Voogdij bij overlijden
Ik zit met iets en ben benieuwd of mensen dit herkennen of hoe zij daarmee omgaan.
Ik heb 2 oudere zussen. Ik kreeg als eerste kinderen. Mijn middelste zus kreeg haar eerste kind toen mijn jongste bijna 2 was. Onze oudste zus heeft geen kinderen. Op een gegeven moment vertelde mijn middelste zus toen haar dochter net een paar maandjes oud was, dat ze naar de notaris waren geweest om het voogdijschap te regelen voor hun dochter indien zij onverhoopt ooit samen komen te overlijden. Heel goed natuurlijk om dit te regelen. Maar wat schetste mijn verbazing: ze hadden vrienden gevraagd om de voogdij op zich te nemen en dit dus officieel vastgelegd (wonen aan de andere kant van het land). Ik was echt totaal verbaasd en kon op dat moment niet reageren op dat bericht. Die vrienden hadden wij nog nooit gezien, ook mijn oudste zus niet en mijn ouders ook niet. Ik voelde me echt totaal gepasseerd en kon absoluut niet begrijpen waarom zij de voogdij buiten de familie zouden regelen als je notabene een zus hebt (met wie je een prima relatie hebt) die zelf ook kinderen heeft. Zijzelf, en mijn nichtje dus ook, zien die vrienden hooguit 2 keer per jaar. Mijn zwager heeft geen broers of zussen met kinderen.
Ik voelde me heel erg gepasseerd en kon eigenlijk (nog steeds niet) geen andere conclusie trekken dan dat ik schijnbaar als moeder niet goed voor haar kind zou zorgen en dat mijn gezin niet goed genoeg is. Toen mijn emotie eenmaal gezakt was, heb ik haar gevraagd naar hun beweegredenen en heb ik aangegeven dat ik er wel door gekwetst was. Ze vertelde toen dat de manier van opvoeden van die vrienden overeenkomt met hoe zij het zelf doen en dat ze daarom voor die vrienden hadden gekozen. Het was verder niks persoonlijks.
Natuurlijk snap ik wel dat ik er gewoon niks over te zeggen heb, het is nu eenmaal zo, maar ik blijf me toch nog steeds afgewezen voelen. En ik begrijp het nog steeds niet hoe "de manier van opvoeden" meer waard kan zijn dan een liefdevol gezin waar je een bloedband mee hebt waarmee het kind bovendien veelvuldig contact blijft houden met opa en oma en andere familie.
Iemand ervaring mee of tips om van dit gevoel af te komen?
Hier ook....
Wij hebben 3 kinderen en ik heb mijn zus gevraagd om voogd te worden. Maar andersom was dit tot mijn verbazing niet zo met haar kinderen 
Mijn zus en haar man hebben gekozen om de zus van haar man als voogd te vragen. Reden wat ik kreeg. Ze kregen het gevoel dat we misschien wel in het buitenland zouden gaan wonen. Dit willen ze niet voor hun kinderen. De zus van haar man woont elke 2 jaar in een ander land. Wij wonen al 15 jaar op dezelfde plek... Dus dit is niet de echte reden...
Ik dacht altijd een goede relatie met mijn zus te hebben. Maar na dit gebeuren ben ik gaan twijfelen....
Voelde me ook niet goed genoeg. Ja, dus ik herken het wel en ja ik voelde me gekwetst. Dus je bent zeker niet de enige die dit zo voelt... Sterkte, Ik heb helaas geen wijze raad voor je. Maar ik lees met je mee.
Hmm
Mijn zus heeft mij niet gevraagd of ik eventueel voogd zou willen zijn. Ik weet niet of ze wel iemand anders gevraagd hebben. Mijn zwager heeft twee broers, nogal vreemde vogels, dus ik denk niet dat die in aanmerking komen. Niet geheel onbescheiden, denk ik dat ik de meest geschikte persoon ben binnen de familie. Maar als ze iemand anders gevraagd zouden hebben, zou ik me daardoor niet beledigd of afgewezen voelen. Het is natuurlijk nogal iets om te vragen, en als zij een beter gevoel hebben bij iemand anders is dat hun goed recht. Ik heb zelf ook niets geregeld en ga er vanuit dat ik het nog wel even volhoud tot de kinderen 18 zijn 
Waar ik aan denk
Is dat ze geen enkele zus wil passeren, en dus voor een andere oplossing kiest.
Gewoon naast je neerleggen, waarschijnlijk is het echt enkel een theoretisch probleem.
Dat zou natuurlijk ook kunnen
mensen kiezen wel vaker juist buiten de familie om niemand te passeren.
Tja en wat de manier van opvoeden betreft - wat weet je nou van de dagelijkse opvoedstijl van vrienden die je tweemaal per jaar ontmoet. Theorie en praktijk kunnen met de loop der tijd uiteen raken.
Ik snap best dat je je gepasseerd voelt. Dat gevoel is er gewoon en dat mag je best uiten - maar je zus zegt dat het niets persoonlijks is dus laat het daarbij.
Zelf kozen we van beide kanten van de familie één persoon als voogd. Zij zouden besluiten wat in geval van overlijden van beide ouders het beste zou zijn voor de kinderen. Opnemen in het gezin kun je beter niet vastleggen, er zijn zoveel variabelen. Het gaat erom dat iemand die je vertrouwen heeft in het belang van je kinderen handelt. Liefst iemand die je kinderen (redelijk) goed kent.
Alle kinderen zijn nu 18-plus en gelukkig zijn beide voorgden niet nodig geweest.
Ja vreemd
Ik zou me ook gekwetst voelen als iemand ons zou passeren en mensen zou vragen die eigenlijk verder van hun afstaan. Ik zou ook het gevoel hebben niet goed genoeg te zijn.
Ik heb zelf door de jaren heen de voogden laten veranderen maar wel altijd binnen de familie (eerst mijn moeder en een van mijn schoonzussen, later mijn oudste zoon die inmiddels volwassen is)
Toen ik mijn oudste zoon tot voogd benoemde heb ik uitgelegd aan mijn moeder en schoonzus dat dit niks tegen hun was maar dat wij dit de meeste handige oplossing vonden omdat hij tenslotte de oudste broer was en dat hij in noodgevallen zo het gezin bij een kon houden. Daar kwam nog bij dat mijn moeder ook ouder wordt en de kans aanwezig was dat er iets met haar zou gebeuren voor ons. Ik hoop niet dat ze zich hierdoor gekwetst hebben gevoeld want dit vond ik gewoon de handigste oplossing.
Voogdijschap
Ik zal eerst even reageren op je vraag. Nee, ik herken je gevoel van 'gepasseerd zijn' niet, maar dat wil niet zeggen dat het onzin zou zijn om je zo te voelen. Ik vat het gewoon niet persoonlijk op.
Maylise schrijft: "Ik zou me ook gekwetst voelen als iemand ons zou passeren en mensen zou vragen die eigenlijk verder van hun afstaan." Dat vind ik vreemd. Alsof een familieband heilig zou zijn, of alsof een familielid per definitie dichter bij jezelf staat dan vrienden. Dat de tot voogden benoemde vrienden maar 2 x per jaar gezien worden wil niet zeggen dat de band minder zou zijn of dat je geen goede kijk zou hebben op hun opvoedkundige ideeën. Ik durf hardop te zeggen dat mijn vriendinnen méér en beter weten hoe ik over de opvoeding van mijn kinderen denk dan mijn familie, gewoonweg omdat ik met hen veel meer bespreek dan met mijn familie. En die vrienden zie ik ook maar 1 of 2 keer per jaar
Verder is het een wijdverbreid misverstand dat voogdijschap automatisch betekent dat de opvoeding van de kinderen door de voogden wordt opgepakt. Dat is niet zo. Als de voogd in het testament staat, krijgt de voogd het gezag over de kinderen maar dat wil niet automatisch zeggen dat de kinderen bij de voogd gaan wonen. De voogd is er voor om te zorgen dat de kinderen goed terecht komen. Dat kan ook op een andere manier.
Soms spreken mensen wel af dat iemand voogd zal worden, maar wordt het niet testamentair vastgelegd. Dan beslist de rechter wat er gebeurt, in overleg met de betrokkenen en soms met advies van de rvdk.
Hmm
Ik vind het wel dubbel hoor. Enerzijds snap ik wel dat een goede relatie je het gevoel geeft dat iets voor de hand ligt: in jouw geval de goede relatie met je zus die je het gevoel geeft dat jij de aangewezen persoon bent om voogd te worden. Daarbij heb je het gevoel dat t belangrijk is dat t in de familie blijft.
Aan de andere kant: realiseer je dat dit jouw gevoel id en jouw verwachtingen zijn. Andere mensen kunnen er heel anders over denken. Dat gebeurt in jullie situatie ook en omdat je verder wel een goede relatie hebt met je zus en allerlei verwachtingen, vat je het persoonlijk op. Terwijl het niet zo bedoeld hoeft te zijn.
Mijn advies: ga er wat minder van uit dat sommige dingen vanzelfsprekend zijn, dan hoef je je ook niet als persoon afgewezen te voelen.
Ook wij hebben trouwens gekozen voor voogdij buiten onze families. Dat heeft ons ook heel wat onbegrip opgeleverd, met name van m'n schoonmoeder. Onze argumentatie was dat in mijn familie niemand was die in onze stijl zou opvoeden en in mijn mans familie niemand de juiste omstandigheden had. Dat laatste zou nu anders zijn, maar de verhoudingen zijn niet zo dat ze onze kinderen echt goed kennen. Met goede vrienden hadden we een goed gevoel en hebben we goede afspraken gemaakt. Onder anderen dat zij er alles aan zullen doen om onze kinderen zo goed mogelijk deel te laten blijven uitmaken van de twee families waar ze in horen. Aangezien onze vrienden zelf ook erg hechten aan familiebanden heb ik er alle vertrouwen in dat dit ook zou gebeuren.Geen reden om het te veranderen dus.
Ik merkte wel dat ik het destijds lastig vond dat mensen het gevoel hadden recht te hebben op het voogdijschap. Onze kinderen, onze beslissing.
Aagje
Roosje
Wij hebben hetzelfde gedaan als jouw zus: mocht het aan de orde zijn dan worden goede vrienden van ons voogd van onze kinderen. Hun gezin zou de onze kunnen zijn; daarom hebben we daarvoor gekozen. Wel in overleg en we hebben de beslissing eerst besproken met mijn broers van wie er één ook een gezin met kinderen heeft. Gelukkig respecteren ze onze keuze. De vrienden die voogd zouden worden wilden ook dat dit helemaal duidelijk zou zijn vóóraf om geruzie en gedoe te voorkomen mocht dit aan de hand zijn.
Net zoals jouw zus hebben we voor hen gekozen omdat ze dezelfde manier van opvoeden en levensvisie hebben. Dat mijn broer het anders doet wil niet zeggen dat ik dit minder goed vind of erger nog: hun kwaliteit van opvoeden slecht zouden vinden: integendeel, ze doen het alleen ánders. In het gezin van onze vrienden zouden onze kinderen beter passen. Als jouw zus zegt dat het niks persoonlijks is dan moet je dat van haar aannemen en accepteren. Ga niet invullen met je eigen waarde-oordeel. En vel geen oordeel over de kwaliteit van de vriendschap van je zus met hun vrienden.
Argument
Ik heb geen idee wie de voogd is van de kinderen van mijn broers. Ik weet zelfs niet of ze een voogd hebben.
Van onze kinderen is de zus van mijn man voogd. Zij heeft zelf geen kinderen, maar wat het belangrijkste is, zij is een hele stevige nuchtere vrouw met een groot organisatietalent. Wij hebben vier kinderen en zij was de enige persoon in onze omgeving waarvan wij geloven dat zij dit aan zou kunnen.
Wij zijn voogd van de (2) kinderen van vrienden, maar hebben het om de bovengenoemde reden niet terug gevraagd. Het zijn hele lieve, leuke, inspirerende en bijzondere mensen, maar op praktisch vlak niet bijzonder handig. Kortom geen mensen die je 4 kinderen kunt achter laten.
Een voogd benoemen is geen populariteitspoll, je benoemd mensen waarvan je gelooft dat je kinderen (bovenop hun eigen gezin) in goede handen zijn.
Ik ben voogd over mijn drie jongste broertjes
andersom zou ik mijn ouders niet als voogd willen, schoonouders trouwens ook niet en mijn oudste broer en zwagers ook niet 
Als ze zich gepasseerd voelen is dat dan erg jammer, maar dat is dan maar zo. Een bloedband is niet heilig en zegt niet alles
Ik snap het wel
Hier precies dezelfde situatie. Ik heb mijn oudere zus voogd gemaakt over mijn kinderen . Mn zus en ik: 2 handen op 1 buik. Dacht ik.
Zij kreeg later kinderen dan ik en heeft ervoor gekozen om haar kinderen aan famillie van zijn kant in het buitenland toe te wijzen als er wat is.
Ik voel me ook gepasseerd en Ja: natuurlijk is dat WEL persoonlijk. De opvoeding en de opvang van je kinderen is volledig persoonlijk.
Haar kinderen zijn dol op me, vinden me de liefste tante van de hele wereld, logeren hier, spelen prima met die van ons maar als er wat met hun ouders gebeurt: dan vallen ze doodleuk onder het gezag van een well-off (dat dan weer wel) verweggistan gezin dat ze 1 x per jaar zien.
Ik ga er maar vanuit dat het nooit aan de orde is, maar het is wel duidelijk waar mijn zus haar prioriteiten heeft. Pijnlijk.
Maar donderkopje
Je zus besluit toch niet eenzijdig om familie van haar man voogd te maken? Dat doet ze toch samen met haar man, neem ik aan? Het is natuurlijk niet zo leuk als hij jullie/jou minder ziet zitten, maar reken je je zus dat echt aan dan?
Wel
Het is natuurlijk niet zo leuk als hij jullie/jou minder ziet zitten, maar reken je je zus dat echt aan dan?"
Nou ja, "niet zo leuk"? Ik vind het best een belediging. Mijn zus is meegegaan met zijn voorkeur en dat impliceert dat ze zijn mening deelt.
Ik heb het haar ook gevraagd en daar kwam inderdaad enigzins besmuikt uit dat het hun vooral ging om financiele zekerheid voor de kinderen.
Aangezien wij niet echt van een klein inkomen moeten leven en een stabiel gezinsleven hebben vindt ik het onzin om te stellen dat je kinderen dan -worst case scenario natuurlijk- beter af zijn bij multi's in het buitenland.
Ik reken het mn zus niet echt aan, of ja, mischien ook wel. maar ik vond het vooral een teleurstelling. Ik snap het gewoon niet, juist omdat ik veel van haar kinderen houd.
Best lastig
Wij hebben het (om financiele redenen) nog niet officieel kunnen regelen, maar we hebben er wel goed over nagedacht en ook de persoon gevraagd die we hiervoor willen. We vonden het ook een best lastige kwestie, omdat we samen best een flinke familie hebben. Onze eerste keus is wel familie, omdat je ook niet altijd weet hoe vriendschappen zich ontwikkelen (helaas), maar ouders en schoonouders willen we gewoon opa en oma laten zijn en niet belasten met voogdij. Na lang nadenken hebben we er voor gekozen om mijn broer hiervoor te vragen. Niet getrouwd, geen relatie, geen gezin, maar wel degene die naar ons idee het best past bij onze manier van opvoeden. (mijn zus heeft wel een gezin, maar dat vonden we dus niet passen). Zijn kant vonden we om diverse redenen ook niet het meest geschikt hiervoor. Officieel is het dus nog niks geregeld, maar ik kan me heel goed voorstellen dat er ook gedonder in de tent is bij sommigen. Maar jammer dan hoor. Het zijn onze kinderen, je neemt een beslissing over hun toekomst en legt die in de handen van diegene waarvan je denkt dat die het zou doen zoals je dat graag zou willen, ook rekening houdend met dat de kinderen twee families hebben. Soms zijn vrienden beter in staat om dat goed te doen of past dat beter qua opvoedstijl. Natuurlijk hoop je dat het niet nodig zal zijn. Maar ik vind dat je ook respect voor die keuze mag hebben. Wie weet tenslotte wat de overwegingen zijn geweest (heb je daar naar gevraagd?). Wij hebben overigens naar mijn broer nadrukkelijk benoemd dat we niet perse vinden dat hij dan ook de kinderen in huis zou moeten nemen (hij is werkzoekend enz.), maar wel dat hij zorg zal dragen voor een goed passende plek voor de kinderen. Nu nog maar eens uitzoeken wat het kost om dit te ook echt te regelen 
Mama_Lynn
Knurf o.t.
Goed...heel bericht getikt met zoon op schoot...en die houdt van knopjes oeps, bericht weg.
Strekking van het verhaal: Het valt me inderdaad mee, ik dacht dat het veel duurder zou zijn, dus ik ga zeker werk maken om dat wat verder uit te zoeken mbt de notaris hier in het dorp. We hebben nog wel wat afbetalingsdingen lopen en net weer een fikse rekening van de kinderopvangtoeslag van 2 jaar geleden (zucht...verkeerd berekend denk ik), maar dit moet wel te doen zijn. Thanx.
Mama_Lynn
Reactie
Bedankt voor alle reacties. Ik lees dat er zowel mensen zijn die het ook vreemd vinden / zich gepasseerd (zouden) voelen, maar ook mensen die het totaal geen probleem (zouden) vinden.
Op een gegeven moment werd gezegd dat de ene manier van opvoeden niet beter is dan de andere, maar gewoon ánders. En dat mijn zus dan niet zegt dat mijn manier van opvoeden minder goed is, maar dat zij zich bij een andere manier betert voelt. Ja, natuurlijk dat is een feit. Iedereen voedt anders op. Maar in die keuze van het voogdijschap maakt mijn zus dus een keuze voor "de andere manier" en dus hangt er vanaf dan wel degelijk een waarde oordeel aan! En dus zegt zij min of meer "ik vind jouw manier minder goed". En nogmaals, dit is nu eenmaal zo en dat respecteer ik wel, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het niet pijnlijk vind!
En iemand anders zei dat je met vrienden een betere band kunt hebben dan met je familie. Dat is óók zo. Maar dan vind ik het wel vreemd dat niemand van de familie die vrienden dan kent.
Ik heb er ook moeite mee dat zij heel rationeel hebben gekeken naar manier van opvoeden en geld (want dat hebben die vrienden ook, net als mij zus en diens man). Ik als moeder zou mij ten eerste afvragen: "waar zouden mijn kinderen zich na ons overlijden (zeer heftig natuurlijk) het beste voelen? Wie kan hen op dat moment het meeste liefde en begeleiding geven?" Het antwoord moet dan in elk geval, indien mogelijk in die situatie, in de naaste kring bevinden, familie of niet. Maar dus niet bij mensen die dat kind nooit zien en waar het kind verwijderd raakt van geliefden. Lijkt mij. Maar ik snap nu dat men daar heel anders over kan denken.
Ik heb het er destijds met mijn zus ook over gehad en toen heb ik aangegeven dat ik hun kind zonder er over na te hoeven denken direct op zou nemen in mijn gezin, omdat ik het beste voor háár wil! Maar zij antwoordde toen dat zij dat vreemd vond van mij, want daarover moet je toch over nadenken en je wilt toch zeker weten dat er dan ook geld gereserveerd staat voor die kinderen? Nou, ik hoef daar dus niet over na te denken! Dat zegt volgens mij al dat het mijns inziens alleen over liefde en warmte moet gaan. Maar goed, et blijft een moeilijk onderwerp!
Knurf en pelle
Knurf: "Maar als het andersom was geweest, als haar man mee was gegaan met de mening van je zus en jou had aangewezen, dan was zijn familie toch beledigd geweest? Is dat dan minder erg?"
Ja dat is voor mij minder erg ja, omdat het logischer is dat je famillie die je nooit ziet hierin passeert en die zouden zich hoogstwaarschijnlijk ook niet beledigd voelen. Ze kennen de kinderen nauwelijks want ze zien ze nooit.
Pelle: dat tjonge jonge toontje vind ik een beetje neerbuigend en makkelijk. Ik kan op legio draadjes die hier gestart worden zeggen: tjonge jonge: maak je je daar druk om?
Roosje vraagt om herkenning, ik geef haar mijn ervaring en snap haar gevoel van afwijzing. Dat lijkt me ook de bedoeling van een forum: ideeen uitwisselen.
Mijn bijdrage in dit draadje houdt hierbij overigens op.
Roosje
Het is denk ik toch echt niet bedoeld als persoonlijke kritiek op hoe jij in het leven staat of je opvoeding aanpakt. Mijn nichtje is na mijn eigen kinderen het kind dat het dichtst bij me staat. Mocht het ooit nodig zijn, dan zal ik zeker niet aarzelen om haar in huis te nemen. Andersom is het waarschijnlijk (heb het er nooit met mijn zus over gehad) hetzelfde. Maarrrr, ik hoop toch echt dat het nooit hoeft te gebeuren, want ik voed mijn kinderen het liefst op zoals ik dat voor ogen heb. En mijn zus staat daar heel anders in, echt behoorlijk anders. Dat vind ik prima, ik heb daar geen kritiek op en vind het ook niet raar of slecht (behalve dan dat zij SP stemt, en ik VVD), maar voor mijn kinderen wil ik het anders.
