Wie heeft er ook een negatieve ouder?

Schoonmoeder

Ik heb zo'n schoonmoeder. Ze is echt erg lief hoor, maar ze is nooit tevreden met wat haar zoon doet. Ben je aan het verbouwen en dan komt ze kijken en ipv complimenten over wat er gedaan is gaat ze vertellen wat er nog moet gebeuren. Ze vertelt ook altijd hoe goed de kinderen van haar vrienden en kennissen het in maatschappelijke zin doen. NOu doet mijn man het ook best aardig, maar zijn beroep spreekt minder aan dan jurist of chirurg ofzo dus dat kan ze waarschijnlijk niet zo goed aan haar vrienden uitleggen. Ze kwam hier ook een keer binnen en ik had die dag nog niet kunnen stofzuigen (hebben een hond en binnen een uur na zuigen ziet het er weer uit alsof het 2 weken geleden is), er lagen hier en daar nog wat kranten dus het zag er op het oog nogal rommelig uit, maar zij was dus een half uur eerder dan verwacht en dan zegt ze: "wanneer komt je hulp?". Gekke is dat ze voor haar andere kinderen nooit de lat zo hoog legt, mijn man is de jongste en die was blijkbaar haar laatste hoop ofzo, de anderen had ze al opgegeven, die gooiden er op school enorm met de pet naar. Mijn man komt bij hun binnen en hij pakt haar altijd terug, haalt hij een vinger over een laag stof en zegt: "goh ma, wanneer komt de hulp?" Maar ze heeft die hints echt totaal niet door.

Helaas wel herkenbaar... (zeer lang)

En ik ga nu een heleboel aannames doen, maar ik heb dan ook ruim 45 jaar de tijd gehad om het te kunnen analyseren. Denk ik.

Ik ben de oudste en enige dochter van een vrouw die voor de oorlog is geboren als oudste en enige dochter. Zij heeft mede vanwege de oorlog een zware jeugd gehad, en ook na de oorlog was het niet makkelijk. Haar moeder, mijn oma, was ook niet bepaald een makkelijke vrouw en heeft een flinke knauw gekregen in de oorlog (nee, geen concentratiekampen en zo, maar wel het leven van een alleenstaande vrouw, want man dwangarbeider, met 4 kleine kinderen, honger, 's ochtends om 5 uur in de gaarkeuken en onzekerheid over je leven: overleven we dit, hoe moeten de kinderen terechtkomen, komt mijn man ooit terug...).
En toen, ergens begin jaren zestig, werd ik geboren. Een meisje! Ik zou het kind, de vrouw moeten worden die mijn moeder nooit was geweest.
Helaas, al snel stelde ik haar teleur. Ik was geen voorbeeldige baby, maar een huilbaby. Ik moest namelijk streng volgens de regels van Rust Reinheid en Regelmaat strikt op dát tijdstip gevoerd worden en daar hield ik me niet altijd aan
Als peuter en kleuter was ik zeer ondernemend. Onderzoekend. Niks was leuker dan het kolenhok van opa. Heb je wel eens een stukje kolen (voor de kachel) van dichtbij bekeken? Het glimt, het ziet er prachtig uit en vooral als je dol bent op blingbling is kolen iets heel interessants! Wel jammer van de roze jurkjes en witte lakschoentjes die ik moest dragen... En van mijn rol als modeldochter...
Ja, dat was mijn rol, maar daar voldeed ik nooit aan. Ik was te lomp, te slordig, te onbeleefd, en kreef dit ook regelmatig te horen. Ik stelde mijn moeder duidelijk teleur omdat ik niet aan haar verwachting voldeed.
In mijn puberteit nam dat tamelijk extreme vormen aan. Elke vorm van puberteitsgedrag werd direct de kop ingedrukt! (later begreep ik dat een jongere broer van mijn moeder in de puberteit begon te ontsporen; dit moet een grote angst zijn geweest). Naar een concert: nee. Mijn idolatie voor een popgroep was belachelijk en ze schaamde zich ervoor. Toen ik zei dat ik een Kreidler toch echt mooier vond dan een nuffig Puchje, schrok ze zich dood: een meisje hóórt dat niet eens te dénken, laat staan zéggen! En toen ik rond mijn 18e verkering kreeg, voorspelde ze dat hij me toch wel in de steek zou laten, want zijn vorige vriendin was veel leuker (met als gevolg dat ik veel teveel heb geaccepteerd van die jongen, uit angst over te schieten. Het gevolg is jullie bekend: na 20 jaar ongelukkig zijn ben ik gescheiden).
Ook als volwassene kon ik niets goed doen. Ik zag er natuurlijk nooit leuk uit. En toen mijn kind was geboren kleedde ik dat kind belachelijk. Het was nooit goed wat ik deed.
Haar gedrag had inmiddels al een flinke deuk in me geslagen. Ik was zo extreem onzeker en voelde me minder dan de rest. Ik had immers van jongs af aan niet anders meegemaakt.
Pas jaren later realiseerde ik me dat haar gedrag geen krengerigheid was, maar angst. Angst dat ik niet het meisje, de vrouw werd die zij zo graag had willen zijn. Dat ze me daarmee enorm kortwiekte en bijna elk eigen initiatief doodsloeg, heeft enorm veel schade aangericht.
Het resultaat is nog erger dan in haar ergste nachtmerrie: haar enige dochter is een alleenstaande moeder met twee kinderen die "anders zijn", die geen leuk baantje heeft, in een klein flatje woont, en maar beter geen man meer kan zoeken want het gaat toch mis.

Toen ik ging scheiden, heeft ze actief geholpen met de verhuizing en de inrichting. Helaas weer op die dominante manier: zij wilde bepalen welke kleur, welke meubels... En opeens lag ik dwars en werd ik eigenwijs: nee, moeder, dát bed komt er, ook al is het niet mooi, maar in dit geval gaat praktisch voor mooi. Nee, moeder, ik wil géén behang maar verf op de muren, en ja, het wordt díe kleur en niets anders.
Dat heeft flinke ruzie gegeven na twee weken strijd, waarin ik mijn poot stijf hield. Maar na een jeugd waarin ik niet eens mijn eigen kleding mocht uitzoeken en een huwelijk waarin mijn man ook niet veel beter was, had ik een "tot hier en niet verder"-punt bereikt.
Als het nou om iets extreems ging, zoals alle muren zwartverven en alleen sinaasappelkistjes als meubels, had ik me haar zorgen wel voor kunnen stellen. Maar het ging echt helemaal nergens over. Het paste alleen niet in haar ideaalplaatje. En dus ging ze hakken en afkeuren. Op scherpe, kwetsende manier, met veel "jij" en "nooit eens goede raad aannemen" als rode draad. Net als vroeger. Was ik daar potverdorie veertigplus voor geworden, om me weer af te laten keuren door mijn moeder? Waren mijn wensen (zachtgele muren en een bed dat overdag als bank kon dienen wegens te weinig kamers) dan zo extreem dat ze me zó moest afwijzen?

Het kostte veel strijd, maar uiteindelijk ging ze toch zuchtend en hoofdschuddend accoord met mijn woonwensen.

Maar.... En hier komt het positieve punt. Ook al is ze behoorlijk op leeftijd, ze begint wel enigszins door te krijgen dat ze me erg krap heeft gehouden en te overbezorgd was. Dat ze daarbij kwetsend en dominant was, en me het gevoel heeft te geven niet te deugen, beseft ze echter niet. Het heeft voor mij ook geen zin meer om te vertellen wat het met mij gedaan heeft om altijd afgekeurd te worden, nooit geaccepteerd te worden zoals ik was, want gedane zaken nemen geen keer. Liever steek ik mijn energie in het positieve. Dat zij enorm haar best doet om mijn huidige leven te accepteren (en het feit dat ik wat bepaalde dingen betreft eindelijk mijn hart volg, al is het misschien te laat). Dat zij eens niet blind probeert te zijn voor het "andere" gedrag van mijn kinderen, maar wel degelijk onderkent dat e.e.a. niet helemaal is zoals bij normale kinderen. Het kost haar enorm veel moeite, maar ze lijkt het voorzichtig te accepteren.
Dit, plus het feit dat ik mijn moeder niet meer zie als een dominant, nooit tevreden mens maar als iemand die het slachtoffer is geworden van haar eigen verleden, hebben me sterker gemaakt.
De schade die is aangericht (en daar reken ik mijn mislukte huwelijk ook bij; als ik zekerder van mezelf was geweest had ik me nooit zo aan die man vastgeklampt, maar ik was bang dat ik zou overschieten, immers, ik was minder dan de rest, was me geleerd) is heel groot en daar ben ik nog steeds mee bezig om te verwerken. Maar ik kan mijn moeder nu ook beter accepteren zoals zij is. En meestal, als ze weer begint met hakken, kan ik denken: dit doet ze niet om je kapot te maken, dit doet ze vanuit haar eigen angst, de angst om te falen als moeder.
Zou dat misschien bij jouw moeder ook niet spelen? Dat die háár ideaalplaatje altijd op jou projecteert? Bijvoorbeeld dat huis: dat past niet in haar ideaalplaatje en dus wijst ze het af. En je uiterlijk: niks mis met je ogen en oren, maar het past niet in het ideaalplaatje van de perfecte dochter. En misschien voelt zij dat zelfs als falen: ik heb geen perfecte dochter afgeleverd (wat onzin is natuurlijk, maar zo ervaart zij het wel).
Dat ze jou daarmee expliciet afkeurt zoals je bent en dat dat jou gillend gek maakt, dat zal ze niet snappen. Mijn moeder beseft inmiddels wel dat ze misschien hier en daar niet altijd even diplomatiek is geweest, maar dat dat voor mij diepe gevolgen heeft gehad, nee.
Kan je er wat mee, met dat lange verhaal, en vooral met de boodschap dat jouw moeder mogelijk eerder vanuit angst handelt dan uit dominantie?

Met als kanttekening dat dit een aanname van me is, en misschien bij jou toch heel anders werkt. Maar ik herken zoveel in je posting...

Vader

Heel herkenbaar, jouw verhaal.

Helaas heb ik zo'n vader, altijd negatief en altijd alleen maar kritiek, het zou een boek kunnen vullen. We hebben zeker ook onze leuke momenten gehad en het is een hele intelligente man met een geweldig gevoel voor humor. Maar het klikte gewoon niet meer tussen ons. Inmiddels heb ik al ruim 10 jaar geen contact meer met hem en hij heeft z'n kleinkinderen nog nooit ontmoet.

Wat mij betreft zijn er twee opties:
Of je sluit je moeder in met al haar gezeur, kritiek, etc en je accepteert het met de gedachte dat het niets met jou te maken heeft maar meer met haar eigen frustraties. Best lastig want het is natuurlijk veel fijner is om goedkeuring te krijgen van je ouders. Maar sommige mensen zijn gewoon niet in staat om genegenheid te geven. OMdat ze het nooit geleerd hebben, omdat ze er te egocentrisch voor zijn of the angstig, geen idee.

Of je verbreekt het contact. In mijn geval is het laatste gebeurd. Moet erbij zeggen dat het niet mijn keuze was maar uiteindelijk (en sneller dan ik ooit had verwacht) was het een enorme bevrijding.

Sterkte. Bewaak je grenzen, dat is het belangrijkste.

Ik ben ook een teleurstelling

Als enige oudste dochter uit een gezin van vijf deed ik niet het VWO, geen universiteit en heb geen graad in het een of ander. Mijn broertjes doen wel allemaal VWO en hebben klassen overgeslagen en zijn gewoon een stuk slimmer.

Dat heb ik nooit meer goed kunnen maken, wat ik daarna ook heb gedaan en hoe goed ik het nu doe op mijn werk en in mijn leven.

Het doet me niet zoveel meer. Ik heb me er allang bij neergelegd, mijn ouders zijn nu eenmaal gewoon zo. Ze zijn opleidingsgericht en vinden dat het belangrijkste wat er is.
Verder zijn ze heel leuk en lief voor de kinderen en dat vind ik belangrijker dan hoe ze met mij om zijn gegaan.

Het heeft wel een tijd geduurd voor ik dat inzicht had

Soms helpt praten

Mijn moeder had ook altijd redelijk veel negatief commentaar. Een aantal jaar geleden zelfs op een keuze die toen erg belangrijk voor me was en dat zat me heel erg dwars. Ik heb toen een goed gesprek met haar gevoerd, officieel met aankondiging en dat ze alleen (zonder mijn vader) bij me moest komen. Mijn insteek was dat ik het gewoon een keer gezegd wilde hebben hoe erg ik haar opstelling vond. En dat heeft enorm geholpen. Ze kon eerlijk toegeven dat ze veel vaker negatief was dan haar eigenlijke gevoel over mij en mijn broers. Sindsdien is ze veel minder negatief, of misschien hoor ik het ook gewoon niet meer omdat ik echt weet dat ze wel goed over me denkt.
Eerdere pogingen van deze aard mislukten steeds omdat ze zich aangevallen voelde, maar omdat ik het dit keer echt alleen gezegd wilde hebben en niets verwachtte, ging het goed.
Voor mijn vader geldt trouwens hetzelfde en ik heb in dezelfde tijd net zo'n gesprek met hem gevoerd, maar bij hem kwam ik er niet doorheen. Ik denk dus ook dat het heel vaak niets helpt, maar het kan de moeite waard zijn om te proberen, want als het wel werkt maakt het zo'n groot verschil.

Het kan (hoeft niet) namelijk werkelijk niets meer dan een slechte gewoonte zijn. Die je inderdaad bijvoorbeeld van je ouders hebt geleerd. En waarvan je zelf helemaal niet doorhebt hoe hard het aankomt, want je weet best dat je je kinderen prima vindt, dus dan weten zij het toch ook? En inderdaad, tegen de rest van de wereld vertel je dat dan wel.

Yup

Hier ook. Wel gewoon contact, en al heel vaak me voorgenomen om het van me af te laten glijden. Af en toe best wel iets positiefs maar zoveel en zo vaak en zo consistent be/veroordeeld, ik voel me gewoon altijd bekeken en beoordeeld.
Het zal wel uit zijn jeugd komen. Nu mijn vader ouder wordt en in een precaire situatie verkeert wordt het erger, echt heel vervelend.

Enige herkenning wel iets anders

alles wat goed is daar praat je niet over en als er iets niet goed is dan is het vooral JOUW EIGEN SCHULD.

Mijn ex vriendje ramde mij regelmatig in elkaar, van mijn 16e tot mijn 20e. Eerste reactie: dan zal je er wel om gevraagd hebben. Ik zelf zou mijn dochter opgehaald hebben en de desbetreffende lul overreden hebben. Maar goed dat is dus niet gebeurd toen en ook later in andere gevaarlijke situaties niet, ik heb periodes heel slecht gezeten door het gebrek aan een echt thuis. Een wonder dat ik die tijd uit ben gekomen.

Ik kan mij nog herinneren dat ik 5 was, kleuterklas en kijk dag. Alle werkjes van alle kinderen hingen aan lijntjes door de klas, alle moeders in oh's en ah's. Mijn moedr zei: waarom ben jij de enige die van die lelijke spatten heeft gemaakt.

Nou ja dat waren even de eerste dingen die naar boven kwamen. De sfeer was vaak negatief thuis, veel frustraties van beide ouders, en weinig positieve communicatie. Mijn ouders zullen ook nooit zeggen dat ze van ons houden, maar ze zijn wel veranderd, met name mijn vader is een leuke opa geworden en dat vind ik heel erg fijn. Ik bedoel dat is iets goeds, waardoor het contact ook blijft, ik denk ook echt nu ik ouder ben dat ze altijd wel hun best hebben gedaan maar gewoon niet beter konden en durfden.

Petal: jij bent goed zoals je bent !

Ook

Ik heb een zeer negatieve moeder. Mijn vader was toen ik nog best jong was zo'n beetje uit beeld en mijn moeder vindt zichzelf 'the center of the universe'. Al zo lang ik me kan herinneren draait alles om haar. Broer en ik waren van ondergeschikt belang. Ze was weinig thuis en wij moesten het samen maar uitzoeken. Als ze ons ergens moest ophalen kwam ze standaard een uur te laat, bij optredens op school e.d. kwam ze altijd te laat, ze ging 's nachts uit en liet ons alleen, etc. Ze eiste wel dat we goed presteerden op school en bij het bespelen van instrumenten. Ik moest altijd stukjes spelen op de dwarsfluit als er bezoek kwam. Als ik dan een foutje maakte kreeg ik heel wat te horen achteraf.
Natuurlijk gooide ik mijn kont tegen de krib vanaf mijn dertiende en op mijn zeventiende ben ik met mijn diploma op zak onmiddellijk op kamers gaan wonen.
Uiteraard is ze niets veranderd. Altijd klagen, claimen en zeuren dat dingen niet goed zijn. Gelukkig heb ik geen erg negatief zelfbeeld overgehouden aan dit alles; mijn broer wel, daar gaat het verre van goed mee.
Onze relatie zal nooit goed worden. Ik zal haar nooit voor de gezelligheid bellen, maar alleen omdat het moet. Als ze op bezoek komt is het nooit leuk, want er is altijd een hoop te zeuren over alles en iedereen. Ik nodig haar bij voorkeur uit als er ook andere mensen komen, dan is het te verdragen. Helaas lijkt ze ook nog erger te worden nu ze ouder wordt. Ze is nooit een liefdevolle moeder geweest en dat zal ze ook nooit worden.
Gelukkig heb ik een lieve schoonmoeder. Met haar ga ik wel af en toe de stad in, lunchen of even zomaar bij haar op bezoek. Als ik heel eerlijk ben, houd ik eigenlijk niet eens van mijn moeder. Erg, maar waar.
Groet,
Jujube

Waar zag ik dat laatst

bij zomergasten geloof ik met Maarten 't Hart, een man die in een Indisch internaat had gezeten en daar een rottijd had.
En toen zei die man dat hij mensen kende die dat heel anders ervaren hadden en dat hij van zichzelf vond dat hij altijd de negatieve dingen onthield en daarom ook minder gelukkig was dan die andere mensen. De mensen die dus anders onthouden zijn gelukkiger, flexibeler, weerbaarder ook en komen niet in die self furfilling prophecy, wellicht komen die mensen ook verder in hun leven bedacht ik mij, omdat ze niet zoveel energie steken in de negatieve aspecten van vroeger.

Ik heb gisteravond zitten piekeren, ik heb namelijk ook heel veel positieve herinneringen aan mijn jeugd, over mijn moeder en vader die op andere vlakken wel altijd voor mij klaar stonden en staan ook wel eens heel trots waren, ons verwende met van alles en nog wat, hun best deden op cultuurgebied, altijd open over seks en andere ingewikkelde topics spraken ed.

Maar omdat veel van die dingen die toen speelde nu nog steeds gaande zijn lukt het minder goed die positieve dingen ook te herinneren waardoor ik nu merk dat ik het wel heel zwart/wit beleef.

Manda

Dat was Rudy Kousbroek. En ondanks dat hij 'negatief' herinnert, is hij wel 'ver gekomen' zullen we maar zeggen. Dus hoe zou hij dan wel niet geweest zijn als hij positiever was geweest... soms is die negativiteit ook juist een bron (voor schrijvers, kunstenaars, musici). Las er laatst ook weer iets over in de VPRO-gids, over zanger Emerett van de groep Eels die juist zo veel moois maakt "omdat" hij zoveel ellende heeft beleefd. Maar natuurlijk is dat een wrange troost.

Margje

Herken het

Ik deed het ook nooit goed. Vroeger was de kritiek echt heel direct en ook op mijn persoonlijkheid. Of haar idee daarvan dan, want wat zij ervan maakte ben ik nooit geweest.
Nu valt het met directe kritiek wel mee (behalve klagen over onze meubels), maar is er nog steeds geen interesse in dingen die ik goed doe of regel. En dat is wel raar omdat dat soms dingen zijn die ze bij haar andere kinderen erg belangrijk vindt. Ze praat er gewoon overheen.
Maar mijn zus kan bijvoorbeeld helemaal niks fout doen. Als die iets niet zo handigs doet, dan zegt mijn moeder dat zer niet over heeft doorgevraagd en dat ze zich er niet mee bemoeit. Dat zou ze bij mij anders doen.

Het is vooral erg vermoeiend. Verder heb ik de hoop op een steunende moeder allang opgegeven.

Hier ook

Omdat dit wel erg dichtbij komt maar even een andere nick.
De relatie met mijn moeder is ook heel moeizaam. Ik doe werkelijk niets goed; verkeerde man,verkeerde schoonfamilie,verkeerde vrienden,te weinig huishouden,de tuin ziet er niet uit, m'n vakanties zijn te vaak en te ver. Ik word er soms echt doodmoe van. Gesprekken hebben we niet meer sinds ik gewoon m'n mond hou als we op 'gevaarlijk' terrein komen om strijd en discussies te vermijden. Het valt haar meestal niet eens op als ik geen antwoord geef. Als de kinderen erbij zijn stopt ze middenin het gesprek om met de kinderen te praten. Ze komt bijna nooit bij mij.Ik doe altijd nog moeite om het 'leuk'te houden. Voel me schuldig en wil eigenlijk ook zo graag aandacht van m'n moeder. Ik vraag elk weekend of ze komt eten;doet ze sporadisch. Ik vraag haar mee naar activiteiten van de kinderen, vraag haar of ze een bakje komt drinken, vraag door de week regelmatig of ze mee wil eten. Altijd is er een smoesje. En toch blijf ik er maar achteraan draven. Minder dan ik deed waardoor ik haar nu ook veel minder zie. En de kinderen ook- wat ik zowel voor oma als voor mijn kinderen niet leuk vind. Kom ik ook nog uit een familie waar het 'normaal'is om je ouders dagelijks te zien of te spreken. En dat lukt dus niet in onze verhouding. Natuurlijk is het complexer dan ik nu schets.

Het valt mij op dat jullie er over het algemeen laciniek mee omgaan. Het raakt mij tot op m'n ziel- herkennen jullie dat. Continue afwijzing doet toch zeer?

Yep

Veel herkenning hier. Als mijn moeder gaat klagen en zeuren reageer ik tegenwoordig ook niet meer en dat heeft ze idd niet eens in de gaten.
Ik moet gesprekken echt heeeeel oppervlakkig houden, dan is ´t te doen. Maar ik ben echt doodmoe als ze geweest is.
Verder is het een wonder dat ik zelf best positief in ´t leven sta. Ik vraag geregeld aan mijn man of ik niet op m´n moeder begin te lijken, dat is mijn angst namelijk. Volgens hem lijk ik nog steeds niet op haar. Aangezien ik nu 42 ben, begin ik te vermoeden dat ik niet zo ben/word als zij.
Groet,
Jujube

Continu

Ja dits,

Dat is inderdaad de kern. Telkens weer. Je probeert je verwachtingen uit te wissen. Of laag te houden. En het is toch weer mogelijk op je 35ste of je 40ste dat je nog steeds teleurgesteld raakt.
Zinloos, zo voelt het. Het proberen om me er niet door te laten raken. Alternatief is weglopen/van onderwerp veranderen...

Dus hoe doe ik het: ik probeer geen verwachtingen te hebben en ik probeer een beetje aardig voor mezelf te zijn als ik toch verwachtingen blijk te hebben gekoesterd die weer zijn vertrapt.

Verder probeer ik zelf voor mezelf te doen wat ik had gehoopt dat mijn vader zou zeggen/doen. Was een keer een tip van een coach. Als je teleurgesteld bent in je ouders, probeer dan aan jezelf te geven wat zij je niet hebben kunnen geven.

Dat helpt om er een positieve draai aan te geven. Elders te zoeken wat je thuis graag had willen krijgen.

Ditas

Het doet pijn. Maar ik kan het beter verdragen sinds ik me realiseer dat zij een soort slachtoffer is en geen boze kenau.
Maar het doet altijd pijn, ook al praat ik er nuchter over. Het feit dat ik altijd tegen verjaardagen hier opzie, spreekt voor zich. En het feit dat ik in mijn leven wat krassen heb opgelopen is deels domme pech, maar als ik een steviger basis had gehad was de schade mogelijk beperkt gebleven of had ik andere beslissingen kunnen nemen, i.p.v. dat ik bij alles dacht dat ook dát wel mijn schuld zou zijn of niet op mijn eigen oordeel vertrouwde.
Iemand zei me een tijdje geleden: jij kent eigenlijk geen onvoorwaardelijke liefde van je moeder en je ex. En ja, ze had gelijk... En dat was best confronterend...
Maar ik weet dat ze op een bepaalde manier toch van me houdt en het doet met de beste bedoelingen... Alleen komt het er zo rottig uit
Maar als je het eerlijk vraagt: ja, het doet pijn, en het heeft ook behoorlijk wat schade aangericht waar ik al jaren heel zure vruchten van mag plukken.

Ik had het liever anders gehad

Mijn ouders leveren geen kritiek, maar zijn (of lijken) totaal ongeïnteresseerd en alleen maar bezig met zichzelf. Wanneer iemand komt met een uiterst vervelende mededeling (scheiding, miskraam) reageren ze eigenlijk niet, of alleen met 'oh, en had je al een wiegje gekocht?', en gaan dan verder tot de orde van hun dag. Het zijn geen slechte mensen, en ze hebben het beste voor met iedereen, maar betrokkenheid of interesse tonen zit gewoon niet in ze. Dat gaan ze ook niet krijgen, dus daar heb ik me maar bij neergelegd. De pijn zit er meer in dat ook graag leuke betrokken liefdevolle ouders had gehad. Ik weet inmiddels dat het niet aan mij ligt dat ze geen interesse tonen.
Daarnaast hebben ze volgens mij ook geen idee dat ik zelf wel eens interesse zou kunnen hebben in hen. Een tijdje geleden belde ik toevallig mijn vader en die vertelde dat mijn moeder de dag daarvoor was geopereerd. Verbazing, want ik wist van niets. 'Ja, ze had een tumor (?!) en die moest weg gehaald worden'. Van dat voorval was ik best even van slag, die voelde ik niet aankomen. Eigenlijk schaam ik me er ook wel voor, ook al kan ik er (volgens mij) niets aan veranderen.