Waarom kan ex -in mijn ogen- niet normaal met mij praten?

Wat is normaal?

Je ex is afstandelijk, maar je schrijft in hetzelfde bericht wel dat jullie beiden ontzettend veel om de kinderen geven. Hij heeft blijkbaar een ander idee van normale communicatie dan jij hebt. Helaas (of misschien gelukkig) kun je andere mensen niet veranderen, hooguit jezelf. Ik ben al meer dan 6 jaar uit elkaar en ook mijn ex wil geen gesprek voeren over ditjes en datjes. Ik vind het wel best, zo lang ik geen gezeur heb (bijvoorbeeld rechtzaken), heb ik rust en de kinderen ook.
Hoe moeilijk het ook is, probeer het los te laten. Kijk naar wat er wel is. Hij geeft om de kinderen en heeft contact met ze.

Met elsbeth eens

En eigenlijk geef je dat zelf ook al aan; jullie zijn twee heel verschillende mensen. Je ex heeft blijkbaar qua communicatie een andere behoefte dan jij. Accepteer dat. Ben inderdaad blij met wat er wel is; een goede communicatie m.b.t. de kinderen. Dat is het meest belangrijk. Dat je ex verder niet de behoefte voelt om over oppervlakkigheden te praten, kan ik me best voorstellen. Na jarenlang een diepgaande relatie te hebben gehad kan dat best behoorlijk vreemd aanvoelen. Ook wanneer je vrede met de situatie hebt.

Hier ook zo'n ex

Kan me niet aankijken, wordt helemaal zenuwachtig als ik hem gewoon gedag zeg. Ja, hij is zoals Zonnetje: hij wil geen contact. Ik vind dat stom. Je heb potverdorrie een kind samen, zet je eroverheen. Vlucht niet.
Tja, wat Zonnetje zegt over de communicatie die ze niet wil vernieuwen, dat zal bij ex ook wel zo zijn. Maar dat je dan niet kan zeggen op het schoolplein 'ja, bla het is de wind die het koud maakt' of 'Truusje heeft het naar haar zin gehad op schoolreis'... Dat begrijp ik niet en dan heb ik ook het gevoel dat hij geen 'closure' heeft met de scheiding, maar het gewoon ergens geparkeerd heeft. Anders haalt hij toch gewoon zijn schouders over mij op?

Martje

Ook zo'n rare ex

De eerste tijd naar de scheiding zijn we elkaar aan de keel gevlogen. Wij hadden bij bijna elk gesprek ruzie totdat dochterlief 5 werd en ik bepaalte communicatieregels opgestelt heb - geen oude koeien uit de sloot halen, onzere relatie is over, dus dat brengt geen winst meer, geen geruzie, maar gewoon normaal met elkaar praten.
Sindsdien geen ruzie meer, maar hij sloeg de andere kant op en begon erg flirty te doen tegenover mij, dat z'n nieuwe vriendin nooit mijn plaats zal innemen en dat soort opmerkingen. Vond ik toch een beetje raar, want wij zijn sinds 2002 uit elkaar, maar hij lijkt nog steeds geen closure te hebben gevonden. In elk geval, ik heb hem gezeggt, dat ik dat geflirt ook niet zo tof vind, hij was ff beledigt.
Maar nu gaat de communicatie best goed vind ik - meestal via telefoon en sms (hij woont in Duitsland), ik hou hem op de hoogde hoe het gaat met dochterlief en we kletsen ook over andere dingen. Ik vind deze relaxte omgang met elkaar erg leuk, maar het heeft lang geduurt om op deze level te komen.

Het enigste wat ik nog een beetje raar vind, is dat zijn nieuwe vriendin niet mag weten, hoe goed wij met elkaar omgaan. Maar dat is zijn relatie, dus zijn probleem. Ik kan wel aan zijn stem en manier van praten horen of zij ernaast zit, want dan praat hij veel formeler dan dat hij alleen is...

Vergadering

Is het een idee om een of twee keer per jaar een gesprek te plannen over je kind en hoe het daarmee gaat? Je hoeft dat niet thuis op de bank te doen, als je afspreekt om ergens koffie te drinken is het gelijk een stuk formeler.

Jahaa

dat vind ik een heel goed plan. Ik geloof zelfs dat ik vind dat ouders die gescheiden zijn dat verplicht zouden moeten doen. Maar mijn ex kan mij niet in de ogen kijken en wordt helemaal zenuwachtig en krampachtig als ik in de buurt ben en wil dat dus niet. Waarbij we weer terugzijn bij het beginonderwerp: exen die je niet in de ogen durven kijken. Ik begrijp het niet, ik kan iedereen in de ogen zien.

Martje

Zonnetje

nee die 2x per jaar halen wij lang niet. Maar ja, het is grappig je lijkt denkt op mijn ex. Ik denk alleen maar: jezus man je verbeeldt je nogal wat als je denkt dat ik het met jou gezellig wil hebben terwijl ik alleen maar over de problemen van ons kind wil praten. Pfff.
Het zou niet over hem (of ons) moeten gaan. Zo confused zijn over aankijken, terwijl je je eigenlijk gewoon druk moet maken over het wel en wee van je kind (ik bedoel nu mijn ex hoor) ik weet niet. Gaat het dan niet over zijn ego ipv het welzijn van zijn kind?
Overigens ben ik ook benieuwd waarom iemand bang moet zijn dat het gezellig wordt. Wat is daar mis mee? Als het gezellig wordt zit dat blijkbaar toch in jullie gedragspatroon, dat vermijden lijkt met een kunstgreep.

Martje

Gezellig

Denk dat het voor iedereen fijn is als het contact op een ongedwongen, informele manier kan. Maar als dat niet kan, waarom zou dat dan zo'n issue zijn? Dan is het er gewoon niet. Iets waar je mee moet dealen. Accepteren dat het zo ligt. Uiteindelijk is dat toch makkelijker dan je er druk om maken? Kost minder energie en geeft minder spanning.
Een persoon vol in de ogen aankijken, is deze heel dichtbij laten komen. Veel mensen hebben daar geen moeite mee. Anderen wel.
Als ik heel eerlijk ben vind ik het gegeven dat iemand zich druk maakt over het feit dat zijn of haar ex niet meer over wissewasjes wil praten, ervan getuigen dat er bij zichzelf ook nog geen sprake van totale closure is. Maar dat is ook niet gek. Ik vraag me af of het uberhaupt kan, dat iemand waar je zoveel mee deelt je totaal koud zal laten. Vaak voelen degenen die beamen dat het toch zo is, juist een enorm gevoel van wrok. Ook niet bepaald een teken dat er sprake van closure is.
Mijn ex en ik hebben (hoe wonderlijk) een vrij goed contact. We gaan samen naar ouderavonden. Hebben verder vrij informeel contact. Houden verder alleen contact over de kinderen of zaken die hen aangaan. Soms is dat gezellig, soms niet. Het mantra dat mij door dergelijke moeilijke momenten heen helpt is; Ergert u niet. Verwondert u slechts
Fem

Lijkt me ook vreemd

Hier geen ervaring. Wel exen, maar geen kinderen mee en geen contact meer.
Lijkt me heel vreemd contact te ´moeten´ blijven houden met een ex. Je hebt toch een heel intieme relatie gehad, dat moet je gaan herinrichten. Kan me er alles bij voorstellen dat er exen zijn die dat heel lastig kunnen, en van daaruit maar liever afstandelijker blijven.
Want eerlijk gezegd, balletmama, lijkt het me bij jullie ook niet zo vanzelf gaan allemaal. Je schreef dat hij op een bepaald moment weer in de flirt-stand ging. En dat lijkt me iid moeilijk, hoe kom je weer dichter bij elkaar zonder te dicht te komen. En helemaal als er een hoop ellende is geweest, je bent natuurlijk ook niet voor niets uit elkaar.
Ik zou natuurlijk wel hopen dat het bij mezelf zou slijten en dat ik meer gewoon zou gaan doen na verloop van tijd, maar eerst flink afstand zou ik ook nodig hebben. Ik geloof dat ik anders bang zou zijn dat ik puur uit gewoonte mijn ex om de hals zou vliegen, dat ben je immers jaren gewoon.

Ik ook niet

Ik kan ook niet normaal doen tegen mijn ex. Ik kijk hem niet aan, deels om hem niet dichter bij mij te laten komen, en deels om mij niet dichter bij hem te laten komen (lees= fysiek aanval). Ik ben boos, en hij wil als soort vrienden door het leven gaan. Elkaar bellen als er wat is, op persoonlijk vlak, gezellig praten over onze nieuwe relaties, eventueel samen op vakantie... Voor alle duidelijkheid, hij heeft dus het nieuwe liefje al tijdens onze relatie opgescharreld. Walgelijke vent. Bovendien, de keren dat ik vriendschappelijk met hem deed waren erg gezellig, vond ik dan achteraf erg moeilijk; als het dan zo gezellig kan zijn, waarom moest je dan zonodig een ander? En daarnaast werd daar inderdaad misbruik van gemaakt. Komen de dingen die ik op die momenten gezegd heb, terug in brieven naar de advocaat enzo. Wederom, walgelijk vent.
Nee, voor mij nog geen closure. Maar hier is het nog vers, veel verser dan bij jullie. En zijn we dus niet in onderling overleg uit elkaar gegaan. Jij kan niet meer doen dan het accepteren lijkt me. Goed contact kan je niet afdwingen. Dus dan blijft alleen loslaten over. Heb je enig idee waarom je ex boos is?

Vriendschappelijk.

In mijn geval vraag ik me vaak af, waarom kan mijn ex niet normaal doen? Hij doet zooo vriendschappelijk, flirterig. Net weer, krijg ik een knipoogje bij het weggaan. Kon me nog net inhouden om mijn middelvinger niet op te steken als antwoord. Vorige week kreeg ik al een aai over mijn rug. Ik wil dat helemaal niet meer. Hoe zouden jullie daar mee omgaan?

Negeren of keiharde confrontatie

Jakkers, als hij mij zal aanraken, zal ik ook wegspringen, joh, maar gelukkig woont ie ver weg...
Op flirterig gedoe gewoon niet ingaan, of als je het echt irritant vind, gewon zeggen: "Je komt voor kindlief, niet voor mij, begrepen?"

Ex was hier nog nooit, maar toen hij zo flirterig deed, heb ik hem snoeihaard gezeggt, dat hij voor dochterlief op visite komt (als hij dan ooit komt, he) en niet voor mij. Want ik ken hem al...

Dat werkte. Hij was ff zwaar beledigt, maar is er tenminste mee gestopt. En nu doet ie gewoon normaal. Of hij echt niet meer wil of niet meer durft nu, weet ik niet. Maakt mij ook verder niks uit, zolang hij zich maar gaat gedragen.

Hij heeft nu wel de reality-check gekregen, dat ik echt niet meer het lieve en beetje naive meisje ben dat ik met 16 was, dat helpt ook. Moet eerlijk zeggen, dat ik in deze "relatie" met ex best dominant ben en zeg, wat ik wel en niet wil. Maar het helpt wel.

Inderdaad zeggen

Ben duidelijk. Dat kun je alleen zijn als je zegt waar het op staat. Ben allereerst duidelijk naar jezelf. Ga na waar je grens ligt. Tot op welke hoogte ben jij gediend van contact? Vind je het prima als het contact informeel is, maar ben je niet gediend van fysieke aanraking? Zeg hem dat dan.
Ik denk dat je beter niet kunt zeggen; "zou je dat niet meer willen doen. Jij hebt tenslotte een relatie met een ander." Daarmee leg je het probleem bij hem. Botweg gezegd ben jij dan degene die zíjn grenzen bepaald. En blijkbaar ligt zijn grens niet bij het hebben van een relatie. Dat is dan zijn ding.
Hou het bij jezelf. Ik denk dat je beter kunt zeggen; "zou je dat niet meer willen doen, ik voel me er ongemakkelijk bij". En waarom je je er ongemakkelijk bij voelt, dat kún je hem vertellen. Maar alleen als je dat ook wilt. Het volstaat in dit geval prima enkel aan te geven waar voor jou de grens ligt.