Waarom ga je naar een begrafenis?

Je hebt vast een concrete kwestie in gedachten

toch?

Er is niet één altijd geldend motief om naar een uitvaart te gaan.

Je gaat omdat je afscheid neemt van iemand die je na staat.

Je gaat omdat je steun wilt betuigen aan de nabestaanden (en dat kan ook best als je de overledene niet kent; ik ga naar uitvaarten van ouders van goede vrienden, ook als ik die ouders al járen niet (of zelden) heb ontmoet; daar gaat het dan niet om, het gaat om die vrienden die hun vader/moeder moeten missen).

Of je naar begrafenissen van familieleden met wie je weinig band hebt gaat - hm in onze families is het zo dat er iemand gaat namens een bepaalde tak. Uit betrokkenheid, niet persé omdat je zo'n gemis ervaart.

Waarom zou je niet gaan, in jouw geval?

Voor de nabestaanden

Volgens de etiquette ga je dacht ik om eer te bewijzen, dus ja, dan ga je naar familie, lijkt mij.
Mijn realiteit is dat het gaat om de nabestaanden, je gaat erheen om er voor ze te zijn, omdat een mooie uitvaart van een geliefde fijn is, om steun te betuigen en ja, het kan zijn dat je de overledene nooit hebt ontmoet.
Ik ben een keer zover doorgeschoten dat ik naar de uitvaart van familielid van een vriend ging, bij aankomst in het (grote) uitvaart centrum erachterkwam dat vriendsachternaam niet zelfde achternaam overledene was en toen niet wist welke zaal ik moest zijn. Gelukkig was mijn eerste gok goed, pfoei. En vriend was heeeel blij dat ik er was. Sindsdien (20 jaar) weet ik het zeker, voor de nabestaanden.
Qua familielid; als er andere familieleden zijn die je wel een warm hart toedraagt en er wellicht wel verdrietig om zijn kom je zeker niet voor niets.
Maar, dat is allemaal maar mijn mening, de etiquette volgens is niet mijn fort :o)

Voor de nabestaanden.

Ik vond het heel fijn om te zien hoeveel mensen de moeite hadden genomen om op de begrafenis van mijn moeder te komen. Misschien kun je laten meewegen hoe diegene sociaal in elkaar stak. Nabestaanden van iemand met veel betrokken collega´s of een bloeiend clubleven hebben het minder nodig dat er veel losse mensen komen, dan maakt het minder uit als je verstek laat gaan.

Voor de nabestaanden

Ik ga voor de nabestaanden. Dus ik ben wel op uitvaarten geweest van vrienden waarbij ik de overleden ouder nooit ontmoet heb. En ik ben wel kritischer geworden sinds er kinderen zijn waar ik opvang voor moet regelen.
Voor de familie geldt hetzelfde: als ik de achterblijvers wilt steunen ga ik daarheen. In de praktijk betekent dat hier dat als er een oom of tante van mijn man (met grote familie) overlijdt, waar ik niet of nauwelijks contact mee gehad heb (dat zijn de meesten), ik niet mee ga naar de uitvaart. M'n man wel, voor z'n neven en nichten maar ik heb die eigenlijk nooit gezien, dus voor de nabestaanden "hoef" ik dan ook niet te gaan. Er zijn enkele ooms en tantes die we wel vaker zien, mocht er daar een van overlijden zal ik waarschijnlijk wel naar de uitvaart gaan.

Vorige week nog

Vader van een vriend was overleden. Mijn man kende hem ietsje beter dan ik, maar ik heb die man hooguit op wat verjaardagen een hand geschud.

Toch zijn we met een groep vrienden naar de begrafenis geweest. Die vriend was zo dankbaar dat wij er waren, dat heeft 'ie wel "honderd" keer gezegd. Tijdens de kerkdienst zijn we wel een beetje achteraan gaan zitten en op de begraafplaats hebben we ook gepaste afstand gehouden. Anders voelt het een beetje als "aapjes kijken".

Sterkte met de keuze wat je doet, Marinske. En welke keuze dat ook is, maakt niet uit. Het moet goed voelen.

Groetjes,
Martine

En ik

Als ik iemand goed gekend heb dan ga ik om afscheid te nemen van die bewuste persoon. Anders om steun te geven aan de nabestaanden en dat wordt erg op prijs gesteld. En als het om iemand in de buurt gaat dan ga ik ook weleens uit beleefdheid, mmm niet helemaal belefdheid, weet even geen ander woord.
Mijn vader is pas geleden overleden en ik vond het fijn dat er ook mensen waren om mij, mijn zussen of mijn moeder te ondersteunen, dat geeft troost. Mijn (ex) schoonvader was er bv, dat vond ik heel erg fijn, die heeft mijn zoontje opgevangen tijdens de condeolance.
Als er een apparte condeolance is kun je daar evt ook heen gaan.
Muizemeis

Algemene vraag maar ook...

Ja, Tonny, er is ook een directe aanleiding , maar het is ook een vraag die al langer in mijn hoofd speelt. Nu heb ik er weinig begrafenissen meegemaakt, maar dat gaat de komende tijd wel spelen denk ik. Vorig jaar ben ik niet naar een begrafenis geweest, waar ik uit etiquette-overwegingen wellicht wel naar toe had moeten gaan.
Om voor mezelf te spreken: ik ga of als ik afscheid wil nemen van die persoon, of als ik nabestaanden denk tot steun te zijn, al is het alleen door mijn aanwezigheid.
Concrete aanleiding is het overlijden van mijn oude tante, niet heel verdrietig, al is doodgaan nooit een reden tot feest. Zij heeft vroeger veel voor mij betekend, laatste jaren is er niet veel contact geweest. Ik ga dus zeker wel naar haar begrafenis. Zij heeft geen kinderen. Mijn man wil ook naar de begrafenis. Nu zal ik hem dat uiteraard niet verbieden , maar ik vind het niet echt nodig, hij heeft mijn tante maar een paar keer ontmoet in al die jaren en de laatste jaren al helemaal niet meer. En hij hoeft ook niemand tot steun te zijn. Misschien is het voor mijn familie onbeleefd om zonder man te komen? Daarentegen is het ook wel wat meer regelwerk om de kinderen ergens onder te brengen.
*Overwegingen*. Marinske.

Zelf

"Mijn man wil ook naar de begrafenis. Nu zal ik hem dat uiteraard niet verbieden , maar ik vind het niet echt nodig, hij heeft mijn tante maar een paar keer ontmoet in al die jaren en de laatste jaren al helemaal niet meer. En hij hoeft ook niemand tot steun te zijn."
Na enkele van deze begrafenissen heb ik mijn man gevraagd om me niet meer alleen te laten gaan
De laatste uitvaart was ook van een tante die vroeger veel voor mij betekend had, maar die mijn man maar 1 of 2 x ontmoet had. Hij zou er een vrije dag voor moeten nemen en dat vond ik niet nodig, ook omdat ik wist dat er ook zussen van mij naar de uitvaart gingen. Maar het viel e tegen, het greep me meer aan dan ik dacht. Dus in het vervolg neem ik mijn man mee, al is het maar voor mijzelf.

Afscheid en nabestaanden

Het hangt van mijn persoonlijke band met de overledene af of het een afscheid is, of een steunbetuiging aan de nabestaanden, of allebei. In de meeste gevallen, tot nu toe, ken ik de overledene zelf ook en voel ik me oprecht triest bij de begrafenis/crematie. Ik ben ook snel in tranen bij zo'n bijeenkomst, maar die tranen zijn altijd vanwege de nabestaanden. Ik vind het zielig voor hén.
Of je alleen of met je partner naar een begrafenis gaat hangt vind ik af van wie er begraven wordt en wanneer. Ik verwacht niet dat mijn man voor elke begrafenis vrij vraagt. Zo zijn mijn zussen en ik naar de begrafenissen van twee tantes gegaan, zonder onze mannen. Dat had ook te maken met de afstand en het vervoer. In de auto was geen plaats voor iedereen en omdat het ver weg was, was de keus simpel... alleen wij en niet de mannen. Zolang hij er maar wel is als nog directere familie is overleden, of mijn vriendin. Als hij wel mee wil naar de begrafenis van een tante bijvoorbeeld, vind ik dat alleen maar fijn. Dan kan de familie ook eens zien met wie ik getrouwd ben en ik praat ook met hem erbij wel met de familie.

Ja wij

Een paar jaar geleden overleed mijn mans broer onverwacht. Mans zus was net uit elkaar met haar vriend, daarnaast was er ook nog een exman die ook de vader van haar kinderen was. Ik weet wel dat ze er beiden al waren op de avond dat het gebeurde. Ex2 om oppaskindje op te halen, ex1 om de kinderen op te vangen, ze zijn eigenlijk beiden de hele avond blijven hangen bij de familie. Tijdens de begrafenis zaten ze ook beiden achter ons (man, kinderen en ik) bij schoonzus en haar kinderen. Van beiden waren trouwens ook de ouders en broers/zussen er. Wij hebben het als familie erg op prijs gesteld en was ook vanzelfsprekend, nooit bij stil gestaan waar ze moesten zitten ofzo, ging vanzelf. De vader moest toch bij zijn kinderen zitten, iedereen was zo overstuur. en geloof me de scheiding was echt verre van harmonieus verlopen en ex had ook wel eea geflikt richting ex-schoonfamile, maar dat was even allemaal niet belangrijk op dat moment. Het heeft de verhoudingen daarna ook wel iets prettiger gemaakt, helaas maar totdat ex1 aan zijn derde echtgenote begon.

Ook

ik was zelf de ex. Ex'opa was overleden, ruim anderhalf jaar na de scheiding.
Ik had een goede band met de man en heb hem na de scheiding ook nog regelmatig opgezocht. Daarom vond mijn ex-schoonfamilie ook dat mijn naam op de kaart vermeld moest worden.
Dus na de kinderen kwamen er een aantal namen waarvan sommigen niet precies de status geweten zullen hebben, maar het waren de exen van de kinderen van mijn schoonouders. Hun 4 kinderen waren allemaal binnen een jaar gescheiden na lange relaties (15+ jaar) en volledig geintegreerd in de familie nogsteeds.

tijdens de afscheidsdienst zaten wij achter de familie, maar deden wel mee met het bloemen afscheid.

Hmm

Die begrafenis was van mijn vader, dat staat er niet.

Voor de overledenen

Ik maak daar voor mijzelf altijd een hele duidelijke keuze in. Ik ga alleen naar begrafenissen/crematies als ik de overledenen goed ken. Dus bijv. een naaste collega, vriendin, een fijne buurman, een tante die ik vaak zie. Alle familie en vrienden die mij lief zijn.

Als ik iemand niet goed ken zoals bijv. die oom die ik 1x per jaar zie op een familiefeest, een moeder van een kennis die ik alleen op haar verjaardag zie of de zus van mijn vader die ik echt nooit zie of spreek. Dan ga ik niet. Dit voelt voor mij niet goed. Voor mijn gevoel hoor ik dan niet op de uitvaart aanwezig te zijn.

Wel ben ik altijd attent met een kaartje sturen met een persoonlijke tekst erop, een telefoontje of even langs gaan bij de nabestaanden. Laat dus altijd wel iets van mij horen.

JOER.

Hee joer

en als iemand je naar een uitvaart meevraagt als steun, als gezelschap?
Hoe sta je er dan tegenover?

Ik heb op verscheidene begrafenissen mijn moeder vergezeld omdat het iemand betrof waar zíj veel mee had - ik niet direct. Maar omwille van haar ga ik wel mee.
Ik ben zelfs wel eens namens haar gegaan, omdat ze zelf niet kon (ze is op hoge leeftijd gekomen) en de reis te ver was.

Tonny

Daar zou ik nog over na moeten denken. Heb het nog niet bij de hand gehad.

Kan me nu ook nog niet voorstellen dat mijn ouders dit aan mij zouden vragen. Ze zijn nu nog zo zelfstandig, jong en actief.

Als ik mee zou gaan als steun of gezelschap dan zou ik (zoals ik er nu over denk) echt alleen voor die persoon mee gaan. Ik zou me verder gepast afzijdig houden en ook niet in de rij gaan staan om te condoleren.

Namens iemand gaan daar zou ik me heel ongemakkelijk bij voelen. Zullen de nabestaanden er veel waarde aan hechten of steun aan hebben dat ik daar dan aanwezig ben? Voor mijn gevoel niet. Een mooie kaart met een persoonlijk woord van mijn moeder zou dan een beter idee zijn.

Maar wie weet, als ik ouder ben en deze situaties mee ga maken dat ik er toch anders over ga denken.

Groeten JOER.

Afhankelijk van werk man

Begrafenissen aan de kant van mijn man bezoek ik afhankelijk van het werk van mijn man.

Is mijn man thuis, dan laat ik het aan hem over of wij gaan of niet, of dat we een kaart sturen.

Is mijn man niet thuis, dan is het simpel: Dan ga ik sowieso naar de begrafenis toe, als vertegenwoordiger van ons gezin.

Dat staat ook los van de nabijheid van de familie, of het nu een oud-oud tante is van de pleegfamiliekant van mijn schoonmoeder, of een neef of nicht, ik ga gewoon.

Juist omdat het zijn familie is, en ik niet in kan schatten of hij er wel of niet naar toe gegaan zou zijn. En aangezien je een begrafenis niet kunt verschuiven, of over kunt doen ga ik gewoon. Daar is zelfs geen overleg meer voor nodig...

(even voor alle duidelijkheid: Man is/was regelmatig voor langer periode van huis voor zijn werk, en het is/was ook regelmatig niet mogelijk om overleg hierover te plegen)

Ja maar joer

Als je er toch bent is het minste wat je dan kunt doen die mensen dan ook meteen wel je medeleven te betuigen.

Ik snap dat je dan niet op de voorgrond wilt treden, maar om dan zelfs geen handje te geven vind ik wel erg onverschillig overkomen.

Vind ik eigenlijk heel erg onfatsoenlijk.

Rosase

Als ik de nabestaanden en overledene niet ken en zij mij ook niet. Waarom zou ik dan condoleren?

Ik zou mij daar niet prettig bij voelen. Voor mijn gevoel zou dat niet helemaal gepast zijn. Ik behoor niet tot hun familie/vrienden/kennissen kring. Ik vind een begrafenis toch best intiem. Als totale buitenstaander wil ik me daar niet tussen begeven.

Ook denk ik dat mijn woorden/condoleances als totale buitenstaander niet zo veel waarde/steun voor de nabestaanden zullen zijn. Er is geen band tussen ons.

Nu ik dit schrijf merk ik hoe moeilijk het uit te leggen is hoe ik het bedoel en voel. Maar het is zeker niet uit onverschilligheid en onfatsoenlijkheid dat ik het zo zou doen.

Maar juist meer uit het idee van respect en gepaste afstand.

JOER.

Joer

Je intentie is goed maar (ik spreek nu voor mezelf) het kan juist een grote steun zijn om ook door "vreemden" gecondoleerd te worden. Ik vond het een geweldige steun om te zien hoeveel mensen waren gekomen om hun laatste eer te bewijzen en dat de overledene zoveel mensen had gekend in zijn leven.

De praktijk

Ik snap je goede intentie Joer, maar de praktijk is anders.

Als ik als naaste familie in het te condoleren rijtje sta - ik zeg het maar even zoals dat eruit ziet- dan komen er ook mensen langs die ík persoonlijk niet ken maar die wel een relatie hadden met de overledene (familielid van mij) en wellicht iemand anders van onze familie kennen.
Het zou raar zijn als ze mij dan zouden overslaan en wel een hand zouden uitsteken naar mijn broer - om maar iemand te noemen.
Het ligt niet zo zwart-wit als je het schetst.

Terzijde blijven staan terwijl degene die je begeleidt wél gaat condoleren, vind ik vreemd. Dan stel je je op als een soort taxichauffeur. Dat ben je niet, je bent een naast familielid/goede vriend van degene met wie je samen arriveerde.
Het gaat om het gemeenschappelijke, om de verbinding die er dat moment gelegd wordt.

Even een ander voorbeeld van zo'n rijtje: de trouwerij van mijn dochter en mijn zoon. Op de receptie sta ik samen met de andere ouders naast het bruidspaar dat gefeliciteerd wordt. Ik krijg dan heel wat mensen voor me die ik nog niet eerder - of slechts heel terloops- heb gezien. Collega's van het bruidspaar, hun buren, bekenden, noem maar op. Ik denk dat nooit iemand ouders overslaat omdat-ie ze persoonlijk niet kent.

Joer

Ik ben al naar een aantal begrafenissen geweest van moeders van vrienden/vriendinnen. Die moeders kende ik dan niet of nauwelijks maar voor die vrienden/vriendinnen was de komst van iemand speciaal voor hen een ontzettende steun.

En als steun van je kind?

Tonny noemt het voorbeeld dat ze als begeleiding mee ging met haar moeder. Ik ben wel eens als begeleiding mee geweest met mijn kind. Het was iemand die hij via zijn sport goed kende. Ik kende die persoon uiteraard minder goed. Zoon (11) wilde graag naar de plechtigheid, vooral voor zichzelf om goed afscheid te nemen, ik ben dus mee gegaan. Er waren nog wat moeders met kinderen. We vonden dat de kinderen wel de nabestaanden moesten condoleren (die we geen van allen kenden)en dus zijn we zelf ook in de rij gaan staan en hebben ook gecondoleerd. Het werd erg gewaardeerd, de moeder heeft wel 5 minuten mijn hand vast gehouden zo blij was ze met onze komst.