Verdergaan na ontrouw

dubbel

Daar zit wat in.ik heb hem tot nu toe steeds vergeven.niet vanzelf, we hebben een moeilijke tijd gehad na zijn tweede vreemdgaan. En net nu ik sinds een paar maanden het vertrouwen terug heb ( niet voor 100%)er is wel definitief iets veranderd). gebeurt het weer. Ik vraag me nu ook af , hoe wil ik verder .hoe kan ik verder.Mijn liefste wens is om samen met hem verder te gaan.Maar op welke voorwaarden? ik wil eissen dat het nooit meer gebeurt, maar kan hij dat waarmaken ?vannacht hebben we een gesprek gehad, ik heb hem gevraagd of het vaker is gebeurt.Ik heb zelf 2 x een vermoeden gehad.Niet concreet, meer een gevoel.Hij heeft ontkent, en ik geloof hem.Ik heb ook eerlijk gezegd dat ik alles wil weten, dat ik pas echt met hem verder kan als er een schone lei is.Dat begrijpt hij.
Er gebeuren nu ook mooie dingen, we knuffelen veel,hebben ook als we niet samen zijn veel contact via whatsapp.we blijven verbonden zeg maar.En tussendoor is er bij mij veel verdriet, pijn, angst. en nog steeds geen woede.is dat niet vreemd?
Bij hem zie ik vooral spijt en onzekerheid .

gevoel

Rana, als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren is om beter te leren vertrouwen op je (vrouwelijke)
intuïtie. Bij mij bleek die -achteraf- spot on te zijn. Als jij het gevoel hebt dat je 2x nog een vermoeden hebt gehad denk ik dat je gelijk hebt. En ook al ken ik je man niet, ik denk dat hij keihard liegt en zegt wat jij wil horen.
De bal ligt bij jou, als je met hem verder gaat weet je denk ik heel goed wat je kunt verwachten. Aan jou de vraag of je daar genoegen mee neemt. Of anders gesteld: wat is er ooit gebeurd dat jij het jezelf toestaat om je zo te laten behandelen?
Wens je de soort relatie waarin je nu zit aan een van je kinderen toe? En zo niet, waarom accepteer je het zelf dan wel?
Sterkte

Rana

http://www.vanzessen.com/

Misschien vind je hier wat antwoorden op je vragen. Kijk door het woord "seksverslaving" heen. Het schrok mij af- want het probleem ging niet over 'seks' maar over aandacht zoeken, jagen, spannning. dat las ik ook bij jou.

IK hoop voor jullie dat therapie gaat werken. Dat kan alleen als jullie allebei hiertoe gemotiveerd zijn. Wij hebben er beiden veel aan gehad, dat heeft gereulteerd in een andere relatie dan we hadden. Daar ben ik blij mee.

irritatie

Waarom ik geïrriteerd raak door de reactie van ff zo weet ik niet goed. Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik blij voor je ben dat er geen vuiltje aan de lucht meer is.
Die overtuiging ben ik jaloers op. Het klinkt mij nu nog als naïef in de oren. Maar wie weet; kan ik in de toekomst ook ooit zo naar ons kijken.

Het irriteert mij dat je mijn man neerzet als iemand die enkel 'sorry' zegt, zonder daden. En dat jij het getroffen hebt met een man die 1x sorry zegt en het nooit meer doet.

Als je dit draadje gelezen hebt zie je dat ik ook schrijf dat hij ontzettend z'n best doet voor ons. Dat zonder zijn inzet het afgelopen jaar wij niet meer samen zouden zijn. Hij lijkt veranderd (ik durf het woord ís' nog niet te gebruiken. Mijn vertrouwen ben ik kwijt. Ik durf bijna niet te geloven dat het echt zo is. Ik hoop dat zijn gedrag en de tijd mij hierbij gaan helpen).

Het stoort mij dat je aannames doet die er niet zijn.

Ff zo

Het ging mij er niet om dat er wat geschreven werd wat ik niet leuk vond. Er is wel meer gezegd in dit draadje wat ik niet leuk vond. Dat heb ik meestal gelaten voor wat het was. Het stoorde mij dat je zei dat het enkel woorden waren maar dat het bij jou gelukkig daden waren. Gelukkig maar.
En of iets mij stoort of niet mag ik ook zelf weten. Daar hoef je mij niet op te wijzen.

Ik heb niet gezegd dat ik je naief vind. De gedachte dat alles uit de lucht is en dat zeker te weten is voor mij naief. Daarmee bedoel ik niet dat jij naief bent. Ik ben nog niet zover. En ( helaas) geloof ik ook dat ' zeker weten' niet meer komt. Volledig vertrouwen is geschonden. Dat komt niet meer terug. Die gelijmde vaas zeg maar. Dat wil niet zeggen dat dat onze relatie voorgoed zal bederven. Ik denk daar mee te kunnen leven. Ik had al vaker in mijn leven meegemaakt dat mensen niet te vertrouwen zijn ( ook de mensen waarvoor je je hand in het vuur zou steken kun je je in vergissen) Dat ik daarin op deze manier bevestigd ben is naar. Schokkend- ik heb het me niet gerealiseerd.
Ik denk met deze gedachte overweg te kunnen. We kunnen het samen goed hebben. Hebben het vaak heel goed. Ik merk dat ik meer ontspannen kan , dat ik er vertrouwen in krijg dat het misschien echt is. Dat hij echt spijt heeft en veranderd is, dat hij volledig voor mij en ons gezin gaat.

Het is blijkbaar een persoonlijk verschil; dat jij je stoort aan zo vaak ' het spijt me' Terwijl ik het zie als het enige antwoord op mijn verwijten. Wat kan hij anders? Het verleden kan niet meer ongedaan worden. Was het maar zo. Gelukkig verwijt ik het hem minder. Heb ik dat minder nodig. Ik merk ook dat dat meer over mijn gemoedstoestand zegt dan over hem. Het lukt ( een beetje) om het achter ons te laten en vooruit te kijken.
Dank je voor je compliment over trots zijn op mezelf. Dat leer ik. En dat is eng maar ook fijn. Dat maakt mij sterker. Mijn wisselende stemmingen helpen hier niet zo bij. Maar ik zie ook dat het vaket wat opknapt. Dat ik vaker genieten kan.
En nu weer verder.

Deze man gaat niet meer veranderen

Het klopt dat deze man niet gaat veranderden, maar zijn gedrag kan wel veranderen. Net zo goed als dat de topicstarter ook kan veranderen, zodat ze haar grenzen gaat aangeven en deze man op het rechte pad gaat houden.
Mensen zijn feilbaar, mensen maken fouten; allemaal. Buiten de pot pissen is bijzonder pijnlijk voor de partner. Deze vent heeft zijn hormonen niet in bedwang en dat is op OOL onvergeeflijk. Maar toch, het is een fout onder de fouten, gegeven dat hij wérkelijk van je houdt (hoe ondenkbaar ook voor veel hier; dit kan samengaan). Als je hier samen uit wilt komen, zul jij zelf ook moeten groeien en sterker worden. Ga voor die therapie en leer eisen stellen. Ook als je relatie het niet redt ga jij hier sterker uit komen!

Voor Rana

Mijn post was voor Rana en niet voor de starter van dit draadje

Griet

Het had ook voor mij kunnen zijn.
Zo kijk ik er nu ook naar. Dank je voor je heldere formulering.

Stip

Bedankt voor de link.
Mag ik vragen hoelang jullie in therapie zijn geweest?

kiek

Je vraagt waarom ik dit accepteer.daar ben ik dus nog niet uit, het enige wat ik momenteel voel is pijn verdriet en angst. Angst om hem kwijt te raken, want ja, ik hou nog steeds van hem, en we hebben te veel samen opgebouwd om dit weg te gooien,
De relatietherapie zal moeten uitwijzen of ik het ook kan.of ik verder kan met het idee wat hij mij heeft aangedaan.
Ik heb het gevoel dat ik nu moet kiezen tussen twee kwaden, of stoppen, met veel pijn in mijn hart weggaan, dit alles verwerken en een onzekere toekomst ingaan in mijn eentje?of proberen er nog iets van te maken samen, verwerken, in therapie, bouwen aan onze relatie, samen.
Ik besef heel goed dat wat er was nooit meer op dezelfde manier terug komt, onze relatie zal voorgoed veranderen, zoals de gelijmde vaas die iemand hier noemde. Maar anders hoeft niet slechter te zijn, dat moet de tijd gaan leren.Voorlopig ligt mijn voorkeur bij doorgaan, omdat ik nu op dit moment denk dat het de juiste keus is.

liegen Rana/Kiek

Rana: je man kan volkomen de waarheid zeggen op dit moment maar toch op den duur blijken te liegen. Ik denk dat Kiek dat bedoelt. Dat heet goede voornemens hebben en is deel van verslavingsgedrag. Het is niet gezegd dat je man een soort van verslaafd is aan de aandacht (en meer) van anderen. Maar je doet er goed aan dat te onderzoeken. Hij trouwens nog meer. Ook doe je er goed aan jezelf te onderzoeken. Het zou namelijk wel eens kunnen zijn dat jij een vrouw bent die te veel investeert in de liefde ten koste van je eigen welzijn. lees: Norwood: Als hij maar gelukkig is. In dat geval werken dit soort trauma's juist omgekeerd: ze versterken je hechting met die persoon ook al voel je je rotter, juist door het trauma gebeurt er iets in je waardoor je minder makkelijk weggaat (lees Carner: the betrayal bond).
Als jullie dit allebei onderzocht hebben en op een constructieve manier er aan werken (en dan zou ik inderdaad op daden van je man afgaan en niet woorden) zou er misschien hoop kunnen zijn.

Als hij maar gelukkig is

Is ook een titel die de lading niet helemaal dekt. Het is ook de reden waarom ik het boek jarenlang niet heb willen lezen. Ook bij het woord 'relatieverslaving' moest ik gruwelen: ik kon immers beregoed alleen zijn. Maar toen ik zag wat de kenmerken waren van vrouwen die niet genoeg voor zichzelf zorgen in een relatie, ben ik me ervan bewust van geworden dat ik daar wel degelijk trekjes van heb. Hier vind je de kenmerken van vrouwen die te veel in een relatie investeren. Ze noemen het relatie verslaafd maar dat is dus eigenlijk een verkeerde term. Het gaat er niet om dat je niet zonder man kan, het gaat er om dat je geen gezonde grenzen kunt stellen. http://www.loesje.info/relaties/relatieverslaving.htm

nu geen tijd

Rana, ik wil met liefde je vragen beantwoorden. Heb vanavond geen tijd. Morgen kom ik erop terug.

Heb je de site van van zessen gelezen? ook het kopje 'begrijpen'? (met daaronder 3 onderwerpen ; wat is seksverslaving, kenmerken en portretten en 'seksverslaving en relatie').

stip

Fijn dat je er op terug wil komen morgen. En ja ik heb de site gelezen, herken wel wat dingen, maar niet in die mate dat ik denk:ja dit moet het zijn.

reactie

Ik heb de link van jonna ook doorgelezen. Mij afgevraagd of ik dit 'ben' of 'was'. Ik herken weinig uit t lijstje. Wel een paar dingen; met name het weinig zelfrespect, van jezelf houden. Dat is ook aan bod geweest in onze therapie. De eerste sessie zat ik daar verkrampt te zijn. Manlief vertelde hoe of wat. Ik hield mij wat afzijdig; het was in de eerste plaats zijn probleem vond ik. Hij vertelde dat hij zo blij met mij was/ zoveel van mij hield. En ik ook van hem. Ik had zelfs gezegd dat ik tijdelijk genoegen nam met een tweede plaats in z'n leven tot hij over z'n verliefdheid heen was.
De peut wilde met ons afzonderlijk gesprekken voeren. Ik niet. Ik wilde niet dat hij met die peut weer dingen achter mijn rug bekonkelde. (hij heeft destijds ook een vriend in vertrouwen genomen;kwam gewoon bij ons eten enzo terwijl hij wist wat er speelde. Vernedering nr. zoveel). Vertrouwen in man en peut (ook een man) was nul. Ik heb mij toch over laten halen tot 1 gesprek met peut alleen.
Dat heeft mij een hoop inzicht gegeven. Hij liet mij zien dat ik depressie van man in stand hield (zeker niet de oorzaak) was door mijn gedrag.Dat ik door op de tweede plek te willen staan hem de ruimte gaf. Ik wilde dat natuurlijk ook niet echt maar was bang dat hij weg zou gaan. Ik offerde mij al jaren op ten gunste van hem; als hij maar uit z'n burn out kwam. Ik werkte hard (stel dat ik kostwinner ging worden), ik zorgde voor ons gezin en familie. Daar ontleende ik mijn eigenwaarde aan. Ten koste van mijzelf. En uiteindelijk ten koste van ons. Peut gooide het met mij op een akkoordje; hij kon man enkel helpen als ik zou veranderen; van mijzelf zou leren houden, grenzen zou stellen, man verantwoordelijkheid zou geven en 'hard to get' zou spelen. Ofwel mijn eigen leven meer invulling geven, laten zien dat ik de moeite waard was en dat hij enorm zijn best zou moeten doen om mij te behouden.
Moeilijk vond ik dat. Met name het laatste; man was bijv. een weekend weg. Als hij zou bellen zou ik m laten bellen. Ik zou 'm later wel spreken en laten zien dat ik een prima weekend - naar omstandigheden- gehad had. Wat kinderachtig vond ik dat. En ook rot voor hem. Dit is maar 1 voorbeeld. We zijn vanaf juli vorig jaar in therapie. Niet altijd wekelijks. Vaak alleen, eens per 6 weken samen ofzo. Er is een stop geweest vanwege lichamelijke ziekte van mij. Daarna volgde mijn depressie. Nu heb ik een intensief traject. Waarin ik paar keer EMDR gehad heb. En de laatste weken denk ik dat er schot in komt. Man vroeg het mij gister nog; hij had het idee dat ik opknapte. Mij meer kon focussen op andere dingen, niet meer zo vaak terug viel op wat er gebeurd was, vrolijk kon zijn met de kinderen of vrienden. Zo voel ik het ook. En ik begin mij wat sterker te voelen. Schaam mij minder dan voorheen. Ben minder bang mensen - en in het bijzonder de hoofdpersonen- tegen te komen. Ik durf trots te zijn op hoe ik hiermee omgegaan ben. Dat ik keihard gewerkt heb, dat ik de kinderen een scheiding lijk te besparen, dat ik zie dat het goed met ze gaat, dat er spanning uit huis weg is, dat ik als vrouw de moeite waard ben, oprecht ben en soms doortastend. Pfff, als ik dit schrijf krijg ik het er warm van; want er zijn ook nog veel 'maren'. Maar dit kan beter, dat kan beter. Ik ben er nog niet.
Wat Jonna schrijft dat het je sterker zal maken geloof ik ook. En ik zie ook dat de afgelopen anderhalf jaar wat dat betreft waardevol zijn geweest (ik zeg niet dat het goed geweest is dat ik het meegemaakt heb, had het met liefde overgeslagen). Ook als ons huwelijk het niet redt zal ik baat hebben bij de verandering die zich in mij voltrokken heeft., Dan ben ik sterk genoeg om alleen verder te gaan.
Als je mij 'live' zou kennen zou je niet zeggen dat ik mij ópgeofferd' heb. Lijk ik echt het type niet voor. Mensen zien mij als goed gebekt, zelfstandig en doelgericht. Ik voelde mij onzeker maar kon toch dit uitstralen. Het heeft mij ook verbaasd hoe ik langzaam in een rol gegroeid ben thuis. Dat hebben we samen laten gebeuren. Onmerkbaar. We hebben ingezien dat we allebei hard gewerkt hebben aan ons huwelijk, al die jaren , maar dat we het ieder op onze manier deden. Maar dit was voor ons allebei niet wat we graag wilden. We misten beiden essentiële dingen. Van daaruit en nog meer vanuit persoonlijke problematiek zocht mijn man aandacht, spanning, bevestiging bij vrouwen. Vaak klein, maar soms ook vet over de grens. Dat had weinig met seks te maken. Er is zelfs op seksueel gebied niet zoveel gebeurd. Daar draaide het niet om.

Of ik boos was. Nee, maanden niet. Durfde ik niet. Want stel je voor dat het dan alsnog mis zou gaan. Dan zou ik de situatie niet meer in de hand hebben. Dat kwam pas na maanden. (7-8 maanden denk ik). Toen kwam er veiligheid, durfde ik boos te zijn. Woedend. Hij heeft het ondergaan. Vond het moeilijk, kende dit niet. Gelukkig hadden we peut om op terug te vallen. Die hem opving en hem leerde hiermee om te gaan en mij opving en mij leerde dat ik boos mocht zijn en hoe we het samen gebruiken konden. Soms vlamt het nog op vanuit de pijn.

.
In al die maanden ontdekten we nieuwe dingen bij elkaar; hij zag dat ik van mijzelf ging houden, moeite deed voor mezelf, boos kon zijn, maar ook sterk was en de situatie het hoofd bood. Hij zegt dat hij nu inziet wat hij stuk gemaakt heeft, wat hij op het spel gezet heeft, dat hij zoveel meer van mij houdt dan voorheen. Of nee op een andere manier. Dat hij eerder ook van mij hield maar ook heel druk met zichzelf was, er niet bij stilstond wat hij teweeg bracht (hoe bestaat het- begrijp ik nog werkelijk niets van) Ik zag dat hij geduld met mij had, liefdevol kon blijven reageren ook als ik het hem moeilijk maakte, dat hij ontspande, dat hij zoveel tijd en energie in mij en de kinderen stak/steekt.
We zijn op de goede weg. Denk ik echt. Vaak zie ik het zo. Als er weer 'mist'in m'n hoofd komt zie ik het niet. dan krijgt die depressie weer de overhand. Het is er nog regelmatig, maar duurt gelukkig vaak minder lang. Ik leer mijzelf eruit te trekken. Best knap

Rana; ik dacht dat die site je kon helpen omdat jij ook termen gebruikte over je man als :spanning zoeken, jagen, aandacht, veel spijt enz. Misschien is het op jouw man helemaal niet van toepassing.
Of hij liegt weet hij alleen. Ook ik had voorgevoelens. Een deel daarvan klopte toch (ook na eerste ontkenning) een deel daarvan klopte niet. (ik ga er nu vanuit dat hij daar nu de waarheid over spreekt- waarom niet, hij had niets meer te verliezen).
Je vertelt weinig over hoe man erin staat. Dat hoeft ook niet; jouw keus. Maar het is wezenlijk geweest dat man uiteindelijk eerlijk geweest is, zijn diepste gevoelens en schaamte gedeeld heeft, hier keihard aan wilde werken, inzag wat hij echt aangericht heeft. Ik liet hem dit draadje lezen. Het was voor ons telkens gespreksstof; hoe zie jij dat? hoe wil jij dit? hoe komt dat nou? hoe maken we dit praktisch? wat is belangrijk voor mij en voor jou?
Daar doorheen liepen verwijten, boosheid, verdriet, ongelukkige opmerkingen, venijnige uithalen. En het gewone leven van werken, kinderen, school en sport. Oh wat moeilijk. Maar de moeite waard.

Ik hoop dat ik je een heel klein beetje helpen kan. Laat je man dit alles lezen. En zoek elkaar op. Niet alleen in 'goedmaken' maar vooral in zoeken naar elkaar. Bij ons lijkt het te helpen. Of dat bij jullie zo zal zijn zal de tijd leren. Niet te ver vooruit kijken. (vond ik moeilijk maar het is wel waar).

geschrokken

Stip, ik ben geschrokken van je heftige verhaal.wat een ellende heb jij doorstaan, en wat heb je een hoop bereikt in de afgelopen tijd.Wat mag jij trots zijn op jezelf, ik heb grote bewondering voor je!
Dit wilde ik alvast even aan je kwijt, morgen reageer ik uitgebreider op je ervaringen.

Jonna en Stip

Jonna, dank voor de link. Ik heb de site gelezen en toch kan ik mij daar in het geheel niet in vinden.

En Stip, het verhaal wat jij verteld lijkt een klein beetje op de periode die wij 3 jaar geleden doormaakten.

Maar ook weer helemaal niet ,de feiten zijn zo anders .

Drie jaar geleden zaten er barsten in onze relatie ,we waren beiden ontevreden en in plaats van daar over te praten gingen we elk onze eigen weg. We werden afstandelijk tegen elkaar, en deden net alsof er niets aan de hand was.
Totdat Zij voorbij kwam. Ze bood zich letterlijk aan via social media met de woorden: hoi Knappe man, heb jij misschien leuke vrijgezelle vrienden die in zijn voor een feestje?
Zo begon de ellende. Nee, ik geef haar niet de schuld, ze was vrijgezel, mijn man had NEE moeten zeggen, maar hij ging er gretig op in.er ont stond een relatie waarbij ze elkaar slecht 1 maal ontmoet hebben in de 3 maanden dat de affaire duurde. wat ik echter veel erger vond was de geestelijke relatie die ontstaan is tussen hen. Met haar besprak hij al onze problemen ,zij werd zijn soulmate.
Uiteindelijk kwam ik er achter, via een stom smsje.
Hij bekende meteen ,het was alsof er een bom onder onze relatie was gelegd.
We hebben twee dagen en nachten achterelkaar gepraat, gehuild, gescholden en geschreeuwd. Daarna begon de echte strijd. Het onderzoeken van het waarom? het luisteren naar ons gevoel, erachter zien te komen wat we wilden.Na een week of vier waren we het daar over eens,we wilden met elkaar verder.
De volgende fase verliep rustiger ,maar zeker niet zorgelozer.
Het vertrouwen was immers kapot.Al met al heeft het bijna 3 jaar geduurd voor de stukken gelijmd waren,en we oprecht konden zeggen,we hebben het gered.
Hij was afgelopen april dat ik voor het eerst niet de hele nacht wakker lag toen hij uitging met vrienden. Dat heb ik hem ook verteld,dat dat zo goed voelde,dat mijn angst voor zijn vreemdgaan weg was.
En nu op een feestje waar ik wat eerder wegging,en hij aangeschoten achterbleef gebeurt het weer, wel op een andere manier,het was een toevallige ontmoeting,ze hadden elkaar nog nooit gezien,hij was inmiddels donken en zij nodigde hem uit met haar mee te gaan.en hij zei Ja.
vergat alles om zich geen,dacht niet aan thuis ,aan mij ,aan ons gezin,(door de drank heeft hij niet aan dit alles gedacht zegt hij),het overkwam hem.
En dat kan ik niet begrijpen.
Want ook na die bewuste nacht heeft hij ( nuchter en wel)contact met haar gezocht via social media. Als ik daar niet achter gekomen was ,wie zegt me dat het dan gestopt was?
Ik stop even met typen,door mijn tranen kan ik even niet verder vertellen.Ik kom hier op terug.

Rana toch

Wat heb ik met je te doen. Na de vorige keer heeft het dus drie jaar geduurd voor het vertrouwen weer terug was. Drie jaar waarin jullie hard aan je relatie werkten. En de rustige periode heeft dus maar een paar maanden geduurd, vanaf de laatste april.
En nu is hij weer voor de verleiding gevallen. En is het niet bij een flirt in een dronken bui gebleven, maar heeft hij daarna weer contact met haar gezocht. Dat betekent dat zijn excuus van dronkenschap niet opgaat. Als je dat al als excuus zou kunnen accepteren.
Zie je nou niet dat het een patroon is waar hij niet uitkomt? Hij wil op een of andere manier die spanning nodigen jij moet dus bepalen of je er weer minstens drie jaar ellende, huilbuien, boosheid voor over hebt. Als je hem ooit weer kunt vertrouwen.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je een beslissing neemt die voor jou en je kinderen goed is. Het is nu even het moment om aan JOU te denken.

Rana

je schrijft: (door de drank heeft hij niet aan dit alles gedacht zegt hij),het overkwam hem.

Zie je wat hij doet?
Tenzij de drank er bij hem met een slang en trechter is ingegoten, is hij zelf verantwoordelijk voor zijn daden.
Ik begrijp ook niet zo heel goed dat mensen aangeschoten of dronken worden; dan ben je namelijk al een grens overgestoken en aangeschoten of dronken mensen zijn bijzonder hinderlijk en gevaarlijk; zeker als zij niet door een ander worden thuisgebracht.
Dat drankgebruik zou voor mij ook een bijzonder groot punt zijn waar geen discussie over mogelijk was: stoppen, je kunt het duidelijk niet aan.

Een vriendin van mij is pas bedondert. Hij wilde ook op hangende pootjes terug, want hij was er met open ogen ingetuind, die vrouw had dat al vaker gedaan, de drank was ook een oorzaak en ook dat het huwelijk niet goed was en vrouw er nooit voor hem was.
Drie redenen en er lag er niet eentje bij hemzelf.
Je had het over een leugenaar en dat niet iedereen die vreemd ging een leugenaar was.
Misschien niet in hart en nieren, maar iemand die bedriegt die liegt. Als jij er niet achter was gekomen, dan was het waarschijnlijk nog wel even verder gegaan. Maar hij is betrapt en dus biecht hij op. Dat lijkt heel eerlijk, maar wat nu als je hem niet had betrapt?

Kijk ik snap dat je hier ook deels horendol zou kunnen worden van de adviezen. Die adviezen lijken jou misschien in een bepaalde richting te willen duwen, een mening op te dringen. Weet dat je nergens iets mee moet, dat is allemaal aan jou.
Mensen zijn begaan met je en daarom krijg je adviezen uit goede harten, harten met ervaring, harten van mensen die dit voor jou niet willen zelfs al kennen zij je niet.
Je hoeft je daarom ook niet te verdedigen; je moet doen wat je zelf wilt. Pik gewoon overal uit wat jij kunt gebruiken. Hou je taai

regen

Wat moet je hier nou mee? Natuurlijk is dit mijn grootste angst; dat we alles op de rit hebben en het gaat weer mis. Echt doodsbang word ik daarvan.

Iemand die bedriegt liegt. Ja dat is waar. En dat dit mogelijk / waarschijnlijk tot meer zou leiden ook. Hij moet verantwoordelijkheid nemen. Het overkomt hem niet. Ook al voelt hij dit zo, verschuilt hij hier zich achter. Herken ik ,heel kort, bij man. Gelukkig zag hij snel in dat hij totaal verantwoordelijk was voor zijn gedrag. Net als zij. (zijn vriendin bleef maar zeggen dat ze dit eigenlijk niet wilde. Woest werd ik daarvan. Ja ze wilde het wel anders was het niet gebeurd). En ja jouw man wilde dit wel anders was het niet gebeurd. Drank is geen excuus. Had ie niet moeten drinken. En werken aan jullie relatie houdt bij hem dus in; geen druppel alcohol meer omdat hij dan niet voor zichzelf in kan staan.
Wanneer start jullie therapie? Ik hoop dat jullie je allebei open kunnen stellen en hiervan gaan leren. Je kunt dit ook afwachten; ingrijpende beslissingen nemen kan altijd nog.

Alhoewel ik je wanhoop enigszins denk in te kunnen voelen. Ik denk nu dat ik het hele traject niet nog eens mee wil maken. Kan meemaken. Moet er niet aan denken. Je hebt je eigen verdriet en daarbij het welzijn van je kinderen. Zo moeilijk dit.
Heb je mensen om je heen waar je steun en liefde van ontvangt? Kon iemand maar een deel van je overnemen. Vandaag las ik: In elk leven komt er regen. Ik dacht; bij ons miezert het nog. Bij jou stormt het weer. Ik gun je grote paraplu waaronder je schuilen mag.

Hij moet het doen

Dank voor al jullie input.
Ik krijg op deze manier steeds meer inzicht in hoe het werkelijk zit. Hij is verantwoordelijk, niemand anders. Drank zal er altijd zijn, vrouwen ook. Hij zal moeten leren om daar weerstand aan te bieden. en juist dat geeft me zo'n machteloos gevoel.Dat ik het bij hem moet laten. Alsof ik de touwtjes in handen wil nemen en het zelf op wil lossen. Maar ik zie dat ik het niet kan, het ligt bij hem. Ik vraag me momenteel af of ik nog respect voor hem heb, heel soms flitst de gedachte door mijn hoofd; je bent een loser. Meteen daarna voel ik me daar weer schuldig over. Ook denk ik dat ik meer waard ben dan een vreemdgaande man, maar hoe ik dat ook vind, ik wil hem, omdat ik van hem hou. Overmorgen start de therapie, ik kan niet wachten, ik wil vooruit, hij ook, maar ik zie er ook tegenop. het is zo dubbel.

Stip ,je schrijft dat je het jammer vind dat ik niet schrijf hoe hij erin staat, maar dat vind ik moeilijk, want juist nu het vertrouwen stuk is, weet ik niet of ik dat goed kan inschatten. Misschien kan ik het in een later stadium wel.

Rana, ff snel tussendoor

Joh, jij hoeft hier niets te schrijven. Ik kan zo snel niet bedenken dat ik dat geschreven heb. Had ik niet moeten doen. Het gaat mij niet aan. Ik denk dat ik mij verbeeld dat ik daar dan wat uit af kan leiden. Slaat nergens op. Sorry, wat jij kwijt wil is aan jou.

Ik herken je gedachten over die 'loser'. Soms , in mijn boosheid, denk ik dat ook. En vervolgens zie ik ook weer zoveel mooie dingen in hem. En ik ben er inmiddels ook van overtuigd dat ik iemand verdien die zielsveel van mij houd en helemaal voor mij gaat. Het lijkt erop dat man dat nu waarmaakt. Ik hoop dat ik over 20 jaar kan zeggen; het is het waard geweest.

Fijn dat je wat inzicht krijgt in het geheel. Ik wens je succes met je eerste therapiesessie. Hoop dat het klikt met die peut. (duurde bij mij wel even - paar sessies.

Therapeut

Man en ik hebben afgesproken dat als 1 van ons zich niet goed voelt bij de therapeut, dat we dan om een andere vragen. Spannend blijft het.

love hurts

Na weer een lang gesprek verteld man dat hij twijfelt.of hij nog genoeg van me houdt.of hij met me verder wil.Hij weet het niet, kan niet bij zijn gevoel. Alsof hij op slot zit.herken je dat Stip? ik ben er ziek van .het niet zeker weten of er nog een ons is doet zo, n pijn. alsof er een beest aan mijn hart zit te knagen.

Lieve Rana

Dat knagende beest, die misselijkmakende pijn herken ik. Zo akelig.
De twijfel van je man herken ik bijna niet. Dat heeft hier 2 dagen geduurd. Verward, twijfelend omdat hij verliefd was maar ook van mij hield. Al heel snel keerde dat. Natuurlijk niet in een keer.

Het is verdrietig dat man aan jullie samen twijfelt. Er is dus meer aan de hand. Het gaat misschien niet enkel om spanning en aandacht. Hij weet het niet. En dus weet jij het niet.
Zo verdrietig. En nu dus tijd om het uit te gaan zoeken. Misschen komt er nog meer onaangenaam nieuws. Dat herken ik helaas wel. Weken lang volgde voor mijn gevoel de ene narigheid na de andere. Het leek alleen maar erger te worden.
Ik zeg dit niet om je bang te maken. Ik heb het doorstaan. En mooier nog: we hebben het tot nu toe samen gered.
Misschien loopt hetbij jullie anders. Je weet het niet. Heb je vertrouwen in die peut? Investeer met name in jezelf. Dat heb je nodig, hoe het ook verder gaat. En wie weet maakt voor hem dat de keuze makkelijker. Ik wilde niet lijdzaam wachten tot man zou kiezen. Ik was in weinig stellig maar dat voelde wel erg als speelbal. Na de eerste schrik werd het wel; graag of niet. Geen keus tussen haar of mij. Maar mij of niet. Achteraf gaf mij dat ook eigenwaarde.
Hersenspinsel; is je man bang voor wat komen gaat? Kan het weglopen zijn van verantwoordelijkheid nemen?
Ach ik weet het ook niet.
Zet 'm op, zet jezelf op 1!