Verschil maken tussen je kinderen/kleinkinderen
Met mijn man en zijn moeder gaat het de laatste tijd niet zo goed.
Ze hebben daar drie kinderen en ze worden ongelijk behandeld.
Hij heeft twee zussen en die hebben het allebei financieel slecht, de ene kan geen kinderen krijgen en ze hebben allebei geen goed werkverleden en opleidingen afgemaakt.
Mijn man heeft dus wel een gezin, koop woning en een vaste baan.
Nu is het natuurlijk zo dat een ouder een kind die iets extra's nodig heeft altijd wel helpt, dat is logisch maar als wij hulp vragen is het nooit goed, dat moeten mijn ouders maar doen. Ze komen nooit op de koffie terwijl wij in het zelfde dorp wonen. Op Facebook zien we allemaal dingen die hun met elkaar doen en als wij vragen of ze een keer iets met ons en de kinderen willen doen, dan is het altijd nee.
Mijn man heeft hierover met zijn moeder gesproken. Haar antwoord was, nou hun hebben veel meegemaakt en jij hebt werk. Wij hebben ook veel meegemaakt, maar we gaan niet zielig doen. We merken dat onze kinderen er ook van wat gaan zeggen, zoals: Waarom zijn opa en oma hier altijd zo kort op onze verjaardagen, terwijl ze daar wel de hele dag blijven. Waarom gaan opa en oma met hun naar de efteling, ze hadden pas nog gezegd dat ze met ons zouden gaat? Enzo.
Wat is beter: Accepteren, afstand houden en het zo laten?
overgevoelig
De verdeling van aandacht van ouders is blijkbaar toch iets heel gevoeligs. Ik denk, als je het in je hebt, dat het handiger zou zijn om iets meer te luisteren wat er nou precies gebeurt en gezegd wordt.
In dit soort situaties is het al snel een tunnelvisie en de hele tijd een bevestiging dat jij benadeeld wordt. Wat er ook gebeurt en wat er ook gezegd word.
Je blijft het in dat perspectief zien. Terwijl dat waarschijnlijk helemaal niet aan de orde is. Of niet precies zo of niet altijd zo.
Natuurlijk zullen ze de dochters hier en daar financieel en met uitjes wat meer meegeven. Maar er kunnen andere redenen zijn dat ze het bij jullie korter houden. Maak er geen wedstrijd in aandacht van.
Misschien kun je zelf wel wat meer met je zus met kinderen en andere zus optrekken?
Goed zeg
Dat je man het initiatief heeft genomen om het bespreekbaar te maken!
Mijn tips:
Probeer het vooral zo te zien dat de zussen nu eenmaal blijkbaar meer nodig hebben dan jullie en accepteer het;
probeer via de zussen contact te leggen. Focus niet zo op aandacht van je schoonouders maar zorg dat je het als familie gezellig hebt;
Probeer het niet te zien als ongelijke behandeling. Want als volwassenen bepaal je zelf aan wie of wat je aandacht besteed in je leven: spreken van ongelijke behandeling houdt in dat jullie nog teveel als kinderen naar de ouders kijken;
Naar je kinderen toe... Moeilijk! Probeer het ze neutraal uit te leggen dat de zussen van papa het moeilijker hebben met dingen en jullie jezelf wel redden. Als jij er zelf ontspannender in staat dan zul je dat gevoel overbrengen op de kinderen!
Beetje herkenbaar,
Ik heb een soortgelijk iets meegemaakt met mijn schoonfamilie.
De zus en broer van mijn ex waren zo hulpbehoevend dat er gewoon geen puf meer was om ook nog leuk opa en oma uit te hangen met onze kinderen.
Ik begreep het wel en deed er niet zo moeilijk over.
Het is een mindsetting waar je voor kiest. Ga ik hier heel jaloers over zitten zijn of laat ik het los en vul ik het op een andere manier in?
Kan het zijn dat ze het wel graag zouden willen maar geen puf er voor hebben en het moeilijk vinden om dat te zeggen?
Soms is vijandigheid een manier van zelfbescherming.
In het ergste geval.. er zijn veel eenzame ouderen die dolgraag kleinkinderen zouden willen hebben Zoiets kan uitgroeien tot een waardevolle vriendschap en vervulling i.p.v. te proberen iets op te lappen wat niet meer te redden is.
