Wat moet ik met mijn man (of hij met zichzelf)

Je schreef het zelf al

Je schreef : Ik ben jarenlang een onzekere en afhankelijke vrouw geweest, maar na afgelopen winter keihard richting burnout te zijn gegaan en vervolgens therapie, gaat het erg goed met me. Eindelijk niet meer op hem hangen, maar het heft in eigen handen nemen. Zelf actie ondernemen ed.

M.a.w. de balans in jullie relatie is verstoord.
Eerst was hij de man, de sterke, de regelneef, degene die het roer vast hield, en die nodigwas.

Nu ben jij voor jezelf gaan zorgen, je hebt verantwoording voor jezelf genomen, en je hebt hem minder nodig voor alledaagse praktische dingen.
Je pakt zelf het klusmateriaal, je zorgt en doet zelf weer.

En je man? die is met een nieuwe baan begonnen, en nu blijkt dat hij baan die niet leuk vind, en als klap op de vuurpijl is hij thuis ook niet meer zo hard nodig, want jij zorgt weer voorjezelf, en je hebt hem in prakties opzicht niet zo hard meer nodig...

Nu kun jij 2 dingen doen...Of doorgaan met hem alles uit handen nemen, en hem nog passiever later worden, of hem confronteren met zijn verantwoordelijkheden naar jou en jullie gezin toe

Hoe dan ook, vroeg of laat moet er gesproken worden, en vroeg ook laat zal die confrontatie komen van jou ergernissen naar hem toe. Daar zak hij waarschijnlijk dan ook wel van schrikken.

Praat dus met hem. Schrikken doet hij toch, en dat nu vroeger of later is, dat maakt de inhoud van jou irritatie niet minder.
Laat hem dus nu maar schrikken, des te eerder is hij aan de gedachte gewend, en kan hij daar mee leren omgaan.

Jolanda

Burn out

Je schrijft dat jij een burn out hebt gehad en jullie samen een hectische en zware periode hebben gehad in het gezin. Kan het zijn dat je man nu aan de beurt is met een burn out?
Marieke

Als je het omkeert

denk ik wel dat Inez haar man wat tijd moet gunnen. Als je zelf tien jaar op je man geleund hebt zou je man toch wel even een dippie mogen hebben? Het is pas vanaf september.

Hiermee wil ik niet het probleem onder de mat schuiven maar het is een bekend fenomeen dat als je zo nauw met elkaar verbonden bent de een instort als het wat beter gaat met de ander. Alleen maar met een pakket eisen naar de echtgenoot stappen vind ik dan wat kort voor de bocht.

Geen depressie

Dank voor de snelle reacties, fijn.
Even voor alle duidelijkheid, hij heeft geen depressie en ik denk ook niet dat hij hard op weg is naar. Ik ben al tijden aan het bepeinzen wat het nou is, is het alleen maar de onvrede en stress om de baan of is het meer. Ik denk ook zeker dat hij nu onbewust de ruimte neemt om in elkaar te storten en dat gun ik hem van harte. We hebben ook 10 jaar een foute rolverdeling gehad (nu zet ik mezelf overigens wel heel zwart wit neer hoor) en dat verander je ook niet zomaar.
Mijn zorg is wel dat we doorschieten in een omgedraaide rolverdeling zoals Magnolia noemde. Gaat hij nu volledig op mij leunen of was hij altijd al iemand die weinig initiatief nam? Ik weet het gewoon niet goed, omdat ik altijd allang blij was dat hij zoveel dingen regelde die ik niet durfde. In elk geval is het zoeken naar hem de ruimte geven en toch aan de andere kant wel stimuleren. Helaas ervaart hij dat grofweg gezegd dat ik weer aan zijn kop zit te zeuren en trekken (gelukkig heb ik vandaag een enorm financieel debacle kunnen afwenden, maar dat was wel gevolg van zijn laksheid).
Overigens heb ik vanavond genoemd dat ik vind dat hij iets met zichzelf moet gaan doen en dan antwoord hij voorzichtig 'ja dat zou ik misschien eens moeten doen'. Verder praten wil hij niet, te moe (en dan weer die enorme zuchten).
Laat ik anders maar beginnen met heel veel begrip tonen en regelmatig wat credit geven, ga maar op de bank zitten, ik breng de kinderen wel naar bed enzo. (maar dan gaat er iets van binnen enorm in opstand, ik heb het ook pittig hier thuis en met mijn opleiding...)
Wordt vast vervolgd.

Weet je het zeker?

Misschien heb je een heel duidelijke reden om zeker te weten dat het geen depressie is..maar het lijkt me voor een leek niet de makkelijkste diagnose om te stellen........

Waarom geen depressie?

Hoe kun jij beoordelen dat het geen depressie is. Alleen een psycholoog kan dat. Ik vind dat nogal makkelijk gezegd. Met de dingen die jij zegt en beschrijft zou ik toch eens die kant op gaan denken. En geef je man de kans en ruimte om verdrietig te zijn. Iedereen verwerkt dingen op zijn eigen manier. Hij is sterk geweest in de periode dat jij het moeilijk had, je zegt het zelf, kind met beperking, tropenjaren. Er zijn zat mensen die op het moment zelf sterk zijn maar erna de klap krijgen en het niet meer zien zitten. Probeer dingen eens vanuit zijn oogpunt te bekijken. Praat eens met hem, probeer te begrijpen wat hem dwars zit. En neem dingen over, als dat moet dan moet het

Niet

Hij is niet depressief, die conclusie hebben we samen al lang getrokken (daarvoor vind hij het leven nog veel te leuk), maar het is een combinatie van factoren.
Naast de baan die veel te druk voor hem is en ook werk wat niet geweldig is, 5 dagen in de week en het feit dat hij nu een terugslag heeft van alle jaren, maakt dat hij er nu zo bij zit. De afgelopen dagen hebben we er regelmatig gesprekjes over gehad, hij gaat hard nadenken over wat sessies bij een therapeut of iets van supervisie gericht op zijn werk én we gaan weer aan de slag met onze relatie. En dat laatste meer gericht op de leuke dingen zoeken met elkaar. We merken ook dat het belangrijk is dat hij zijn grenzen aangeeft naar mij toe.
Overigens: ik probéér met hem te praten, maar als de ander niet open is.....Het komt allemaal wel weer goed, het gaat tijd kosten, we praten in elk geval weer met elkaar.