Wat moet ik nu?
Ik heb er een behoorlijk rotzooi thuis van gemaakt.... en weet niet meer wat ik moet doen....
Het probleem begon eigenlijk een tijd geleden. Door een ongeluk kwam ik in oktober thuis te zitten... het was echt rot, te veel tijd om na te denken
Na een reunie begin ik met een oud collega te appen. Hij woont in het buitenland en ik had hem en tijd niet gezien. Toen we nog samenwerkte had ik altijd een zwak voor hem, maar ja, beide een relatie, en verder dan vriendschap kwam het nooit.
De appjes begonnen al snel weg intiem te worden. Ik dacht dat er niks kon gebeuren want hij woont 8000 kilometer verder.
Ik was thuis niet gelukkig, voelde me erg alleen, verdrietig; mede door winterdepressie en thuis zitten. Toen ik eindelijk weer aan het werk kon kwam corona. Mijn man was 24/7 thuis, was altijd moe, had iedere avond hoofdpijn. Met 3 kinderen thuis was het altijd druk, chaotisch en ik voelde me zo rot en alleen in die situatie. De appjes waren mijn uitlaatklep.
Mijn ex collega bleek echter naar Nederland te komen voor vakantie en we spraken af.
Het was heftig, ik viel knetterhard voor hem. We spraken 2 keer af, hadden geen seks maar dat scheelde niet veel.
Mijn man kwam er achter, en die is daardoor in een mega depressie gekomen, hij is de hele dag verdrietig. Ik hou van hem maar voel verder geen verliefdheid, hij is meer mijn beste vriend.
Ik moet kiezen wat ik wil... ik hou ontzettend veel van mijn man, we hebben een mooi huis, 3 kinderen dus als wat een vrouw zou willen. Maar dat tegen over staat een man waar ik verliefd op ben. Over een jaar komt hij terug naar Nederland en hij wil graag met mij verder. Als hij appt voel ik me blij, terwijl ik de rest van de dag me verdrietig voel.
We hebben ons ingeschreven voor relatietherapie maar door de lange wachtrijen nog niet aan de beurt. Mijn man wil dat ik al het contact verbreek wat logisch is maar hoe kan ik iets stoppen waar ik zo blij van wordt?
Wat moet ik? Ik moet kiezen wat ik wil maar hoe doe ik dat? Moet ik voor mijn gezin kiezen? Of de sprong in het diepe wagen met al het verdriet wat daarbij komt kijken?
Fem
Velen zullen je veroordelen en erover oordelen. Het verbreken van het contact wat je man voorsteld, maakt het verlangen alleen maar groter. Mijn mening is je hart te volgen, die weet de weg uiteindelijk te vinden.
Het duurt nog een jaar eer hij naar NL komt. Gebruik die tijd om elkaar beter te leren kennen, ook al is dat online. En vertel je man (ja het is lullig voor hem) dat je wilt onderzoeken hoe diep je gevoelens zijn. Het kan ook katalyserend werken voor je relatie thuis.
En voor wat betreft relatie therapie, ik ben er geen voorstander van, maar goed, dat is mijn persoonlijke mening. Lost je verliefdheid nl niet op. Je weet de gevolgen voor je gezin. Je weet waar je inzit. En hoe meer je je gevoel naar beneden wilt drukken, hoe sterker het aan de andere kant omhoog komt.
Veel sterkte.
Ik kijk er anders tegenaan
Ik zou dit jaar zonder die oud-collega investeren in de relatie met je man. Dus juist wel relatietherapie. En mocht over een jaar de relatie met je man echt kansloos blijken te zijn, dan rond je eerst je huwelijk netjes af en ga je daarna pas eventueel verder met die ander.
In dat jaar zet je voor jezelf op een rijtje hoe je leven eruit ziet na een scheiding. De helft van de tijd de kinderen niet meer zien: is het je dat waard? Pluk van het internet een voorbeeld van een echtscheidingsconvenant. Vul dat voor jezelf in. Dat houdt dus ook in, de financiële situatie voor jezelf helder krijgen. Kun je jezelf onderhouden, of zul je extra uren moeten gaan werken? Wie kan er in het huis blijven wonen, ben jij dat, of is je man dat? Is het een koop of een huurhuis? En is er overwaarde? Kortom maak voor jezelf concreet hoe straks je leven er uitziet als je niet meer samenleeft met de vader van je kinderen. En voeg dan pas die andere lover toe. Je staart je nu blind op je verliefde gevoel. Maar geloof me, dat verdwijnt ook weer na een (paar) jaar. Ook nieuwe relaties gaat het spetterende nagelopen altijd echt af. Zeker een situatie met een samengesteld gezin is vaak uiterst moeizaam, merk ik om mij heen en lees ik hier op het forum.
Je bent nu gevoelig voor zijn avances omdat je relatie niet goed is. Ga daar eerst aan werken. Dat verdienen je man en kinderen, en dat verdien jij.
Nogmaals, als je huidige relatie het komende jaar niet overleeft, dan kun je altijd nog verder kijken. Overigens, van relatietherapie met je eigen man nu, kun je in de toekomst (wellicht met die ander) nog heel veel plezier hebben. Nu leert er namelijk vooral jezelf kennen. En jezelf neem je hoe dan ook mee in een volgende relatie.
Deze zin
"we hebben een mooi huis, 3 kinderen dus als wat een vrouw zou willen".
Het is blijkbaar niet wat jij wil. Sterker nog: veel vrouwen willen meer en hebben dat ook (een liefdevolle relate). Ik heb geen oordeel over je verliefdheid, je weet zelf wat je voelt en wat het betekent voor je man en kinderen.Je moet onderzoeken wat dit voor jou betekent, zie de eerdere post. Relatietherapie samen met je man betekent dat je voor hem gaat en daar ben je niet van overtuigd. Daar hou je jezelf en hem mee voor de gek. Werk eerst aan jezelf en onderzoek waarom het zo gaat
Geef je man dat jaar
Ik wilde net een heel verhaal schrijven, maar ik zie dat Pennestreek dat al gedaan geeft. Dat dus. Sterkte!
En daarbij toegevoegd
Zou ik nooit gaan scheiden om een ander, maar éérst heel erg goed voor jezelf gaan zorgen.
Zorgen dat je buiten om de andere man compleet op eigen benen kan staan en alles helder krijgt, daarin sluit ik me volledig bij pennestreek aan.
Een vogel is niet bang dat een tak breekt, hij vertrouwd niet op de tak, maar op zijn eigen vleugels, omdenken Fem.
Uit elkaar gaan kan altijd nog
Natuurlijk val je knetterhard voor die man. Dat is toch logisch! Hij is het groene gras! Ik zou er niet zomaar in meegaan. Dan gooi je door een bevlieging (wat heen en weer appen en twee ontmoetingen!) jouw hele leven en dat van je kinderen en man op zijn kop. Ik zeg ook: verliefdheid voor nu in de koelkast en ga in relatietherapie met je man. Je schrijft dat je van hem houdt en je hebt drie kinderen met hem. Dat zijn voorwaar toch wel twee hele goede redenen om er nog wat bloed, zweet en tranen aan te besteden. Scheiden kan altijd nog!
Ik ben het helemaal niet eens met: “Relatietherapie samen met je man betekent dat je voor hem gaat en daar ben je niet van overtuigd. Daar hou je jezelf en hem mee voor de gek.“
Ik denk dat je in relatietherapie kunt gaan met alle twijfels die je hebt. Het enige wat je 100% moet doen is het een eerlijke kans geven. Daar hoort dan bij dat je het contact met je vlam verbreekt, omdat een dagelijks leven huwelijk bijna per definitie niet op kan tegen een stormachtige verhouding. Dat is gewoon geen match.
zelf in therapie
Ik zou zelf in therapie gaan om te ontdekken wat je wil. Want blijkbaar heb je al jaren iets weggestopt wat ineens naar boven komt omdat je thuis tijd had om na te denken.
Dus wat mis je in je relatie?
Wat is jouw aandeel daarin?
Wat wil je verder?
Dan erna kijk je of die ander daar dan een rol in kan spelen of niet.
Neem dat jaar voor jezelf dus.
Verliefdheid is zo tricky. Het vertroebelt echt je wereldbeeld. Dat je verliefd wordt zegt wel iets maar niet dat DEZE man DE man is. Echt niet.
Precies
Wat guera zegt. Je verliefdheid, altijd al een zwak voor deze man te hebben gehad, zegt niet dat deze man DE man is voor jou, DE enige echte ware...
Het gaat nu niet goed in je huidige relatie. Door het zien van die oud-collega is het vonkje wat je altijd al bij het zien van hem voelde, voor nu even heel duidelijk opgekomen. Heb je nu verliefde gevoelens. Dat laat je toe, omdat de situatie in je huidige relatie niet zo best is op het moment. Maar ga eens bij jezelf na, wáár ben je nu dan eigenlijk verliefd op? Gaat het echt om die ander als persoon of is het meer om het gevoel wat je hebt door het contact met die ander, door de aandacht en interesse die er nu voor je is? Waar is het een oplossing voor, wat brengt het je nu, war brengt het je op de lange termijn? Er zijn nu in je huidige relatie onvervulde behoeftes en pijnpunten en die zullen bespreekbaar gemaakt moeten worden. Dát is het startpunt van waaruit de relatie weer op kan bloeien en verder kan groeien, van waaruit de problemen van nu en de ontevredenheid van jezelf opgelost kunnen worden. Hoe pijnlijk dat ook is en hoe moeilijk dat ook lijkt. Want het lijkt nu zoveel makkelijker en bevrijdender om jezelf over te geven aan dat heerlijke verliefde gevoel, omdat de problemen van nu dan als sneeuw voor de zon lijken te verdwijnen. Maar vreemdgaan lost niets van die problemen op. En je vraagt het jezelf ook al af, is dit het werkelijk waard om alles wat je hebt, op het spel te zetten?
Je zegt dat je ex collega terug gaat komen naar Nederland en dat hij dan met jou verder wil... Daar hou je jezelf nu heel erg aan vast, maar wie zegt dat dat ook echt zo is? Over een jaar denkt hij er misschien wel heel anders over. Nu kan hij dat heel gemakkelijk zeggen. Voor hem is dit heimelijke contact met jou ook even spannend, verfrissend, opwindend. In zijn eigen relatie zijn de verliefde gevoelens voor elkaar waarschijnlijk ook niet meer in alle hevigheid aanwezig en dat hij voor jou nu heel bijzonder is, geeft hem dat natuurlijk een heel goed gevoel, zoals dat andersom voor jou ook het geval is.
Nogmaals, aan je huidige relatie werken zal wat tijd en energie van jullie beiden kosten. Je man heeft wellicht ook het één en ander te verwerken, want buiten jullie relatieproblemen lijkt het erop dat er wellicht nog meer aan de hand is waardoor hij worstelde met klachten van aanhoudende vermoeidheid en hoofdpijn. Hebben jullie daar al ooit over proberen te praten, waarom jullie jezelf (want jij had het over je winterdepressie, jezelf verdrietig, alleen en ongelukkig te voelen) niet helemaal happy samen meer voelen? Het komt op mij over dat er al een behoorlijke afstand tussen jullie aan het ontstaan was, maar dat de ontevredenheid daarover niet naar elkaar wordt uitgesproken. En dan kom ineens zomaar iemand tegen, in jouw geval iemand waar je altijd een zwak voor hebt gehad, die jou ineens heel goed begrijpt, jou ziet staan, jou aandacht geeft, waar je zó naar hunkert...
Fem, denk goed na. Ga in ieder geval met jezelf aan de slag, probeer anders een online relatietherapeut te vinden, die jullie wat sneller te woord kan staan. Lees het boek 'Verliefd op een ander' van Mira Kirshenbaum (ook als e-book te downloaden).
En als je echt zeker weet dat je met je ex collega verder wil -en hij zeker weet dat hij verder wil met jou- rond dan (beiden) eerst netjes je huwelijk af voordat jullie met elkaar verder gaan. Als hij uiteindelijk toch echt DE ware blijkt te zijn, dan is het alles waard. Alle verdriet, pijn en rompslomp.
Heel veel sterkte en succes.
aan jezelf werken
lijkt me nu het meest voor de hand liggend, hoe komt het dat je je zo voelt? Zolang je dat niet weet, lijkt het me ook weinig zinvol om aan relatietherapie te beginnen. Dat kan altijd nog als je alles voor jezelf helder hebt.
Dank jullie
bedankt voor de reacties... ik weet nog niet welke kant ik op moet... stoppen net appen is op 1 of andere manier een stap te ver... het lukt me niet. De vraag is waarom? Waarom ik een flirt aan de andere kant van de wereld niet los kan laten?
Ik weet wel dat ik mijn man kapot maak met mijn besluiteloosheid. Hij weet hoe de vork in de stilzit. Hoe ik worstel met mijn keuzes en dat ik wel zou willen dat ik voor hem kies maar .... ik kan het niet. Als ik nu dat zou zeggen zou ik liegen en ik heb al genoeg gelogen. Dat wil ik niet meer.
Gezien het kapotmaken van mijn man... ik mag en kan hem dit niet aandoen... ik kan niet kiezen, wil niet kiezen... maar ik wil hem ook niet verder kapot maken. De keuze ligt dan bijna voor de hand, maar ook dat is een keuze die ik niet wil maken.
Waarom?
"Waarom ik een flirt aan de andere kant van de wereld niet los kan laten?"
Omdat flirten leuk is, er is een man die lieve spannende berichtjes stuurt waar je verder weinig aan hebt, hij woont 8000km. verderop tenslotte.
Volgend jaar komt hij naar Nederland en wil dan met jou "verder". Hij durft wel, een getrouwde vrouw met 3 kinderen. Het lijkt hem dus een goed idee dat je gaat scheiden? Die ellende heeft hij zelf ook achter de rug en denkt met jou gelukkig te worden.
Wat een player.....
Stuur hem een berichtje dat je stopt met appen, blokkeer hem en focus je op je man en gezin. Als blijkt dat je over een jaar toch intussen gescheiden bent en je boontjes alleen rooit, wie weet zet de verliefdheid zich dan alsnog voort. Maar, dan kan je jezelf wel recht in de ogen aankijken. Heb je alles geprobeerd om je huwelijk te redden.
Liefde maakt blind
Dit is duidelijk verliefdheid, waardoor je het allemaal niet meer zo helder ziet. Je hele leven opgeven voor een vage oud collega is wel echt heel rigoureus hoor... als je weet dat je je man hiermee kapot maakt, dan is de enige juiste keus ermee te stoppen. Dat stoppen met appen je niet lukt is natuurlijk onzin. Kwestie van een afscheidsappje sturen en blokkeren. En dan heb je dus een heel jaar om orde op zaken te stellen. Als blijkt dat het er niet meer in zit met je man kan je altijd weer contact opnemen met je collega. Stoppen met je relatie voor een verliefdheid is echt best wel dom, ga eerst uitzoeken hoe je je eigen leven weer op de rit krijgt.
Vergelijkbaar
Ik heb op de universiteit een vriendje gehad. Aan uit, aan uit. Hij voelt als de liefde van mijn leven, maar steeds als we elkaar daarna weer tegenkwamen had de een een vriendin of de ander een vriend. Inmiddels ben ik 30 jaar met mijn huidige man en hij ook een jaar of 20 met vrouw en kinderen. Soms kom ik hem nog tegen vanwege ons beider werk in dezelfde branche. Het is dan weer vuurwerk in mijn hart en ook in zijn hart heeft ie me vaak verteld. Gelukkig meestal niet tegelijkertijd, dus doen we niks. Ik zwijmel dan een paar dagen over hoe leuk hij is, maar ik weet ook dat wij niet voor elkaar gemaakt zijn, anders was het op de universiteit wel gebeurd en gebleven.
We zijn jaren verder, we zijn allebei veranderd, meer dan een goede herinnering moet het niet zijn.
En dat lijkt me ook voor jou, Fem. in de afgelopen jaren zijn jullie beiden veranderd. Ik heb het idee dat hij het fijn zou vinden om opgevangen te worden als hij terugkomt naar Nederland. Wel makkelijk. Ook mijn advies: richt je op je man, je weet wat je aan hem hebt, die ander is een fantasie die alleen maar kan tegenvallen.
Inderdaad
Wat Adelaide ook al zegt, die ander is een fantasie. In jouw gedachten vormen jullie samen het perfecte stelletje, is het leven samen met hem één groot paradijs. Alles is geweldig en perfect, alles klopt en gebeurt zoals jij het zo graag zou willen. Een man die alle aandacht en waardering voor je heeft, die je op handen draagt en in de watten legt, een leven vol passie en hartstocht. Maar dat is wat verliefdheid met je doet. Het laat je door die veelbesproken roze bril kijken waardoor het lijkt dat daarachter alles beter, mooier, fijner en probleemloos is.
In de realiteit is het niet jou en hem alleen in die verliefde bubbel. Zijn er de kinderen, werk, de ex-partners, het huishouden, de rekeningen die betaald moeten worden, je dierbare familieleden en vrienden/vriendinnen, enzovoorts.
Dus nu houd je jezelf vanalles voor, heb je hoge verwachtingen tav dat hij zegt met jou verder te willen als hij volgend jaar terug komt naar Nederland. Want dan wordt het leven pas weer fijn, dan zijn in één klap al je problemen opgelost...
Nee Fem, echt niet dus. Als je daar nu op het zitten wachten en niets doet om de problemen die je nu ervaart, op te lossen, dan worden ze alleen maar groter, heftiger, moeilijker.
Je fantasie van nu is niet de absolute werkelijkheid. Die zal straks toch in meer of mindere mate tegenvallen. Omdat alles anders loopt dan hoe het er nu in je fantasie aan toe gaat.
Het zou zomaar zo kunnen zijn, dat je ex collega het wel prettig vindt om inderdaad door jou opgevangen te worden als hij terug komt, even een leuke tijd met jou heeft, om je vervolgens hartelijk te bedanken (of nog niet eens) omdat als hij dan alles hier voor zichzelf weer op de rit heeft, jou aan de kant te zetten om verder te gaan met zijn eigen leven. Dan sta je daar, als gescheiden vrouw en alleenstaande moeder... heb je daar alles wat he had, voor opgegeven.
Je zegt dat je je man niet verder kapot wil maken. Dat wil en kun je hem niet aandoen. Maar je wilt en kunt ook niet kiezen voor de ene of de andere situatie. En dan blijft er een bijna voor de hand liggende keuze over, maar daar wil je ook niet voor gaan...
Nogmaals, die verliefdheid en 'belofte' op een leven vol passie en hartstocht en zonder de huidige problemen met je ex collega, laten je nu denken dat dat het waard is om alles voor hem op te geven. Daar focus je jezelf nu heel erg op. Probeer dat om te buigen naar je eigen relatie, naar je eigen man. Zie het zoals Adelaide: dat je nog steeds wel speciale bijzondere gevoelens voor iemand kunt hebben, maar dat dat niet wil zeggen, dat je daar dan beiden meteen iets mee doet, er aan toe geeft. Het mag er zijn, het geeft je even wat leuke, fijne zwijmelmomentjes, maar even later kom je weer op aarde, wetende dat jullie niet voor elkaar gemaakt/bestemd zijn, anders was het wel anders gelopen toen jullie nog collega's waren.
Je wil jezelf beter voelen in je huidige relatie. Want daar vallen nu dingen in tegen en gaat het niet naar je eigen verwachtingen. Het gedrag/staat van zijn van je man bevalt je niet en het ziet er niet naar uit dat dat zomaar zal veranderen. Daarvoor zul je namelijk zelf ook in actie moeten komen. Je bent zelf ook voor de helft verantwoordelijk voor de huidige staat van je relatie. Niet alleen je man. Het ontbreekt je aan de energie om eraan te willen en kunnen werken en zo'n verliefdheid geeft je dan een soort van uitvlucht, een escape uit de huidige situatie. Veel makkelijker om aan toe te geven, want je krijgt veel sneller een beloning in de vorm van je gezien voelen, aandacht krijgen. Maar het lost niets op.
Wat Wil40 En Zonnehoedook al zeiden: stop met appen. Kwestie van afscheidsappje sturen en blokkeren en dan jezelf focussen op je man en gezin. Orde op zaken stellen. En als het er echt niet meer in zit, maak je de keuze voor jezelf, voor een nieuwe relatie. Maar daar kun je alleen achter komen als je nu je eigen man, je relatie een eerlijke kans geeft. Zonder een stoorzender in de vorm van iemand die jou spannende appjes stuurt.
Misschien interessant
Om dit artikel te lezen. Site bevat nog wel een aantal interssante artikelen die van toepassing zijn op situaties zoals deze waar Fem nu in zit.
https://www.tripleimpact.nl/artikel/verliefd-op-een-ander-de-7-dos-and-donts/
Adelaide en Belladonna
zo waar wat jullie schrijven! En een goed artikel Belladonna. Wij hebben ook ervaren dat kiezen voor elkaar, werken aan het opnieuw ontdekken van de liefde, ons ook heel veel over onszelf heeft geleerd. We zijn allebei, los van elkaar enorm gegroeid, op allerlei vlakken. Ook als onze relatie het niet gered zou hebben waren we er als persoon allebei op vooruit gegaan. Alleen al daarom is samen in therapie gaan een goed idee.
Fem, jullie hebben allebei een moeilijke periode achter de rug. Je bent in jezelf en in elkaar teleurgesteld, jij durft niet meer op je man te vertrouwen. En ik denk ook niet meer op jezelf. Met die ander voel jij je beter over jezelf. Maar dat is zeer waarschijnlijk echt tijdelijk. In ieder geval heb je er nog niet voor geknokt met je man samen, en daarmee ontneem je jullie allebei de kans om (naar elkaar toe) te groeien.
Ja, het is ontzettend moeilijk om los te komen van een verliefdheid, het is een verslaving (zie in dat artikel van Belladonna, je wordt 'high', het is echt een verslaving). Dat kan wel een jaar kosten. Maar het is echt alle moeite en pijn waard omdat jij als mens ontzettend veel kan leren in die periode. En als bonus kun je dan misschien je gezin in stand houden.
Mijn man wilde niet meer verder met mij. Ik wilde daar niet in meegaan zonder voor ons huwelijk te vechten. Na 1,5 jaar hakte man de knoop door en zijn we naar de mediator gegaan. In een maand of 4 hebben we de scheiding geregeld. In die tijd kreeg man een relatie. Maar toen we de handtekeningen gingen zetten is hij toch teruggekrabbeld. Ons kind had ons nodig (laat de details maar zitten, maar het was heftig). Man heeft toen met zijn verstand besloten dat de scheiding doorzetten niet kon. En dat als we als team voor ons kind wilden kunnen zorgen we in therapie moesten om de relatie weer vlot te trekken. Dus hij had een dubbele 'handicap', geen liefde meer voor mij én verliefd op een ander. En toch is het goed gekomen tussen ons. Neem dus die beslissing gewoon met je hoofd. Je hart is op dit moment geen goede raadgever.
Vraag
Ik vraag me af hoe het komt dat de gevoelens van zo'n buitenechtelijke liefde altijd zo klein gemaakt worden. Het is 'maar een verslaving' enz enz.
(niet perse nu en hier maar in dit soort draadjes komt het steeds naar weer naar voren)
Maar hoe zit het dan met jullie eigen relatie?
Is die anders begonnen dan, grootser, meer hoogstaand?
Stoor
Ik maak die gevoelens zeker niet klein. Ik heb het woord 'maar' ook nergens gebruikt. Sterker nog, zo'n verboden liefde is allesoverheersend, daar is niks kleins aan. Maar je hormonen maken (veel) meer kapot dan je lief is.
Ik was niet degene die verliefd was op een ander. Maar toch weet ik best hoe heftig verliefd zijn is/kan zijn en hoe moeilijk het is om ervan los te komen.
Maar het is toch een compleet andere situatie als je allebei jong en ongebonden bent en stapelverliefd wordt dan wanneer je in partner en (vooral!) kinderen hebt? Dan zet je heel veel op het spel voor iets waarvan je op voorhand niet zeker kunt weten of het blijvend is. Ik mag toch hopen dat als je als volwassene met verantwoordelijkheden niet alleen maar je *** achterna loopt (geldt voor zowel mannen als vrouwen). Vandaar dat ik vind dat je bij een verliefdheid eerst moet kijken wat er mis is/mist in je eigen relatie dat je blijkbaar wel haalt uit die verliefdheid, dan moet kijken of je binnen je relatie dat niet terug kunt krijgen (want het was er blijkbaar eerst wel, je bent ooit verliefd genoeg geweest om kinderen met deze partner te krijgen) en als dat allemaal echt niet lukt, ga je eerst netjes scheiden en alles goed regelen voor de kinderen. En DAN PAS ga je kijken naar een nieuwe relatie. Elke andere volgorde zorgt voor (onnodige) pijn, frustraties, moeilijkheden.
impulsief
Tegenwoordig zijn jonge mensen veel vaardiger in het aangaan van relaties en oefenen daardoor veel meer dan vroeger. Vooral natuurlijk ook door de mogelijkheden van anticonceptie.
Als je van jezelf weet dat je het moeilijk bij een partner kunt houden dan kun je ook afspreken met je partner dat je elkaar daar vrij in laat.
Of je gaat geen vaste relatie meer aan.
Voor een deel van de mensen is het levenslang monogaam zijn en bij elkaar blijven teveel gevraagd.
AnneJ
"Tegenwoordig zijn jonge mensen veel vaardiger in het aangaan van relaties en oefenen daardoor veel meer dan vroeger. Vooral natuurlijk ook door de mogelijkheden van anticonceptie."
Want toen jij jong was was er nog geen anticonceptie? Dat lijkt me sterk. De pil is er sinds 1963 of zo...
AnneJ
'Als je van jezelf weet dat je het moeilijk bij een partner kunt houden dan kun je ook afspreken met je partner dat je elkaar daar vrij in laat.'
Dat moet die partner dan wel willen. Als die dat niks vindt, en je wil diegene niet kwijt, is de belofte dat je natuuuuurlijk trouw blijft snel gedaan.
Pil
Dat was vroeger toch niet algemeen bekend laat staan beschikbaar.
Bij mij thuis was het in elk geval geen onderwerp. Ik heb inderdaad de pil aangeschaft. Ik was met 16/17 de deur uit, werkte maatschappelijk dienstplichtig in een instelling, en kon het zonder mijn ouders regelen. Ik had de tip gekregen van de vrouw van een huisarts die bij ons in de straat woonde en die mijn moeder al had ingeschakeld toen ik ongesteld was. Verder vond ik alle informatie in de bieb. Want internet was er toen ook nog niet.
Echt vorige eeuw nog.
Die generatie had daar over het algemeen nog geen of weinig tekst bij.
Een eigen rekening aanschaffen kon nog niet, daarvoor moest ik een handtekening hebben van mijn vader.
Relatievorming was ook nog veel stricter. Ik ging samenwonen, het was in de tijd dat er nog in het huwelijksformulier stond dat de man oa. bepaalde waar het echtpaar ging wonen. En we vonden dat niets.
Dat gaf thuis wel discussies. We gingen ermee in gesprek met de dominee, mijn ouders en 'wij'.
En inmiddels heb ik al een half leven informatie over relatievorming en sexualiteit achter de rug, die informatie is ook steeds meer openbaar, vrij verkrijgbaar en divers geworden.
Erg ver terug
Je gaat wel erg ver terug, het ging om je bewering dat jonge mensen tegenwoordig anticonceptie hebben. Jonge mensen 60 jaar geleden hadden dat misschien minder makkelijk, maar ik ondervond er 35 jaar geleden geen problemen mee. Dus "jonge mensen tegenwoordig" mwaoh daar val ik dan ook onder.
AnneJ
'Dat was vroeger toch niet algemeen bekend laat staan beschikbaar.'
Nou, ik was vanaf mijn 17e aan de pil omdat ik een vriendje had. Gewoon via de huisarts. Gold ook voor vriendinnen en klasgenootjes.
Niet relevant
Of en op welke leeftijd en vanaf welk jaartal pubermeisjes en vrouwen aan de pil konden, doet toch niet ter zake wat het onderwerp van ts hier betreft.
De tijden zijn veranderd, de manier waarop men met elkaar in contact kan staan zijn sterk veranderd door alle ontwikkelingen op het gebied van mobiele telefonie en social media. Er lijkt soms praktisch geen kilometers afstand en uren aan tijd tussen mensen te zitten, enkel een schermpje. Mensen kunnen elkaar daardoor sneller en op meerdere manieren bereiken. En door de vele manieren kan dat sindsdien ook veel gemakkelijker in het geniep, stiekem, afgeschermd van de mensen om je heen. Doordat er zo veel mogelijkheden zijn ontstaan om meer mensen te kunnen bereiken en ermee in contact te staan, ontstaan relaties sneller, moet men de aandacht verdelen over veel meer personen en worden relaties soms vluchtiger, oppervlakkiger. Fladdert men van de één naar de ander, in hetzelfde tijdsbestek.
Vreemdgaan is van alle tijden. De veranderende tendens van deze tijd.
Pennestreek
In je post bevestig je mi alleen maar.
Je maakt het ook nu weer klein, neemt het je *** achternalopen, gooit het op (puur) hormonen.
Mag en kan ik enigzins volgen.
Maar het blijft me enorm frapperen dat op die manier nooit over (de start van) de echtelijke liefde gesproken wordt.
Stoor
Ik begrijp je maar volgens mij komt dat door het begrijp 'tijd'.
Iedere nieuwe relatie is spannend en meeslepend. Het stiekeme karakter van de buitenechtelijke relatie kan dat nog eens versterken. Mensen hebben een überroze bril op zoals we allemaal hebben als we verliefd zijn.
Een jarenlange relatie is ooit ook zo begonnen. Maar waarschijnlijk maak je van alles mee (ziektes, kinderen, werk- en familieproblemen) waardoor de band veranderd, dieper wordt, anders dan in het begin. Je leert de ander ook meer kennen op allerlei lagen.
Het is niet eerlijk imho vanuit de vreemdganger om een verse affaire te vergelijken met een jarenlange (misschien knusse maar ook wat saaie relatie). En... daar heb je wel een punt het is misschien ook niet eerlijk om de jarenlange relatie hoger te schatten dan de affaire. Het zou immers kunnen dat de affaire ook uitgroeit tot een diepe band in de loop der tijd.
Maar ja, op het punt dat er over gesproken wordt door de bedrogen partner is het zo ver nog niet. En zij (meestal zij) boogt zich op het jarenlang samenzijn en alle dingen die ze met haar man gedeeld heeft en de band die daar uit ontstaan is.
De een spreekt Arabisch en de ander Chinees, dat een beetje. Het is alleen zo dat degene die Arabisch spreekt (de echtgenote) ooit wel met haar man Chinees heeft gesproken (=verliefd geweest). En degene die Chinees spreekt met haar getrouwde lover spreekt nog geen Arabisch. Dat moet de tijd haar leren.
Stoor
Natuurlijk, zo begint vrijwel iedere verliefdheid. Maar lang niet iedere verliefdheid groeit uit tot een diepe blijvende liefde. En je hele leven en vooral dat van je kinderen overhoop gooien omdat je verblind wordt door een verliefdheid vind ik gewoon van een ongelooflijke stupiditeit. Als volwassene zou je moeten weten dat hormonen je zicht op de werkelijkheid nogal vertroebelen. Een echte goede verliefdheid is allesoverheersend. En dat is precies het gevaarlijke ervan. Pas als je van je roze wolk tuimelt blijkt de werkelijkheid toch meestal een heel stuk grijzer. Maar dan heb je al heel veel kapot gemaakt wat niet te herstellen is.
Dus ik bagatelliseer echt niet de verliefdheid, ik heb wel vraagtekens bij hoe weloverwogen een besluit is dat je onder invloed van die hormonen neemt.
Daarom pleit ik er ook keer op keer voor, als je relatie in het slop zit, probeer eerst echt serieus daar iets aan te doen, ga met je partner op zoek naar het waarom. En als dan blijkt dat de verschillen te groot zijn, of de liefde echt op, hecht dan eerst je huwelijk af. En als je dat verwerkt hebt (ook als degene die initiatief neemt is een scheiding heftig en pijnlijk) kun je pas op zoek naar een nieuwe relatie.
Natuurlijk kan het heel goed zo zijn dat iemand in een relatie zit die niet meer 'voldoet' en de perfecte match tegen het lijf loopt. Maar het lijkt me niet zo heel vaak voorkomen, gezien het hoge percentage 2e relaties dat stukloopt. Maar liefst twee derde van de gescheiden mensen krijgt in een volgende relatie of volgend huwelijk weer te maken met ernstige relatieproblemen.
Ik ben wel benieuwd waarom je je stoort aan hoe ik tegen zo'n verliefdheid aan kijk?
dank jullie
Dank allen,
Ik ben ondertussen gestopt met al het contact. Wat wij thuis hebben is waardevol. En ik doe hem pijn dus stoppen was de enige mogelijkheid. Soms heb je een schop onder je kunt nodig om dat in te zien. Daarom mijn dank voor jullie reacties. Die had ik nodig.
Ik weet dat het tijd kost. Maandag waarschijnlijk, maar nu het voelt het nog alsof ik thuis toneel speel. Ik zeg ja en amen, zeg dat ik weer slaap ( sinds februari nooit dan 4 uur per nacht) en doe mijn best om de liefdevolle vrouw te zijn die voor haar man kiest. Manlief is blij en lijkt uit zijn depressie te komen. Volgende week intake voor relatietherapie. We praten veel over gevoelens.
Mischien lijkt het niet zo als ik het zo opschrijf, maar ik probeer... en wil dat het beter wordt, ik hoop alleen dat dit gevoel verandert, alsof dit allemaal nep is...dat ik me niet zo eenzaam voel
Fem
Dat is een moeilijke en belangrijke eerste stap, die je hebt gezet. Echt heel goed van je en volgens mij de enige manier om verder te komen.
De volgende stap is misschien nog wel moeilijker en minstens zo belangrijk. Stop met jezelf te verloochenen. Je mag zijn wie je bent. Ja en amen hoeft niet. Doen alsof je slaapt, hoeft niet. Zoals jij nu voor je relatie kiest door het contact met die andere man te verbreken, zo zou je nu ook voor de relatie met jezelf moeten kiezen, door te stoppen met dingen te verdraaien voor de lieve vrede. Niet dat je nu in één keer alle registers moet opentrekken, maar geef jezelf, je gevoel, jouw mening en ideeën steeds meer ruimte. Ga dingen doen waar jii blij van wordt, ook als je man en kinderen dat misschien raar vinden. Probeer weer trouw te worden aan jezelf.
Als je relatie, jullie leven samen, voor jou nep voelt, komt dat misschien wel omdat je niet eerlijk bent over wat jij wilt, waar jij zin in hebt, wat jij belangrijk vindt. Misschien moet je eigenlijk eerst in relatietherapie met jezelf.
Als dat uiteindelijk zou leiden tot een breuk, dan is dat heel verdrietig, maar dan heeft wel iedereen een eerlijke kans gehad. Maar er is natuurlijk ook een goede kans dat jullie relatie er dieper en beter van wordt. Dat hoop ik voor je.
