Vervelend (kinderen van nieuwe partner komen onverwachts langs)

twee kanten

Op zich hartstikke leuk dat zijn kinderen het zo fijn hebben bij jou dat ze ook zonder hun vader bij jou langskomen. Ik lees hier weleens anders. Aan de andere kant kan ik me heel goed voorstellen dat je hier geen zin in hebt.

Ik zou het eerst alleen met de vader bespreken en uitleggen dat jij geen kinderoppas wil zijn en blij bent dat jouw kinderen volwassen zijn (maar dan wat vriendelijker) en dan samen met vader aan de kinderen uitleggen dat ze een huis bij hun vader en hun moeder hebben en dat ze welkom bij jou zijn als hun vader er is, maar dat je niet hun moeder kunt vervangen. Of zoiets.

Zelf aangeven

Je kunt zelf toch wel je grenzen aangeven: goed, maar ik moet wel werken en ik wil daarbij niet gestoord worden.
Wat betreft de koelkast induiken, dat ligt eraan wat je vervelend vindt. Bijvoorbeeld: hij neemt dingen die je zelf nog nodig hebt. Dat kun je beperken: zal ik dit of dat voor je klaar zetten, dan kun je dat eten/drinken; Of: wil je even wachten met eten tot we sameng aan eten; of: ruim je wel alles op als je iets pakt; of etc. etc.
Het klinkt als een beleefde jongen en ik kan me voorstellen dat op-en-neer-fietsen ' zomaar' ook lastig is.

Tsjor

Dit onderwerp

Enkele weken of maanden geleden liep over dit onderwerp ook een draadje met de titel relatie beëindigend wegens stiefkinderen, lees dat eens.
Dat de kinderen zo maar de koelkast induiken vind ik niet kunnen, jullie wonen niet eens samen. Bedenk ook dat dit meer gaat spelen als jullie samen gaan wonen. Inderdaad is het wel heel fijn dat de kinderen graag bij jou zijn.

Alita

Ik vind het op zich wel fijn dat de kinderen van jouw vriend langskomen, ook wanneer hun vader er niet is; daar kan ik alleen maar van dromen.

Maar ik begrijp dat wanneer je moet werken, je je moet kunnen concentreren en dat dat niet zo lukt wanneer er een kind rondloopt waar je eigenlijk geen zeggenschap over hebt en dat het zich eventjes gemakkelijk maakt in huis.

Gewoon bespreekbaar maken zonder verder te dramatiseren.

Maar

op die manier heb je toch ook geen last van ze?
Hij trekt zijn eigen plan, je kunt zelf gewoon doorwerken.
Je hoeft dus geen moeder te spelen, zoals iemand schreef.

Ik zou het zelf alleen maar als positief zien.
Ze voelen zich thuis dus, niet ' op bezoek.
Kan me van hun uit die behoefte (om zich ook bij jou wat te nestelen) goed voorstellen.

oeps

Watervrouw, die zal ik dan nog even doorlezen ik ben benieuwd , klinkt niet heel positief inderdaad.

Wiliam wat jammer dat het bij jou anders verloopt

nu weet in ieder geval mijn hele omgeving wel van mijn verwarring ben benieuwd wat voor meer apps er nog gaan volgen

En áls hij dan zo graag bij jou is,

Laat hem dan ook maar eens wat klusjes voor je doen, terwijl jij met je werk bezig bent. Denk dat hij er dan zo klaar mee is om op voorhand alvast aan te komen ; )

Nee, alle gekheid op een stokje, ik snap je punt. Het is dan misschien wel fijn dat je geliefd bent bij de kinderen van je partner, maar ze zijn jou niet "eigen". Kan ook nog niet helemaal zo voelen na een klein jaar elkaar te kennen. Je staat heel anders in verbinding met die kinderen. Je laat ze toe in je eigen leefwereld, omdat ze bij je partner horen. Maar dat betekent niet, dat ze jouw grens in tot waar het voor jou op dit moment acceptabel is om ze toe te laten, zomaar kunnen overschrijden. En ook je partner zal daar respect en begrip voor op moeten kunnen brengen als dingen voor jou nu nog niet fijn en oké voelen en daar niet aan voorbij gaan, in de zin van "want het zijn toch mijn kinderen, dan moet dat toch kunnen?"
Dus maak het bespreekbaar en laat het niet doorsudderen. Anders krijg je later de vraag "waarom doe je er nu ineens moeilijk over, je vond het de vorige vijf keer toch ook goed?"

Magdalena

Wat Magdalena zegt. Heerlijk vind ik het als er mensen langs komen die zich zo thuis voelen. Wees blij. Ik als gescheiden moeder zou je 'kunnen wurgen' als mijn kinderen zo graag bij hun stief langs zouden gaan en zich daar zo thuis zouden voelen. Dus wees dubbel blij dat hun eigen moeder er geen punt van maakt.

Het is ook een beetje

het 'raar gedrag van mezelf' draadje, voor dat een hele andere kant opging. Ik zou me ook niet meer vrij voelen als er iemand in mijn huis rondliep die daar eigenlijk de weg niet goed genoeg weet en dus alle kastjes opentrekt om een pan op te zoeken. Ik zou het ook bijzonder vinden als iemand die er niet woont, maar op bezoek is, zo maar een ei gaat bakken. En ik zou me dan niet meer kunnen concentreren. Dus als ik thuis moet werken, dan kan er wel even langs gekomen worden voor een kopje thee, maar niet bij mij gecrasht worden.

Visite of thuia?

Zie jij de kinderen als visite of komen ze thuis?

Als jij ze beschouwd als visite dan begrijp ik je ergenis. Want als je ergens op bezoek komt, hoor je niet zomaar de keuken in te duiken om wat eten ooit, voor jezelf te regelen.

Als ze "thuis komen" dan zou je kunnen denken dat ze zich blijkbaar zo prettig bij je voelen dat dit wel kan.
Eigenlijk iets om trots op te zijn wellicht.

Vraagje - heb je altijd al thuis gewerkt?
Als dit niet zo is, zou je je dan met je eigen kinderen ook ongemakkelijk gevoeld hebben?

wie moet dat oplossen

' ik was en ben gewoon overrompeld ' Dat snap ik, kan gebeuren, je was er niet op voorbereid en wist niet meteen hoe je moest reageren. Bij nader inzien heb je bedacht wat je wel en niet wilde.
Ik vind het wel de vraag wie dat probleem van het overrompeld zijn nu moet oplossen. ' en ga dat zeker vanavond wel aankaarten bij mijn vriend.' zou het toch niet beter zijn als je zelf de koe bij de horens vat?
Gesprekje met jongere: mijn excuses, ik wil even wat bespreken, ik was wat overrompeld toen je vorige week binnenkwam.

Waarom zou je dat niet bespreken, waarom indirekt via vriend, die dan de boodschap moet overbrengen (met alle mogelijke vertaalslagen/fouten daartussen). Het gaat nog altijd om jouw huis.

Tsjor

Niet zonder vooraankondiging?

Is dit niet heel simpel en pragmatisch op te lossen? Werktijd thuis is kantoor thuis. En dus geen ruimte voor visite. Graag even vantevoren appen of het uitkomt.

En ja, ik heb dit met mijn eigen kinderen ook. Ik heb vorige week, herfstvakantie, nauwelijks iets uit mijn handen gekregen thuis. Ik ben blij dat ze weer naar school zijn. Dat geeft een totaal andere vibe in huis. Inderdaad, draadje ‘raar gedrag’ voor de wending.

onbegrensd

Ik vind het echt wel onbegrensd van zo'n jongen. Vooral dat in de kastjes duiken.
Verder eens met 'werktijd is kantoortijd'

Welnee

Die jongen voelt zich thuis, of doet alsof hij zich thuisvoelt.
Dat is een teken van acceptatie: de vriendin van mijn vader is even veilig als bij mijn moeder.

Zijn 'gedrag' is normaal voor iemand die thuis is.
Zijn gedrag is irritant voor wie met hem samen woont.

Het concept "jouw huis/ mijn huis" en de verschillende gradaties van welkom zijn waar bij dan weer afgemeten en afgepast gedrag hoort, is heel ingewikkeld.
Je kunt niet van hem verlangen dat hij dat weet en zelfs als je het uit zou leggen, kun je niet van hem verwachten dat hij dat direct naar jouw wens toepast.

De realiteit is de volgende: Als jij met je nieuwe vriend samenwoont (Dat lijkt het plan) dan is dat huis ook het huis van zijn kinderen. Zijn gezin wordt dan automatisch dominant bij jou in huis, ook als dat huis juridisch van jou is.

Zoon neemt op die situatie een voorschot: Het huis waar zijn vader is, is zijn huis.

Als jij wil dat jouw huis van jou blijft, dan moet je zorgen dat zoon niet bij jou logeert maar bij vader. Dat vader bij hem is op de dagen dat hij de kinderen heeft.
Van samenwonen kan het dan niet komen, tenzij jij bij hem intrekt en er vrede mee hebt dat jij de minderheid bent in zijn huis.

Werktijd

Inderdaad, als je aan het werk bent, is er geen ruimte voor bezoek. Dat zal hij vast wel begrijpen. En zonder vragen eitjes bakken terwijl hij op bezoek is, vind ik ook wat vrijpostig. Ook wel weer grappig, maar goed. Ik zou aangeven dan hij na werktijd welkom is op de dagen dat hij sowieso met zijn vader bij jou zou zijn. En het samenwonen zou ik uitstellen tot de kinderen de deur uit zijn. Want een eigen kind in huis is echt iets heel anders dan het kind van een ander.

Ik kan het niet zo mooi

beschrijven als M. Lavell, maar helemaal eens.
Los van je persoonlijke voorkeur tav hoe vrij bezoek zich bij je gedraagt, deze jongen komt in feite niet op bezoek. Hij komt regelmatig als vader er is, dan is het dus 'thuis'. Dat hoort nu eenmaal bij 'bij vader zijn'.

Thuis?

De jongen heeft twee adressen waar hij thuis is: bij zijn vader en bij zijn moeder. Niet bij TO, hij woont daar toch helemaal niet?

Vind ik niet

'Hij komt regelmatig als vader er is, dan is het dus 'thuis'. Dat hoort nu eenmaal bij 'bij vader zijn''

Maar vader woont daar niet. En het is dus helemaal niet 'thuis' voor het kind. Thuis is waar zijn vader woont, en waar zijn moeder woont. Niet waar de (huidige) vriendin van vader woont.
Ik snap sowieso niet waarom vader afspreekt met zijn vriendin op een dag dat zijn zoon bij hem is. Laat hij dat lekker doen als zoon bij moeder is, en op de 'papa'-dagen aandacht aan zijn zoon geven.

Ik zou het moeilijk vinden om het bespreekbaar te maken, maar ik zou hier echt niet blij mee zijn.

Moeilijke dingen

moet je niet uit de weg gaan. Tsjor

reactie

we wonen niet samen. De jongen heeft een thuis bij zijn vader en moeder inderdaad.
Voorlopig is er ook zeker geen sprake van samen gaan wonen. Wij kennen elkaar nu net een jaar dat vind ik echt te vroeg om mijn eigen huis al weg te doen of te delen. Dat kan nog wel eens over een paar jaar.

Als de kinderen bij mijn vriend zijn dan ben ik daar, behalve voor een keer eten, ook niet aanwezig ik slaap daar dan niet. Dit ook pas na een half jaar daarvoor helemaal niet. Op de wissel dag tussen papa en mama komt mijn vriend s avond meestal naar mijn huis en blijft hij ook slapen. De kinderen komen dan af en toe (ook niet altijd) mee om te blijven eten en gaan daarna naar hun moeder, zij slapen hier nooit. Het is ook pas sinds 3 maand dat zij spontaan af en toe zelf langskomen om een kopje thee te halen. Hartstikke gezellig en prima,meestal zijn ze een uurtje later weer thuis (of mama of papa).

@Elledoris, ik snap dat wel hoor, ik vond het met mijn eigen kinderen ook lastig. Vooral toen dochter veel met nieuwe vriendin papa ging winkelen. Maar aan de andere kant, beter gelukkige vrije kinderen die goed in hun vel zitten en mogen omgaan met mensen die ze zelf kiezen, ook de partner van de ouder(s), dan kinderen die hun hele leven last hebben van de scheiding en alles wat volgens ouders wel niet zou moeten mogen. Uiteindelijk zijn wij gescheiden en mogen we ze niet vragen de nieuwe partner, omwille van ons eigen groene jaloezie monster, niet aardig en leuk te vinden.

Ik had ook nooit kunnen bedenken dat, in dit geval zijn zoon, uit zichzelf hier een hele middag zou aanschuiven. Mijn vriend overigens ook niet, maar hij is er wel blij mee, want heeft slechte ervaringen met vorige relatie en zijn kinderen. Dit is niet perse vanwege de dame geweest,maar wel vanwege de situatie destijds en de korte tijd , 1jaar , na scheiding en het nog niet verwerkt hebben van de scheiding door de kinderen. Dat doet hier niet ter zake verder.

Ik besef me heel goed dat het een compliment is, maar er is ook nog zo iets als te hard van stapel lopen. Ook door de kinderen.
Gisterenavond dit met min vriend besproken en bij nader inzien vond hij ook wel dat het wat ongepast was en met name ook het volledig het huis eigen maken.

Er is afgesproken dat vriend met de kinderen praat en dat er aangegeven wordt dat spontane bezoekjes na 16H prima zijn. Dat op bezoek komen in de middag leuk is, maar vraag even of het past en indien er gewerkt wordt dat dan ook weer de grens van 16H wordt gehanteerd.

Het eierbakken is uiteindelijk nog even hartelijk om gelachen, niet omdat vriend het goedkeur, maar omdat blijkbaar bij mama en papa thuis de jongen zogenaamd 2 linkerhanden heeft, maar hier toch een aardige omelet op zijn bord wist te toveren.
Van mijn vriend mag ik voortaan best een halt roepen aan voor mij ongewenst gedrag in mijn eigen huis. dat is fijn. Inderdaad wat ik hier al las, ik wilde ook niet onaardig zijn en eventueel daarmee iets wat goed gaat om zeep helpen en die tweestrijd overrompelde mij. Normaal ben ik vrij besluitvaardig en standvastig.