Verliefd, hou van maar nu blijkt asperger, oohh help :(

Nog erger!

He allemaal, wat een hoop brengt dit los. Leerzaam om te lezen.
Gisteren schrok ik ook van de eerste reacties over wegrennenen en wat later wist ik dat ik dit niet wilde, gewoon weg niet kan omdat we toch veel moois ervaren samen.
We hebben de hele avond gesproken en ik ben nu op het punt dat ik besef dat ik van hem houdt en nu niet om deze reden loslaat. wat zegt het over mij? Ik wil niet weglopen, er dreigt nl niets. Het enige is dat wat ik ook zei: Ik kan er niet mee omgaan. Temeer een reden om naar mezelf te kijken, want....ik wil er mee omleren gaan. Ik krijg nl toch echt veel liefdevan mijn vriend en hij verdient het om samen eea inzichtelijk te krijgen.Ik merk dat ik wil leren hoe rekening met hem te houden, daarin wel mijn eigen behoeften bewaken.
Wegrennen zou betekeken dat hij het niet waard is, en dat is hij wel degelijk.

Nu we alles zo een doornamen blijkt dat zijn zoon dezelfde symptonen heeft . eigenlijk nog sterker dan de vader. vader herkeden dit al jaren, mede door zelfinzicht maar de moeder ( zijn ex) ziet het niet en vind dat er niets aan de hand is.
Nu heeft mijn vriend vandaag contct gezocht met de leerkracht van kind om zijn zorg uit te spreken. De leerkracht beaamde het probleem onmiddellijk en er is een afspraak gemaakt. Echter zijn ex blijft volhouden dat het kind niet mankeert.
En dan nu, ik wil leren hoe je ermee omgaat, ook voor zijn zoon. Als de ex niet meewerkt, maar vader en school zien de problematiek, hoe dan verder als de moeder er niet achter staat??

Ik vind jullie reacties zeer waardevol en hebben zo ontzettend meegeholpen in te weten wat ik in deze wil.
dank daarvoor en ik blijf het topic volgen.

Groetjes,
Renske

Blijf bij mijn mening

dat Aspergers niet zo geschikt zijn voor relaties.
Ik begrijp heel goed hoe pijnlijk zulke uitspraken zijn voor de moeders van Asperger kinderen die hier posten. Maar wat je als moeder over hebt voor je kind; wat je als moeder kunt verdragen van je kind, dat is veel meer dan wat je - op de lange duur - in een partnerrelatie kunt opbrengen. Je partner is niet je kind. Je verwacht wederkerigheid.
Ik heb alle reacties gelezen en er zijn een paar uitspraken die er voor mij echt uitspringen:
(Nickelo) Ik heb er alle begrip voor dat een autist het niet automatisch aanvoelt. Ik heb er geen begrip voor als hij niet mee wil werken naar een oplossing.
(Fladder) De waarheid is soms erg hard. Maar ik zeg dit ook als moeder. Niet met elke asperger is het onmogelijk samen te leven, maar het is OVER HET ALGEMEEN wel moeilijker en het vraagt IN BEPAALDE GEVALLEN heel, heel veel van de andere partij. Te veel soms...
(Rixt)Ik weet hoe moeilijk het is een relatie te hebben met iemand is die zichzelf ten koste van iedereen tot norm heeft verheven. Als het autisme zich op die manier uit, dan is dat bijna ondoenlijk voor een partner.
Hier geen officiële diagnose. Ik ben 15 jaar met mijn partner. Hij heeft inderdaad zichzelf tot norm verheven. Ik heb het hele traject gehad van denken dat het aan mij ligt, de hopeloosheid, proberen sámen een oplossing te zoeken, etc. Hij volhardt in zijn ontkenning. Toen ik tot de conclusie kwam dat ik echt álles had gedaan wat er binnen mijn vermogen lag om het te laten werken, kwam ik tot de conclusie dat ik naar hem moest gaan kijken. En ik ben gaan lezen en lezen en lezen. In de teksten over Asperger vielen voor mij de stukjes compleet op hun plek. Ik ben blij dat ik EINDELIJK begrijp waar ik in zit en waar ik mijn kinderen doorheen moet loodsen (godzijdank hebben ze geen Asperger trouwens).
Ik vind het nogal kort door de bocht om hier een soort spreekverbod op te leggen aan mensen die geen "officieel bewijs" kunnen leveren voor de diagnose. Ik leef 15 jaar met een ASS-er die zich zo schaamt voor zijn stoornis dat hij zijn hele omgeving intimideert om vooral NIETS aan hem op te merken. Dat is diep triest. En - Kaatje Heksenvet - ik kan daar de schoonheid echt niet van ontdekken. Ik kan niet zien wat er zo mooi is aan iemand die zijn zoon uitscheldt voor hufter omdat hij overprikkeld is geraakt en dan vervolgens zijn kind daar de schuld van geeft. Erover praten is niet mogelijk.
Hoe leg je uit aan de kinderen dat papa keihard heavy metal op de koptelefoon opzet en er niet tegen kan als zij de TV (zachtjes) aan hebben staan? Hoe leg je uit dat bij Aspergers de modulatie van geluiden gestoord is waardoor ze soms onderprikkeld zijn (en juist harde geluiden opzoeken) en soms van een muggescheetje door het dak gaan? En dat is natuurlijk allemaal wónderschoon en prachtig anders.
Beste Renske, ik wens je alle sterkte en ik hoop werkelijk dat je hier over pakweg 5 jaar niet in totale wanhoop post.
Eiland

Eiland

eiland:dat Aspergers niet zo geschikt zijn voor relaties.

dat vind ik een enorm vooroordeel,omdat jij geen relatie kon hebben miet iemand die asperger heeft,wil toch niet zeggen dat iemand met asperger niet geschikt is voor een relatie?
Misschien lag het wel aan jou dat deze relatie mislukt is?

Ik vind het bovendien ook discriminerend,* jij hebt asperger dus jij bent niet geschikt voor een relatie.*

Eiland

Natuurlijk is een relatie met een partner die zich schaamt voor wie en wat hij is, die intimideert en scheldt en geen gesprek toelaat, heel moeilijk .

Maar dat gedrag, hoewel verklaarbaar vanuit (niet onderkend) autisme, is niet iets wat altijd voorkomt bij mensen met Asperger. Ik kan me voorstellen dat overschreeuwde angst, bij mensen die met hun handicap moeten functioneren in een beangstigende wereld , dit soort tiranniek gedrag oplevert. En dan is het moeilijk, zo niet onmogelijk, voor een partner om het daarbij uit te houden.

Maar dat betekent niet dat het altijd zo moet gaan. Ik ken wel degelijk voorbeelden van relaties die wél slagen, zonder dat de partner zich helemaal moet wegcijferen.

Mijn hoop is, dat onze kinderen meekrijgen dat ze goed zijn, ook met hun handicap. Dat ze er open over kunnen zijn omdat ze niet door de maatschappij als een inferieur soort mens worden gezien. Dat ze weten wat ze zelf kunnen doen om hun (over-)gevoeligheden het hoofd te bieden, zodat ze geen absolute stilte hoeven eisen van anderen. Dat iemand bereid is om hun 'taal' te leren, zodat ze de gevoelens die ze wel degelijk hebben ook kunnen uiten. Dat zou ik wel willen.

Renske

Tropisch lijkt me heerlijk met de winter in het vooruitzicht. Mijn nick heeft te maken met hoe ik in mijn relatie leef (niet in de maatschappij). Ik erken met die naam dat er met mijn partner nooit een samen zal zijn. Dat geeft ook een soort rust. Dan hoef je namelijk geen verwachtingen meer te hebben. Ik had ook de nick Kerkhof kunnen kiezen maar dat staat zo cru.
Dat ik met mijn bericht wel wat los zou maken had ik wel een beetje verwacht. Ik wil vooral waarschuwen. Denk er niet te gemakkelijk over. Idealiseer niet. Heb geen onrealistische verwachtingen. Verwacht geen steun als JIJ dat nodig hebt.
In deze tijd heerst er een soort geloof dat alles maakbaar is. Dat je alles kunt gladstrijken met pilletjes, therapietjes, de juiste begeleiding, de juiste steun. En als dat allemaal niet werkt dan pak je gewoon je roze bril.
Laten we het alsjeblieft niet hebben over de schoonheid van kwalen. Of hoe énorm je jezelf kunt ontwikkelen naast een autist. Ik vind dat bedriegerij. Liefde overwint niet alles. Punt.
Eiland

Rixt

De nuance die ik misschien moet toevoegen is: niet alle Aspergers hebben jou als moeder (gehad).
Weet je Rixt, ik wil best iemands 'taal' leren. Heb dat ook geprobeerd. Maar als ik het nooit kan hebben over de impact die bepaald gedrag op MIJ heeft, dan vind ik taal zinloos. Dan kan ik net zo goed Chinees gaan praten.
Je zorg over dat de maatschappij jouw kinderen als een inferieur soort mens zal zien begrijp ik (wat je dóet is niet wat je bent).
Ik wil waarschuwen tegen al te optimische verwachtingen van een Relatie met een Asperger. Het zijn geen inferieure mensen, maar hun gedrág jegens anderen is soms wél onacceptabel, grof en respectloos.
Eiland

Fladder (ot)

Ik volg je al lang op dit forum en je hebt een plekje in mijn hart.
Ik hoop dat je iemand ontmoet die hélemaal voor je gaat. Dan wil ik hem wel vertellen wat een bofkont hij is
Eiland

Leek

In mijn vraag met als titel 'kenmerkend' hierboven (eergisteren)heb ik een aantal kenmerken beschreven welke ik herken bij een vriend, maar ik vraag mij dus af of die kenmerken een onderdeel zijn van asperger of er gewoon nog bij eigen zijn aan hem..weet iemand daar een antwoord op?
ook vraag ik mij af hoe een sexuele relatie is met een asperger...hij komt zo kil over, ik kan mij niet inbeelden dat hij ook gevoel heeft om het de partner aangenaam te weten maken...
Vinden aspergers het vaak erg dat ze zich niet kunnen verplaatsen in de ander, of staan ze daar meestal boven ??

Ernst en erkenning

Natuurlijk heeft veel te maken met de ernst, maar ook veel met de erkenning. En wat dat laatste betreft zijn de vooruitzichten van kinderen nu ontzettend veel beter dan de volwassenen van nu. Nu is er nl. erkenning en goede begeleiding.
De volwassen Aspergers kunnen enorm overvraagd zijn, waardoor de stoornis zich veel harder manifesteert dan nodig zou zijn.

Wat kaatje zegt

is volkomen waar. Juist door te erkennen wat er aan de hand is, er rekening mee te houden en de ernst in te zien kan er heleboel ontspanning komen voor de Asperger. Ik heb gemerkt dat dat hier een heleboel rust gegeven heeft en daardoor ook een opgaande lijn in gedrag wat moeizaam ging. Juit omdat ik zijn dingen ben gaan accepteren en hij daardoor moeite is gaan doen om andere dingen te verbeteren.

Volkomen kil is mijn man absoluut niet. Hij is heel lief en aanhankelijk, maar mist wel soms júist dat kleine stukje, die kleine attenie die je even nodig zou hebben. Maar als je weet waar dat door komt valt daar heel goed mee te leven + dat ik er met mijn man heel goed over kan praten.

Het is erg eenzaam

Ik kan je vertellen dat een relatie met een Aspergerman heel moeilijk is en ik voel me vaak eenzaam en overal (opvoeding van de kinderen vooral) alleen voor staan.
Ik mis de attenties, de aandacht, het even vragen hoe mijn dag was, samen de zorg voor het huishouden en de kinderen. Alles moet ik duidelijk vragen en soms voel ik me een generaal die opdrachten uitdeelt.
Er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie.
Ik heb het erg lang uitgehouden omdat ik veel dingen buitenshuis heb en veel hobbies. Dat moet ook wel. Uit de relatie haal ik geen voldoening.
Zorg dat je een eigen leven hebt met veel leuke sociale dingen. Ik heb heel veel dingen buitenshuis, veel vrienden en vriendinnen. Thuis heb ik totaal geen voldoening van de relatie. Blijf ook bij elkaar puur voor het gemak momenteel, maar ik ben bang dat ik het ook niet veel langer kan uithouden.
Natuurlijk zijn er wel positieve dingen, maar die zie ik op dit moment niet (meer).
Ik zou goed nadenken en kijk ook eens op het forum autipartner . Sterkte

Prei

Hij kan het wel erg goed overbrengen naar anderen. Verteld honderduit hoe lief ik ben, hoe goed ik voor hem ben etc etc, maar kan het juist niet aan mij laten merken dát hij dat idd vindt. Ik mis wel eens die spontane arm om je heen, even troosten, knuffelen, dat soort dingen.

Kan me nog goed herinneren dat ik ooit een keer heel erg beroerd was en manlief riep omdat ik me zo slecht voelde. Zijn reactie was: dan pak je toch een bakje, ga je spugen en dan is het klaar.
Daarna liet ie me weer alleen en ging door met zijn eigen ding. Niet dat het hem niks deed, maar gewoon omdat hij niet wist wat er dan van hem verwacht werd hierin.

Ik heb in de loop van de jaren geleerd dat ik moet aangeven wat ik verwacht van hem. Als ik moe ben of veel moet doen kan ik daar heel goed met hem over praten. Maar alleen zeggen dat je moe bent en nog zoveel moet doen (en duidelijk aangeven wat je dan nog moet doen) is niet genoeg. Pas als ik daarna aangeef dat het prettig zou zijn dat hij even iets verneemt dan kan hij dat gaan doen. Waarbij het nog moeilijk kan liggen omdat hij bij sommige dingen gewoon vindt dat het niet zijn taak is.

Vraagje

Hoe nemen de personen meestal de diagnose / het etiket op ? Zijn ze het eens met de therapeut,
zien ze het van zichzelf in of ontkennen ze het vaak bij zichzelf ?

Pijnlijk

Ik merk dat ik het moeilijk vind om (nog) te reageren. Je roept niet zomaar dat je partner ass heeft. Mijn partner heeft dus geen diagnose, maar inmiddels weet ik dat veel problemen waar we al jaren mee worstelen wel te maken hebben met iig ass-kenmerken. Een verder label zal me dan ook worst zijn. Na jaren strijd weet ik dat een hoop gedrag van partner onmacht is en geen onwil.
En ik zeg duidelijk dat ´we` daarmee worstelen, want het is voor hem net zo goed heel lastig. En hij vindt het wel degelijk vreselijk voor mij dat de dingen gaan zoals ze gaan. Maar vervolgens kan hij er niets mee.
Ik voel me in een hoek gezet in dit draadje, hoewel ik dat ook wel weer kan begrijpen. Als er iemand is die de schoonheid van mijn partner kan zien, ben ik het wel. Ik vecht al tien jaar keihard voor deze relatie.
Maar misschien op de verkeerde manier. Maar ik ben ook zoals ik ben, net als mijn partner. Bij problemen probeer ik oplossingen te vinden, en net dat stuk loopt gewoon niet.
Het ligt zeker ook aan mij. Van mij zul je dus zeker niet horen hoe onmogelijk een relatie is met iemand met ass. Ik heb al heel lang sterk het gevoel dat partner veel beter zou gedijen bij iemand die iid veel ´vrouwelijker` is, zorgzamer, invoelender, alles regelend en organiserend, makkelijker kunnen inleveren.
En daar ligt mijn spagaat een beetje. Enerzijds niet bereid alles in te leveren, anderzijds terugkijkend heel duidelijk voelen dat ik dat ondertussen toch wel gedaan heb.
Verder voel ik ook boosheid tav dit draadje. Ik heb ook een zoon met de diagnose ass. Ik doe alles voor hem. Moederliefde is per definitie eenrichtingsverkeer. Ik verwacht niets van mijn zoon, althans dat is mijn grote streven en lukt meestal. Bij mijn partner lukt me dat meestal niet. Het blijft toch stuk lopen op die behoefte aan wederkerigheid. Hetgeen absoluut niet wil zeggen dat ik ervaar dat ik niets van partner krijg!! Ik vind dat ik heel veel van partner krijg, en hij heeft heel veel liefde te geven. Maar er zijn momenten dat dat wegvaagt, in alle gedoe hier. Ik vind het keizwaar.
Hier wil partner trouwens niet de hv in. Hoewel hij meestal openstaat voor mijn ´klaagzangen`(luistert maar er vervolgens niets mee kan) heeft hij verder nauwelijks vragen voor zichzelf. Hij ziet zijn beperkingen wel redelijk in. Als ik echt zou willen, zou ik hem misschien naar de hv kunnen ´praten`. Ik kan natuurlijk ook stop zeggen, nu bied ik veel hulp, hij vraagt die ook zelf. Voor mij is er te weinig ruimte doorgaans. Maar op dit moment weet ik niet of er genoeg meerwaarde is aan een ev. diagnose. Wel klampt partner regelmatig met niet te verklaren lichamelijke klachten, en komt daar misschien ooit een vervolg op. Voor mij is het glashelder (maar dat mag ik zeker weer niet zeggen hier..)
De term ass is hier heus ook weleens gevallen. Maar hij reageert er nauwelijks op. We maken er dan wel verder wat grapjes over maar echt iets erover zeggen doet hij niet.
Voor de vraagstelster; hier zijn de meeste problemen doordat ons leven ingericht is zoals het is ingericht. Daar kun je dus veel mee. Ons leven zit zo in elkaar dat er een groot beroep op partner wordt gedaan om mee te draaien in het hele gezin. Daar loopt hij op stuk, dat is hem vaak teveel. Hier weinig ruimte om te schuiven met die zaken, maar bij een beginnende relatie kun je daar natuurlijk perfect rekening mee houden. Partner en ik moeten ongelofelijk veel samenwerken, tav huishouden en de kinderen. En dat is zijn zwakke (of liever ons zwakke) punt. Zorg dus dat er gewoon genoeg ruimte blijft, voor hem en voor jou. Als je al geen kinderen samen hoeft op te voeden scheelt dat bijna alles lijkt me!! Ik droom (schaam schaam) er vaak van om genoeg geld te hebben om gewoon te latten, al wil partner dat absoluut niet. Toch weet ik bijna zeker dat partner er ook op vooruit zou gaan, hij heeft zoveel ruimte voor zichzelf nodig.
Nuja, hier kan dat dus bijna niet maar misschien zou ik daar wel voor gaan als het zou kunnen.

Isabel

Isabel, ik vind het mooi wat je geschreven hebt, ook wel duidelijk !
Welk advies zou jij geven aan een (al wat ouder) koppel, waarbij de kinderen al de deur uit zijn ? Zou jijzelf er nog opnieuw aan beginnen in die situatie ?(eventueel in LAT)
Of zou het je beter lijken een relatie met een asperger helemaal niet te beginnen ?

Onacceptabel, grof en respectloos.

Dat was wat Rixt vond, dat soms Asperger-gedrag is. Tja, soms zal dat wel zo zijn, denk ik, maar dat ligt dan meer aan het karakter van die persoon dan aan het feit dat-ie Asperger heeft.
Ik maak vaak mensen mee, waarvan ik het gedrag jegens anderen onacceptabel, grof en respectloos vind (vaak pubers). Ze kunnen niet allemaal Asperger hebben, daarvoor zijn het er teveel. Verder kan het best zo zijn dat de leefomgeving van deze mensen totaal geen probleem met hen heeft.
Ik heb een Asperger-dochter (gediagnosticeerd). En zelf scoor ik ook hoog op Asperger-kenmerken, maar niet hoog genoeg - wel is gevonden dat ik hoogbegaafd ben. Mijn Latvriend wil geen enkel onderzoek maar is volgens zichzelf wel sociaal gehandicapt.
Dochter (19 jr) blijkt wel degelijk in staat om relaties te hebben en (langdurige) vriendschappen. Ze is gek op kinderen en zou graag (later) er een paar willen. Ik denk dat dat best goed zou gaan, waarom niet. Ze denkt er nu al goed over na en 'oefent' met oppassen. Daarnaast: als zij iets wil dan lukt dat ook. Met haar doorzettingsvermogen, intelligentie en doelgerichtheid zal zij een beter voorbereidde en verstandiger moeder zijn dan veel anderen.

Marmar...

waar lees jij dat?!

Prei

hier is het man zelf geweest die op zoek is gegaan naar een diagnose en hulpverlening. Gewoon omdat we thuis vastlopen (en dan vooral op opvoedingsgebied) en hij wel inziet dat dat gedeeltelijk toch bij hem ligt. Hij is net zo rechtlijnig als zoon en als die 2 rechtlijnigen tegenover elkaar staan dan is dat niet leuk. Vooral daarin mist hij het inschatten van situaties, inleven in zoon (en zoon kan dat niet naar vader) en aanpassen aan leeftijd en wat kan een kind wel en niet.

VOor hem is de stap naar hulpverlening dus toch een vorm van opluchting, erkenning en verder komen in de spagaat waar wij soms in staan.

Of je op latere leeftijd hier nog aan moet beginnen? Weet ik niet, denk dat dat heel erg aan jezelf ligt en wat je wel of niet wilt, verwacht en aankan. Ik heb wel eens geopperd dat wij het zonder kinderen onwijs goed zouden hebben samen. Ik zou de kinderen voor geen goud willen missen hoor!!!, maar we lopen vooral vast op opvoedingsgebied, tussen ons samen zit het wel goed. We kunnen zo goed en open over de dingen praten, oplossingen zoeken (en ja ik ben een kei in aanpassen aan) dat dat geen probleem zou zijn.
Maar ik kan niet inschatten wat een ander aankan en hoe de ander is als Asperger, want geen enkele Asperger is natuurlijk hetzelfde.

Rixt sorry

Het was wat Eiland vond, niet jij, in een berichtje wat naar jou was gericht. Excuses voor deze verwarring, zeker omdat-ie je kan hebben gekwetst. Ik haal dus makkelijk namen door elkaar, zie onder mijn berichtje bij 'gezichtsblind'. Of, zoals nu, afzender en geadresseerde. Heel dom van mij.

Blind voor anderen

Natuurlijk is onacceptabel, grof en respectloos gedrag niet voorbehouden aan Aspergers.
Maar de kans dat je je zo gedraagt wordt wél groter als je Asperger hebt. Je kunt je niet of moeilijk inleven in een ander. Je wilt of kunt niet begrijpen welke behoeften een ander heeft. Je kunt je niet inleven. Dan kan het gemakkelijk gebeuren dat je je enorm bot, tactloos en egocentrisch gedraagt.
Eiland

Eiland

Ik denk dat dit soort gedrag vaak het gevolg is van een te late diagnose. Het is het overschreeuwen van angst.

Ik zie bij mijn zoon dat hij juist heel graag rekening wil houden met anderen, maar niet weet hoe dat moet. Als je hem dat duidelijk kunt maken, dan is het goed.

Toen mijn zoon kleiner was, raakte hij bijvoorbeeld altijd erg van streek als zijn zusje huilde. Hij wist dat ze verdriet had en dat vond hij verschrikkelijk. Hij gaf zichzelf de schuld, hoewel hij er meestal niets mee te maken had. Op een gegeven moment ging ie glaasjes water halen (dat had hij mij een keertje zien doen bij een huilend iemand) en dat doet hij nu nog steeds. Tranen = glaasje water. Het is een automatisme en hij doet het dus ook als het minder zinvol is. Maar hij heeft wel oog voor andermans behoeften, hoe onbeholpen het ook is. Het glaasje water geeft hem houvast, hij weet nu 'iets' te doen als er verdriet is. Als hij meer oefening krijgt in het omgaan met dergelijke emoties, zal hij hopelijk ook nog wat vaardiger worden.

Ik kan me voorstellen dat iemand met Asperger die daarin niet ooit een beetje geholpen is zijn angst overschreeuwt door te eisen dat het gehuil nu meteen ophoudt. Dat komt bot en egocentrisch over, maar het ís een uiting van hulpeloosheid en onmacht. Niettemin: weten wat de oorzaak is maakt het niet minder moeilijk om mee te leven, dat begrijp ik heel goed.

Marmar

Ik ben niet gekwetst hoor, maar het zag er vreemd uit mijn naam bij deze tekst te zien staan.

Dubbel, zwaar

het is misschien wel zwaar ja, maar ik ken ook een ander uiterste (geen asperger, doet niets als complimentjes geven, aan zijn vrouw...maar ook aan alle andere vrouwen welke een beetje mooi zijn, kan soms dingen niet aan doordat hij zich alles te fel aantrekt
Ik veronderstel dat flirten niet zo eigen is aan een asperger, op dat punt is deze dan toch wel gemakkelijker, lijkt mij, niet ?
en beide 'soorten' kunnen vanbinnen toch wel heel goedhartig en lief en goedbedoelend zijn ,denk ik toch...??