Vriend met kinderwens
Ik heb zelf 2 al wat oudere kinderen. Na mijn scheiding heb ik een prettig leven opgebouwd. Ik ben 3 maanden geleden verliefd geworden op een man die van begin af aan heeft aangegeven een kinderwens te hebben.
De verliefdheid is overigens wederzijds. Maar ik heb die kinderwens helemaal niet meer. en nu heeft hij te kennen gegeven dat hij geen toekomst ziet in ons. En de keuze heeft gemaakt om het tussen ons hierbij te laten.
Een keuze gemaakt, zegt hij, met zijn hoofd en niet met zijn hart. Want de liefde is er. Ik voel me er wel heel erg rot door en mis hem nu al. Wat moet ik nu. Baal er vreselijk van. De kinderen gaan morgen ook al voor een week weg naar de vader en ik had een leuke week met hem in het vooruitzicht gepland. Ik zie nu heel erg op tegen de week. Is het zo raar dat ik die wens niet meer wil inwilligen? Of moet ik er toch meer voor open staan. Ik ben tenslotte ook al 40 jaar.
Kinderwens
Uit ervaring weet ik dat een kinderwens heel diep gaat. En het doet echt wel heel veel pijn als degene waar je van houdt de boot afhoudt. Die heeft jou geluk niet in beeld. Als vrouw kun je dan mischien nog denken dat je relatie voorgaat, maar dat heb ik zo niet.
Indertijd was er een artikel in Opzij over vrouwen die rouwen over hun kinderwens als voorwaarde om bij hun partner te kunnen blijven. Dat hele artikel deed me gewoon pijn. Ik denk dat een relatie zeer moeilijk wordt als de een een kinderwens heeft en de ander niet.
Ik zou het niet kunnen. In feite is het bij mij de reden geweest om een relatie op te breken.
Hmmm
Dat is moeilijk zeg! Ik kan me heel goed voorstellen dat jij geen kinderwens meer hebt, maar begrijp ook dat zijn kinderwens zo zwaar voor hem weegt dat hij daarom de relatie beëindigt. Sowieso, als je het al zou willen, zou het een lastige opgave worden. Juist omdat jij al kinderen hebt, en die waarschijnlijk ook nog wel even thuis wonen, en het feit dat een samengesteld gezin (veel) tijd nodig heeft, kun je niet na drie maanden al besluiten om zwanger te worden. Het kán wel natuurlijk, maar het zou voor alle partijen de boel wel wat opschudden.
Als liefde alleen niet genoeg is
Ik denk dat hoe pijnlijk dan ook jullie beiden goed gehandeld hebben. Bij wel of geen kinderwens tussen twee partners moet hoe dan ook één van beiden toegeven, wat een beetje een kind krijgen kan niet, het is of het één of het ander. Als jullie bij elkaar blijven dan loop je het risico dat op den duur jullie liefde vergiftigd wordt doordaat of hij het idee heeft dat je hem zijn kans om kinderen te krijgen hebt afgenomen of jij je een kind in de maag gesplitst hebt gekregen. Stel voor dat er met deze hypotetische nieuwe baby iets zou zijn, dan zul je altijd het idee blijven houden dat het zijn schuld is, want jij wilde het niet. Of je oudsten pikken het verkeerd op, of weet ik veel wat er allemaal bij nog een kind kan komen kijken wat je niet verwacht.
Je kunt alleen voor nog een baby gaan als je daar vol achterstaat met alle eventuele nadelen die er bij kunnen komen (over de voordelen heb ik het niet, want die je je al, aangezien je al kinderen hebt). Je kunt niet besluiten om nog een kind te krijgen alleen maar om de man waarop je verliefd bent bij je te houden.
Ik denk dus dat er inderdaad moeilijk een toekomst zit in jullie relatie gewoon omdat jullie geestelijk in een andere levensfase zitten. Jij in die van al grote kinderen en juist weer een beetje aan jezelf toe komen en hij in die van nog willen beginnen met kinderen. Verliefdheid alleen is niet genoeg om dat te overbruggen en ik denk dat het minder pijnlijk is om eerlijk te zijn in de onverenigbare verwachtingen naar elkaar toe en het er nu bij te laten dan eerst de relatie hechter te laten groeien en vervolgens vanwege dit punt op de spits te drijven.
Sterkte, Primavera
Moeilijk
maar wel heel eerlijk vind ik dit van hem en ook van jou. Er zijn meerdere redenen om een prille relatie te beeindigen om wensen die niet wederzijds in te vullen zijn. Pijnlijk maar wel helemaal duidelijk. Ik zou het proberen te accepteren en verder gaan zonder hem.
Dank jullie
ik heb de reacties wat later kunnen lezen maar ik heb er wel iets aan. We zijn nu een week verder. Hebben elkaar nog een keer in de armen mogen sluiten. Toch wordt het niks meer. Ik baal er nog steeds van. En mis hem enorm. Ik ben er ook wel achter dat het beter zo is. Maar de pijn is er niet minder om. Hij is zelf ondertussen 44 en weet eigenlijk helemaal niet zeker of het nog wel gaat lukken. Het is een doel wat hij najaagt en een droom die hij heeft en nog niet wil opgeven. Dat gaat ten koste van de liefde die we voor elkaar voelen. Wat ik heel jammer vind is dat hij de laatste jaren ook niemand is tegengekomen waarbij hij dezelfde gevoelens heeft als die hij voor mij heeft. En toch laat hij het schieten in de hoop dat hij iemand tegen gaat komen die met hem een gezin wil. Mijn maag draait nu al om als ik er aan denk dat hij een ander zou hebben. Maar daarnaast probeer ik ook realistisch te blijven. Als het zo moet zijn dan komen we bij elkaar terug. En anders..
