Vertrouwen in man
Hallo allemaal,
Sommigen van jullie kennen mijn verhaal misschien al, maar het is als volgt: Mijn man heeft een 4 jaar durende sexueel getinte sms-relatie met een andere vrouw gehad, die vlak voor ontdekking door mij ook geresulteerd is in een ontmoeting met een kus. Dit alles is ongeveer een half jaar geleden uitgekomen. Die relatie is nu geheel over. Of er meer is geweest, weet ik niet. Daar zijn in ieder geval geen aanwijzingen voor. Het doet er wat mij betreft ook niet meer toe, want ik heb besloten met hem verder te gaan.
Voor zover de achtergrond.
Ik heb het echter nog elke dag moeilijk met zijn bedrog. Ik laat nog vaak merken dat ik moeite heb hem te vertrouwen. Ik merk aan mezelf dat ik ook moeite heb om nog van hem te houden, omdat hij zo een ander persoon is gebleken dan dat ik dacht dat hij was.Gek genoeg lijkt onze relatie wel beter te zijn geworden, omdat we meer open naar elkaar toe zijn.
Kort nadat de affaire uitkwam was mijn man erg timide en beschaamd door zijn eigen gedrag. Hij had veel angst dat ik hem zou verlaten. Sinds kort lijkt hij weer langzaam zijn vertrouwen terug te hebben en is alles weer een beetje zoals vroeger. Hij begint nu weer over 'weekendjes weg' met vrienden en naar carnaval met vrienden, enz. Ik ben echter nog steeds niet de oude en ik zie die 'weekendjes weg' echt nog helemaal niet zitten. In de eerste plaats omdat ik hem nog steeds niet helemaal vertrouw. En in de tweede plaats omdat ik tijdens zo een 'weekendje weg' vaak weer ontzettend ga piekeren over wat er gebeurd is. Ook vind ik het nogal brutaal dat hij weer makkelijk op stap gaat, terwijl ik nog niet eens zeker ben of ik wel door kan gaan met deze relatie. Zijn zelfvertrouwen vind ik eigenlijk nogal storend. Nu gaat hij natuurlijk weleens op stap met vrienden, maar een heel weekend en naar carnaval vind ik toch weer anders.
De vraag is: Moet ik hem toestaan om weer lekker op stap te gaan, of mag ik het hem nog best wel een tijdje moeilijk maken?
INGE
Tsja
Inge: 'De vraag is: Moet ik hem toestaan om weer lekker op stap te gaan, of mag ik het hem nog best wel een tijdje moeilijk maken?'
Wat wil je zijn, zijn vrijwillig gekozen partner of zijn bewaker? Wil je een gelijkwaardige relatie of wil je macht over hem?
Retorische vragen, hoop ik. Al zou het me niet verbazen als veel vrouwen inderdaad macht over hun partner willen (en veel mannen ook) - ikzelf inbegrepen overigens, maar ik begin te beseffen dat dat meteen de groei van intimiteit en persoonlijke groei verhindert.
Overigens betekent mijn vraag niet dat je geen grenzen mag aangeven. Maar jouw vraag houdt in dat jíj wilt bepalen wat hij 'mag'. Probeer om 't samen te bepalen, dat lijkt me vruchtbaarder. Daarvoor moet je wel beiden je ware, volledige gevoelens vertellen, zodat jullie met beiden rekening kunnen houden.
Zeggen!
Je hoeft het hem helemaal niet een tijdje moeilijk te maken. Gewoon tegen je man zeggen wat je nu tegen ons zegt.
Dus dat hij nu weer begint over weekendjes weg en carnaval met vrienden en dat jij dat niet ziet zitten.
Dat jij hem toch nog niet helemaal vertrouwd door wat er gebeurd is en dan gaat zitten piekeren als hij aan het feesten is met zijn vrienden.
Dat je het heel moeilijk vind dat hij in jouw ogen weer makkelijk op stap gaat
etc......
Laat hem maar weten wat jij voelt. Ben benieuwd hoe hij hierop reageert.
Polo en kees
Hoi,
Polo zegt: Wat wil je zijn, zijn vrijwillig gekozen partner of zijn bewaker? Wil je een gelijkwaardige relatie of wil je macht over hem?
Je hebt helemaal gelijk polo, Ik wil niet de macht over hem hebben, terwijl dat nu al wel het geval is. Als ik tegen hem zeg dat ik het er nog erg moeilijk mee heb als hij op stap gaat en dat niet wil, dan blijft hij thuis. De vraag ik kan ik dat wel van hem vragen? Ik wil geen macht over hem. Ik wil dat hij zelf inziet dat het misschien nog te vroeg is om naar feestjes te gaan waar geflirt wordt en veel gedronken en waar hij zeker weer zal worden aangesproken door leuke meisjes die graag iets met hem zouden willen. Mijn man is namelijk best een leuke vent.
Hiermee ben ik denk ik ook gelijk ingegaan op jouw reactie Kees. Ik kan wel al mijn gevoelens met hem delen, maar mag ik dat wel? Ben ik niet te moeilijk aan het doen? Moet ik niet proberen er vrede mee te hebben dat alles weer "normaal" is?
INGE
Ik vind ...
"Het doet er wat mij betreft ook niet meer toe, want ik heb besloten met hem verder te gaan."
en "terwijl ik nog niet eens zeker ben of ik wel door kan gaan met deze relatie."
Dit snap ik dus niet helemaal, maar dat terzijde.
Mijn verhaal is die van de andere kant, ik heb het vertrouwen van mijn man beschaamd. En alhoewel ik WEET dat het vertrouwen nog lang niet terug is, probeert hij dat niet teveel te laten merken. Dat is fijn voor mij, ik hou aan de andere kant rekening met hem, ik ontwijk activiteiten die argwaan op kunnen wekken, en dat waardeert hij. En zo wordt hopelijk het fragiele vertrouwen steeds een ieniemienie beetje sterker. Al vermoed ik dat het nooit meer 100% zal zijn, maar dat is de prijs die ik voor mijn ondoordachte daden zal moeten betalen.
Kortom, ik vind de actie van je man niet slim. Ook al is hij nu eerlijk en zal er niks gebeuren, dan NOG vind ik dat hij meer rekening moet houden met jouw gevoelens.
Het 'hem nog een tijdje moeilijk maken' bereik je niks mee, dat duidt niet echt op gelijkwaardigheid, maar goed, daar hebben Polo en Kees al wat over gezegd.
Ga het gesprek met hem aan zou ik zeggen en hou het vooral bij je zelf, wat jouw gevoelens zijn, dan heb je de meeste kans dat hij niet in de verdediging schiet.
Sterkte!
Zelf inzien
Ha Inge, ik grinnik even van herkenning. "Ik wil dat hij zelf inziet", ja... ik ben er nog niet zo heel lang achter dat gezonde relaties zo niet in elkaar zitten. Ieder heeft nu eenmaal zijn eigen belevingswereld, zijn eigen opgebouwde overlevingsmechanismen en patronen en daardoor ervaart iedereen eenzelfde situatie toch anders en reageert daar zeker anders op. Verlangen dat hij net zo voelt als jij, of zonder woorden jouw behoeften aanvoelt en vervult, is daarom vruchteloos.
Aan de andere kant begrijp ik dat je hem niet voortdurend met je gevoelens wilt 'lastig vallen', juist omdat in deze situatie elke pijn van jou over het vreemdgaan inderdaad via zijn schuldgevoel macht over hem uitoefent.
Delen van je gevoel is wél belangrijk, juist om niet verder uit elkaar te drijven. Maar doe dat bewust en op een goede manier. Bewust: kies wanneer het belangrijk is, wanneer het ook voor hem nut heeft. In dit geval lijkt me dat wel aan de orde. En op een goede manier: houd het bij jezelf, geef alleen aan wat jij voelt en laat hem echt de ruimte om daarbij zijn eigen besluiten te nemen, ook al zijn die anders dan jij zou willen. Uit je gevoel maar leg geen claim op zijn gedrag. En als hij wél uitgaat enzovoorts, realiseer je dan dat alle impliciete boodschappen die jij daarin ziet (dús geeft hij niet om je, wil hij toch zijn eigen gang gaan, vindt hij zijn eigen pleziertjes belangrijker dan jouw grote verdriet enzovoorts) uitsluitend en alleen jóuw invullingen zijn, niet zijn echte intenties.
De truc is dus: wél je gevoel uiten, géén verwachtingen daaraan koppelen.
Herkenbaar
en begrijpelijk dat je je er niet lekker bij voelt. Kennelijk vertrouw je hem nog niet voldoende. Mijn ervaring is dat het heel lang duurt voordat je echt weer in hem gelooft. Denk wel dat het het proberen waard is om het echt los te laten. Zet de knop om, voor jezelf, om het zelf leuker te hebben. Een man die trouw is omdat hij niet vreemd kán gaan... Om vreemd te gaan hoeft hij geen hele weekenden weg ten slotte. Zorg er wel voor dat je in die weekenden dat hij op pad gaat, zelf ook voldoende afleiding hebt, door een goede vriendin uit te nodigen oid.
mam-alice
Mijn mening
`Het doet er wat mij betreft ook niet meer toe, want ik heb besloten met hem verder te gaan.`
Volgens mij ben je daar nog helemaal niet uit ! Hij mag zich niet goed voelen, want jij vertrouwd hem nog niet ?!! Hij mag niet denken aan leuke dingen met jou doen, want kijk wat hij gedaan heeft. Wel begrijpelijk, begrijp het niet verkeerd, maar je spreekt jezelf flink tegen. Misschien een idee om eerst te bedenken wat JIJ nou eigenlijk wil. Hem laten boeten heeft geen enkele zin. Dat brengt alleen verlies van alle kanten. Wees eerst eerlijk tegen jezelf. Hij koos voor jou en jij voor hem, maar geef hem dan wel een kans !
gr Dropke
Overspelige vrouw en dropke
Jullie hebben helemaal gelijk. Ik spreek mezelf ook tegen. Dat weet ik ook van mezelf. Toen ik besloot hem weer terug te nemen, dacht ik dat ik verder met hem kon gaan. Dat wil ik ook nog steeds proberen, maar het is zo moeilijk! Ik ben nog steeds boos en het is nu al een half jaar verder. Het is alleen zo dat het ene moment ik het weer helemaal zie zitten met hem en het andere moment ben ik in de krant naar huizen aan het kijken om te zien wat er zoal te huur is.
Dropke, je hebthelemaal gelijk als je zegt dat ik moet blijven proberen hem te laten boeten. De knop moet echt om. Pff wel moeilijk.
INGE
Polo
Hoi Polo,
Jij schreef: " Uit je gevoel maar leg geen claim op zijn gedrag. En als hij wél uitgaat enzovoorts, realiseer je dan dat alle impliciete boodschappen die jij daarin ziet (dús geeft hij niet om je, wil hij toch zijn eigen gang gaan, vindt hij zijn eigen pleziertjes belangrijker dan jouw grote verdriet enzovoorts) uitsluitend en alleen jóuw invullingen zijn, niet zijn echte intenties"
Die laatste zin ga ik helemaal in me opslaan. Je hebt zo gelijk.
Bedankt
INGE
Sorry verkeerd
Dropke,
Ik bedoel natuurlijk dat ik NIET moet blijen proberen hem te laten boeten.
INGE
Keuze die je zelf moet maken
Wat voor zin heeft het om het hem nog een tijdje moeilijk te maken?Daarmee los je't probleem niet op.
Het zou best kunnen dat jullie relatie daardoor er niet beter op wordt.
Je hebt toch zelf besloten neem ik aan,om door te gaan met je man.Ik begrijp wel dat het niet makkelijk zal zijn om hem weer helemaal te vertrouwen,omdat er ergens iets is stukgegaan,maar door te blijven piekeren en hem te verbieden om weg te gaan,zal het er niet beter op worden.Natuurlijk heb jij ook het recht om toch ergens een beetje te bepalen wat kan en niet kan binnen jullie relatie.Eens met vrienden weg gaan,oké,maar vraag hem of het echt nodig is om een gans weekend met vrienden op stap te gaan?Wat doe jij trouwens dan?
Inge
Ik begrijp heel goed wat je bedoelt hoor. Er staat iets mega-groots tussen jullie in. Je wil wel graag met hem verder, maar je gevoel is het daar gewoon nog lang niet altijd mee eens. Misschien moet je dat ook tegen je man zeggen. Nu zou het het gevoel kunnen krijgen, eigenlijk geen kans te krijgen van je, terwijl je natuurlijk wel je best doet. Het vertrouwen moet weer langzaam groeien en dan zit je nog met je boosheid. Hoe durft hij nu aan uitgaan en plezier te denken, terwijl jij je nog zo rot voelt ! Gun jezelf de tijd dit te verwerken en verwacht niet dat meteen alles weer goed is. Als je hem dat uitlegt, snapt hij dat ook wel.
sterkte ! Dropke
Ga gezellig mee?
Wat ik niet begrijp, is dat wanneer jullie zo je best doen om er weer wat van te maken, dat jullie dan niet samen gaan? Desnoods met anderen, maar zo heb je helemaal geen grip op de situatie. Ik heb ook iets gelijks meegemaakt. En de enige manier om het vertrouwen weer terug te krijgen is te blijven controleren, met medeweten van man dan. En het gevoel te hebben dat hij me overal bij wil hebben. Helaas ben ik er pas weer achter gekomen dat manlief nu gewoon achter zijn computer weer contact heeft met vriendin. De laatste keer dat hij met zijn vrienden weg wilde vond hij het niet leuk als ik ook mee ging. Terwijl er genoeg andere vrouwen bij lopen. Ik denk dat hij nooit zal veranderen, en nu is het aan mij of ik het accepteer, en net doe of ik het niet weet. Of toch mijn spullenpak en voor mezelf kies.
Thuis bij de kinderen,
Hoi Yelle,
Ik probeer de laatste dagen bewust minder te piekeren over wat er kan gebeuren. Ik moet gewoon proberen te geloven dat hij nu echt te vertrouwen is. Hem verbieden weg te gaan doe ik niet. Maar als ik aangeef het er moeilijk mee te hebben, zal hij niet gaan. Ik vraag me af of ik dat mag doen. Het is dan eigenlijk een soort emotionele chantage van mij.
Jij schreef: "met vrienden weg gaan,oké, maar vraag hem of het echt nodig is om een gans weekend met vrienden op stap te gaan?Wat doe jij trouwens dan?"
Helaas is het zo dat mijn man een nogal actieve vriendengroep heeft die vaak dingen organiseren. Vreemd genoeg gaan er meestal geen vrouwen mee. Het zijn ook echt van die mannendingen. Een voetbaltoernooi ergens ver weg, bierfeste in Munchen,carnaval. Maar ook wel dingen waar de vrouwen wel mee zouden kunnen. De vrouwen van de vrienden van mijn man, hebben daar echter niet zoveel behoefte aan en blijven blijkbaar liever thuis bij de kinderen. Mij lijkt het wel leuk om met sommige aktiveiten mee te gaan. Maar als enige vrouw is dat niet echt leuk en zou mijn man dat ook niet willen. Als mijn man op stap gaat, blijf ik dus gewoon thuis bij de kinderen. Soms ga ik zelf ook wel weg hoor, maar ik heb daar minder behoefte aan dan mijn man.
INGE
Wat erg carena
Carena,
Wat erg dat je er nu weer achter komt dat je man zich toch niet aan de afspraken houdt. Ik denk dat je hem voor het blok moet zetten. Of hij kiest voor jou met alle afspraken die daarbij horen, of je gaat weg. Het lijkt me toch een minste eis die je kan stellen dat hij geen contact meer heeft met zijn liefje.
Je schreef ook : "En de enige manier om het vertrouwen weer terug te krijgen is te blijven controleren, met medeweten van man dan. En het gevoel te hebben dat hij me overal bij wil hebben. "
Dat blijven controleren doe ik wel. Ik kijk nog weleens in zijn mobiel of er verkeerde sms'jes in staan. Ook vraag ik wel waar hij geweest is enzo, maar aan de andere kant weet ik dat hij nu toch wel niet zo stom zou zijn om weer een sms'je in zijn mobiel te laten staan?!
En dat gevoel hebben dat hij je overal bij wil hebben, is, denk ik, niet reeel. Je man moet toch ook een eigen leven kunnen hebben en jij ook.
Jij in ieder geval sterkte.
INGE
Onzeker
Hoi Inge
Het is zeker niet zo dat ik overal bij wil zijn. Natuurlijk heeft hij ook een eigen leven. Maar als ik een keertje mee wil dan moet dat toch ook geen probleem zijn? Hij denkt dan voor mij, en zegt dat ik er toch niks aan heb. En nog meer van die opmerkingen.
Dan word ik dus gelijk wantrouwig, want wie gaat hij daar dan weer ontmoeten?? Ik ben zo beschadigd dat ik niks meer geloof. Nu weet ik ook dat niet alle mannen hetzelfde zijn hoor, maar al die tijd wist ik dat er dingen speelde die niet kloppen. En hoe naief kan je zijn om te blijven hopen dat het over gaat.
Als ik erover begin word hij boos, en dan loop ik weer te zeuren volgens hem. Ik zie spoken die er niet zijn zegt hij, maar word er zo onzeker van.
Ik vind het echt knap van je dat jij je man nu wel vertrouwd, ik probeerde het ook, maar iedere keer ga ik weer onderuit.
