Vriend wil ongeplande zwangerschap niet
Goedemiddag,
Sinds twee maanden woon ik samen met een heel lieve man. Er zijn wel wat spanningen tussen hem en mijn twee kinderen (12 en 9 jaar oud) maar verder ging het goed. Totdat ik erachter kwam dat ik zwanger ben.
Mijn vriend is bijna vijftig en heeft al vier volwassen kinderen. Hij wil absoluut niet nog een kind. Ik was om een heleboel redenen liever niet zwanger geraakt en ben deze week zelfs bij een abortuskliniek geweest maar ik kon het vruchtje toch echt niet weg laten halen.
In de kliniek was mijn vriend nog heel lief en begripvol maar eenmaal thuis kreeg ik de eerste verwijtende vraag al naar mijn hoofd geslingerd. (Of ik wel nagedacht had hoe het straks allemaal moet dan?!) Nu heerst er in huis een ijzige kilte, af en toe onderbroken door wat gesnauw. Mijn vriend vindt dat ik een beslissing genomen heb die zijn leven verpest. Ik zie er tegenop om weer moeder te worden maar heb besloten dit kind evengoed met open armen te ontvangen. Het kind kan er tenslotte niets aan doen dat het geboren wordt en verdient in ieder geval een moeder die van hem of haar houdt.
Als de sfeer hier in huis zo blijft ben ik van plan op zoek te gaan naar een eigen woning want ik ben liever alleen dan dat ik continu ruzie heb. Maar het liefst wil ik natuurlijk dat mijn vriend net als ik went aan het idee dat er een baby komt en zijn hart ervoor openstelt. Iemand een idee hoe ik dat in hemelsnaam voor elkaar kan krijgen? Ik heb mijn vriend al voorgesteld om samen gesprekken met een psycholoog van het Fiom te voeren maar daar wil hij niets van weten.
Alvast bedankt voor jullie reacties.
Emes
Overhalen
"en zijn hart ervoor openstelt. Iemand een idee hoe ik dat in hemelsnaam voor elkaar kan krijgen? Ik heb mijn vriend al voorgesteld om samen gesprekken met een psycholoog van het Fiom te voeren maar daar wil hij niets van weten. "
Bot gezegd: nogal logisch dat hij daarvan niks wil weten. Jouw insteek is duidelijk: hij moet overgehaald worden. Desnoods met behulp van een psycholoog. Daar heeft hij geen trek in.
Het klinkt alsof het voor jou ondanks je eigen bezwaren toch helder is dat dat kind er coute que coute komt. En alsof je vriend heel onredelijk is om daar boos over te zijn.
Maar bekijk het eens van zijn kant: hij wil dit per se niet, hij dacht dat jullie samen besloten hadden de zwangerschap af te breken, en nu heb jij eenzijdig de beslissing genomen dat dat kind er wel gaat komen.
Er bestaan geen "gelijk" of "ongelijk" hebben in zoiets. Er staan twee wensen tegenover elkaar die niet met elkaar te verenigen zijn. De ultieme consequentie kan zijn dat de relatie hierop stukloopt, maar dan nog steeds zal hij een kind hebben rondlopen dat hij niet wilde hebben en waar hij toch medeverantwoordelijk voor is.
Realiseer je je dat je dus ook voor hém beslist, en dat dat een heel ingrijpend iets is wat je hem oplegt?
Dat wil niet zeggen dat ik vind dat je een abortus moet plegen. Dat moet je uiteindelijk zelf beslissen. Maar wil je nog een kans om je relatie te redden, dan raad ik je aan zijn gevoelens en wensen evengoed te respecteren als die van jou.
Ik wens je wijsheid toe!
Emes,
allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik denk dat ik dat wel kan schrijven, omdat je aangeeft jullie kindje met open armen te ontvangen
Dat jouw vriend lief en begripvol in de kliniek reageerde komt door het feit dat je daar in eerste instantie heen bent gegaan om abortus te laten plegen. Dat is wat hij wil. Dat gebeurt dus niet, dus verwijt hij jou van alles.
Als hij vindt dat zijn leven door jou wordt verpest vraag ik me af wat hij dan nog bij jou en de kinderen doet.
Laat het eerst betijen. Heb het er niet over (ondanks dat je dat heel graag wilt). Ik ben bang dat hoe meer je erover begint hoe meer hij zijn kop in de nek steekt en negatief blijft doen. Of hij daadwerkelijk kiest voor een leven met jullie incl. de baby dat is natuurlijk koffiedik kijken.
Sterkte.
En daar...
....heeft Ellen een punt (heb ik er overheen gelezen): hij was inderdaad in de veronderstelling dat er was gekozen voor een abortus, jij hebt daar toch niet voor gekozen.
Dat kan.....maar dat maakt reactie ietwat begrijpelijker.
Ik hoop dat jullie er samen toch over kunnen praten. Maar dring hem niks op en ga hem niet overhalen.
Snap het allebei
Ik snap je beslissing heel goed, zou ook niet anders kunnen denk ik. Maar hij mag ook voelen wat hij voelt.Misschien draait hij bij.Ik hoop het voor je.
Veel geluk , hoe het ook gaat 
Damajo
Zwaar
Misschien dat het voor je vriend hanteerbaarder wordt als je voorstelt dat jij de gehele verzorging op je neemt. Dat is niet eerlijk natuurlijk maar voor iemand van 50 is het best zwaar om er 's nachts uit te moeten om een baby de fles te geven en dat soort dingen. Als die zware plichten weg vallen dan staat hij er hopelijk wat luchtiger in en zal hij je vanzelf wel helpen als de baby daar is.
Misschien is hij ook bang dat hij bepaalde hobbies en reizen niet meer kan doen? Als je hem daar in geruststelt dan zal dat ook schelen.
Succes
Begrip voor allebei
Ik heb begrip voor allebei.
Voor jou omdat je het niet over je hart kunt verkrijgen deze zwangerschap te beeindigen en dit kind van harte wilt verwelkomen. Dat is wat je het allerliefste doet, ook al was de zwangerschap beslist onbedoeld.
Voor hem omdat zijn leven inderdaad totaal overhoop ligt. Zijn eigen kinderen zijn volwassen, hij was 'klaar' met opvoeden en studies bekostigen; weliswaar zijn jouw kinderen er, maar die zijn niet zo heel jong meer!
Hij is vijftig als dit kindje van jullie samen geboren zal worden. 'Geruststellen betreffende hobby's en reizen' zoals iemand anders stelt, lijkt me niet op zijn plaats, er is veel meer aan de hand dan de verzorging van een baby die wellicht wat belastend is voor iemand die de eerste jeugd voorbij is. Tegen dat dit kindje volwassen is, is hij tegen de 70!
Dit wordt zwaar weer!
Heel veel wijsheid gewenst, dit is echt een heel moeilijke kwestie, ik hoop dat jullie er samen uit komen!
Tonny (moeder van 4 volwassen kinderen; de jongste wordt over een paar maanden 18; ik kan me de situatie daarom goed voorstellen...)
Wennen
Ellen:
" Dat wil niet zeggen dat ik vind dat je een abortus moet plegen. Dat moet je uiteindelijk zelf beslissen. Maar wil je nog een kans om je relatie te redden, dan raad ik je aan zijn gevoelens en wensen evengoed te respecteren als die van jou."
Als aanvulling daarop: emes, een abortus of niet is jouw keuze. Als jij kiest voor geen-abortus (een volkomen begrijpelijke, rechtvaardige, terechte keuze verder), dan moet jij daarvan de consequenties dragen.
Verder lijkt het me beter, om je vriend niet NU te dwingen om die keuze te aanvaarden, maar om het bij je jezelf te houden. JIJ wil dat. De kans lijkt me aanwezig, dat hij na enige tijd vanzelf aan het idee went. Maar dan moet hij dat ook in zijn eigen tempo kunnen doen; druk uitoefenen is dan contraproductief -wie weet is hij over 6 weken enthousiast kinderkamers aan het schilderen.
Ook begrip voor allebei
Maar dit is zeker meer dan een lastig probleem, waar je alleen maar in gesprek echt uit kunt komen. Lastig is dat de stellingen betrokken zijn: jij wilt per se geen abortus, hij per se wil geen kind. Daarmee sta je wel lijnrecht tegenover elkaar. Lastig is ook dat er geen compromis mogelijk is: het is of het kind laten komen, of niet.
Ellen zegt dat je je man niet moet willen overhalen om het kind te krijgen. Zit wat in, maar omgekeerd mag hij jou ook niet eisen om een abortus te ondergaan als je die niet wilt. Eigenlijk vind ik dat Ellens argumentatie vooral opgaat voor een keuze voor een zwangerschap. In dit geval is de zwangerschap een feit en jullie zijn er allebei bij geweest toen die ontstond. Daar bedoel ik mee te zeggen dat jullie samen verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van deze zwangerschap. Als het goed is, heb je samen gekozen voor een bepaald anticonceptiemiddel, hopelijk wetend dat geen enkel middel 100% veiligheid biedt. Of je hebt samen gekozen voor onveilig vrijen. In beide gevallen heb je samen een bepaald risico gelopen, het ene groter dan het ander, maar toch...
Samen verantwoordelijk voor het ontstaan van de zwangerschap is wat mij betreft ook samen veranwtoordelijk voor het vervolg. Maar er is geen pasklaar antwoord op de vraag hoe dit vervolg er uit moet zien. Wat dat betreft snap ik ook niet waarom je vriend niet openstaat voor gesprekken met iemand.
Persoonlijk neig ik eigenlijk altijd naar de stelling dat niemand een zwangerschapsafbreking tegen haar zin moet ondergaan. Ook in jouw situatie doe ik dat. Tegelijkertijd zie ik wel dat dat relationeel gezien in jouw situatie wel moeilijk ligt. Wat je je volgens mij vooral moet afvragen is wat het met jou doet om de zwangerschap te laten afbreken. Dat antwoord heb je grotendeels al gegeven. Daarnaast moet je kijken wat het afbreken van de zwangerschap doet met jouw gevoel voor je partner als je alleen om hem doet terwijl je dat eigenlijk niet wilt.... Maar de andere kant moet ook natuurlijk ook meegewogen worden wat het met hem doet om vader te moeten worden, terwijl hij dat niet wil.
Tja, een uitkomst zal moeilijk zijn, maar alleen jullie kunnen die vinden, welke kant die ook op gaat.
Groet en sterkte,
Dirkje
Ja,
ik kan me ook wel vinden in de reactie van Tinus, die postte toen ik aan het nadenken was over wat ik zou schrijven: onderga geen abortus waar je niet achter staat, maar dwing je vriend niet tot een keuze. Vertel hem idd desnoods dat je de verantwoordelijkheid voor het kindje niet bij hem neerlegt, maar die zelf zult dragen. Daar is natuurlijk wel wat op af te dingen, omdat zijn aandeel in het ontstaan van het kindje hem wel verantwoordelijk maakt. Maar het neemt de druk nu misschien bij hem weg en kan het gesprek misschien open houden. Realiseer je dat hij het misschien echt niet aankan en blij zal zijn met het feit dat jij het alleen wil gaan doen.
Overigens moet ik ook nog denken aan dat je schreef, dat je vriend vindt dat jij zijn leven verpest door de zwangerschap niet te laten afbreken. Dat mag je je niet laten aanpraten. Nogmaals, jullie zijn beiden verantwoordelijk voor deze zwangerschap, jij niet meer dan hij. En tot een zwangerschapsafbreking mag geen vrouw gedwongen worden. Ook jij niet.
groet,
Dirkje
Moeilijk!
Jeetje, wat een moeilijke situatie. Ik kan mij goed voorstellen dat je de zwangerschap niet af wilt laten breken. En dat moet je zeker niet doen, wanneer je dat niet wilt. Wanneer je het af laat breken, omdat HIJ dat wilt, dan ga je hem dit verwijten en gaat je relatie alsnog stuk. Dus wat de zwangerschap betreft moet je zelf je beslissing nemen. Besef dat je het kind desnoods alleen op zult gaan voeden, want ik weet niet in hoeverre je vriend bij zal draaien.
Wat je vriend betreft, kan ik het mij namelijk ook zo goed voorstellen. Hij heeft die fase in zijn leven achter de rug. Hij is er klaar mee, en ik kan me heel goed voorstellen dat hij er op z'n 50e niet op zit te wachten opnieuw te starten met een baby ! Wanneer hij van zijn rust mag genieten (vut) heeft hij een puber om zich heen. Ik vind het heel heftig, en wanneer ik naar mijn eigen situatie zou kijken, zou ik mijn man niet over kunnen halen, beslist niet.
Ik vind het moeilijk, ik kan en mag ook geen partij kiezen. Ik begrijp de reactie van beiden. In jouw geval zou ik hem met rust laten. Hij moet enorm wennen aan het idee. Maar zoals hij jou niet mag dwingen tot een abortus, moet je zijn beslissing ook respecteren. Je mag hem niet overhalen of dwingen !
Christientje
Dubbel
Toen ik zelf in die situatie stond voelde ik me erg in de steek gelaten toen mijn vriend, 50+ er, zei dat hij zich niet als vader van ons kind zag. Ik vond dat hij er maar aan moest wennen en heb geen gelegenheid voorbij laten gaan om hem op zijn verantwoordelijkheden te wijzen. Nu, na jaren en vele gesprekken, begrijp ik dat hij zich in die periode verschrikkelijk heeft gevoeld. Er overkwam hem iets wat hij niet wilde en waarop hij geen enkele invloed kon uitoefenen. Ik heb besloten om mijn kind alleen te krijgen en op te voeden. Mijn ex heeft zijn vaderrol vrijwillig op zich genomen toen ons kind een jaar oud was. Inmiddels is hij de meest enthousiaste en betrokken vader die je je voor kunt stellen.
Mijn advies is om het even aan te kijken. Geef je vriend de kans om zijn gevoelens op een rijtje te zetten. Jij hebt je keuze al gemaakt en in het slechtste geval sta je er straks ook alleen voor.
Positief verhaal over 50-er als vader!
mijn man is 53 jaar en wij hebben samen nu een kindje van 5 maanden. Hij heeft uit een vorig huwelijk 2 oudere kinderen en ik uit een vorig huwelijk 2 kleintjes die voor het grootste deel bij ons wonen en waar hij dus ook stiefvader van is. Hij heeft zijn sterilisatie speciaal voor mijn kinderwens ongedaan laten maken.
Ok, hij is 53, maar wel de liefste vader die er is, hij geniet ontzettend van die kleine en gaat er snachts altijd uit als de kleine honger heeft. Toen ik er na de bevalling helemaal doorheen zat was hij er altijd!
Dus kom op laten we niet de 50-er als vader over een kam scheren, het kan ook echt goed gaan!
Het gaat erom, Emes, of hij het wil. Nu niet, misschien verandert dat nog (hoop ik voor jou). Misschien draait hij bij als hij meegaat naar de eerste echo of iets dergelijks. Jij hebt je keuze gemaakt, jij wil dit kindje, het is gewenst.
Ga voor je gevoel. En heel veel sterkte met alles. Je gaat het redden.
Niet overhalen
In de eerste plaats wil ik iedereen bedanken die nu al gereageerd heeft. Ik was heel verbaasd toen ik zag hoeveel reacties mijn verhaal heeft gekregen. Fijn dat dit forum bestaat, in het echte leven krijg je nooit zo snel zoveel verschillende manieren om tegen een probleem aan te kijken voorgeschoteld.
Het is niet mijn bedoeling mijn vriend over te halen om het kind toch te laten komen, zoals sommigen van jullie denken. De beslissing om te stoppen met de abortusbehandeling kwam in feite van de arts en niet van mijzelf. Er worden in Nederland twee criteria gehanteerd om een abortus door te laten gaan: de vrouw mag er niet over twijfelen en ze mag door niemand gedwongen worden. Op het moment dat ik op de behandeltafel in tranen uitbarstte was het meteen einde oefening!
Dat het kind geboren gaat worden is dus een voldongen feit, waar zowel ik als mijn vriend mee moet leren leven. Ik ben nog steeds niet blij met mijn zwangerschap maar gelukkig heb ik nog een paar maanden de tijd om aan het idee van nog een baby te wennen. En ik weet dat er een moment zal komen dat ik wel blij zal zijn met deze aanstaande wereldburger.
De reden dat ik dit draadje gestart ben is dat ik mijn vriend graag wil helpen ook te leren leven met dit voldongen feit. Mij verwijten maken helpt in ieder geval niet. Maar waarschijnlijk hebben de mensen gelijk die vinden dat ik hem wat meer tijd moet gunnen en misschien draait hij wel bij. De uiterste consequentie als hij dat niet doet is dat ik het kind alleen ga opvoeden en ik heb allang besloten dat ik daartoe in staat zal zijn.
Overigens was mijn vriend er vooraf al van overtuigd dat ik de abortus niet kon doorzetten terwijl ik zelf wel dacht dat ik het zou kunnen. Het is dus niet zo dat het een volslagen verrassing voor hem was dat ik nog steeds zwanger was toen we het pand weer verlieten.
Nogmaals bedankt,
Emes
Emes,
ik wens je veel sterkte toe en ondanks de negatieve gedachten van jouw vriend over de zwangerschap hoop ik dat je toch kunt genieten
Ff 1 ding
Ja sorry hoor voor mijn botte reactie, maar echt wijffie: jij hebt je vriend toch niet verkracht ofzo? Hij was er toch zelf bij toen hij 'm erin hing?
En nu gaat hij jou verwijten zitten maken? Kom op zeg! In bed een vent er buiten ook! Hij hoort jou te steunen en geen verwijten te maken.
Goed besluit trouwens om het kindje te houden.
Kees
en daar ben ik het nou helemaal mee eens!
Lieuwkje.
In aanvulling op kees
Je besluit staat vast en je klinkt sterk en stevig. Accepteer geen verwijten van je vriend, nu niet en nooit niet. Het is compleet onacceptabel voor het nieuwe kindje dat de vader de moeder verwijt dat het geboren is. Als hij zich niet kan schikken moet hij gaan. Zijn moment van keuze is voorbij, zoals Kees heel duidelijk schreef.
Marieke
Zelfde situatie , 6 jaar geleden
Heel herkenbaar !. Inmiddels is mijn dochter bijna 6 jaar maar in het zelfde schuitje gezeten !. Had al kinderen toen ik mijn ex leerde kennen , ongepland zwanger geraakt , hij wilde abortus , dacht dat ik het ook wilde , dus daar de abortus kliniek , zwanger eruit !.
Even leek hij bij te draaien , maar al snel werd duidelijk dat hij het toch niet wilde/kon. Na veel stress in de zwangerschap en veel ruzie de keuze gemaakt om alleen door te gaan. Was zeer zeker niet makkelijk , hij was ook niet bij de bevalling. Later is hij zijn dochter één keer op komen zoeken om daarna voorgoed uit haar leven te verdwijnen.
Inmiddels weet ik dat hij een weer vader is geworden 4 jaar geleden ,en dat was erg hard om te horen. Geen liefde of verantwoording op kunnen brengen voor de één maar wel voor de ander.
Meid ga aub geen strijd aan zonder einde , als je er echt voor wilt gaan is het makkelijker om het alleen te doen dan samen met een hele hoop ellende.
Wens je heel veel sterkte toe !
Verdeling
Emes, uit je berichtje 'niet overhalen' wordt toch wel duidelijk, dat er een verschil is tussen de wijze waarop jij de ongewilde zwangerschap in jouw leven kunt toelaten end e wijze waarop je vriend dat kan. Dat verschil zit grotendeels ook in de fysieke mogelijkheden. Je vriend voelde al aan, dat je niet voor een abortus zou kiezen, maar dat maakt het voor hem niet eenvoudiger te accepteren.
Ik weet niet hoe op dit moment de verhouding zorg/inkomen ligt. Wellicht zou het hem gerust stellen als hij zeker wist dat jij voor zolang dit kindje afhankelijk is van jullie, zult zorgen voor het grootste deel van het gezinsinkomen. Dat zal voor zijn levensperspectief wellicht een verschil maken. Misschien is het wel aantrekkelijk voor hem, minder werken om voor het kindje te zorgen, terwijl jij de verantwoordelijkheid voor het inkomen op je neemt. Ook dat zou een vorm zijn waarin je samen verantwoordelijk bent.
Een andere mogelijkheid (alhoewel ik daar zelf niet aan zou moeten denken, ook niet aan een ongewenste zwangerschap, noch aan een abortus....) is toch de serieuze vraag of jullie samen dit kindje wel zullen opvoeden. Een kind krijgen is één ding, een kind opvoeden is weer iets anders. Wellicht is er iemand in je nabije omgeving die al heel lang een kindje zou willen. Voordat je het heel erg hard weggooit zou je toch even na kunnen denken waarom je het zo weg gooit en als dat puur met emotie te maken heeft, dan is toch de tweede vraag of je eigen emoties (met name dan de emoties van de moeder) de hoofdrol moeten spelen bij zo'n belangrijke beslissingen.
Misschien is dat wel een manier om het gesprek met je vriend te beginnen: welke oplossing hij zou zien. En dan serieus andere oplossingen bespreken dan alleen die ene oplossing die je zelf in gedachte hebt.
Tsjor
