Ziek zijn en niemand gelooft het
Ik ben al meer dan een jaar ontzettend moe en lusteloos en heb nog een hele rij fysieke klachten. Ben daarvoor 4 maanden terug naar de huisarts gegaan en er is wel het een en ander uitgekomen. Moet binnenkort ook naar een specialist. Er is nog veel onzeker. Maar ik houd wel de moed erin en ga ervan uit dat ik weer helemaal beter ga worden.
Maar ik heb het gevoel dat mijn hele omgeving mij een aansteller vindt. Mijn moeder heeft dit in ieder geval openlijk tegen mij gezegd; iedereen is wel eens moe, je moet je er gewoon tegen verzetten, jij gaat er gewoon teveel in mee. Dat deed echt zeer.
Waarschijnlijk ook een soort eigenbelang, want zij is zichtbaar ziek en ik ben degene die haar moet verzorgen en ze is denk ik bang dat ik dat minder kan doen. Heb geen broers of zussen.
Niemand vraagt ook meer hoe het gaat en als ze het vragen is het niet de bedoeling dat je de waarheid zegt. Ik ben echt verbaast als je "mwha niet zo goed" zegt mensen direct eroverheen praten. En dat zijn geen vage kennissen maar mensen van wie ik dacht goed bevriend te zijn. Tegen kennissen ben ik al overgestapt met te antwoorden dat het goed gaat.
Ook laat niemand meer iets van zich horen, terwijl ik zelf altijd erg attent dacht te zijn, met het sturen van kaartjes of even bellen als er iemand ziek is of in de put zit. Of in geval van calamiteiten even de kinderen onder mijn hoede nemen of een pan soep aanbieden.
Nu moet ik ook wel zeggen dat mijn vriendenkring niet erg groot is, ik ben wel een beetje en 'loner', maar ik voel me nu zo in de steek gelaten. Je ziet ook niks, ik kan nog wel werken, hoewel ik nu maar de helft werk, maar dat weten die mensen niet. Ik moet met leuke dingen vaak verstek laten gaan (maar laat het wel altijd weten), dus heb ik de indruk dat zij juist vinden dat ik ze laat vallen.
Wat doe ik in hemelsnaam fout? Ik had niet verwacht dat ik zo snel zou vereenzamen door zoiets.
Voor aansteltje
Je zal nooit van iedereen positieve en geïnteresseerde reacties krijgen, sommige mensen zijn nu eenmaal heel egocentrisch, en niet iedereen zal begrip hebben voor jouw problemen. Ook zal niet iedereen geloven hoe erg het is, daar heb ik ook veel last van. Maar ik probeer vooral in mijn omgeving de mensen te selecteren die dat wel doen, en van de rest neem ik afscheid. KLinkt hard, maar dat doe ik echt. Ik investeer mijn energie dus ook selectief. Maar hoe dan ook, het leven met een beperking of ziekte maakt dat je nog meer assertief moet zijn, en nog beter voor jezelf moet regelen wat je nodig hebt. En dat begint dus altijd bij jezelf. Het is goed dat je daar hulp bij hebt gezocht.
Ik ben getrouwd met een man die ook een ernstige ziekte heeft aan het bewegingsapparaat, een vorm van reuma (ziekte van Bechterew) in een vergevorderd stadium. Ook dat is niet zichtbaar, hoewel hij behoorlijk krom loopt, maar hij loopt er ook tegenaan dat hij alleen zelf zijn eigen grenzen kan bewaken. Reacties in de omgeving zullen altijd met onbegrip blijven doorspekt, en je zal ze daar altijd aan moeten blijven herinneren. Gewoon op een neutrale en rustige manier blijven uitleggen waarom iets niet of wel kan, en wat je nodig hebt of wat er speelt.
Over Jungiaanse therapie kun je hier wat meer lezen:
http://www.jungiaansinstituut.nl/informatie/clientinformatie.php
Succes met alles!
Hetzelfde
na 12 jaar alleen voor mijn kinderen met een handicap te hebben gezorgd, in 2011 weer aan het werk gegaan. Leuke baan en heb er ook plezier in. Echter zijn er wat dingen in mijn leven gebeurd die ik schijnbaar nog geen goede plek heb gegeven.
Elke dag doodmoe, hoofdpijn, vastzittende spieren in me nek en schouders, gewrichten die pijn doen, ik ben gewoon op. Ik sta s'morgens moe op en lig er tegenwoordig al voor 23.00 uur in terwijl ik normaal gesproken er niet voor 24.00 uur in lag. Ik bijna nergens meer, zie ook niemand en heb net als jij geen grote vriendenkring. sinds een paar maanden in de ziektewet, mijn baas gelooft me niet en werkt nogal tegen. Ik blijk dus zoals is gezegd overspannen te zijn. Ik probeer de dagelijkse dingen te doen, maar vaak lukt het niet, te snel moe, geen fut hebben en me er niet toe kunnen zetten. Gelukkig geloven mijn ouders en mijn zus me wel, maar mijn oudste zoon snapt me gewoon niet en denkt dat ik me aanstel. Je spijbelt gewoon zegt hij. Ik vindt het vreselijk om te zien dat mijn eigen kind me niet gelooft, terwijl hij tegelijkertijd ontzettend boos is op me baas. Ik kan het allemaal niet meer bolwerken. Ik was sinds eind december weer op therapeutische basis aan het werk, het ging redelijk goed, hoewel ik wel steeds weer tegen problemen met mijn baas aan loop. sinds afgelopen zondag eind van de middag ziek, belabberd, misselijk, overgeven. Baas gebeld en dan krijg je een uitbrander van hier tot limburg. Het maakt het er allemaal niet makkelijker op en soms denk ik..ik ga niet meer werken, dit levert me nog meer stress op die ik helemaal niet kan gebruiken.......
Geen herkenning
Ik heeken totaal niet dat je niet over ziekte mag praten. Ik mag t er best over hebben tegen wie dan ook. Maar ik WIL het er niet over hebben. Ik vind dat niet het belangrijkste deel van me. Het maakt niet uit of ik een tijd moet bijkomen na een uitje of aan de pillen moet als ik een allergische reactie heb gehad. Als t erg extreem is, zeg ik het wel en meetal krijg ik echt gewone reacties. Ik herken niet dat men niet wil dt je over ziekte praat.
Ik begrijp wat iemand hier schreef dat als je vraagt hoe het met je is, dat je dan bedoelt 'gezien je omstandigheden'. Ik vind het dan echt totaal niet interessant of belangrijk om te benoemen of ik een lichamelijk ding heb dan. Dat interesseert die ander ook niet. Ik denk er niet eens bij na.
Aansteltje e.a.: artikel volkskrant
Ha, de draad bestaat nog. Ik heb hier eerder geen zinnige bijdrage kunnen leveren, maar nu misschien wel: in de Volkskrant van vandaag staat een interview met Lyonne Zonneveld, klinisch psycholoog die deze week promoveert op een nieuwe aanpak van onbegrepen fysieke klachten.
Kop van het artikel: "Mensen moeten weer los van de pijn leren leven".
Idee is dat de klachten reëel zijn, niet "tussen de oren zitten", maar dat het zinloos is na jaren van pogingen tot diagnose stellen, te blíjven zoeken naar een oorzaak. Zij heeft een programma ontwikkeld dat mensen leert om te gaan met de klachten, en dat blijkt te werken. Niet (alleen) in de zin dat mensen hun klachten leren accepteren, maar vooral: klachten blijken er werkelijk door te verminderen.
Wie weet heeft iemand hier er iets aan.
Klinkt... (beetje ot)
... Goed en logisch Anneque. Doet me ook denken aan een man ooit in de krant die verging van de pijn en daardoor hij geen leven meer had. Daar was wel een aanwijsbare oorzaak voor overigens maar zijn verhaal was ook dat hij een therapie (maastricht?) had gevolgd om met de pijn om te leren gaan. De pijn was er nog, maar de allesbepalende invloed op zijn leven was verdwenen. Ging ook om acceptatie en verwerken van de situatie. Heel mooi hoe dat allemaal werkt.
