Vraag voor getrouwde vrouwen: zijn jullie bang voor alleenstaande vrouwen?

Nee, maarreh....

Nee, ik en mijn lief zijn niet bang voor alleenstaande mannen en vrouwen.
Maar even een wedervraag; zie jij getrouwde vrouwen als bange vogeltjes die zich vastklampen aan een relatie in plaats van net als zij heel moedig en zelfstandig te kiezen voor een bestaan als vrije vrouw. Net als gescheiden vrouwen geen zin hebben om zich te verdedigen, hebben vrouwen in een relatie dat namelijk ook niet. Grappig net gisteravond uitgebreid deze discussie gehad met een vriendin in scheiding en een paar weken terug met een vriendin die al langere tijd gescheiden is. Mijn lief gaat een paar keer alleen op bezoek of op stap met een gezamenlijke vriendin die weduwe is, geen vaste relatie wil, maar wel het mannelijk gezelschap mist. Dan leen ik hem een avondje of dagje uit

Nee

En moet daarbij ook zeggen dat ik er nog nooit over heb nagedacht in de vorm van "die zou wel eens een bedreiging kunnen zijn". De meeste van de alleen staande vrouwen om ons heen kennen we al jaren. Van de periode van alleen naar partner naar weer alleen. Met 1 van hen gaat manlief wel eens stappen als ze in Nederland is. Ik heb nooit de gedachte gehad van "oef, vind ik dat nou wel leuk", maar misschien komt dat door het vertrouwen in beide. 2 jaar terug op de camping een onwijs leuke alleen staande vrouw met zoontje van ons zoontje zijn leeftijd leren kennen. Ook nog leuk om te zien, maar ik heb dan echt niet zoiets van "och, mogelijk gaat ze er met mijn man vandoor" hoor! Naar mijn idee denken vrouwen zo als ze niet helemaal zeker zijn (van zichzelf?)....Lastig lijkt het mij wel, zeker als je zulke bedoelingen helemaal niet hebt!

Nee

Zelf 5 jaar geleden gescheiden en intussen hertrouwd. Ken dus beide kanten. Maar nee, als bedreiging zie ik alleenstaanden zeker niet. Ook deze vakantie buurvrouw met dochter bij ons uitgenodigd. Ik vind dat prima, mijn man is daar na 1 avond wel even klaar mee (en dat bedoel ik niet lullig). Die vindt het dan ook wel lekker om 'mannenpraat' te hebben. Hier is het dus meer man die dat afhoudt.

En toen ik alleen was....denk dat het niet echt uitmaakt. Heeft naar mijn idee vooral te maken met hoe de stellen die je ontmoet zelf in hun relatie zitten...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Zelf

Totop een jaar geleden was je zelf toch ook nog getrouwd Sini? Hoe vond jij dat daarvoor

Ik snap de eerste reactie van Griet, van geen zin hebben in bestempeld te worden.

En, wanneer is het dan wel goed? Hulp aanbieden niet 'want we zijn niet zielig', sociaal praatje ook niet 'want dat is alleen omdat ik vrij ben', wat dan wel??

Is het ook niet zozeer een kwestie van hoe je dingen zelf als alleenstaande vrouw ervaart/interpreteert? Weet je echt wel de ware bedoeling van toenadering?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Past niet in het plaatje

Mensen zoeken toch vaak gelijkgestemden, en als alleenstaande vrouw pas je niet zo in het plaatje van gezinnen op vakantie die het leuk hebben met elkaar. Weet het ook niet hoor, zit ook maar wat te verzinnen. Of misschien ben jij geen 'vrouwen'-vrouw? Vrouwen voelen dat feilloos aan.

Hmm

Ik denk dat er een stukje in zit wat schilderij ook zegt: mannen zijn al snel uitgepraat als ze met twee vrouwen aan tafel zitten. Wellicht minder gezellig dus?

Verder ben ik nog nooit jaloers geweest en doet mijn man lekker wat hij wil (bloemen geven aan mijn vriendinnen als hij over heeft, of die nu getrouwd of gescheiden zijn).

Nee

Tegenwoordig maakt het toch geen verschil of een vrouw getrouwd is of niet. Ik zou nooit gewoon jaloers zijn op een vrouw omdat het een vrouw is, of ze nu wel of niet getrouwd zou zijn, misschien wel als het helemaal zijn typetje zou zijn (en dan maakt het weer niets uit of ze alleenstaand is of niet)
Ik denk dat het als koppel misschien gewoon gemakkelijker is om met een ander koppel te keuvelen, en uitgaan met vrienden zonder partner dat misschien ook zo fijner kan zijn als allen zonder partner zijn... hoewel...
Ben je zeker dat je je het niet inbeeldde?
ps Op vakantie hou ik het eigenlijk liefst onder familieleden, zonder al te veel inmenging van andere onbekende vakantiegangers!

Bang?

Nee, geen moment.
Ik ga eigenlijk nooit op een camping gezelsen met buurtenten. Wel een praatje, geen avondjes samen. Maar voor dat praatje zou ik zeker geen onderscheid maken tussen man alleen, vrouw alleen, man-man koppel, vrouw-vrouw koppel, man-vrouw, wel kind, geen kind...
Kreeg je wel veel aanspraak toen je nog een stel was? Ik geloof dat wij niet direct uitstralen dat we om meer dan een praatje verlegen zitten, misschien doe jij dat zonder het te weten ook.

Nee, maar

Ik denk dat het komt omdat je als stel het leuker hebt om een ander stel uit te nodigen, aanspraak voor de man én voor de vrouw. Ik heb alleenstaande vriendinnen en daar ga ik meestal alleen heen, man is daar n.l. al snel uitgepraat. Andersom idem, wij hebben ook gescheiden mannen in onze vriendenkring, als we daar heen gaan zit ik er al gauw 'voor spek en bonen' bij. Dus ik denk eerder dat het daaraan ligt.
Nu ben ik nooit in de situatie geweest zoals bij jou op de camping, maar dan zou ik je niet zo snel negeren hoor, eerder als extra erbij vragen, samen mét de andere buren. Mijn gescheiden vriendin werd n.l. toch wel snel bij vrienden en kennissen te eten gevraagd, ze was alleen en had maar één zoon, die vraag je sneller even onverwacht mee te eten dan een heel gezin, dus zo loopt het ook wel.
Als mijn man trouwens een praatje aanknoopt met een vrouw op de camping zou ik er ook bij komen staan, ik zou het niet leuk vinden dat dat uitgelegd werd als 'ik vertrouw mijn man niet', het is meer dat ik het óók gezellig vind om mee te babbelen, anders moet ik in mijn uppie bij de tent blijven zitten ofzo?

Nee

Waarom zou ik bang zijn voor alleenstaande vrouwen? Ik denk dat je er teveel achter zoekt en er allerlei theorieen aan ophangt. Als wij samen op vakantie zijn, vinden we elkaars gezelschap voldoende. Ik heb helemaal geen behoefte aan uitgebreid contact met de halve camping. En een babbeltje bij de afwashoek is voor mij nog geen reden om je gelijk uit te nodigen. Ik kan me zomaar voorstellen dat dat voor meer stellen geldt.

Nee

Waarom zou ik bang zijn voor alleenstaande vrouwen? Ik denk dat je er teveel achter zoekt en er allerlei theorieen aan ophangt. Als wij samen op vakantie zijn, vinden we elkaars gezelschap voldoende. Ik heb helemaal geen behoefte aan uitgebreid contact met de halve camping. En een babbeltje bij de afwashoek is voor mij nog geen reden om je gelijk uit te nodigen. Ik kan me zomaar voorstellen dat dat voor meer stellen geldt.

Nee

Ik kan me er niets bij voorstellen. Tenzij iemand voor mijn neus echt met mijn man aan het flirten is natuurlijk.

Kan vanalles zijn, toch?

Bijvoorbeeld dat er, als je een heel gezin uitnodigt, er voor iedereen iets van hetzelfde bij zit?

Er staat niet bij hoe oud de kinderen zijn en van welk geslacht, maar ik kan me voorstellen dat dat ook meespeelt. Of tussen jouw kind en hun kinderen zien ze geen klik.

Ik zou zelf misschien ook wel denken, als je een alleenstaande de eerste dag al uitnodigt, kom je er nooit meer vanaf. Zo van, als de kinderen de hort op zijn, heeft zij/hij aanspraak nodig. Terwijl een koppel altijd nog met elkaar kan kletsen. Dat hoeft niet zozeer altijd de behoefte van de alleenstaande te zijn, maar ook een gevoel van verplichting vanuit het uitnodigende koppel - als het eenmaal een keer gedaan hebt... Vroeger stonden we eens ergens waar ik een vriendinnetje had opgeduikeld die alleen met haar vader was, en die man kwam toen iedere avond bij mijn ouders kaarten. Die had toch wel behoefte aan volwassenen.

Twee draadjes

Ik denk dat het vooral is wat schilderij zegt: het past minder. Voor mannen is veel vrouwenpraat inderdaad niet zo boeiend.
Ik heb hele goede vriendinnen die mij het liefst alleen zien. Zeker niet omdat ze denken dat ik er met hun man vandoor ga, maar omdat ze als stel socializen met andere stellen.
Als het heel extreem is vind ik het soms niet leuk. Bijv als ze altijd menen te eten uitnodigen maar mij nooit, maar je kunt er niks aan doen. Zij worden dan lunchvriendinnen... Het is niet anders.

Liora

Parallel

Ik bedenk me nav Liora's opmerking dat het ook zo werkt met ouders vs kinderlozen. Vriendin met kinderen nodigde mij toen ik nog kinderloos was zelden uit bij haar thuis, want op feestjes zaten dan allemaal moeders alleen over hun kinderen te beppen en dat zou ik toch niet leuk vinden.
Ik hou er niet van als er voor mij wordt nagedacht.

Ook geen behoefte, wel herkenning

Net als Krin en Fiorucci hebben wij ook geen behoefte aan 'vrienden' op de camping. Praatjes maken doen we beiden wel, met mannen en vrouwen, gewoon met mensen dus. Maar bij iemand aan schuiven? Of mensen bij ons vragen? Nee, geen zin in.

Ik zie alleenstaande mannen of vrouwen ook niet bedreigend of vervelend in die zin. Het al dan niet alleen zijn is niet echt een issue. Wel of we er een klik mee hebben, of we het een leuk mens vinden. Kortom het zou zo maar kunnen dat jij jouw alleen-zijn ervaart als iets dat speelt, dat het voor anderen geen issue is. Dat ze gewoon geen zin hebben in met anderen borrelen. Of dat je ze niet leuk lijkt.

Sowieso merk ik in vriendinnen (getrouwd of niet) een onderscheid in vriendinnen die zich bewust zijn van andere vrouwen, als in een andere partij oid, en vriendinnen die dat niet doen. De eersten vergelijken zich vaak met anderen en doen dat in termen van beter/slechter. Praten/roddelen ook meer over andere vrouwen. Je bent of goed (dan hoor je bij "ons") of je bent niet goed ("de ander"). Veelal ook gericht op de indruk die ze maken. De tweede groep doet dat niet. Die lijken sowieso meer op allemaal gericht, geen wij/zij. Gewoon samen. En wat ze zijn, zijn ze. Het lastige vind ik dat groep 1 er vaak vanuit lijkt te gaan dat alle vrouwen zo denken. Dus dan wil een vriendin met uitgaan leuk met me dansen om te laten merken aan een vroegere vriendin dat ze het zo leuk heeft. Pfff, moe word ik daarvan.
Bij mannen merk ik dit onderscheid minder. Of eigenlijk niet.

Heel verhaal maar ik kan me ook zomaar voorstellen dat het ervan afhangt met wat voor soort vrouwen je te maken krijgt. Of uberhaupt al wat voor soort alleenstaande vrouw het betreft. Hoe ze in het algemeen in het leven staan. Heeft ergens te maken met of je denkt dat er genoeg is in de wereld, of dat je iets te kort komt. Hebben of zijn?

Ik heb een vriendin waarvan ik zeker weet dat zij een alleenstaande vrouw niet bij haar en vriend wil. En waar bij mij meespeelt of het wel een leuke vrouw is, speelt het bij vriendin ook zeker mee. Maar dan omgekeerd... Niet omdat ze bang is dat haar vriend er echt mee vandoor gaat, maar wel omdat het in theorie zou kunnen. En omdat ze zichzelf vergelijkt en dan onzeker wordt. Alsof zij minder leuk wordt, als een andere vrouw leuk is. Van alle scenario's kan het dus denk ik ook zomaar zijn dat je nou net die stellen treft waarvan de vrouw een leuke andere vrouw bedreigend vindt...

In de kroeg

'Net als Krin en Fiorucci hebben wij ook geen behoefte aan 'vrienden' op de camping. Praatjes maken doen we beiden wel, met mannen en vrouwen, gewoon met mensen dus. Maar bij iemand aan schuiven? Of mensen bij ons vragen? Nee, geen zin in.'

Dat geldt voor mij niet alleen op de camping. Als ik met een vriendin afspreek in de kroeg, wil ik lekker met die vriendin kunnen bijkletsen. En natuurlijk kan er een vriendelijk kletspraatje af richting de barman of iemand naast me die de kruk bezet houdt. Kort, oppervlakkig. En daarna ga ik toch echt weer door met het gesprek met die vriendin en kan de buurman het heen en weer krijgen.

Gelijkgestemden inderdaad

Ik denk dat sommige stellen zich wat ongemakkelijk voelen met een alleenstaande. Een vrouw mogelijk omdat ze zich buitengesloten voelt als er twee mannen aan tafel zitten en een man als er twee vrouwen aan tafel zitten. Waar moet je het over hebben? Vrouwenpraat is niet leuk in de ene situatie en mannenpraat niet in de andere. Mogelijk zijn er ook stellen die te weinig vertrouwen in hun relatie hebben en het daarom onplezierig vinden. Voor mij maakt het niet uit. Ik heb zoveel vertrouwen in onze relatie dat ik daar geen bedreiging voel. Ik heb een gescheiden vriendin en die is hier gewoon welkom. Wanneer kom jij eens koffiedrinken trouwens?

Ooit ergens gehoord/gelezen

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom getrouwde vrouwen gescheiden vrouwen liever mijden. Vaak doen ze dat niet eens bewust!
Bijvoorbeeld omdat jij als getrouwde vrouw toch een heel ander leven leidt (jij hebt nog een vent waar je de opvoeding mee deelt en waar je 's avonds tegenaan kan schuiven ) dan een alleenstaande vrouw (zij heeft af en toe nog kindvrije weekends, dat zou jij eigenlijk ook stiekem wel eens willen ).
Of omdat je je stilletjes zorgen maakt om je man, ook al is zij misschien niet knap, maar je hoort wel eens van die rare verhalen...
Maar ook omdat zo'n gescheiden vrouw de verpersoonlijking kan zijn van allerlei ellende waar jij toch echt niet aan moet denken, want stel je voor dat het jou overkomt, dat overleef je niet! Ook al is ze een leuk mens, ze kan een soort symbool van die ellende zijn waar je liever niet in de buurt komt. Te confronterend!
Of je weet je geen houding te geven omdat je allerlei aannames doet. Misschien is ze wel heel arm, heeft ze een verschrikkelijk trauma opgelopen, wat moet je zeggen tegen zo iemand? Sommige mensen doen dan toch maar liever een stapje opzij.
Volgens mij waren er nog een paar redenen maar daar kan ik niet meer op komen.

Haha rv

Leef jij in de jaren vijftig of zo? Ellende...
Het klinkt zo vreselijk allemaal.

En niet alle alleenstaande moeders hebben 'kindvrije' weekends hoor, ook niet als ze alleenstaand zijn als gevolg van scheiding. Je vult wel erg veel in zeg!

Hm, zo jaren 50 is dit niet

Hoe kom je daarbij.

Helaas gebeurt het nogal eens dat iemand die een partner verliest ( aan het leven of aan de dood) vervolgens andere wordt benaderd door stellen. Het evenwicht is weg.
En getrouwde mannen die op een dag na veel gezellig en zeer gewenst helpen met allerlei klusjes bij een tot dan toe alleenstaande vrouw blijven hangen - of een dubbelleven hebben- is ook al geen jaren 50 probleem. Evenmin zou ik willen stellen dat scheiden geen ellende is, per definitie. Het kan in harmonie verlopen, maar vaak ook niet.

Liora

Lees nog eens de titel van mijn verhaal?

"Ooit ergens gehoord/gelezen".

Ik weet ook al lang niet meer wat een kindvrij weekend is, en mijn ellende is na mijn scheiding juist fors minder geworden maar ik heb dit ooit gelezen (volgens mij was het in een krantenartikel, het bleef i.i.g. hangen) over redenen die getrouwde vrouwen zouden hebben om minder snel contact met gescheiden vrouwen te zoeken.

Ik ben dus volkomen onschuldig Don't shoot the messenger!

Er stond volgens mij nog meer in, maar dat ben ik vergeten.

Bromvlieg

Ik denk dat je dat heel goed uitdrukt. Het evenwicht is weg.

En ik geloof heel graag dat sommige getrouwde vrouwen niet goed om kunnen gaan met de gedachte aan een gescheiden vrouw met (al dan niet werkelijk aanwezige) ellende, maar ook jaloers kunnen zijn om de vermeende vrijheid (kindvrije weekends, je mag weer naar andere mannen kijken) van gescheiden vrouwen.

Dat laatste heb ik zelf wel meegemaakt met een vriendin en dat was niet echt leuk, vooral omdat ze het idee dat ik zo'n heerlijk vrij leventje had ook na een poging tot een goed gesprek niet uit haar hoofd kreeg.

Dat dit gewoon waanzin is, ben ik helemaal met Liora eens.

Oh zijn we het ergens over eens? Ik volg je niet meer. Maar ik denk dat je veel teveel invult en projecteert.
Sini staat alleen op een camping. Niemand weet toch of ze getrouwd is maar man moet werken, of ze een vriend heeft die niet mee kan, of ze gescheiden is, weduwe of bam, of een combi?
Volgens mij is het een kwestie van balans. Overigens vind ik het altijd wel Eem beetje burgerlijk hoor, dat stel drinkt koffie met stel gedoe, maar dat is een andere discussie.
En de kindvrije weekends lijken mij praktisch handig maar verder juist een van de moeilijkste dingen van gescheiden zijn.

Liora