Verwerken en opnieuw beginnen
Soms, geheel onverwacht, valt er ineens een puzzelstukje op zijn plek.
Zo zat ik vandaag op de fiets, beide kindjes achterin de fietskar, baby op mijn buik. Terwijl ik me kapot zweette, bedacht ik me dat, als ik ooit een partner met kinderen zou krijgen, we niet meer met zijn alle in de auto zullen passen. Aha, mooi dacht ik (haatdragend als ik ben), dan kan ex met zijn snol tenminste ook niet op pad.
Beng, midden in mijn gezicht, ineens het besef: Toen we in november de auto gingen kopen, nieuw, omdat meneer zo graag één keer in zijn leven een nieuwe auto wou, moest er ook meteen een derde zit rij in. Ik vond het nogal overdreven, maar hij moest en zou een derde zit rij. En terwijl ik daar fiets, weet ik ineens zeker dat hij toen al wat met snollie had. Dat wist ik eigenlijk al, maar juist op dat moment raakt het me diep.
Ik zie ons weer zitten, daar aan de tafel bij de dealer. Weet weer hoe ik mij voelde, hoe onze kindjes daar lekker rond rende, hoe hij nog tegen de dealer zei: “wel zo handig met drie kinderen straks, wijzend naar mijn dikke buik.” En hij wist toen dus al dat het voornamelijk handig is, als je zelf drie kinderen hebt, en je nieuwe vriendin heeft er ook een. Bedonderd en misbruikt, het gevoel went nog steeds niet.
Als de puzzel straks compleet is, zou het dan makkelijker gaan? En gebeurd dat ooit? En wat me ook bezig houd, hoe moet dat ooit, met die nieuwe partner? En dan niet op het autogebied, maar qua gevoel. Het lijkt me niet dat ik ooit weer iemand zo dichtbij kan laten komen. Hoe is dat bij anderen gegaan?
Vers
het is nog vers zou mijn maatschappelijkwerker zeggen.
Geef jezelf 2 tot 3 jaar voor je rouwproces kreeg ik er bij als globale periode. En bedankt, zit je op dat moment helemaal niet op te wachten, na 2 maanden wil je toch wel weer vrolijk rondhuppelen. Nou mooi niet.
Ik ben nu bijna aan het 3e jaar, en ja, er is plek voor iemand anders. En ja wat mijn ex uitspookt raakt me minder. Maar soms zou ik 'm graag bij zijn haren pakken en met zijn hoofd onderwater duwen. De idioot heeft bedacht dat de efteling leuk is voor onze dochter van 3.5 die nog helemaal blij wordt van een kleine speeltuin met een schommel. Waarom dan in hemelsnaam naar die mega Efteling, dat kan toch ook wel als ze wat ouder is......
Nou, ja, ik bedoel dus met veel woorden te zeggen dat dat soort realisaties best blijven, maar minder worden.
Op een gegeven moment zie je dat het een leuke vader is, maar dat dat het dan ook wel is.
Echt < => waar?
Ja, erg he, dat je hele leven ineens een leugen blijkt/lijkt, achteraf gezien. Ik bedacht ineens dat mijn man in oktober een nieuwe fiets kocht en dat daar geen kinderzitje meer op hoefde. Is ook helemaal niet sexy, zo'n kinderzitje. Hij vervoert onze kinderen nu hij met gezamenlijke collega er vandoor is gegaan ook zonder kinderzitje of stoelverhoger.... (Kinderen zijn 4 en 9).
En wat dacht je dan van alle dienstreisjes, afspraken met collega's, 'nog even iets afmaken op het werk' enz. Bleeh.
Toch bewijst dat eens te meer dat hij mij niet waard is/was. Punt.
Knap
Ik vind het heel knap van jullie dat je echt kunt denken: hij is mij niet waard. Ik probeer het ook wel te denken maar het voelt niet echt zo. Terwijl mijn ex ook al een poos vreemd ging voor ik erachter kwam en ik dus ook veel van die achteraf momenten heb gehad. Het is wat Lara ook zegt, ik was toen nog gewoon gelukkig en hij....Ik vind het ook nogal stom van mezelf dat ik het al die tijd niet gezien of gemerkt heb, dat ik dus inderdaad gewoon gelukkig was. Vakantie, feestjes en dus ook bepaalde dingen die je samen hebt uitgezocht die krijgen daarna toch een andere betekenis. Voor mij voelde het alsof alles wat we in die tijd gedaan hadden een illusie was geweest, het was voor mijn gevoel niet echt meer omdat hij er niet oprecht van genoten had of zo. Maar ondanks alles heb ik niet diep in mijn hart het gevoel van hij is mij niet waard, daarvoor doet het, denk ik, nog teveel pijn. Ik mis ook gewoon mijn man, niet de man die vreemd ging en die hij nu dus is, maar de man van voor die tijd en die zou ik zo graag terug willen hebben. Ik zou het ook graag zo willen voelen dat hij mij niet waard is maar dat zal nog wel heel veel tijd kosten. Ik denk ook niet dat ik ooit nog iemand volledig kan vertrouwen, dat is iets wat voorgoed weg is.
Soms lukt het niet
Mijn schoonmoeder is inmiddels alweer zo'n 45 geleden door haar man bedrogen en verlaten voor een ander. Al heeft ze daarna nog een 40 jarig huwelijk gehad met een andere man (inmiddels overleden), nog steeds wordt ze woedend als ze daaraan terug denkt. Deze ex is zelfs al ruim 30 jaar terug overleden! Maar haar woede is nog steeds niet bekoeld. Ze heeft het nooit kunnen verwerken.
Jaymza
Mijn moeder ook niet
Het is 32 jaar geleden, maar ze is nog steeds zwaar gekwetst. En dat terwijl ze alweer zowat 30 jaar gelukkig is met haar huidige man.
Ik hoop zo van harte dat dit jou bespaart blijft, het is erg om iemand nog zo verscheurd te zien en haatdragend na zo veel jaren.
Verder wil ik je een dikke ((knuffel)) geven en veel sterkte wensen!
Woede/minachting
Oo, Jaymza, en ik kan het me nog voorstellen ook van je schoonmoeder! Weet je: ik moet wel wat met mijn gevoelens omdat ik hen beide op mijn werk tegenkom, dagelijks. Kirrie kirrie in de koffiepauze enzo.. Dus heb ik ervoor gekozen hen uiteindelijk straal te negeren op het werk; anders kost het me teveel energie. Afgezien van de aanwezigheid van die twee heb ik namelijk heel leuk werk! En zijn hebben niet het fatsoen op te hoepelen.
Nog zo'n flashback: Fata Morgana: terwijl ik bezig was met het vervoeren van de decorstukken van het kinderkerst van de basisschool, was hij onze gezamenlijke collega aan het versieren op het kerstgala van het werk. Ik heb daar 10 foto's van gevonden achteraf, met allerlei collega's er gezellig omheen. Bleeeh.
SMS'jes. Bleeeeh. Ineens via zijn Yahoo-account mailen. Bleeeh. Heb ik allemaal niet gehackt hoor, maar wat ik daarin zou vinden kan ik me wel voorstellen.
Dat ze samen maar lang en intens gelukkig mogen zijn, wens ik ze toe. Want dat zal nu niet anders kunnen, na zo'n puinhoop ervan te maken en allebei zoveel kinderalimentatie te moeten betalen voor de rest van je leven. Dan kun je het eigenlijk niet maken om na een paar maanden te zeggen dat het gebruiksgemak van het nieuwe model wat tegenvalt in de praktijk...
Ik richt me de laatste tijd op loslaten en dat bevalt me erg goed. Ze doen maar. Ik heb er toch geen invloed op. "De hel dat zijn de anderen"(Sartre). "De hel: die maken ze uiteindelijk zelf."(ik) Uiteindelijk, maar dat kan een hele tijd duren, oogsten ze wat ze gezaaid hebben. En het trieste is dat niemand daar wat mee opschiet: wat kapot is, is kapot... (Dus kunnen ze maar beter 'intens gelukkig' zijn en blijven).
Vergeven
De kern van verder gaan ligt eigenlijk in 'vergeven' heb ik uit 'de literatuur' begrepen. Dat je het iemand uiteindelijk niet meer regelrecht kwalijk neemt wat hij/zij gedaan heeft, maar redeneert: hij/zij weet niet beter. Dit is het beste wat hij/zij kon doen in deze situatie, gezien zijn/haar mogelijkheden....
Moeilijk, want eigenlijk had ik inmiddels-ex hoger ingeschat. Maar dat blijkt dan dus mijn inschattingsfout geweest te zijn...
Haai
zoals ik al zei: neem jezelf niks kwalijk, het is een hufter met een mooie verpakking, neem dus snollie ook niks kwalijk, zij komt er nog wel achter.
heeeeeeeel veeeeeel sterkte!! ik leef met je mee!!
dikke kus. polly
Reactie
He, wat een reacties al.
Kijk dat wil ik dus niet, over 30 jaar nog steeds verbitterd zijn hierover. Nooit meer iemand echt dichtbij kunnen laten komen, telkens maar boos blijven. Onbevangenheid inderdaad, mooi woord. Ik wil 'ooit' weer iemand volledig vertrouwen, zonder terughoudendheid, zonder wantrouwen. Maar ik zie nu niet hoe, of hoe daar te komen.
Het doet me ook beseffen dat ik hem nooit meer terug wil. Toen we nog samen onder één dak leefde raakte ik dat besef vaak kwijt, maar dat is nu wel geheel duidelijk. Gelukkig.
Angela, je snapt dat ik dat niet horen wil he? Inderdaad, de baby is 'al' 6 weken hoor, ik wil er klaar mee zijn.... Niet persee met iemand anders hoor, maar gewoon, niet meer boos, niet meer verdrietig.
Vergeven.... vreemd genoeg snap ik hem nog wel ook. Onze relatie was al erg slecht. Waarschijnlijk hadden we het sowieso niet gered, en hij is meteen gevlucht in een nieuwe relatie. Dat juist dat erg lullig voor mij was, laten we dan maar even buiten beschouwing uiteraard. Ik vind nog steeds dat we het minsten hadden moeten proberen goed te krijgen. Het was zijn manier van dealen met de situatie, zijn mechanismes, en inderdaad zijn onvermogen. Hem daarvoor vergeven is nog wel een stapje te ver nu, ben ik bang. Zou daar de oplossing zitten? Is dat de manier om tot een soort rust te komen?
Hem en snollie wens ik vooral een lange relatie toe. Ik weet nl. hoe gezellig hij is, als het nieuwe eraf is. 
Vergeven
Gianna: "Dat je het iemand uiteindelijk niet meer regelrecht kwalijk neemt wat hij/zij gedaan heeft, maar redeneert: hij/zij weet niet beter"
Ik zou eerder zeggen, dat vergeven betekent dat wat de ander gedaan heeft geen invloed meer heeft op jouw welzijn. Dat je de gebeurtenis loskoppelt van je gevoelens. Je mag het de ander nog best kwalijk nemen, en het niet begrijpen, maar je staat niet langer toe dat je er nog van ondersteboven raakt. Want dat is uiteindelijk het enige waar je invloed op hebt: je eigen gemoedsrust.
Herkenbaar
Herkenbaar allemaal. En wat Lidie zegt is heel erg waar:
"Ik zou eerder zeggen, dat vergeven betekent dat wat de ander gedaan heeft geen invloed meer heeft op jouw welzijn. Dat je de gebeurtenis loskoppelt van je gevoelens."
Voor mij is het ook moeilijk de gevoelens van boosheid kwijt te raken, me niet meer bij elke confrontatie gefrustreerd te voelen. Maar ik hou niet meer van hem zoals hij nu is, en besef dat het goede wat we samen heb gehad, niet meer terugkomt. Het is moeilijk, maar ik dwing mezelf dat te accepteren, met vallen en opstaan. En ik heb er vertrouwen in dat er weer liefde in mijn leven gaat komen, al m'n zintuigen staan als het ware op scherp, ben veel 'wakkerder' dan ik tijdens de laatste, niet meer zo gelukkige, fase van mijn huwelijk was. Hoewel ik me nog vaak een rotgevoel heb, en het verdriet me kan overspoelen, leef ik nu veel intenser. "Er sterk uit komen",het is een cliché, maar veel clichés zijn wel waar...
Vergeven
tja wat ik er nu zo moeilijk aan vind in deze situatie: goed, op een gegeven moment kan je je partner niet meer kwalijk nemen dat hij terwijl jij hoogzwanger was met een ander aanpapte. Maar de kwestie is dat die gang van zaken ook allerlei gevolgen heeft die fata in het nu voelt: alleen zorgen voor de baby en twee andere kindjes, ik meen te herinneren dat er ook nog gedoe om het huis was etc. Haar leven is gewoon zwaarder geworden terwijl hij lekker aan het rondhopsen is. Hoe vergeef je iemand dat?
Dit komt natuurlijk door mijn eigen situatie: tja dat ex uit de situatie stapte toen kind een paar weken oud was alla, maar hij had toegezegd het samen te doen en dat doet hij niet meer dus ik kan door mijn handicap niet meer werken en verder haast niets meer doen. Dat hij me bedroog is niets vergeleken met hoe hij het er voor de rest bij laat zitten. En ja, dat beinvloedt mijn welbevinden. Dat is niet op te lossen door derden in te huren maar mijn leven is tot een heel nauw streepje verworden. Hoe vergeef je iets waar je elke dag mee leeft?
Mana
Loskoppelen
Door te proberen de situatie nu los te koppelen van de 'veroorzaker', hoe moeilijk dat ook is. Het is nu jouw situatie, jouw leven, en jij moet er het beste van proberen te maken, en als dat al een heel klein beetje lukt, levert dat wat op, nieuwe energie, nieuw élan. Blijven hangen in gevoelens van wrok en bitterheid vreet energie, en levert niets op, ik weet het uit ervaring, zit er middenin, maar probeer ertegen te vechten.
Makkelijker gezegd dan gedaan, natuurlijk.
Zomaar een vraag
Als ik dit soort dingen lees hier dan vraag ik me af of er ook naar het eigen aandeel gekeken word?! Ik keur vreemdgaan niet goed, maar zijn alle mannen/vrouwen die vreemdgaan dan van die vreselijk egoistische figuren? In mijn omgeving heb ik iemand zien vechten in het huwelijk om het hoofd boven water te houden en elke keer gaat het weer mis ondanks alle goede gesprekken en mooie beloftes, weer word die persoon aan het lot over gelaten, Sorry maar dan vind ik het niet raar dat het gras op een gegeven moment echt groener word bij een ander. Sommige mensen blijven in een huwelijk wat hun ongelukkig maakt om diverse redenen. Nogmaals ik keur vreemdgaan niet goed, maar soms hebben mensen het gevoel dat ze niet anders kunnen.
Trigger
Trigger
Er is altijd een keuze. Je kunt de relatie ook beëindigen zonder dat je daarvoor bent vreemdgegaan.
Morgana
Ik wilde alleen even zeggen dat ik vind dat je zo goed en wijs kunt schrijven! Ik ben onder de indruk van hoe je steeds er tegenaan gaat en ik ben blij dat je van die *** af bent (ik herinner me nog wel het eea. wat je over hem schreef 
).
Top
Je doet het geweldig, Morgana. Echt geweldig. Ik ben zwaar onder de indruk van hoe jij omgaat met jouw situatie. Ik weet zeker dat je dat punt gaat bereiken, waarop je het los kunt laten. Het zal langer duren dan je lief is, maar jij gaat echt geen 30 jaar in wraak omzien.
Sterkte en knuffel
liefs
Tihama
Dank
Dank jullie wel voor de lieve reacties zeg. Ik bloos ervan. 
Vergeven, loslaten, het zal wel met de tijd komen. Voor het proces is het 'boos zijn' volgens mij ook erg belangrijk, zolang je er maar niet in blijft he?
Vandaag zei een vriendin van mij:"natuurlijk stap je nooit meer zo makkelijk en onbezonnen in een relatie als met ex, gelukkig niet zeg. Dat is echt een 'once in a lifetime' ervaring." En ik denk dat ze daar gelijk in heeft en dat dat niet erg is.
Trigger, natuurlijk kan het altijd anders, er is altijd een keus. Fatsoen, daar is echt niks mis mee hoor.
