Wie houdt me even een spiegel voor?
2 jaar geleden heeft mijn man een affaire gehad. De affaire (die redelijk snel eindigde) heeft mij destijds enorm geschokt en het heeft me veel tijd en moeite gekost om alles op een goede manier achter me te laten.
Maar het is ons gelukt en we zijn nog bij elkaar. Onze relatie is er wel door veranderd maar gelukkig ten goede. Eind goed al goed.
Reden voor mijn posting is dat ik me de laatste tijd afvraag of ik nog wel gelukkig ben met mijn man. Er zijn namelijk steeds vaker momenten dat ik hem gewoon een uitgesproken zak vind.
Aan de ene kant hebben we het heel fijn en leuk samen. Aan de andere kant heeft mijn man soms last van humeurwisselingen. Hij kan bijvoorbeeld enorm exploderen tegen de kinderen. Maar hij is soms ook zo enorm kritisch naar mij toe. Zijn manier is meestal de beste en meest efficiënte (vindt hij) en hij vindt soms dat ik de dingen in en om het huis niet goed doe.
Misschien moet ik er even bij vertellen dat we een traditionele rolverdeling hebben maar dat mijn man door omstandigheden nogal veel thuis is. Hij is niet ontslagen maar hij zit in een beetje een onduidelijke fase qua werk. Hierdoor zijn we bijna dagelijks samen. Dit is soms prettig omdat we nu een soort gedeeld huishouden hebben.
Maar ik heb steeds meer het gevoel dat hij enorm op mijn lip zit en zich met alles bemoeit. Hij dringt binnen in mijn territorium, zo gezegd.
Als hij mij bekritiseerd (hij doet z´n best om dat aardig te brengen, zegt hij), kan ik daar soms flink van uit m´n dak gaan. Het irriteert me enorm dat hij zo in m´n nek zit en zich met mijn dingen bemoeit.
Volgens mijn man kan ik niet tegen kritiek. Meestal escaleren dat soort onenigheden ook behoorlijk. En we zijn allebei wel een beetje controlfreaks, dus dat maakt het er niet makkelijker op.
Door mijn irritatie over zijn kritiek en constante nadrukkelijke aanwezigheid ben ik ook vaak enorm boos op hem. En gek genoeg ook op zijn ontrouw van 2 jaar geleden. Het heeft hier helemaal niets mee te maken en ik vind het eigenlijk belachelijk. Maar stiekem in mijn achterhoofd hoor ik dan een stemmetje dat zegt: wie ben jij om MIJ krtiek te geven!!?? En dan vind ik hem gewoon een grote zak. En dat maakt me alleen nog maar bozer.
Wie houdt me even een spiegel voor? Overdrijf ik? Sta ik nu anders in mijn relatie en is mijn acceptatie gewoon minder geworden? Ik hou enorm veel van mijn man maar ik merk dat ik het steeds moeilijker vind om dat gevoel vast te houden. En daar word ik heel verdrietig van.
Omdraaien
Bekijk het eens omgekeerd. Stel je voor dat jij iedere dag met je man meeging naar zijn werk. Je ziet dat zijn bureau een bende is en merkt fijntjes op dat het toch echt handiger is om het aan het eind van de dag zijn bureau op te ruimen. Er komt een rottig klusje langs bij je man en je ziet dat hij het onder in zijn la schuift. Heel opbouwend vertel je hem dat het toch echt veel handiger is als je het rottige klusje meteen doet, in plaats van er eindeloos tegenaan te hikken. Waarschijnlijk zou het feit dat je er de hele tijd bent je man al volkomen op scherp zetten. Bij de eerste de beste goed bedoelde aanwijzing zou hij ontploffen.
Dit is wat je man nu bij jou doet. Jij zorgt al jaren op jouw manier voor een groot huishouden en daar moet hij zich niet mee bemoeien. Of hij kiest er voor om zich er wel mee te bemoeien en dan is het ook zijn verantwoordelijkheid. Wil hij de was doen? Prima, vanaf nu raap je geen sok meer van de grond en dan mag hij de was geheel naar eigen inzicht doen. Maar niet jouw vertellen hoe jij je taken volgens hem beter kunt uitvoeren.
Ik heb een prima relatie. Op dinsdag is mijn dag thuis en heb ik het huis voor mij alleen. Er zijn weinig dingen waar mijn lief mij zo sjacherijnig mee krijgt als om op dinsdag thuis te gaan werken. Alleen al het feit dat hij in huis is, is een enorme inbreuk op mijn ruimte.
Ik begrijp dit soort grensconflicten heel goed en het is natuurlijk weer iets waar je samen over moet praten. Het is een gesprek dat gaat over de ruimte die jullie beide voor jezelf nodig hebben en niet een gesprek over hoeveel je om elkaar geeft. Die twee worden namelijk makkelijk verward. Het is absoluut onwaar dat als je niet 24/7 dolblij bent met de aanwezigheid van je partner je niet genoeg van hem houdt. Het gaat om ruimte voor jezelf en inbreuk hierop.
J.
Geen territorium, maar......
een domein. Jaja, ik kijk naar Dr. Phil. In een relatie zijn er verschillende, elkaar overlappende, domeinen die beheerd moeten worden. Het huishouden is er één van. De opvoeding. De familierelaties-verjaardagskaarten. Tuinonderhoud. Wagenpark. Klussen. Affijn, genoeg te bedenken. Over al die dingen groeien in de loop der jaren onuitgesproken afspraken en gewoonten. Het huishouden is jouw domein, klaar. En helpen: prima, maar jíj bepaalt, jíj bent eindverantwoordelijke.
Hij loopt nu een beetje doelloos rond te darren door jouw domein en dan nog commentaar leveren ook. Nou, ik heb minder nodig om te ontploffen. Wat jij beschrijft heb ik bij het autorijden. Alleen het méékijken al voordat ik oversteek irriteert me. Rot op. Heb m'n rijbewijs al 30 jaar, ik kan deze situatie Prima Beoordelen, daar heb ik jou niet voor nodig. We hebben een verschillende rijstijl en als ik naast hem zit, zit ik mezelf ook op te vreten 
- maar ik hou tenminste m'n mond. De vanzelfsprekendheid om ongevraagd goeie tips te geven, brrrrrrrrr.
Ik heb mijn man met mijn volle verstand uitgekozen en wij hebben een leuk huwelijk. Maar 24/7 verdraag ik níemand om me heen, mezelf soms amper
Tirza
Vut
Volgens mij maken heel veel stellen dit mee zodra de vut of het pensioen zijn intrede doet. Misschien helpen een goed gesprek en een concrete taakherverdeling (kan hij niet tweemaal per week gaan koken op dagen dat het jou goed uitkomt? Hij moet dan natuurlijk wel zelf de keuken opruimen - haha). Mannen zijn meestal wel van goeie wil, maar moeten vaak wel heel duidelijk geïnstrueerd worden.
Het betekent m.i. overigens niet dat jullie relatie niet goed zou zijn. Je hebt gewoon ruimte nodig.
Tjee tina
Hoe kom je erbij dat "vastberaden" niet flexibel is? Hoe kom je op het belachelijke idee dat een moeder die thuis is haar leven lekker kan inrichten zoals ze zelf blieft en niks substantieels doet (lekker doorhobbyen). Het is zo denigrerend en totaal ontbloot van enige realiteit.
Ik heb 4 kinderen waarvan de oudsten in puberleeftijd; ze doen een beroep op mij van het moment dat ik opsta tot ik naar bed ga. Er is altijd iemand die tegen mij praat of iets van mij nodig heeft. De tijd en ruimte die ik voor mijzelf heb geregeld koester ik en als iemand eraan komt word ik daar heel narrig van. Inflexibel noem je dat, maar voor mij is dat de enige manier om de rest van de tijd vreselijk flexibel te zijn voor iedereen.
J.
Tegenovergestelde ervaring
Mijn man is ook volledig thuis komen te zitten een aantal jaar geleden. In eerste instantie was dat schrikken omdat ons inkomen daardoor ook flink kelderde, maar om eerlijk te zijn is dat een van de betere periodes uit ons huwelijk geworden. Eigenlijk werd duidelijk dat mijn man een betere huisman was dan ik een huisvrouw. Hij begon het leuk te vinden om te koken en daar ook echt werk van te maken. Toen mijn man weer werk kreeg was ik blij voor hem maar ik vond het ook moeilijk dat aan de periode waarin we zo hecht waren geworden weer een eind kwam. Als we nu wel eens met elkaar kibbelen teer ik nog steeds op het gevoel wat ik in die periode had. Ik weet hoe goed we het met elkaar kunnen hebben daar maakt een kibbeldag geen eind meer aan.
Ik weet niet goed of ik je vanuit mijn ervaring raad kan geven. Wat mij ooit erg geholpen heeft is de vraag of ik zonder mijn man oud wilde worden. Kun je je voorstellen hoe het is om 60, 70, enz. te zijn en nog steeds aan de zijde van je man? Zo ja, dan zijn de irritaties van alledag vervelend, maar van ondergeschikt belang. Maak van irriteren geen dagtaak, probeer dat los te laten. Je kunt jezelf namelijk ook een negatief gevoel aanpraten. Praat met elkaar om te kijken of het anders kan. Geef je man een abonnement op de bibliotheek of zeg dat daar iedere dag verse kranten zijn die je gratis in kunt kijken. Zoek zelf inderdaad een baan voor de uren dat je gemist kunt worden. Heerlijk toch zo'n gratis 'oppas' thuis?
Josephine
Ik heb 4 kinderen waarvan de oudsten in puberleeftijd; ze doen een beroep op mij van het moment dat ik opsta tot ik naar bed ga. Er is altijd iemand die tegen mij praat of iets van mij nodig heeft. De tijd en ruimte die ik voor mijzelf heb geregeld koester ik en als iemand eraan komt word ik daar heel narrig van. Inflexibel noem je dat, maar voor mij is dat de enige manier om de rest van de tijd vreselijk flexibel te zijn voor iedereen. ===
Het is voor mij ook nog een vrij nieuwe ervaring, maar juist door buitenshuis aan het werk te gaan kun je je onttrekken aan het gevoel dat iemand uit je gezin de hele dag iets van je nodig heeft. Misschien ervaart het gezin dat gek genoeg ook als opluchting. Ik heb alleen nog maar puberkinderen, maar die moeten er niet meer aan denken dat ik de hele dag om ze heen hang. Ik ben vier dagen per week zo'n 12 uur van huis. Ik voel me er veel beter bij dan toen ik nog volledig thuis was.
Ik ken Tina inmiddels langer dan vandaag (kennen van Ouders Online bedoel ik) en weet dat ze erg voor de zelfredzaamheid van de vrouw is. Soms slaat dat wat door in mijn ogen, maar in dit geval kan ik een eind met haar meegaan.
Precies josephine*
In de tijden dat ik erg word geclaimd door mijn kinderen (de kinderen zijn dus duidelijk "mijn domein") ben ik geregeld jaloers op mijn man. Deur achter zich dicht en wég istie.
Vergis je niet Tina: hoewel het voor jou lijkt dat de man van Vastberaden amper in zijn eigen huis mag bivakkeren, drukken de meeste mannen toch een stempel op de huishouding. Mijn man werkt bijv. continudienst. Alles draait dus altijd om zijn diensten. Of we tussen de middag warm eten of 's avonds. Of kinderen vriendjes mee mogen nemen (nachtdienst) of niet. Dingen die ik voor mezelf doe, doe ik vaak niet als hij thuis is - dat is ongezellig - terwijl dat thuiszijn van hem elke dag/week anders is. Ik pas me aan, plan mijn bezigheden om zijn werk heen. Tja, dat is zo, we zijn er gelukkig mee, maar zo'n opmerking als: hij is amper welkom in zijn eigen huis - die schiet bij mij verkeerd.
Tirza
Werk
Waarom zoek je geen werk of ga een opleiding doen waarmee je straks een fatsoenlijke baan kunt krijgen? Daar heb je ook iets aan als je besluit toch te gaan scheiden.
Eens met sini
Hoewel ik me de irriatie van vastberaden ook voor kan stellen, ben ik het eens met sini. Ik heb ook ooit in de schoenen van vastberaden gestaan, wat het overspel betreft maar ook de afhankelijkheid van mijn (ex)man. Ik wilde ook dat alles zo zou blijven als het was: ik thuis en hij de zaak. En ja, dat is financiele afhankelijkheid maar behalve dat denk ook dat sini gelijk heeft met wat ze zegt over die obsessie. Een baan is inderdaad niet hetzelfde als een sociaal leven. Een baan geeft een stuk zelfontplooiing, eigen leven en onafhankelijkheid, waardoor je ook je waardering niet meer alleen hoeft te halen uit je leven thuis. Van je man dus.
Je schreef al eerder dat je het toch wel zult redden, en dat zal zeker ook wel zo zijn, maar vergis je daar niet niet in want het is NIET gemakkelijk.
Ik ben onlangs met een opleiding begonnen zodat ik mijn kansen op een betere baan vergroot en financieel beter rond kan komen. En ik wou dat ik het eerder gedaan had.
Je zou deze situatie ook kunnen beschouwen als een teken aan de wand, die uiteindelijk niet eens echt iets te maken heeft met het huishouden, maar hoe jij omgaat met de kritiek van je man en de achterliggende reden daarvan.
Wennen
Het oud zeer is een verhaal apart. Daar kan ik alleen maar theoretisch over praten, dus dat laat ik terzijde.
Ik kan me best voorstellen dat Vastberaden zich verstoord voelt in haar dagelijks leven thuis - ze zal de eerste niet zijn! Het is gewoonweg tijd voor een eerlijk gesprek waarin gevoelens en praktische inzichten van beide een plaats krijgen.
Voor degenen die nog geen pubers hebben - wacht maar af; als je als vrouw vrij veel thuis bent/thuis werkt, is het echt niet altijd plezierig constant iemand over de vloer te hebben. Als de laatste vertrekt richting school/werk komt de eerste alweer thuis. Ze zijn allemaal in deze levensfase druk met hun persoonlijke ontplooiing en verwachten daarbij vooral flexibiliteit van ánderen.
Tonny (die de pubers van weleer nu mist, maar zich de irritatie van enkele jaren geleden helder herinnert)
Werk is een zwaar overschat tijdverdrijf
Mijn stukjes wekken blijkbaar de schijn van fulltime moederschap, maar op een jaartje in onfortuinlijke omstandigheden heb ik altijd een betaalde baan gehad. Tina heeft gelijk als ze zegt dat het als vrouw verstandig om je eigen centen te verdienen en dat is de reden dat ik werk. Als ik mijzelf wil ontwikkelen, geïnspireerd wil worden, mijn zinnen wil verzetten of mijn tijd plezierig wil doorkomen, dan moet ik echt niet op mijn werk zijn. Daar verdien ik mijn centen en meer is het niet. Werk is zeker geen remedie tegen huwelijks problemen. Vastberaden irriteert zich aan haar man en aan zijn opmerkingen over zij haar werk doet, om dan meteen over een echtscheiding te beginnen is wat overdreven. Veel mannen zijn helden in het aanwijzingen geven aan anderen en geen poot uitsteken. Bloedirritant en zeker een aanleiding voor een stevig gesprek.
En Tina als je denkt dat een moeder van een groot gezin en met een groot huis haar tijd doorkomt op de tennisbaan en met koffiedrinken, zou je eens een paar weken zo'n toko moeten overnemen. Toen mijn kinderen nog klein waren was ik blij als ik maandag kon uitrusten op mijn werk
Nou ik weet niet
of het oud zeer een verhaal apart is. Vastberaden geeft al aan dat het nog speelt, ook al is het dan minder. Ik heb haar verhaal wel heel goed gevolgd toen en toen waren dingen als financiele onafhankelijkheid en een eigen leven ook al ter sprake gekomen.
Vastberaden, er heeft destijds een bom onder je huwelijk gelegen. Het is fijn dat het goed is gekomen. Maar ik heb het idee dat er weinig aandacht is besteed aan het hoe en waarom en wat er dan niet goed was. Jouw woede en frustratie (hoe begrijpelijk ook) lieten daar geen ruimte voor. In jouw draadje toen zijn veel mensen met verschillende adviezen gekomen, ook om jezelf onder de loep te nemen. Later had ik het idee dat je jouw huwelijk als gered beschouwde toen het "kwaad" (die andere dame) uitgeroeid was en je overtuigd was dat je man spijt had. Je bent zelf verschillende draadjes gestart omdat je er zelf last van had dat je zo rancuneus bleef. Je hebt jezelf ook afgevraagd hoe dat kwam.
Toen mijn man zijn affaire had gehad en wij samen weer een doorstart wilden maken, had ik ook het idee dat we van alles opgelost hadden door veel te praten en ik wilde vooral dat alles gewoon weer zou worden zoals het was. Hij zijn dingen, ik de mijne en verder gewoon weer wat meer aandacht aan elkaar besteden. We zijn heel erg voorbij gegaan aan wat er in onze relatie werkelijk scheef zat. En ik wilde dat ook niet zien, dan zou ik immers aktie hebben moeten ondernemen.
Je schrijft hierboven in een en dezelfde posting dat je heel veel van je man houdt maar dat je het steeds moeilijker vindt dat gevoel vast te houden. Ik vind het enerzijds begrijpelijk dat je eraan moet wennen dat hij veel om je heen is en dat de kritiek je irriteert, maar aan de andere kant zou je inderdaad eens een andere richting op kunnen denken en eens bekijken of jullie wel allebei zo tevreden zijn met die rolverdeling die jullie altijd gehad hebben. Ik weet niet of ik je nu duidelijk heb kunnen maken wat ik bedoel, maar ik denk niet dat hier de oplossing is dat je man weer gewoon zo snel mogelijk de hele dag naar zijn werk is zodat jullie weer allebei verder kunt gaan met wat je gewend was. Dat is voor jou het meest comfortabele, maar ik ben het eens met degenen die zeggen dat je flexibeler zou kunnen zijn.
Josephine
Als je als vrouw jaren niet meer buitenshuis gewerkt hebt, is alles wat je onderneemt een ontwikkeling van jezelf. Ik heb ook een baantje voor het geld dat me verder weinig voldoening geeft, maar ben daarnaast aan een opleiding begonnen. Dat geeft mij het gevoel dat ik kan ontdekken wat ik kan, wat goed bij me past en wat mijn potentie is. Behalve dat kom je in een ander wereldje en leer je andere mensen kennen en ga je over andere dingen praten. Dat is meer wat ik bedoelde voor Vastberaden.
Zit je zelf beter in je vel, krijg je weer waardering vanuit een andere hoek, dan kun je vaak ook meer hebben in de thuissituatie en het kan een nieuw evenwicht scheppen tussen 2 partners.
Tina
Dat grote huishouden ging niet over mij, maar (als ik mij goed herinner) over de topicstartster. Jij schreef dat haar man nu eindelijk ontdekte dat ze de hele dag aan het niksen was en daar reageerde ik op. Net als de commentaar gevende man, is ook zeker niet de mijne. Die strijd is hier al heel lang geleden gestreden.
Waarom is het negatief over je werk als je het ziet als een middel om geld te verdienen in plaats van de ultieme zelfontplooiing. Lijkt mij nu net zo'n nuchtere realiteit als dat het als vrouw verstandig is om je eigen broek op te kunnen houden (en die van je kids)
J.
Tina
Sorry, maar wat ben jij ontzettend respectloos naar Vastberaden toe, dat is toch nergens voor nodig? Vastberaden schrijft dat zij en haar man afspraken hebben gemaakt over de verdeling van de taken; over het huishouden en de inkomsten. Dat hebben ze samen besloten. Waarom zou ze opeens financiële verantwoordelijkheid op haar moeten nemen, ze hebben iets anders afgesproken; nogmaals sámen. En omdat een vrouw niet buitenshuis werkt, is het logisch dat haar man er op een gegeven moment vandoor gaat??
Eén van de verworvenheden van het feminisme is dat vrouwen, en mannen, een keuze hebben over hoe ze de taken verdelen. Maar soms wordt er wel erg denigrerend gedaan naar vrouwen die besluiten thuis te blijven voor de kinderen/huishouden. En helaas juist vaak door andere vrouwen.
Punt is yvon
dat elke vrouw, die al dan niet in samenspraak met haar man, beslist dat ze thuis blijft voor huis en kinderen, zou moeten beseffen dat ze zichzelf afhankelijk maakt.En dat er een moment kan komen dat je daar de zure vruchten van gaat plukken.
Ik bedoel het beslist niet denigrerend, ben zelf ook een tijd thuis geweest voor de kinderen en het huishouden en mede daardoor moet ik nu heel hard knokken om nu een betere baan te vinden met een beter salaris. Want een gezin onderhouden van een uitkering of een minimum loon is echt niet gemakkelijk. Behalve denk ik dat het een relatie gelijkwaardiger maakt als beiden buitenshuis werken, al wordt dat niet altijd zo ervaren.
Het gaat over kritiek...
Hallo vastberaden,
Goed dat je dit zo schrijft (dat je vooral moeite hebt met het omgaan met kritiek). Ik vond al dat dit draadje veel te veel begon tegaan over wel of niet werken. Terwijl het er gewoon over gaat dat je de kritiek van je man moeilijk te verdragen vind. Dat zou ook zo zijn als je full time werkte als topmanager ofzo.
Kritiek is denk ik voor iedereen moeilijk te verdragen, maar misschien nog wel het meest van de man van wie je houdt. Je krijgt er het gevoel door dat hij jou niet zo erg ziet zitten. Alsof hij je kennelijk een sukkel vind en dat laat merken door jouw op de kleinst mogelijke fouten te wijzen. Logisch dat ook de 'oude koe' weer uit de sloot wordt gehaald (met die koe bedoel ik dus zijn minnares...).
Je gaat twijfelen of hij nog echt van je houdt, of dat hij misschien toch liever een ander wil... Terwijl je op dat vlak waarschijnlijk toch nogsteeds onzeker bent!
Hopelijk bedoeld hij dit helemaal niet met zijn kritiek. Sommige mannen staan er niet bij stil hoe iets overkomt wat ze zeggen. Misschien kunnen jullie hier eens rustig over praten? Over wat zijn kritiek met jou doet, wat hij er mee bedoeld en of het eventueel ook wat vriendelijker verpakt kan worden ? (En of hij zijn mond wil houden als het maar om details gaat...)
Sterkte!
De bieb
Het idee dat je je man naar de bibilotheek stuurt (iemand suggerereerde dat) om de kranten te gaan lezen, vind ik werkelijk te idioot voor woorden===
Dat was ik. Een opmerking uit eigen ervaring. Mijn man vond het fijn om dat af en toe te doen. Een gratis tijdverdrijf, even buiten de deur en zo blijf je tenminste ook op de hoogte van het nieuws en vacatures.
Wederom
herkenning vastberaden. We hebben het wel eerder gehad over de "ontrouw" van onze mannen. En je gaf mij toen weer moed door te vertellen dat het bij jullie weer goed gekomen was. En ook nu lees ik weer hoe jullie leven parallel loopt met de onze. Ook hier idd kritiek soms terecht, soms onterecht op het huishouden ed. en dat ik daar slecht mee om kan gaan. Precies dezelfde gevoelens. Met belangstelling lees ik in dit draadje mee.
Sterkte in je strijd.
Ik gooi o.t. de knuppel in het hoenderhok
bij het lezen van deze discussie komt zomaar even het volgende in me op: Hoe komt het dat de vrouwen die hier op het forum vertellen over hun vreemdgaande man bijna altijd vrouwen lijken te zijn die ervoor gekozen hebben om thuis te blijven en niet te werken?
Une Femme
Aanvulling
wat ik bedoel is dat er op dat punt bijna altijd een grote ongelijkwaardigheid in dat huwelijk is. Is dat toeval?
Une femme
Une femme
Ik heb er nooit op die manier naar gekeken, maar nu je het zegt: het merendeel van mijn minnaars waren inderdaad mannen met een vrouw die thuisbleef voor de kinderen.
Zelf dacht ik altijd dat die vrouwen door thuis te blijven voor de kinderen (wat erg vermoeiend is), geen puf meer hadden voor seks. Waardoor die mannen op zoek gingen naar seks buiten de deur. Stuk voor stuk hielden ze erg van hun vrouw, maar liep het op dat punt niet lekker, terwijl ze verder geen slecht huwelijk hadden.
Natuurlijk heb ik makkelijk praten, want ik ben inderdaad een werkende moeder met een goedbetaalde baan waarvoor ze veel van huis is. Maar ik haal daar zoveel energie uit, dat er voor seksuele uitspattingen nog genoeg energie overblijft. Dit in tegenstelling tot veel moeders die volledig thuis zijn, denk ik.
Groetjes,
Toosje
Une femme
Een niet buitenshuis werkende vrouw is niet per definitie een afhankelijke vrouw.
Tirza (vrouw in bonus)
Veranderingen
In relaties kunnen veel dingen veranderen. Je partner kan vreemdgaan, je kunt zelf verliefd worden op iemand anders, je partner kan een onaangename gedragsverandering ondergaan, vul maar in. Als je als vrouw ook werkt en in je eigen inkomen voorziet heb je veel meer keuze. Als je grenzen steeds worden overschreden kun je scheiden zonder dat dat grote financiele gevolgen heeft voor jou en de kinderen. Dat maakt een scheiding een stuk makkelijker te verwerken denk ik. Dat zorgt er ook voor dat je eigenwaarde beter behouden blijft.
Niet te moeilijk
vastberaden:
"Geen idee of het ooit wetenschappelijk is onderzocht maar persoonlijk denk ik dat vreemdgaan een "probleem" is dat bij de vreemdganger ligt en niet bij de partner van de vreemdganger. Ik denk dat iemand vreemdgaat omdat hij/zij het nodig heeft dat z´n ego opgepoetst wordt"
Bot gezegd; iemand die vreemdgaat is gewoon geil. De vraag is eerder; waarom gaan zoveel mensen NIET vreemd 
.
FF serieus; ik zou er op een bepaalde manier niet te ingewikkeld tegenaan kijken. Sex is (net als eten) een tamelijk basale drive die mensen bezitten. Dire drive is bovendien van oorsprong sterk op voortplanten gericht; uiteindelijk val je dus op mensen die je (onbewust) geschikt vind als vader/moeder voor je kinderen.
Mmmm...
Hoi Vastberaden,
Ik zou niet willen zeggen dat "het probleem" bij de vreemdganger ligt. Zelfs als je gelijk hebt over dat ego oppoetsen, ligt het volgens mij toch meer in de relatie.
Ik denk ook niet dat het alleen met ego te maken heeft.
Met sleur? Iets missen maar niet precies weten wat?
Het is ook maar de vraag of je dat kunt voorkomen.
Ik zou in een volgende relatie dus echt heel anders staan. Voor mij is financiele onafhankelijkheid echt belangrijk geworden. Gelijkwaardigheid heeft voor mij een andere betekenis gekregen: mijn eigen leven is heel belangrijk voor me. Ik wil niet meer de spil zijn die alleen maar anderen ondersteunt. Ik vraag me ook wel eens af: was ik ook onbewust ontevreden in die relatie? Of beter gezegd, de rol die ik daarin had.
Wat de kritiek betreft: waarom maken jullie geen taakverdeling zolang hij veel thuis is? En dan niet met elkaars taken bemoeien.
Herkenning
Hoi Vastberaden,
Ik heb niet het hele draadje gelezen dus misschien val ik in met een heel andere wending, maar ik herken je gevoel een beetje.
Het gevoel dat je minder kan hebben van je man. Ik denk dat dat komt doordat je minder respect hebt voor je man, wat waarschijnlijk weer komt door zijn affaire. Je weet misschien nog dat ik ook een affaire van mijn man heb meegemaakt. We zijn nog steeds bij elkaar. Maar mijn gevoel voor hem is erg veranderd. Ik heb vaak het gevoel dat ik hem niet meer ken. Er is wel een soort van minachting, omdat hij is vreemdgegaan. Ik voel me soms te goed voor hem, omdat ik nog steeds vind dat ik zijn gedrag niet hebt verdiend. Wat jij zegt over "wie ben jij dan wel om kritiek te geven" herken ik goed.
Het hele tbm en werkende moeder heeft er niets mee te maken. Misschien wel het feit dat je man nu meer thuis is. Je wordt opeens veel meer met elkaar geconfronteerd en weer eens met je neus op de feiten gedrukt. Mijn man is nog steeds poeslief naar mij toe, omdat hij weet dat ik nog steeds worstel met de affaire. Maar eens zal alles weer normaal zijn en wat dan?
Ik denk dat je je gevoel voor je man opnieuw moet onderzoeken. Je moet opnieuw van hem leren houden en dan van de nieuwe persoon die hij is (of eigenlijk: is gebleken te zijn). En blijven praten..
Groetjes Inge
