Vervelende situatie
Ik zit met een vervelende situatie. Vandaag sprak ik een vader op het schoolplein, die mij feliciteerde met de zwangerschap van mijn zus. Heel leuk ja, alleen wist ik van niets. Zijn vrouw is de leidinggevende van mijn zus, en via haar had die vader het dus gehoord. Hij bood direct zijn excuses aan toen ik verrast reageerde en vond het duidelijk vervelend. Ik was er echt van ondersteboven en heb bij thuiskomst gelijk een sms naar mijn zus gestuurd. Vervolgens ben ik een uur later gebeld door mijn zwager die vertelde dat de vader van het schoolplein mijn zus had gebeld om excuses aan te bieden. Mijn zwager vertelde dat hij en zus van plan waren om de zwangerschap na de 12 weken echo aan te kondigen, en of ik mijn mond wilde houden tegen de familie.
Een heel gedoe dus. Ik hink op twee gedachten. Enerzijds vind ik het echt niet leuk om pas na 12 weken geïnformeerd te worden, maar ik ben de eerste om te roepen dat mensen dat zelf mogen beslissen. Daarbij baal ik dat ik gelijk een assertief smsje naar mijn zus heb gestuurd, dat was niet zo aardig. Mijn zus was overigens te verdrietig om iemand te willen spreken. Wat zouden jullie doen?
Langsgaan
Grote bos bloemen mee. Zus feliciteren en zeggen dat je heel stom gereageerd hebt. Natuurlijk wist haar werkgever het als eerste. Die wist het omdat je als werknemer nou eenmaal vaak moeilijk ochtend misselijkheid kan verbergen.
En daarna zeg je dat je het tegen niemand door verteld. En dat doe je natuurlijk ook echt niet.
En wat een suffe leidinggevende zeg. Dat ze dat gelijk door verteld.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Eerlijk
ik snap je teleurstelling, maar als je nou heel eerlijk bent; komt die teleurstelling niet vooral voort uit feit dat een ander dan jouw zus en zwager je vertelde dat zij zwanger is? Stel dat ze je vandaag bij een kop thee trots hadden verteld dat ze zwanger is, dat ze een echo hebben gehad en dat alles goed is, zou je dan ook vooral teleurgesteld zijn het pas dan te horen?
Ik denk van niet. Dus inderdaad, stap eroverheen, koop iets leuks, ga erheen en deel nog een paar weken in dat geheim.
Eens
Voor werk kan ze het natuurlijk niet verborgen houden. En de norm is nu eenmaal om eerst de 12 weken af te wachten. Heeft ze misschien al een keer een miskraam gehad?
Ik zou een bon kopen voor een pedicure samen ofzoiets, en je excuses aanbieden. Gewoon proberen van de rest van haar zwangerschap wat leuks te maken!
Gefeliciteerd 
Blij
Ik ben er wel heel blij mee hoor! Echt super voor hun en ze hebben er lang op gewacht. Helaas woont zusje niet om de hoek dus langs gaan is lastig, en mijn nichtje weet het nog niet. Maar ik ga zeker een kaartje sturen en dan komend weekend even langs ofzo.
Stuur
Een schattig rompertje! Iets extra's en leg het uit. Snapt ze zeker wel.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Kaartje? sms-je?
Waarom heb je in eerste instantie niet gelijk gebeld? Waarom zo onpersoonlijk? Dat je zus nu even niemand wil spreken, snap ik eigenlijk wel een beetje. Maar volgens mij moet je toch even de telefoon pakken en proberen haar aan de lijn te krijgen. Zo zit het niemand lekker.
Iets soortgelijks
Ik wilde mijn familie ook pas inlichten na een goede echo. De keren daarvoor was het misgegaan; dan wil je eerst weten of het echt goed zit. Alleen over lichamelijke klachten kan ik niet liegen als iemand die opmerkt, dus er was iemand die het al eerder wist en die had het tegen mijn zus verteld.
Wat verschilde in mijn geval was dat mijn zus en mijn moeder (die ze het gelijk verteld had) niets tegen mij zeiden, maar pas toen ik het na de echo vertelde. En toen alleen maar boos. Heel vervelend en egoïstisch van ze. Ze hebben zich dus een week of 3-4 boos zitten maken.
Dit hadden ze best wat aardiger aan kunnen pakken, door zodra ze het hoorden eens te informeren. Desnoods iets als 'lukt het al, hoe voel je je nu?' Zo hadden ze niet hoeven zeggen dat ze het al wisten, maar had ik ze het meteen kunnen vertellen.
Ik zou zeker proberen om je zus toch te feliciteren of zo. Ik denk dat niemand gedachtenloos eerst een ander informeert en niet de familie. (Overigens zou ik het nu wel doen, na hun reactie toen 
Sms-en
sms-en en mailverkeer is voor dit soort onderwerpen gewoon niet zo handig. Je weet niet wanneer of in welke omstandigheid iemand het sms-je of de mail ontvangt. Daarbij zijn het enkel woorden en heb je geen invloed op hoe iemand die leest of interpreteert. Dat heb je met direct contact wel.
Wijze les is dus volgens mij om in een dergelijk NOOIT meer te sms-en, maar directer contact te zoeken. Benoem dit zo snel mogelijk naar je zus en klaar zo de lucht.
Jij bent in principe blij voor hen dat ze zwanger is, zij is blij dat ze zwanger is, laat alsjeblieft dit akkefietje niet nu voor een donkere wolk zorgen.
Geen idee hoe ver het is, maar een paar uurtjes rijden zou ik er wel voor over hebben om dit recht te zetten.
Succes met rechtzetten enne...gefeliciteerd, je wordt tante!
groetjes van Purk
Zus
vind het een beetje overdreven reactie van je zus. Zij had jou ook op kunnen bellen na je smsje. Kan mij jou reactie ook voorstellen. Is ze ook misselijk enzo? Moest ze het al vertellen aan haar baas? Maar ik denk dat het beste is als jullie er allebei niet moeilijk over gaan doen. Uiteindelijk heeft ieder zijn manier om het te vertellen. Het pas na 12 weken vertellen, dat dit nou eenmaal de regel is vind ik achterhaalt. Dat was in vroegere tijden zo. Tegenwoordig moet je al aanhoren dat ze er mee bezig zijn 
En als het dan raak is hebben ze de box al gekocht....
Achterhaald?
Ik heb een miskraam gehad bij 3 maanden, en dan is het laatste waar je op zit te wachten een belrondje doen om iedereen te vertellen dat het mis is gegaan. Die 12 weken termijn is er echt niet voor niets.
Wat achterhaald is
is de gedachte dat het zo hoort om een zwangerschap pas na 12 weken te melden. 't Is meer dat iedereen daarin nu een eigen keuze maakt op basis van eigen overwegingen. Wij vonden het nooit nodig om te wachten tot die 12 weken, in ieder geval niet in onze eigen kring. We wilden de vreugde delen en als het niet goed zou gaan ook het verdriet. De kans dat het niet goed gaat neemt idd geloof ik na 12 weken af, maar het kan nog steeds. En of je wel of niet tegen een belrondje opziet als het niet goed gaat, is erg persoonlijk.
Aagje
Is dat echt achterhaald?
Ik weet nog dat ik nadat het grote nieuws over oudste in het dorpse dorp van mijn ouders echt wel over de tong ging omdat ik het AL met 10 weken verteld had.
Dat is ondertussen wel al zo'n dikke 12 jaar geleden en in een wat boers gebleven gebied in Nederland. Dus tja het kan zijn dat het in de rest van Nederland ondertussen anders is, maar ik kreeg daar toch een ander idee bij.
Het is gewoon heel persoonlijk
Wat en hoe je ermee omgaat en ik vind dat we elkaar daarin moeten respecteren. Ik zie ook niet in waarom we onze eigen manier zouden willen opdringen aan anderen, wat maakt het uit? Het enige wat ik kan bedenken is dat je bij sommige mensen graag als 1 van de eersten geïnformeerd wordt omdat ze je na staan maar verder....
Ik ken ook genoeg vrouwen die zich precies hadden voorgesteld hoe ze het nieuws willen delen en erg verdrietig zijn als het anders loopt.
Kortom, lief zijn voor zus, jammer dat het zo gelopen is
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Volgens mij is
het inderdaad achterhaald om te wachten tot dat je 12 weken zwanger bent. Ik maak het in ieder geval nooit meer mee en hoor het vaak al na de eerste echo dus ongeveer bij 7 weken en idd soms ook al als ze bezig zijn. Bij mijn eigen zwangerschappen heb ik gewacht tot de 10 weken, vond ik wel een mooie termijn. Maar na twee miskramen heb ik gewacht tot bijna 16 weken. Dit omdat ik voor mezelf eerst niet goed kon geloven dat het deze keer wel goed zou gaan. Ik had er vantevoren nooit over nagedacht maar ik vond het erg vervelend om te vertellen dat ik een miskraam had gehad en dus niet meer zwanger was.
Achterhaald
Achterhaald vind ik een erg vreemde term in deze context. Het is niet achterhaald dat zwangerschappen in de eerste twaalf weken nog vaak mislopen, tenslotte. Was het maar zo, dat had me veel ellende bespaard.
De laatste paar zwangerschappen waar ik van verteld ben, werden ook pas na die termijn openbaar gemaakt (afgezien dan misschien tegenover ouders, zussen, bazen). Zelf heb ik het na de eerste miskraam ook zo lang mogelijk verzwegen als het weer eens gelukt was; ik vond het al vervelend genoeg dat men wist dat we 'ermee bezig' waren en daar navraag naar deed.
Maar goed, Zus zit er maar mee. En de zus van Zus ook. Zit je al twaalf weken op je tong te bijten met je grote nieuws, wordt je scoop verpest.
Ik denk dat ik met een paar leuke babycadeautjes langs zou gaan en haar uitgebreid de tijd zou geven haar verhaal te doen, echofoto's te showen, enz. Niet bellen, gewoon gaan.
Inderdaad, aanwezigheid vereist.
Dit zijn van die gevoelige broer-zusdingen die je niet moet afdoen met een briefje, hoe lief bedoeld ook. Ga bij haar langs, ook als ze ver weg woont, klets lekker bij en laat je verwijtende gevoel thuis.
Bijgepraat
Ik ben dit weekend bij mijn zus langs geweest en we hebben het uitgepraat. Het was heel gezellig en we zijn met de kinderen naar de intocht van Sint geweest. Ik kreeg wel een wat vreemd gevoel over hoe ze het aanpakt met de zwangerschap. Ze heeft inmiddels een goede 12-wekenecho gehad en wil de uitslag van de bloedtest afwachten voordat ze het wereldkundig maakt. Ik ben blij dat ik het nu weet maar ze wil het dus tot 14/15 weken stil houden en heeft nu nog een heel afwachtende houding.
Zus
Tegen de tijd dat ik het mijn zus vertelde was ik ook minstens dertien weken. Ik had twee miskramen gehad en vond het ontzettend moeilijk vertrouwen te vinden in de goede afloop. Dat was voor mij een drempel om het te vertellen. Misschien speelt bij haar ook onzekerheid? Als je angstig bent, is het moeilijk genieten, en juist anderen sporen je daar altijd toe aan.
Niet zo vreemd
Als ze nou aan de lopende band gezonde zwangerschappen doormaakte en bij deze ene afwachtend deed... Maar dit is de eerste of de eerste na miskramen?
Zus
Fijn dat het is uitgepraat!
En voor de rest: het klinkt flauw, maar niemand heeft verder het recht te bepalen hoe ze met haar zwangerschapsbekendmaking om gaat. Ook al is het haar allereerste zwangerschap zonder nare voorgeschiedenis, als zij wil wachten tot de bloedtest is het haar goed recht. Jouw wat vreemde gevoel zou ik als ik jou was héél erg voor mezelf houden 
Belle
De opmerking triggerde bij mij denk ik hetzelfde gevoel als bij jou.
Alles wat ik er op wilde zeggen kwam er echter niet zo genuanceerd uit als bij jou. Daarom had ik mijn mond nog niet opengedaan.
En omdat ik het toch niet kan laten Zus: het is niet aan jou om te bepalen wanneer je zus wat aan wie gaat vertellen. Ik hoop voor jou dat ze je vreemde gevoel niet opgemerkt heeft. Ik zou daar in haar geval weer zeer kriegel van worden.
Overigens hebben wij het bij de laatste pas met 16 weken aan mijn moeder vertelt. Absoluut niet standaard, maar wel met een (voor ons) heel goede reden.
Ja natuurlijk
Ik heb natuurlijk niets van mijn vreemde gevoel laten merken! Ik heb gezegd dat ik hoop dat het allemaal goed gaat, en dat ik nu ga afwachten tot ik het officieel te horen krijg.
Dit is nog niks
hoewel ik het allang had gemerkt en verwachte kwam mijn zus ons met haar 18 weken vertellen dat ze zwanger was ( van de derde) bij 1 en 2 had ze het ook pas na 14 a 15 weken verteld
toen ze het met 18 weken vertelde kregen we er wel bij te horen het nog voor ons te houden omdat ze het graag zelf wilde vertellen, juist ja... met 25 weken mochten we er pas met andere over praten...
pfffff
nou ben ik wel het andere uiterste, ik vertel het gewoon tegen iedereen die het mag weten als ik de positive test in handen heb.
toch echt biologisch zussen hoor.
groet, Pol
