Waar moet ik heen?
Het gaat niet zo goed met onze relatie na ruim 20 jaar. We leven ieder in een eigen wereld. Ben vorig jaar met mijn man bij een relatietherapeut geweest om wat meer tot elkaar te komen, maar dat heeft helaas niets geholpen. mijn man wil geen energie in onze relatie steken. Hij vindt het wel best zo. Ik heb vanalles geprobeerd, maar ik heb het nu ook opgegeven. Wil nog wel bij elkaar blijven tot de kids uit huis zijn. Ik ben er niet gelukkig mee, mis persoonlijke aandacht, contact en intimiteit. Ik ben voor hem een huishoudster. Het enige wat we nog samen hebben zijn de kinderen.
Nu gaan de kinderen volgende weer een week op kamp, het is voor het eerst dat we dan weer samen zijn.
Ik zit in het onderwijs, ben nog vrij volgende week en mijn man is aan het werk. Ik zie er vreselijk tegenop om een week met hem samen te zijn. Overdag zou het nog wel gaan en ik was van plan om lekker veel te lezen en nergens voor te hoeven zorgen, eindelijk al die foto's inplakken en zo. Maar nu vertelt hij net dat hij die week vrij heeft genomen om wat te gaan schilderen in huis! Echt, dat is te veel! Hij praat ook nauwelijks, is nooit in mijn activiteiten geinteresseerd, zit thuis alleen maar achter de krant of computer. .
Ik wil nu gewoon die hele week niet in huis zijn, maar waar kan ik heen? Vakantiehuisje huren in de buurt? Best duur, naar een vriendin? de hele week zal wel niet lukken. Mijn broer woont wel redelijk in de buurt, misschien daarheen?
Eigenlijk best wel erg, maar ik zie het dan maar als een proefscheiding. Woorden van mij hebben op hem geen enkele uitwerking. Ik zei ook dat ik het echt niet leuk vond dat hij er de hele week was.
Het zou een mooie kans zijn om de relatie op te poetsen, maar daar is het nu te laat voor, ik voel ook niet veel meer voor hem.
Gouden kans
Het enige wat jullie samen hebben, zijn de kinderen. En nu komt er een gouden kans: de kinderen zijn even weg en dan hebben jullie eindelijk eens de gelegenheid om samen iets te doen, maar dan hebben jullie geen zin.
Verbaast me ook niet. De reactie van jouw kant dat je het niet leuk vind dat hij er is, is een regelrechte dooddoener. Je man wist natuurlijk ook dat de kinderen er dan niet zijn en heeft wellicht het schilderen als handvat gebruikt om thuis te zijn, bij jou. Zomaar een idee hoor, maar stel je voor dat hij gedacht heeft: even zonder de kinderen samen bekijken wat we willen.... weer met elkaar in conct komen zonder stoorzenders....en dat wordt begroet met een: ik vind het niet leuk....
Woorden hebben geen uitwerking zeg je. Ik denk dat dat niet klopt: negatieve woorden hebben wel degelijk een uitwerking (ga maar na bij jezelf, toch? als er iets negatiefs tegen of over je gezegd wordt). Net zo goed als positief gedrag gedrag een uitwerking heeft. Je grijpt de week aan om te kijken hoe je het in je eentje kunt redden. Als dat nodig is, dan kun je dat altijd nog doen. Dit is wel een unieke kans om te bekijken wat je samen kunt doen, iets waar je echt alletwee enthousiast van wordt. Zonde om dat te laten liggen.
Maar als het je toch weg wilt: stap op de fiets, of bind een rugzak om en ga lopen (mooie fiets en wandel routes van noord tot zuid in Nederland.) Desnoods kun je elke avond weer naar huis terug om te slapen.
Greetje
Waarom
Wat ik me afvraag, waarom heeft hij juist die week vrij genomen? Blijkbaar lijkt het hem wel fijn een week samen te zijn zonder kinderen. Dus van zijn kant is er nog wel genegenheid?
Klopt.
Klopt, hij heeft alleen vrij genomen om wat te schilderen, want hij wil ook iets op de kinderkamers schilderen.
In de relatietherapie zijn al vele kansen geweest om iets samen te doen, soort van huiswerk, maar hij had daar geen zin in, geen behoefte aan. Hij vindt het vanzelfsprekend dat ik er ben, de kinderen opvoed, het huishouden doe etc. Er is een heel verhaal aan vooraf gegaan. ik heb echt werkelijk alles geprobeerd om onze relatie leuk te houden, ook positieve dingen! Ook deze week samen, ik heb er ook over gedacht om iets leuks samen te doen, maar ook daar heeft hij geen behoefte aan. Tja een keer houdt het op. ik heb al zo veel geduld ermee gehad. Een relatie is leuk als je er allebei iets aan hebt. En ik heb er niets leuks meer aan. Weekendjes op stap, avondje uit,uit eten, maar hij was er niet enthouiast over. Op een gegeven ogenblik, na jaren, is mijn geduld op. Zelfs met behulp van een professionele kracht is het niet gelukt. Uit elkaar gaan wil ik nog even niet voor de kinderen. Maar zelfs het samen in één bed slapen vind ik moeilijk. Ook al omdat er geen lichamelijk contact is.
Dus vandaar dat ik ook gewoon even uit het huis weg wil! Zijn aanwezigheid kan ik momenteel niet goed verdragen. Zijn ook een paar weken met het gezin op vakantie geweest, vandaar mijn behoefte aan alleen zijn. Ook om even niet te hoeven zorgen, alleen voor mezelf. Ik wil ook niet in die week voor hem zorgen. Ik heb een stacaravan op een camping in de buurt gezien. Ik ga daar maar informeren.
Izar
maar hij dacht niet: mmm, dan is mijn vrouw ook thuis, laat ik het dan maar een week later doen. Blijkbaar staan ze er toch allerbei wat anders in.
Nu even anoniem
Je kan ook overdag weggaan, lekker shoppen, op visite bij vriendinnen enz. Eet je daar wat, of in de stad, en ga je in de loop van de avond weer naar huis.
Maar als je zo walgt van hem, dan zie ik niet hoe je dit vol kan houden totdat de kinderen groter zijn. Het lijkt me dan toch fijn om tot een soort van samenzijn te komen, waarbij jullie beiden zich in ieder geval prettig voelen. Ik zou het toch aankaarten, misschien kan hij ook wel een paar keer koken, en zorgen jullie een beetje voor elkaar, oid.
Met man alleen...
Het is zover. De kinderen zijn op kamp, het huis is stil en leeg. Ik ben niet ergens anders heen gegaan, want een vakantiehuisje huren was me toch te duur.
Man heeft deze week dus ook vrij om wat te schilderen en dat doet hij nu dus. Staat te schuren, te schilderen etc. We hebben echt geen contact. ik sta ietsje eerder op om lekker alleen te kunnen ontbijten. Het avondeten, ik had wat geamaakt en daar zaten we dan zwijgend te eten. Normaal klets ik heel veel, zeker als de kidneren er zijn, maar ik wil niet altijd het initiatief meer nemen. hij zegt geen woord. ik word gek als ik eraan denk hoe het is als de kinderen over een aantal jaren de deur uit zijn! Dat trek ik echt niet.
De buurvrouw zei, o fijn he dat de kinderen er even niet zijn, moet je samen lekker uit eten gaan en veel tijd aan elkaar besteden. Tja, daar is het te laat voor en hij heeft daar ook totaal geen behoefte aan. Hij heeft nergens behoefte aan, ook in bed is er al een paar jaar niets meer. Dat snap ik ook niet.
Gelukkig heb ik de rest van de week met vriendinnen afgesproken.
Jamaar,....
Jullie waren toch ooit ook samen, zonder kinderen?
Zei hij toen wel wat?
Tonny
(kippenvel over je trieste situatie...)
Toen...
Ja, vroeger praatte hij wel ietsje meer. Nooit zoveel als ik, ik klets iedereen de oren van het hoofd, maar er was wel contact. Hij is geen prater, zal dat ook nooit worden, maar tien woorden per dag is wel het andere uiterste!
Heb ook al gedacht dat hij depressief of zo is, maar hij gaat altijd fluitend naar zijn werk. Hij heeft gewoon nergens behoefte meer aan, zegt hij, en dat komt volgens hem door zijn leeftijd. Hij is net 50.
Leeftijd?
Nou zeg, als je 50 bent zou je nergens meer behoefte aan hebben? Dat lijkt me erg sterk. Ik ken toch wel mannen van een eind in de vijftig en ouder die nog best actief zijn en veel ondernemingszin hebben, ook in bed!
Zou er niet iets anders spelen? Maar moeilijk achter te komen als iemand zelf niets lost.
Sterkte!
Gelukkig....
Gelukkig ga ik vanavond de jongste ophalen vam kamp en morgen de andere. Het was zo doods en saai in huis! Gisteren leuke dag met vriendin gehad, 's avonds weer thuis gekomen. Man vraagt niet of ik het leuk heb gehad, hij vraagt helemaal niets!
Het lijkt er wel op dat hij klaar is met zijn leven. Niets is leuk, niets is een uitdaging, heeft alles al eens gezien, keer gedaan. Toch is hij niet depressief, ik denk zelf meer aan een lichte vorm van autisme. En ik niet alleen, hij is er al eens bij huisarts voor geweest en die had ook al zo'n. idee. Maar hij zelf denkt dat er niets aan de hand is, hij is nu eenmaal zo rustig.
Maar het maakt misschien niet zo veel uit wat hij heeft, maar IK kan er niet meer tegen. Die eeuwige stilte, nooit eens vragen hoe mijn dag was, hoe ik me voel, geen enkele interesse wat er in ons gezin speelt etc.
Zolang hij z'n gang kan gaan zonder gestoord te worden, dat vindt hij allemaal prima.
Ik vroeg hoe hij deze week vond (zelf zal hij er niet over beginnen) Hij vond het heerlijk en hij had de kinderen geen seconde gemist. Nou dat zegt wel wat.
We zijn deze week wel uit eten geweest, meer omdat ik geen zin in koken had. Voor hem had het niet gehoeven, maar om nu in m'n eentje uit eten te gaan, dat is ook al zoiets. Dus zaten we weer zwijgend te eten. Want ik ben het zat om steeds weer een gesprekje te beginnen. Er is altijd wel iets waar je over kan praten, toch?
Nouja, ik heb in ieder geval wel lekker gegeten.
De hele week is weer een gemiste kans geweest om weer eens iets samen te doen, maar echt, hij heeft daar totaal geen behoefte aan. En ik...ben er moe van steeds het initiatief te nemen. Het voelt alsof ik een (dood) nijlpaard uit de modder moet trekken. Een keer houdt dat op. O, wat erg, ik schrijf maar en schrijf maar, maar alvast bedankt voor het reageren en lezen.
Maar
Als jij dan wel een gesprekje begint, praat hij dan wel terug? Is het wel gezellig als jij het gezellig maakt?
Of zit je dan in je eentje te kletsen?
Als ik het zo lees heeft het igg niets met jou te maken, maar met je man zelf. Het kan handig zijn om te weten of hij een vorm van autisme heeft. Kun je niet eens alleen naar de huisarts, hierover praten, en ga ook eens alleen naar die relatietherapeut. Wil je persé niet meer als je man niet verandert, of scheelt het als je weet dat hij het niet expres doet. Je schrijft dat het voor hem allemaal goed is en dat hij geen veranderingen nodig heeft. Maar heb je hem wel vertelt dat het voor jou wel nodig is? En als hij dat hoort, wil hij dan voor jou wel veranderen of het igg proberen? Heb je hem al uitgelegd dat jij het zo niet meer trekt? Hoe reageert hij dan? Schrikt hij of laat het hem koud?
Depressief
"Het lijkt er wel op dat hij klaar is met zijn leven. Niets is leuk, niets is een uitdaging, heeft alles al eens gezien, keer gedaan. Toch is hij niet depressief, ik denk zelf meer aan een lichte vorm van autisme."
Toch is hij niet depressief?? Volgens mij word je niet bepaald communicatief als je depressief bent, je verliest je interesse in alles. Hij was vroeger toch niet zo, jullie communiceerden toen toch beter, neem ik aan? Ondanks het feit dat hij niet zoveel kletste als jij (bij veel stellen zo) Dan is hij nu niet opeens autistisch geworden? Dat wordt je toch niet opeens als je een bepaalde leeftijd hebt???
Als hij er zelf niets aan wil doen is het heel lastig voor jou. Praat je er wel met hem over dat je het zo moeilijk vindt de kar te moeten trekken?
Mirreke
Ja, ik ben ook al alleen naar de relatietherapeut geweest en ga nog regelmatig, en hij vertelde me heel voorzichtig, maar ik had zelf al jaren een vermoeden dat hij toch wel heel veel autistische trekken bij mijn man zag en hij had het over waarschijnlijk asperger. ik schrok daar helemaal niet van, ik had altijd al dat idee. Hij was altijd al anders, ik vond dat niet erg, wel bijzonder eigenlijk omdat hij niet zo was als de meeste andere mannen. Heel rustig ook, terwijl ik nogal druk en chaotisch ben.
Maar sinds dat de kinderen er zijn is hij erg veranderd. Heeft ook woedeaanvallen. Volgens de therapeut komt dat vaker voor. het is zo'n enorme verandering, kinderen, en juist verandering daar kan hij moeilijk mee overweg. Vakanties zijn ook altijd moeilijk.
Natuurlijk hebben we het er over gehad, hoe eenzaam ik me voel, hoe vervelend ik het vind om overal alleen voor te staan en dat ik vaak verdriet heb. Zelfs dat ik eraan gedacht heb om weg te gaan. Maar hij haalt dan z'n schouders op en gaat verder met waar hij mee bezig was. Het lijkt wel of het hem niet bereikt.
Ik ben de afgelopen week veel uit huis gevlucht, ik kon niet meer tegen de stilte, het niet communiceren, het altijd en overal het initiatief nemen.
Hoe moet dat als de kinderen echt uit huis zijn? Ik moet er niet aan denken.
Nu even anoniem
Heb je veel (goede) vriendinnen? En hebben jullie veel gezamelijke vrienden?
Heb je zelf een baan?
Waarom ga je niet scheiden als het er zo uitzichtloos uitziet?
Ik vraag dit uit belangstelling maar ook omdat ik mij in een herkenbare situatie bevond/bevind.
Na jarenlang me doodongelukkig en steeds eenzamer voelen maar niet willen scheiden om diverse redenen maar vooral om de kinderen het niet aan te doen, heb ik uiteindelijk het besluit genomen om wel te scheiden.
Ik bevind me middenin de scheiding met al het verdriet, nog grote onzekerheid over de toekomst en van alles en dat is ellendig. Echter zo verder leven was uiteindelijk geen optie voor mij.
Ik wens je heel veel sterkte want ik weet hoe het voelt en hoe vreselijk moeilijk het is om een besluit in deze te nemen, dat kan jaren duren.
En als je je man voor het blok zet
Echt zegt, zo wil ik niet meer leven. Doe het dan voor mij, ook al heb je er zelf geen behoefte aan... Reageert hij daarop, en hoe dan?
Antwoord
Mirreke, ik heb dat tegen mijn man gezegd, maar daar reageerde hij nauwelijks op en het was min of meer mijn probleem. Omdat woorden hem nauwelijks lijken te bereiken heb ik hem gemaild, en ik moest een week op antwoord wachten. Toen ik zei dat ik er over dacht om weg te gaan, daar schrok hij wel een beetje van, maar heeft er verder niets meer mee gedaan.
Het is duidelijk mijn probleem, hij zit er niet mee. Daarom zijn we ook bij een relatietherapeut terechtgekomen op mijn verzoek. Hij ging wel mee, dat vond ik echt al heel fijn, maar na drie sessies had hij het wel gezien en vond het allemaal zweverige flauwekul.
Hij is nu eenmaal zo en ik moet dat maar accepteren en dat was dat. En hij gaat gewoon door met alles alsof er niks aan de hand is. We praten er niet meer over, hij wil dat niet meer, heeft er geen behoefte aan en we communiceren alleen over praktische dingen, over wie haalt de kinderen op, heb je de vuilniszak buiten gezet etc. Maar ik mis dus wel veel dingen binnen deze relatie.
