Waarom? Aandacht vragen
Waarom krijgen mensen die aandacht vragen, janken, liegen en bedriegen vaker meer voor elkaar dan mensen die goed zijn, sociaal zijn en voor iedereen klaarstaan?
Waarom.....
Waarom vraag je dat?
En is dat echt zo? Naar mijn idee krijg je al jankend, liegend en bedriegend meestal niet zo veel voor elkaar. Zeker niet als je het allemaal tegelijk doet...
Ik snap jouw rijtje trouwens ook niet helemaal. Liegen en bedriegen gaat vask samen, maar of dat genre mensen meestal ook 'jankt en aandacht vraagt' durf ik te betwijfelen.
Enfin. Er zit vast een verhaal achter je vraag. Misschien moet je dat ook met ons delen.....dat verhoogt vast de bruikbaarheid van de reacties...
Ingrid
waarom
krijg ik het idee dat jij vindt dat je tot de tweede categorie behoort?
Ik herken het niet overigens.
en als het al zo is dan is het altijd zo geweest omdat life sucks en je probeert er maar het beste van te maken? omdat jij met jezelf moet leven maar die anderen moeten ook met zichzelf leven?
karma?
gr Angela
Ach ja
Je hoort vaak dat brutale mensen de halve wereld hebben. Aardige en bescheiden mensen (zoals wij, haha) hebben dus de andere helft. Wat maakt het uit 
hm...
Ik merk dat het bericht van "waarom" nogal wat irritatie bij me oproept. Alsof er eigenlijk staat "ik ben goed, sociaal en sta voor iedereen klaar, maar ik krijg nooit iets voor elkaar." Pruil pruil.
Mijn ervaring is dat mensen die zielig doen, met of zonder "liegen en bedriegen", misschien aanvankelijk wel de aandacht en hulp krijgen die ze willen, maar vroeger of later vallen ze door de mand en laat men ze vallen als een hete aardappel.
Mensen die daadwerkelijk goed en sociaal zijn en voor iedereen klaar staan krijgen echt wel de aandacht en hulp die ze nodig hebben, maar zullen ook wel eens ervaren dat dat niet altijd zo is. Zo is het leven. Wie echt goed en sociaal is, accepteert dat en blijft doorzoeken naar mogelijkheden of accepteert de onmogelijkheid, en gaat niet slachtofferig lopen klagen dat nare vervelende mensen die ook nog eens "liegen en bedriegen" het beter hebben.
En als goed, sociaal mens dat voor iedereen klaar staat krijg je misschien niet altijd je zin, maar je kunt jezelf wel altijd recht aankijken in de spiegel!
Of ben je eigenlijk gewoon jaloers op de "liegers en bedriegers"? Bedenk dan wel dat die een soort Hosanna-Kruisigt-Hem-leven hebben, waarbij ze het ene moment bijna doodgeknuffeld worden en het andere moment, als men ze door krijgen, uitgekotst worden?
Haal diep adem, neem een kop koffie (of thee) en laat het losssssss. Goede, sociale mensen die voor iedereen klaar staan maar wel steeds verder verzuren zijn ook geen prettig gezelschap 
oh, en over "vragen"...
Vragen staat vrij. Als jij hulp nodig hebt en dat op een vriendelijke manier vraagt, is daar niets mis mee. Tenzij je bijna martelaarsachtig aan "niet klagen maar dragen" hangt.
Of ga je er van uit dat mensen gedachten kunnen lezen?
Brrrr, ik merk dat het me echt irriteert, dat slachtofferige martelaarstoontje, sorry.
Als we puur naar de opmerking kijken
heb ik toch ook wel de ervaring, dat als je stilletjes zonder vragen in de ellende zit, mensen je niet spontaan komen helpen. Ik heb dat toch wel eens als pijnlijk ervaren. Dan kun je inderdaad het gevoel krijgen dat je niet brutaal genoeg bent. Maar dat staat wat mij betreft los van liegen en bedriegen. Ik ben dus benieuwd naar het hele verhaal.
ach
heeft niet iedereen daar een handje van als het om zichzelf gaat?
En waarom zou je je niet eens even mogen wentelen in eigen ellende omdat dat op dat moment het enige is dat je kunt?
Ik herken wel wat Kaaskopje zegt. Die grote monden over hulp en steun zijn nergens te bekennen wanneer ze echt zichtbaar nodig zijn.
Zo spreekt mijn ex lovend over de vele bezoekjes en kickt er op om mij dat te vertellen sinds hij "ook eens wat heeft". En zo zat ik 8 weken, op 2 keer helpen met boodschappen na, alleen na een botbreuk.
Zo was hij ineens een zielig persoon en ik "had het erbij" ofzo?
En ook ken ik degenen die zich, waaronder TS, zich daaraan ergeren.
Mag, kan, soms ook best begrijpelijk, sommigen genieten van ellende; raar maar waar. Maar denk vooral niet dat je zelf altijd zo anders, flink, stoer bent. We hebben allemaal onze periodes dat we het niet kunnen opvangen tenslotte en dan stralen we ook niet op ons best en is ons karakter een schijntje van wat het normaal gesproken is.
Dan degenen die dit altijd lijken te doen. Ja, helaas, ze zijn er. Maar denk dan aan de andere kant dat dit waarschijnlijk een groot deel van hun leven is en dat je echt niet wilt ruilen. Niet met de omstandigheden, niet met de gezondheid, niet het karakter.
Nou dan kun je weer je stralende zelf zijn, altijd vrolijk en opgewekt toch?
Waarom
Ja, je bedoelt, mensen die nooit ergens hun schouders onder willen zetten, nooit ergens voor gaan, maar met janken, slap moe en misselijk zijn en het slachtoffer uithangen alles voor elkaar krijgen?
Ja, dat klopt. Zeker als het om directe familie gaat want kinderen zijn loyaal naar hun ouders.
Dat herken ik wel ja. Oma van vaders kant was zo. Altijd aan het manipuleren, zielig doen, slachtoffer spelen….etc….om dingen te krijgen c.q. voor elkaar te krijgen. En de kinderen maar rennen. Ze speelde ook kinderen tegen elkaar uit. Op een gegeven moment is de boel geklapt. Kinderen zijn loyaal naar hun ouders en gaan door het vuur voor ze en dat wist die oma goed uit te buiten. Ze kregen werkelijk alles voor elkaar want "anders was je niet lief".
Maar geloof me, op een goed moment trekken ze aan het kortste eind. Ik denk ook zeker niet dat ze gelukkig zijn. Ze zijn nu allebei dood, maar hebben tot aan hun dood een rotleven gehad.
Toen kreeg ik een wat mildere vorm in de vorm van schoonmoeder. Mijn man is een weldoener die altijd goed wil doen. Een soort van vredestichter. Daar maakte zijn moeder gebruik van door hem van alles te laten doen. Ook het slachtoffer spelen en huilen als ze haar zin niet kreeg, dingen door een ander laten doen die ze makkelijk zelf kan.
De hebben wij dus zoveel mogelijk op afstand gedaan. Je bent er zelf bij namelijk.
Ermee, dat bedoel ik
De zus van mijn man krijgt alles voor elkaar, ze liegt, bedriegt, manupuleert, steelt en zit in de schulden. Komt een paar keer met schulden thuis wonen, kleed pa en ma financieel uit, vlucht daarvoor, is even onvindbaar en blijf altijd welkom.
Wij hebben het goed. Doen alles zelf en vragen nooit om hulp. We staan voor iedereen klaar.Steunen iedereen en doen nooit moeilijk.
En nu? Nu is zij welkom bij moeder en wij kunnen oprotten omdat we geen contact meer met die zus willen.
Snap jij het?
Sally MacLennane
Ik ben het helemaal eens met jou, op alle fronten!
dutske
In jouw geval kan ik me de frustratie wel voorstellen. Realiseer je je wel dat dit de keuze van je ouders is? Hoe zuur ook, zeker omdat jij nu de gebeten hond bent, maar zij houden door hun eindeloze gepamper wel de situatie in stand...
Ik vind het dan wel weer vreemd dat je dit zegt:
"Wij hebben het goed. Doen alles zelf en vragen nooit om hulp. We staan voor iedereen klaar.Steunen iedereen en doen nooit moeilijk."
Ik ben blij dat je het goed hebt. En dat jullie zelf alles kunnen en nergens hulp voor nodig hebben. Dat is echter geen verdienste. Het kan iedereen, ook jullie, gebeuren dat je eens hulp nodig hebt. Dan heb ik het niet over je zus, die spoort niet en sorry dat ik het zeg, maar je ouders ook niet. Maar jij kunt ook opeens in een situatie terecht komen dat je hulp van buiten nodig hebt. En dan? Is dat "falen" of zoiets?
Ik vind het echt irritant als mensen zich op de borst kloppen van "ik doe altijd alles voor een ander en vraag nooit om hulp, en moet je nou toch eens zien..." Dan schiet je in net zo'n slachtofferrol als topicstarter, in plaats van dat je je conclusies trekt (bijv. "zus is niet meer te redden en pa en ma blijkbaar ook niet") en daarnaar gaat handelen.
Zuur? Ja, dat geef ik direct toe. Maar stap in vredesnaam uit die drammerige slachtofferrol en borstklopperij hoe goed en sociaal je altijd bent.
Ken je de uitdrukking "doe wel en zie niet om"? Ofwel, onvoorwaardelijk mensen helpen en steunen indien dat nodig is? Dat houdt ook in dan je moet accepteren dat er inderdaad klaplopers en dramaqueens (m/v) zijn, en mensen die er in trappen. Dat staat los van jouw sociale gedrag en behulpzaamheid, of het feit dat jij geen hulp nodig hebt.
Precies, Ermee
Werken op iemands schuldgevoel, vooral in een ouder-kindrelatie, is een gemeen spelletje. Maar it takes two.
En ja, ik heb daar ook hard op moeten oefenen en door schade en schande moeten leren. Lees eens het klassieke zelfhulpboek van Wayne Dyer, "Niet Morgen Maar Nu", waarin regelmatig het stukje "manipulatie" wordt beschreven binnen (o.a. familie)relaties en hoe je daar onderuit kunt komen (als ik me goed herinner, maar misschien was dat weer een ander boek, was er een voorbeeld van een moeder die iets gedaan wilde krijgen en hartklachten veinsde, waarna haar kind droog opmerkte dat hij dan maar de dokter ging bellen).
Pa en ma worden doorlopend beloond omdat ze hun kinderen aan het rennen krijgen. De kinderen zouden eens met elkaar in gesprek moeten gaan tot hoever ze dit nog willen laten doorgaan.
Mijn oma had er ook een stevig handje van (manipuleren, mensen tegen elkaar uitspelen) en mijn ouders, ooms en tantes stemden altijd alles op elkaar af. Elke uitspraak werd achteraf gecontroleerd ("Ma zei dat jij dit-en-dat, klopt dat?") en toen oma steeds meer zorg nodig had, werden er snoeistrakke schema's gemaakt. Ging er een kind op vakantie, dan was oma prompt op sterven na dood. Na een paar onderbroken vakanties wegens loos alarm hebben mijn ouders, ooms en tantes afgesproken dat ze alléén zouden komen als één van de broers/zussen kon bevestigen dat het echt mis was.
Dit is altijd een voorbeeld voor me geweest: trek zelf je grenzen en laat je niet manipuleren en tegen elkaar opzetten. It takes two...
En ik ken nog steeds voorbeelden in mijn omgeving, waarbij ik wel eens denk "ik ben gewoon te netjes, soms".
Maar ik kan mezelf nog altijd recht aankijken, ook al zeg ik wel eens "nee" of neem ik afstand van bepaalde mensen die me onredelijk onder druk zetten en daar desnoods flinke bonje om willen maken (liefst met "medestanders" die het zielig vinden). Ik laat me niet manipuleren. Niet door tranen, niet door jankverhalen, niet door schuldgevoelens aanpraten. En zonder mezelf vervolgens zielig te vinden omdat zij blijkbaar overal mee weg komen en ik er voor moet werken en ook vechten. Maar zoals ik al zei, ik kan mijzelf recht aankijken in de spiegel en ik heb ervoor gezorgd dat er in mijn sociale kringetje geen jankorgels en drammers meer voorkomen.
Dan maar een wat minder sociale en hulpvaardige reputatie (maar wie me echt kent, weet beter ). Het geeft me zoveel rust
Ik denk...
dat TS hele andere dingen bedoeld. Ik denk dat het niets met geen hulp willen vragen te maken heeft, maar met dingen waar je geen grip op hebt. Bijvoorbeeld:
Mensen om je heen die de hele boel bij elkaar klussen en een wia-uitkering krijgen, ten koste van de mensen die eigenlijk niet meer kunnen, maar de dupe zijn van hun positieve uitstraling.
Collega's of leidinggevenden die de kantjes eraf lopen, terwijl jij je benen onder je kont vandaan loopt, omdat je nou eenmaal niet anders kan en niemand die het ziet. Alle credits gaan naar de hielenlikkers.
Mensen die bij iedere scheet die dwars zit een MRI-scan mogen laten maken, terwijl jij op je knieën moet smeken of er alsjeblieft een foto gemaakt mag worden, omdat je zoveel pijn hebt.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Soms is het leven niet eerlijk en als je op een bepaald moment veel mensen om je heen hebt die, door het plengen van krokodillentranen, dingen voor elkaar krijgen die jou niet lukken, heb je misschien even zin om hier op OO even te mopperen. Mag best. Heeft in mijn ogen niets met zielig doen te maken.
