Wat een dilemma! effe stoom afblazen..
Ik woon nu 2,5 jaar samen met een lieve, zachtaardige man. Toen we een half jaar samenwoonden, leek het me toch beter te latten, gezien zijn band met mijn 2 kinderen niet echt geweldig was. De puberende kinderen wonen fulltime bij mij, ik werk fulltime, dus ik heb mijn handen vol. Helaas werd hij op dat moment ongeneeslijk ziek en hebben we ons tot op heden samen hierdoor gesleept, emotioneel, fysiek maar ook voornamelijk financieel (want zijn inkomsten vielen volledig weg). Natuurlijk sleep je de kinderen hier in mee, en begon me alles behoorlijk dwars te zitten. Voelde me gevangen in mijn omstandigheden.
Gezien zijn band met mijn kinderen nu nog steeds niet geweldig is, ze leven langs elkaar af (ontwijken elkaar zelfs), ben ik nu echt weer op het punt aangekomen te willen latten. Het is niet gezellig in huis, maar dat kan ook niet door zijn ziekte en behandelingen. Ze maken geen ruzie of zo, maar die desinteresse, kleine flauwe opmerkingen, geen moeite voor ze doen, etc. De kinderen maakt het allemaal niet uit, 'boeit' ze niet of hij er wel of niet is, ze hebben immers niks met elkaar.
Nu heb ik het lat voorstel gedaan, en krijg de mededeling dat het alles of niets is. Hij kan zich financieel niet eens echt zelf onderhouden, en is lichamelijk en psychisch dus ook niet top. Toch wil ik niet uit schuld gevoelens handelen, en ergens in blijven zitten waar ik constant op eieren moet lopen. Het kan zo nog maanden duren, maar ook jaren. Het voelt alsof ik hem in de steek laat. Maar ik wil enkel weer rust in huis en de laatste jaren met de kinderen niet laten vervliegen omdat ik geen tijd voor ze had... Pffffff, sorry dat ik zo chaotisch schrijf, maar ik zo door de bomen het bos niet meer..
Moedig dat je eerlijk bent!
Ik vind het bewonderingswaardig dat je in deze situatie zo eerlijk kunt zijn. En eigenlijk zie je ook de dingen zoals ze zijn, of hij nu ziek is of niet.
Het klikt niet goed tussen je kinderen, dat is jammer. Als jij je beter voelt bij latten, volg je hart zou ik zeggen. Blijkbaar voelt hij het als afstand nemen. Dat is natuurlijk ook zo, maar het kan wel de relatie met deze man wat luchtiger en beter maken, maar met name ook voor je kids. Dat laatste lijkt me ook behoorlijk zwaar wegen trouwens.
Als hij je voor de keuze stelt alles of niets, dan moet je je afvragen of dat 'alles' er uberhaupt wel is. De situatie voor hem is niet rooskleurig, en ik kan me voorstellen dat je je daar schuldig over voelt. Maar moet dat dan de reden zijn om zo door te gaan? Dat lijkt me toch een wassen neus dan, wat is dan daadwerkelijk de waarde van deze relatie. Niet alleen voor jou, maar ook voor hem?
Sterkte, volg je hart.
Mijn gevoel is dat vanuit een samenwoonsitatie een stap terug doen en gaan latten en dat dat veelal het begin van het einde is. In die zin begrijp ik je vriend wel. Aan de andere kant vind ik dat hij je ook niet mag dwingen tot samenwonen als jij dat niet ziet zitten.
Misschien is hij erg geschrokken, je bent natuurlijk ook voor een deel zijn verzorger en dat zou dan wegvallen. Misschien zou het ook helpen als jij of jullie samen zouden uitzoeken hoe zaken te regelen zijn (een bijstandsuitkering, thuishulp etc). Als zou blijken dat een zelfstandig bestaan voor hem best te doen valt, wordt de keuze wellicht anders. Nu loopt alles zo door elkaar: emoties en huishoudelijke en financiele zaken.
Ik vind het heel goed dat je zo eerlijk voor jezelf opkomt. Neemt niet weg dat het voor hem ook moeilijk is. ziek en dan voelt het mss ook nog alsof zijn vriendin hem laat zitten. Maar eigenlijk doe je dat niet. Jij moet ook zien te overleven en er voor je kinderen zijn in deze situatie.
sterkte, TT
Wat is zijn netwerk?
Dit is inderdaad een zware keus, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat de wederzijdse onverschilligheid onder één dak niet is wat je je kinderen als laatste jaren thuis wil meegeven. En jij wil niet als overbelaste en overspannen mantelzorger hem de dood inkijken of moeten kiezen tussen hem en de kinderen.
Ik denk dat deze man een lot uit de loterij heeft met jou, maar wat is zijn aandeel in de relatie? En ook al is hij ziek, jullie relatie zou toch wederkerig moeten zijn. Als jij je overbelast voelt en gevangen, kan hij daar niet zomaar overheen walsen; ziek of niet.
Hoeveel moeite heeft deze "lieve en zachtaardige" man gedaan om een band met de kinderen te krijgen. Hij is toch maar doodziek en zonder geld ingetrokken in (ook) hun huis en hun leven. Is de onverschillige reactie van je kinderen ingegeven door loyaliteit aan jou, omdat ze je zien worstelen en zij jou niet voor een dilemma willen stellen?
Behalve dat hij geen inkomen heeft, wat heeft hij voor netwerk om zich heen? Zijn er mensen die in de zorg voor hem kunnen delen?
Het klinkt hard, maar mensen sterven zoals ze hebben geleefd. Als hij nooit in zijn leven iets heeft opgebouwd, financieel of relationeel dan is dit het moment van de waarheid. Laat je niet in de positie dwingen dat jij (en je kinderen) degene moeten zijn om dit aan het eind van rit recht te breien.
Je schrijft dat jij de mededeling krijgt dat het alles of niets is. Het lijkt of er wat hem betreft niet over te praten valt en dat klopt niet met het beeld dat je schetst van een lieve zachtaardige man en helpt al helemaal niet tegen jouw gevoel van gevangen zitten in een situatie. Is dit inderdaad zo vaststaand als het bij jou is binnengekomen of is dit de eerste (paniek)reactie van iemand in het nauw? Want linksom of rechtsom: praten zal hij moeten en hij zal moeten meewerken aan een compromis, want anders is de enige mogelijkheid voor jou waarschijnlijk "niets". Jij bent zorg en aandacht verschuldigd aan je kinderen en niet aan hem. Laat hem zelf eens over oplossingen nadenken en met iets komen en los het niet voor hem op.
Kinderen gaan voor
Ik zou absoluut weer apart gaan wonen. Wat je zegt is waar: deze tijs met je kinderen komt niet meer terug. Je kunt proberen praktische zorg voor hem te regelen en uiteraard bij hem 'op bezoek' gaan, zonder je kinderen daarin te betrekken.
Nou nou, marieke (ot)
"Het klinkt hard, maar mensen sterven zoals ze hebben geleefd. Als hij nooit in zijn leven iets heeft opgebouwd, financieel of relationeel dan is dit het moment van de waarheid." Tja dat is inderdaad keihard. Dus als je bijvoorbeeld 30 jaar chronisch ziek bent, daardoor je geen financiele buffer hebt kunnen opbouwen en bent verlaten voor je ziekte door je partner en door je ziekte geen nieuwe relatie kan opbouwen (maar daarnaast wel zelf voor terminale vrienden hebt gezorgd) 'verdien' je een moment van de waarheid waarbij je maar ziek, arm en eenzaam moet sterven. Dank je voor dit toekomstbeeld.
Tante Truus
(Die overigens niet wil beweren dat stelster van dit draadje niet voor zich zelf zou moeten kiezen. )
Nou nou tt
En dat zeg ik dus absoluut niet en dat mag je mij zeker niet in de mond leggen! Jouw toekomstbeeld is geheel de jouwe!
Ik wens deze man (noch iemand anders) echt geen sterfbed in een portiek of een openbaar toilet toe. In mijn werk maak ik mij er sterk voor dat iedereen (ook aan alcohol verslaafde daklozen en junks) op een menswaardig manier en in een schoon bed in rust en comfort zijn/haar einde kan vinden. Dat is wat anders dan zo'n claim leggen op een gezin waar je (naar het uit de posting lijkt) weinig krediet hebt opgebouwd en ook weinig moeite voor doet.
Als je na 30 jaar chronisch ziek te zijn geweest door je partner bent verlaten hoeft niet te betekenen dat je op de hele wereld kind noch kraai hebt en dat je nooit een vriendschap hebt kunnen onderhouden.
En al is deze man een door iedereen verlaten heilige dan nog geeft hem dat geen recht om zo'n zware claim op het leven van zijn geliefde en haar kinderen te leggen. Dit is een hele groot kado van zijn geliefde en haar kinderen en dat moet hij beseffen.
Je snapt het niet marieke (ot)
Het gaat mij niet over onderhavig geval. Zelf heb ik jaren een terminale vriend verzorgd en verpleegd(en dat is net weer even wat anders dan er beroepsmatig mee bezig zijn) dus ik weet heel goed hoe zwaar dat is en dat dat nooit een verplichting mag zijn maar altijd een gunst is. Dat de vriend van stelster dit niet mag vragen lijkt mij evident en dat ben ik met je eens. Ik schrijf niet voor niet ot bij mijn posting
Want waar het mij omgaat is jouw uitspraak: "Het klinkt hard, maar mensen sterven zoals ze hebben geleefd. Als hij nooit in zijn leven iets heeft opgebouwd, financieel of relationeel dan is dit het moment van de waarheid."
En dan vraag ik je: als je een chronische ziekte hebt, daarom bent verlaten door partner, vriendschappen niet kunt onderhouden want je bent alleen maar aan het overleven, je kunt geen financiele reserve opbouwen want je heb niks en geen mogelijkheid dat bij te vullen, is het dan fair om te zeggen: tja mensen sterven zoals ze hebben geleefd Als zij nooit in zijn leven iets heeft opgebouwd, financieel of relationeel dan is dit het moment van de waarheid?
Het gaat dus niet om onderhavige man. Daarin zijn we het eens. Het gaat om de boude uitspraak die je doet en die mij pijn doet: ik heb niks op kunnen bouwen, daar heb ik de energie niet voor. Ik ben blij dat ik het leven heb. Ik hoop niet dat er aan mijn sterfbed hulpverleners staan die denken: "tja ze sterft nu eenmaal zoals ze geleefd heeft, had ze maar financiele en relationele tegoeden moeten opbouwen".
TT
Tante truus (ot)
Helaas heeft Marieke wel gelijk. Jouw vriend had jou. Maar iemand die door zijn ziekte geen enkele vriendschap heeft kunnen onderhouden, altijd verpleegt is door personeel, zal ook sterven met personeel om zich heen. Daarmee is het niet zo dat iemand heeft gekozen voor zo'n leven, of zo'n dood. Maar het is wel de realiteit, helaas.
Wow (meer ot)
Ik sta echt te klapperen met m'n ogen (in dit geval) over de dingen die hier gezegd worden (idd sterven zoals je leeft en geen vriendschap kunnen onderhouden enz....). De reden dat chronisch zieke mensen moeite hebben om vriendschappen te onderhouden is dat gezonde mensen in het algemeen niet de tijd en moeite nemen om de zieke persoon te zien/te bellen, want allemaal zo druk druk druk en ja "zij" kan toch ook bellen enz (zij kan niet bellen want alleen al opstaan en aankleden kost zoveel energie en als ze dan energie heeft, durft zij durft niet te bellen want alle "vriendinnen" hebben het zo druk, maar volgende week ben je de eerste). Ik vind het echt verschrikkelijk dit soort reacties. Mijn zus is chronisch ziek, ze heeft haar hele gezonde leven iedereen van zijn/haar natje en droogje voorzien (zo heeft ze geleefd dus!!!) en nu ze al jaren ziek is heeft ze niemand meer over, niemand die voor haar zorgt (afgezien van directe familie) en zal ze alleen sterven. Dus bullshit zoals je leeft zal je sterven.
Bah, dit schiet echt behoorlijk in m'n verkeerde keelgat.
Camille
Ondertussen zit sabine nog met haar probleem
Hoe staat het ervoor Sabine?
Het lijkt me inderdaad erg moeilijk om hier te laveren tussen de partijen.
Maar ik denk dat je het goed doet, kies voor je kinderen zonder hem echt te laten vallen. Ik denk dat hij in eerste instantie roept alles of niets, omdat hij zich in het nauw gedredevne voelt. Maar laat je daardoor niet van je stuk brengen: als hij het zo wil dan is dat zijn keus, maar jij hebt duidelijk laten weten wat je wil.
Ik begreep trouwens van Sabine dat de flauwe opmerkingen en niet altijd even volwassen gedrag ook vanuit de vriend naar de kinderen toe is. In dat geval vind ik helemaal dat je eisen kan stellen aan zijn gedrag.
Kinderen
Hoe oud zijn de kinderen? Zou het mogelijk zijn om de sfeer in huis iets te verbeteren door gesprekken? Met derden bedoel ik? Want pubers zijn lastig en gooien al snel de kont tegen de krib. Maar het zijn eigenlijk net mensen als je tot ze door kunt dringen. Dat kan jij misschien niet, want jij bent hun moeder en tegen jou zullen ze extra lastig doen. Een gesprek met je vriend zullen ze al helemaal niet waarderen. Maar met grootouders of ouders van een vriend/vriendin of een mediator misschien wel.
Want al met al lijkt het me toch wel handiger als jullie bij elkaar blijven wonen. Maar dan moet er wel veel veranderen.
Carmen
Camille, nuancering (ot)
Nuancering: je sterft zoals je de laatste periode van je leven geleefd hebt.
Als je wel een hele groep vrienden hebt, maar je wordt oud, en je gaat als laatste dood, dan ben je ook alleen.
Zou je zus het willen dan, al die mensen aan haar sterfbed die haar zo hebben laten vallen toen ze hun nodig had? Ik zou het niet willen, blijf dan ook maar weg. Het probleem is ook niet het sterven, het probleem is het leven. Dat mensen je zo laten vallen, echt erg. Gelukkig heeft ze jullie nog. En uiteindelijk, sterven doe je toch alleen...
Sabine
Wat een dilemma zeg. En wat unfair van hem om je zo voor het blok te zetten. Je wilde al latten, voordat hij ziek werd en ik een nieuwe relatie hebben je kinderen ook een belang toch? Het komt niet over alsof hij zijn best heeft gedaan om met je kinderen beter overweg te kunnen.
Dit is eigenlijk chantage. Ik vind nog twee jaar doorgaan, terwijl je het eigenlijk niet zag zitten, en omdat hij het niet kan vinden met je kinderen, enorm lang hoor. In een gelijkwaardige relatie neem je het probleem van je partner serieus. Jij doet dat wel bij hem, maar hij niet bij jou... Vraag hem dan om een oplossing te verzinnen; Dit is het probleem, hoe gaan we dit oplossen. Dat jij als enige oplossing latten ziet lijkt me duidelijk. Mocht hij met een goede oplossing komen dan is het ook goed toch?(En dan wel echt een oplossing waar jij ook blij van wordt) En anders alsnog latten, dan heb je er in ieder geval alles aan gedaan.
Succes!
Keuze maken
Hij stelt je voor de keuze en dan kan hij een keuze verwachten, dus of je gaat en dan helemaal of je blijft , maar dan doe je dat voor hem. Jij bent dan ongelukkig en blijkbaar doet het je relatie met je kinderen geen goed.
Ik zou zelf ook voor mijn dochter kiezen tenminste in deze situatie. Met haar moet ik nog veel langer verder en ik ben verantwoordelijk voor haar. Zij moet nog beginnen met haar toekomst/leven en dan wil ik zo goed mogelijk voor haar kaar staan en ook dat zij gelukkig is met de situatie.
Reactie
Mijn dochters zijn 12 en 15. Daarnaast heeft hij 3 dochters (6, 12, 16) die om het weekend komen. Dan is hij natuurlijk wel grappig, vrolijk, entertaining, maar niet met die van mij. Dat valt ook mijn meiden op en ze trekken hun eigen conclusies, kortom, ze zijn klaar met hem. Er is geen ruzie in huis, ik heb nooit toegestaan dat hij zich met mijn opvoeding bemoeit (zolang er ook geen band was).
Hij is altijd zelfstandig geweest, erg sociaal, echter inderdaad ook erg passief. Door zijn kanker is alles letterlijk in elkaar gestort, en vrienden vallen met de bosjes af. Iedereen neemt afstand.
Ik voer hetzelfde gesprek al 1,5 jaar met hem, en hij werkt eraan door veel in huis te doen, te koken, wat dan ook. De band met de kinderen komt echter niet uit de verf.
Vandaar dat ik heb gezegd dat ik m financieel zal blijven helpen, ook in het zoeken van woonruimte bv (woont nu bij ouders) en het regelen van andere zaken. Ik begrijp heus wel dat hij enorm bang is voor wat gaat komen (niet rooskleurig), het alleen zijn onder deze omstandigheden, en alles eromheen. Maar dat neemt niet weg, dat ik niet meer wil samenwonen. Heb al 1x een burnout hierdoor gehad, wil nu meer rust.
Hij is echt een zwart-wit denker, wil op zijn ouders/vrienden geen beroep doen, dus kwam het altijd op mij neer. Ben KO. En als het alles of niets moet zijn, dan heeft hij de keuze immers zelf al gemaakt...
Inderdaad
Wat een dilemma zeg.
Het komt op mij over alsof hij bang is, bang dat jij hem ook in de steek gaat laten (net als de rest). En dat hij daarom de eer maar aan zichzelf houdt.
Gezien de leeftijd van jouw kinderen vind ik dat echter geen reden om niet aan jezelf te denken. Je kinderen zijn nog veel te jong om dag in dag uit in zo'n sfeer te moeten leven. Dus hoe moeilijk het ook gaat worden, ik denk toch dat je aan het belang van je kinderen moet denken.
En dan geef je hem ook de ruimte om zijn eigen plan te trekken. Hij zal het toch met zijn eigen kinderen en zijn eigen ouders moeten doen denk ik. Dat zijn voor hem toch ook mensen waar het om draait.
Ik wil niet zeggen dat je hem niets verschuldigd bent, maar je bent je kinderen in ieder geval veel meer verschuldigd.
Sabine
Ik weet niet of hij zijn keuze echt gemaakt heeft. Misschien hoopt hij door alles of niets voor te stellen dat jij dan kiest voor alles en dan houdt hij mooi alles. Als ik jou was zou ik zeggen latten of niets, einde opties. Ik weet uit dagelijkse ervaring hoe slopend een zieke partner en alle zorgen er om heen kunnen zijn. Als hij dan ook nog ongezellig is tegen jouw kinderen en wel gezellig als ze eigen kinderen er zijn dan denk ik dat je groot gelijk met afstand nemen: dit is niet goed voor je kinderen en ook niet voor jou. Sterkte!
Marieke (ot)
Ik heb niet alle reacties gelezen. Wat jij schreef over -mensen sterven zoals ze geleefd hebben- viel bij mij erg verkeerd. Mijn man is ernstig ziek, al jaren en uitzicht op betere tijden zijn er nauwlijks. Financieel is dat erg lastig. Maar nog lastiger is het sociaal contact. Mensen waarvan je dacht dat ze vrienden waren, haken zomaar af. Je ziet ze niet meer. Het is blijkbaar al te lastig om een keer te bellen. Ik probeer contact te houden, neem zelf 't initiatief maar 't wordt eenrichtingsverkeer. En een paar jaar later heb je nog je familieleden en that's it. Ik had dit niet verwacht maar ik overdrijf niet, mensen zijn onnadenkend keihard - jij ligt eruit.
Perspectief
Ik ben trots op mezelf, heb voet bij stuk gehouden. Over 2 maanden kan hij de woning van zijn ouders overnemen. Ik heb alle administratie al overgedragen en voor me zelf al wat nieuwe meubels uitgezocht voor als hij zijn spullen meeneemt. Het voelt wel goed zo, opgelucht.
Ook denk ik dat hij wel bijdraait en het latten zal accepteren, zonder nou echt de relatie helemaal te verbreken. We hebben een plan opgezet, hij blijft bij zijn ouders. Alleen als hij de kinderen moet opvangen komt hij nog hier met ze. Na de 2 maanden overbrugd te hebben, is hij volledig zelfstandig. Alleen het feit al dat ik die weekenden dat zijn kinderen komen, weer voor mezelf heb, heeeeeerlijk 
Haha
Vol verbazing zit ik je laatste reactie te lezen, tot ik me besef dat jij niet 'die ene' met 'die schoonmoeder' bent. 
Heel goed Sabine. Ik hoop dat dit je de rust brengt die je wilde. En goed dat je bij je beslissing bent gebleven. Tot een bepaalde situatie gechanteerd worden is nooit de oplossing lijkt me.
Sabine en naamloos
Sabine, wat een heerlijk vooruitzicht! En wat fijn dat jullie tot een gesprek en gezamenlijk plan zijn gekomen.
Naamloos; je hebt gelijk. Je sterft zoals de laatste periode van je leven was. Heel veel sterkte met de situatie.
(en het spijt mij als mijn opmerking je gekwetst heeft)
Kinderen
Voor jullie kinderen lijkt me dit ook erg moeilijk. Waarom komt hij met zijn kinderen bij jou als het 'zijn' weekend is? Hij is toch de ouder? Als hij het niet aan kan, fysiek of geestelijk, moet hij dan geen opvang regelen binnen zijn eigen netwerk (familie, ex-schoonfamilie, vrienden enz.)?
Zo verdomde moeilijk....
Om eerst antwoord te geven op je vraag, gezien we samenwoon(d)en, waren zijn kinderen om het weekend hier in huis. 5 kinderen tesamen... dolle pret dus. Maar ok, zo gaat dat in een samengevoegd gezien toch?
Hij heeft er zich redelijk bij neergelegd dat het latten worden, maar probeert me wel dagelijks over te halen (middels (onbewuste?) manipulatie veroorzaakt door zijn eigen angsten. Hij geeft aan dat ik niet gelukkig zal worden omdat ik mezelf voor mijn kinderen aan de kant zet. Hij heeft in "ieder geval geen zin zijn leven in zijn eentje te slijten, en heeft geen zien altijd alleen op de bank te zitten om dan af en toe in het weekend eens in de 2 weken een beetje plezier te maken"
Ik begrijp zijn angsten wel, met de dood voor ogen en in je eentje hiermee te moeten leven dagelijks is immers niet niks. Rationeel weet ik dat het het beste is voor mijn kinderen, wil ze de laatste paar jaren dat ze nog bij me zijn, een 'zorgeloos' thuis bieden, zodat ze met vreugde op hun tienerjaren kunnen terugkijken.
Emotioneel ligt mijn hart wel nog bij hem, en heb ik het gevoel dat ik hem in de steek laat. We hebben het met ons tweetjes leuk samen, maar ik heb helaas de kinderen nou eenmaal ALTIJD!
Ik kies voor het rationele, want de kinderen hebben nog een heel leven voor de boeg, en hier wil ik ze niet in meeslepen.
Hij zegt dat ik er helemaal alleen voor kom te staan, als de kinderen straks de deur uit gaan. Ja dat klopt, is eenmaal zo, en stilletjes en verdrietig denk ik dan... ik kom er toch alleen voor te staan... zo pijnlijk....
Wat een !@$#@#$ situatie 
