Weet niet meer wat ik moet. [relatie met mijn moeder]
Ik weet eigenlijk niet of ik hier nu een nieuw draadje over moet beginnen omdat iets soortgelijks er al een keertje in staat.
Maar het volgende zit ik wel heel erg mee.
De relatie met mijn moeder. Jarenlang heb ik in haar voetsporen gelopen om maar aan haar verwachtingen te voldoen. Als ik wist dat ze kwam moest er gepoetst worden, want stel je voor dat het niet schoon zou zijn. De tuin moest gedaan worden want dat hoort toch zo. Ik heb haar eigenlijk jarenlang niet echt tegengesproken want dat durfde ik niet. Haar mening is waarheid en de rest heeft gewoon ongelijk. Ze duldt absoluut geen tegenspraak.
Tot een aantal jaren geleden dat de tuin er een keertje, volgens haar dan, niet zo netjes bij lag. Nou dat heb ik (en natuurlijk ook mijn man) geweten. Schande was het! Ook ons huis was naar haar idee niet schoon genoeg. Het lijkt nergens op zei ze. We hebben haar toen verteld dat dat onze zaak was en dat ze zich er niet meer mee moest bemoeien. Toen kregen we kinderen. Ook over de opvoeding had ze op- en aanmerkingen. Hele discussies werden er gevoerd. Maar zei heeft gelijk en wij doen het niet goed.
Dit is in het kort een periode van 13 jaar.
Nu zijn onze kinderen inmiddels pubers. Onze oudste zoon (nu 19) heeft vorig jaar zijn HAVO diploma gehaald en is begonnen op de HBO. Na een moeizaam jaar heeft hij besloten ermee te stoppen. Ondertussen is hij een eigen bedrijfje gestart (samen met een studiegenoot). Wij vinden jammer dat hij gestopt is met de opleiding en we moeten natuurlijk afwachten hoe het gaat met zijn bedrijfje. Ook wij vinden dit niet gemakkelijk maar het is tenslotte zijn eigen keuze.
Nu doet het volgende zich voor: mijn moeder staat hier dus totaal niet achter en we kregen dan ook van haar een pittige brief in de brievenbus.
Ze schrijft dat het moeilijk is om met mij te praten. Dat klopt enigszins ook wel want na al die jaren vertel ik haar lang alles niet meer want het deugd toch nooit. Ik ben kort in antwoorden geven naar haar toe. Ze schrijft ook dat we eens moeten zorgen dat we trots moeten worden op onze kinderen (wij zijn super trots op onze kinderen, ook al gaat het soms wat moeizaam maar we komen er altijd weer uit samen, we praten veel). Ze schrijft dat we maar eens moeten eisen dat onze oudste zoon weer naar school gaat en dat het bedrijfje van hem toch niet gaat lukken. Dat zegt haar gevoel en haar gevoel heeft ALTIJD gelijk. Ze heeft heel veel levenservaring en ze weet heel goed hoe de wereld in elkaar steekt, zegt ze.
Pffffffffffffffff, was in eerste instantie heel erg boos, verdrietig maar vooral teleurgesteld. Heb haar een pittige brief geschreven maar vervolgens niet op de post gedaan. Wilde het eerst met mijn man bespreken. Hij zei en ik denk dat dat ook het beste is, laat het even rusten, je bereikt er niets mee. Het is nu zo ongeveer 3 weken geleden en ik heb niets meer van me laten horen en zij dus ook niet. Nu is aankomende zondag onze jongste dochter jarig. Ze heeft oma gebeld om haar uit te nodigen. Oma vertelde haar dat ze er zondag niet was. Ze heeft niet gezegd waar ze naar toe ging. Ik vind dit heel vervelend voor onze dochter en het raakt mij natuurlijk ook. Zit er nu aan te denken om haar te bellen en haar gewoon te vragen wat er aan de hand is en haar dan rustig duidelijk te maken dat wij het doen zoals we het doen. Dat het niet aan haar is om zich ermee te bemoeien. En als ze dan een dagje uit verkiest voor de verjaardag van onze dochter zal ik haar zeggen dat het haar keuze is maar dat ik dat wel erg jammer vind. Is dit een goede manier van reageren of heeft iemand anders nog tips? Ik weet het even niet meer. Ik heb het idee dat het nooit doordringt bij haar dat wij een eigen leven hebben. Voel met niet gewaardeerd, gerespecteerd. Ze heeft me nog nooit gezegd dat ze van me houdt. Het doet pijn!
Sorry voor het lange verhaal maar dit lucht al enigszins op.
Mijn twee centjes
Ik weet niet of je er wat aan hebt maar ik zie dit meer vanuit het oogpunt van een kleinkind dus ik zet even mijn gedachten neer.
Als mijn grootouders het niet eens zouden zijn met de manier waarop ik mijn leven leid zou ik het op prijs stellen dat ze dat met mij bespraken. Ooit heb ik het plan opgevat om bij de marine te gaan, mijn pacifist/socialist opa vond dat een verschrikkelijk plan en dat heb ik van hem persoonlijk te horen gehad. Mijn ouders hebben er nooit iets van hem over gehoord. (Ben niet bij de marine gegaan.)
Je zoon is volwassen, je moeder is volwassen. Als je moeder iets vindt kan ze hem bellen of schrijven, niet jou!
Je dochter is waarschijnlijk ook bijna volwassen en staat los van je zoon. Ik vind het bespottelijk dat een oma er voor zou kiezen om het hele gezin te dumpen omdat ze het oneens is met een persoon in het gezin.
Ik zet het wel erg zwart wit neer en ik begrijp wel dat de problemen wat dieper liggen dan ik ze nu stel maar ik denk dat het misschien handiger is om je even te concentreren op de problemen die nu voorhanden zijn. En ik zou dus zeggen dat oma als een volwassene met haar volwassen kleinzoon moet gaan praten en niet jullie als go between gebruiken.
Overigens heeft iemand op dit forum een gevleugelde uitspraak in de trant van jullie mochten mijn opvoeding verknallen, nu mag ik die van mijn kinderen verknallen. Vind ik wel een sterke.
Mariel
Mariel
Bedankt Mariel voor je reactie.
Ik ben het helemaal met je eens. Ik ga het haar dan ook proberen duidelijk te maken.
Maar haar uitspraak is: wij moeten als ouders zien dat we de kinderen een goede toekomst geven. Wij zijn als ouders verantwoordelijk volgens haar. Toen onze zoon deze beslissing heeft genomen (stoppen met studie en eigen bedrijfje) heeft ze het er nog met geen enkel woord met hem over gesproken. Toen we de brief hebben gekregen hebben we in 1e instantie niets tegen onze zoon gezegd. Hij zou de volgende dag op vakantie gaan met zijn vriendin en dat wilden we niet verpesten. Die volgende dag is hij met zijn vriendin nog naar oma gegaan om even gedag te zeggen voor ze op vakantie gingen. Ze heeft het er toen met hem geen woord over gesproken. Ze vraagt niet eens hoe het gaat. Er is totaal geen belangstelling naar hem toe.
Maar goed: bedankt voor de tip. Ik ga het proberen (ik vrees alleen dat ze koppig genoeg is om het ons de "schuld" te geven en onze dochter die 15 jaar wordt te laten zitten). We wachten af.
Wordt vervolgd
Inderdaad is het haar zaak niet
Dat je moeder niets van zich laat horen en naar het zich laat aanzien een smoes verzint om niet naar je dochter's verjaardag te hoeven vind ik wel begrijpelijk. Ze heeft waarschijnlijk gewacht op een reactie op haar brief en die is niet gekomen. Om dan op verjaarsvisite te gaan terwijl er niets is uitgesproken is natuurlijk niet prettig. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Als je wilt dat je moeder gewoon komt zul je dus eerst de brief moeten beantwoorden.
Wat je 'klachten' betreft:
Een oma mag natuurlijk wel haar menselijke trekjes laten zien. Dus als ze teleurgesteld is of bezorgd mág ze dat zeggen, maar ze heeft geen beslissingsrecht of 'dwang'recht. Kortom, ze mag klagen, maar ze koopt er niets voor. Mijn vader heeft ongeveer hetzelfde gezegd ten opzichte van mijn kinderen en van mijn zus. Hij wist er alles van, het zou wijs zijn naar zijn advies te luisteren. Uiteindelijk heb ik wel gezegd dat de opvoeding bij ons lag en niet bij hem. Misschien zul jij dat ook een keer moeten zeggen. Bemoeizucht kan er insluipen en dan ben jij degene die de verhoudingen weer even moet duidelijk maken. Als de verstandhouding tot nu toe eigenlijk best goed was, kun je dat heel vriendelijk brengen.
Ik vraag me wel een beetje af hoe ze erbij komt om je op je kop te geven omdat je niet trots op je zoon zou zijn. Kan het zijn dat je de laatste tijd wat vaker negatief bent geweest omdat je zoon zijn studie niet afgemaakt heeft? Het kan natuurlijk dat je zonder het zelf door te hebben daardoor niet trots overkwam.
Ik zou de brief dus beantwoorden met de melding dat je heel erg trots bent op je zoon, ook al leek dat even niet zo, en dat je zijn keuzes respecteert. Ook als dat betekent dat hij niet meer naar school gaat. Hij is immers meerderjarig.
Mijn dochter is nu ook voor een half jaartje gestopt met school. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook getwijfeld heb of dit wel verstandig is, maar ik heb me erbij neergelegd. Het is haar keus. Zélfs als ze zou beslissen dat ze haar huidige werk zo leuk vindt dat ze dat wil blijven doen, is dat haar zaak. Ze is meerderjarig, mijn rol is nu beperkt tot adviseren en/of aanmoedigen. Mijn schoonmoeder was hier ook verbaasd over, dat mag ze zijn, maar ze mag zich er verder niet mee bemoeien en dat doet ze ook niet.
Je haalt er overigens meer bij dan het probleem met jouw kinderen, je eigen jeugd blijkt ook negatieve herinneringen op te leveren. Ik vraag me af of dat realistisch is. Waarom zou je moeder níet van je houden als ze het niet zegt? Hoe vaak zeg jij het tegen je moeder? Deed je het als kind ook regelmatig? Ik kan je alleen maar adviseren om de laatste ontwikkelingen als op zichzelf staand voorval te bekijken en niet als bevestiging van jouw idee dat ze niet van je houdt. Ze houdt volgens mij juist wel van je maar op een manier die jij als verstikkend ervaart. Misschien is het dus echt verstandig om eerst eens te zeggen dat je het waardeert dat ze advies geeft, maar dat jullie vrij zijn om daarmee te doen wat jullie goeddunkt.
Communicatie
Dat oma niet op verjaarsvisite komt nu zij taal noch teken heeft gehoord als reactie op haar brief, dat kan ik mij best voorstellen. Je kunt niet gezellie over koetjes en kalfjes converseren als er een grote berg tussen je in staat.
Dat je die kwaaie brief niet hebt verstuurd, is heel wijs!! 'Wat met een pen is geschreven, kun je met geen bijl meer weghakken' citeerde mijn schoonmoeder in zo'n geval. Maar een goed gesprek was op z'n plaats geweest!
Laat je moeder in een gesprek lucht geven aan haar bezorgdheid - die ik me best kan voorstellen. Jij bent ook niet meteen enthousiast geweest toen je zoon zijn opleiding afbrak en een bedrijfje (waarin?) startte. Je kunt nu wel roepen 'dat is zijn eigen verantwoordelijkheid' maar als het financieel niet lukt (en dan zal oma vast wijzen op de huidige crisis) ben jij als ouder tot hij 21 is zorgplichtig - of hoe heet het.
'Trots zijn op je kinderen' - dat leggen mensen heel verschillend uit. Je moeder dus anders dan jij, zij hecht meer aan tastbare 'bewijzen' in de vorm van opleiding en diploma's, jij weet door ondervinding dat dat soms anders loopt.
Elkaar van hart tot hart begrijpen is moeilijk, soms onmogelijk. Maar met alleen maar zwijgen kom je ook nergens.
Aan het eind van je posting laat je een en ander doorschemeren over de relatie tussen jou en je moeder. Je voelt je niet geliefd en niet gewaardeerd. Buiten heel deze verjaars/bedrijfskwestie roept dat vragen op. Ik hoop dat je een moment vindt om daarover met je moeder in gesprek te gaan. Het gevoel 'het nooit goed te doen' is slopend.
Sterkte ermee en een goede verjaardag, in elk geval!
Tonny
Kort antwoorden
Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je haar negativiteit niet op jezelf betrekt. Dan doet het je misschien nog wel pijn dat ze niet in staat is om je te waarderen maar dan voel je jezelf er niet meer door aangetast.
Ik denk ook dat ik zou proberen dit voorval los behandelen. Ik zou zeggen/schrijven dat ik het waardeer dat ze zo betrokken is bij het welzijn van haar kleinkinderen. Dat jij ook heus je zorgen hebt maar dat je uitgebreid met zoon hebt gesproken en vertrouwen hebt in zijn beoordelingsvermogen. En vertrouwen dat hij hoe dan ook (ook als bedrijfje mislukt bijvoorbeeld) wel op zijn pootjes terecht komt. Dat je hebt gehoord hoe zij de dingen ziet, dat je haar input hebt gewogen maar dat je op grond van je eigen beoordeling een andere beslissing neemt dan zij waarschijnlijk gedaan zou hebben. En dat je hoopt dat zij daar mee kan leven. En dan zeg je dat je hoopt dat je haar morgen op de verjaardag van dochter zult zien. En dan is het verder aan haar of ze wil komen of niet.
Het is moeilijk omdat het je zo raakt, maar in wezen is haar probleem groter dan dat van jou. Hou er daarom rekening mee dat ze er niks mee kan en gewoon koppig blijft vinden dat je moet doen wat zij het beste vindt. Hoe zuiver je ook communiceert, je hebt het gedrag van andere mensen niet onder controle. Maar dan heb jij er in ieder geval alles aan gedaan en vind je rust in jezelf en word je vrij van haar oordeel. En misschien ook nog verdriet. Maar verdriet is goed te doen als je vrij bent.
Succes, Jo Hanna
Contact gelegd
We hebben inmiddels contact gelegd via de telefoon. Heb gezegd dat ik het jammer vind dat ze niet op de verjaardag van haar kleindochter zou komen. Haar reden: ik ga een puzzeltocht uitzetten en had er niet aan gedacht dat ze jarig is. Ik heb haar gezegd dat als zij dat belangrijker vindt het har keuze is.
Ook heb ik gereageerd op de brief: Heb haar proberen duidelijk te maken dat ik het jammer vind dat het zo gaat. Dat ik er begrip voor heb dat ze zich zorgen maakt. Dat doen wij ook. Vervolgens heb ik haar gezegd dat het niet haar zaken zijn en dat de beslissing bij onze zoon ligt. Volgens haar moeten wij naar haar luisteren en hem "dwingen" het anders te gaan doen. Door telkens maar weer aan te geven dat ze zich er beter niet mee kan bemoeien gooide ze vervolgens de telefoon erop.
Dat was het dus..........
Moet ik me nu schuldig gaan voelen?
Weer veel pijn en verdriet.
Denk dat ik het moet loslaten. Ik heb er anders te veel last van.
Rolo...
...ik herken in je verhaal mijn eigene ouders, en ik weet hoe pijn het doet, als je ouders alles de grond intrappen, wat je zeggt of doet. Het maakt je gevoel van eigenwaarde aardig stuk, het gevoel te hebben, dat je eigen ouders niet van je houden.
Ook al probier je nog zo hard, je niks ervan aan te trekken, het blijft een pijnlijke plek. Het beinvloed ook, hoe je tegenover andere mensen staat.
Ik had lange tijd zoiets van: "Als mijn ouders niet van mij houden, zal ook niemand anders het doen."
Er is helaas geen echte oplossing voor zoiets, wel wegen, om het voor jezelfst draagbarer te maken. Je kan je ouders niet veranderen, alleen maar jouw sterke kanten naar voren brengen - niet voor hun, maar voor jezelfst.
Dat kan bijvoorbeeld een bepaalt talent zijn, maar ook een eigen sociaal netwerk van mensen, die je zo waarderen als je bent. Of een hond nemen, want van een hond krijg je wel onvoorwaardelijke liefde.
Die energie, die je nu gebruikt om ervoor te zorgen, dat je moeder zo min mogelijk discussiepunten vindt, in jezelfst en je eigen gezin steken. Want het vreet een heleboel energie.
Sterkte!
Dat is naar rolo
Wat vervelend dat het gesprek zo geëindigd is. Ik weet natuurlijk niet hoe jouw toon was naar je moeder toe, maar puur wat het onderwerp betreft hoef je je niet schuldig te voelen. Het zíjn haar zaken niet wat jullie met je zoon beslissen en laten gebeuren. Hij is voor de wet volwassen, als hij het zo wil kan iedereen op zijn hoofd gaan staan, maar dat schiet niets op. Ze moet dat respecteren.
Om de sfeer toch weer goed te krijgen zou je kunnen voorstellen om het onderwerp school verder te laten rusten, als zij dat tenminste ook doet.
Makkelijk kletsen
Tja, grootouders zijn volgens mij altijd met terugwerkende kracht Prima Opvoeders geweest die het altijd bij het rechte eind hadden, als niet goedschiks dan maar kwaadschiks.
Die flauwekul deden we in mijn tijd niet aan - Als jíj zo gedaan had had ik het wel geweten - Je moet gewoon dit-of-dat, dat deden we bij jou/broer/zus ook. Enzovoorts. Onzin natuurlijk. Het geheugen speelt spelletjes met ons 
Rolo, een knul van die leeftijd vertél je niet meer wat-ie wel en niet moet/mag doen, klaar. Je kunt hem niet meer op de trap/zijn kamer zetten en de les lezen. Je moet hopen dat je jarenlange inspanning zijn vruchten af gaat werpen. En ja, er zullen dingen mis gaan. Je kunt veel, heel veel overdragen - maar níet je ervaring. Elke generatie maakt weer dezelfde stomme fouten En daar hebben ze recht op, op hun eigen fouten. Je zoon heeft misschien nog wel 60-70 jaar te gaan op deze aardbol, mag hij effe zoeken ja?
Het is wel jammer dat je je moeder ook nog op moet voeden. Zíj kiest er voor om op deze manier met jou/jullie om te gaan, zíj kiest er voor om de telefoon erop te gooien, zíj kiest er voor om niet op verjaardag te komen (vergeten? geloof ik geen zak van). Allemaal haar keuzes, moet ze dan ook de consequenties maar van dragen.
Tirza
"haar mening is waarheid"
"Haar mening is waarheid en de rest heeft gewoon ongelijk.Ze duldt absoluut geen tegenspraak."
Ik zit me af te vragen of je nog broers of zussen hebt Rolo? Gedraagt je moeder zich bij iedereen zo? Of bewaard ze dit gedrag speciaal voor jou?
Wat je ook doet of zegt, het is waarschijnlijk toch nooit goed. Moeilijk hoor, en als het de buurvrouw is dan kan je het wat loslaten en negeren.
Maar het is je moeder, je wilt het graag leuk houden. Het moet wel erg van èèn kant komen. Van jou kant dus. Dan moet je sterk in je schoenen staan om dit goed te houden. Ik vind het knap van je dat je nog steeds zoveel geduld met haar hebt.
Zusje
Ik heb nog een zus(je).
Zij is al vroeg uit huis gegaan. Ik geloof dat ze 19 jaar was. Ze woont zo'n 200 kilometer van ons (mijn moeder en mij) af. Mijn moeder en ik wonen in dezelfde wijk.
Toen mijn zusje weg was heeft ze zich volledig losgeworsteld van mijn ouders (inmiddels is mijn vader zo'n 7 jaar geleen overleden). Bij mijn zusje ging het ook niet allemaal vlekkeloos. Door vallen en opstaan is ze er gekomen. Mijn zusje heeft ook met haar dezelfde problemen gehad. Alleen wist ik daar in die tijd niet zoveel van af. Mijn zusje sprak er met mij eigenlijk nooit over omdat ze dacht dat wij 2 handen op een buik waren (en in die tijd was dat denk ik ook zo omdat in compleet in haar voetsporen liep). Het contact tussen mijn zusje en haar is heel summier. Ze spreken elkaar weinig (ongeveer 3 keer per jaar telefonisch). Heel enkel komt ze deze kant op en dan zijn we altijd met onze 2 gezinnen en mijn moeder bij elkaar. Omdat het dan nogal hectisch is is er weinig tijd voor echte gesprekken (mijn zusje heeft 4 nog vrij kleine kinderen; 2 tweelingen van 4 en 8 jaar). Het gaat dan alleen over koetjes en kalfjes en van het leven van mijn zusje heeft ze eigenlijk geen beeld.
Mijn zusje weet wat er hier nu speelt. Kan er met haar goed over praten. Ze begrijpt wat ik bedoel en zo heeft zij het ook altijd gevoeld. Ze voelt zich soms schuldig omdat ze zoals zij zegt op veilige afstand zit. Ik woon toch dichtbij en heb haar altijd willen betrekken in mijn leven. Vaak met een enorme teleurstelling zoals ook nu weer. Voor mij is het denk ik nu klaar. Zij gooit de telefoon erop. Het is aan haar. Ik heb mijn gezin en dat kost me al energie genoeg soms. We hebben 3 kinderen. De tweede is ook een jongen; hij heeft ADHD. Erg lastig soms maar met professionele hulp komen we een heel eind. Ook daar heeft ze geen begrip voor. ADHD bestond vroeger niet zegt ze. Ze vindt het allemaal maar onzin. Ook daar kan ik niet over praten met haar.
Maar goed, het is zoals het is.
Ik ga voor mijn gezin en wil hen alle hulp, liefde, steun en begrip geven die ik zo gemist heb.
Afstand
Je zusje heeft een letterlijke afstand tot je moeder in kilometers. Misschien is bij jou een figuurlijke afstand voorlopig even beter. Een telefoontje met een excuus van haar zal wel teveel gevraagd zijn.
Maar misschien doet ze over een tijdje weer een poging tot contact.
Ik kan me voorstellen dat je denkt: "Het is toch mijn moeder." En je deur weer open zet. Even rust, even afwachten. Inderdaad, zij gooit de hoorn erop, de bal ligt bij haar. Beter maar geen verwachtingen koesteren dat ze gaat veranderen. Begrip gaat tonen voor jou en je gezin. Jullie manier van leven. En er idd op de eerste plaats zijn voor je gezin. Je moeder mag er deelgenoot van zijn, maar ze heeft niet het recht je af te keuren en je leven te verzieken.
Ik hoop dat er andere mensen om je heen zijn waarmee je wel je zorgen kunt delen en die meer begrip tonen.
Afstand...
...helpt inderdaad. Ik woon nu 500km verwijdert van mijn ouders, maar op sommige dagen lijkt het nog steeds te weinig. Zoals vandaag. Op het moment zitten ze in een hotel in de buurt (omdat wij honden hebben en ze haten honden). Gelukkig vertrekken ze morgen weer, want ik heb het al weer gehad met ze.
Onzere duitse herder heeft niet meer lang te leven en dat weten mijn ouders en zijn er nogal blij om. Vanavond vroeg mijn vader, of wij als zij er niet meer is, weer een 2de hond erbij gaan nemen en we zeiden, dat dat wel de plan is.
Zeggt mijn vader doodleuk: "Dan willen wij niks meer met jullie te maken hebben, alleen nog met jouw dochter."
Dan maar niet - lekker rustig! Ze hebben 3 weken niet gebellt, toen wij onzere honden kregen, zo kwaad waren ze. Ze dachten mij hiermee te straffen, maar gevoelsmatig ben ik al zo ver weg van hun, dat het eerder als hemelse rust voelde. Want anders bellen ze elke dag.
Ik had naar Australië moeten immigrieren of in de VS - hoe verder weg, hoe beter...
Ongelofelijk
Ik zit echt met mijn oren te klapperen. Je vader heeft wel lef door zo slachtofferig te doen. Mijn vader kon soms zo lekker demonstratief doen. Hij kon niet tegen katten, zei hij, allergisch hè.... Vervolgens begon hij te snuiven en snuffen om maar duidelijk aan te geven dat hij last had van mijn mormels.
Er is een periode geweest waarin ik niet bij mijn ouders thuis ben geweest en toen hadden ze vogels. Volgens mij was het allemaal weer heel perfect aangepakt. Ze zaten pico bello in een volière in de kamer. Op een gegeven moment waren de vogels weer weg. Mijn vaders' commentaar: ach het was ook wel erg druk, we zijn beter af nu ze er niet meer zijn. Dat zei hij in de volle wetenschap dat mijn moeder er wel van had genoten en dat hij degene was die er last van had gehad. Net zoals een kat. "Ach, ze heeft al een kat. De kat van de buren komt regelmatig langs, hè mam?" Maar, waarschijnlijk had mijn moeder veel liever een eigen kat gehad. Mijn vader had het niet op huisdieren. Een huisdier hoort liever niet in huis. Veel te onrustig. Vroeger hebben mijn ouders een waakhond gehad. Dat was in die omgeving heel normaal. Voor mijn vader was dát de ideale manier om een hond te hebben. Hond mocht niet in huis, maar had zijn eigen optrekje in de tuin.
Je verhaal bracht deze herinneringen spontaan naar boven. Ik benadruk toch maar even dat je je niet schuldig hoeft te voelen omdat jij honden in huis hebt en wilt blijven halen. Jij hoeft jezelf niet het plezier van een hond te ontzeggen omdat je vader (of ouders) een hekel aan honden heeft. Wat je vader doet is niets minder dan chanteren.
Kaaskopje...
Ik voel me ook niet schuldig, hoor - heb eerder zoiets van "Had ik veel eerder moeten doen!"(honden hebben), want ze geven mij ongelovelijk veel rust.
Bij chanteren horen altijd 2 - een die chantiert en een die zich laat chantieren, en nouja, ik laat me niet meer chantieren.
Als mijn ouders hierom de contact met ons willen verbreken - be it. Dat willen ze waarschijnlijk sowieso, ze moesten alleen eerst een "goede" reden vinden.
Heb wel mijn twijfel, of dochterlief dan nog contact wil met hun, want zij is net zo gek als ik met onzere honden...
Maar ze verstoren hun relatie met dochterlief op dezelfde manier, als ze toen ook de relatie met mij stuk gemaakt hebben.
Wat wel grappig was aan de situatie, wij stonden voor het hotel, toen mijn vader het zei - en juist op dat moment kwam iemand met een prachtige duitse herder langs. Geen duitse herder komt langs dochterlief en mij, zonder geaait te worden (wij vragen wel altijd eerst de eigenaar), dus mijn vader zat te prdeikten en dochterlief en ik gingen dat beestje bijna doodaaien...
Ik weet niet waarom, maar op dat moment leek deze hond een veel interessantere gesprekspartner dan mijn vader...
Onzer gezin is niet compleet zonder 2 honden, wat denkt m'n vader wel???!!!
Wij zullen nooit meer dan 2 hebben, maar minder kan ook niet.
Nick, dank je!
...want door te googelen, weet ik nu eindelijk, dat ik niet gek ben, maar best normale reacties vertoon op mijn ouders.
Ik heb er ook nooit een vinger op kunnen leggen, wat er precies mis was en is - nu wel dus. Het voelt niet fijn, maar op de andere kant ben ik ook weer opgelucht - raar gevoel.
Maar alle beschrijvingen van narcistische ouders passen PRECIES op mijn ouders.
Daardoor zie ik ook overeenkomsten
met mijn vader. Bedenk wel dat narcisme een 'aandoening' is en niet een gewoonte. Ik weet dus niet of je kunt stellen dat je ouders allebei narcistisch zijn. De een trekt de ander mee in het bijpassende asociale gedrag waarschijnlijk. En daar bedoel ik dus niet ordinair mee, want mijn ouders zijn ook verre van ordinair, maar letterlijk dat ze zich buiten het normale sociale leven zetten door eisen aan mensen in hun omgeving te stellen die wel tot gevolg móeten hebben dat ze alleen komen te staan.
Ja maar kaaskopje
Het is toch geen schande, bijzonderheid, afwijking of stoornis om gewoon de schurft te hebben aan huisdieren?
Nee hoor
sprak zij geruststellend Tuurlijk, iedereen mag de schurft aan huisdieren hebben. Maar om een ánder onder druk te zetten ze niet te nemen, vind ik toch wel weer wat ver gaan.
Tirza
Inderdaad tirza!
Ik hou zielsveel van onzere dieren, maar zal nooit ervan uitgaan, dat iederen honden moet nemen, om gelukkig te zijn of dat mensen zonder honden asocial zijn. Zo zal ik me ook nooit ermee bemoeien, hoe andere mensen met religie, politiek of whatever moeten omgaan, dat zijn persoonlijke keuzes, die iederen voor zichzelfst moet maken.
Mijn ouders gaan ervan uit, dat alleen HUN manier van leven de enig ware is en ze deze dus ook aan andere mensen moeten opdwingen - desnoods met mentale of vroeger ook lichaamelijke geweld. Chantage is ook populair bij hun en manipulatie ook.
Hun hebben het levensmotto: "If you're not for us, you're against us."
Mijn levensmotto is: "Live and let live."
En dat botst natuurlijk heel erg.
Psychiatrische stoornissen
En weer gebeurt het weer, lastige ouders worden weer bestempeld met allerlei stoornissen. Fijn voor jezelf om het te verklaren, maar los van het feit of het waar is, schiet je er niets mee op.
Meestal helpt het wel ánders te gaan communiceren. Als lastige ouder komt met kritiek/ dwingend advies/ bemoeizucht, dan ervaar je zoiets altijd als aanval. Een mens reageert daarop nu eenmaal met tegenaanval of vluchten. En dan kom je er nevernooit meer uit.
Handiger is het om altijd te reageren met een compliment, bijv. :"ik waardeer je bezorgdheid", waarop je met een 'maar' doorgaat naar wat het met jou persoonlijk doet, "ik voel me vernederd/ gefrustreerd/ etc." Dat zet alle deuren open naar communicatie.
Lees wat over geweldloze of assertieve communicatie. Daar kom je echt een stuk verder mee. (kep er ervaring mee, het werkt echt!)
Heksenvet...
...heb ik allemaal al probiert, zonder enkel resultaat.
Feit is, psychische storingen bestaan, en te zeggen "niet in mijn gezin" is erg kort door de bocht en kan een eventuele oplossing van bestaande problemen juist tegenhouden.
Natuurlijk kan ik geen diagnose stellen, maar er waren toch heel erg veel overeenkomsten, elke punt, om precies te zijn.
Nick...
...ik heb er al lang over naagedacht, om begeleiding te zoeken, maar het probleem is, dat bij ons in de omgeving dat soort begeleiding dun gezaait is.
Enkele jaren geleden heb ik zelfst de knoop doorgehakkt en ben naar een psycholoog toe gegaan - maar het klikkte helemaal niet met deze psycholoog en ik durfte toen niet aan, "open te maken", om het maar zo te noemen - deze ervaring houdt mij nu tegen, om het weer te proberen.
In mijn hoofd weet ik dan ook, dat dit stom is, maar deze gevoelsmatige barriere krijg ik niet weg.
Deze site vond ik trouwens erg informatief:
http://home.zonnet.nl/berhen/narc.htm
K. heksenvet
Ik zeg ook niet dat het een afwijking, enz. is om een hekel aan huisdieren te hebben. Ik kan me dat niet voorstellen, maar dat is iets anders. Dit is een voorbeeld wat nu uitgelicht wordt. Stel dat het nu over mijn vader gaat. Als hij zou vinden dat hij weg mag blijven omdat ik huisdieren heb dan ben ik degene die het contact verbroken heb. Had ik ze maar weg moeten doen... Hij mag zeggen wat hij wil, als ik dat doe is dat pijnlijk en reden om geen contact meer te willen. Of dat nou bij narcistisch gedrag hoort of niet, zo ga je niet met elkaar om. Ik zie overeenkomsten met wat Balletmama schrijft.
Tja kaatje
Soms is het terecht dat een ouder wordt bestempeld met een stoornis. Maar inderdaad doet die wetenschap er niet veel toe voor het onderlinge contact. Je kunt het hem of haar niet voor de voeten gooien. Dat wordt nooit geaccepteerd en aangenomen, maar als je een jarenlange weg hebt afgelegd met schuldgevoelens, steeds weer opnieuw proberen er iets van te maken, therapie zelfs 25 jaar geleden, en je mag dan tot de conclusie komen dat de afwijking niet bij jouw, het kind ligt, maar bij de ouder dan is dat een enorme opluchting. En als dat bevestigd wordt door de hele familie wil je niet weten wat voor geruststelling dat is.
Ik kan nu enigszins vergelijken. Ik heb schoonouders en ouders. De schoonouders, vooral mijn schoonmoeder, kan zich flink uitlaten over bijvoorbeeld onze kerkloze opvoeding. Zo'n gesprek verloopt dan even wat heftiger dan normaal, maar eindigt eigenlijk altijd met 'ieder zijn leven, doe wat je goed vindt'. Wij accepteren dat zij die mening heeft, maar laten ook merken dat wij ons daarvan niet veel aantrekken. Zo'n eigenlijk heel normaal gesprek zou met mijn vader niet kunnen. Je begint ergens over, dat botst even en dan laat je elkaar weten ook met dat meningsverschil nog goed door één deur te kunnen. Mijn vader zou blijven steken in dat meningsverschil.
Balletmama
Wat toevallig dat je het over hun levensmotto hebt 'If you're not for us, you're against us'.
Mijn moeder heeft het 1 keer gewaagd het voor ons, de kinderen op te nemen. Mijn vader heeft toen letterlijk tegen mijn moeder gezegd dat als ze voor ons was ze dus tegen hem was en dat ze maar moest kiezen. Ze heeft toen voor mijn vader gekozen. Als je mijn vaders mening niet deelt ben je tegen hem.
Kaaskopje inderdaad...
het is een grote opluchting, om te lezen, dat er een naam is voor de toestanden met mijn ouders. Ik zal hun nooit zeggen, wat ik weet, maar voor mezelfst is het hierdoor een stuk makkelijker, vrede ermee te krijgen.
Ook begrijp ik nu een stuk beter waarom ik zo ben als ik ben en waarom ik op bepaalte situaties in een bepaalte manier reagier.
Als tiener ben ik vaak geslaan door hun. Als ik dan gilde van de pijn, hoorden de buren dat natuurlijk, dus mijn moeder ging overal in de buurt vertellen, dat ik hysterische aanvallen heb...
Een keer ging het mis en ik moest naar de doctor hierdoor. Ze dreigden me voor het geval, dat ik bij de doctor vertelde, wat er echt gebeurt was en gaven mij geld, toen ik een smoes verzon (gevallen bij het rollerskaten). Het zal toch geen verschill gemaakt hebben, het te vertellen, want de arts was een vriend van mijn ouders en je zal het nooit van hun denken - als je hun niet heel goed kent, zal je denken, dat het de meest aardige mensen zijn, dus hij zal mij toch niet geloofd hebben.
