken volg emdr.
Maar ik wil eigelijk alleen benadrukken dat mijn vrouw er ook alles op zet om het te redden ondanks de misstap en bedoel het helemaal niet in slechte zin, ik probeer over te komen eigelijk ze eigelijk gewoon een onwijs goede vrouw is😔 sorry dat het anders overkomt, ze is geen monster!

@ Miss

Lief dat je het vraagt.

Ik ben een weekje niet op dit forum geweest. Het gaat best redelijk geloof ik.
Een van de posts van Pennestreek heeft me wel even aan het denken gezet. Over het wel of niet kunnen opbiechten van zijn 2e liefje en ook wat de therapie betreft.
Toevallig had mijn partner al een afspraak met de psycholoog (tevens relatietherapeut). Hij heeft deze afspraak kunnen omzetten naar een afspraak voor ons beide. Dit was fijn en ik ben blij dat ik gegaan ben.

We zitten nu weer in een wat rustiger vaarwater, waarin we ook op een rustige en open manier over de situatie kunnen praten. Sommige dagen voel ik me best goed en sommige dagen trek ik me op momenten terug omdat ik m'n tranen niet kan bedwingen. Als m'n partner het doorheeft probeert hij me te troosten (ironischer kan het haast niet).
Vanuit mijn primaire ik zou ik hem dan weer een keiharde mep geven, maar ik merk dat als ik hem toe laat, het de pijn wat mindert. En soms moet hij er zelf ook om huilen, dat helpt ook, omdat ik zie dat hij dan echt berouw heeft (of dat hoop ik dan te zien, want de krokodillentranen heb ik immers al eens eerder gezien).

Aan vergeving ben ik nog lang niet toe, en ik ben blij te lezen dat het een proces van langere tijd is. Anders zou ik gaan denken dat het iets is wat ik niet kan.
Ergens heb ik het gevoel dat het me zou helpen als ik ook met een ander in bed beland, gewoon voor een keer, om min of meer de rekening te vereffenen. Zijn er meer die dit gevoel hebben ervaren?

Haaika

Ergens heb ik het gevoel dat het me zou helpen als ik ook met een ander in bed beland, gewoon voor een keer, om min of meer de rekening te vereffenen. Zijn er meer die dit gevoel hebben ervaren?

Ik weet niet of dit nou de juiste oplossing zal zijn.
Straks voel je je bedrogen en schuldig tegelijk?
Ik denk zelf dat dit nooit goed kan doen aan de relatie, ik zelf zou er niet aan moeten denken, mijn vrouw stelde het ook eens voor in gesprek, maar daar is ze toch heel snel van terug gekomen.
Ik zou zelf zelf niet doen!

Iets anders 'fouts' doen?

Als eertse, mijn ervaring met overspel door de partner is van lang geleden.

"Ergens heb ik het gevoel dat het me zou helpen als ik ook met een ander in bed beland, gewoon voor een keer, om min of meer de rekening te vereffenen. Zijn er meer die dit gevoel hebben ervaren?"

Waar het dan denk ik om draait is het besef dat fouten maken menselijk is. Als je weet dat je zelf fouten maakt, kan je dat ook makkelijker vergeven bij anderen. In dit geval lijkt het me niet handig omdezelfde 'fout' te maken, maar het zet mij wel aan het denken. Zou er op ander vlak iets kunnen zijn waarmee dat gevoel opgewekt zou kunnen worden.

Na ja, misschien sla ik de plank wel helemaal mis bij dit onderwerp. Maar ik herken dat ik zelf veel te erg probeer om dingen 'goed' te doen en dat ik makkelijker met 'fouten' van anderen kan omgaan als ik zelf ook wat makkelijker wordt.

Van sprookje naar...

@ anoniempje, ik schrijf al een hele tijd mee... ik denk vanaf draadje 4, maar zal  mijn verhaal delen, dit heeft mij ook erg geholpen in het verwerken van mijn verdriet...

Als jong en vrij naïef meisje kwam ik na een eenzame periode mijn prins op het witte paard tegen. Het was letterlijk liefde op het eerste gezicht. Net zn magneet, dat ken je vast wel, zelfs het geluid was hoorbaar. Iedereen die ons kende vond ons het perfecte stel. De vonken vlogen eraf. Ieder feest gingen wij af en het was ieder weekend lang leven de lol. Man hield van hard motor rijden, met de meest impulsieve acties kwam hij aan parasielen en diverse grenzen zocht hij altijd al op, maar goed ik wist niet beter en vond alles goed. Ik keek ook tegen hem op. En na een tijdje merkte ik echt wel dat er meer speelde maar loog hij daar blijkbaar keer op keer over. Ik vertrouwde hem blind omdat het gevoel heel uniek was. Nu zie ik hoe verslaafd ik aan hem was. Het hem geen pijn willen doen, de redder in mij dag in dag uit getriggerd werd. Alles goed wilde doen.

Doordat ik nu zoveel jaren verder ben en vele therapie/trainingen (en boeken) gevolgd heb, maar vooral ook door de mensen hier waar ik heel veel steun aan heb gehad en nog heb, zie ik hoe kwetsbaar ik  ben geweest in mijn opgroeiende leven. Tot ruim twee jaar geleden. Ik zag altijd alleen maar het goede in de mens. Want je behandelt een ander toch hoe jezelf ook behandelt wil worden?

Ik had ook veel problemen met mijn ouders en leunde op mijn man. Langzaam aan sneeuwde ik onder omdat ik mezelf wegcijferde, wat ik toen totaal niet door had ( het toch wel manipuleren, gaslighten)
Maar ik wist niet beter met een dominante moeder en in dit sluimerende, voortkrabbelende leven dacht ik dat het zo hoorde. ( ik herken je vrouw daarin, het langzaam sluipende proces in de handen van een man te komen die heel mooi kon praten en dansen )

A fijn. Zoveel jaren later met huis, hond, trouwfeest en mini miss mannetje leek mijn droom leven wel compleet.
Vijf dagen voor de uitkomst pakte ik mijn man vast en zei ik letterlijk dit kan toch nóóit meer kapot! Zo intens gelukkig. Dat suderende warme harten gevoel wat je kunt hebben.
Ik word er nog verdrietig van als ik eraan terug denk...

En toen viel mijn droom in duigen, wat achteraf natuurlijk heel naïef was, maar ik ook heel beschermt opgevoed ben en met vooral : ze leefde nog lang en gelukkig.

Werd ik bericht door een meisje wat met hem gedate had.
Hij was van de radar verdwenen en of ik hem kende?
Later bleek dat we elkaar in onze jeugd ooit ontmoet hadden ( in die feest fase op vakantie) en ging er een lichtje bij haar branden( toeval bestaat niet)

Een paar maanden later kwam alles aan het licht omdat ik zelf lichtelijk manisch opzoek ging naar de waarheid.
Via een vriend hoorde ik meer.
Hij bleek al die tijd vreemd te gaan sinds onze jeugd. Ik was woest, de hulk was er niets bij. En ik kan nu begrijpen dat je iemand wat aan kunt doen.
Ik liep er gedurende die maanden ook ptss door op.

Het weg willen van verdriet, het niet willen voelen van pijn en vooral leegte in zijn systeen, een manipulatieve opvoeding, een vader die alleen maar vreemdging in zijn jeugd is de conclusie.
En bij mij zelf: gewoon omdat het kon, maakte dit waarom man het deed.

Vandaar ook dat ik aangaf dat je vrouw flink gegaslight is, aandacht kreeg van een man die de juiste voelsprieten uit had staan op de kwetsbare momenten. 

Maar goed dat is altijd achteraf, ik wist toen ook letterlijk niets. Zelfs mijn beste vriendin had gezwegen, kennissen, familie.
Ik heb dan ook de afgelopen periode met iedereen gebroken. Ze deden het volgens hun om mij geen pijn te doen. Maar mensen die van je houden blijven niet jaar in jaar uit tegen je liegen. Dat noem ik ziekelijk. Want ik heb er zo ook heel lang tegen aan gekeken, dat man eigenlijk ziek is. En vaak nog. Zonder hem daar achter te laten verschuilen. Want dat zou wel erg makkelijk zijn. Maar het is nu verklaarbaar voor mij waarom dingen zo gegaan zijn als ze zijn gegaan.

We zijn nog steeds samen, onze dynamiek is 180 graden om gedraait. Ik heb heel hard aan mezelf gewerkt, mijn eigen bedrijf loopt zo goed dat ik om kom in het werk, ik ben een opleiding gaan volgen, heb ontzettend veel nieuwe mensen leren kennen in mijn leven, lieve fijne mensen, die mij niet meer gebruiken omdat ik dat niet meer toelaat.
ik stond ook al die tijd op slot, een schuif slot, een hang slot en cilinderslot in één, zo trouw als wat, in alle opzichten. Dus heb letterlijk mijn vleugels uit geslagen, herken haaika ook in haar uitspraak "het " gewoon te doen, want waarom niet? Geen hand vol maar een land vol gevoel"  Man deed het tenslotte toch ook? Waarom ik dan niet?

Maar het is het meest egoïstische wat je maar kunt doen in mijn ogen zo intens vreemdgaan. Met momenten maakt het mij ook nog steeds verschrikkelijk boos. Maar dan het vooral zo naïef te zijn dat ik er ooit in stonk.

Haaika, ik herken je redenering. Zeker als boosheid de overhand neemt maar ik ben er voor mezelf wel uit na deze lange tijd, de stap ooit te zetten vreemd te gaan ga ik niet doen, de reden daarvan is dat ik mezelf compleet verloochenen tegen over mezelf maar vooral tegen over mijn kind. Ik leer hem dat als je met iemand vrijt je dan heeeeeeel veel van iemand houdt en je dit nóóit buiten ienands rug om met een ander doet. Wat maakt mij dan voor een moeder,  ooit die stap te zetten. Dan lieg ik en dat is juist wat wij niet meer willen in huis.

Er is niemand meer die mij nog ooit in een gouden kooi opsluit. De hoofdzaak is dat ik mijn kind een warm en stabiel thuis geef, het juiste voorbeeld geef met al de moeilijke en pijnlijke momenten die ik heb gehad. Ik wil hem geen dag missen. En dat is wat ik 100% helder heb gehad vanaf dag 1.
En heel eerlijk, ik ben weer gelukkig. Maar nu met mezelf. Het mezelf op nummer één zetten heeft alles veranderd. Want wat heb ik me slecht laten behandelen. Altijd sociaal gewenste gedrag vertoond omdat het zo hoorden. En ik merk dat kind ook gigantische sprongen maakt in zelfvertrouwen door mijn voorbeeld!

Ik hou nog steeds van mijn man, maar natuurlijk ga ik hem nooit meer vertrouwen ( zoals ik benoemde) maar heb ik dat niet meer nodig. Er zijn nog wel genoeg andere hele fijne dingen om voor te blijven. We zijn een topteam, de rust is weder gekeerd, man is met kind en zelf in therapie. Diverse trajecten blijven ook lopen in de toekomst. Hij wil ons echt niet kwijt, en ziet nu in wat er gebeurd is. En ik ook.
Zoals hij zelf zegt het heeft hem drie dubbele ellende gebracht. Met ( die ik ook gesproken heb) minnaressen, mij gebroken gezien en de leegte in zichzelf.
Voor nu lijkt hij eerlijk en is hij ontzettend lief.

Mocht man met gevoelens( in lust of wat dan ook) komen hebben wij afgesproken met elkaar daarover in gesprek te gaan. Je bent tenslotte niet elkaars bezit. En ik weet eerlijk gezegd niet of mijn man na zoveel jaren vreemdgaan het getrouwde leven waar kan maken.

@ haaika, dankjewel voor je bericht. Heel goed dat je je gevoelens toont. Ik heb zelf ervaren dat dat echt helpend is en vooral je verhaal te delen met echte dierbare. Dat heeft mijn leven gered durf ik nu wel te zeggen. De totale paniek die je met tijd en wijlen kan overkomen is heel ingrijpend. Ik hoop dat je hier ook de nodige steun kunt vinden.

Aan het einde van de tunnel brand een heel klein lichtje en dat word steeds zichtbaarder.

Oh Ja. En die motor van man, is sinds vorige maand de deur uit gegaan

Pas goed op jezelf.

Liefs

Dank!

Miss, dank dat je je verhaal zo openhartig hebt willen delen.
Met tranen in mn ogen en met een knoop in mijn maag heb ik zitten lezen.
Het gevoel te hebben dat niks het gezinsgeluk in de weg kan staan, zo herkenbaar! Ik was hoogzwanger van ons 2e kleine mannetje, voor mij een intens gelukkige tijd, waarin al mijn aandacht naar ons gezinnetje uit ging. Samen shoppen voor de babykamer, alles gereed maken voor dat moment. Voor hem een tijd van nieuwe ontdekkingen, van pure lust, en een ander soort (meer) aandacht van een andere vrouw. Ik vraag me nog af waar hij de tijd vandaan haalde en ik niks heb gemerkt.

Dit heeft vanaf die tijd 6 jaar geduurd. Ik die in de tijd na de bevalling en babytijd aan hem vroeg of de aandacht die hij van me kreeg wel voldoende voor hem was. Ja, hij begreep het wel. Wat is t toch een lieverd, dacht ik toen.

Het maakt me zo woedend! Ook het gevoel van onmacht. Want onze 2 jochies hebben het zo naar hun zin op onze nieuwe plek en willen niet weg. Ze zouden zelfs liever bij papa blijven, als hij daar zou blijven wonen. Dus naast het verliezen van wat we hebben opgebouwd, verlies ik dan mogelijk ook mijn kinderen. Zo voelt het tenminste. Want co-ouderschap, klinkt leuk en zo, maar hoe regel je dat als je ieder huis, ongeacht waar, dat je kunt krijgen moet pakken?

Omdat ik een hoog sensitief persoon ben, heb ik misschien wel een heel sterk gevoel van rechtvaardigheid. Ik heb het ook altijd zo goed willen doen. Zelfs in de periode dat ik me niet gelukkig voelde in de relatie, en ik in gedachte mijn eigen huisje al aan het inrichten was voor mij en mijn 2 kinderen (die toen nog een stuk jonger waren), maar ik vond dat ik het hem niet aan kon doen de kinderen voor een groot gedeelte van de tijd af te nemen. Dus ik bleef en accepteerde dat er niet meer in zat, qua warmte. En in die periode kreeg hij contact met de 2e vrouw, waar hij verliefde gevoelens voor kreeg. Maar met mij breken Nee, want hij wilde me niet kwijt. Maar de andere 2 toch ook niet. Pas voor ons vertrek heeft hij ze met een kutsmoes proberen af te schepen. De slappe zak.

Het ging de afgelopen weken weer even beter tussen ons, maar sinds gister wordt ik weer overmand door woede. Wil ik er in bed over praten, waarna hij vraagt waarom ik dat niet eerder op de bank doe. Dus ik heb hem gesommeerd te vertrekken naar de logeerkamer en mag daar zolang ik me voel zoals ik me nu voel, ook blijven. Kan ik tenminste lekker mijn eigen serie kijken in bed.

Nog even wat betreft mijn drang om ook te kunnen hebben wat hij had en het gevoel van 8-0 achter te staan kwijt te raken; daar hebben man en ik uitvoerig over gesproken. Ik zal er niet over hoeven liegen, want hij vindt dat ik het verdien en hij ook, als straf. Ik hoef het dus niet stiekem te doen, en dat zit ook totaal niet in me. En al zou ik het stiekem doen, ik geloof niet dat ik me ooit nog ergens schuldig over zou kunnen voelen tegenover deze man. Hij heeft wat dat betreft het slechtste in mij naar boven gehaald.
Dus dan is vertrekken toch de enige logische optie, zou je denken? Maar het idee van vertrekken en alleen verder gaan, zie ik (nu) ook totaal niet zitten, en daar haat ik mezelf om. Ik kan het nu niet verdragen de ellende mee te moeten nemen + ook nog eens het gemis van je partner, waarvan ik tot voor kort dacht dat hij naast partner ook mijn beste vriend was, ongeacht de mindere tijd die ik met hem gekend heb. En daarnaast is het vinden van geschikte woonruimte dusdanig lastig, dat ik mijn energie liever in mezelf en in mijn meest warme vrienden en familie steek. En in de tussentijd hoop ik dat mijn negatieve gevoelens weer tot bedaren komen en ik weer iets positiefs in hem kan zien.

En Miss

Ik schrijf nu alleen maar heel erg over mezelf.
Wat ik nog wilde zeggen is: wat fijn dat je zo bent opgekrabbeld en er zo veel sterker door bent geworden. Ook dat je bedrijf zo goed loopt, dat moet ook een enorm goed doen voor je zelfvertrouwen.

Ik hoop dat ik ook ooit op het punt kom dat ik echt sta Voor mezelf, met het gevoel dat mijn geluk niet van een ander af hangt.

En wat betreft die motor die de deur uit is, lijkt me een goede keus, want een man, in zijn eentje, op een stoere motor trekt toch ook weer een bepaald soort ongezonde aandacht, kan ik mij zo voorstellen..

Miss

Bedankt voor je verhaal miss, het verhaal snap ik wel met een motor, zelf ook een lange tijd motor gereden.
Ik hoop wel dat er in de toekomst vertrouwen is, ze wil zo graag.

Wat betreft een eigen bedrijf, mijn vrouw wil graag buiten haar baan al een enige tijd een nagelstudiotje beginnen.
Ik heb ik hier toevallig de laatste dagen aan zitten denken, dit wilt ze aan huis doen dus moeten we daar wat voor gaan verbouwen, en eerlijk gezegd zit ik al een aantal dagen te denken om haar hier in te steunen, en te helpen.
Want ik heb wel zoiets we moeten door, dat willen we allebei, en de liefde is zo groot tussen ons dat ik hier niet te lang in wil blijven hangen in al het negatieve!
Ze gaat nu inmiddels wel 4 maanden door het stof, het is tijd voor een keerpunt.
Van het weekend hebben we als gezin lekker appels geplukt bij een appelboomgaard, ik ben vrijdag jarig ze gaat hier van een appeltaart bakken, en dat kan ze erg goed😉☺️
Tuurlijk zal ik echt niet vergeten wat ze gedaan heb, maar als er iemand een kans verdient is zei het wel!

Xxx

Exact Haaika. Ik snap je beweegreden. Blijf doen wat voor jou het beste is. Slaap je wel oke?

Het gemis van mijn jongen trek ik gewoon niet, exact dat wat jij zegt. En tegen de tijd dat hij volwassenen is zie ik wel weer wat er nog over is van ons huwelijk. Ik hoop natuurlijk heel veel, maar ik kijk niet meer te ver vooruit. Man is wel veel zachter geworden, en merk net als bij jou man dat hij verdriet heeft om wat hij stuk gemaakt heeft, maar ook vooral wat hij kwijt is bij mij.
Mijn trein is nu net een intercity in het behoudt van mijn eigen kunnen en krachten, en hij stapt af en toe in. Het maakt mij niet meer verdrietig in iedergeval, anders had je nooit gedaan wat hij deed.

Probeer echt in het nu te leven, ook door meditatie lukt me dit.
In het begin vond ik dat zn hocus spocus gedoe. Maar tjee dat heeft me echt rust gebracht en het loskomen van hem. Zodat ik de power bij mijn eigen houdt. Het raakt me ook steeds minder. Het heeft me wat verhard en zakelijker gemaakt. Herken je dat?

Voor nu doet kind het goed, leunt compleet op mij en ik zie dit nog niet snel veranderen. Gelukkig word hij steeds zelfverzekerder en vertrouwd met zijn eigen kunnen.
Ik word er zo verdrietig van als hij verder beschadigt raakt. Het opgroeien in een gebroken thuis situatie maakt me nog ongelukkiger. Dat wil ik echt niet.

Ik vind het echt knap van je dat je je er zo door heen slaat. Heb je een dierbare waar je mee kunt praten?

Waar ik op doel met de motor is dat hij geen mate kan houden in snelheid, echt niet gewoon. De dag voordat hij verkocht werd, tikt hij dan toch weer 260 km aan. Onverantwoord.
Ik reed zelf ook, en ja vrouwen vinden dat ook stoer.
Dat had ik ook niet in mijn vorige post gezegd. Het is echt een aandachtsjunk.

Dat verdwijnt ook niet, vandaar mijn sceptische kijk. Ik wil alleen dat hij niet meer liegt. Want liever gekwetst door de waarheid dan getroost door een leugen.

Heb je de indruk dat je man verslaafd was aan de spanning?

Anoniempje, ik wil graag even inhaken op je post. Vergis je niet in de vakkundigheid van dat beroep. Een vriendin van me heeft een goed lopende salon en verdiend meer dan haar man op één dag kan verdienen in financiën.
En hoe arbeidsintensief het beroep is, voor handen, spieren en nek.
Ze zal hard moeten werken de verbouwing terug te moeten verdienen.
Ik vind het wel heel goed dat ze onafhankelijk van jou haar zelfstandigheid opbouwt. Daar groeit haar eigenwaarde en zelfrespect weer van. In alle positieve opzichten, het zal jou ook goed doen te zien dat ze meer is dan jou vrouw alleen.
Pas je goed op dat je niet te veel op haar neer gaat kijken, want een nagelstudiotje kan uitgroeien tot top salon.

Ik ben ervoor. Bouwen met die hap.

Miss

Bedankt voor je fijne antwoord!
Ik vind het een soort moeilijk om te lezen als jij zegt dat als je kindje volwassen is wat er dan nog over is van je huwelijk.
Ergens kan ik je wel begrijpen, maar ik zou zo niet willen denken, daar word ik dan weer ongelukkig van want dan denk ik, ik vecht, wij vechten, en als onze kleine meid dan volwassen is hoop ik dat we ook weer samen van haar volwassenheid kunnen genieten.
Daar in tegen zijn wij nog 30 en 25, en wilde altijd 2 kindjes.
Nu denk je natuurlijk over alles zo erg veel na, wanneer kan je weer aan een 2e kindje denken samen? We willen allebei graag trouwen, moeten we dit dan ook maar niet doen?
Want als ik zou denken zoals jij zegt we zien tegen die tijd wel hoe het is, dan kan je toch beter niet gaan trouwen en nog een kindje samen krijgen?
Net wat jij zegt ik wil ook een goede stabiele thuis hebben voor onze dochter, en nee ik moet er voor geen goud aan denken dat dochter opgroeit om de week bij 1 van ons.
Wat betreft dat salonnetje, ik gun haar de mogelijkheid dat ze dit zou kunnen doen, een opleiding enzovoorts.
Zoals iemand al zei ergens in dit draadje dat ik haar alleen maar als schuldige aanwijs, tuurlijk heeft het ook te maken gehad met hoe ik ben geweest, en soms zet ik iets wat bottig neer, maar geloof me, buiten deze misstap wat ik gewoon echt jammer vind en overigens ook heel erg zonde voor haar als persoon omdat alle dierbare mensen om ons heen haar als echte gezinsvrouw zag, en ja nu lopen de meningen uit 1.
Ik kan je wel vertellen buiten deze misstap om is ze ook echt een wereld vrouw, en zoals jij over je man zegt dat hij een aandachtsjunk is, nee dat is mijn vriendin echt totaal niet, ze staat niet graag in de spotlights, is niet zo typ die boven iedereen uitkomt bij een verjaardag, het is een doodgewone mooie vrouw.

Anoniempje

Dat heeft te maken met mijn onbezonnenheid, die mij compleet af is genomen.
Ik leef echt in het nu en kijk niet ver vooruit. Mijn valkuil is juist dat ik dat veelste veel gedaan heb. Want dan viel alles wel mee, dan praten ik veel gedrag goed. Morgen zou anders zijn. Dat heb ik tijdens therapie heel helder gekregen.
Want als ik dan dit of dat deed dan was dat vast voldoende, maar iemand die structureel aandacht wil, en als een klein kind stampvoetend onder aan de trap stond of dat ik alsjeblieft naar beneden kon komen heeft nooit genoeg.

Daarom zijn onze situaties niet te vergelijken. Maar blijft de pijn van bedrog gelijk.

Het maakte geen fluit uit. Zoals ik al eerder zei, hij deed het omdat het kon. Ik het warme hart en thuis en hij de hort op, werken, sporten en weet ik veel waar hij nog meer uit hing, al die jaren.

Wij zitten kwa leeftijd niet veel van elkaar af.
Wat ik bedoel met mijn vorige post anoniempje, erger kan het niet worden. Als je letterlijk alles verloren hebt( want zo voelt het echt, de zwangerschap, het trouwen, waar was hij, alles lijkt dan één grote illusie, wat heb ik me vaak als een dwaas gedragen, gewoon mijn kop in het zand gestoken en niet kijken want dan zag ik het niet) is vooruit kijken naar morgen genoeg.

Ik zou alles bespreekbaar houden.
Jij voelt zelf wel aan wat voor jou goed is, uit eindelijk. Neem je tijd.

Miss

De tijd gaan we zeker nemen samen.
Wat we nu ontdekken is hoe enorm veel we van elkaar houden, hoeveel leed we nu samen hebben, zei op een andere manier als ik.

Het zou toch niet raar zijn als we hier te “boven” komen, dat we dan nog voor een kindje willen gaan en misschien ook nog te trouwen? Of is dat wel raar, ik heb echt als je het mij vraagt werkelijk geen flauw idee?

Anoniempje

Dat is helemaal niet raar, dat zou je dan juist als de bekroning op jullie relatie kunnen zien. Dat jullie samen uit het dal van de relatiecrisis zijn gekomen, elkaar hervonden hebben en tot de ontdekking zijn gekomen dat jullie niets liever willen dan samen door het leven willen gaan en samen jezelf allebei verantwoordelijk voelt voor de relatie. Dat er fouten gemaakt worden en dat jullie daar van leren. Dat dat niet meteen einde relatie hoeft te zijn. Omdat jullie de liefde voor elkaar nog altijd voelen.

Miss

Wil even inbreken, schrijf niet mee maar lees zo nu en dan mee al die jaren. Heb jou altijd heel krachtig over vinden komen en zo mooi hoe je nu schrijft, fijn dat je zo ver bent gekomen!!

(Anderzijds kies je natuurlijk bewust voor een bepaald type man, dat is dan weer de keerzijde. Blijkbaar geeft je dat ook een hoop. En bij dit type man hoort vaak natuurlijk die andere kant erbij)

Inbreker

Haha jou nickname, geeft me een glimlach.
Dankjewel voor je lieve compliment!

Zoals ik het zelf ooit beschreef, volgens mij zwierf ik rond. Zn fladderende blije vrolijke griet die altijd overal voor in was en de lol van heel veel inzag.

En dan in eens pats, werd ik met beide benen op de grond gestampt.
Kun je jezelf zo voor de gek houden dat je in een droom leeft? Dat vroeg ik me heel lang af.

En toch, nu ik zoveel tijd verder ben kan ik het uit mijn strot krijgen :
Ik kies er bewust voor om bij hem te blijven, iedere dag weer.
Zoals je al zegt. Realiseer ik me dat ik hoop hou... waarop weet ik nu nog niet het juiste antwoord. Maar dat komt vast nog.

Bedankt!

Beu

Moet wel zeggen dat ik het even helemaal zat ben als hij emmeert over te weinig ambitie of passie. Wie denkt ie zelf dat ie is, mister Right?

Haikaa

Dus dan is vertrekken toch de enige logische optie, zou je denken? Maar het idee van vertrekken en alleen verder gaan, zie ik (nu) ook totaal niet zitten, en daar haat ik mezelf om. Ik kan het nu niet verdragen de ellende mee te moeten nemen + ook nog eens het gemis van je partner, waarvan ik tot voor kort dacht dat hij naast partner ook mijn beste vriend was, ongeacht de mindere tijd die ik met hem gekend heb. En daarnaast is het vinden van geschikte woonruimte dusdanig lastig, dat ik mijn energie liever in mezelf en in mijn meest warme vrienden en familie steek. En in de tussentijd hoop ik dat mijn negatieve gevoelens weer tot bedaren komen en ik weer iets positiefs in hem kan zien.--

Jeetje wat verwoord je mijn gevoelens hier goed.....
Dank hiervoor.. 🌹🙏🏻

Puinhoop

Doel je op passie tussen jullie samen waar hij over Miept?

Stevige knuffel voor jou!