Willens en wetens de huwelijksboot in
Mijn ex trouwt vandaag met de vrouw waar hij al 15 jaar mee samenwoont, een leuke intelligente vrouw met een goede baan. Ex is een typische autist (asperger) die leuk is in de omgang als alles goed gaat en hij ontspannen is (voor zover dat mogelijk is voor iemand met ASS). Gisteren had ik mijn puberdochter aan de telefoon die ervan baalde dat ze allemaal klusjes moest doen (voor het huwelijk) omdat haar vader ziek was en tijd voor zichzelf nodig had. De man laat dus op de dag voor zijn huwelijk alles uit zijn handen vallen en laat zijn vrouw en dochter ervoor opdraaien. Niet verrassend, maar op afstand kan ik me er toch aan ergeren. Zijn vrouw denkt waarschijnlijk dat ze liever dingen alleen doet dan met een gestreste (en dus vloekende en tierende) man. Zoals in het verleden en alle huwelijksjaren die ze nog voor zich hebben.
Hoe kan het dat je daar dan toch voor kiest? Voor de goede orde, ik ben niet jaloers maar ik vraag me wel af waarom ik het zelf niet heb gekund. In zo'n geval als plotseling afhaken op een keidrukke dag zou ik waarschijnlijk boos en geïrriteerd hebben gereageerd, met een urenlange tirade tot gevolg van ex, waarna ik nog steeds alles alleen had moeten doen.
Bedoelen ze dat dan met die goede en slechte tijden, geven en nemen? Liever vrijwillig de kar trekken dan na veel ruzie het gevoel hebben als deurmat te fungeren?
mooi toch?
Blijkbaar snapt de nieuwe vrouw dat je ex soms overbelast raakt, en neemt ze het dan van hem over zonder daar ruzie over te maken. Dat klinkt als een fijne relatie.
Zo bezien
As je het zo bekijkt is het inderdaad heel mooi. Zij verwijt hem dus geen onwil maar neemt uit liefde alle taken van hem over, hoewel ze ook degene is die het inkomen binnenbrengt. Je moet het maar kunnen.
ach..
Die wil om het huwelijksbootje in te stappen heb ik überhaupt nooit begrepen, laat staan dat mensen dit voor een 2e of 3e keer doen.
Zomaar een aanname
Misschien denkt ze hem te kunnen veranderen? (ik hoop het mis te hebben)
Of heeft ze een dikke huid ontwikkeld voor de minder prettige kanten van Asperger?
Nog een aanname
Het is een knop die je om kunt zetten. Wanneer je kunt zien dat dit soort gedrag voorkomt uit onmacht, een beperking, hoe je het ook noemt, maar in elk geval niet uit onwil of kwaadaardigheid, én er staan zaken tegenover die de relatie verder de moeite waard maken en ervoor zorgen dat de liefde ook gevoed wordt, dan kun je de knop omzetten. En dit dus "pikken".
Ik heb de knop soms wel, soms niet te pakken 
gun
Zij ziet blijkbaar toch door al dat lastige gedrag de leuke man, die jij indertijd ook hebt gezien, aangezien jij ook met hem getrouwd bent geweest. Gun hem z'n geluk!
Ook voor je dochter, want als jij de hele tijd moet zuchten en steunen wat die vrouw in godsnaam in hem ziet, dat lijkt me niet leuk voor je dochter.
Hex
Het is niet jouw probleem. Maak het dan ook niet jouw probleem
Ach
Jij bent ook eens met hem getrouwd. Liefde verblindt natuurlijk wat. Dus wie weet staat ze er over een paar jaar net zo tegenover als jij. Of misschien is de dynamiek tussen hun dusdanig anders dat het wel goed gaat. Tweede huwelijken mislukken relatief vaker maar niet alle tweede huwelijken mislukken natuurlijk 
Tja..
Ergens hierboven staat een draadje over narcisme en daarin heb ik mee geschreven, over mijn ex. Geen 'fijne' man dus. En dat is nog een understatement.. Toch heeft hij al weer een tijdje een nieuwe vriendin. En gaan ze zelfs samen een huis kopen.
En ook ik vraag me af 'wat bezield haar'.. Ik kan me niet voorstellen dat ze een fijn leven heeft met hem.. ik heb haar ontmoet, het is een leuk mens en ik gun haar het verdriet niet dat hij oplevert! Heb zelfs wel eens overwogen om haar te waarschuwen.. maar het is mijn pakkie an natuurlijk niet..
Ik was destijds erg jong, toen ik in zijn verhalen trapte. Zij is veel ouder, met levenservaring. Ik vind het onbegrijpelijk dat ze hem niet doorziet. Of, hem misschien wel accepteert (is ze zo wanhopig??). Op mijn slechte momenten vraag ik me af wat zij anders doet dan ik.. wat ik verkeerd deed.. Op mijn goede momenten ben ik alleen maar dankbaar dat zij in zijn leven is. Dat is voor hem beter, ze biedt hem structuur en verzorging. En werkt voor hem, net als ik deed.. Voor de kinderen is het fijn dat ze er is. Met haar erbij is het leuker als ze bij papa zijn. En zij vangt de sh*t op als het slecht met hem gaat, dan valt hij de kinderen tenminste niet lastig. Gelukkig is ze zo oud dat ze zelf geen kinderen meer krijgt dus ook dat risico is weg.. Dus als je ooit een voorbeeld zoekt van een vrouw die blij is dat haar ex een ander heeft, dan zit je bij mij goed!
Paasei
Ze wonen al 15 jaar samen, dus ze weet wat voor vlees ze in de kuip heeft. Ik begrijp je zorgen, vooral als je haar graag mag. Maar je kunt en mag niks doen.
Ze is een grote meid, ze weet hoe hij is, ze kan er misschien beter mee overweg (dat betekent niet dat jij dingen verkeerd deed, it takes two, het is vaak een wisselwerking en misschien is die bij hen anders).
Hoe zeer ik ook snap dat je er mee zit (been there - werd overigens geen huwelijk), laat het los. En zie de voordelen van hun relatie!
haha Sally..
Dank voor je opbeurende woorden, maar mijn ex gaat niet trouwen (al willen ze dan een huis kopen) en is ook nog geen 15 jaar met haar samen hoor.. dat schreef TS. En ik ben blij genoeg met de relatie!
Wat niet wil zeggen dat ik graaaag eens een serieus gesprek met haar zou willen voeren. Over hoe ze het nu doet. En wat ze er aan cq aan hem vindt. Net als TS.
oei Paasei
Ik heb weer berichten door elkaar gehaald, sorry!
Advies blijft hetzelfde: laat het los en bemoei je er liever niet mee.
Knop omzetten
Ik ben bezig het te (proberen te) leren. Hier een man met ook wat bijzonderheden, maar me verder veel te dierbaar om hem los te laten. Heb me ingelezen over de stoornis, "feest" der herkenning, en snap nu beter hoe hij (niet) functioneert in bepaalde omstandigheden. Het is waarschijnlijk wat de vrouw van je ex doet. En ze zijn al 15 jaar samen dus het lijkt me onwaarschijnlijk dat ze niet door heeft hoe haar man in elkaar zit. Het helpt als je samen geen kinderen moet opvoeden.
Ano
Ik denk
Dat je als je ouder bent sowieso minder bovenop elkaars lip wit zitten, minder elkaar wil sturen...
Je schrijft:
"Mijn ex trouwt vandaag met de vrouw waar hij al 15 jaar mee samenwoont, een leuke intelligente vrouw met een goede baan. Ex is een typische autist (asperger) die leuk is in de omgang als alles goed gaat en hij ontspannen is (voor zover dat mogelijk is voor iemand met ASS). Gisteren had ik mijn puberdochter aan de telefoon die ervan baalde dat ze allemaal klusjes moest doen (voor het huwelijk) omdat haar vader ziek was en tijd voor zichzelf nodig had. De man laat dus op de dag voor zijn huwelijk alles uit zijn handen vallen en laat zijn vrouw en dochter ervoor opdraaien. Niet verrassend, maar op afstand kan ik me er toch aan ergeren. Zijn vrouw denkt waarschijnlijk dat ze liever dingen alleen doet dan met een gestreste (en dus vloekende en tierende) man. Zoals in het verleden en alle huwelijksjaren die ze nog voor zich hebben."
Dit is ONVERMOGEN! Niet expres, niet de lijn trekken maar overprikkeling! Stel dat je ex blind was, en je dochter baalde dat ze allerlei klusjes moest doen omdat hij dat niet kon vanwege zn blindheid, zoals (ik zeg maar wat) corsage uitzoeken op kleur, hoe zou je dan hebben gereageerd?
Wees blij dat er sinds jullie huwelijk meer kennis over autisme is, dat het ook bekender is, dat er meer mensen zich bewust van zijn. Misshcien heeft zijn nieuwe vrouw wel een cursus gevolgd, of gaat ze naar autismecafé's. Autisme hebben is geen lolletje, maar mensen met autisme kunnen idd wel degelijk gewoon leuk zijn. Als je omgeving dan begrip heeft voor de moeilijkheden die er wel degelijk zijn, dan is dat alleen maar win-win.
Je dochter baalt. Dat is pubers eigen. Als ze baalt van de typische eigenaardigheden van haar vader kan ze misschien ook eens een cursus gaan volgen. Gewoon om zich meer te kunnen verplaatsen in haar vader...
Echt, autisme is een onzichtbare handicap die zorgt voor veel onbegrip.
