Verliefd op je eigen man/vrouw
Ehm, even wat anders dan al die relatie-ellende: gisteren vergaderde ik met dik 50 mensen en zat weg te dromen. Ik dacht aan mijn man en aan hoe hij rook, hoe zijn curves onder mijn handen voelden, aan zijn fantastische ronde billetjes, dat subtiele plukje haar op zijn bast, de geur in zijn nek, de schouderbladen...
Ik kreeg het er warm van toen mensen naar me keken en ik me afvroeg of ze konden raden waar ik aan dacht 
Ik ben gewoon nieuwsgierig of er nog meer onder jullie zijn die nog gevoelens van verliefdheid kennen voor de partner? Niet gewoon genegenheid en vertrouwdheid maar echt de vlinders? Zoenen jullie ook nog of alleen tijdens de seks?
Ik kan hem soms wel achter het behang plakken maar dit is er ook nog altijd 
Eh ja
Maar we zijn pas 3 jaar bij elkaar dus het zou jammer zijn als het niet zo was. Maar ja, ik hoed alleem aan zijn lange lijf en aan zijn krullen te denken en ik voel me ook warm van binnen worden.
Sini
Ja hoor
Dat heb ik ook nog hoor, al 24 jaar bij elkaar, 20 jaar getrouwd, 2 kinderen.
Dan hoor ik de auto de straat in rijden en dan ben ik zo blij dat hij weer thuis is, dan maakt mijn hart echt een sprongetje.
Zo mis ik hem ook echt heel erg als hij een nacht niet thuis is. Natuurlijk kan ik me prima alleen redden, maar ik heb gewoon liever dat hij er is.
We zoenen en knuffelen regelmatig.
Die gevoelens zijn er niet de hele tijd, dat zou vreselijk vermoeiend zijn, maar ze zijn er wel regelmatig.
Ook pas drie jaar
Wij zijn ook pas drie jaar samen, dus misschien ook niet zoals bij Zomerband
Wat ik wel weet is dat wij tijd nodig hebben samen. Lat-relatie, kinderen, drukke banen, hobby's en vrienden maken dat je elkaar snel kwijtraakt. Als wij niet regelmatig (minimaal 1x per week) qualitytime met z'n tweeën plannen en goed besteden dooft het vuur langzaamaan ben ik bang.. Gelukkig willen we dat allebei niet en er komt een dag dat we samen in één huis wonen. Dan zullen we ook een manier gaan vinden om elkaar niet kwijt te raken. Het gaat niet vanzelf, maar het gaat wel heel goed bij ons en we zijn vaak erg verliefd
En dat al ruim 20 jaar. Natuurlijk niet constant.
Wat fijn..
.. dat dat zo lang kan MarSy.. da's hoopgevend... Hier ook trouwens en wij zijn ook al weer > 5 jaar samen. Ik denk dat dat (mede) komt omdat we hiervoor beiden op onze eigen manier een verdrietige relatie hebben gehad. Dan leer je erg waarderen als je het nu goed hebt. Wij nemen elkaar niet vanzelfsprekend.
Gelukkig
Fijn om te lezen dat ook deze dingen voorkomen. Vanmiddag waren we op een crematie -wat een gelegenheid zeg- maar hij zag er scherp uit in zijn zwarte jasje, om op te vreten.
Wij hebben trouwens ook moeilijke periodes gehad hoor: te snelle start (binnen een paar maanden zwanger), beiden waarschijnlijk Asperger, later toen het eindelijk heel goed ging had meneer ineens een midlife-affaire maar nu gaat alles oké.
De verliefdheid is niet heel erg wederzijds heb ik de indruk -of hij is heel voorzichtig om dat te benoemen- maar ik heb altijd geleerd dat de beminnende gelukkiger is dan de beminde Nuchtere Friezen, no?
Hier ook hoor
en eigenlijk een beetje tot mijn eigen verbazing. Want we hebben op relatievlak nogal wat meegemaakt en zijn al heel erg lang bij elkaar.
Mooie insteek trouwens, dat de beminnende gelukkiger is dan de beminde. Dat helpt. Want ook hier voelt het regelmatig alsof het (veel) meer van mjin kant komt. En ook hier ASS-trekken, dat speelt waarschijnlijk ook mee ja. Maakt het niet altijd makkelijker maar ik zal het moeten accepteren.
Oh yes
En al langer dan Paasei, MarSy en Emma samen....
Citaat
Het citaat komt van Sacha Guitry, een Frans toneelschrijver begn vorige eeuw: 'Het is beter te beminnen dan bemind te worden, want dat is heel wat zekerder.' Maar oorspronkelik was het natuurlik Jezus die dat zei: Het is gelukkiger te geven dan te krijgen.
Ooit werd ik 'aanbeden' door een behoorlijk foute man. Daar werd ik niet gelukkig van, op dat voetstuk staan. Daar donder je een keer af met kwalijke gevolgen. Maar mijn man is mijn grote liefde en wat ik voor hem voel, is bestendig, dat doet wat met mijzelf, of hij het nu voelt of niet (ik doe mijn best), het leeft in mijn hart. Dus logisch dat ik er zelf óók gelukkig van wordt
wolkje
Bij mij is het net omgekeerd Ik adoreerde foute mannen en zag daardoor niet wat ik zelf graag wilde (ontvangen).
Sinds ik dat wat beter kon ging het eigenlijk vanzelf toen ik mijn huidige vriend leerde kennen. Hij is stapeldol op mij en dat vind ik heerlijk, en juist niet ongemakkelijk of genant zoals "vroeger". Adoreren klinkt voor mij alsof je iemand niet echt serieus neemt en de realiteit niet meer ziet, en dat wil ik natuurlijk ook niet.
Ik ben die therapeut waar ik een paar keer geweest ben eeuwig dankbaar
