verschil tussen plagen en treiteren?
Voor zover ik weet is mijn partner altijd iemand geweest die graag plaagt. Zelfs als kind reeds was hij daar een kei in.
Je zou zo denken van, oke leuk, grappig, lachwekkend...maar na zovele jaren zie ik er met momenten het plezier niet meer van in.
En waarom niet?
Omdat het vaak er gewoon over gaat, naar mijn gevoel althans en ook de kinderen (ondertussen volwassenen) zien het grappige er niet altijd van in.
Ik kan best tegen een stootje, een grapje maken enz...maar momenteel is het zover gekomen dat ik mij er helemaal niet goed bij voel.
Zijn ongepaste opmerkingen in het bijzijn van anderen zijn kwetsend en vernederend. Ik merk dat hij vaak zo'n gedrag vertoond bij mensen die gevoelig en kwetsbaar zijn.Alle lof en aandacht moeten naar hem gaan lijkt me en dan voelt hij zich geweldig, kan hier zelfs over opscheppen. Het komt bij mij over alsof hij zich verheven voelt boven alles en iedereen, dat hij degene is die alles kan, weet en neerkijkt op anderen, terwijl hij zelf uiteindelijk zeker geen unief of hogeschool heeft gedaan. Hoeft natuurlijk ook niet voor mij. Hij heeft jaren hard gewerkt en is goed in datgene wat hij doet en we hebben altijd een goed leven gehad. Dat is dan ook een punt dat steeds maar weer boven komt drijven. Geld is zijn stokpaardje, zijn alles, beetje tegen het ziekelijke af.
Hij kan zich uiteindelijk denk ik, ook heel slecht inleven in het gevoel van iemand anders. Eén van onze kinderen heeft het momenteel moeilijk, maar ook al weet hij best dat ze niet veel drukte, lawaai enz...kan verdragen, toch kan hij het niet laten om te plagen en ongepaste opmerkingen te maken. Soms ga ik ervan uit dat hij niet eens beseft wat hij verkeerd doet.
Maar...ook stel ik mij de vraag of het werkelijk wel zo is dat hij het niet beseft?
Naar mij toe althans heb ik wel het gevoel dat hij me uitdaagt met momenten. Wanneer hij iets zegt of doet, wil hij duidelijk mijn aandacht door eerst mijn richting uit te kijken of aandacht te trekken.
Ik heb al geprobeerd om dit te negeren in de hoop dat hij dan wel vanzelf stopt, maar dat doet hij dus niet. Hij blijft gewoon doorgaan tot ik uit frustratie toch reageer.
Nadien spreek ik hem over zijn gedrag aan, probeer het in de juiste richting te leiden en ofwel word hij lastig ofwel heb ik de indruk dat hij er even bij stilstaat.
Bij deze de vraag...wat is hier echt aan de hand?Is dit nog plagen of eerder treiteren?Ligt het deels aan mij, de omgeving of heeft hij zelf een probleem?
vervreemdend
Als ik je post leest dan lijkt het te gaan over iemand die je niet goed kent maar uit de inhoud blijkt dat je al een tijd samen bent vanwege de volwassen kinderen. Zijn dat jullie gezamenlijke kinderen? Of zijn dit kinderen uit een ander huwelijk en zijn jullie allemaal nog niet zo goed aan elkaar gewend en niet bekend met elkaars gevoeligheden en bijzonderheden e.d.
Zoals jij je partner beschrijft lijkt het mij niet zo'n leuk iemand, heeft hij ook leuke eigenschappen?
hij heeft een probleem
want jullie hebben er last van. En als het goed is wil hij niemand kwetsen en moet hij dus inzihct krijgen in zijn gedrag.
Net opvoeden 
gr Angela
verschil
Het verschil tussen plagen en treiteren is dat bij plagen het "slachtoffer" er ook om kan lachen. Bij treiteren niet.
Lijkt me duidelijk dat hier het laatste aan de hand is.
Heb je er wel een een gesprek met hem over gevoerd op een rustig moment, wanneer het juist niet aan de orde is? Niet alleen "nadien", na een incident. Maar gewoon op een avond wanneer het niet speelt, aankondigen dat je een gesprek wil over iets wat je enorm dwars zit. Dat maakt hopelijk duidelijk dat het vrij ernstig is wat er gebeurt.
verschil
Het tweede verschil (naast dat de ander er ook om kan lachen) is dat het beide kanten op werkt. Iemand die plaagt wordt ook net zo vaak zelf geplaagd.
beetje herkenning
Ik herken wel iets, vooral in je stukje over de vrienden. Mijn ex-man moest dan ook het liefst alle aandacht hebben. Altijd wat op te merken hebben en de grappigste of stoerste zijn. Ik wist zelf dat dit uit een soort diepgeworteld minderwaardigheids complex kwam, en hij kwam uit een gezin waar iedereen zo deed. Dus de techniek was, je luistert niet naar een ander en probeert te overschreeuwen. Soms ben je stil (want een ander is even dominanter, maar zodra deze persoon adem haalt tussen het ene en andere woord door, pak jij de macht weer over en ga jij vertellen, vaak niet inhakend op wat de ander aan het vertellen was, maar je eigen verhaal.) Vaak ook wel om de allerleukste te zijn, niet zozeer het treiteren of plagen wat jij uitlegt.
Naderhand, toen ik gescheiden was, toen pas vertelde alle andere vrienden hoe irritant en oervervelend ze dat altijd vonden, op het moment zelf lieten ze het vaak maar even gebeuren, en mijn ex vond op ieder feestje altijd wel een paar (te beleefde) slachtoffers om zijn verhalen aan kwijt te kunnen.
Wat ik voor jou man denk is, dat heel veel van zijn 'vrienden' ook zo denken, en achteraf vind ik het best jammer dat mijn ex deze opmerkingen nooit heeft kunnen horen, want hij dacht altijd werkelijk dat iedereen hem geweldig vond.
Ik vind de tips van Anneque wel heel goed, denk dat je zoiets moet proberen, mocht het niet lukken, vraag het dan eens (zonder hem erbij) aan wat vrienden die hem goed kennen, wellicht kunnen zij ook eens een gesprekje aangaan, dat zal misschien wel heel verhelderend kunnen werken.
Aandacht
Beetje herkenning maar ik zie het niet als plagen of treiteren maar als een tekort aan aandacht, zelfs als ze wel degelijkvoldoende aandacht krijgen. Eerder als een met de paplepel binnen gekregen honger naar aandacht, vaak wanneer één van zijn ouders het voorbeeld voor hem betekende. Dus niet een manier van plagen maar een 'karakter'-trek dat ontwikkeld is en naar alle waarschijnlijkheid ook niet meer gaat veranderen, vanwege de leeftjd.
Maar jij en je kinderen kunnen wel leren hier mee om te gaan. Je kunt je aanleren je er tegen te verweren.
Bv door direkt er bovenop zitten en te zeggen dat hij moet stoppen met die ziekelijke opmerkingen , ongeacht of jullie in aanwezigheid zijn van anderen. Zo wordt hij bewust van het feit dat zijn acties door anderen als ongewenst worden beschouwd. Hij zal het zelf niet eens zien als 'pesten', maar het is wel belangrijk dat hij bewust wordt van de gevoelens van anderen en dat hij daar voor verantwoordelijk is.
Waarschuwing: zijn ego zal zich niet snel gewonnen geven, je kunt rekenen op heftige discussies. Maar zo gaat het toch ook niet lekker. De angst en de beleefdheid bij jullie maakt dat dit blijft doorgaan. je kan er best iets van zeggen als je voor ogen houdt dat hij niet van bewust is wat hij doet.
met deze treiterkop
Moet je inderdaad eens serieus het gesprek aangaan en proberen tot de kern te komen: 'Waarom doet hij dit". Niet dat jij dat niet weet, maar moet het zich realiseren.
En anders...moet hij niet eens een koekje van eigen deeg krijgen? Niet d at dat je relatie goed gaat doen, maar misschien ontstaat er iets van inzicht...
Een stappenplan
Mijn leven delen met een treiterkop die zijn onzekerheden projecteert op kwetsbare, onschuldige derden? Ik zou er niet aan denken! Toch wil ik wel ingaan op de halsvraag ‘hoe te genezen’ als voorkomen een gepasseerd station is. Om kort te gaan: ik zou het netelige vraagstuk snoeihard aanpakken met een zo indrukwekkend mogelijke mengeling van psychologie, geschiedenis en filosofie.
Ik raad je het volgende stappenplan aan.
1.Informeer hem over je ergernis.
2. Wijs hem erop hoe zijn gedrag is beïnvloed/bepaald door zijn asociale achtergrond.
3. Benadruk dat zijn grondhouding van “de aanval is de beste verdediging” binnen de huidige sociale context niet alleen onnodig is, maar nu juist het tegenovergestelde effect heeft van wat hij beoogt te bereiken: goed liggen in de groep.
4. Eis verandering van gedrag met een verwijzing naar de zin van het leven: het leven zelf. Hiermee maak je hem duidelijk wat hijzelf erbij te winnen heeft.
5. Verleg stelselmatig de focus op hem, zodra hij weer de fout in gaat. Doe daarbij ofwel een moreel beroep op zijn goede intenties, of geef hem een smakeloos koekje van eigen deeg. Dat laatste komt neer om spiegelen van zijn gedrag. Door de sociale interactie al even onaangenaam te laten zijn als zijn omgang met derden confronteer je hem indringend met de negatieve kant(en) van zijn gedrag. In principe.
6. Mocht hij slechts verontwaardigd reageren? Overweeg dan serieus om bij hem weg te gaan.
De zin van het leven is het leven zelf. En hoeveel zin heeft het om jezelf medeplichtig te maken aan wangedrag?
Rode krullenbol
houd het bij je zelf
Ik geloof helemaal niet in de aanpak van Rode krullebol.
Het lijkt mij een stappenplan naar een echtscheiding. "Wijs hem erop hoe zijn gedrag is beïnvloed/bepaald door zijn asociale achtergrond." Het zou je maar gezegd worden.
Mijn advies: Houd het bij je zelf. Geef aan wat zijn gedrag met JOU doet (daar is ook geen discussie over mogelijk, het is jouw gevoel, jouw waarheid). En ga vanaf nu duidelijk grenzen aangeven. Dat zal niet makkelijk zijn als je het al die jaren over je heen hebt laten komen. De 'gouden regels van de feedback' kunnen je helpen.
Praat in de ik-vorm
Geef aan wat je heel concreet hebt gehoord/gezien: "Ik hoorde je zojuist dit/dat zeggen' (houd het feitelijk)
Geef aan wat dat met jou doet (ik voel mij daardoor gekwetst, het geeft mij het gevoel dat je mij minderwaardig vind, ...)
Je kunt dit bij hem checken (herken je dat? kun je je daar iets bij voorstellen?)
En dan geef je aan wat je wilt dat er gebeurt 'Ik wil dat je dat in het vervolg niet meer doet, ...)
Hij gaat zijn gedrag niet veranderen omdat iemand tegen hem zegt dat hij zijn achtergrond asociaal is, of als iemand de psycholoog gaat uithangen. Mogelijk gaat hij dat wel doen als jij consequent blijft aangeven wat zijn gedrag met JOU doet. Jij moet je grenzen gaan aangeven.
oplossing
Bedankt allemaal voor jullie reacties.
In velen zit materiaal waar ik iets mee kan aanvangen.
Het doel is om hier uit te geraken en vooral, een manier vinden dat het voor mij iets aangenamer en leefbaarder maakt.
We zijn reeds zovele jaren samen, hebben schatten van kinderen en al bij al een goed leven en de liefde is er, dus...
Hij zal inderdaad moeten gaan beseffen dat zijn "plaaggedrag" niet bij iedereen goed aankomt.Ik besef zelf ook wel dat ik er de ene moment beter tegen kan dan de andere.Hangt uiteraard ook van het moment en situatie af.
Ik vrees dat het bij hem inderdaad een vorm van aandacht vragen is.
Omdat hij minder goed vooruit kan dan vroeger, voel ik wel frustratie, maar vind niet dat dit een reden moet zijn voor zijn gedrag naar mij en anderen toe.
Ik zie niet in waarom hij mij moet beledigen en vernederen.
Maar die "aandacht" is misschien wel het punt dat de bovenhand neemt.
Net omdat hij graag door iedereen geliefd en geprezen wordt, is het voor hem misschien moeilijk om te aanvaarden dat ook anderen soms aandacht nodig hebben.
Iemand geeft hier aan dat hem ermee confronteren op de moment zelf.
Dat heb ik een paar dagen geleden dus gedaan, gewoon uit het niets, omdat ik er niet meer tegen kon.
Zijn ouders zaten nog alleen aan tafel, de kinderen waren even naar buiten en toen leek het alsof hij toch wel verschoten was door mijn reactie.Hij wist zich niet echt een houding te geven en reageerde helemaal niet.
Nu merk ik dat hij zich toch wel anders gedraagt, voorzichtiger, minder opdringerig...
Ik heb er gisteren met hem op een rustig moment heel even een woord over gerept.Gewoon gezegd dat het niet fijn is en dat zeker onze dochter die grapjes en geplaag nu niet kan waarderen.
met zijn ouders erbij . . .
oei . . .
het 'ideaal' is dat er een gelijkwaardige relatie gaat komen. Dat dat nu niet het geval is omdat hij niet door heeft dat hij mensen kwetst én zichzelf onmogelijk maakt, dat is iets om samen aan te werken. Maar om hem dan terecht te wijzen met zijn ouders erbij? Maar goed het heeft dus wel een schokeffect gehad. . . wie weet . Idee: praat in ik-boodschappen, gebruik de feedback regels https://feedbackgeven.nl/wat-is-feedback/regels-van-feedback-geven-en-ontvangen/.
gr Angela
pfff...weet het even niet meer.
Hij heeft mij verteld dat hij zich niet goed in zijn vel voelt.
Onze dochter maakt een moeilijke periode door en hij trekt zich dat aan.Begrijp ik volkomen.Ik voel mij hier ook niet goed bij,maar ik hou me sterk omdat ik ervan uit ga dat alles in orde komt en zeker met de hulp die ze krijgt en onze liefde en steun.
Haar herstel heeft tijd nodig,maar het lijkt alsof hij haar de tijd en rust niet kan geven.Zijn opdringerig gedrag maakt het voor haar niet makkelijker.
Het volgende probleem bij hem is,dat hij de laatste jaren wat minder labiel is door een (niet levensbedreigende)aandoening.
De grootste struikelblok voor hem is, dat hij hierdoor minder inkomsten heeft dan voordien.Vor hem lijkt het einde van de wereld haast in zicht.
Ik erger mij hieraan omdat ik weet dat het allemaal zo geen vaart zal lopen en dat we zeker niet gaan omkomen van honger.Hij overdrijft gewoon.Ergens kan ik zijn frustratie begrijpen,maar om dan zo vervelend te gaan doen tegen anderen,dat gaat toch een brug te ver.
Zijn vaak irritante opmerkingen probeer ik voor de vrede,te negeren.
Ben een beetje moe van het steeds weer moeten opboksen tegen gezeur en vernederende opmerkingen.
Heb hem aangegeven dat hij best eens langs een dokter kan passeren als hij zich echt niet goed voelt,maar uit ervaring weet ik,dat hij morgen voor hetzelfde weer vrolijk rondhuppelt.Het is immers niet de eerste keer dat hij even een dipje heeft.
Ik kan het nu even niet allemaal plaatsen omdat ik zelf moe ben.
Erger dan verlies inkomen
Verlies van inkomen en zekerheid is inderdaad niet fijn. Marr zo kan hij ook het contact met met name Ijn dochter ongemerkt kwijt raken. Je kinderen zijn ook niet van staal. Hij vergist zich als dit geen invloed heeft.
Toch jouw taak om hem hieraan te helpen herinneren dat hij zijn onrust op een andere manier verwerkt. Desnoods therapuetische begeleiding.
Heeft hij meer moeite met het werk of met de vrees voor de toekomst van zijn dochter? Soms is het wel fijn met een buitenstaander over je onzekerheid te kunnen praten, vorm van veiligheid omdat een therapeut ambtsgeheim kent.
Ik herken het.
Ik ben opgegroeid met een soortgelijke vader.
Wat ik me afvraag, als iemand het bij hem doet merkt hij dat dan of praat hij er dwars doorheen of vat het soms zelfs als compliment op? (verdraaien tot het in zijn straatje past?)
Mijn vader reageerde op geen enkele tactiek om dit in te dammen.
We (moeder + 3 dochters) konden praten, schreeuwen, negeren, dwingen. Niets werkte. Wij moesten maar naar een psycholoog, niet hij.
We moesten niet zeuren.
Om aan het probleem te werken moet hij natuurlijk wel kunnen erkennen dat het aan hem ligt. Mijn vader dacht dat hij de enige normale in een gekke wereld was dus dat was hopeloos.
Ook hij was altijd obsessief met geld bezig trouwens.
Anyway, het is erg vermoeiend en vernietigend voor het zelfbeeld van vrouw en kinderen.
Als hij verstandig is stelt hij zich open. Dat is stap 1.
ik ben er inderdaad moe van...
Soms krijg ik de indruk dat hij niet "wil" luisteren naar een ander.Hoe hard ik soms ook probeer om het dan nog op een normale manier aan te brengen,hij praat er inderdaad vaak gewoon doorheen,wordt dan koppig,legt de schuld bij een ander en kan het meestal allemaal mooi verdraaien zodat hij er goed uitkomt.
Maar...toch merk ik soms ook een tikkeltje van zwakheid op,lijkt het alsof hij medelijden wil opwekken voor zichzelf.Ik wil hem helemaal niet afschilderen als iemand die helemaal gevoelloos is.Hij ziet ons graag maar in zijn hoofd zit de gedachte,dat hard werken en veel centen verdienen dé manier is om aan anderen te laten zien, dat je van hen houdt.Verkeerd volgens mij,maar hiervan kan ik hem echt niet overtuigen.
Pfff, het is in ieder geval zéér vermoeiend voor mij en nu ook voor onze jongste.Hij weet best dat ze rust nodig heeft en zijn geplaag komt nu zeer ongelegen.Hij doet soms ook uitspraken die nergens op slaan en daar kan ik me enorm aan ergeren.Ik vraag me ook wel eens af of het geen narcistische trekjes zijn.
Beste BeetjeAnders,hoe gingen jullie hier dan mee om en hoe is jullie relatie verlopen naargelang jullie ouder werden?Ik ben hier enorm door uitgeput.Niet voor mezelf maar omdat ik het zo erg voor anderen.Dàt zet een flinke domper op mijn anders zo opgewekte levenshouding.
Het is eigenlijk al zover dat ik er gewoon tegenop zie om samen iets te doen in het bijzijn met familie,vrienden enz...gewoon uit schrik omdat hij zich zo dominant kan gedragen.Altijd domme opmerkingen maken over zaken,waardoor hij mensen vernederd en zichzelf voordoet als iemand die alles kan en weet.Ik kan er met er met onze kinderen over praten,dat is al een pluspunt.Zij weten dat hij nu eenmaal zo in elkaar zit en dat we niet moeten verwachten dat hij nu nog gaat veranderen.Ondanks zijn gedrag kijken ze wel op naar hun vader,want hij is vooruitziend,gedreven,houdt van hen uiteraard,maar ze wijzen hem ook geregeld op zijn houding.
Kinderachtig
Het komt op mij nogal kinderachtig over. Misschien moet je dan ook maar kinderachtige methoden gaan gebruiken. Zoals: "Stop ermee, dit is echt niet grappig." of: "Zoals de moeder van Stampertje al zei: Als je niks leuks te zeggen hebt, zeg dan maar liever niks." Bescherm je kinderen.
Op jouw vraag:
Mijn vader is een narcistische man met een kamervullend ego.
Onsmakelijke/vernederende grappen, bijna altijd ten koste van anderen.
Seksistisch, wilskrachtig tot het naadje, egocentrisch, over-zelfverzekerd, nooit fout in zijn ogen. Hij gaat dwangmatig met mensen en spullen om, alles moet NU.
Als je met hem in gesprek gaat en denkt eíndelijk een ingang te hebben gevonden waardoor hij het misschien begrijpt klapt hij opeens dicht.
Als vader had hij weinig oog voor de kinderen want dat moest mijn moeder maar oplossen.
Is hij dan een volslagen idioot? Nou nee, als iedereen tegen iemand is dan neemt hij het voor diegene op, terecht of onterecht. Hij was briljant in zijn werk wat hem tot miljonair gemaakt heeft en soms heeft hij oprecht het beste met je voor.
Hij heeft mijn moeder nooit fysiek pijn gedaan.
Natuurlijk heeft hij gemerkt dat mensen hem niet mogen en heeft daarvoor tactiekjes geleerd. Vooral een soort manipulerend vleien om iets gedaan te krijgen, het liefst gratis. Mensen die er niet bekend mee zijn tuinen er geheid in.
Hoe liep het af?
Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden, aan het einde van haar latijn. Hij heeft haar altijd klein en afhankelijk gehouden terwijl ze in weze een hele mooie en verstandige vrouw was.
Haar generatielijn en haar afhankelijkheid heeft er voor gezorgd dat scheiden voor haar geen optie was.
Vooral de laatste 20 jaar zat ze in een diepe depressie en was alcoholiste sinds ik 10 was. Als vlucht denk ik.
Niemand is schoon van geweten maar ik (en iedereen binnen en buiten de fam.) vind dat ze langzaam door hem gesloopt is.
Nu is hij een eenzame man. Dochters zijn verwijtend, er is weinig contact.
De mensen die vroeger op bezoek kwamen deden dat voor mijn moeder, "gezellig" pimpelen. Hij snapt niet waar iedereen gebleven is maar het ligt natuurlijk niet aan hem.
In wezen moet je hem opnieuw opvoeden, héél duidelijk jouw grenzen aangeven en er nóóit van afwijken. Dat is doodvermoeiend.
Mijn moeder kon die strijd niet aan en was te lief zodat het steeds erger werd.
Jij bent van een andere generatie met zo veel meer keuzemogelijkheden zoek de juiste hulp maar maak keuzes als het ten koste gaat van jou en jouw kinderen.
precies...
Bedenk goed wat jouw verantwoordelijkheid is. In hoeverre stel je je kinderen bloot aan zijn gedrag en wanneer is het genoeg?
Jij hebt voor deze man gekozen en je kunt niet alles op hem afwentelen want jij wist als hoe hij was, voor er kinderen kwamen. Dus...schaaf hem bij, dwing hem tot aanpassing of ga bij hem weg als hij geen rekening wenst te houden met anderen.
niet zo simpel
Ik geraak ook stilaan uitgeput,ben de laatste dagen ook enorm moe en ben bang dat ik zelf op de ene of andere manier dit niet langer aankan.
In wezen bedoeld hij het waarschijnlijk allemaal wel goed, ligt een groot deel van zijn gedrag aan de opvoeding en deels zijn karakter natuurlijk,want ik ben niet van het standpunt dat alles op de opvoeding moet worden afgeschoven.Lijkt me een beetje te gemakkelijk,maar het speelt zeker mee omdat zijn vader zolang als ik die man ken,ook altijd met geld en macht bezig was en nog steeds.
Het rare is dat vader en zoon niet altijd op dezelfde golflengte zitten en dit zowel in't verleden als nu, al wel eens voor conflicten zorgt.
Maar dat is uiteraard hun probleem,lig ik niet meer van wakker.
Wist ik hoe hij was voor er kinderen kwamen?
Hm...niet echt denk ik.We waren vrij jong,kenden elkaar ook nog niet zo heel lang toen we trouwden.Ik leerde hem pas écht kennen toen we samen gingen wonen en al vrij snel kwamen er kinderen.
Zoals ik eerder al zei,was hij een harde werker en zijn we nooit iets tekort gekomen.Hij ging werken,ik deeltijds en ik nam de verzorging/opvoeding en huishoudelijke taken voor mijn rekening.Ik was trots op hem,maar miste en mis nog steeds zijn waardering voor hetgene ik altijd heb gedaan.Voor mij lijkt het alsof hij al die dingen niet belangrijk vindt.
We hadden onze ups en downs zoals dit in elke relatie wel zal zijn neem ik aan.
Ik ben er honderd procent zeker van dat momenteel frustratie de overhand heeft genomen bij hem.De dingen zijn niet verlopen zoals hij dacht dat ze hadden moeten lopen.Zijn zelfzekerheid is de kop in gedrukt.
Hij is iemand waar je heel moeilijk een serieus gesprek mee aan kan gaan.Ik bots telkens op een muur,hij laat me niet uitspreken,wil het laatste woord...en dat is voor mij een langzame uitputtingsstrijd.Wat mij het meeste stoort is dat hij met anderen dan weer wél kan praten alsof hij alle wijsheid in pacht heeft.Heel vreemd is dit.
Soms vraag ik me dan af of het echt niet aan mezelf ligt.
Wat onze dochter betreft,blijft hij een zekere druk uitoefenen,laat hij haar niet de voldoende ruimte en tijd om te herstellen.Gelukkig heb ik de indruk dat zij er rustiger mee omgaat en hem op een relaxe manier uitlegt dat het nu echt nog niet allemaal lukt.
Momenteel lig ik met mezelf ook wel een beetje in de knoop,slaap slecht,pieker veel enz...
Maar ik ben er ondertussen al uit dat begrip voor anderen hun toestand bij hem ver te zoeken is...
Dit stukje triggerde mij
Ik bots telkens op een muur,hij laat me niet uitspreken,wil het laatste woord...en dat is voor mij een langzame uitputtingsstrijd.Wat mij het meeste stoort is dat hij met anderen dan weer wél kan praten alsof hij alle wijsheid in pacht heeft.Heel vreemd is dit.
Ziet je man dit ook zo? Ik bedoel, vindt hij ook dat er iets niet goed zit in jullie relatie? Dan zou ik relatietherapie overwegen. Het is heel normaal dat je als stel in bepaalde patronen vervalt (die in eerste instantie logisch en helpend waren) maar dat die patronen uiteindelijk juist in de weg zitten. En zie er dan maar eens uit te komen, uit die neerwaartse spiraal. En daar kan een therapeut nu juist wel wat aan (helpen) doen. Die ziet waar het in jullie communicatie scheef gaat, en kan als het goed is voor elk van jullie naar de ander 'vertalen' wat je nodig hebt van elkaar. En doordat je praat met een derde erbij word je ook gedwongen je woorden zorgvuldig te kiezen, de therapeut vraagt dóór waar je dat zelf misschien niet zou doen, zorgt ervoor dat er een diepere laag aan bod komt.
Succes, ik hoop dat jullie het tij kunnen keren!
Net als Pennestreek
Ik dacht hier gisteren ook aan, had toen geen tijd om te reageren. Relatietherapie is communicatietherapie. Dat is precies wat jullie nodig lijken te hebben. Als hij het niet voor zichzelf of jullie relatie wil doen, vraag dan of hij het voor jou doet. Je kunt ook voorstellen het gewoon te proberen. Als het niet klikt met de therapeut, moet je sowieso op zoek naar een andere.
Clementine
"Ik bots telkens op een muur, hij laat me niet uitspreken, wil het laatste woord...en dat is voor mij een langzame uitputtingsstrijd. Wat mij het meeste stoort is dat hij met anderen dan weer wél kan praten alsof hij alle wijsheid in pacht heeft.Heel vreemd is dit.
Soms vraag ik me dan af of het echt niet aan mezelf ligt."
Ik herken in jouw postings en onder andere dit stukje tekst een lijn.
Ik wil je er wel mijn gedachten over laten weten, maar dan even buiten het forum om.
Als je dat wilt, vraag dan forumbeheer of ze jouw e-mailadres aan mij mailen. Ik zal je dan mailen. Het kan zijn dat het even een paar dagen duurt voor ik reageer (afhankelijk van wanneer ik jouw mailadres krijg) omdat ik vrij druk ben.
