Zelf ziek en man burnt out
Sinds vorig jaar ben ik ziek, tenminste toen ben ik de medische mallemolen in gestapt, ik liep al langer met klachten.
Hopelijk (waarschijnlijk) komt het helemaal goed, maar op dit moment ben ik nog wel snel moe.
De laatste controle was prima, dus ik ben in feite gezond. Eind goed al goed, dacht ik.
Nu heeft mijn man de diagnose burnt out gekregen.
Komt deels door het gedoe rond mijn gezondheid, vermoed ik. Ik denk ook dat het niet lekker loopt op zijn werk. Tja de crisis he...
Hij werkt nu wel nog gewoon, het is nu ook rustig op zijn werk.
Maar wat nu?!
Aan de ene kant voel ik me megaschuldig, heb ik te weinig oog voor hem gehad? Hij is erg voor me opgekomen en heeft veel vrij genomen om met me mee te gaan naar de dokters. Daar heeft zijn baas ook weer lullig over gedaan, begreep ik.
Aan de andere kant bekruipt me een paniekgevoel; sta ik er nu alleen voor? Ik ben nog niet bij machte om alles thuis en met mijn werk en kinderen draaiende te houden. Het huis is sinds ik ben uitgeschakeld een bende, en we waren net weer een beetje dat aan het wegwerken.
Pff vanochtend was het een chaos met kinderen die van alles mee moesten naar school en niks lag klaar. Meteen een ruziesfeer naar kinderen toe (zijn inmiddels groot genoeg om zelf die dingen te regelen).
En ik ben nu al uitgeput, heb al een flinke huilbui gehad, terwijl de dag nog moet beginnen. Vanmiddag moet ik werken.
Ik slaap sinds vrijdag (de dag dat man thuiskwam met deze diagnose) voor geen meter meer.
En ik merk tot mijn schaamte dat ik ook boos ben op mijn man. Hij doet nu een beetje alsof het zijn beurt is om ziek te zijn (mijn interpretatie). Erg van mij he!
ach
In een gezin met kinderen kun je makkelijk overbelast raken. En nu hebben jullie dat allebei. Ik kan me wel voorstellen dat het toch wrokkige gedachten lijdt maar je man zal niet zo maar het bijltje er bij neer willen leggen. Het is gewoon veel en je kunt allebei geen kant op. Is het mogelijk om wat hulp te krijgen? Van familie of vrienden, of zonodig betaald? Kun je een werkster betalen?
Zelf je aan je haren uit het moeras trekken is gewoon heel lastig als je allebei niet in orde bent. En anders zul je je er op in moeten stellen dat er zeer sterk prioriteiten zijn, de rest blijft liggen. Rustig doorademen. En maar even op je tong bijten tegen de kinderen die kunnen er ook niets aan doen. Ze kunnen vast veel zelf maar je kunt er niet echt op rekenen en dat irriteert.
Bij mij was de werkster een geweldige steunpilaar toen ik steeds zieker in gevecht was over de zorg aan mijn kinderen met een veel te grote gezinstaak in mijn eentje.
Het hielp mij ook om dingen te doen die mij de sores even kon doen vergeten als muziek instuderen of koffiedrinken bij de buurvrouw en even overal om lachen. Het is verder niemands schuld.
Het is ook gewoon onredelijk verdeeld. Met een gezin kun je in een permanent spitsuur zitten en als de kinderen dan groter zijn is het ineens veel rustiger laat staan als ze de deur uit zijn. Helaas kun je dat niet spreiden. Maar wel bedenken dat het allemaal voorbij gaat. Hopelijk kun je er wat meer lucht of ontspanning in brengen. Het liefst natuurlijk samen met je man en kinderen, maar anders eerst bij jezelf.
Huisarts
Ik denk eigenlijk gelijk aan je huisarts. Ga met hem/haar praten en misschien weet hij/zij of je ergens hulp kan krijgen. Maar inderdaad, vrienden, familie en iemand die je huis schoonhoud is ook heel prettig in deze situatie. Mijn man heeft in het verleden ook een burn out gehad, onze kinderen waren toen nog klein, ik werkte niet dus het was niet zo'n heel groot probleem maar het was geen prettige situatie. Ik snap dus dat het als je zelf ook nog ziek bent dat het vele malen erger is. Als de kinderen groot genoeg zijn is een goed gesprek met hen misschien ook een oplossing. Zelf dingen oplossen moeten ze meer gaan doen.
Sterkte meid.
Vrienden en familie
Tja eigenlijk was ik voor ik ziek werd een beetje de mantelzorg van mijn ouders en schoonouders.
Niet dat ze zwaar hulpbehoevend zijn hoor, maar ze worden oud.
Ouders lijken me het ook kwalijk te nemen dat voor hen zorgen er het laatste jaar bij in is geschoten.
En veel vrienden zie ik niet. Iedereen roept "druk!!" Als ik al eens gezellig wil koffieleuten. (schoon) zussen wonen allen vrij ver. En hebben het allemaal ook erg druk.
Een werkster kunnen we niet betalen.
Ik ben wel van plan nog een keer met mijn kinderen om tafel te gaan; ze zijn toch wel oud genoeg om meer zelf te regelen. Vanmorgen weer paniek bij dochter om de gymtas die spoorloos was. Ze is 12; ik was dus behoorlijk nijdig op haar.
Het lijkt onbenullig maar dit levert voor mij zoveel stress op!
tipjes
hoi, lastig, misschien wat tips:
Buren en familie, soms moet je dingen vragen, mensen komen meestal niet uit zichzelf met hulp omdat ze niet weten 'hoe iets zit'; het kan soms om kleine dingen gaan zoals koken, boodschappen doen, schoonmaken. Of is er een 'vrijwilligerscentrale' in je buurt? Mensen doen het vaak graag!
Dan: maak een planning van wat de kinderen zelf kunnen doen; kinderen zijn flexibel, helemaal als je het uitlegt, probeer zo veel mogelijk vooruit te denken om stress te voorkomen.
Laat dingen liggen die niet zo heel nodig zijn.
Kook voor 2 dagen.
Kwakkel
Beste Kwakkel,
Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Je hebt je man als steun en toeverlaat heel hard nodig. En nu loopt hij ook vast.
Ook stress over de kleine dingen die tegenzitten is herkenbaar. Dingen waar ik vroeger nog geen seconde over nadacht, zijn nu vaak opeens een relatief groot probleem.
Ik denk dat het moeilijk is om het op te lossen. Als het kan zou ik wel proberen om zoveel mogelijk samen met je man te praten en niet de dingen voor hem in te vullen.
De dingen die hier gewerkt hebben zijn:
- klusjesbord zodat iedereen zicht heeft op wat nog moet gebeuren
- een planning met daarin de dingen die echt moeten en dingen die kunnen
- leven in het nu, wat lukt, lukt en wat niet lukt kan misschien morgen wel
- eisen bijstellen
- hulp vragen
Ik zou proberen om niet in de valkuil te stappen dat je nu alles moet oppakken, want dan loop je de kans dat jij straks ook met een burnout zit en dan ben je nog verder van huis. Dus probeer zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen.
Sterkte,
Marije
Gezelligheid
IK heb niet alles gelezen, maar begrijp dat je ook gezelligheid mist. Als je familie/schoonzussen te ver weg wonen voor een bakkie leut moet je het dus hebben van een gezellig telefoongesprek met hen. Het is niet anders. ZIjn massa's mensen die familie niet in de buurt hebben wonen (ik bijvoorbeeld) of die niet eens gezellige zussen of schoonzussen hebben om mee bij te kletsen 
.
Verder: als je behoefte hebt aan gezellig koffieleuten met mensen in de buurt, dan moet je daar toch zelf moeite voor doen. Dat zal nu moeilijker zijn dan als je niet ziek bent, maar toch: een goeie buur is beter dan een verre vriend, dus kijk eens of er dicht in de buurt buurvrouwen of moeders van je kinderen zijn die wel eens een keer koffie willen drinken. Ik doe dat ook erg weinig, maar werk ook erg veel (dus weinig tijd). Ik heb het meer van telefoongesprekken en mailen. Het is niet anders. Maar als je ergens behoefte aan hebt moet je het dus zelf opzoeken. En het kost tijd.
Verder: ik snap dat als je je niet goed voelt, dat die stressmomenten zoals die tas van je dochter er meer in hakken dan als je goed in je vel zit. Ik kan het soms ook minder hebben. Heel veel sterkte, want het is natuurlijk wel een zware situatie zo.
Mantelzorgen
Je schrijft:
"Tja eigenlijk was ik voor ik ziek werd een beetje de mantelzorg van mijn ouders en schoonouders.
Niet dat ze zwaar hulpbehoevend zijn hoor, maar ze worden oud.
Ouders lijken me het ook kwalijk te nemen dat voor hen zorgen er het laatste jaar bij in is geschoten."
O jak, wat klinkt dat weer als nare ouders.
Ik zou ze helder uitleggen dat je met liefde van alles doet, en dat je het het laatste jaar door jouw ziekte niet/minder hebt gedaan. Helaas, vooral helaas dat jij ziek was!
Als ze niet willen begrijpen dat als jij ziek bent minder tijd voor hen hebt, laat ze er dan lekker in zakken. Tjeminee. Zo min mogelijk energie aan besteden. Wat zijn er toch egoistische mensen!
Sterkte ermee.
Nog meer tips
Het klinkt alsof jullie allebei moeten gaan revalideren en da tis een serieus proces.
een paar tips. Algemeen: heb je wel eens bij het WMO-loket geïnformeerd of je in aanmerking komt voor huishoudelijke hulp? Ik verwacht het niet, maar je weet maar nooit.
Dan kun je altijd nog eens kijken naar de kosten van een werkster, al is het maar ééns in de 14 dagen 3 uurtjes, dat scheelt al heel veel werk.
Een bijzondere tip rond deze tijd van het jaar voor oudejaarsdag: ik heb een keer die dag zo ingedeeld: 's morgens gaat iedereen volgens een vooraf opgezet plan het huis schoonmaken. De kinderen moeten het echt zelf doen, alleen in het begin kun je ze wat op weg helpen, maar daarna kijk je er niet naar om. Bij ruzies: zelf oplossen. Bij klachten: dan moet je het zelf beter doen. Ondertussen ga jij lekker oliebollen bakken en om 15.00 uur is iedereen klaar met poetsen en staan de oliebollen op tafel. Daarna iederen douchen en schone kleren aan, ondertussen zorg jij voor het avondeten. Dan samen eten en een gezellige avond.
Ik heb het zo een paar keer gedaan, inmiddels vliegen ze met oud-en-nieuw allemaal uit, dus het zit er helaas niet meer in. Vooraf natuurlijk protesten. En achteraf eigenlijk vooral veel lol, saamnhorigheid en het besef, dat iedereen iets kan bijdragen aan een schoon huis.
Het is een beetje gebaseerd op een verhaal van ABel Herzberg over de vrouwen, die op oudejaarsavond naar de rivier gingen om de zakken van hun schorten binnenste buiten te keren: al het stof van het oude jaar gaat mee met de rivier. Een nieuw jaar begint.
In dat nieuwe jaar beginnen je man en jij serieus aan jullie herstel. Ik zou een paar peilers kiezen:
- goed, lekker en gezond eten;
- goed slapen;
- en elke avond samen een half uur wandelen. Als de kinderen tenminste groot genoeg zijn om even alleen thuis te zijn.
Tsjor
