Vriend voelt zich eenzaam

Beetje raar.

Je hebt al vijf jaar een latrelatie maar jullie zien elkaar alleen maar als je kinderen er niet zijn? Dat vind ik vreemd. Het komt een beetje op me over dat hij leuke tijdvulling is voor als je kinderen elders zijn. Ben je wel echt verliefd op hem? Mocht ik het mis hebben, dan lijkt het me hoog tijd om met je kinderen kennis te maken. Dat iemand de eerste maanden de kat uit de boom wil kijken en de kinderen buiten de relatie houdt, lijkt me niet meer dan normaal, maar vijf jaar? Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Latten betekent toch sleutels uitwisselen, om de haverklap met weekendtassen bij elkaar over de vloer komen en dat soort dingen? Misschien niet in het begin maar wel na zoveel jaren. Ik krijg de indruk dat je jouw vriend leuk vindt voor "erbij" maar dat hij dat te mager vindt. Wil je hem niet kwijt, dan zou ik toch gaan denken aan part-time samenwonen (de intensieve versie van latten), dus fatsoenlijk kennis laten maken met je kinderen en na een tijdje regelmatig een paar dagen bij je logeren en meedraaien met het gezin.

Brunette

Vanwege de herkenbaarheid wilde ik niet alle details neerzetten, maar nu toch maar wel. Het is niet zoals jij het leest. Ik ben heel erg gek op hem en hij op mij. Wij hebben een blauwe maandag samengewoond maar dat ging zo slecht, we hebben totaal verschillende visies over hoe je met kinderen omgaat, dat ik dat niet meer wil. Alle ouders en kinderen hebben er voorlopig geen behoefte aan om tijd met die van de ander door te brengen.

Wat een rotsituatie

Ik kan me de eenzaamheid van je vriend goed voorstellen. Voor mij zou het een reden zijn om ermee te stoppen. De wetenschap dat het nog 12 jaar lang duurt voordat er iets kan veranderen, lijkt me geen prettig vooruitzicht.
Wat jammer dat samenwonen voor jullie niet werkt. Is er echt helemaal geen tussenweg te vinden, zelfs niet met een heel klein beetje water bij de wijn? Een goed gesprek met je kinderen misschien, met daarin de afspraak dat je vriend één of twee keer in de week in de avond komt koffiedrinken? Als ze hem helemaal niet kunnen dulden, kunnen ze als hij er is naar hun kamer om te spelen/ lezen/ gamen ofzo. In het meest trieste geval zou je er een beloning tegenover kunnen zetten.

Suggesties

Ik denk niet dat we al klaar zijn voor een uitgebreidere latrelatie, als dat al ooit gaat gebeuren. Volgens mij zijn hier op het forum ook anderen met een soortgelijke situatie (in ieder geval weet ik van 1, maar zij heeft al pubers). Ik ben benieuwd hoe zij het hebben opgelost, of dat daar zich niemand eenzaam voelt.

Elsje

Hoe vaak zijn jullie dan wel samen? Is hij het grootste deel van de tijd alleen of valt dat wel mee?

Zijn er geen andere momenten om elkaar te zien, bijvoorbeeld samen lunchen op een werkdag, of een avond per week standaard samen uit eten gaan.

Is het contact met jouw kinderen zo slecht dat ze elkaar niet verdragen of zou hij ook een avond/nacht kunnen langskomen als je kinderen er ook zijn?

Ik kan me de situatie wel voorstellen, hoor. Ik kan me ook niet voorstellen ooit weer te gaan samenwonen, mocht ik nog eens een leuke man tegenkomen. Daar hebben mijn kinderen al genoeg last van gehad

Want

Die kinderen verdwijnen niet. Ook als ze 25 zijn en allang op zichzelf wonen, heb je keuzes in hoe je met ze omgaat. Als jullie daar nú al niet hetzelfde over denken, hoe denk je dan dat dat over 5-10-15 jaar zal zijn?

Tirza

Aha.

Aan de oprechtheid van je gevoelens ligt het dus niet. Als je vriend toch heel graag weer zou willen samenwonen, vind ik dat hij degene is die zich maar moet aanpassen. Niet dat je hem niet tegemoet moet proberen te komen, maar de situatie is veranderd: samenwonen ging niet goed, hij is weggegaan maar heeft nog wel contact gehouden en heeft daar nu een soort van spijt van. Dat is een nieuwe invalshoek. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Op zich verandert je nieuwe info mijn standpunt niet: zo nu en dan weer eens blijven logeren en langzaam uitbouwen.

Herkenning

Ik had dit verhaal zelf kunnen schrijven. Dacht altijd dat ik de enige was. Ook ik heb een LAT relatie nu 4 jaar. Enige verschil is dat wij nooit geprobeerd hebben om samen te wonen. Denk ook dat het dan mis had gegaan. Ik ben stapelgek op mijn vriend en hij op mij. We zien elkaar 1 doordeweekse dag en om het weekend en soms een extra nachtje als mijn kids bij hun vader zijn. Mijn vriend ziet eerder samenwonen meer zitten dan ik, Maar dat heeft niks te maken met mijn gevoelens voor hem. Ik vind het gewoonweg te druk want hij heeft er 3 en ik 2. Als we een keer wat gaan doen met zijn allen dan is het heel gezellig maar ik ben gesloopt na zo'n dag. Ik vind het daarnaast ook heerlijk om als mijn kids op bed liggen lekker alleen op de bank een keer te zitten. Als we samen zijn is het altijd heerlijk. Ik heb er zelf helemaal geen moeite mee om nog een jaar of 8 (in ons geval) te wachten om samen te wonen. Mijn vriend heeft buiten zijn werk ook geen sociale contacten en dat maakt het voor hem denk ik ook wat moeilijker om die avonden alleen te zitten want ja hij ziet zijn kids maar 1 keer in de 2 weken dus hij spendeert veel tijd alleen. Dat is heel vervelend voor hem maar niet voor mij een reden om dan maar samen te gaan wonen. Voor buitenstaanders allemaal heel vreemd en raar maar ik vind het helemaal prima zo. Ondanks dat hij sneller samen zou willen wonen dan ik 'klaagt' hij er nooit over. Geen tips dus voor je maar je bent dus niet de enige. Hoe staan mensen in jouw omgeving er eigenlijk tegenover dat jullie het op deze manier doen?

Naast elkaar wonen?

Is het voor jullie geen optie om veel dichter bij elkaar te gaan wonen? Desnoods naast elkaar. Of in een groot huis met allebei een eigen "appartement". Wees creatief!
Want 12 jaar wachten, dat is nog wel heel lang. Op die manier heb je allebei je eigen stukje, wat van jezelf is en waar jouw regels gelden. Je kunt de deur dichtdoen als je alleen wilt zijn. Maar je kunt ook makkelijk een keer samen eten, of 's avonds als de kinderen slapen bij elkaar zitten.

Lastig

Dat er iemand meedenkt is op zich al prettig, maar over veel dingen heb ik natuurlijk al nagedacht. Verhuizen en buren worden is in ieder geval geen mogelijkheid. Misschien ben ik te vaag geweest, maar ik wil ook niet dat mijn vriend langskomt als de kinderen er zijn. Daar zijn alle partijen het trouwens over eens. Ze weten zich in elkaars nabijheid niet te gedragen en het wordt dan heel ongezellig.
Ik zie de oplossing meer in het af en toe een uurtje langsgaan 's avonds (van mijn kant). Misschien scheelt he om overdag eens samen te lunchen. We gaan er nog even over nadenken.
Ik ben wel blij met de herkenning bij No name. Bij ons is de verdeling ongeveer hetzelfde, en ik zou dat wel meer willen maar de mogelijkheden zijn (dus) beperkt. Onze omgeving vindt het trouwens allemaal prima, maar wel een beetje apart. En dat is het ook wel.

Maar concreet

Hoe vaak zien jullie elkaar nu dan? En bellen jullie vaak? Zien jullie elkaar ook buitenshuis, bijvoorbeeld samen lunchen. Ik zelf (al tien jaar alleen) vind het zo moeilijk voorstelbaar dat iemand met een relatie zich alleen voelt. Al zie je die ander maar een of twee keer per week. Kan hij zichzelf wel vermaken?
MB

Concreet

We zien elkaar 1 avond/nacht of 2 dagen/3 nachten per week (afwisselend). Bellen 1 a 2 keer per week, en smsen/mailen dagelijks. Als we samen zijn gaat hij juist heel vaak zijn eigen gang dus het gaat hem vooral om de aanwezigheid van iemand. 5 dagen per week alleen eten is natuurlijk best ongezellig.

Mm tja

Het lijkt mij (voor mijzelf) juist een vrij ideaal schema maar ja ik ben hem niet. En ik zou op de momenten dat ik mijn verkering wel zag juist heel intensief samen willen zijn.
Maar zo te horen lijkt er toch best veel bij hem te zitten. Eet hij vijf dagen per week alleen? Hij heeft toch ook kinderen? En heeft geen vrienden waarmee hij kan eten en dingen doen? Wat ziet hij zelf als oplossing? Een ex van mij wilde ook samenwonen van uit een wij-gevoel maar dat ging niet om praktische redenen. Ik vond dat minder erg want ik houd er ook van alleen te zijn en mijn eigen gang te kunnen gaan. Maar van hem was het echt een wensdroom, heel belangrijk, samenwonen is voor hem een soort basis om je prettig te voelen in het leven. Een valide gevoel, heel veel mensen schijnen het te hebben. (haha, het is zelfs de norm, dat lees ik hier ook) Ik heb meer van: elkaar twee of drie avonden per week zien houdt de relatie ook fris. Maar goed kunnen jullie niet wat meer bellen of skypen? en dat hij daarnaast zelf wat meer onderneemt? Of gaat het hem echt om het samenwonen? Wel een dilemma als dat zo is, bij ons is toen de relatie erop gebroken en dat vind ik nog echt jammer hoewel er toen echt geen mogelijkheid tot samenwonen was.

MB

Snap het niet

---Als we samen zijn gaat hij juist heel vaak zijn eigen gang dus het gaat hem vooral om de aanwezigheid van iemand---
Dus als jij er bent gaat ie zijn eigen gang? En als je er niet bent doet ie dat niet? Wil ie dan gewoon iemand die thuis op hem wacht en zn natje en droogje verzorgt zodat ie zijn eigen gang kan gaan? Sorry hoor, maar dat lees ik eruit.

Heeft zo'n relatie wel toekomst?

Als jullie zo verschillend denken over iets essentieels over hoe je met je kinderen omgaat dat elkaar zelfs even zien geen optie is.... Dan ben ik bang dat jullie het samen erg moeilijk gaan krijgen, ook als er geen kinderen aanwezig zijn.

Toekomst?

Ik zit zelf op de lijn van MariaB en zie een latrelatie ook als volwaardige relatie. Helemaal als je gescheiden bent en kinderen hebt. Hoe de toekomst gaat lopen weet ik ook niet. Ik hoop dat mijn vriend hetzelfde geduld kan opbrengen als ik, nog twaalf jaar latten dus, en dat we op termijn toch weer eens iets met de kinderen gezamenlijk kunnen doen. Ik maak me er nu wel zorgen over, helemaal omdat hij het onderwerp nu ter sprake heeft gebracht. In het verleden is vaak gebleken dat als hij met iets komt, hij daar meestal al een tijd zelf over heeft nagedacht en al conclusies heeft getrokken.
Tijgeroog, afgezien van onze ideeën over kinderen en opvoeding zitten we helemaal op 1 lijn. Wat dat betreft heb ik totaal geen twijfels.

Sterker nog

" zie een latrelatie ook als volwaardige relatie. Helemaal als je gescheiden bent en kinderen hebt." Sterker nog: misschien is het wel de meest optimale variant voor alle partijen, met name voor de kinderen. Ik weet het niet zo goed met alle volwassenen die, omdat ze op elkaar verliefd zijn maar gezinnen samenstellen die geen biologische grondslag kennen in het kader van 'maar wij gaan het helemaal anders doen'. De vraag is aan de ene kant of je je leven (daarmee bedoelt men meestal je liefdesleven) moet uitstellen totdat de kinderen zelfstandig zijn. Maar aan de andere kant is voor mij de vraag of de kinderen ondergeschikt gemaakt moeten worden aan het liefdesleven van pa of ma. Het kan goed gaan. Ja. Maar het kan ook heel fout gaan of op zijn minst ongemakkelijk zijn en een sterk gevoel van onbehagen bij de kids opleveren.

MB

Elsje

Ik heb niet alles gelezen, dus hoop dat mijn opmerkingen niet eerder gemaakt is.

Maar ik vroeg mij af: heb je hem zelf al gevraagd wat hij aan de eenzaamheid zou willen doen? Je gaf eerder aan dat jullie beiden de lat-situatie beter vonden dan samenwonen (vanwege de kinderen).

Als je iemand wilt helpen is het vaak goed om diegene te vragen wat hij/zij zelf als oplossingen ziet, omdat die het dichtst bij zijn/haar beleveingswereld zitten en dus het beste uitvoerbaar zijn.

Het kan natuurlijk ook zijn, dat hij geen enkele oplossing ziet dan de relatie verbreken (en dat dit een soort vooraankondiging is - las/begreep ik goed dat je dat zelf ook al een beetje zo ziet of vreest?).

Tot slot: rekening houden met kinderen is goed, maar inderdaad, de vraag is of je je hele leven 100% rekening met de kinderen moet houden of dat je ook (af en toe) ook jezelf een keer op de voorgrond mag plaatsen, wellicht dan een beetje ten koste van jouw aandacht voor je kinderen (en hem daardoor iets vaker kunt zien, waardoor deze relatie voor hem ook nog leuk is en hij er geen punt achter zet, wat jij niet wilt!).

Ik heb altijd een beetje moeite met mensen die vinden dat de kinderen ALTIJD voor moeten gaan. Dus misschien een compromis zoeken?

Zijn probleem

hij is eenzaam, jij niet. Hij kan suggesties doen, zeggen wat hij prettig zou vinden en dan kan jij kijken of dat in jouw gevoel en tijd en gezin past.

mijn suggestie:

Waarom kan hij s'avonds niet langs komen, nadat jouw kinderen op bed liggen, eventueel blijven slapen en dan s'ochtends weer vertrekken ? Als de kinderen dat van te voren te horen krijgen en weten dat hij er overdag dan niet is dan heb je weer een beginnetje (en jij ook bij hem ook als zijn kinderen er zijn). En gewoon als volwassene vriendelijk en geinteresseerd zijn in de ochtend, meehelpen met ontbijt en tassen vullen oid.

Mariab

MariaB:
"Sterker nog: misschien is het wel de meest optimale variant voor alle partijen, met name voor de kinderen. "
Het lastige is, dat jij dat mss vindt, maar dat de vriend van Elsje het dara niet mee eens is. Die vindt zijn LAT-relatie helemala niet zo optimaal. Die wil gewoon elke avond samen op de bank zitten, ofzo.

Ikzlef vind iig dat je generaliseert. Een LAT relatie is niet automatisch optimaal, en een samengesteld gezin stichten is heel goed mogelijk. Zo'n nieuwe relatie etc kan ook in het belang van die kinderen zijn, of iig met hun belangen verzoend worden.

12 jaar is wel erg lang

Ik denk dat jullie echt niet 12 jaar hoeven te wachten. Misschien gaan de kinderen dan pas echt het huis uit, maar naarmate ze ouder worden zullen ze meer hun eigen leven buiten de deur leiden.

Maar zo lang ze nog klein zijn, zou ik ze niets opdringen. De privacy van mijn kinderen heeft hoogste prioriteit. Mijn liefdesleven (ofwel de lijflijke aanwezigheid van mijn vriend) is gedoseerd geintegreerd in ons gezinsleven. Ik verkeer in de luxe positie dat ik de helft van de week alleen ben en dus volop van onze relatie kan genieten. Als de kinderen bij mij zijn, komt hij redelijk laat op bezoek en blijft dan ook niet slapen.

Mijn kinderen zijn 11 en 14 jaar, dus 12 jaar zal het niet meer duren voor ze helemaal uit huis zijn.

Gelukkig voelt mijn vriend zich in tegenstelling tot Elsjes vriend, helemaal niet eenzaam of buitengesloten. Hij geniet van zijn vrijheid en eigen ruimte èn van mij, met of zonder kinderen.

Fély