Voel me in de steek gelaten door mijn ouders
Mijn huwelijk zit al heel erg lang in een diep dal en is eigenlijk ten einde; ik voel me dan ook al erg lang te vaak zo verdrietig en dit is op zich al een verhaal apart.
Mijn ouders weten dit maar laten me "zwemmen". Op mijn verjaardag waren ze op vakantie terwijl ze wisten dat mijn echtgenoot ook niets aan mijn verjaardag deed (vond dat ik ruzie met hem had gemaakt omdat ik door bleef vragen hoe lang we zo nog door moesten gaan, nooit met elkaar praten, hij alles op zijn beloop laat, nooit wat leuks doen of het moet van mij uit komen etc en dit al jarenlang).
Op verjaardagen en/of bijeenkomsten waar ik mijn ouders zie praten ze even over koetjes en kalfjes met mij en daarna alleen maar met anderen terwijl ze weten dat ik in zo'n diep dal zit. Ze bellen misschien eens in de 2 weken en houden het gesprek dan kort. Als ik ze zie dan is het op een verjaardag oid. Mijn moeder komt zo'n 3x per jaar alleen hier naartoe en blijft dan een nachtje slapen; de laatste keer was voor mijn verjaardag (een maand na de feitelijke datum).
Naar onze kinderen toe zijn ze lief en vragen hen geregeld te logeren. Ook praktische hulp oa in de vorm van financieen uitzoeken is geen probleem. Maar er zijn voor mij in de vorm van mij bv geregeld bellen, mij laten merken dat ze van me houden en er voor me zijn, diepgaande gesprekken etc zijn er niet.
Uiteraard heb ik dit voorzichtig uitgesproken en kreeg toen als reaktie dat het hen ook erg aan het hart gaat, ze ermee opstaan en mee naar bed gaan, maar zo ver weg wonen (1 uur rijden)en het zelf zo druk hebben (zijn beiden 65+ en kunnen beiden autorijden en hebben een auto, geen fulltimebaan, vader werkt nog een beetje, moeder heeft het druk met grote huis op orde houden)en daarom niet geregeld langs kunnen komen.
Ik wil dan ook geen beslag op hen leggen maar zou zo graag zien dat ze bv zeker nu in deze voor mij hele moeilijke tijd, eens de moeite namen om af en toe eens langs te komen of me op z'n minst een paar keer per week te bellen. Kortom, mij te laten merken dat ik er toe doe bij hen.
Ik ben verre van jaloers aangelegd maar gisteren hoorde ik toevallig dat ze uitgebreid bij schoonzus op visite waren die jarig was (40 minuten rijden bij hun vandaan) terwijl ze op mijn verjaardag op vakantie zijn, daarna ook niet langs komen, sowieso niet langs komen en al helemaal niet nu ze (al heel lang)weten dat het niet goed met me gaat.
Helaas is het eigenlijk altijd zo geweest maar nu ik ze zo hard nodig heb voelt het weer zo extra eenzaam en verdrietig.
Helaas heb ik dit soort dingen eveneens in mijn jeugd meegemaakt met hen waardoor ik gevormd ben tot wie ik ben (gelukkig over het algemeen wel spontaan en blij en makkelijk!)maar het blijft me maar parten spelen, keer op keer en helaas dus ook in mijn gestrandde huwelijk: een echtgenoot die zich alles aan laat/liet leunen, er niet voor mij is als het erop aankomt, niet communiceert, geen moeite doet voor mij, de baas speelt maar ook slachtoffer nu ik me er tegen verzet wat er jarenlang gebeurd is etc.
Ik verwacht geen oplossing van iemand, slechts "fijn" mijn gevoelens even neer te mogen zetten, alhoewel altijd bang voor herkenning ed.
Ik begrijp je gevoelens wel
Hoe oud je ook bent, het blijft fijn als je af en toe nog het kind mag zijn die zijn moeder om een pleister kan vragen en een kusje voor de pijn.
Ik heb helemaal geen contact meer met mijn ouders. Tot mijn verbazing viel er vandaag toch weer een kerstkaart op de mat die mijn moeder traditioneel zelf gemaakt heeft. Ik had eigenlijk gedacht dat ze daar wel een keer mee zou stoppen. Die kaart wordt hier helemaal besproken. Mijn dochters vinden het geweldig leuk dat ze de kaart ieder jaar zelf maakt. Dit jaar viel mij op dat haar handschrift niet meer zo vast is als voorheen, ook mijn dochters bogen zich daarover en ja... er zat toch een bibbertje in de letters. En daar gaan mijn gedachten dan weer: jammer, nee erg dat het zo gelopen is.
Ik vertel dit niet om mijn situatie boven die van jou te stellen, zo van 'jij ziet je ouders tenminste nog met enige regelmaat'. Nee, het gaat mij echt om het gevoel dat je graag zou willen dat ze er gewoon voor je zijn. Ik begrijp dat dus. Wat ik me in jouw situatie wel afvraag is of je ouders zich bewust zijn van wat jij ze in stilte kwalijk neemt.
Kaaskopje
Dank voor je reaktie en je begrip. Waarschijnlijk worstel jij af en toe met dezelfde soort gevoelens? Het lijkt mij dat je het nooit uit kunt bannen als het kontakt met je ouders niet goed is.
Of mijn ouders zich er van bewust zijn betwijfel ik. Ze leven erg in hun eigen wereld en met name mijn moeder is nogal wereldvreemd. Vroeger was er nooit echt vrolijkheid bij ons thuis. Er was echt een tradiotionele rolverdeling. Van mijn moeder zelf weet ik dat ze geregeld niet gelukkig was met mijn vader maar scheiden was not done. Ik denk dat ze zich er uiteindelijk in berust heeft, ze leeft nl veel haar eigen leven en komt nooit vrolijk en blij op mij over.
Ze weten denk ik wel dat ik er geregeld mee zit aangezien ik het wel meer heb uitgesproken (altijd zo voorzichtig mogelijk) maar de reaktie varieerde dan van dat ik weet dat ze toch heel veel van mij houden en trots op mij zijn tot dat ze het gevoel hadden het allemaal toch niet goed te doen.
Volgens mijn echtgenoot heeft mijn vader vaker tegen hem gezegd dat ik een lief en aardig meisje was tot een jaar of 12, vanaf toen was ik altijd boos en moeilijk. Mijn pubertijd was dan ook een drama: van mijn gevoelens werd niets begrepen en al helemaal nooit over gepraat, ik was bv in zak en as toen mijn 1e verkering uitging maar wederom werd thuis nergens over gesproken, ik zocht troost bij een moeder van een vriendin, op school waar ik allemaal 9 en 10 haalde ging het na een paar jaar in 1x bergafwaarts omdat ik me zo eenzaam voelde en als klapper op de vuurpijl 2 weken voor datum te horen kreeg dat we naar de andere kant van het land gingen verhuizen.
Uiteindelijk ben ik heel jong op kamers gaan wonen en is het qua baan en terechtkomen etc wel goed gekomen.
1 van mijn broers ervaart het net zoals ik, het is duidelijk dat 1 van de kinderen hun voorkeur heeft, ze zijn daar ook geregeld terwijl zij ook 40 minuten rijden bij hen vandaan wonen.
Jarenlang vraag je je toch steeds af of het aan jezelf ligt, je het verbeeld etc maar keer op keer kom ik tot de conclusie van niet.
Gelukkig bedoelen ze het allemaal wel goed maar geregeld voelt het als verdrietig en een gemis, zoals nu extra in deze tijd.
Ouders
Beste xyz,
Het zou zo fijn zijn om wat mentale steun te krijgen van je ouders. Uit je verhaal maak ik op dat ze erg voorzichtig zijn, ik merk dat ook aan mijzelf in het contact met mijn oudste (jong) volwassen dochter. Een goedbedoelde opmerking kan zo verkeerd vallen mijn andere kinderen gaan altijd uit van mijn goede bedoelingen en dat maakt het contact ook makkelijker. Ik weet niet of er in jouw situatie ook zo iets speelt?
Verder is het wel zo dat je als jong gezin ook een hoop zorgen kunt hebben om je ouders. Ze kunnen zelf gaan scheiden of kwakkelen, hun wereldje wordt kleiner en ze kunnen je gaan claimen. Dit is een tijd in je leven dat je beseft dat je zelf volwassen aan het worden bent, je bent niet meer echt het kind van je ouders maar je ouders gaan steeds meer richting zorgontvangers. Steun kun je beter krijgen van goede vrienden.
Sterkte ermee.
Ook ouders
Hall xyz,
Zit net in een vervelende situatie met mijn moeder... misschien viel daarom mijn oog er wel op. Ik (wij) hebben ontzettend veel steun aan mijn moeder (en eigenlijk alleen aan haar) vooral in de opvang van onze kinderen. Dat ze zowat dag en nacht klaarstaat en heeft gestaan, ik kan het niet genoeg prijzen. Maar voor de rest heb ik nooit meer 'de juiste toon' met haar kunnen vinden. Zat ik in zak en as, om het even wat, werd het altijd afgewimpeld met iets als 'ja dat moet je zelf maar beslissen/oplossen'. Problemen tussen mij en man? Dan kreeg ik als antwoord 'denk aan jezelf en je weet wat ik daarmee bedoel' (jep weet ik, scheiden)...
Mijn moeder is (ons) goud waard, maar ik voel me met haar heel alleen.
Ik wens je veel sterkte met je ouders!!!
groetjes, N.
Ps. mijn vader is overleden vandaar dat ik het niet heb over "ouders"
Meike en natalia
Dank voor jullie reakties.
Meike, ik weet niet wat het precies is waarom ze zo doen of beter gezegd, niet doen. Ik vermoed door van alles bij elkaar: zelf geen leuke jeugd gehad en geen voorbeeld van hun ouders, andere generatie, misschien ook bang een verwijt van mij te krijgen aangezien het toch niet anders kan dan dat je ziet hoe je je eigen kind laat zwemmen. + dat ze waarschijnlijk dus domweg niet weten hoe hier mee om te gaan. Sowieso zijn ze beiden niet bepaald sociaal vaardig.
Natalia, zoals jij omschrijft kan het dus ook nog zijn, wel geregeld kontakt, in de vorm van oppas voor je klaar staan maar verder dus geen diepgaand kontakt.Is dit kontakt met je moeder niet alsnog gekomen en/of wel diepgaander geworden nadat je vader overleden was?
Ik heb nooit verwacht dat mijn ouders oppas op vaste dagen zouden willen worden oid maar wel om er bv heel af en toe eens even met echtgenoot er tussenuit te kunnen aangezien we toendertijd niemand anders hadden en bepaalde periodes het heel hard nodig hebben gehad qua omstandigheden (sterfgevallen, ernstige ziekete ed) hetgeen ze wisten; oppassen deden ze echter niet. Toen de kinderen groter werden wel steeds meer + dat ze om hen heen andere opa's en oma's en ouders van mijn broers en zussen dat wel zagen doen. + dat de kinderen af en toe eens konden komen logeren (zo'n 2x per jaar).
Toen we 10 jaar getrouwd waren kreeg ik als verjaardagskado dat ze een week-endje oppasten zodat wij ter gelegenheid hiervan weg konden.
Inmiddels zijn de kinderen geen babies en kleuters meer + hebben we wel andere oppas.
Vaak voel ik het alsof mijn ouders het een verplichting vinden om 1 van mijn kinderen te logeren te krijgen. Als andere kleinkinderen komen logeren spreken ze daar ook nooit enthousiast over maar slechts alleen al het negatieve aan zo'n kleinkind.
Een tijdje geleden heb ik het logeren daarom stilzwijgend afgeschaft maar zowaar vroegen ze laatst 1 van de kinderen weer eens te logeren, ik zelf vraag er in ieder geval niet meer om.
Ik weet wel dat ze van hun kinderen en kleinkinderen houden maar de manier waarop het allemaal gaat + er domweg niet zijn op momenten dat je ze zo hard nodig hebt blijft erg pijnlijk.
Gelukkig heb ik een paar vrienden waar we over en weer met ons lief en leed terecht kunnen maar toch....
Precies mijn schoonouders
Zoals je je verhaal omschrift, lijken het wel precies mijn schoonouders zeg!
Precies eender. Als krampachtig dingen doen, maar nooit eens spontaan vanuit het gevoel eens iets doen. Ze weten dat je het moeilijk hebt, maar lijken zich er verder niet om te bekommeren (alleen hun wereldje met alles in is belangrijk). Voor mijn man erg triest die eigenlijk nooit een echte moeder heeft gehad. Ik heb ook totaal geen band met ze.
Als ze bij ons zijn, maakt mijn schoonvader zoveel mogelijk foto's als maar kan van ons kind met mijn schoonmoeder zodat ze naar de buitenwereld kan laten zien hoe goed ze met haar kleinkind op kan schieten (sorry, kan het niet anders zien). Eens langskomen om iets leuks met ons kind te doen.....dat doen ze niet. Mijn schoonmoeder wil oppassen, maar klaagt steen en been over de kinderen van haar nichtje (dat ze druk zijn, rennen, veel praten etc.).
Ik heb mij er maar bij neergelegd dat ik nooit een band zal hebben met hen en mijn kind ook niet (wel oppervlakkig en claimerig van mijn schoonmoeders kant maar daar verzet ons kind zich nu tegen). Ik voer geen diepgaande gesprekken met ze (mijn man evenmin), want we weten gewoon dat je toch niet die steun krijgt die je zo graag wilt. Over koetjes en kalfjes praten en niet te lang blijven. En duidelijk je grenzen aangeven.
Voor goede gesprekken toch maar iemand anders zoeken. Probeer geen dingen te forceren die ze je niet kunnen bieden. Dat geeft alleen maar meer teleurstelling en verdriet bij je. Je kunt ze nu eemaal niet veranderen, maar jezelf wel (dat heb ik een tijdlang tevergeefs geprobeerd nl. en het geeft alleen een hoop boosheid, onbegrip en frustratie).
Ilse
Dank voor je reaktie.
Jij herkent dit in jouw schoonouders en dat is verre van leuk maar als het je eigen ouders zijn is het nog erger. Heb je wel een goede band met je eigen ouders? Hopelijk wel.
Wat je schrijft van voor goede gesprekken een ander zoeken etc, dat doe ik dan ook wel maar keer op keer probeer ik het toch weer tervergeefs en doe ik inderdaad mezelf verdriet en hen waarschijnlijk ook: ik weet dat het toch nooit anders zal worden en zij blijven het gevoel maar houden te falen. Ik ben er bijna van overtuigd dat ze het wel goed bedoelen maar op de 1 of andere manier domweg niet kunnen door diverse faktoren. Ze zijn nl wel bereid om op diverse vlakken te helpen maar als het erop aan komt en voor het puur emotionele zijn ze er niet, net als mijn nu nog echtgenoot.
Het is wel triest dat dat zowel hun als mij parten blijft spelen.
En het vervelendste is nog wel dat het maar door blijft spelen in mijn leven: door dit gegeven ben ik waarschijnlijk ook met niet de juiste man een huwelijk begonnen en heb daar nu 1 en al verdriet en ellende mee. In hem hoopte ik dan wel die band en dat vertrouwen te vinden maar uiteindelijk lijkt deze relatie heel sterk op die zoals ik die met mijn ouders heb; ik ben nooit echt maatjes met hem geweest, heb zo goed als geen fijne erinneringen met hem, weinigs leuks meegemaakt, moest het leuke altijd zelf creeeren.
Normaal gesproken kap je er dan mee en begint met een schone lei maar doordat we kinderen hebben kan dat niet zomaar, je blijft altijd met elkaar te maken hebben en mijn zo goed als ex partner blijft altijd de vader van onze kinderen.
Heel complex allemaal....
Overigens wat jij schrijft zou goed het verhaal van 1 van mijn schoonzussen kunnen zijn.
Bekend verhaal
Ik heb dit zelf ook hetzelfde meegemaakt tijdens mijn eerste huwelijk;Je ouders kunnen het niet aanzien hoe ongelukkig je bent,hoe je je laat behandelen door je man en nemen daarom afstand.Nu ik er op terugkijk is het heel begrijpelijk maar toen voelde ik me mega in de steek gelaten.Toch moet je je realiseren dat je zelf iets zult moeten veranderen aan je situatie en dat een ander dat niet voor je gaat doen.Neem een besluit of je blijft leven zoals je nu leeft of dat je zelf iets gaan veranderen.
Gezien worden en zien
Wat je beschrijft, herken ik heel sterk. Ook ik heb soms verdriet om de afstand die ik voel tussen mijn ouders en mijzelf. En dat terwijl zij ontzettend hun best doen en wel te hulp schieten als het gaat om oppas en andere praktische zaken. Wat ik ben gaan zien is dat ik het onvermogen van mijn ouders om mij 'werkelijk te zien' niet op mezelf hoef te betrekken. Het blijft pijnlijk om het gevoel te hebben in bepaalde opzichten in een andere wereld te leven dan zij maar ik heb geen invloed op hoe zij de wereld zien. Dat zij mij niet (kunnen) begrijpen, daar kan ik niks aan veranderen en het heeft ook niks met mij te maken. Wat bij mij ook geholpen heeft is te gaan zien dat wat onwil lijkt vaak onmacht is. Het moet ontzettend lastig zijn om geconfronteerd te worden met verwachtingen van je kind die je niet kunt inlossen. Ik denk dat een deel van de negatieve reacties van mijn ouders daarop terug te voeren is. Beetje warrig verhaal, maar ik probeer dus om hun te zien zoals ze zijn (wat ik ook moeilijk vind, gezien het feit dat ik dus een heel ander wereldbeeld heb) en niet teveel van ze te verwachten. Dat doet soms pijn maar dat is mijn pijn en daar zorg ik voor.
Groet, Jo Hanna
Jo hanna en karin
Hartelijk dank voor jullie reakties.
Wat jullie schrijven is zeker zo en ik kan het meestal ook wel relativeren.
Nu ik me echter al vrij lang in een hopeloze relatie bevind wat me heel veel verdriet en stress bezorgd voelt het gemis extra.
Overigens ben ik heel druk doende met en het beeindigen van mijn huwelijk en dat de kinderen en ik zelf er zo goed mogelijk uitkomen bezig. Echter de situatie is erg complex waardoor de oplossing van zsm weer een eigen leven op kunnen gaan bouwen erg lang duurt en tot op heden onzeker is hoe en wanneer. Hierdoor leef ik de meeste tijd dus gespannen, oververmoeid, verdrietig etc. Gelukkig heb ik heel veel kracht en wil om de kinderen en mezelf hier zo goed mogelijk doorheen te kunnen slaan en ben gelukkig zelfstandig. Echter hoe lang ik in deze nijpende situatie nog moet verkeren is nog geheel onduidelijk.
Op momenten dat ik alleen nog maar vreselijk kan huilen en dan de onvoorwaarlijke liefde en steun van mijn ouders zo hard nodig heb maar zij er niet zijn, is het zo moeilijk voor me.
