Verdriet om sombere hoogbejaarde
Mijn man is mantelzorger van een ongehuwde kinderloze hoogbejaarde kennis, vriendin van de familie. Elke week bezoekt hij haar.
Door allerlei lichamelijke ongemakken is zij in twee jaar tijd veranderd van een zelfstandig opererende vrouw die zelf autoreed en wier grote genoegen het was andere bejaarden op te zoeken en op te vrolijken tot een rolstoelgebonden patiente, enigszins verward, met pijnlijke doorlig/plekken en nare artroseklachten. Ze zit enorm in de put, van haar hoeft het leven niet meer. Heeft nergens meer aardigheid in.
Ik snap het zo goed, maar wat moet je als omstander...
Ze is vorige week verhuisd naar een plek met (hopelijk) betere zorg, zes personen in een leefgroep. Aardig personeel, maar de andere bewoners leken me zéér in de war, maakten vreemde geluiden en zo.
Daar zit ze nu de rest van haar leven.
Ik voel me er zo treurig onder - al gaat het natuurlijk totaal niet om mij, haar gaat om haar.
Mijn man bracht van 't weekend allerlei spullen van haar leeggeruimde kamer mee (die van nu is kleiner) en het voelde net of ze al dood is.
Sommige mensen worden te oud,mede dankzij de goede medische zorg en medicatie... Er is gewoon niks meer aan zo...
Herkenbaar
Toen ik pas ouderling was en met een van mijn "oudjes" meeging (op bezoek bij een kennis) ben ik voor het eerst in een verpleeghuis terecht gekomen. Ik wist niet wat ik zag. En ik werd daar heel verdrietig van (liep er bijna te huilen, zo indrukwekkend vond ik het): met z'n zessen op een kamer, geen privacy, geen eigen ruimte, alleen een stukje van een tafel in de gezamenlijke huiskamer.
Is het een idee om haar af en toe op te halen en bij jullie te laten eten?
Petr@ en tonny
Tonny heeft het over een leefgroep van 6 personen, en jij petr@ over een kamer van 6 personen.
Dat is een wezelijk verschil, zoals jullie weten werk ik zelf in een verpleeghuis, met woongroepen van 6 personen.
Het is heeeel anders dan hoe vroeger een ziekenzaal in een verpleeghuis eruit zag hoor.
Ik hoop dat er voor jullie kennis goed gezorgd word tonny.
Groet, Polly
Privacy
Alleen op je kamer zitten is ook niet alles als je een beetje in de war bent of angstig. Dan is het vaak fijner om mensen in de buurt te hebben, wie dan ook. Het is denk ik toch vaak een moeilijke keuze. Maar privacy heeft ook zo zijn beperkingen.
Loslaten
Hier denk je weleens ' loslaten' maar als je zo oud wordt heb je dat hopelijk tot kunst verheven denk ik weleens.
Er gaat alleen maar af
er komt niks meer bij. Je levert alleen maar in 
Het ís ook gewoon niet leuk meer als je zo oud moet worden en geleefd wordt door je beperkingen. Het is echt triest. Ik hoop dat ze nog een poosje lekker vertroeteld wordt in d'r nieuwe omgeving. Dat de lichamelijke klachten zoveel mogelijk worden opgevangen, zodat ze in elk geval geen pijn heeft. En nog een beetje kan genieten van de kleine dingetjes, een taartje, een lekker zonnetje, een mooi boeket. Sterkte.
Tirza
Depressie
En ik hoop ook dat ze lieve mensen om zich heen heeft die begrijpen dat het heel verdrietig is als je die dingen allemaal langzaamaan niet meer zelf in de hand hebt. En die haar de kans geven om de dingen waar ze nog wel controle over heeft om die te behouden en die niet ook nog af te nemen in het belang van een afdelingsroutine. En een goede arts die het ook kan signaleren als ze een depressie krijgt en daar mee om kan gaan zonodig met medicijnen.
Het is een kunst om geholpen te worden. Het vraagt veel van je sociale vaardigheden.
Inderdaad, een kunst...
'Het is een kunst om geholpen te worden. Het vraagt veel van je sociale vaardigheden.'
Inderdaad. Zij is haar hele leven de persoon geweest die andere mensen hielp. Was altijd heel fier op haar zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Het is nog geen twee jaar geleden dat we toch wel een soort conflict hadden over het geven van een extra sleutel aan een buurvrouw, voor 'als er eens wat zou zijn'. Dat wilde ze niet. Die buurvrouw had een dochter-met-een-sleutel, en ze wilde zoiets alleen als het over en weer zou zijn. En anders niet.
Het najaar daarop volgend is ze angstig geworden, hoe dat precies kwam weten we niet; ze belde dan gerust 112. Uiteindelijk is ze met een tijdelijke opname in een instelling beland - op zich wel een prettige, maar daar kon ze niet blijven. Toen een herseninfarct gehad. Naar het ziekenhuis geweest, flink in de war. Terug naar de tijdelijke plek en toen naar een verzorgingshuis waar de zorg zeer matig was. Haar woning werd opgeruimd door haar nicht en neef, die veel voor haar doen. Ze ging fysiek achteruit, was soms ook in de war, en dan weer helder. Wisselvallig.
Uiteindelijk is het gelukt een betere plek voor haar te vinden. Zoals ik al vertelde een kleine groep, maar zover ik zag wel mensen die meer in de war zijn dan zij. Op haar eigen kamer voelt ze zich ongelukkig - kan niet meer zelf bewegen- maar in de gemeenschappelijke ruimte is het ook erg wennen.
Haar ophalen zal niet makkelijk zijn, wij kunnen geen rolstoel vervoeren. Dus we gaan maar naar haar toe.
Maar oh oh wat valt het 'laten geworden' tegen als je een zelfstandig persoon bent geweest tot op hoge leeftijd.
Tonny - beetje ot
kan ze niet met de rolstoeltaxi naar jullie toekomen? Informeer even bij het wmo-loket van de gemeente waar ze woonachtig is.
Dan kan ze eigenlijk zelfstandig komen en gaan, wie weet vindt ze dat zelfs wel een prettig idee.
Sterkte ermee en fijn dat ze jullie heeft die zich om haar bekommeren.
groetjes van Purk
Ach purk
Het klinkt zo mooi en het ís allemaal ook mooi. Maar voor een oude dame die een tikkie in de war is, is dat gewoon allemaal niet meer zo 1-2-3 te behappen en weegt de inspanning nauwelijks op tegen de vreugde.
Tirza
Zo herkenbaar
mijn vader is vorig jaar heel ziek geweest en het was de vraag of hij het zou halen. Ik ben wel eens bij hem uit het ziekenhuis gegaan met het idee echt afscheid te hebben genomen en dat ik hem niet meer zou zien. Toch had ik daar vrede mee.
Wonder boven wonder is mijn vader opgeknapt en op een gegeven moment mocht hij naar een verpleeghuis. Hij was daar heel blij mee en wij natuurlijk ook. Hij had een mooie kamer en de verzorging was heel goed. Tot het moment dat ik hem naar de eetzaal bracht. Daar zat mijn vader, helemaal goed van geest, tussen kwijlende bejaarden. Mijn vader, die altijd zo schoon was op zichzelf zat tegenover iemand die zo over de tafel niesde en het niet eens in de gaten had. Dat moment vond ik nog erger dan alle ziekenhuisbezoeken bij elkaar. Dat was de eerste keer dat ik volledig overstuur wegging. Tonny, ik begrijp je verdriet heel goed.
Voor mijn vader heeft het overigens uiteindelijk goed uitgepakt. Het ging steeds beter en beter met hem en hij woont weer thuis, wat met behulp van de thuiszorg heel goed gaat.
Treurig
Een paar jaar geleden werd een oudere man uit onze buurt ook opgenomen in een verpleegtehuis. Lichamelijk kon hij niks meer maar hij was nog redelijk helder. Hij zat op een afdeling met mensen die erg in de war waren en geestelijk niet meer bij de tijd waren. Uiteraard geen geschikte omgeving voor deze meneer. Binnen een paar maanden ging hij ook geestelijk enorm achteruit. Logisch als je in zo'n omgeving zit. Ik vond dat ook een zeer slechte beslissing van dat tehuis om mensen in verschillende staat van verwarring bij elkaar te zetten. Ik begrijp dat het logistiek soms moeilijk is maar als je iemand die geestelijk nog redelijk is tussen mensen zit die dat allang niet meer zijn dan bespoed je dat proces wel heel snel natuurlijk.
Na afloop van een bezoek aan een verpleegtehuis/verzorgingstehuis kan ik altijd alleen maar denken dat ik maar veel moet gaan zuipen/roken/wild leven want zo wil je niet oud worden.
Tirza, purk
Inderdaad klinkt rolstoelvervoer op papier prachtig, maar het is zoals Tirza schrijft.
Rolstoelvervoer is alleen geschikt voor mensen die verder nog behoorlijk gezond zijn & een enorme dosis geduld hebben (je moet rekening houden met een kwartier voor of na de afgesproken data en men neemt op dezelfde rit ook andere passagiers mee, wat leidt tot een toeristische route en opnieuw extra tijd).
Dat is mijn zorg ook
@Maylise: 'Ik begrijp dat het logistiek soms moeilijk is maar als je iemand die geestelijk nog redelijk is tussen mensen zit die dat allang niet meer zijn dan bespoed je dat proces wel heel snel natuurlijk.'
Daar ben ik ook bang voor.
Aan de andere kant zijn er volgens mij nauwelijks kleine leefgroepen voor mensen die (nog) niet verward zijn - die hebben een andere indicatie.
Misschien iemand hier die daar verstand van heeft?
Niet te oud worden
&Maylise: 'dan kan ik alleen maar denken dat ik maar veel moet gaan zuipen/roken/wild leven, want zo wil je niet oud worden.'
Sja. Zoiets ja.
Teveel zuipen leidt tot korsakov, dan beland je van de regen in de drup.
Of bepaalde medicatie niet gaan gebruiken zodat je eerder aan bepaalde ouderdomskwalen overlijdt?
Verdrietig onderwerp, dit.
Maar goed te merken dat jullie het gevoel herkennen!
Mijn moeder zei het vroeger al
toen ze in de jaren '80 werkte als verpleegkundige in, zoals dat toen nog heette, een bejaardentehuis: soms zou je willen dat je mensen een handje kon helpen met doodgaan. Het is gewoon niet eerlijk verdeeld. Zo veel mensen gaan veel te jong, en net zoveel mensen gaan eigenlijk te laat.
Als je zo oud en eenzaam bent, en als je dan ook nog eens lichamelijk en geestelijk achteruitgaat, wordt leven lijden. Je zou willen dat je voor dat moment 'uit zou kunnen stappen'. Maar ja, zo gaat het niet, je hebt het niet voor het zeggen.
Ontzettend triest ja. En je bent machteloos als buitenstaander. Je kunt alleen maar hopen dat het einde niet lang meer op zich laat wachten. En in de tussentijd af en toe eens op bezoek gaan...
Tonny
Wat ik me afvraag is, is ze aan het dementeren?. Bedoel je daar mee het "verward" zijn?. Of is ze verward door de overplaatsing?.
Als ze niet aan het dementeren is,kun je je afvragen of ze daar wel op de goede plek zit. Ik kan me voorstellen dat ze zich ongelukkig voelt omdat ze nu afhankelijk is van anderen. Dat ze daar depressief van wordt is niet zo gek.
Voor haar is het moeilijk om dit te accepteren. Ik denk dat dit punt voor haar bespreekbaar moet zijn,met b.v je man of haar neef en nicht en of de verpleging daar. Begrip voor haar dat ze het moeilijk heeft en daar ook erkenning in krijgt dat de situatie voor haar heel moeilijk is,is voor haar heel belangrijk.
Ze hoeft niet "dankbaar" te zijn dat ze nu daar zit. Ze heeft w.s. nu wel dat gevoel om dankbaar te "moeten" zijn dat anderen dat voor haar hebben geregeld. Het liefst was ze daar natuurlijk niet gaan wonen. Maar ze weet ook wel dat zelfstandig wonen er niet meer inzit. Ze wil eigenlijk niet zeuren maar is doodongelukkig met waar ze nu in zit.
Dat maakt het voor veel ouderen zo triest. Ze moeten zich "berusten" waar ze in terecht zijn gekomen. En dat "berusten" is niet makkelijk.
Ik snap goed je verdriet, dat zullen veel kinderen herkennen denk ik als het om hun ouders gaat,die opgenomen zijn in een zorginstelling.
Verward
Wat er precies mis is weet ik niet. Waarschijnlijk spelen verschillende factoren een rol. In het verleden toen ze zo angstig was en de vreemdste dingen zei, had het te maken met uitdroging en blaasontsteking (een delier, heet dat zo?); maar ze heeft ook een herseninfarct gehad en dat doet ook geen goed aan het geheel.
Of ze nu op de 'goede' plek zit, moet nog blijken, ze is er net. De vorige plek was in elk geval wat fysieke verzorging betreft zwaar onder de maat.
Het is een hele kunst voor iemand een goede plek te vinden, je kunt niet zomaar kiezen helaas.
Dat 'dankbaar moeten zijn' is natuurlijk waardeloos. Heel waardeloos. Net als berusten.
Maar ja wat moet je dan? Het wordt gewoon nooit meer beter.
Het enige wat mogelijk is in zo'n situatie is oog krijgen voor kleine dingen waaraan je nog plezier kunt beleven.Maar als dat niet in je karakter zit lukt het never nooit meer.
