Wat doe ik met die kwaadheid (tov moeder)

Je moet je harder opstellen.

Zou het niet andersom zijn, dat je een schuldgevoel over dat je je moeder bepaalde dingen kwalijk neemt probeert te compenseren door je uiterste best te doen op het gebied van praktische hand- en spandiensten? Als je de verzorging van je moeder niet meer aankunt, kun je die niet meer aan, punt, en dan maakt de reden niet zoveel uit. Je moeder is al zo oud, die gaat niet meer veranderen en jij hoeft niet te voldoen aan een soort ideaalbeeld. Een verzorgingstehuis? Jammer dan, het is niet anders. Laat je geen schuldgevoel aanpraten. Als er weer eens een kans voorbijkomt, moet ze kiezen: óf naar het verzorgingstehuis óf dat ze een boekhouder zoekt en een cateringbedrijf voor de weekeinden. Als ik jou was zou ik alsnog proberen een kamer in een verzorgingshuis te regelen en haar duidelijk laten weten dat je spijt hebt van je eerdere beslissing en dat je niet meer bereid bent haar te helpen.

Brunette

Hi Brunette, ik doe helemaal niet mijn uiterste best. Ik doe al wat minimaal is om het te redden voor haar. Maar ook dat staat me tegen. Ik heb de beslissing voor het verzorgingstehuis niet genomen. Ik heb als een gek op haar ingepraat dat ze dat moest doen. Maar ze zag het niet zitten en dan houdt het dus op. Ze zegt gewoon 'nee ik teken niet'. Een verpleeghuis is heel wat anders hoor, ken je dat verschil? Een verpleeghuis is echt het eindpunt waar je ergste vijand nog niet in wil hebben. Natuurlijk heb ik haar uitgelegd dat als ze dat verzorgingshuis niet doet, het over een paar maanden of een jaar verpleeghuis kan worden. (maar daar krijgt ze nu nog geen indicatie voor)
Ik laat me nu geen schuldgevoel aanpraten. Ik vind dat ze naar een verzorgingshuis moet. Maar dan zal ik haar trouwens nog achterna moeten lopen.
Zij hoeft ook niet te veranderen, dat zeg ik volgens mij niet. Ik vraag hulp over hoe ik kan omgaan met aan de ene kant die oude kwaadheid van mezelf en aan de andere kant toch moeten op komen draven. Want denk niet dat zij stopt met bellen of dat de hulpverlening stopt mij te bellen als ik aangeef dat ik het niet meer kan.

Lara

Lara, er is al een paar jaar een trajectbegeleider, het heet hier een casemanager. Maar vaak heb ik het gevoel dat ik de casemanager ben. Want ik word gebeld door: dagopvang, wijkbeheerder, buurvrouw 1, buurvrouw 2, buurvrouw 3, thuisbegeleiding, wijkverpleging, de schoonmaakster, de politie, de woningbouwvereniging, de casemanager zelf. In het beging was het inderdaad een opluchting dat ze er was. Maar van de afgelopen vier maanden was ze maar 6 weken op haar post, rest werd zeer summier geregeld door een ander. het helpt zeker wel iets maar voor veel dingen (ik kan ze opnoemen maar beperk maar even tot "veel") is ligt de verantwoordelijkheid toch bij mij. En nogmaals, het is misschien vooral de innerlijke strijd van me bezet voelen en toch moeten komen opdraven dat me meer opbreekt. bedankt, toch.

Afstand nemen

Je moeder woont nog zelfstandig dankzij jouw hulp. Stel dat je moeder geen kind had of alleen een dochter die chronisch ziek is en zelf hulp nodig heeft. Ergo je moeder kan niet meer zelfstandig wonen. Communiceer dat duidelijk naar alle instanties om haar heen. Je hebt genoeg gedaan, klaar. Je bent chronisch ziek en je hebt een zorgenkind, het contact met je moeder moet je op 1 keer per week stellen, niet meer en als ze voor de deur staat gewoon niet open doen. Bel uitzetten, vitrages voor de ramen. Heel erg maar soms moet je tot dat soort maatregelen overgaan om zelf te overleven.
Als je zo doorgaat heb je nl kans dat het een keer goed mis gaat en dat je je vreselijk schuldig gaat voelen. Je hebt ook een verantwoordelijkheid naar je kind toe. Wie gaat er voor je kind zorgen als je er aan onderdoor gaat?
Mijn moeder is een moeilijk persoon, ook hoog bejaard en gehandicapt. Ik ben de enige van mijn broers en zussen die nog contact met haar heeft maar ik heb heel duidelijk grenzen aangegeven. Ik kom eens in de 14 dagen en als ze vaak belt dan neem ik niet op (lang leve nummerherkenning). Ik heb het voordeel dat ik op 50 km afstand van haar woon. De huisarts weet ervan en houdt een oogje in het zeil. Voor degene die hier schande van spreken, we hebben het hier niet over gewone bejaarde ouders maar over bejaarde mensen met een stoornis die al hun hele leven een spoor van emotionele verwoesting hebben aangericht.

Herkenning (lang)

Ach, MaRo, het lijkt wel mijn verhaal. Alleen ben ik geen enig kind, maar die combinatie van zorg en kwaadheid herken ik helemaal. Mijn situatie heeft zich inmiddels verder ontwikkeld dan de jouwe: mijn moeder woonde al dementerend op zichzelf en daar was veel hulp voor nodig, die zij vervolgens schoffeerde. Thuiszorg kwam er bij haar meestal niet in. Twee maanden geleden werd ik door Thuiszorg gebeld dat ze de deur niet opendeed. Toen ik bij haar aankwam, bleek ze te zijn gevallen. Ik kon de deur niet opendoen, omdat deze op de knip zat en moest een raam inslaan. Ze had de hele nacht op de keukenvloer gelegen. Ze bleek haar bekken te hebben gebroken en ze ligt nu in een verpleeghuis. Ze snapt er niet veel van en is afwisselend verdrietig, boos en soms denkt ze dat ze gewoon in haar eigen huis is. Ze is zeer onaangenaam tegen het personeel. Ze eet vrijwel niet en gaat zienderogen achteruit. Ik heb ook veel last van het gevoel dat ze me weer in de tang heeft. Ik heb ook een zorgenkind en mijn kinderen zijn relatief jong. Ik voel me soms zo gemangeld door haar, maar dat is natuurlijk vooral haar situatie. Achteraf denk ik dat we een kamer in een verzorgingshuis hadden moeten doordrukken. Dan was deze situatie er niet geweest.

Voor jou

hoop ik dat je ergens de ruimte vindt om even uit te huilen. Je harder opstellen heb ik maar ten dele gekund, plicht en schuldgevoel (daar heeft ze in mijn jeugd een flinke bodem voor gelegd) blijven een rol spelen.
Ik hoop dat mijn verhaal je helpt om te beslissen om alsnog een kamer in een verzorgingshuis te regelen. Kan dat bij jou in de buurt? Dan kan ze toch nog naar je toe wandelen, maar is de dagelijkse zorg geregeld. En kom je misschien een beetje aan jezelf toe. Ik heb er steeds rekening mee gehouden dat ik mijn moeder eens onder aan de trap zou vinden en toen dit gebeurde was het toch erger dan ik dacht. Ik hoop voor jou en vooral voor je moeder dat het niet zover hoeft te komen.

Volgens mij doe je veel meer dan minimaal

Volgens mij doe je véél mee dan minimaal. Je doet héél veel. Dat koken in het weekend zou ook anders kunnen, ze kan ook in een verzorginghuis alleen de maaltijden gebruiken, er bestaat ook tafeltje dekje, je kan ook anderen de huissleutel geven (zorg, buren) zodat ze zélf kunnen gaan kijken als we wat is of niet open doet. Er bestaan alarmsystemen en Pal4 (met live verbingen met de zorg) en van alles en nog wat. Stel de grens, dit doe ik en meer niet en als ze méér nodig heeft moet dat of ergens anders vandaan komen en andere maar niet. Dat is haar eigen keus...ook al kan ze niet goed meer de dingen onthouden. Graag of helemaal niet. Pas als jij het niet meer (gedeeltelijk) doet zal te tekenen voor een verzorgingshuis, want waarom zou ze als jij toch alles doet?
groeten albana

@miekemieke

hi dank voor je reactie. Je schrijft:" Stel dat je moeder geen kind had of alleen een dochter die chronisch ziek is en zelf hulp nodig heeft. Ergo je moeder kan niet meer zelfstandig wonen. " ja maar ... ik ben er wel. Ik zeg best vaak tegen de instanties dat ik weinig aan kan. Maar... ze wil niet naar een verzorgingshuis en voor een verpleeghuis krijgt ze nog geen indicatie.
Ik ga een keer per week voor haar koken, en maak dan meteen wat voor de andere dag van het weekend. Ik laat de telefoon vaak gaan hoor. Maar er komt toch van alles bij; naar de dokter, achter medicijnen aan, ik heb zeker vier keer per week instanties aan de lijn.

Als ze hier voor het huis zit, doe ik vaak of ik haar niet zie. Maar ja, ik vind het ook weer zielig, voel me schuldig (ja daar heeft ze me mee) en voel me dan weer vogelvrij en kwaad. Het zijn die laatste emoties waarmee ik mezelf in de weg zit. Niet wat ik fysiek allemaal doe. Wel weer dat er elk moment (zelfs in het weekend) gebeld kan worden door een instantie.

Een vraag aan jou: maar wordt jij dan niet vaak gebeld door instanties?

@hanny

Hi jij ook dank voor je reactie. De situatie lijkt inderdaad veel op elkaar. Mijn moeder is wel veel aardiger tegen hulpverlening. Dat is fijn maar het geeft ook de situatie dat zij soms niet begrijpen dat je niet veel meer voor dat lieve aardige vrouwtje wilt doen.
Je schrijft" Ik heb ook veel last van het gevoel dat ze me weer in de tang heeft. Ik heb ook een zorgenkind en mijn kinderen zijn relatief jong. Ik voel me soms zo gemangeld door haar, maar dat is natuurlijk vooral haar situatie." Dit herken ik naadloos. Zijzelf is niet meer zo claimend (maar hoeft ook niet want ze spreekt of ziet me toch wel). Maar de situatie legt een claim op mij. Ik kan dat nog niet los zien van haar, dat moet wel maar ik weet niet hoe. Vooral omdat het zoveel van mijn energie en tijd opslokt.
Tja een verzorgingshuis doordrukken, hoe doe je dat dan? Als mijn moeder iets niet wil, doet ze het echt niet.

@albana

dank voor je reactie. Tja het koken: " ze kan ook in een verzorginghuis alleen de maaltijden gebruiken," ja maar ze zit niet in een verzorgingshuis of bedoel je dat ze daar naartoe gebracht kan worden door een busje, dat zou ik nog wel willen hoor. Dan krijg ik wel de moeilijkheid dat ze dan niet thuis is als het busje komt. Hetzelfde geldt voor tafeltje dek je. Hebben we een tijd geleden gehad, dan was ze er vaak niet.
Buren willen de sleutel niet, want willen niet verantwoordelijk zijn. Heb ik voorgesteld. Ik ben zo'n knop aan het regelen qua alarm. Heb ik aangekondigd, wil ze niet gaat ze niet dragen. Ik zet het wel door. Maar hier zie iets wat veel terugkomt: ik regel van alles om mezelf meer vrijheid te geven maar vaak met zo weinig spin-off dat je er moedeloos van wordt.
Ik weet niet welke grens ik moet stellen naast dat koken in het weekend. Overigens doe ik dat ook weer om haar van mijn lijf te houden want anders gaat ze hier in mijn buurt rondhangen: voor mijn huis, in de supermarkt, in het theehuis waar ik wel eens kom. Denk maar niet dat ik er van af ben door gewoon niet te koken voor haar.
Daarnaast lijkt totaal niet door te dringen dat als zij het verzorgingshuis niet doet, dat consequenties heeft voor haar, zoals een verpleeghuis.

Maro

Wat een nare situatie voor je. Je schrijft, ze redt het net met hulp van mij en de hulpverlening. Volgens mij redt ze het net niet, ze drukt namelijk teveel op jouw leven en de hulpverleners laten het teveel afweten, zie casemanager.
Lieve Maro, ik denk toch dat het verpleeghuis de enige oplosssing is. Jij kan die extra hulp die ze nu nodig heeft en opeist, door je achterna te komen niet meer opbrengen. Zij lijkt misschien te goed voor een verpleeghuis, de noodzaak zou pas echt goed zichtbaar zijn als je echt maar beperkt aanspreekbaar bent. Dan kunnen anderen zien wat er allemaal misgaat. En dat is natuurlijk heel lastig te regelen omdat ze je zo goed kan vinden. Sterkte en een virtueel kopje koffie van mij.

Misschien

Het verschil met de zorg voor je kind is dat daar progressie in zit. Je doet het om haar goed terecht te laten komen en ooit is het klaar. Met je moeder is het pas klaar als ze dood is en voor die tijd wordt het alleen maar erger. En dan heb je nog niks, want die moeder die je had gewild krijg je nooit meer.
Je staat al je halve leven in de zorgstand. Met liefde, denk ik. Maar nu lukt je dat niet. Had je graag willen bewijzen dat jij het wel kan, belangeloos zorgen en onvoorwaardelijk lief doen? Dat je je moeder alsnog het goede voorbeeld wilt geven? Of is dat al te koude grond.
Puur praktisch: zo te lezen komen de hulpvragen op onberekenbare momenten. Je staat eigenlijk in je hoofd altijd op stand-by. Dat sloopt ook. Kun je perioden regelen dat je onereikbaar bent?

Huisarts

Ik zou naar de huisarts van je moeder gaan en zeggen dat het niet meer gaat. Volgens mij zit jij tegen een burn-out aan. Als jij instort, kun je ook niet meer voor je kind en jezelf zorgen.

Volgens mij kan de huisarts van je moeder daar wel wat mee. Jouw moeder denkt dat het nu goed gaat, dat het nu goed geregeld is. Ze zal moeten ondervinden dat het niet zo is.
Waarschijnlijk denkt de huisarts van je moeder ook dat het goed gaat zo. Ook die moet weten dat het niet goed gaat. En dat geldt ook voor de case manager en de thuiszorg.

Mensen die in de situatie van je moeder zitten en geen dochter hebben die zich opoffert, zijn er genoeg.

Is het geen idee om degene die bellen terug te verwijzen naar je moeder? Zij wil niet naar een verzorgingshuis en heeft zelfbeschikkingsrecht.
Dan moeten de hulpverleners hun zaakjes dus ook met haar regelen. En als dat dan niet lukt, moeten de hulpverleners daar een oplossing voor zoeken. Jij bent niet bij machte dat te doen. Jij bent niet op de hoogte van alle regelingen.

Accepteren

Het vervelende is dat je echt heel weinig kan veranderen. Wij hebben ook een soortgelijke situatie gehad met mijn vader. De man was chronisch ziek en absoluut niet in staat om voor zichzelf te zorgen. Tegelijk speelde er ook enorm veel uit het verleden omdat mijn vader op z'n zachts gezegd een egoïstische man was die zelf ook nooit iets voor een ander over had. En dat laatste steekt enorm. Want je zorgt voor iemand die zelf wel anderen aan zijn lot heeft overgelaten en daarnaast was er ook nog van alles gebeurd in het verleden wat het nog moeilijker maakt.

De zorg stond ook machteloos want als iemand niet wil dan is het heel moeilijk om iemand gedwongen hulp te laten krijgen. Mijn vader barricadeerde de deur en accepteerde geen hulp. Dan je iemand aan zijn lot overlaten of toch er maar weer heen gaan zodat hij het huisje niet helemaal vervuild, hij wat te eten/te drinken en te roken heeft en dat er genoeg medicijnen zijn. Hulpverleners belden mij ook altijd maar ja als iemand geen hulp wil dan houdt het voor hun ook op.

Er zijn wel praktische oplossingen te bedenken voor praktische problemen maar iemand moet dat ook willen. Wij hebben uiteindelijk een hulp n de huishouding kunnen regelen voor mijn vader en het feit dat hij dit wilde was al bijzonder. Verder was het inderdaad dweilen met de kraan open. Het gaat enorm tegenstaan maar wat moet je anders.

Voor mezelf moest ik accepteren dat dit nu eenmaal mijn vader was en dat ik nooit van hem zou krijgen wat ik had gewild. Dat hij waarschijnlijk ook niet tot meer in staat was en dat sowieso hij fundamenteel anders over dingen dacht. Dat gelijk zou ik nooit krijgen.

Het is gewoon heel moeilijk om te zorgen voor iemand die verder geen enkele hulp wil accepteren & waarbij je daarnaast nog met dat emotionele stuk zit. Ik zie nu zo het verschil met de zorg om mijn moeder. Hoewel ik voor haar veel meer doe dan voor mijn vader voelt het heel anders, het voelt zonnig en luchtig en mooi.

Toch voelt achteraf die laatste periode met mijn vader ook goed. Ik zou niet met mezelf verder hebben kunnen leven als ik niks had gedaan. Of iemand iets nu wel of niet verdiend staat daar los van. Je moet ook met jezelf kunnen leven.

Maar het blijft heel zwaar, vooral omdat er gewoon geen makkelijke oplossingen zijn.

Maro

Die kwaadheid die je ervaart is er. Je vraagt: wat moet ik met dit stuk? Mijn antwoord: misschien wel niks. Accepteren dat die kwaadheid er is en dat-ie er mag zijn, gezien het verleden.
Veel mensen (en twee van mijn zussen) zouden het contact hebben verbroken, gezien onze geschiedenis. Ik heb dat bewust niet gedaan, ik zou met mijzelf niet kunnen leven. Hoewel ik ook nog steeds met die kwaadheid worstel, probeer ik het te accepteren. En me te realiseren dat wat ik voor mijn moeder doe, ik vooral voor mijzelf doe. Ik kan niet de andere kant opkijken, heb ik nooit gekund. En nu hoeft dat ook niet meer, ik mag van mijzelf, ondanks de boosheid, dingen voor mijn moeder doen. Ik hoop dat jij dat ook van jezelf kunt accepteren. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je minder moet doen, maar probeer het zo te regelen dat je een optimum bereikt van wat je kunt en wat je wilt. Veel sterkte!

Antwoord en een vraag

quote Een vraag aan jou: maar wordt jij dan niet vaak gebeld door instanties?

De instanties belden eerst mijn oudste zus maar die heeft het contact verbroken en dat zegt zij dan ook. Ik heb nog niet veel telefoon gehad maar als er gebeld werd dan heb ik ze weer terugverwezen naar mijn moeder.
Een vraag aan jou: Wat gebeurd er met je kind(eren) als jij instort en opgenomen moet worden en wat zal dat met ze doen?

Ai ai

Ach lieverd. Je verhaal klinkt als een combi tussen mijn zus (psych.patient) en mijn schoonmoeder (Alzheimer). Het claimen, het manipuleren, de machteloosheid, de woede - en daar allemaal geen ene bliksem mee kunnen doen omdat ze (zus) er niks aan kan doen. Persoonlijkheidsstoornis. Beter dan dit wordt het niet. En wat is ze leuk en vrolijk en gezellig. Tótdat je haar zus bent. En gek genoeg: ik heb de stekker vrijwel helemaal uit het contact getrokken toen ik zag dat zij in mijn gezin dezelfde invloed ging hebben als vroeger in het gezin. Maar nu ze opgenomen is, ben ik weer de Eerst Aanspreekbare. Er ís domweg verder niemand en ook al geef ik 100 keer aan dat ik haar mantelzorger niet ben, ouwe ooms en tantes, buurvrouwen en weet ik veel wie blijven naar mij bellen. En als ik antwoord: geen idee hoe het met haar gaat - ben ík de onvriendelijke bitch. En voel ik me daar dan toch weer schuldig over (ze kan er immers niks aan doen), terwijl ik tegelijkertijd de woede voel opborrelen. Heeft ze het toch maar weer mooi voor elkaar. Mijn jeugd heeft ze verziekt en zelfs nu krijgt ze dat nog voor elkaar.
Mijn schoonmoeder is dement en weet je: de wederkerigheid is uit het contact. Het wordt eenrichtingsverkeer. Jij bent er voor haar en niet andersom. Bof je nog dat ze enigszins positief en dankbaar is, maar gedrag 'van vroeger' wordt alleen maar versterkt. Dementerenden kúnnen geen (vergaande) beslissingen meer nemen en kúnnen geen ander gedrag meer aanleren. Wat jij voelt, meemaakt of vertelt is binnen drie minuten weer verdwenen.
Een kamer in een verzorgingshuis 'regel' je niet zomaar. Mijn schoonmoeder heeft ook één keer (na een positieve, enthousiaste kennismaking) de volgende dag álles afgebeld. En dan zit je, want ze zijn beslissingsbevoegdheid. Alle prachtige regelingen enzovoort met één telefoontje de deur weer uit. En bedankt.
Misschien is het een idee om naar handelingsonbekwaamheid te kijken? Onder curatele stellen? Dan kun jij beslissingen voor haar nemen.

Waar je naar toe moet met al je woede: geen idee. Wist ik het maar. Dan gingen we samen.

Tirza

@krin2

"Je staat al je halve leven in de zorgstand. Met liefde, denk ik. Maar nu lukt je dat niet. Had je graag willen bewijzen dat jij het wel kan, belangeloos zorgen en onvoorwaardelijk lief doen? Dat je je moeder alsnog het goede voorbeeld wilt geven? Of is dat al te koude grond."

nou het was niet zozeer uit liefde, hoewel ik wel van haar houd. Het was meer uit een mengsel van medelijden en schuldgevoel. En me toch verantwoordelijk voelen. Bewijzen is idd wat koude grond hoewel ik niet zo als mijn moeder wilde worden.

Perioden dat ik onbereikbaar ben: tja, ik zet vaak 's avonds de telefoon al uit. (maar check hem dan ook wel weer). Van een buurvrouw heb ik al gezegd dat die al haar klachten via de casemanager moet doen. Ook neem ik vaak de telefoon niet op als mijn moeder belt. Ik ga haar ook niet terugbellen als ze ingesproken heeft dat het goed gaat. maar voor de instanties moet ik erover nadenken.

@dorle

dank voor je reactie. Ja we zitten nu ook in het niemandsland waar zij niet naar de verzorging wil en de deskundigen zeggen dat ze te goed is voor een verpleeghuis.
Ik merk ook door dit draadje dat ik niet zo goed weet hoe dat moet, minder aanspreekbaar zijn. Voor mijn moeder beter dan voor instanties, die verkoop ik de hele tijd 'nee' (gaan we koffie drinken, kom je, gaan we iets leuks doen, ik wil zo graag met jullie weg). Ik houd het echt op die ene keer koken (en soms kan het niet anders dat ik er moet zijn voor een reparatie-afspraak ed.) Maar ik vind het moeilijker tov instanties. Soms is het duidelijk (nee laat mijn moeder zelf maar over die tandarts beslissen). Vaak niet. Ja ik vind het lastig om tegen bijvoorbeeld de verpleging of dagopvang te zeggen: oh ze was gisteravond op straat, nou ze zoekt het maar uit oh ze wilde niet met het busje mee, nou ik trek mijn handen ervan af. Ik voel me verantwoordelijk voor haar. Maar ja, daar baal ik wel van ja.

@kobalt

jij ook dank.
je schrijft "Is het geen idee om degene die bellen terug te verwijzen naar je moeder? Zij wil niet naar een verzorgingshuis en heeft zelfbeschikkingsrecht."
jahaa waar het kan probeer ik dat. Maar ik ben er geloof ik al te veel ingerold door wel dingen met ze te overleggen.
Dus ze zijn er een soort van aan gewend geraakt. omdat ze ook niet van elkaar weten dat ze bellen (+ de buurvrouwen en een telefoonvriend van mijn moeder die me gaat bellen als hij haar niet aan de lijn krijgt)denken ze zelf dat ze maar heel weinig bellen. En ze hebben een protocol waarbij de naasten over bepaalde zaken verwittigd moeten worden.

Minder aanspreekbaar zijn

MaRo, ik ken je situatie verder niet, dus ik weet niet of je de hele dag thuis moet zijn voor je zorgenkind. Maar toch een paar tips.

De hulpverleners hebben een telefoonnummer van je. Dat telefoonnummer is nu een last. Houd dat telefoonnummer voor de hulpverleners, maar neem een andere telefoon (mobieltje, prepaid) voor de kind en vrienden. Dan weet je welke telefoon je niet op moet nemen.

Kies voor jezelf één dag in de week waarop je wel bereikbaar bent voor de hulpverleners en laat dat ook weten (ja, op dinsdag kunt u me bereiken, andere dagen is moeilijk, omdat ik dan te druk ben (lees: de telefoon niet opneem).

Als het kan, ga dan minstens twee ochtenden naar een bibliotheek. Neem een kopje koffie, lees de krant of een boek. Of ga eens schrijven, over je moeder, over je man, over het leven, over je dromen.

Kun je het graf van je man bezoeken en daar eens lekker uithuilen? Het leven is moeilijk genoeg voor jou alleen.

Meld je aan voor een maatjesproject of meld je aan bij de vrijwilligerscentrale en vraag om een vrijwilliger die één of liever nog twee dagen per week met je moeder gaat wandelen.

Kan je moeder niet naar dagopvang?

Tsjor

Ik reageer morgen verder

Ben nu een beetje moe, iedereen bedankt, heb er toch veel aan!

Telefoon gewoon niet opnemen.

De tip om slechts een dag per week bereikbaar te zijn is een goede. Je hoeft trouwens niet beslist een ander mobiel nummer te nemen, je kunt een belgroep maken met een andere ringtone voor instanties e.d. Maar dan ook echt niet gaan terugbellen, hè? Als het heel dringend is moeten ze maar een sms sturen en zelfs dan kun je besluiten dat je het zelf niet dringend genoeg vindt. Ook raad ik aan om nooit de vaste telefoon op te nemen als een instantie belt, dan wennen ze eraan naar je mobiel te bellen. Mondjesmaat telefonisch te woord staan is de eerste stap van een ontmoedigingsbeleid. Ook buurvrouwen e.d. bellen vast minder snel als je niet altijd meteen de telefoon opneemt en/of terugbelt.

Ah maro!

Heb nog geen reacties van anderen gelezen en begin fris van de lever.

Joh, ook als je geen nare jeugd had gehad, niet je man was verloren en geen zorgenkind of chronische ziekte had, dan nog was dit een te grote belasting. Meerdere malen per dag (!) contact, dat houdt een mens niet vol, je hebt geen enkele kans op een eigen leven!! Dat gaat toch niet.

Als je hier in de straat woonde, zette ik dat bakkie thee voor je

Je wilt je moeder haar eigen leefomgeving en mogelijkheden (nog) niet ontnemen. Dat is lovenswaardig.
Maar ga nu aan de slag om een netwerk te bouwen van andere praktische hulp voor jezelf en voor haar, dit is echt te gek zo!

Nu eens lezen wat de anderen al aandragen, ik hoop echt dat je hier verder mee komt.

En ik wil

het beeld even ontkrachten dat een verpleeghuis een plek is wat je je ergste vijand nog niet an wil doen. Mijn schoonmoeder dementeert en is nu opgenomen in een verpleeghuis in de buurt. Eerst in een andere waar wij een slecht gevoel over hadden. Maar nu over deze zijn we tevreden. natuurlijk heeft iedereen het druk en zitten ze niet de hele dag haar handje vast te houden. Maar ze zijn warm en vriendelijk voor haar, ze krijgt haar natje en droogje en ze is veilig. Wij zorgen voor extra's zoals een uitje (wat ze daar trouwens ook al 3 keer gehad heeft in vier maanden) en visite. We zijn maar wat blij dat ze daar zit en zelf is ze ook erg tevreden.