Relaties Relaties

Relaties

Marije

Marije

18-10-2013 om 20:40

Wat als....

Het afgelopen jaar ben ik door ziekte heel erg veranderd. Zowel in wat ik kan als in wie ik ben. Steeds meer kom ik tot de ontdekking dat dit veel gevolgen voor mijn relatie heeft.

Het ligt niet aan mijn man. Die doet heel erg zijn best, maar het is niet genoeg. Het is niet zo dat ik niet meer van hem houd. Maar ik heb het gevoel dat liefde niet voldoende is.

Hoe zouden jullie hiermee omgaan?


ik herken't

maar dan andersom, mijn man wordt met hormonen behandeld voor zijn prostaatkanker. Dit heeft hem ook veranderd; ik kreeg van mijn nichtje een boek 'wat als je man verandert', geschreven door Marion Bloem en een uroloog uit Tilburg. Heb daar wel steun aan gehad, laat dingen langs me afglijden waarvan anderen (of ik voorheen) zei 'dat kan toch niet' omdat ik weet dat hij er zelf niets aan kan doen en niet om heeft gevraagd.
Liefde is idd niet genoeg, ik denk nu ff dat "acceptatie" het woord is, niet alleen voor jou maar ook voor je man.

Marije

Marije

19-10-2013 om 11:24

Acceptatie

De verandering heeft mij echt gemaakt tot iemand wie ik nooit was. Dingen die me plezier opleverden, doen dat nu niet. Dit is niet iets wat tijdelijk is, maar wat altijd zal blijven.

Acceptatie betekent ook er oprecht naar kijken. En ik houd van hem, maar hij kan mij niet voldoende steunen om verder te gaan. Om de rest van mijn leven door te komen.

Ik vind dit echt heel lastig en heb hiervan veel verdriet en weet niet zo goed hoe ik verder moet.

GS

GS

19-10-2013 om 12:34

Recent

Je zegt dat de ziekte iets is van het afgelopen jaar. Nog heel vers dus. De veranderingen die er zijn, zijn voor jou ook nog nieuw. In de loop van de tijd zul je misschien een andere invulling kunnen vinden voor de dingen die je graag deed. Je zegt dat je persoon ook veranderd is, voor blijvend. Weet je zeker dat wanneer je meer gewend bent aan je ziekte en de gevolgen ervan dat je toch weer meer terugkeert naar de persoon die je was? Een dergelijke ziekte die zoveel gevolgen heeft lijkt me nogal traumatisch en zoiets heeft tijd nodig om te verwerken. Ik zou dus niet overhaaste beslissingen nemen. Ik wens je veel sterkte.

Marije

Marije

19-10-2013 om 13:20

Het is wel vers, maar niet zo heel vers meer. Ik heb een CVA gehad, waarbij ik nu in een fase ben dat herstel nog minimaal zal zijn. Ik heb hiervoor goede hulp bij een revalidatiecentrum.

De beschadiging in mijn hersenen heeft mij op ieder vlak veranderd. Ik hield van drukte en gezelligheid, ik moet nu zorgen voor rust en structuur.

Mijn man heeft altijd op mij gesteund, ik trok de kar. Nu zou hij de kar wat meer moeten trekken. En niet uit onwil, maar uit onmacht lukt dit niet. Dit zal zelfs met hulp niet veel beter worden. En wat dan?

Moeilijk, meid.

Is een vereniging voor lotgenoten iets voor hem? Om te leren hoe je om moet gaan met mensen die een CVA hebben gehad.
Hoe staat hij er verder zelf in, wat denkt en wil hij?
Pure onvoorwaardelijke liefde is altijd voldoende.

Marije

Marije

19-10-2013 om 17:37

Jasam

Het ligt niet aan hem, het ligt aan mij. Hij doet wat hij kan. Ik red het binnen het gezin en ons huwelijk niet.

De drukte, de onrust, het plannen, geluiden enz het is me allemaal teveel. En dan kom je elkaar nog maar op heel weinig stukken tegen.

De vraag is dan of liefde genoeg is, zelfs onvoorwaardelijk. Op dit moment zou ik het liefst ergens alleen willen wonen. Ik hoef niet uit elkaar, maar ook niet meer samen. En dat geeft dan ook wel het gevoel dat ik hem meer gun dan dat.

Wat erg voor je

Wat moet jij veel opgeven, wat een drama voor je.
Je herinnering van hoe het was, en hoe het nu is moet enorm van elkaar verschillen.
Ik heb moeite om goede woorden te vinden.

Suze

Suze

19-10-2013 om 21:21

Tjee

Marije, klinkt wel heel ingrijpend.

Wat ik me afvraag is: hoe oud zijn je kinderen?

En hoe gaan zij om met de nieuwe situatie (en jouw beperking qua omgaan met drukte)?

En, kan je de drukte nooit meer hebben, of heb je er moeite mee als het aldoor zo druk is?

Marije

Marije

19-10-2013 om 22:12

Mijn kinderen zijn

Mijn kinderen zijn gelukkig al wat ouder. 21, 18 en 16. Maar dat is ook geen gemakkelijke leeftijd om dit mee te maken. En met pubers in huis is er altijd wel iemand die even aandacht nodig heeft.

Ze doen hun best en gaan er zo goed mogelijk mee om. Maar het zijn wel kinderen/pubers, met alles wat daarbij hoort.

Het is niet alleen de drukte (geluiden en bewegende beelden), het is ook moeite hebben met plannen en een geheugen als een zeef enz. Om de boel nog een beetje bij elkaar te houden, moet ik meer dan ik kan. Het voelt een beetje alsof je een aantal nachten niet hebt geslapen en een paar wijntjes teveel hebt gedronken en dit gevoel gaat, of ik mijn best doe(veel rust)of niet, niet over.

De kans dat het nog veel beter wordt is niet heel groot. Meer rust zou het misschien wel meer houdbaar maken. Maar ik weet zelfs niet of het wanneer de kinderen over een paar jaar uit huis zijn beter zal gaan. Wel ben ik zeker dat ik het geen paar jaar meer zal gaan redden op deze manier.

Het verdriet wat ik hierom heb, is heftig. Ik dacht altijd dat alles wel op te lossen was, maar in dit geval weet ik het echt niet meer.

Tink

Tink

19-10-2013 om 22:34

Marije

Ik heb geen oplossing voor je, maar misschien vind je wat herkenning op dit blog: http://ragnaja.wordpress.com/
Heel veel sterkte!

Druif

Druif

19-10-2013 om 22:35

prikkels?

Is het zo, dat je sneller overprikkeld bent, na je CVA?

Dan kan het misschien helpen als je je daar op richt? Prikkels verminderen. (wij hebben een zoon die snel overprikkeld raakt)
Dat kan op verschillende niveau's en verschillende manieren. En misschien is het daarvoor handig, als je een rustige plek voor jezelf krijgt. Misschien in jullie huis? Of een stacaravan of zo in de buurt? Een plekje dat voor jou is, waar nauwelijks prikkels zijn en waar jij op kunt laden?

Verder zijn er een aantal zaken waarmee je prikkels kunt verminderen. Kijken naar geluiden (tv, computer, muziek). In een huis met jong volwassenen kan het misschien helpen als iedereen alles met koptelefoons gaat doen? Wordt er ruzie gemaakt, hard gepraat? Gebeurt dat dan op bepaalde momenten van de dag? Misschien is het dan handig als jij je op die momenten terug trekt.
Voor mijn zoon is licht/warmte ook een prikkel waar hij last van kan hebben. Dus goede zonwering is hier een must. Dan voelt hij zich gewoon veel beter. Ook buiten standaard een zonnenbril dragen, wil wel helpen.
Misschien zijn er voor jou nog andere dingen, die je teveel zijn. Drukke gesprekken aan tafel, dat betekent namelijk op drie manieren prikkels. Het voedsel, het geluid van de stemmen en het bestek en de emoties van het gesprek. Voor onze zoon is de maaltijd dus moeilijk moment van de dag.

En dan verder heeft hij veel meer last van prikkels, als hij zich er zelf druk om maakt. Dat werkt enorm averechts. Want dat druk maken, maakt hem bezorgd, geeft hem irrationele gedachten. Dan gaat zijn werkgeheugen overvol zitten met alle zorgen en schuldgevoelens en dan kan er helemaal niets meer bij. (herken je dat een beetje?)

Wat helpt is dus praktisch de prikkels verminderen. (en dat kan best, en als mijn schoolkinderen en vroege puber dat kunnen, dan kunnen jou kinderen die veel ouder zijn dat ook). Ruimte en tijd krijgen om te herstellen, om zijn hoofd leeg te maken, zijn essentieel. Het voelt toch wel aan als een emmer die steeds voller druppelt en die soms geleegd moet worden. Als die gelegenheid er niet is, dan houdt hij het heus wel een tijd vol hoor. Maar hij wordt steeds stiller, witter, depressiever, prikkelbaarder. Het gaat dan echt niet goed. Het is de truuk om dat te zien en in te grijpen, voor het te laat is. Want het is een lange weg om dan weer terug te komen. En verder helpt het heel erg, om het te accepteren. Dat is makkelijk geschreven, maar het moeilijkste wat er is. Want het is natuurlijk helemaal niet 'cool', 'dynamisch' of 'modern', last hebben van prikkels.

Nou ja, misschien is dit een beetje herkenbaar en heb je er wat aan. Misschien niet. Vergeet het dan alsjeblieft.

Sterkte.

Marije

Marije

19-10-2013 om 22:54

Kiezen voor mezelf

Dank je voor de link Tink. Dit filmpje geeft een beetje weer hoe het dagelijkse leven er voor mij op dit moment uitziet:

http://ragnaja.wordpress.com/2013/09/19/filmpje-over-overprikkeling/

En het klopt het heeft voor een groot deel met overprikkeling te maken. Ieder geluid is teveel, daarvoor heb ik inmiddels oordoppen of een koptelefoon met muziek op de hele dag. En mijn contactlenzen zijn inmiddels vervangen door een donkere bril op sterkte. Maar het meeste last heb ik van alle bewegende beelden. Dat maakt het moeilijk. Maar daarnaast heb ik nog meer cognitieve problemen.

Accepteren, tja sommige dingen lukt wel, sommige minder. Ik moet wennen aan een nieuwe werkelijkheid, die helemaal niet meer lijkt op wat het was. Maar hoe moet het dan wel? Hoe ga ik dan om met mijn man? En hoe houd ik de drukte van de kinderen vol? En zou het een oplossing zijn als ik alleen ging wonen. Of verander ik dan in een of andere rare kluizenaar. Hoe kan ik kiezen voor mezelf?

Hoe groot is je tuin?

Zou een huisje in de tuin een oplossing voor je zijn?

Marije

Marije

19-10-2013 om 23:15

Ons huis

En tuin zijn groot genoeg. Maar dan ben ik nog te dicht in de buurt.

Aan het eind van de straat wonen zou al goed zijn. Afgesloten van alles en iedereen met een groot slot op de deur waarvan ik alleen de sleutel heb.

Druif

Druif

19-10-2013 om 23:30

Jij past je aan?

Wat ik lees, is dat jíj degene bent, die zich aanpast. Jíj doet een koptelefoon op met muziek om de andere geluiden buiten te sluiten. Jij draagt een donkere bril. Het kan ook dat anderen zich aanpassen en dat zij bijvoorbeeld stoppen met elk 'zinloos geluid'. (zo noemt een vriendin van mij dat). Want dat kan echt enorm zijn. Tikken, neurien, tv-kijken etc, etc.

En hoe staan de beeldschermen bij jullie? Staan ze naar het centrum van de kamer gericht zodat je er niet niet naar kan kijken, of staan ze gericht op een dode hoek? Dat kan ook al weer wat schelen.

Het klinkt allemaal klein, maar bij mijn zoon is het zo, dat al die kleine dingen samen een grote maken. Dus dan is het wel zinvol om naar die kleine dingetjes te kijken. Ik noem maar wat dingen die bij me opkomen.

Misschien heeft het zin om eens met een ergotherapeute naar je leefomgeving te kijken? http://www.nahoverijssel.nl/newsletter_newsblog.php/977/Tips-bij-zintuigelijke-overprikkeling-en-vermoeidheid-na-CVA-

Heb je het er weleens met je man over gehad? Realiseert hij zich, hoe ernstig dit probleem is voor je? Want ook dat is natuurlijk hartstikke moeilijk. Om het bespreekbaar te maken. En dan de oplossing niet alleen bij jezelf te zoeken. Want volgens mij is dat wat je tot nu toe vooral hebt geprobeerd. Jezelf aanpassen en de rest van het gezin zoveel mogelijk hun eigen ding laten doen? (of zie ik dat verkeerd, vergeet het dan maar.)

Je hebt een heel gevaarlijke ziekte gehad, een CVA. En hoera, hoera, je bent er nog! Je hebt het overleefd en bent weer thuis bij je gezin. Wat fijn, van harte gefeliciteerd. En dan wil iedereen natuurlijk weer zoveel mogelijk overgaan naar de orde van de dag.

Maar je hebt wel een beschadiging in je brein, een handicap. En dat zie je misschien niet aan je, maar het is een zeer beperkend probleem. Nog meer wanneer je arm of been verlamd zijn. (ik weet natuurlijk niet of dat zo is bij je). Ten minste, mensen die ik ken met nah noemen, de vermoeidheid en de cognitieve problemen als een groter struikelblok dan een eventuele verlamming. Het is een moeilijk te begrijpen handicap.

Marije

Marije

20-10-2013 om 08:21

Druif

Wat je schrijft klopt. Ik pas me aan, omdat dit de gemakkelijkste weg is. Het lukt mij niet om de boel zo aan te sturen dat ik me minder hoef aan te passen. Dat vraagt teveel energie.

Mijn man is niet het meest flexibele type. Hij wilt veel doen, maar ook dat vraagt aansturing. En ook dat is teveel gevraagd. Of hij zich de ernst van het probleem realiseert weet ik niet. Hij is een aantal keer mee geweest naar gesprekken in het revalidatiecentrum. Hij kijkt dan naar stukjes van het probleem, waarbij hij geen zicht heeft op het totaal.

Ik heb geen verlammingsverschijnselen, wel problemen met mijn ogen. Er is voor de rest van de wereld niet zoveel verandert. Voor mij wel, mijn wereld is van het ene op het andere moment helemaal veranderd.

Ons huis en de aanpassingen die daar nodig waren zijn wel gedaan. Dus daar zit niet het grootste probleem.

Druif

Druif

20-10-2013 om 09:04

Ach Marije

Wat klink je als een dappere dodo! Jij als spin in het web, de regelneef. Jij past je aan, en als de rest zich aan moet passen aan jou, moet jij degene zijn, die zorgt dat ze zich aan passen. Dat is toch veel te zwaar! Geen wonder dat je het niet trekt.
Geen wonder dat je overspannen bent/raakt.

Is je man misschien zo ver te krijgen dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt? Je hebt hem nodig. Dit kun je niet alleen.

Misschien dat hij dit gaat beseffen als je alles laat vallen? Als je gaat stoppen met aanpassen en een tijd alleen maar voor jezelf gaat leven?

Want als hij zich niet realiseert hoe hoog het je zit, dat je van plan bent bij hem en het gezin weg te gaan omdat je het niet trekt, dan denkt hij misschien dat het nu wel 'aardig' gaat met jullie. Dat jullie het toch mooi gered hebben zo. Hij zal toch het gehele probleem onder ogen moeten zien. Hebben jullie misschien een goede huisarts die daarbij kan helpen? Onze huisarts zou dat wel kunnen. Of anders een maatschappelijk werker of zo? Misschien bij het revalidatiecentrum? Ik kan me zo voorstellen dat je dan eerst zelf daar naar toe gaat, je probleem uitlegt en dat jullie het dan samen met je man communiceren. Zodat jij hulp hebt, die er voor zorgt dat het gesprek niet verzand in kleine details, maar dat de kern van het probleem duidelijk wordt voor je man: Jij trekt het niet meer op deze manier.

Nou ja, nogmaals, ik zit maar wat met je mee te denken...

m

m

20-10-2013 om 11:32

ego

Ik vind dat je toch wel erg hoge verwachtingen hebt naar je man en weinig dankbaarheid toont naar zijn pogingen... Jij bent verandert, vind dat je daar alle recht en begrip voor moet krijgen, dat hij zich aan alles moet aanpassen. Het lijkt mij dat jij ook helemaal niet door hebt wat dat van hem vraagt. Misschien ervaart hij dit alles als een heel grote last en zal het voor hem een opluchting zijn als er een scheiding van komt. Jij bent immers niet meer de persoon waarmee hij getrouwd is. Wat ga je dan doen? Als je alleen komt te staan in deze positie? Hoe ga je dan verder zonder hem? Het is op de eerste plaats toch jouw probleem, jij bent verandert, moeilijker geworden.

Druif

Druif

20-10-2013 om 11:41

M?!

Nou, ik geloof niet helemaal dat je beseft wat nah inhoudt. Tjonge jonge, reageer jij ook zo, als je een partner hebt, die slechthorend wordt, in een rolstoel komt, of slechtziend wordt? 'Ja, jij bent veranderd, jij bent moeilijker geworden.' Hoe zou je het vinden als je zelf gehandicapt raakt en je omgeving reageert zo tegen je?

Ik weet natuurlijk niet hoe jullie dat afgesproken hebben, maar mijn man en ik hebben elkaar echt beloofd om trouw te zijn, bij voor- en tegenspoed, bij ziekte en gezondheid, in goede en in slechte tijden.

Marije

Marije

20-10-2013 om 12:27

Ik vind helemaal niet dat ik alle recht en begrip moet krijgen. Ik vind vooral dat ik het niet meer weet.

Het verhaal heeft twee kanten, die van mij en die van hem. Als hij het als een belasting ervaart, zal hij daarmee aan de slag moeten en misschien wel een vergelijkbaar proces waar ik in zit in moeten. En als je goed hebt gelezen heb ik nooit gezegd dat ik geen begrip heb voor zijn kant van het verhaal. Het klopt ik ben niet meer de vrouw waarmee hij is getrouwd. En zijn pogingen om het goed voor mij te doen, slaan vaak net de plank mis. Maar wie zegt dat ik ondankbaar ben voor de dingen die hij wel doet.

Het klopt ik ben veranderd, maar dat is mij overkomen. Het was niet mijn keus. Ik ben moeilijker geworden klopt ook, maar ook daarin heb ik niets te kiezen. En omdat het mijn probleem is, moet ik er iets mee. Hoe en wat weet ik niet.

En hoe ik het eventueel alleen zou gaan redden, geen idee, maar op deze manier lukt het mij in ieder geval niet.

Marije

Marije

20-10-2013 om 12:39

In goede en in slechte tijden

Nou ik moet zeggen dat ik nooit bedacht had dat ik in een minder goede tijd wel eens (tijdelijk) weg zou willen uit mijn relatie. In die belofte zit dat je als je partner een slechte tijd heeft, je niet meteen de boel erbij neer gooit, maar elkaar blijft steunen.

Nu moet ik kiezen om te blijven in een slechte tijd, wat het voor mij niet goed is, of weggaan.

Druif

Druif

20-10-2013 om 12:58

zo bedoel ik het niet

Ik vind trouw wel iets anders dan bij elkaar blijven, ook al is het slecht voor jezelf.
Ik vind 'trouw', open en eerlijk samen oplossingen zoeken voor de problemen waar je tegen aan loopt. Echt naar elkaar luisteren, ieders belang op tafel leggen en dan samen kijken hoe je dat oplost.

Volgens mij past daar heel goed in, dat een van de partners tijdelijk voor de rust, een andere plek om te wonen zoekt, maar misschien is je man nog helemaal niet zo ver. Weet hij dat het water aan je lippen staat?

Marije

Marije

20-10-2013 om 13:03

Je berichtje doet iets met mij. Zoals jij het er neer zet heb ik een keus. Maar voor mijn gevoel klopt dat niet helemaal. Zelfs met alle wil van de wereld kan ik niet meer doorgaan zoals ik dat nu doe.

Hersenletsel maakt dat ik in mijn kern ben veranderd. Ik dacht lang, gewoon door een niet zeuren maar zo simpel is het niet.

Marije

Marije

20-10-2013 om 13:12

Druif

Ja mijn partner weet dat het tot mijn lippen staat. Of hij echt mee kan denken is wat anders. Dat is voor hem moeilijk, daarin brengt hij zijn persoonlijkheid mee.

Voor nu ga ik een week in een vakantiehuisje boeken om te zien hoe het dan gaat. Even kijken of ik dan een beetje bijtank. De problemen iets meer uit elkaar kan halen. Even geen prikkels om me heen, niets moeten. We zien wel

Marije

Marije

20-10-2013 om 14:00

de vraag...

De echte vraag is misschien wel wanneer je voor jezelf mag of moet kiezen?

Moet ik uit dankbaarheid bij mijn partner blijven?

Stel de situatie was andersom en ik zou een berichtje geschreven hebben dat ik alles voor mijn partner doe, maar het is niet meer zoals het was en het gaat ondanks alles niet goed met hem. Hoe zou je dan reageren?

GS

GS

20-10-2013 om 15:02

Reeel

Je zegt dat het niet zo heel recent meer is. Dat is niet zo. Pas als je jaren verder bent is het niet zo recent meer. Echt, zoiets kan jaren kosten om een plek te geven en te wennen aan je nieuwe situatie. Ik wist niet dat een CVA zodanig kan ingrijpen in je persoonlijkheid als bij jou. Wat vreselijk voor je en voor je familie.
Je zegt dat je nu het liefst alleen bent. Aan de andere kant geef je aan dat je tegen grote problemen aan zult lopen als je zelfstandig zou wonen. Blijf reëel over je opties en hou er rekening mee dat je dit trauma nog echt niet verwerkt hebt. Neem nu geen overhaaste beslissingen die dingen voorgoed kapot maken. Bespreek je deze gevoelens ook met je (huis)arts?

Marije

Marije

20-10-2013 om 19:08

Ik weet dat het in verhouding nog niet lang geleden is. Maar voor mij is het al een eeuwigheid. En het zal nog wel even duren voor ik eraan ben ben gewend en dan heb ik het nog niet eens over verwerkt.

Er zijn veel mensen die aan een cva vergelijkbare klachten overhouden. Mijn persoon, mijn gezin, mijn leven maken wel dat het hard aankomt. Het contrast is erg groot.

Ik heb goede begeleiding. Maar ook die hebben vergelijkbare twijfel. Als ik een ding heb geleerd is het dat ik nu niets hoef te beslissen. Maar ik moet wel iets.

m

m

20-10-2013 om 19:58

Mij lijkt het dat jij door je aandoening nogal vervelend geworden bent. Je man wil je zo nemen, hij blijft bij je. Maar jijzelf bent ontevreden (misschien ook door het hersenletsel) en denkt er aan om zelf je man buiten te trappen.
Mij lijkt het dat je gewoon geen blijf weet met je ergernissen en frustraties en dat je die op je man projecteert en uitwerkt
Hoe ga je het aanpakken als jullie uit elkaar gaan? Op wie ga je dan die ergernissen botvieren? Je scheiding uitmelken en je daar op uitleven? Of zoek je dan iemand anders uit om vervelend tegen te gaan doen (wie gaat zich daar voor aanbieden?)
Ik heb zo dadelijk geen oplossing voor je, maar ik zou toch wel proberen een beetje respect voor je man te tonen (misschien boxlessen nemen om je daar op uit te leven
Als je man je respectloze houding eens beu gaat worden en hij stapt het af krijgt hij misschien ook de kinderen toegewezen en blijft hij zo ver mogelijk uit je buurt. Wat dan?

jeetje m

Vind je dit nou normaal, om zo op iemand te reageren? Wat is jouw probleem??

m

m

20-10-2013 om 20:02

druif

druif, jawel, ik ben een ervaringsdeskundige hierin ...

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.