Verliefd, hou van maar nu blijkt asperger, oohh help :(

Copy paste praia + nog wat

Wegrennen dus. Ik weet helaas ook waar ik over praat.
Je loopt een groot risico dat deze relatie jou helemaal opvreet. Als "partner van" bestaat je leven uit inleveren inleveren en nog eens inleveren. Begrip hebben, dingen niet kunnen delen, gedrag moeten incasseren wat je niet prettig vindt. Het gaat je heel veel moeite kosten om bij te tanken, om dingen te vinden waar je zélf energie uit kunt halen.
Dit zijn het soort relaties die heel ondermijnend zijn voor je zelfrespect en eigenwaarde. Het is bijna wiskunde: hoe langer je er in zit, hoe moeilijker je er uit komt.
Bedenk ook dat wat jij nu zo leuk vindt aan deze man, voor een behoorlijk deel bestaat uit jóuw aannames en projecties. Je dénkt dat hij zo goed luistert, maar hij weet gewoon weinig adequaat te antwoorden. Zulke dingen.
Zoek wat anders. Echt. Aspergers zijn m.i. niet zo geschikt voor partner relaties. En in jouw geval zijn de tekenen niet gunstig.

Wegrennen?

Poeh, wat een pittige reacties; wegrennen nu het nog kan !
Ik ben al 23 jaar samen met mijn asperger-man en we hebben een heel goed huwelijk. Natuurlijk is hij soms 'apart' maar we houden superveel van elkaar en het is geven en nemen. Ook ik ben een aparte, denk ik wel eens. Niemand is volmaakt, niemand is perfect. Het kan ook supergoed gaan.
Christientje

Waar lopen jullie dan zoal tegen aan dan?

Hoi,

Dat is even schrikken, de confrontatie met jullie ervaring en het daarop gebaseerde advies, wegrennen nu het nog kan.
Oeff...heftig, want ik weet niet of ik hem kan loslaten.
Het is gewoon een fijne vent maarja ik begin wel tegen zaken aan te lopen die mij verdrietig maken en soms onveilig omdat hij zomaar de deur uit kan lopen als we al in bed liggen.
Om een mis-interpretatie is het dan gegaan. als ik iets zeg en de toon bevalt hem niet, slaat hij om en wordt hij of boos en/of stapt de deur uit.

Ik ben gaan lezne op het net, want ik ben er niet mee bekent. wel voel ik de laatste weken dat hij erg in zichzelf is, alsof ik tegen een muur praat, in bed is het stiller terwijl het 1e jaar er geen dag vorobij ging.
Nu kan dat laatste ook et maken hebben met het feit dat de spanning gewoner wordt natuurlijk maar ik probeer een beeld te krijgen van de apserger sympthomen.

Ik voel regelmatig geen interactie, ik vertel iets en er komt niets terug, behalve als het over werk gaat. Andere momenten is hij heel lief en adviserend als ik emt mijn emoties bij hem kom.

Hij was geen knuffelaar in zijn vorige realtie en hield niet echt van een vrijpartij. Hij wist niet wat hem overkwam dat hij dat wel bioj mij voelde, en idd hij knuffeld mij vaak. Laat me vaak weten dat ie van mij houdt.
Hij denkt heel zwart wit, een gebiedd ertussen is er vaak niet , en dat vind ik lastig. Ook insinueert hij van alles. Als ik met een vriendin wegga, is hij onrustig en bang dat ik aan de haal ga met een ander. we hebben vaak over vertrouwen gesproken maar hij blijft daarin halstarrig.
Ik merk dat hij moeite heeft met een gesprek met anderen erbij. Grapjes maken als de beste, erg leuk, maar ergens over hebben lijkt lastig. Ik bedoel dan als er een vriendin van mij op visite is ofzo.
dan komt hij liever niet, maar verwijt me aan de andere kant dat ik hem buiten mijn leven houdt..
Verder vind ik dat hij in alles strakke partronen heeft wbt routines in werk en huishuiden. Dit laatste stoort mij niet zo want we wonen niet samen.
Het heeft ook een fijne kant, als ik nog op mijn werk zit gaat hij regelmatig naar mijn huis en kan ik aanschuiven aan een heerlijke maaltijd en wijnen we lekker aan de tafel.
Ook dat is vor hem voor het eerst, aan tafel eten met je geliefden, ik wist niet wat ik hoorde.
Er kwam een mooi gesprek uit, en hij huilde dat hij dit nooit heeft gekend.
Afijn, een man die vele emoties lijkt te ontdekken maar hij geeft wel aan dat het voor hem soms heel snel gaat en het moeilijk kan verwerken..
Toch wil hij, hij viond het ook fijn.
Hij is zorgzaamm een echte lieverd, alleen..die onvoorspelbare buien, voor ij uit het niets...doet mij voelen op mijn hoede te blijven en ik wordt verdrietig van dat gevoel. Ik had mij nl helemaal aan hem overgegeven en genoot van ons samenzijn.

Eerlijk gezegd heb ik 3 weken van de maand weinig last van deze perikelen.
Ik heb nogal sterke PMS en ik merk dat ruzie en onrust altijd in deze week plaatsvindt.
Hij kan er niet mee omgaan, m aarja ik zelf ook maar slecht.
Ik kan niet zomaar wegrennen lieve dames, maar ik meot ook goed op mezelf passen besef ik me.
Ik ga vanavond met hem praten, kijken hoe hij reageert over mijn twijvel die inene toeslaat.

Ik zou graag wat ervaringen lezen waar jullie tegen aan liepen lopen, en gelukkig lees ik ook dat het goed kan gaan. Alleen kan dat niet ten koste gaan van mezelf, ik heb nl kinderen die hier buiten moeten blijven en ik sterk.

Liefs,
Renske

I keep in touch!

Waar loop je tegenaan....

ls ik naar mijn schoonmoeder kijk:

Moeilijk contact kunnen leggen met ander mensen
erg egocentrisch zijn
niet luisteren.
vooraf problemen zien en er continu over willen praten
zich vastbijten in iets en er continu over praten terwijl het allang opgelost is. Ze zijn eigenlijk constant met zichzelf bezig.
monotoon praten
Ontzettend moeilijk met veranderingen kunnen omgaan; zeg maar helemaal niet ermee om kunnen gaan
Overgevoelig voor geluiden (mijn schoonmoeder hoort continu pieptonen)
Slecht slapen
Totaal geen initiatief tonen in dingen (alles moet een ander voor ze doen)
Volgens strak plan/indeling wat in hun hoofd zit dingen doen. Lukt dat niet of er komt iets tussen, dan kunnen ze buitensporig reageren.
Continu om aandacht vragen (op het ziekelijke af haast)

zo zijn er nog meer dingen....

Ik ga twijfelen...

Ik kan mij werkelijk helemaal niet vinden in voorgaande reacties. Mijn zoon heeft klassiek autisme en toen mij verteld werd door de psych dat dit erfelijk kon zijn, viel het kwartje bij mij. Ook toen ik het boek 'geef me de 5' las van Colette de Bruin. (fantastisch boek, tip !!!) Ik besefte toen waarom mijn man zo 'apart' was. Een officieele diagnose is er niet gekomen. Puur omdat mijn man zei 'wat is de meerwaarde ?' En dat klopt, er is geen meerwaarde, maar dat mijn man, net als mijn zoon, autisme heeft, is overduidelijk. Ik kan mij het meest vinden in asperger, vandaar dat ik de term asperger bij mijn man heb gezet. Nu ik dit bovenstaande lees, besef ik dat ik 'een vorm van' zou moeten zeggen, niet zomaar spontaan 'asperger' want hoewel hij wel degelijk (!) trekjes heeft, is het lang zo erg niet als ik hierboven lees. Ik ga me maar uit de rest van deze discussie houden. Gelukkig (!) kan ik er ook niet verder over meepraten.
Christientje

Schrik hiervan!

ik schrik van jullie agressieve reacties!
betekent dit dat mijn zoon nooit een huwelijk/langdurige relatie aan moet gaan? nooit kinderen moet krijgen? lekker is dat!

Voor de duidelijkheid

Het lijkt mij wel goed voor de duidelijkheid als iedere respondent erbij zet of de Asperger van degene over wie ze praten, daadwerkelijk gediagnosticeerd is, of dat zij diegene zo herkennen in beschrijvingen. Asperger is een vrij stevig label.

Moeder van asperger!

Het was reden voor mij om vanmiddag te gaan twijfelen en het maakte mij ook verdrietig. Mijn zoon heeft klassiek autisme. En ik hoop en bid dat hij een lieve vrouw zal kunnen vinden in de toekomst. Wanneer ik bovenstaande reacties lees moet ik zuchten en word ik verdrietig. Ik wil dan ook niet te diep nadenken over de toekomst. Gelukkig is die nog ver weg...
Christientje

Sus-anne

Aaaaaah, dit is lief. Dankjewel !
Christientje

Prei

" heel graag sms-jes ontvangen, maar er zelden zelf terugsturen, opeens tijdens een chat verdwijnen terwijl volgens mij het gesprek nog niet afgelopen was,(zonder afscheid te nemen) Wel graag mails ontvangen, maar er veel minder vlot terugsturen, vrij emotieloos uitstraling hebben, hoewel er vanbinnen toch wel emoties lijken te zitten (tenzij dat gespeeld is) Wel graag lieve woordjes ontvangen, maar ze moeilijk zelf kunnen teruggeven. Zijn dat kenmerken van Asperger`

Nee )en dit is een volkomen lekenmening hoor, dat is een teken van dat de een verliefder is dan de ander

TT

Feeling hebben // nemer zijn ipv gever

neen, het gaat niet over verliefdheid, maar een houding, van liever te nemen dan te geven, hij doet juist heel erg z'n best om goed te willen overkomen, maar het lijkt of hij het allemaal echt niet in zich aanwezig heeft om dat spontaan te kunnen doen, hij wil niet liever als goed overkomen, maar heeft niet door dat er zoveel kleine dingen zijn welke dat toch niet echt doet lukken, zoals bvb een glimlach op bepaalde momenten, gewoon niet de 'feeling' hebben om de 'lievere' dingen zelf aan bod te laten komen, daardoor komt hij soms norser over als dat hij is, lijkt mij, hij wil wel graag van een fijne ,lieve sfeer proeven, maar het lukt hem niet - hoewel hij daar wel z'n best voor doet- om de gevoeligheid ervoor zelf te tonen, die sfeer te creeeren
dat zou eerder los staan van asperger ? of toch wel er een onderdeel van zijn ??

Ilse en schoonmoeder

Jij hebt toch ook zelfbedacht dat je schoonmoeder asperger heeft?

Zegt niets over verliefd!

Welnee, mensen met een ass hebben een heel andere taal, en je moet ze dus ook heel anders lezen/begrijpen. Dat zorgt hoe dan ook voor miscommunicatie.
Het feit dat je met bepaald gedrag ´niets kunt´ zegt me dan ook helemaal niets. Want dat lijkt me zo logisch als wat. Er is niet voor niets sprake van een stoornis! Mensen met een ass kunnen moeilijker communiceren. Punt.
Belangrijker lijkt me meer hoe je daar mee om kunt gaan,(op den duur) met het feit zeg maar dat je ´er niets mee kunt´. Kun je daar een weg in vinden.
Heb nu weinig tijd, maar wil best later uitgebreider reageren. Hier geen diagnose, wel sterke vermoedens van mijn kant. (tov partner dan)
Wat hier oa opvalt (maar ik kan er boeken over schrijven uiteraard) is een bepaalde passiviteit. Die iid heel ´pervasief´is, het komt overal in tot uiting. Maar misschien heeft dat te maken met het feit dat partner, zoals we nu een beetje ontdekken in gesprekken die we voeren (heeft natuurlijk jaren geduurd, het zijn niet bepaald praters!) heel moeilijk zijn gedachten kan afsluiten. Het is constant overvol in zijn hoofd. Daardoor (?) kan hij zijn aandacht ook heel lastig focussen op alles, gesprekken, dagdagelijkse dingen etc. Hij weet dus wel hoe alles moet (beredeneerd vrees ik) maar het komt er toch altijd net niet helemaal goed uit omdat hij er met zijn hoofd niet bij is.
Wat erg herkenbaar is is het plots onderbreken van een gesprek. Op de een of andere manier raak ik daar ook niet aan gewend. Ook vallen er lange stiltes in een gesprek en bij zeer lang doorvragen blijkt dan dat hij aan het denken is over hetgeen gezegd is. Dat zal dat gepuzzel wel zijn.
Geen idee of partner ooit getest gaat worden, zo ja dan zou er misschien ook wel add oid uit kunnen komen. Maar eerlijk gezegd denk ik wel dat er iets uit zou komen.

Mannelijk, kaatje

heksevet: "Dat zou betekenen dat 'we' het vrouwelijke denken tot norm hebben gesteld. Das toch serieus zielig voor de jongens?"
Dit vind ik nu ontzettend mannelijk gedacht. Als vrouwen het opgeven altijd de inzepende, aandachtgevende (en ja vragende) factor te zijn. Als betreffende vrouwen gaan denken: hm misschien is een relatie die gebaseerd is op dat de een de regels van de ander volgt en dat er geen echt contact is, geen relatie, ik houd er mee op, dan worden ze op de vingers getikt dat ze de vrouwelijke norm op willen leggen.
Het verschil is mooi als je elkaar op enig moment in het midden kan ontmoeten, toch? Of dan eens een stukje links en dan een stukje rechts, maar dat er contact is, uitwisseling. Als dat een opleggen van een vrouwelijke norm is, is dat erg zielig voor de jongens maar ja, wat moeten die vrouwen dan? Heel lang wachten tot er niets veranderd? Leven in een relatie die geen relatie is? (maar misschien is dat een botte lekenmening van buitenaf).
Want ja, als je Asperger gewoon "erg mannelijk" noemt
(wat ik overigens voor een groot deel met je eens ben) dan is er een erg 'vrouwelijke' (en wat is dat? geduldig? afwachtend? alles-voor-lief-nemende?) echtgenote nodig om dat te compenseren.

TT

Vaag

Sorry voor de verschrijvingen en slecht lopende zinnen hierboven. Ben nog wat vaag.

TT

K heksenvet, zo waar wat je schrijft!

Ik vind het gruwelijk hoe mensen (lees vrouwen) altijd schrijven.
'Mijn man heeft Asperger, maar hij is nooit officieel gediagnostiseerd.'

Aaargh, dan heeft hij dus geen Asperger, dan heeft hij Asperger in jouw ogen.

En Ilse, laat je schoonmoeder toch met rust. Je hebt zelf bedacht dat ze Asperger heeft.

Tante truus

Een voorbeeld: de reactie op de dood van een kind. Na een dergelijk ingrijpend verlies hebben mannen de neiging om zich op hun werk te storten. Je zou zelfs kunnen zeggen hoe succesvoller zijn werk, des te groter zijn verdriet.
Vrouwen verwijten hun vaak dat ze alleen maar aan hun werk denken en geen gevoel hebben voor het kind dat ze verloren hebben of voor haar verdriet. Vrouwen richten zich op hun gezin, op hun overleden kind. Door erover te blijven praten houden zij het kind emotioneel vast en proberen zij hun gevoelens van verdriet op te lossen.
Er zijn echter twéé oplossingen niet één, zoals vrouwen vaak beweren. Vrouwen zien het harde werken niet als een oplossing, maar als een vlucht van de man voor zijn problemen. Jammer.
De vrouwelijke manier is niet beter, kan nooit de norm worden. Net als dat andersom geldt. Maar daarvoor hoef je als vrouw heus niet altijd alleen maar aan te passen, in te leveren. Je hoeft alleen maar te respecteren dat de man (met z'n mannelijke autistische trekjes) ook goed is, en vooral ook: gelijkwaardig.

Empathie door nadenken

Ik denk dat een deel van de problemen te maken hebben met het veranderde beeld. Vroeger werd er van mannen veel minder verwacht aan wederkerigheid in relaties. Pa zorgde voor het inkomen, ma zorgde voor het gezin. De zwijgzame man, die na het werk zijn pantoffels en krant kreeg. Ik chargeer, maar wat wij (vrouwen) vandaag de dag verwachten aan sociaal gedrag is veel meer dan onze oma’s en moeders verwachtten. Heel veel van de Mars-Venus-discussies zijn hierop terug te leiden.
Simon Baron-Cohen noemt dit empathiseren versus systematiseren. Ik kan iedereen zijn boeken aanraden, want hij heeft zijn theorieën ook echt met goed onderzoek onderbouwd.
Dit betekent echter niet dat je het dan maar gewoon moet accepteren. Mijn zoon heeft Asperger. Hij doet echter heel hard zijn best om te leren hoe je in het sociale mijnenveld moet opereren. Want voor hem IS het een mijnenveld. Hij doet heel hard zijn best om zijn explosies onder controle te houden. Alles moet via zijn hoofd, want aanvoelen is zijn valkuil. Maar hij dóet dat wel. Omdat hij namelijk wel degelijk gevoel heeft. Ook al voelt hij niet vanzelf aan wat de ander voelt: zodra hij zich afvraagt hoe iets bij HEM zou voelen, kan hij begrijpen hoe het bij de ander moet voelen. En daar past hij dan zijn gedrag op aan. Hij kan zich ook intens schuldig voelen als iemand zich verdrietig voelt door iets wat hij gedaan heeft. Hij weet namelijk wat een rotgevoel is en hij wil dat ook een ander niet aandoen.
Fladder merkte eerder al op of de man in kwestie het ook wíl aanpakken.
Ik heb er alle begrip voor dat een autist het niet automatisch aanvoelt. Ik heb er geen begrip voor als hij niet mee wil werken naar een oplossing.
Ik denk er overigens wel eens over na hoe de toekomst voor mijn zoon eruit zal zien. Ik denk dat hij best een relatie zal kunnen krijgen. Zeker als ik zie hoe geweldig hij zijn best doet en hoe spontaan en lief hij voor anderen kan zijn. Hij is overigens heel knuffelig en maakt wel degelijk contact.
Maar ik betwijfel of het wijs is voor hem om kinderen te krijgen. Ik vraag me namelijk oprecht af of de empathie, die kinderen nodig hebben én de plotselinge veranderingen die kinderen met zich meebrengen niet meer van hem vragen dan hij aankan. Daarnaast is de kans dus groot dat hij zelf kinderen met autisme zal krijgen, die nog meer aandacht vragen. Hij is pas 12, maar ik wil dit soort onderwerpen in de toekomst wel met hem bespreken.

Tja....

"Maar ik betwijfel of het wijs is voor hem om kinderen te krijgen. Ik vraag me namelijk oprecht af of de empathie, die kinderen nodig hebben én de plotselinge veranderingen die kinderen met zich meebrengen niet meer van hem vragen dan hij aankan".

of zoals bij mijn schoonmoeder het geval is geweest, iemand continu in de buurt hebben die de opvoeding op zich neemt. In dit geval dus de oma van mijn man.

Mijn schoonmoeder kan dus inderdaad geen empathie hebben naar kinderen toe; geen band opbouwen dus. Dat heeft ze ook nooit met haar kinderen gedaan. Niet dat ze ze niet leuk vindt of dat ze ze niet moet, maar de affectie (contact moeder versus kind ontbreekt gewoon).
Zo zal ze dus nooit een arm om haar kind heen slaan of zeggen dat ze van ze houdt. Dat heeft mijn schoonmoeder volgens mijn man nog nooit gedaan. Hij kan nooit van zijn moeder steun verwachten zegmaar want mijn schoonmoeder laat dan of niets van zich horen of zorgt gewoon dat ze er letterlijk niet is.....Aan de andere kant kan ze weer buitengewoon overdreven reageren op heel kleine dingen (dus ook van kinderen) en daar dagenlang over willen praten....

Plotselinge veranderingen kan ze helemaal niet hebben. Ze klapt dat gewoon dicht en je hebt dan helemaal geen contact meer.

Ik zeg niet dat het nooit kan, maar ik denk dat het heel belangrijk is dat de zijlinie (familie en vrienden) een belangrijke steun kan of zelfs moet zijn.

En ilse

Wat doe je er nu aan om de band met je schoonmoeder te verstevigen nu je asperger bij haar hebt gediagnosticeerd? Het klinkt alsof je haar hebt afgeserveerd, ipv respecteert. En als een kind van jou het blijkt te hebben? Het is tenslotte erfelijk...Serveer je die dan ook af?

Hier

al 13 jaar een relatie met een asperger (gediagnosticeerd) en, met ups en downs, hebben wij een goed huwelijk. Natuurlijk kost het incasseringsvermogen van mij en aanpassing, maar met een man die wel open staat voor hulp komen we wel heel ver.

Wij hebben 2 kinderen en daarnaast regelmatig oppaskinderen en ook dat gaat goed. Dus hierbij wel even een positief geluid. Het kán wel. Zoon (nu 11) heeft ook Asperger en als ik zie hoe hij met de kleinere oppaskinderen omgaat hoop ik echt dat hij zelf ook kinderen krijgt.

Ik heb het boek over Aspergerrelatie gelezen en ik vond het een heerlijke eye opener. Maar ook heerlij om te lezen dat hun huwelijk ook geslaagd was.

Kaatje

Ik vind helemaal niet dat vrouwen denken dat er maar een manier is om zaken op te lossen, ik vind juist dat mannen dat denken, zeker het 'type' man dat in dit soort draadjes besproken wordt
Ik vind ook dat iedereen maar in het rond Asperger toedichten abject is.
Maar goed, je kan die mannelijke man nog zo respecteren maar als die niet ook de helft van de relatie met jou äls zijn echtgenote onderhoudt, dan gaat het toch vaak mis.
Of zoals bij mijn ouders die een overleden kind hadden: vader trok zich idd terug in het werk. Vader en moeder konden groeiden uit elkaar omdat ze anders met hun verdriet omgingen. Mijn vader was een respectabele man maar vanaf het moment dat mijn broertje overleed, viel het gezin uit elkaar. Ik begrijp dat hij zo zijn verdriet moest verwerken, als man. Dat kan voor hem goed geweest zijn. Voor ons gezin en voor zijn relatie met mijn moeder was het dat niet. Nou kon die arme man daar niets aan doen maar het gaat er maar om:
Ja natuurlijk zijn er twee of duizend verschillende manieren om met dingen om te gaan, maar houd je daarmee een relatie in stand.
Ik heb altijd maar het idee dat vrouwen met zo'n mannelijke man inleveren. Maar dat schijnt dus niet zo te zijn? Maar als je bijvoorbeeld als vrouw dan heel erg voor jezelf kiest, wordt het dan niet een ontzettend tweesporenbeleid?

TT

Moeilijk

Verstevigen is een lastig woord. Er valt weinig te verstevigen als de ander (in dit geval mijn schoonmoeder) het niet als dusdanig ervaart en je zelfs continu afwijst. Als je daarmee bedoelt dat ik dan vaker met haar moet optrekken of diepgaande gesprekken met haar moet proberen te voeren dan is dat vechten tegen de bierkaai. Je zult als nel merken dat je alleen staat hierin want zij is alleen met zichzelf bezig en haar eigen belevingswereld die totaal anders is dan de werkelijkheid die ze niet begrijpt.
Het is te triest voor woorden, maar mijn man heeft ook geen band met zijn moeder zoals die eigenlijk zou moeten zijn tussen moeder en kind. eerder Therapeut-client. Zijn oma heeft de rol van moeder eigenlijk op zich genomen en is voor hem en zijn zus altijd de moederfiguur geweest.

Zo voelt mijn schoonmoeder bepaalde dingen totaal niet aan. Als mijn man het zichtbaar moeilijk heeft (door bij een zeer ernstige voorval binnen ons eigen gezin) dan kan hij niet op steun van zijn moeder rekenen. Zijn moeder begint dan plotsklaps te klagen over haar oren en haar verkoudheid of ze geeft letterlijk niet thuis.

Wat wij wel proberen te doen is op een dusdanige manier met haar proberen om te gaan dat het voor ons ook acceptabel is.
Dwz: We gaan niet te vaak naar mijn schoonouders en we stellen duidelijk onze grenzen naar haar toe. Voorts houden we de gesprekken zoveel mogelijk luchtig (dwz...over koetjes en kalfjes praten) en gaan niet in op dingen die haar meer dan nodig bezig houden (en dan heb ik het over dingen als iemand die haar te lang aankeek, een bepaalde opmerking maakt of bijv. of schoonvader die spruiten klaar maakte ipv de sperziebonen....). Echt serieuze gesprekken voeren wij niet met haar omdat we vooraf weten dat we geen serieuze feedback zullen krijgen.

Ik zou het persoonlijk vreselijk vinden als een van mijn kinderen Asperger blijkt hebben en ik zou dat kind zeker niet afschrijven. Ik zou wel proberen te leren om ermee om te gaan en het kind zo goed als mogelijk te begeleiden in het leven. Maar dan heb ik het over de relatie van mijzelf als moeder naar mijn kind toe. Dat is een heel ander gevoel en een andere relatie dan ik met mijn schoonmoeder die ik op latere leeftijd heb leren kennen en die mij direct al afwees om dat ik een verandering was, vreemd en dus eng want ik kwam haar veilige beschermde wereld binnen.

Ik word

heel verdrietig van een aantal reacties hier.

'Aspergers' worden maar al te gemakkelijk neergezet als gevoelloze en liefdeloze egoisten. Alsof iemand die Asperger heeft Asperger ís, alsof er geen onderliggende persoonlijkheid aanwezig is, alsof er geen aardige mensen zijn, die ook nog Asperger hebben. (Zoals er ook onaardige mensen zijn, die ook nog Asperger hebben.)

Bovendien hangt het er ook van af hoe de persoon in kwestie met zijn eigen diagnose omgaat en hoe er in het verleden met zijn autisme is omgegaan. Heeft hij de kans gekregen zichzelf te leren zien met alle zwakke en sterke punten?

Als ik naar mijn zoon kijk, die zich altijd afvraagt of hij alles wel 'goed' doet, die niets liever doet dan het een ander naar de zin te maken (maar wel altijd even moet vragen hoe dat dan moet), die een heel goede band heeft met de rest van het gezin, houdt van lichamelijk contact... dan vind ik het wel heel onrechtvaardig hoe ook hij hier alvast afgeserveerd wordt op basis van zijn diagnose.

Ik zal niet ontkennen dan er (soms forse) problemen zullen zijn in een relatie met iemand die autisme heeft. Maar om nu zomaar even te zeggen dat je 'nooit iets terug zult krijgen'?! 'Wegrennen!'? Is er niet een mogelijkheid om te ontdekken wat het 'anders-zijn' van deze partner inhoudt? Er ook de schoonheid van in te zien?

Mijn zoon heeft een heel originele, wijze en rake kijk op andere mensen. Afwijkend? ja! Onaangepast? Vaak! Snel in paniek? Ja.
Maar ook: altijd oorspronkelijk, altijd oprecht, altijd goedhartig, altijd bereid om in te schikken, en zeer zeker niet liefdeloos.

Ik vind het pijnlijk om te zien hoe mensen in deze rubriek nogal eens, na een opsomming van onplezierige eigenschappen van hun partner, tot de slotsom komen dat ie dan wel Asperger zal hebben. 'Arme man' denk ik dan. En daarna: Arme zoon...

(Overigens: zoon zelf heeft alvast besloten dat hij geen kinderen wil omdat dat te moeilijk zou worden. Wel hoopt hij dat zijn zus kinderen zal krijgen, zodat ie een lieve oom voor ze kan zijn. Zelfkennis heeft ie dus ook al.)

Fladder

Natuurlijk ben je niet hard en gemeen. Maar jij kijkt bij je zonen ook naar hoe ze (op dit moment) zíjn en trekt dan je conclusies. Niet alleen op basis van het label 'Asperger', maar op basis van hun persoonlijkheid en gedrag, de mate van zelfinzicht.

Ik weet hoe moeilijk het is een relatie te hebben met iemand is die zichzelf ten koste van iedereen tot norm heeft verheven. Als het autisme zich op die manier uit, dan is dat bijna ondoenlijk voor een partner.

Maar ik zie ook het pure en mooie in bijvoorbeeld mijn zoon. En het raakt mij hoe gemakkelijk en medogenloos 'normale' mensen de 'buitengewone' mensen uitsluiten van school, werk, relaties, noem maar op.