Vrouw vierde kind kinderwens

Wat is er op tegen?

Wat is er tegen een vierde kind?
Ga voor jezelf eens na wat je bezwaren zijn. Voor praktische bezwaren is meestal wel een oplossing. Het is geen ramp om twee kinderen op 1 kamer te leggen en een dakkapel of op termijn verhuizen is altijd nog een mogelijkheid.
Als je geen grotere auto wil, kun je voor de vakantie een auto erbij huren dat jullie allebei rijden. Meer openbaar vervoer kan ook, da's voor kinderen niet duur.
Als het om jullie leeftijd gaat en de mogelijkheid van down, da's een serieus risico. Een kind met een zware handicap trekt een enorme wissel op je relatie en op de andere kinderen. Daar zou je over moeten kunnen praten met je vrouw.

En wat na nummer 4?

De vraag is natuurlijk ook of vrouw niet elke keer opnieuw een baby zal willen hebben. En, hoe verliepen jullie gesprekken over de gezinsgrootte eerder? Het lijkt mij evident dat beiden een kind graag moeten willen hebben. Dus blijf erover praten. Het gaat om gevoel en niet om praktische of rationele argumenten. En, misschien een beetje vreemde vraag: hoe oud is nummer 3? Hoe is het met de hormonen?

het gesprek aangaan

Dan zou ik gewoon eens een goed gesprek met haar aangaan. Wellicht een lijstje met jouw bezwaren opstellen en die samen goed bespreken.

Baby-verslaafd

Ik ken je vrouw niet, maar er zijn vrouwen die naar een baby blijven verlangen en daar m.i. niet realistisch mee om kunnen gaan.

Het zal maar in je zitten, die kinderwens of die babydrang. Alles draait om die gedachte, het laat je niet los, seks staat in het teken van de mogelijkheid van een zwangerschap. Onbegrijpelijk dat je man niet net zo denkt! Dus wat je nu ook zegt om uit te leggen dat je niet meer kinderen wilt, zal haar verdriet doen. Maar daar zul je toch doorheen moeten als je echt een grens wilt trekken bij drie kinderen.

Uiteraard kun je baby's en huisdieren niet met elkaar vergelijken, maar een huisdier kan wel de functie hebben van een kind. Zou je vrouw zich ook op een huisdier kunnen richten ter afleiding? Om eerlijk te zijn hebben huisdieren mij op gezette tijden door moeilijke tijden heen geholpen. Onze eerste hond is bijvoorbeeld in huis gekomen toen ons eerste kindje niet levend geboren is. Maar ook daar moet je realistisch in zijn. Als bijvoorbeeld een hond, cavia, of kat eigenlijk niet bij jullie past, moet je er niet aan beginnen.

Vier kinderen

Bij ons is het ook ongeveer hetzelfdegegaan als bij Yaron.
Ik wilde ook inderdaad heel graag vier kinderen, en eigenlijk vond mijn man drie genoeg.
Maar mijn wens was zo groot, dat we uiteindelijk samen voor een vierde hebben gekozen.
Na de vierde voelde het voor mij als compleet, en heb ik nooit naar een vijfde verlangd.
Het was en is goed zo.
De oudste en de jongste schelen bijna acht jaar en wat wij van te voren niet bedacht hadden,
is dat iedereen zo van de jongste heeft genoten.

Nee het hoeft niet

Ik zeg ook niet dat iedereen met 4 kinderen dus babyverslaafd is. Ik wilde in mijn ideale plaatje ook 4 kinderen. Nu ben ik dankbaar dat het 2 levende kinderen zijn geworden. Maar Johan geeft zelf aan dat hij vermoedt dat ze na de volgende nog een volgende zal willen. "Ik denk ook dat ze dat gevoel weer zult krijgen ook na de vierde"

Bijna twee...

Wil je het niet omdat je bang bent dat het voor je vrouw nooit genoeg is? Of wil je het niet omdat je het zelf niet nog een keer allemaal op kunt brengen?
Ik vraag me af welk gesprek jullie de vorige keer hebben gevoerd, toen jij eigenlijk ook al vond dat het genoeg was. Was het voor jullie beiden duidelijk dat dit echt de laatste zou zijn? Of hebben jullie het daar helemaal niet meer over gehad?

Bijna twee is trouwens wel echt te leeftijd waarop ik beide keren weer zin kreeg in een volgende.
Bij nr. 1 was mijn man er op dat moment nog helemaal niet aan toe en wist hij ook niet of hij er ooit nog aan toe zou zijn. Dat vond ik een verschrikkelijke gedachte en gelukkig kon hij toch wel weer aan het idee wennen. Voor de laatste keer.
Bij nr. 2 wist ik dan ook heel zeker dat dat niet meer zou gebeuren. Mijn man was heel duidelijk dat een derde kind voor hem onbespreekbaar was. Ik heb de hele zwangerschap en babytijd zeer bewust meegemaakt als "de laatste keer" en daar heb ik echt plezier aan beleefd. Ik had (en heb) er volledig vrede mee. Maar toen de jongste bijna twee was, heb ik het er toch een paar weken moeilijk mee gehad. Dat ging gelukkig vanzelf over.

Ook ik wilde er vier

Maar mijn man was heel happy met twee gezonde kids en wilde er absoluut niet meer. Hij wilde ze voldoende aandacht kunnen geven (dat doet hij ook volop) en vond het anders te druk worden. Wel begrijpelijk en ik heb me er bij neergelegd. Dat heeft wel even geduurd hoor, ik denk wel een paar jaar voordat ik er echt vrede mee had. Maar ik wilde hem absoluut niet dwingen, omdat we het echt samen doen. Ik heb wel wat extra huisdieren aangeschaft En ik haal altijd vriendjes en logeetjes in huis, dat vind ik gezellig. Stiekem ben ik nu wel blij dat we er twee hebben. Ik ben wel een beetje klaar met het gezorg nu ze groter zijn en blij dat ik geen kleintjes meer heb rondlopen. Maar nu zijn we dus wel een jaar of tien verder.

Hoe kun je haar helpen? Duidelijk zijn dat je het echt niet wilt. Nu niet en nooit niet. En begrip hebben dat het voor haar echt wel een proces is van loslaten waar ze doorheen moet. En misschien een schattig klein hondje aanschaffen of zo, als de kinderen de knuffelfase voorbij zijn