Verdergaan na ontrouw

Maeta2

Maete
Dank voor je reactie.

Ik zou die vrouw ook zo graag eens willen spreken.
Als ik bel hangt ze op.(na alleen maar mijn naam te noemen)

Ook heb ik haar een keer een sms gestuurd dat ik wilde praten en haar niets kwalijk nam maar ook daar nooit een reactie op gekregen.

Heeft het jullie opgelucht om het verhaal van de andere vrouw zelf te horen daar ben ik best benieuwd naar.

Want eigenlijk geloof ik die nog eerder.(erg eigenlijk)
Weet ook niet wat ik moet zeggen en hoe te beginnen

Maar voor mijn gevoel kan ik dan pas echt beslissen wat ik verder wil.
Degene die vreemdgaan weten echt niet wat ze een ander aan doen

Niet doen

Ik denk dat je alleen maar teleurgesteld kunt raken van de reactie van 'de ander'. Die zit in een totaal andere flow dan jij. En zal veel/alles aangrijpen om goed te praten wat ze doet. Verwacht geen begrip of medeleven, nog los van de vraag of je dat van iemand zou moeten willen krijgen die stookt in een huwelijk. Of dat huwelijk nu goed of niet goed is/was, dat doet er niet toe. Van bezette mensen blijf je af.

Tja

Ga je als meer weet over hoe het echt zat anders met de situatie om? Nog los van wat moederziel al zegt (namelijk dat je van haar zeker (ook) geen eerlijk antwoord moet verwachten), lijkt me dat je veel beter allebei energie kunt steken in je huwelijk. Bovendien, zeer waarschijnlijk kijken ze ook echt anders naar hun samenzijn. Zal het voor je man niet als een relatie gevoeld hebben, maar als een vlucht, een boost voor zijn ego. Waar zij waarschijnlijk hoopte dat het uit zou groeien tot een serieuze relatie. Kortom, probeer dit los te laten. Je man drijf je zo alleen maar verder weg. Ga samen in therapie en leer daar hoe je elkaar weer kunt vertrouwen. En ga zelf in therapie om te leren op jezelf te vertrouwen.

ook dit nog

Vandaag erachter gekomen dat ze nog steeds contact hebben.
Althans sinds ze haar zwangerschap heeft beëindigd omdat mij man dit wilde.
Volgens hem vind hij haar zielig en blijft beweren dat er niets meer gebeurt is.

Dit is toch geen leven meer .
Ik zou het uit willen gillen maar zit met een zieke moeder die dit zeker niet overleefd
en een kind waarvan ik weet dat hij zijn vader nooit meer wil zien en wat aandoet.

ik weet het echt niet meer

hemel..

Jemig wat een heftig verhaal. Zwangerschap zieke moeder, rekening houden met je kind(eren). En wat te doen? En wat vers is dit. En dan nog contact hebben ook. Dat is echt bijna dodelijk voor pogingen om door te gaan als je dat idd wil. Zelfs al heb ik het zelf meegemaakt kan ik je niet adviseren. Ik denk te weten wat ik zelf zou doen. Maar alleen als je het echt zelf mee maakt weet je pas wat je echt zou doen. Ik hoop dat je goed met hem kan praten en dat hij op al je vragen antwoord geeft. Alleen dan kan het overleven (als jij dat wilt!). Ik vrees dat er geen tussenweg is.
Sterkte GitteNN

vraag

Het ontdenkken van het vreemdgaan van mijn man was vorig jaar. 28-10-2015. Veel heel veel verdriet woede ruzies verder zijn we nog steeds bij elkaar. Mijn man gaat volledig voor onze relatie. En langzaamaan slijt het. Ik geef mezelf de tijd...vooral nadat ik hier las dat het 2-3 jaar duurt voor het echt naar de achtergrond is. Ik voel dat dat idd zo groeit. Ik heb alleen zelf een probleem. Ik zoek haar telkens op. Op FB. Weet waar ze werkt. Het is allemaal ver weg maar toch. Ik rij er niet naartoe of zo. Maar blijf haar volgen. Ik wil er vanaf. Weet niet hoe.

Doen jullie dit ook? Is dit nou normaal dit gedrag?

grt
GitteNN

GitteNN

Ik maak het zelf ook mee..
Ik snap jouw drang om haar op te zoeken en te bekijken op FB en dergelijke...
toen het hier uitkwam was dat één van eerste dingen die ik deed, maar ik keek slechts enkele seconden, ik was in shock en zou me er geen beeld meer van kunnen maken...gelukkig misschien. ik ken ze niet.
ik heb ook mijn beste vriendin gevraagd om truus te blokkeren op FB.
dit was uit zelfbescherming. nu is het niet zo makkelijk om naar haar te zoeken. ik voelde een aantal keren de drang om het te deblokkeren maar de moeite die ik daarvoor moet doen is me al te veel
ik zou kijken wat het met jou doet als je haar opzoekt, voel jij je dan beter?
het lijkt me wat zelfpijniging... weet je, vaak doen ze er niet toe, is het eerder een symptoom van een probleem en ging het niet zo zeer over die andere vrouw.
misschien proberen loslaten?

x

Volgen

Het positieve van volgen, (als het maar niet dagelijks is):
Je kan via fb te lezen krijgen wnneer ze een nieuwe vriend heeft. Dan kan die loden rugzak van je af vallen. Je kunt dan rusten in de bevestiging dat zij je man niet meer inpakt.

Advies: Deel je info, o.a. verkregen via fb, niet met je man. Dan kan je man het gevoel krijgen dat je hem nog steeds niet vertrouwt. Dat is weer basis voor nieuwe problemen.

...

hier ben ik bijna 9 maand na de bom. voorlopig redden we het zonder therapeut.
eigenlijk waren we er op avond 1 al achter wat de reden was van zijn ontrouw en daarmee konden we aan het werk. eigenlijk was en is dat het grote werk niet....de schok van dit alles en de vrees om elkaar te verliezen ( vooral dan vanuit zijn kant) heeft ons gewoon dichter naar elkaar gesmeten en daar zitten we nog steeds. dan gevoel van dicht bij elkaar zijn, verbondenheid...dat wordt alleen maar sterker en dat was, besef ik nu pas, al heel lang weg...
het grote werk punt hier is voorbij het verdriet, de ontgoocheling, de verbijstering, het onbegrip komen... voor mij is het echt een trauma. het gaat vooruit, heel traag wel.
er weten wel enkele mensen ons verhaal, vooral langs mijn kant dan...hij schaamt zich te veel. familie wil ik dat absoluut niet vertellen. er zijn maar weinig mensen die het zouden begrijpen. het is niet zwart/wit, in termen van goed of slecht en dader of slachtoffer.
ik heb heel veel gehad aan online teksten en filmpjes van Esthe Perel.

Laat die andere vrouw maar los, je kwelt er jezelf mee. probeer het eens een tijd niet te doen en zie wat het met je doet...

GitteNN

Ik volgde niet uit ontrouw maar uit onrecht. Toen zij geconfronteerd werd met de rekening, was ik klaar met haar.
Dit was ook goed voor mijn eigenwaarde.

Als ik lees dat je twijfelt, kijk dan eens naar wat voor mooi mens je bent. Op fb is te lezen dat die vrouw alweer een andere man gevonden heeft. Zegt iets over haar idee van de waarde van liefde ( misschien wat ouderwets). In ieder geval ben jij wie je bent en weet je man dat drommels goed.

dapper

Wat zijn jullie allemaal dapper en wat sterk.

Ik voel me zelf zo zwak/naief en dom.
Ik weet dat mijn man van mij houdt maar kan het gewoon niet verwerken dat je dan
toch weer contact hebt.

En dat ook de (truus) genoegen neemt met bellen en af en toe een uurtje.
En dan dat ze nog zo jong is . ik weet dat het geen concurrentie is met een kind van 26 en wat mijn man
ook zegt het blijft zo een rot gevoel van machteloosheid.

Ik ben zo blij om meerdere van dit soort verhalen te lezen ook ik kan het met maar 1 iemand delen
dat is ook denk ik het grote probleem je wil eigenlijk gewoon een paar dagen getroost worden en opgepept
worden maar omdat je(ik dan ) een eigen winkel enz hebt kun je niet eens op je gemak een dag uithuilen
en blijf het maar zitten de woede en het onbegrip.

...

@teleurgesteld. het gaat voor jou nooit werken als hij toch steeds contact houdt/zoekt met haar. het is echt regel nummer een om alle contact te verbreken. alleen dan kun je er voor gaan. en als je hem hierop aanspreekt wat zegt hij dan?

@zwaluw. hoe lang geleden is het bij jou? nee zeker niet dat alle dagen goed gaan. het moet slijten en dat gaat alleen met tijd. het heelt alle wonden hoe cliche maar waar.

@flanagan; je gevoel van eigen waarde en dat je een mooi mens bent loopt wel een deuk op met deze actie. ik was al niet bepaald zelfverzekerd en nu ....soms zelfs heel sterk. meer van 'je stikt er maar in als ik niet goed genoeg ben.' maar ook vele momenten van dat je niet goed genoeg was. anders doet iemand zoiets toch niet?

Wat ik super vind aan dit forum is dat er lotgenoten zitten. mensen die ik niet ken...want ook dat herken ik. je zou het wel uit willen schreeuwen hoe je het voelt...maar op begrip hoe je idd niet te rekenen. ik vind dat zelfs nog steeds moeilijk als ik mannen zie die dit ook deden en waar ik dat dus van weet. maar dat komt omdat ik niet de 'dader' ben. mss zou ik het dan beter snappen.

ondanks alle verdriet wens ik jullie een fijne dag.
GitteNN

...

GetteNN ; 9 maand nu verder... en het gaat langzaam maar sterk vooruit. We zijn deze shit wel echt samen doorgegaan. We hebben hem niet ontweken of vermeden, niemand is gaan lopen lokaal zijn er zeker momenten geweest dat we dit alle twee wel wouden.
want het is zwaar geweest en toch zoals ik al zei; nog nooit zo dicht bij elkaar, nog nooit zo intens. en dat gevoel wordt alleen maar sterker. Sinds deze week is er wel veel meer rust in mijn hoofd en is het niet meer zo aloverheersend.

Is het je gelukt om Truus niet te "volgen"?
Jij bent nu al een dik jaar verder hé? Voelt het beter? Is je relatie nu weer mooi?

x

GitteNN

Misschien helpt het voor mij dat ik gelovig ben en dat ik geloof dat God ieder als gelijke op de wereld heeft gezet, dus dat een ander als persoon niet van grotere waarde is dan jij.

De gedachte dat het ook aan God is om de acties van een persoon te beoordelen, maakt voor mij dat God ook ziet hoe iemand een ander onrechtvaardig behandelt. Toen ik energie stak in het bedenken, duidelijk maken hoe die ander te laten voelen wat ik voelde, deed dat bedenken mij eerder pijn dan dat het opluchtte. Zodoende heb ik besloten om het bij God neer te leggen. Laat hij maar beslissen of die ander ( ook een gelovige) het verdient om later in de hemel te komen.

Aan God vraag ik om kracht en wijsheid zodat het mij lukt mijn pijn klein te houden en overzichtelijk. Daarnaast helpt het mij om het belang van eigenwaarde te voelen. Ik kan mijn gevoel en beleving nu boven de woorden en mening van iemand die mij onrecht aandoet, plaatsen. Zo kan ik haar nu zien als een klein, zielig, leugenachtig iemand die het niet waard is om rekening mee te houden.(In tegenstelling tot mij ). Het heeft even geduurd tot ik die rust voelde. Ik had ook baat aan de televisie uitzendingen van Hour of power.

----
Je geeft aan dat een ander er maar in moet stikken als jij niet goed genoeg ben. Fout!!! Denken dat je eventueel niet goed genoeg bent, moet niet eens in je opkomen!, Dan geef je de ander de 'macht' om jou te wegen. Zoals ik al schreef: God heeft ieder als gelijke op de wereld gezet. Geef die ander in je hoofd, en in je hart, geen ruimte om jou te wegen.

Soms is het fijn om gelovig te zijn. Dan is het bestaan van God als een duwtje in de rug om je in de juiste richting te sturen. Niet -gelovigen kunnen zo'n duwtje krijgen door in therapie te gaan bij een psycholoog. Alleen heeft een psycholoog een overvolle agenda en kan je daar niet op het moment terecht dat je die duw zo nodig hebt. In je eentje je gevoelens verwerken is niet eenvoudig. Dan heb je iemand nodig bij wie je je gevoelens kan uiten.

Zoek wat bij je past.

met ups en downs

Hoe stellen jullie het in de verwerking? Ik had mezelf een jaar gegeven en hoopte het tegen dan verwerkt te hebben. Binnen een maand is dat jaar verstreken maar verwerkt heb ik het nog lang niet. En toch ... af en toe zijn er dagen waar ik kan zien wat het "maar" te betekenen had, dat ik kan zien hoe veel closer we net hierdoor geworden zijn. Dat zijn de dagen dat ik een warmte voel binnenin die me zo deugd doet. Even die zware steen weg in de maag, even dat immens verdriet weg.
Ik durf zeggen dat het na 11 maanden stilaan beter met me gaat, maar ik ben er nog steeds niet overheen. Het onbegrip en de teleurstelling zullen volgens mij altijd blijven. Ik hoop alleen dat de pijn nog afzwakt.
En soms ben ik zo kwaad op mezelf omdat ik de film steeds in mijn hoof en voor mijn ogen blijf afspelen. Uiteindelijk is daar niemand bij gebaat en doe ik alleen mezelf daarmee pijn. Ik besef dat en toch speelt zij de hele dag door mijn geest, blijf ik denken wat soort mens doet nu zoiets. De dag dat ik ook die gedachtegang kan stoppen zal een hele stap vooruit zijn.
één ding weet ik zeker: zonder therapie was ik er al lang onderdoor gegaan. En ook de bereidheid bij mijn man om mee in therapie te gaan, om dingen aan te pakken en te veranderen. Zijn eindeloos geduld met mij nu in mijn verdriet... zonder dat alles was het niet gelukt.
Dus we doen verder met vallen en opstaan en hopen dat de tijd ook deze wonde zal helen.
Veel sterkte en moed aan iedereen en maak er ondanks alles fijne feesten van

Excuus

Lang geleden maakte ik een andere situatie van onrecht mee. Ik had een aantal jaar zitten 'wachten' op een excuus tot ik mij realiseerde dat dat excuus eigenlijk helemaal geen waarde had want het was toch al gebeurd.
Toen heb ik een excuus aan mijzelf gemaakt omdat het mijn keus was regelmatig terug te denken aan die tijd.

Dat ontwikkelde een gevoel van besef dat ik het zelf in de hand had. Dat besef zorgde dat ik ook in staat was om dat laadje periode X dicht te schuiven. Die eerste stap is de grootste stap in het achter je laten.
Later kon ik op die tijd terug kijken met een ander gevoel: het gevoel dat ik de kracht had om zelf te bepalen of ik de la opentrok en dichtschoof. De inhoud had geen betekenis meer.

Een bewustzijn die later van pas is gekomen in andere kwesties..

---
Het is een keuze die los staat van welke tijdslimiet dan ook. Het staat ook los van leeftijd of situatie.
Toelichting: hier eens een prepuber die noodgedwongen van basischool veranderde. Na een symbolisch afscheid dmv verbranding afscheidskaart van de klas, liet het die periode achter zich en sprak van de school heel vroeger.
Wij hadden een terugklap verwacht maar die bleef uit. Dat bedoel ik met de kracht van eigen keuze en het proces van achter je laten om verder te gaan.

Misschien helpt dit je verder te gaan.

....

Herkennen jullie dat. Zo boos. En gewoon echt willen scheiden. Eigenlijk wil ik dat. Maar mn kinderen? Naar Soof2 geweest en toen wist ik het zeker. Het is niet zo erg scheiden. Kan heerlijk opluchten.
Boos, verdriet pijn. Klojo. Pff voel me zo boos. Wil weg en nooit meer terug.
Nooit meer. Ik doe het.Ik hak de knoop door. Ik ga wel.

Deze rollercoaster is zo vreselijk.

Wat doen jullie daar mee?

nog een vraag

hoe doen jullie dat; proberen er niet meer aan te denken. iedere iedere iedere dag komt het voorbij. hoe houden jullie het allemaal vol? ik snap het eigenlijk nog steeds niet. grrrrrrrrrrrrr

GitteNN

Hey !

het zit je hoog precies...of gaat het vandaag al weer beter?
ik denk dat je gewoon echt voor jezelf mag zeggen dat al die emoties ok zijn, die rollercoaster is er en dat is ok. Dus je boosheid, verdriet etc...toelaten is goed!
Alleen moet je er dan ergens weer kunnen uitstappen. Ergens proberen te vatten waar je dan nood en behoefte aan hebt en dan weer (proberen) rechtstaan.
Die behoefte kan vanalles zijn hé, misschien is dat nog maar eens horen van je man dat hij van je houdt, een knuffel, alleen zijn, bellen naar je beste vriendin etc...
En jouw boosheid is nu één stem, je hebt nog wel stemmetjes die iets anders zeggen... ook proberen naar die te luisteren.
Maar jammer genoeg weet ik hoe mega pijnlijk dit allemaal is!

Wil je echt weg bij je man? of was dat even in je boosheid?

Hoe wij het volhouden weet ik soms ook niet...ik vermoed dat we allemaal veel sterker zijn dan we denken, dat we zien dat onze partner uit meer bestaat dan die fout, dat we het grotere kader rond hun gedrag kunnen zien en begrijpen en mild zijn. het is rouwen he wat je doet, en dat gaat samen met veel pijn, boosheid , verdriet en tijd.

Heel dit gedoe maakt je sowieso sterker, sowieso! welke weg je ook kiest. Dit is een keerpunt in je leven waarin je alles kan vernieuwen, in vraag stellen en weer opbouwen zoals jij misschien al heel lang wou.

Ik hoop dat het beter gaat met jou vandaag!

Liefs xxx

Samen doen

Lieve Gitte, wat moeilijk is dit allemaal voor je. Ik kan ook heel goed begrijpen dat je eruit wilt en dan maar in je hoofd kiest voor scheiden. Maar vergis je niet: er worden leuke 'feel good'-movies over gemaakt, maar die laten niet de rauwe pijn zien, het echt diepe verdriet van je kinderen, het verlies van je mooie gezin.

Je man is de liefde van je leven, schrijf je. Praat met hem. Vertel waar je onrust en je boosheid zit. Zoek er hulp bij, voor jou of samen. Sla de handen ineen en laat de derde niet tussen jullie in staan. Niemand vraagt of je wilt vergeten en vergeven, maar gun het truus niet om stuk te maken wat gelukkig nog niet (helemaal) stuk is. Vertrouwen kun je weer winnen, opbouwen. Vertrouw om te beginnen op jullie liefde.
Sterkte x

Lief

Mijn God wat zou ik toch zonder jullie moeten doen. Het is zo fijn om met lotgenoten te praten. Lotgenoten die niet met modder gooien lotgenoten die ook door willen met hun man die ook door willen voor hun kinderen . Het is niet zo dat door deze enorme blunder je ineens niet meer van je man houdt. Het is niet zo dat het dan ineens niet meer de liefde van je leven is. Ja het klopt hij is de liefde van mijn leven. En door jullie teksten jullie steun in de rug zie ik de dingen weer in proportie . Heel fijn is dat en heel dankbaar ben ik hiervoor. Het gaat alleen daardoor speel beter alleen er is alleen weer t enorme besef dat dit ons echt overkomen is. NOOIT had ik dit van hem verwacht. En t doet erg zeer weer.
Xxx

gitte

Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om je over zo iets heen te zetten. Toch denk ik dat je op een bepaald moment een keus moet maken, ga ik verder met hem of niet en zo ja: vanaf een bepaald moment moet je dan besluiten om alles op alles te zetten om het gebeuren echt achter je te laten. Niet dat je er nooit meer over mag praten want het is juist ook belangrijk dat je verdriet en je boosheid de ruimte krijgen. Maar met boosheid of verdriet kan het ook zo werken dat je het aanwakkert als je er teveel in zit. Die grens moet je dan ook een beetje in de gaten houden.
En een ander ding lijkt mij dat je tijdens ruzie over andere zaken de neiging zal hebben het gebeuren voor zijn voeten te gooien. En dat lijkt me niet zo handig want dan lijkt het of je er een soort emotionele chantage mee pleegt. En dat kan de bedoeling niet zijn, zo help je je relatie alsnog de vernieling in.
Maar ja, het is heel lastig. Veel sterkte en wijsheid!

Sidonia

Voor m'n gevoel doe ik dat niet; chanteren en voor zN voeten gooien. Ik weet alleen dat er idd wel zaken zijn die alle frustratie triggeren en niet alleen de misstap. Vanavond gaan we samen uit eten en weer eens goed praten. Mijn keus heb ik toch wel gemaakt maar de wond gaat af en toe open. En ik ben een zwart wit type. Dan zie alles zwart wil ik m'n dromen achterna afscheid nemen van alles en iedereen en weg. Ik weet dat dat niet kan. Ik ben ook zaken aan gegaan; kinderen. Die mag ik nooit laten zitten. Door m'n karakter heb ik in een dip wel de neiging alles met olifantspoten te betreden. Niet goed maar wel een feit. Iets wat door hier te schrijven en begrip en tips te lezen heel goed helpen om weer te bedaren. Ben ik een gek mens hè.

Leer van deze ervaring

Jullie zijn niet uit elkaar. Er is op dit moment geen sprake van een scheiding; jullie kunnen samen verder als jij dat ook wil!
Kijk tegen deze periode aan als een leer-ervaring. Ik bedoel niet letten op wat er gebeurd is, maar hoe je met die spanning om gaat. Het is belangrijk te ontdekken hoe je zelf in staat bent om zaken een plekje re geven. Want vandaag is het tegenslag A en volgende week tegenslag B.
Losmaken is een actie dat je een boost geeft. Die boost voelt goed, krachtig.

Je focus je nu op de fout van je man. Er bestaan ook groepstherapiën waarin je je traint tegenslagen de baas te kunnen zijn. Welke tegenslag dan ook. Zoek, evt met behulp van je huisarts, naar een vorm waarin je leert minder zwart-wit te denken.

Flanagan

Dank je voor je reactie, binnen kort start ik weer met m'n eigen therapie, idd leer ik van heel dit alles en je tip ga ik meeneem om te kijken waarop te focussen. Hoe doejij dit? Je zult dit ook welherkennen denk ik?