Volkskrantdilemma...

Echt een dilemma...

Ik vraag me af of ik nog van zo'n vrouw zou kunnen houden. Wie niet van mijn kind houdt (als partner zijnde), komt aan mij. Ik vraag me af hoe het dan voor het overlijden van de ex ging.
Ik denk dat je in zo'n geval moet kiezen voor wat het minst schadelijk is en ik denk dat het minst schadelijk is om voor het kind van 6 te kiezen en apart te gaan wonen, al dan niet officieel gescheiden, met een gedegen omgangsregeling.

Geduld

Ik zou het toch niet te snel opgeven. Als je een kind van 2 en een van 0 hebt is er mogelijk niet veel ruimte om flexibel om te gaan met je zelf en met je beschikbaarheid en emotionele betrekkingen naar anderen. Een periode van wennen zou mogelijk een hoop kunnen betekenen. En duidelijk zijn naar de oudste dochter dat haar stiefmoeder haar handen vol heeft aan de 2 kleintjes en dat dat al haar energie vraagt maar dat haar vader er voor haar is. Onvoorwaardelijk. Ze is gewenst door haar vader en door haar moeder die er helaas niet meer is. Maar ik zou mijn dochter geen moment alleen laten met haar stiefmoeder.

Moeilijk

Het lijkt mij ook erg moeilijk. Ik snap best dat het tijd en moeite kost om een band op te bouwen met andermans kind; zelfs als het om het kind van je partner gaat. Echter uit dit stukje begrijp ik dat de stiefmoeder niet eens wil investeren in het verbeteren van die band. Dat zou voor mij toch wel een belangrijke voorwaarde zijn. Ik zou snappen dat ze die gevoelens voor mijn kind niet gelijk zou hebben maar in dat geval zou ik van haar als volwassene toch echt verwachten 'fake it until you make it'. Zij is de volwassene en zij zou bereid moeten zijn om alles te doen om de band met haar stiefdochter te verbeteren.
Als zij daar niet toe bereid zou zijn dan zou het voor mij uiteindelijk wel einde verhaal zijn. Hoe zwaar dat ook is. Want nog een scheiding, nog weer een verandering voor het meisje, je andere kinderen niet meer dagelijks te kunnen zien... Dat is ook geen keuze die je zomaar neemt.
Echter als de vrouw geen enkele moeite wil doen om uit deze impasse te raken dan heb je weinig andere keuze uiteindelijk.

Sterker nog!

Ik zou zeggen, ik vertrek met alledrie de kinderen! Waarom zouden die twee jongsten niet met vader mee gaan? Of je eist dat vrouw ophoepelt, hij heeft ten slotte het huis nodig voor alledrie de kinderen.

Maar dat is vanuit mijn eerste emotie. Ik zou verlangen dat nieuwe vrouw wel degelijk gaat proberen hierin te veranderen, idd iemand met een baby van 0 kan misschien nog wat ongenuanceerd reageren. Misschien verandert het nog.

Ik zou hiervoor naar de huisarts gaan denk ik, in eerste instantie. Het lijkt me dat dochter van 6 ook door haar verdriet en de plotselinge omschakeling de nieuwe vrouw niet als opvoeder accepteert, begrijpelijk trouwens. Ik zou er voor het meisje een rouwtherapeut voor inschakelen. En wie weet kom je door meer begrip te kweken ook verder bij vrouw 2.

mirjam (zelf ook stiefmoeder van dochter die ouder is dan eigen kinderen. Ik heb dat bij tijd en wijlen ook erg moeilijk gevonden trouwens, maar in ons geval was vooral de levende moeder een erg storende factor)

Wat wordt in de volkskrant trouwens geadviseerd?

Door de 'deskundige' aan wie de vraag is gesteld. Of is het een open vraag aan het lezerspubliek?

mirjam

Onvermogen

Ik zou zelf eerst denken aan onvermogen omdat het nogal wat is om het moederschap te krijgen over een ouder kind dat niet van jezelf is. Vader kan hier een rol van betekenis in hebben. Om allereerst zelf de volledig verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen dochter. Dan dochter te betrekken bij haar kleine verwanten, daarvoor samen met vader zorgen en spelen, en vader kan beschermend zijn naar zijn oudste dochter maar deze dochter ook leren om ruimte geven aan de stiefmoeder.
Het blijft een dilemma. Het zou mij vreselijk afkicken van iemand, maar ik kan me goed voorstellen dat vader ook niet de dagelijkse omgang met zijn kleinere kinderen kwijt wil. En 3 kinderen meenemen lijkt me niet een erg praktische oplossing, dan missen 2 kinderen weer hun moeder. Het zal er van afhangen of iedereen in staat is om met geduld en goede wil zaken te kalmeren en te laten wennen en weer plezier te krijgen in het leven met elkaar. Maar ik zou er zeker een poging aan wagen.

Eh..

Een nuancering: dit is wat de vader benoemt; ze wil en kan geen band opbouwen. Wie weet zit stiefmoeder aan haar grens, of is er vanuit
het kind een reserve of barrière- onbewust.
Het is niet zo makkelijk en eenduidig. Ik ben stiefouder, het oordelen erover gaan vaak makkelijk. Zie het archetype stiefmoeder in sprookjes.

Mirreke ot

Het is een open vraag waarop lezers kunnen reageren, voor morgen kunnen ze hun reactie opsturen.

Sjonge

Ik vind het wel wat verder gaan dan onvermogen wanneer je een kind van je eigen geliefde partner, een kind dat net haar moeder kwijt is geraakt, afwijst en niet van plan bent in haar te investeren. Een kind van zes jaar ook nog eens. Ik zou me dan toch enorm achter de oren gaan krabben als vader. En vierkant achter mijn oudste gaan staan. Zij heeft letterlijk niemand anders meer. Het spijt me voor Zilli, maar dit klinkt echt als een boze stiefmoeder die alleen haar eigen kinderen het licht in de ogen gunt.
Maar ik reageer waarschijnlijk niet objectief. Ik heb zelf een dochter van zes en hoop dat zij, mocht ik overlijden, toch een heel ander soort stiefmoeder zou krijgen.

Precies

Uit het stukje "Mijn huidige vrouw vindt dit verschrikkelijk en kan/wil geen band met haar opbouwen."
Ik snap dit echt niet. Wat wil ze dan? Moet het meisje dan maar naar het een of andere familielid of zo? Ik vraag me echt af hoe dit zover heeft kunnen komen. Heeft vader al vier jaar zijn ogen dicht gehad of zo? Vond hij het aanvankelijk ook wel handig dat die dochter weer weg ging bij het verplichte pappa-weekendje?
Een vroegere vriendin van mij ging scheiden omdat man vreemd ging. Man is verder gegaan met de minnares. Vriendin was daar nogal verbitterd over (wat ik mij op zich wel kon voorstellen. Vreemdgaan is een enorme rotstreek en ze hadden net een baby.) De grotere kinderen moesten wel naar hun vader om de twee weken, maar thuis deed mijn vriendin daar zo negatief over dat die kinderen eigenlijk niet anders konden dan haar voorbeeld volgen. Bij vader was het niet leuk. De baby heeft nooit een band kunnen opbouwen met haar vader. Vader mocht haar niet meenemen, maar deed daar ook totaal geen moeite voor. Toen vader later met zijn nieuwe liefde weer een baby kreeg werd daar ook negatief op gereageerd. Dat had ook weer invloed op de kinderen.
Ik wil hiermee aangeven dat na een vervelende scheiding, hele rare processen op gang gebracht kunnen worden. Haat en nijd, negatief beïnvloeden van de kinderen, de kinderen van ex lastpakken vinden. Wie weet is dat ook de reden dat het nu zo fout gaat bij de vader en zijn nieuwe vrouw.

Volwassenen versus kind

Ik denk dat ieder weldenkend mens dat een kind (van 6 notabene!) van een partner dat net zijn/haar andere ouder is verloren en dat dan zó kan afwijzen en zo harteloos op haar standpunt blijft staan niet eens een partner verdiend!
Dat heeft geen fluit te maken met wat er gebeurd is in het verleden...daar heeft dat kind zelf namelijk part nog deel aan.
Ik snap niet dat die man bij zo'n vrouw wil blijven!
Wegwezen en wel meteen! En die andere 2 ook meenemen!
Ik snap niet hoe iemand zo'n kind ook maar iéts kan verwijten...Dan ben je niet goed in je hoofd.
groeten albana

Begrijp die vrouw niet

Mijn stiefkind woont volledig bij ons omdat zijn moeder door omstandigheden niet voor hem kan zorgen. Ik kan niet zeggen dat het altijd makkelijk is geweest, maar alle geduld, energie en moeite, betalen zich nu dubbel en dwars uit. Mijn stiefkind verrijkt niet alleen het leven van zijn moeder en vader, mijn partner, maar ook de mijne en die van de andere kinderen in ons gezin. Wat een gemiste kans van die stiefmoeder zeg.

Helaas niet uniek

Situatie is beetje anders, want van scheiding geen sprake. Maar ik ken een jonge weduwnaar met een paar jonge kinderen. Hij kreeg een nieuwe liefde, ging samenwonen, maar zij weigerde voor zijn kinderen te zorgen. Dus als hij moest werken, kwamen vrienden om zijn kinderen te verzorgen, naar school te brengen, etc. Zij stond erbij en keek ernaar.
Heel bizar.

Niet uniek, nee

Een groot deel van de stiefgezinnen (70%?) redt het niet. Mede vanwege de kinderen.

Ik heb na mijn scheiding me voorgenomen: wie mij wil, wil ook mijn kinderen. Ooit een beginnende date gehad waarbij de man al gauw aangaf mij graag te mogen, mits de kinderen bij hun vader bleven. Dat deden we dus maar niet.

En toch zie ik het zo vaak! En ik zal het te simpel zien, maar als je al een leven met een ander hebt gehad en kinderen hebt, dan is het toch niet meer dan logisch dat een eventuele nieuwe lover het hele totaalpakket moet accepteren?

Een kennis van me heeft al jaren een relatie. Zij heeft een gehandicapt kind. Daarom latten ze. Ze wonen dichtbij elkaar. Die man is dol op zijn stiefkind, accepteert hem zoals hij is, maar vindt het wel heel moeilijk om 24/7 met hem om te gaan. Dat begrijp ik, het is ook niet niks en het kind is niet bepaald makkelijk. Ze hebben nu besloten vlakbij elkaar te latten. Het is de bedoeling dat het kind later in een instelling gaat of zoiets, dat zijn ze nu aan het uitzoeken. Als dat rond is, gaan ze waarschijnlijk wel samenwonen, omdat de 24/7 stress en spanning vanwege het kind dan minder is. Let wel: de man wijst het kind niet af!!! Maar hij is toch een betrekkelijke buitenstaander die opeens een behoorlijk gecompliceerd kind in de schoot krijgt geworpen.

In dit geval is de handicap een "excuus", maar ik denk dat veel meer potentiële samengestelde gezinnen daarover moeten nadenken. Ik heb wel eens het idee dat het soms te snel en te makkelijk gaat. Papa/mama is weer gelukkig, en dus moeten de kinderen dat ook zijn, maar die zien alleen maar "die vent" of "dat mens" die plotseling de baas over ze komen spelen
Of dat kind van je nieuwe partner waar je helemaal niks mee hebt, dat je misschien wel een verwend prinsesje vindt, of een jankerd, of te stil, of te lawaaierig, zo heel anders dan jouw kinderen, waar je opeens over moet moederen... Dat valt echt niet mee!

Dan het geval van de Volkskrant. Mevrouw wist waar ze aan begon: een man met een dochter. Dat meisje is niet even op een zijspoor te zetten. Maar als je besluit met die man te trouwen (en kinderen te krijgen), kan je er echt niet omheen: dat meisje krijg je er als bonus bij, die kan je niet negeren.
Als ik die man was zou ik de relatie beëindigen en een goede advocaat zoeken. De tijd dat papa slechts eens in de veertien dagen de kinderen "mocht" zien is allang voorbij (het was de nachtmerrie van mijn ex: slechts 4 dagen per maand pappa mogen zijn, en we hebben meteen besloten dat wij dat anders gingen doen). Het zou niet eens zo ondenkbeeldig zijn dat hij de kinderen krijgt toegewezen!

Maar goed, moraal van het verhaal is: leuk als je als alleenstaande ouder weer een nieuwe relatie krijgt, maar hou wel rekening met het totaalpakket. Inclusief de kinderen. Die kan je niet even op een zijspoor zetten.

Instelling

Toen ik het las was mijn eerste reactie hoe je zoiets kan maken ten opzicht van een kind van 6. Maar toen bedacht ik mij dat je wel vaker ziet dat de nieuwe relatie van de gescheiden vader haar leven met hem wil delen in plaats van (ook) zijn leven met hem te delen. Kind was er al en maakt deel uit van het leven van de vader. Anders kan ik het niet verklaren. Dit is wel heel triest en zichtbaar omdat de moeder overleden is. Dit soort mechanismen spelen ook bij scheidingen waar de ouders allebei nog leven.
Hard is het wel voor dit meisje.

Therapie

"Wie weet zit stiefmoeder aan haar grens, of is er vanuit
het kind een reserve of barrière- onbewust."

Dat zou je met therapie of zelfreflectie aan kunnen pakken. Maar dat wil ze niet.

Hoe dan ook

deze vrouw wijst dat arme kind zo af, zo totaal....Echt onbegrijpelijk. Zelfs al gedroeg ze zich als een draak: haar moeder is net overleden, terwijl er waarschijnlijk hooguit sinds kort weer wat rust in haar leven was, na de scheiding...
Ik zou als de vader was van haar zijn tweede vrouw scheiden en alles op alles zetten om ook de andere twee kinderen bij mij geplaatst te krijgen. Bij zo'n monster laat je je kinderen niet!

Tjonge

je weet natuurlijk niet de hele achtergrond van het verhaal, om haar nu meteen als een monster te bestempelen. De man is om de een of andere reden wel met haar getrouwd, terwijl dochter al lang in beeld was.
Ik vind het ook erg ver gaan deze man te adviseren weer te scheiden en die andere twee kinderen weg te halen bij hun moeder, wie weet is zij de meest geweldige moeder die een kind zich kan wensen. Hun moeder haar tekortkoming is, dat zij blijkbaar zeer veel moeite heeft zich open te stellen voor een kind, die niet haar biologische kind is. Een scheiding betekent meestal een bak met narigheid voor de kinderen, een uitzondering daar gelaten. Als er sprake is van wederzijdse liefde, zou ik niet meteen daarvoor kiezen, maar zoeken naar een andere oplossing.
Ik zou, als ik de vader was, in eerste instantie een veilige haven voor mijn dochter creëeren. Het kan blijkbaar niet bij stiefmoeder, dus zou ik zoeken naar een liefhebbende oma of tante die tijdelijk haar alle liefde en steun wil geven. Ik zou al mijn tijd aan haar besteden, omdat zij door een hele verdrietige tijd gaat en moet weten dat haar vader bij haar wil zijn, van haar houdt en haar door dik en dun steunt. Ondertussen zou ik een andere woning zoeken om daar met dochter te gaan wonen. Met de partner/ stiefmoeder zou ik ondertussen gaan latten. Zo heb je een constructie dat alle kinderen vader regelmatig zien, de relatie met nieuwe vrouw intact blijft en dochter niet met de "boze" stiefmoeder wordt geconfronteerd.
Als moeder verwacht dat hij zijn dochter afstoot, dan is zij inderdaad een monster en dan lijkt een scheiding mij wel de beste oplossing.

Kaaskopje

Ik vind jouw verhaal wel heel erg anders. Bij jou gaat het om de vrouw wiens man bij een ander is gaan wonen, hier gaat het toch om de andere kant van het verhaal.

Veroordelend en niet direct met oplossingen komen.

Ehh heeft dat meisje misschien ook nog wensen? Ook al is ze jong, ze kan best aangeven waar zijn zich prettig voelt.
Direct scheiden, latten. Is dat allemaal nodig?

Volgens mij moet je eerst de weerstand bij stiefmoeder onderzoeken. Misschien is deze deels weg te nemen. Je kunt inderdaad ook kijken naar wie er nog meer in haar netwerk is. Misschien dat een liefhebbende tante, oma, nicht of ander vertrouwd persoon uit netwerk moeder iets kan betekenen. Zo ontlast je ook de vraag aan stiefmoeder en vader en kun je iets ook laten groeien...

Hoewel ik uit ervaringen weet dat bij scheidingen eigen belang van volwassenen vaak voorop staat (dit lijkt ook bij stiefmoeder) zie alle vechtscheidingen, is dit volgens mij vaak oplosbaar. Niet overhaast met oplossingen komen en vader bij het huidige gezin weghalen. Is niet erg constructief...

Ik ben trouwens wel

benieuwd naar de rol van vader voor het overlijden van moeder. Welke rol had hij toen?

Helemaal eens

Dat het je de rillingen geeft, vooral voor t kind. Ik heb ook een jonge dochter en t idee dat die afgewezen zou worden..
Toch heb ik (helaas) ondervonden dat t minder duidelijk ligt qua loyaliteiten dan je zou denken -en willen. Je dagelijks leven delen met het kind van een ander kan echt heel moeilijk zijn, zeker als er op de achtergrond een andere ouder aanwezig is.
Ik weet eigenlijk niet precies wat m'n point is, maar ik had zelf ook nooit gedacht dat het zo lastig zou zijn. Het haalde het slechte in mij boven , en het is heel hard werken om dat (ook relationeel) te redden.