Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Herken dat wel Mamame. En ook dat heeft weer tijd nodig. De tussenpozen worden bij mij in ieder geval steeds langer, bepaalde triggers zijn inmiddels ook wel zo goed als verdwenen.
Ik werd vaak vooral heel boos om hoe hij háár gevoelens belangrijker vond dan hoe ik me voelde in de tijd dat hij die affaire had. Ik zat toen ook niet helemaal lekker in mijn vel, voornamelijk door een grote disbalans in de hormonen die voor de maandelijkse cyclus bij de vrouw zorgen. Ben voor onderzoek toen een paar keer naar de gynaecoloog gemoeten, maar daar liet hij mij maar mooi alleen mee aanmodderen, had daar amper tijd en aandacht voor. Nee, ondertussen wel lekker rollebollen met een jong, strak ding, wat àltijd zin had en overal wilde. Constant met elkaar appen en bellen. En als zij eens niet lekker in haar vel zat, dan had hij daar wel tijd en aandacht voor, voelde hij zich daar o zo verantwoordelijk voor...😫. Dat hij zich daar zo door heeft kunnen laten manipuleren en leiden. Ook was ik dan boos op haar, dat zij de aandacht van mijn man zo opeiste, hem zo weghield van wat thuis aan de orde was.
Ik heb ze beiden regelmatig hardop de huid volgescholden. Zowel in aanwezigheid van mijn man, als op momenten dat ik alleen was. En er waren wel meer redenen om soms gewoon even heel boos te zijn op manlief, omdat ik niet snapte hoe hij zó aan mij voorbij kon gaan. Het moe(s)t er op zo'n moment gewoon even uit. En soms is dat met terugwerkende kracht, ja, omdat je van vanalles uit die periode achteraf pas weet krijgt. En dat doet wel wat met je.
Puinhoop schreef op 06-12-2021 om 14:30:
Mamame, jeetje joh, het is toch niet meer dan normaal dat je die momenten nog steeds hebt? Bij geen van ons, meeschrijvers hier, was het binnen een jaartje weer rozengeur en maneschijn, hoor! Bij mij is het nu 5 jaar geleden en ik heb nog momenten dat ik er verdrietig over ben. Zelfs 1 keertje buiten de pot piesen is een smet op je huwelijk. Daar kom je nooit meer helemaal af, dat blijft altijd een litteken.
Wat Anna ook al zegt: wat verwacht je van jezelf eigenlijk? Mag je dat niet meer voelen?
Besef wel dat vreemdgangers zelf er het grootste belang bij hebben dat alles zo snel mogelijk weer bij het oude komt, he? Die worden niet graag herinnerd aan hun zonde
Helemaal mee eens.
Ik herken het ook.
Ondanks dat het weken, wat maanden zo goed ging voel ook ik vooral het verdriet deze afgelopen dagen weer meer dan anders.
Het heeft me gewoon echt flinke tikke gegeven... damn waarom kom je daar toch zo moeilijk vanaf?
Het is een beetje zoals wat mamame zegt, je wil wel maar voelt het nog. Ik heb er last van als ik er over praat in Real life of er weer wat voorbij komt op tv.
Gisteren ook weer aangekaart thuis. Merk dat ik eigenlijk nu de gene ben die dan af en toe uit verbinding stapt, weinig tot geen initiatief neemt iets samen te doen. Zn eigen eiland waar ik op dobber omdat ik dan denk ach wat maakt het allemaal nog uit en wat is de zin hiervan?
Terwijl ik zo goed weet dat ik, net als vele van hier, van zo ver kom. Ik met heel mijn hebbe en houwe van die vent hou. Maar hem gewoon nooit meer volledig vertrouw. En ik was zo goed op weg het te accepteren terwijl ik er blijkbaar nog lang niet ben.
Zou ik mezelf saboteren? Omdat ik het gewoon nooit meer durf, dat volledige vertrouwen...
En ik wil ook niet stoppen met vent. Maar wat is dat toch, die huilbuien en gewoon de diepe waardeloze pijn blijven voelen .
Inderdaad Miss, het geeft je echt een flinke tik, als je partner vreemdgaat. Het is gewoon niet leuk om te weten dat hij de intimiteit met iemand anders gedeeld heeft. Stiekem. In het geheim. Voor eigen plezier en eigen belang. Dat diegene je er niet in betrokken heeft, geen deelgenoot heeft gemaakt van wat diegene dwars zat, wat er gemist werd, waar naar verlangd werd en waar behoefte aan was. Je vraagt je af waarom dat niet gedaan is, waarom er niet over gepraat kon worden. Voor mijn man was het onder andere omdat hij de grens inmiddels al overgegaan was. Hij nam aan, dat als hij dat zou vertellen, dat hij mij, en alles verder, zonder meer kwijt zou raken. Maar er niet over praten maakt de kans dat je dan maar vreemdgaat volgens mij wel vele malen groter. En omdat het allemaal in het geheim gaat, het voor de buitenwereld, voor de mensen om je heen, die je echt wel lief hebt, verborgen blijft, lijkt het alsof je er niemand pijn mee doet. Houd je dat jezelf voor. Sta je er niet bij stil, dat je geweten op een gegeven moment misschien toch gaat protesteren en je met jezelf en je gedrag in de knoop komt. Niet om vreemdgangers nou zomaar goed te praten. Maar in de euforie is men blind voor de mogelijke gevolgen.
Soms word ik ook verdrietig van het besef, dat hij het een tijd heel leuk en gezellig met die ander heeft gehad. Schijnbaar leuker dan met mij.
Maar het is en blijft een bubbel, een schijnwereld, waar vreemdgangers zich in bevinden, immers als daarin de realiteit van alledag ook binnengelaten werd, zou het allemaal een stuk minder geil en verlust zijn. Vreemdgaan creëert een utopie waarin in het begin alles verheerlijkt wordt, alles alleen maar geweldig lijkt te zijn, omdat je alleen maar oog voor elkaar hoeft te hebben en vaak maar even de tijd hebt om van elkaar te kunnen genieten, waardoor irritatie en ergernis over dingen van elkaar, naar de achtergrond verdwijnen. Het is een vlucht weg uit de realiteit.
En misschien heeft de trouwe partner ook wel eens gedacht, dat het zo fijn zou zijn om eens weg te kunnen vluchten uit de dagelijkse zorgen en beslommeringen, misschien had die daar ook wel eens genoeg van. Maar ging toch maar gewoon door met alles, omdat het even niet anders kon. Zonder zeuren, zonder klagen. Tanden op elkaar en schouders er maar weer onder. En als je er dan achter komt, dat je lief zichzelf zo'n vlucht wel heeft gegund, daar gewoon zonder blikken of blozen de eigen gang maar in is gegaan, zonder jou daarbij te betrekken of jouw behoefte eraan op te merken en dus regelrecht daaraan voorbij is gegaan, ja, dat doet zeer. Dat maakt dat je daar veel verdriet van kunt hebben. Ook nog lang daarna, als je op sommige momenten jezelf dit dan ineens weer eens realiseert.
Hier is de trigger de komende verhuizing. We gaan verhuizen omdat ik gewoon niet om kan gaan met het feit dat Truus 2 achter ons woont. En hoe mooi ons nieuwe huis ook is, ik ben nu gewoon even boos dat ik moet pakken, verbouwen, het maar leuk moeten vinden voor de buitenwereld die niet weet wat er speelt. Dat er gisteren echt even iets is geknapt. En ik hem echt uit heb gescholden en flink heb gejankt. Had je *** in je broek gehouden, was dit allemaal niet nodig.
Ik leef met je mee Mamame!
Vooral dat de buitenwereld niet de reissom 'why' weet lijkt mij zeker lastig nu. Ook ik denk wel eens aan verhuizen. Truus woont ook om de hoek. Maar ik kom haar niet vaak meer tegen. Ik sluit het niet uit.
Probeer wel te denken aan nieuwe dingen doen is goed. Schijnt.
miss1984 schreef op 08-12-2021 om 10:44:
Ik herken het ook.
Ondanks dat het weken, wat maanden zo goed ging voel ook ik vooral het verdriet deze afgelopen dagen weer meer dan anders.
Het heeft me gewoon echt flinke tikke gegeven... damn waarom kom je daar toch zo moeilijk vanaf?
En ik wil ook niet stoppen met vent. Maar wat is dat toch, die huilbuien en gewoon de diepe waardeloze pijn blijven voelen .
@Miss, heet dat niet rouwen... Eerst de shock van het uitkomen, dan het proces van persoonlijke ontwikkeling want je wilt verder en als die leerzame fase voorbij is, is het pas echt tijd voor rouw. Rouw staat voor het gaan loslaten van hetgeen wat je overkomen is. Daarna komt het moment dat je merkt dat die tijd naar iets in het verre verleden is verschoven en het je niets meer doet.
Anna Cara schreef op 08-12-2021 om 12:24:
Ik leef met je mee Mamame!
Vooral dat de buitenwereld niet de reissom 'why' weet lijkt mij zeker lastig nu. Ook ik denk wel eens aan verhuizen. Truus woont ook om de hoek. Maar ik kom haar niet vaak meer tegen. Ik sluit het niet uit.
Probeer wel te denken aan nieuwe dingen doen is goed. Schijnt.
Ik leef ook met je mee, Mamame 
Vind het soms ook een heel eenzaam iets, dat hele verwerkingsproces dat volgt na verder na ontrouw. Maar goed, dat is onze eigen keuze geweest, om daar niet met heel veel mensen over te praten. Mijn beste vriendin heeft het ook meegemaakt, dus die snapt vaak wel heel goed wat ik bedoel en hoe ik me soms voel.
Gelukkig woont mijn mans Truus hier bepaald niet in de buurt, dat scheelt wel een heel stuk voor mij. Ook is het uitgesloten dat hij haar via werk nog zal tegenkomen, dus dat stuk heb ik los kunnen laten.
Maar ik snap je boosheid, Mamame, om wat jou nu feitelijk opgelegd wordt. Je 'moet' nu vanalles, wat niet nodig had hoeven zijn. Snap dat je daar van baalt, dat het je frustreert.
Toch hoop ik dat je het ook een beetje al kunt zien als een nieuwe start, een nieuw hoofdstuk. Eentje waarin zij in ieder geval niet meer letterlijk in beeld is steeds. Sterkte!
LaBelladonna schreef op 08-12-2021 om 12:58:
[..]
Ik leef ook met je mee, Mamame
Vind het soms ook een heel eenzaam iets, dat hele verwerkingsproces dat volgt na verder na ontrouw. Maar goed, dat is onze eigen keuze geweest, om daar niet met heel veel mensen over te praten. Mijn beste vriendin heeft het ook meegemaakt, dus die snapt vaak wel heel goed wat ik bedoel en hoe ik me soms voel
Die eenzaamheid herken ik. Ik deelde wel het gebeuren met een dierbare. Later nog paar. Maar verder niet, te veel meningen. Bij verdergaan niet handig. Denk ik. Dacht ik. Maar de dagelijkse of wekelijkse emotionele dingen die in mij gebeuren, kun je niet steeds over hebben met de ene of paar dierbaren die het weten. En niet met wie het niet weten. Ik heb heel wat eromheen gepraat of gelogen bij vriendinnen over dingen. Waarom loop je bij psycholoog, gaat het goed thuis, vieren jullie je trouwdag niet meer, zie je X nog wel eens (Truus dus, die in de vriendenkring begon te bewegen). Heel ongemakkelijk. Eenzaam.
Miss: ook ik heb terugvallen hoor. Ook ik trek mij meer terug. Kiezen voor verdergaan is ook kiezen voor een lange weg. Ik vind mijn man een echte klootzak dat hij dit heeft gedaan. En het effect wat het helaas heeft gehad. Dat mij man spijt heeft snap ik. Dat niets ongedaan gemaakt kan worden ook. Het is daarom inderdaad een rouwproces van afscheid nemen. Van je dromen, van de onbevangenheid van je liefde, van je beeld van hem. Van je geloof in monogamie. Van je beeld van getrouwd zijn. Van een happy story for ever. Maar ook de weg naar een nieuw begin. Een relatie waar je (beiden) voor kan kiezen. Zonder geheimen en stiekeme minnaressen. Zonder leugens.
Ik ben blij dat het is gestopt.
Pfoe, wat een leed, al die levens die naar de Filistijnen zijn geholpen door dat achterlijke overspel.
Het gaat nooit meer helemaal weg, hè? Hij is vanavond naar een oudcollega. Op de fiets naar een andere collega en dan samen erheen rijden. Gaat niet lang duren, zegt ie nog.
Intussen issue al 4 uren weg en denk ik: ja, hij kan ook allang terug in de stad zijn en naar Joost mag weten wie zijn gefietst. Een vriendin, een hoertje...deed ie eerst toch ook? Een legitieme bestemming, maar daar wel veel korter zijn om langer bij haar te kunnen wezen.
En na de opmerking van gisteren vertrouw ik hem al helemaal niet meer. Moet je horen: we kwamen thuis van een wandeling. Hij is veel bezig met de woningnood. Dus ik zeg: Goh, al die gescheiden mensen maken die nood ook hoger. In onze straat is driekwart intussen alleenstaand. Dus we kunnen bijdragen aan de woonvoorzieningen door bij elkaar te blijven 
Zegt hij: Ja, en dan gewoon mèt....
Nou, als je dat doet, zei ik, dan ben ik erg.
Dat is dan jóuw keuze, roept hij.
Jahoor, dus als jij vreemdgaat en ik ga bij je weg, is het mijn schuld dat we uit elkaar gaan.
Dat noem ik geen grapje meer.
Wat lijkt het me verschrikkelijk om zoals Mamame met buurvrouwen te maken te hebben. Dat de minnares(sen) van je man om de hoek woont/wonen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dan woedend wordt omdat je nu moet verhuizen, wat maakt zo'n man dan veel kapot met z'n eenzijdige domme en harteloze acties!
Ik zou nooit in de buurt van Truus willen gaan wonen inderdaad, dan is dat een rode vlag die dagelijks voor je ogen wappert. Het is een gelukje in dit geval dat het een volkomen vreemde vrouw was, die hij nooit eerder had ontmoet en met wie we een gemeenschappelijke kringen hebben.
Puinhoop schreef op 09-12-2021 om 23:09:
Pfoe, wat een leed, al die levens die naar de Filistijnen zijn geholpen door dat achterlijke overspel.
Het gaat nooit meer helemaal weg, hè? Hij is vanavond naar een oudcollega. Op de fiets naar een andere collega en dan samen erheen rijden. Gaat niet lang duren, zegt ie nog.
Intussen issue al 4 uren weg en denk ik: ja, hij kan ook allang terug in de stad zijn en naar Joost mag weten wie zijn gefietst. Een vriendin, een hoertje...deed ie eerst toch ook? Een legitieme bestemming, maar daar wel veel korter zijn om langer bij haar te kunnen wezen.
En na de opmerking van gisteren vertrouw ik hem al helemaal niet meer. Moet je horen: we kwamen thuis van een wandeling. Hij is veel bezig met de woningnood. Dus ik zeg: Goh, al die gescheiden mensen maken die nood ook hoger. In onze straat is driekwart intussen alleenstaand. Dus we kunnen bijdragen aan de woonvoorzieningen door bij elkaar te blijven
Zegt hij: Ja, en dan gewoon mèt....
Nou, als je dat doet, zei ik, dan ben ik erg.
Dat is dan jóuw keuze, roept hij.
Jahoor, dus als jij vreemdgaat en ik ga bij je weg, is het mijn schuld dat we uit elkaar gaan.
Dat noem ik geen grapje meer.
Poeh, Puinhoop, als dit soort dingen iets zeggen over de sfeer bij jou op dit moment...
Ik heb met je te doen. Er lijkt nog maar zo weinig vertrouwen te zijn. En dan van die insinuerende opmerkingen die er gemaakt worden, brrr, krijg er kippenvel van. Die reactie van hem alleen al, op jouw opmerking! Nee, dat zijn zeker geen grapjes meer te noemen. Het lijkt zo juist of hij er op uit is, dat jij er de stekker uit trekt, zodat hem geen blaam treft.
Verder lijkt het allemaal zo koud en moeizaam te lopen tussen jullie, alsof er geen greintje liefde meer te bespeuren valt. Hoe hou jij dit vol? Hoe is dit nog leefbaar voor jou? Sta jij jezelf toe dat hij jou straks bij wijze van spreken bij je enkels afbreekt en dan nog durft te beweren dat het jouw eigen schuld is allemaal? Oh Puinhoop, ik mag toch hopen dat je daarvoor te veel van jezelf houdt om dat te laten gebeuren?
jemig puinhoop. Wat ga je nu doen met die opmerking met je man???
ToSweet, ook hier is het geen narcisme volgens de psycholoog. Dat geloof ik ook wel als ik zie hoe hard hij zijn best doet. Laatst was ik ziek en dan zorgt hij er echt voor dat ik ziek mag zijn en twee dagen eigenlijk alleen maar hoef te slapen. Heel anders dan 1,5 jaar geleden. Toen bleef hij tot half 7 bij zijn Truus terwijl ik hem ‘s middags al liet weten koorts te hebben en kon ik de volgende ochtend met nog hogere koorts op de fiets een coronatest gaan doen terwijl hij bij zijn Truus was. Wat ik niet wist natuurlijk. Hij kon niet weg van werk, had het druk. Zat mijn schoonmoeder op te passen in de tuin omdat ze niet binnen durfde te komen. Ik zag laatst zijn aanmelding bij de psycholoog. Zijn drukke werksituatie zorgde voor problemen tussen ons, had hij aangegeven. Dat was alleen niet zijn drukke werk, want dáár had hij het helemaal niet zo druk mee. Dan kan ik wel weer even mezelf verbijten. Hij vindt dat zelf ook heel erg, dat dit toen zo gegaan is. Sindsdien doet hij er alles aan om mij met dit soort dingen te ontzien. Dus ik geloof echt wel dat hij geen narcist is, maar het communiceren is wel een ding. Ook bij mezelf hoor. Ik vind het lastig om open te zijn over wat er in me om gaat omdat ik weet dat hij er ook moeite mee heeft. Hij is niet meer die man van toen, maar mijn pijn, verdriet, woede en wantrouwen zijn nog wel op hem gericht en hij is natuurlijk wel gewoon 1 en dezelfde persoon. Alleen nu met andere inzichten en ander gedrag. Lastig. Juist omdat onze verhalen zoveel overeen komen, begreep ik niet dat jouw man er niet wat meer rekening mee leek te houden, want die van mij doet er juist alles aan om in zijn werk niet met haar in contact te komen en heeft echt niet de behoefte om naar uitjes te gaan waar zij bij zou kunnen zijn. Hoewel hij een belangrijke functie heeft, kan hij het goed verkopen ergens niet bij te kunnen zijn. Inmiddels is hij heel bewust zelfs van functie veranderd en hoeft hij helemaal geen contact meer met haar te hebben. Het geeft hem rust omdat dat mij rust geeft, zegt hij. Erg fijn om te lezen dat jouw man nu ook wakker lijkt te zijn geworden en dat de relatietherapeut iets voor jullie kan betekenen!
Miss, dat vraag ik mezelf ook weleens af. Saboteer ik mezelf? Of ben ik gewoon heel terecht op mijn hoede? Ik ben heel sceptisch over de toekomst. Houdt hij het vol? Zoekt hij uiteindelijk niet weer de aandacht van andere vrouwen op? Ook ik kan mezelf heel erg terugtrekken. Ik weet hoe heerlijk hij het vindt als ik hem ‘s nachts vastpak en we lepeltje lepeltje verder slapen. Er zijn nachten dat ik me juist bewust van hem afdraai. Dan kan ik het niet. Word ik onrustig uit een nare droom wakker en kan ik me zo gigantisch verdrietig en boos voelen.
Mamame, wat begrijp ik je goed en het is ook gewoon zo terecht. Hele dikke knuffel!!!
Truus woonde niet vlakbij ons huis, maar wel vlakbij waar ik werk. Zij lagen in haar bed terwijl ik nog geen 500 meter verderop aan het werk was. Zo smerig. Ik kwam haar regelmatig tegen in haar auto, maar ik denk dat ze verhuisd is want ik kom de auto niet meer tegen. Of ze heeft een andere auto, maar dat zou dan wel snel zijn aangezien ze deze net een jaar heeft. Ik was er niet altijd op berekend en kon echt volledig van slag thuis komen als ik haar weer eens had zien rijden. Laat staan dat ze om de hoek zou wonen. Ik zou dat ook echt niet kunnen. Ik vind het al vreselijk dat ze in dezelfde stad woont of woonde. Ik hoop eigenlijk dat ze verhuisd is en dat haar nieuwe vriend uiteindelijk hetzelfde bij haar zal doen als mijn man bij mij deed. Poeh, nooit gedacht dat ik zo’n een hekel aan iemand kan hebben zeg en dat zonder dat ik haar ken!
Ik herken jullie gevoelens, de terugvallen en de onmacht en frustratie. Het intense verdriet om iets wat uiteindelijk totaal niet zo bleek te zijn als je dacht. Mijn man en vreemdgaan? Een affaire? Weten jullie wat het gekke is, nu denk ik achteraf juist ja, natuurlijk, juist hij! Maar voorheen nooit. Zo gek…
Het slaat me regelmatig neer, het feit dat onze exclusiviteit na zoveel jaar weg is. Dat hij het meest pure en kwetsbare van zichzelf met een ander gedeeld heeft. Ik ben er druk mee tijdens de emdr, vreselijk. Ik haat het. Ik had het goed weggestopt. Nu is de rem eraf en het overspoelt me. Erover praten lukt niet. Als ik thuiskom vraagt hij er wel naar, troost me en zegt hoeveel het hem spijt. Daarna is het klaar. Hij zal nooit later nog eens vragen hoe het is, terwijl hij weet dat het iets is dat nog even doorwerkt. Het is te confronterend. Echter is dit wel precies wat hij voorheen ook deed. Zolang je maar doet alsof er niets aan de hand is, dan gaat het toch prima? Tot dat niet meer zo prima gaat want hoe geweldig hij verder ook voor me zorg en me op handen draagt, het niet kunnen praten heeft al eens eerder voor verwijdering gezorgd en dat is het laatste wat we nog eens willen. Er is werk aan de winkel, maar ik heb er de moed en de puf nog niet voor…
Puinhoop, alle alarmbellen gaan hier af. Nu gaan die vrij snel af tegenwoordig, maar dit klopt echt niet. Hoe ga je hiermee om?
