Wil weer gaan studeren, maar krijg geen steun van man
Ik was weer toe aan een nieuwe uitdaging en wil weer gaan studeren. Een deeltijd opleiding, drie dagen in de week. Mijn man werkt 4 dagen in de week, ik heb nog een kind op de basisschool en twee op de middelbare. Ik zou dan voor twee middagen BSO moeten regelen, of dat mijn man tot 3 uur werkt één dag in de week.
Echter, mijn man steunt mij helemaal niet hierin. Ik moet het allemaal maar zelf weten, en dus ook zelf oplossen. Onze relatie is de laatste tijd ook niet zo geweldig en mijn man is een beetje mat, misschien depressief? Heeft nergens zin in, toont geen enkel initiatief. Misschien heeft het daarmee te maken.
Vriendinnen reageren enthousiast als ik ze van mijn plannen vertel, mijn man niet.
Hij wil geen uren vrij nemen, hoewel hij ieder jaar ongelofelijk veel vrije dagen overhoudt.
Ik heb er wel veel zin in, de financien zijn ook geen probleem, heb de laatste jaren genoeg verdiend. Ik ga wel wat minder werken, maar ik weet niet of ik het allemaal ga redden, én een studie (veel reistijd ook), én het huishouden, koken, boodschappen, én af en toe onregelmatig werken. Ik had gehoopt dat we er samen wel uit konden komen, maar ik hoef geloof ik niets van zijn kant te verwachten. Wat moet ik doen?
Genoeg gepraat, vindt hij
Ik zei al het is geen prater en al helemaal nooit over wat hij voelt. Ten einde raad zijn we ooit bij een therapeut terechtgekomen waar hij wel praatte. Hij leek het op te sparen om daar wel over zijn gevoelens en onze relatie te praten, met veel moeite overigens. Thuis gekomen sloeg hij weer dicht. En als ik er al over begon, heel voorzichtig, dan was het antwoord altijd: daar hebben we al over gepraat. Punt.
Het is moeilijk. Toen ik vertelde van mijn plannen om te gaan studeren zei hij alleen: dat zal je behoorlijk tegenvallen. Ook niet echt opwekkend.
Ik heb laatst een dag meegelopen met colleges, ik was er erg enthousiast over. Hij had die avond een diner met collega's en kwam wat later thuis. Ik vroeg hem over hoe het dinertje was etc. Hij vertelt dan uitvoerig en tot in detail hoe het eten eruit zag en opgediend werd. Over gezelligheid begint hij niet uit zichzelf ik moet hem dat vragen. Daarna ging hij de krant lezen, en ik wachtte tot hij die uit had om ook mijn verhaal te kunnen doen over de collegedag. Krant uit en hij ging naar bed! Ik was pissig, maar had even geen energie om hem terug te roepen.
Pas dagen later vroeg ik hem waarom hij mij niet naar mijn dag had gevraagd .
Antwoord: daar heb ik nog geen tijd voor gehad. Dit om even te laten zien hoe de communicatie hier gaat.
Maar ik vind inderdaad ook dat het niet alleen voor mijn eigen plezier is dat ik weer wil studeren, maar hij doet net alsof hij er niets mee te maken heeft. Ik heb hem wel gezegd dat hij dan waarschijnlijk wat meer huishoudelijke taken op zich moet nemen als ik wat meer uit huis ben. Geen enkele reactie. Ik vind het wel vreemd. Ik twijfel dus nog wel om me in te schrijven.
Huh?
"Ik twijfel dus nog wel om me in te schrijven."
Hoezo?? Hij is altijd al een moeizame prater geweest, hoop je dat dat beter wordt als je je toch niet inschrijft??
Cijfer jezelf niet weg en ga ervoor.
Juist wel doen!
Je moet het juist wel doen Anja. Zo te horen probeert hij je te ontmoedigen. Hij hoort juist met je mee te deenken en als hij twijfels heeft tenminste een redelijk gesprek met je te voeren en mee te denken in het zoeken naar een oplossing.
Wel gaan studeren hoor want de meeste mensen krijgen eerder spijt van dingen die ze NIET gedaan hebben..Je wilt het toch graag?
Damajo
Wel gaan studeren
Als ik jou was zou ik gewoon beginnen met die studie. Daarmee geef je ook een goed voorbeeld aan de kinderen.
Misschien is het een idee om op een zondagmiddag met man en de oudste kinderen rond de tafel te gaan zitten. Jij vertelt wat je gaat doen, wanneer je college hebt en welke uren je thuis gaat studeren. Je vertelt wat je van hun verwacht (boodschappen, koken, was, zelfstandigheid, flexibiliteit). Wat je vertelt, vertel je op een vriendelijke manier, maar het is niet onderhandelbaar. Jij hebt die tijd gewoon nodig voor je studie.
Nu houd jij rekening met ieders wensen en roosters. Hoog tijd dat ook de rest van het gezin rekening gaat houden met jou.
Heel fijn dat jullie meedenken
Bedankt alvast voor het meedenken, heel fijn. Ja, ik wil het erg graag doen, heb ook echt zin in weer iets nieuws. Maar ik moet dus echt alles regelen, en ook buitenschoolse opvang voor de jongste. Ik had gehoot dat hij oom wel twee uurtjes per week kon inleveren van zijn werk, vooral ook omdat hij altijd zoveel dagen/uren over heeft.
Nu ben ik wel gewend alles te regelen, maar zo hoort het natuurlijk niet bij een normale relatie. Ik weet ook niet waarom hij nooit echt enthousiast is. Misschien toch een depressie of zo, bij de therapeut zijn we daar ook niet echt achter gekomen. Maar jullie hebben wel gelijk. Ik moet dat gewoon gaan doen. Als ik het niet probeer weet ik ook niet of het allemaal te combineren is.
Doe het maar verwacht niets van hem
Zo wordt je het minst teleurgesteld denk ik.
Je moet je nu beslist niet laten weerhouden door zijn matte reactie. Als hij echt depressief is kan hij er niets aan doen. Als hij niet depressief is moet je beslist voor jezelf kiezen!
Zorg wel dat jij de zaken thuis coordineert, hetzij door de BSO te regelen, maar misschien (zo doe ik het, ik studeer ook weer) is het ook mogelijk een oppas thuis in te huren die ook wat licht huishoudelijk werk doet. Voor ons is dat ideaal. Als je van je man eist dat hij vrij neemt voor de kinderen en hij doet dat niet, of heeft net op de verkeerde dag een afspraak ben jij vast en zeker degene die zich opoffert en dan toch maar thuisblijft.
Laat je dus niet tegenhouden door zijn reactie, natuurlijk was het leuker als hij je had gesteund, maar het is nu eenmaal zo. Ga ervoor!!!
Wel doen
Ik denk dat je erg moet uitkijken met iets belangrijks niet doen omdat man je niet steunt. Je maakt jezelf daarmee erg afhankelijk van hem. Ik begrijp heel goed dat hij het je gemakkelijker zou kunnen maken en ik begrijp zelfs dat jullie relatie er niet beter op wordt als jij straks studeert, je belasting groeit en hij totaal geen sjoege geeft. Maar het alternatief is niet deze uitdaging aangaan voor jezelf, teleurgesteld zijn in je man en waarschijnlijk ooit ook in jezelf. Als het belangrijk voor je is en het kan: doen! Ik ben alleenstaande moeder en moet alles zelf regelen. Met de beste wil van de wereld kan ik me niet afhankelijk maken van de medewerking van een man. Ik moet zeggen: dat maakt de dingen wel helderder! Ik kijk gewoon naar de feiten: kan ik het regelen, is het te doen, kan ik het aan, kunnen de kinderen het aan. Is het antwoord op die vragen ja, dan doe ik het dus.
Jouw relatieprobleem is in feite niet of je die studie moet doen. Jouw relatieprobleem is dat je in je relatie geen aandacht krijgt voor wat belangrijk is voor jou. En dat is en blijft ook een probleem als je die studie nu niet gaat doen.
Succes en groet, Jo Hanna
Weet je ook waarom hij je niet wil steunen?
Wat ik me af vraag, is wat zijn motivatie is om je niet te willen steunen.
Jaren geleden zat ik ook in de situatie dat ik door wilde studeren. Mijn man zag dat niet zitten en liet mij alles regelen (ik zette door). Toen puntje bij paaltje kwam, haalde hij af en toe wel de kinderen op en later deed hij dat wat structureler.
Zijn motivatie om mij niet te steunen zat in het feit dat hij zich in eerste instantie hoger opgeleid voelde (hij een technische opleiding, ik een sociale), maar dat na afronding van mijn studie hij toch echt een lagere opleiding zou hebben dan zijn vrouw (ik in dit geval).
Ik zette door en ging studeren, studeerde netjes af in de studieduur die ervoor stond en ging werk zoeken.
Een baan vond ik en ik werd steeds onafhankelijker.
Jaren later ben ik gescheiden. Ik denk nu dat ik hoe dan ook wel als alleenstaande ouder achter zou zijn gebleven (ook zonder die laatste studie), maar nu ben ik wel in staat om in mijn eigen levensonderhoud te voorzien. Voor die laatste studie was ik afhankelijk van mijn partner.
Voor hem nu het grote voordeel dat hij geen partneralimentatie hoeft te betalen. Voor mij het voordeel dat ik het allemaal zelf kan.
Ik hoop dat jouw man een andere reden heeft, maar het zou kunnen dat hij ook onzeker is. In dat geval heeft het weinig zin om je eigen plannen opzij te zetten, dat maakt hem niet zekerder.
Als er een andere reden is, tja, ik wil nooit meer afhankelijk zijn, dus ook in dat geval zou ik mijn eigen plannen door zetten (met het risico dat ik alleen achter blijf).
Realiseer je de consequenties
Beste Anja:
Realiseer je de consequenties, denk ik, als ik jouw mail lees. Mijn man is er vandoor gegaan nu ik in het afstudeerstuk van mijn studie zit en een scheiding is bij nog 3 anderen uit mijn studiegroepje het geval geweest (van in totaal 17 personen.
Door studeren verander je misschien, bedacht ik, en als het al niet zo jofel zit qua geven en nemen in je relatie, kan dat wel eens de druppel zijn die de emmer doet overlopen?
Eigenlijk nooit enthousiast
Tja, hij is eigenlijk nooit ergens enthousiast over. Omdat hij de laatste jaren erg mat is en ik dacht ook dat hij wat depressief was, daarom zijn we vorig jaar samen in een soort van relatietherapie geweest. Hij is nooit blij, nooit vrolijk, gaat zijn eigen gang, werken, sporten, beetje klussen en dat is het. En hij is daar tevreden mee volgens hem dan.
Ik heb mijn best gedaan om hem wat op te vrolijken etc. maar ik moet me ook niet teveel door hem laten meesleuren, want dan wordt ik zelf ook meegezogen door dat negeatieve gedrag. Ik zoek zelf wel de leuke dingen op en gelukkig hebben we drie hele leuke vrolijke kinderen en daar ben ik ook zo blij mee! Daar kan ik echt van genieten en ik doe ook veel leuke dingen samen met de kinderen.
Ik zelf heb weer eens een nieuwe uitdaging nodig en vandaar die studie. Ik heb er echt veel zin in!
Bij de therapeut zijn we helaas weinig opgeschoten. om een lang verhaal kort te maken: ik moest hem maar accepteren zoals hij is, en verder wil hij geen energie er meer in steken. Dus ook niet in onze relatie. Dat is hard.
Maar omdat ik een kleine baan heb, haal ik de jongste van school, heb altijd de kinderen opgehaald etc, mee naar zwemlessen je weet wel, ik kook iedere dag, zorg voor de was en dat het huis schoon is. Dus ik dacht: een beetje inleveren voor mij zou toch best kunnen?
Maar: ik ga het wel doen! Misschien draait hij ook nog bij als hij ziet dat het serieus is!
Ik ben al aan het informeren of de jongste een middag in de week naar de bso kan waar ook zijn vriendjes op zitten en verder kan ik misschien wel iets regelen met de ouders van een vriendje, dat ik het vriendje eens per week opvang en zij onze zoon, zoiets.
Maar ik vind het wel jammer dat hij niet gewoon kan zeggen dat hij het leuk vor me vindt, zoals iedereen om me heen.
