Vrienden wisten van vreemdgaan - contact voelt anders nu?
Is jouw partner vreemdgegaan? En kwam je er toen ook achter dat een aantal goede vrienden het wisten? En hun vrouwen, waar je goed mee bevriend bent geraakt, ook. Heb mijn man betrapt op twee keer vreemdgaan. Een tweetal vrienden waren (met medeweten) zijn vele afspreek-excuus, en anderen hebben die vrouwen zelfs meermaals ontmoet. Nooit wat gezegd.
Mijn partner wil graag weer afspreken met twee van deze stelletjes, maar ik merk dat ik er een wrange smaak van in mijn mond heb. Soort weerstand voel.
Hoe ga ik daar mee om? Ervaringen? Tips?
Graag niet reageren als dit je nooit is overkomen. Ik zoek ervaringen van lotgenoten
Goudhaartje schreef op 02-07-2021 om 15:41:
Graag niet reageren als dit je nooit is overkomen. Ik zoek ervaringen van lotgenoten
Je weet dat dit een openbaar forum is waar iedereen op kan en mag reageren zoals zij/hij dat wil?
QuercusRobur schreef op 02-07-2021 om 15:43:
[..]
Je weet dat dit een openbaar forum is waar iedereen op kan en mag reageren zoals zij/hij dat wil?
Precies ik wou reageren, maar dat mag blijkbaar niet. Nouja, dan niet he.
Ik kan me voorstellen dat je hier een vreemd gevoel bij hebt. Op welke manier zijn deze mensen nog te vertrouwen. Maar waarom wil jij nog met je man? Ben jij zo ruimdenkend? Als dat zo is, dan hoort dit er denk ik ook bij. Dan zal je het denk ik ook van je vrienden moeten accepteren.
Ze hebben partij gekozen. Ik heb er in zoverre ervaring mee dat ik ooit een zogenaamd beste vriendin ben kwijtgeraakt omdat ze op stel en sprong mijn toenmalige partner heeft ingelicht over mijn vreemdgaan. Ik was toen jong en naïef, nu zou ik dat waarschijnlijk niet meer doen.
Ik weet dus niet wat je met die mensen aan moet. Ze zijn in elk geval niet loyaal naar jou, dus ik zou ze vertrouwen tot het puntje van mijn neus en ik hoef er niet gezellig mee te doen.
Ik vind vreemdgaan absoluut afkeurenswaardig en ik zou ook niet gezellig willen gaan doen met de affaire van een vriend/vriendin. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen. Ik zou ook niet als excuus gebruikt willen worden door anderen, dat ze zeggen bij mij te zijn om feitelijk met hun minnaar(es) te zijn. Ik vind dat onethisch en immoreel en zal er bij een vriend of vriendin waarvan ik weet dat diegene vreemdgaat zeker wat van zeggen en afstand nemen.
Neutraal terrein
Jullie kunnen iets op neutraal terrein, dus een terras of restaurant, iets afspreken. Misschien wordt het gezelliger dan je voor mogelijk had gehouden. Dat helpt met loslaten van dat wrange gevoel ook al zul je je niet meer echt open stellen. Je weet nu beter, dat is een feit. En dan is het wel fijn als je niet bij iemand thuis bent.
Of had je partner hen bij jullie had willen uitnodigen, dan kan je aangeven dat dat voor jou nog te vroeg is.
—-
Hier een iets andere situatie maar ik herken wel dat gevoel van negeren het verdriet en onrust dat op je bord komt, alsof het hun koud laat. Ik had het ook wel fijner gevonden als die mensen achteraf een blijk van spijt hadden getoond. Maar ook dat is teveel gevraagd; liever onder het kleed schuiven want dat kan ook.
En als ik die mensen tegen kom, hebben we het over luchtige onderwerpen zoals vakanties etc. Maar het zijn geen goede vrienden meer; ik zal geen gevoelig onderwerp met hen delen of voor hen klaar staan. Ik kan wel met ze door één deur, want ze hebben het ook niet om gevraagd in dergelijk dilemma verzeild te raken.
Hier wist 1 sportvriend van mijn man het, ik kende die vriend overigens zelf niet, alleen uit de verhalen van mijn man. Hij vond het volgens mij wel interessant wat mijn man deed en moedigde hem nog net niet aan, maakte ik uit de appjes tussen hen op. Die vriendschap is gestopt. Ik heb daar niet om gevraagd, maar wel aangegeven dat ik het niet prettig vond. Ik vond het maar een idioot, eerst begreep mijn man dat niet, later gelukkig wel.
Onze gezamenlijke vrienden hadden het nooit goedgekeurd. Die hadden direct partij voor mij gekozen. Dat weet mijn man ook, want dat hebben ze hem meteen verteld toen hij zonder reden aangaf te willen scheiden en zij vroegen of er een ander was. Hij hield toen nog vol van niet, ik ben er later zelf achter gekomen. Zij wisten het niet en dat hebben we ook zo gelaten, nu we weer aan een toekomst samen werken.
Vrienden die dit gedaan hebben zoals bij jullie, zijn geen echte vrienden. Ik zou er in ieder geval geen contact meer mee willen en kan mij jouw weerstand dan ook goed voorstellen.
Wellicht dat je neutraal kan doen als je ze eens tegenkomt, maar afspreken en gezellig gaan zitten doen terwijl er een grote olifant in de kamer staat, lijkt mij heel moeilijk. Ik heb dan ook geen tips voor je, sorry!
Afhankelijk van het contact wat je met ze hebt zou ik er 1:1 toch eens over beginnen met degene met wie je het best contact leek te hebben. Vraag eens wat ze gedacht hadden, hoe ze dat vonden?
Ik kan mij goed voorstellen dat je dit niet te verkroppen vindt. Anderszijds zou je je kunnen afvragen hoe het dan kan dat je nog wel met deze vreemdganger blijft.
Goudhaartje,
Mijn man ging meerdere malen vreemd met verschillende vrouwen.
Na de uitkomst van de ontrouw die ik ontdekte via een truus die hoteldebotel op mijn man was maar niets van mij af wist kwam ik met veel vragen te zitten.
Uiteindelijk heeft zijn "jeugdvriend" die al jaren wist van één truus in onze verkeringstijd mij een deel opgebiecht samen met zijn vriendin. Ze waren er kapot van dat ze het zolang stil hadden gehouden en mij zo verdrietig zagen. Ik heb nog een aantal keren met hen gebeld maar verder niet meer met hun afgesproken omdat we ( man met name) niet erg close meer waren. En nu weet ik ook waarom. Hun vonden het vreselijk tegen mij te zwijgen. Naja uiteindelijk is het oke zo voor mij. Maar ik zie ze nooit meer en heb er ook geen behoefte meer aan.
Mijn toendertijd vriendin wist van het vreemdgaan. Ik heb veel met haar gepraat maar uiteindelijk het contact verbroken omdat ik het niet meer op kon brengen. Het ongeloof dat ze had gezwegen bleef bij mij op de voorgrond. Dit lag niet aan haar maar aan mij. Ik kon het op een of andere manier niet achter me laten. Ik heb het ruim een jaar " geprobeerd" te vergeten/vergeven/gehuild en gelachen maar ik kon het gewoon niet meer. Het heeft mij zoveel schade gegeven dat ik haar ook niet meer als vriendin wilde.
Uiteindelijk heb ik een nieuwe vriendenkring op gebouwd. Een ander soort mens dan waar ik eerst bevriend mee was.
Een ander verhaal was een toendertijd dierbaar familielid wat op de hoogte was van het meervoudig vreemdgaan. Ik heb hem letterlijk voorrot gescholden nadat ik dat wist en ruim een jaar niet met hem gepraat. Uiteindelijk zeg ik nu gedag en blijft het daarbij. Hem zal ik nooit meer toelaten in mijn hart.
De tip die ik je kan geven is, geef het tijd. Voel je nog steeds enorm veel boosheid naar hun toe, zou ik persoonlijk niet afspreken. Een beetje mooi weer gaan zitten spelen. Dankje de koekoek.
Sonde van je kostbare energie en tijd. Ik steek het alleen nog in mensen die nu nog, in dit nieuwe leven bij mij passen.
Overigens ben ik nog steeds bij mijn man maar worstel ik nog steeds met veel gevoelens. Ondanks dat ik mezelf bijna kapot ge- therapiet heb. Hij blijft de vader van mijn kind, daarom zal ik altijd een normale verstandhouding willen blijven houden. Met hem heb je een leven, een gezin, een eenheid of hoe je je constructie ook wil noemen, met die zogenaamde " vrienden" niet.
Dat heeft mij de tijd inlaten zien. Sommige mensen zullen het raar vinden want waarom blijf je wel bij je man, nou daarom dus. Je hele zijn, je hele toekomst, je huis, je financiële situatie, je huid en haar alles veranderd. Ik heb er ptss aan over gehouden. Soms steken de klachten nog wel eens de kop op.
Ben je zelf achter het vreemdgaan gekomen? Wil je je verhaal delen?
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Gisteren kwam een van de vrienden langs. En merkte ik dus een naar buikgevoel op. Het zit in mijn hoofd. Beetje boosheid. Afstandelijk gevoel. Maar ook vernederend gevoel. Soort schaamte. Kou. Heel raar. Lastig uit te leggen. De persoon zelf vind/vond ik altijd erg aardig en leuk.
Grijze olifant ja. Dat herken ik wel. Maar wat kan ik zeggen. En zij? Net als mijn echtgenoot kunnen ze niks veranderen. Het mij wel ineens vertellen. Eentje zei tegen mijn man het erg te vinden voor mij. Maar dat betrof het vreemdgaan van mijn man. Maar die is ook gescheiden toen zijn nu ex vrouw erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was overigens een excuus man. Die kotst ik behoorlijk uit sinds ik het weet. En nee Miss1984, ik heb het niet zelf ontdekt. De partner van haar had argwaan gekregen en betrapte ze. En vertelde het mij meteen.
Eigenlijk mag ik niet reageren, want ik heb het niet zelf meegemaakt.
Maar de post en de reacties roept bij mij de vraag op: hoe komt het dat er t.o.v. echtgenoot, degene die vreemdging wel ruimte is om door te gaan met de relatie, terwijl het contact met de omstanders (die er hoogstwaarschijnlijk last van hebben gehad dat ze hier bij betrokken zijn, zonder dat ze hierom gevraagd hebben) het liefst verbroken wordt?
Ysieux, ik mag om dezelfde reden eigenlijk ook niet reageren, maar ik denk dat het is omdat de beslissing genomen wordt in toch samen verder te gaan (de impact om de relatie te beëindigen is heel groot), de relatie nog een kans te geven, en daar zit dan inherent aan verbonden dat de partner (met zijn daden) weer geaccepteerd wordt.
Van de vrienden heb heb je een emotioneel grotere afstand dus die zijn makkelijker los te laten. Bovendien, binnen je relatie is er een 1 tegen 1 situatie, met die vrienden erbij is het 3 tegen 1. Of in dit geval zelfs 5 tegen 1. Gevoelsmatig. Ik zou daar ook niet lekker zitten.
Maargoed, ik denk dat ik m'n partner ook de deur uit gezet zou hebben.
Ysieux, ik geef inderdaad ruimte om te onderzoeken of de relatie kan worden voortgezet. Dat is al heel heftig op zich. Mijn man is lang een leugenaar geweest. Dat kleurt mijn beeld van hem. En nu kom ik erachter dat een aantal vrienden en vriendinnen dat ook zijn geweest. En blijkt het ook mijn beeld van hen negatief te kleuren. Sommigen waren actief zijn 'excuus'. Dit betekent dat ze deden of ze een weekend samen weg gingen bijvoorbeeld. Hun huis uitleenden. En inderdaad een aantal werden er mee geconfronteerd en kozen voor zwijgen.
Ik heb het zelf niet over het verbreken van contact maar wel hoe ga ik daar nu (ook) weer mee om.
Ik begrijp het verhaal van Miss wel, ik had ook niet zo'n trouwe man, maar heb hem ook een paar keer vergeven. Ik wist van één vriend van hem dat hij dat zéker geweten moet hebben, maar ook zijn vrouw wist het niet. Die ene vriend, dat kon ik dan nog wel hebben, maar als er echt koppels aan meegewerkt hadden, dan zou ik kappen met die mensen, zou me door hen echt belazerd voelen (ook als ik door zou zijn gegaan met mijn man) Dat heb ik ook nog jaren, maar nu zijn we alsnog uit elkaar (omdat hij weer vreemd ging) (zelfs opnieuw getrouwd en weer gescheiden, kortom, hopeloos in de relatie, vind ik dan)
Goudhaartje schreef op 03-07-2021 om 09:30:
Ysieux, ik geef inderdaad ruimte om te onderzoeken of de relatie kan worden voortgezet. Dat is al heel heftig op zich. Mijn man is lang een leugenaar geweest. Dat kleurt mijn beeld van hem. En nu kom ik erachter dat een aantal vrienden en vriendinnen dat ook zijn geweest. En blijkt het ook mijn beeld van hen negatief te kleuren. Sommigen waren actief zijn 'excuus'. Dit betekent dat ze deden of ze een weekend samen weg gingen bijvoorbeeld. Hun huis uitleenden. En inderdaad een aantal werden er mee geconfronteerd en kozen voor zwijgen.
Ik heb het zelf niet over het verbreken van contact maar wel hoe ga ik daar nu (ook) weer mee om.
Ja ik zou het met het hele zooitje gehad hebben, man inclusief. Jouw keuze om hem nog een kans te geven respecteer ik.
Tja, ik zou eens goed bij mijzelf te rade gaan: stel je hebt een bevriend stel. Je weet of vermoed dat de man vreemd gaat. ou je het dan zeggen tegen die vrouw? Ik wel maar ik denk dat ik een uitzondering ben. En als jij het ook niet zou doen kan je het hen eigenlijk niet verwijten.
Je zou ook eens afzonderlijk het met die mensen uit kunnen praten, gewoon om je hart te luchten: "goh ik vind het lastig dat jij wist van zijn vreemdgaan en niets liet blijken"'
Overigens begrijp ik ook de mensen die opmerken dat man wel de coulance krijgt en de kennissen niet. Alsof die je hadden moeten beschermen tegen zíjn wandaden.
